Κατηγορία: General

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024 στις 19.00,    ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Κείμενο για τη γυναικοκτονία της 41χρονης Γ.

Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς αγνοούνταν 41χρονη έγκυος, που διέμενε στην Καλαμαριά. Λίγες μέρες μετά βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε ένα μπαούλο, από τον γυναικοκτόνο σύντροφό της και τον συν-γυναικοκτόνο φίλο του, κάπου στη Χαλκιδική. Η 41χρονη Γ. ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού. Μετά την σύλληψη των δύο συνεργών, διέρευσε από δικαστικούς κύκλους η πληροφορία ότι το συγκεκριμένο σκουπίδι(σύζυγος της 41χρονης) έιχε εκκρεμή δικογραφία εις βάρος του για βιασμό συγγενικού του προσώπου. Ο γυναικοκτόνος(προς έκπληξη κανενός) αποτελούσε γνωστό ελληνορθόδοξο σκουπίδι της περιοχής, άλλον έναν πατριώτη, άλλον ένα ευσεβή πολίτη που και πολλά δικαιώματα να είχε δώσει, πληρόυσε όλα τα σάπια μικροαστικά κριτήρια της συγκάλυψης από τη γειτονιά. Και κατόπιν ψάξαμε να βρούμε ένα σύννεφο για να πέσουμε..

Σ’ αυτόν τον πατριαρχικό ζόφο, που ονομάζεται κοινωνία, καμιά μας δεν κοιμάται και με τα δυο της μάτια κλειστά. Για το κράτος το ζήτημα της μετρίασης της πατριαρχικής βίας, είναι ένα θέαμα, ένα καθησυχαστικό άρθρο στον νέο ποινικό κώδικα. Είναι ένα θεσμικό κίνημα #Metoo, ένα panic button, η “γιορτή” της γυναίκας, μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα που αξίζει σεβασμό για το θεάρεστο έργο της στην αναπαραγωγή του έθνους. Εν κατακλείδι, αυτό που μένει επικοινωνιακά είναι διάφορες μορφές αποπροσανατολισμού από ένα καλά δομημένο σύστημα το οποίο σπέρνει φόβο, κακοποιήσεις, δολοφονίες και κατακρεουργημένα σώματα καταπιεσμένων.

Το πρώτο πεδίο διάδρασης και μίμησης κάθε ατόμου είναι η οικογένεια. Μία κοινωνική ομάδα, δομικά κατασκευασμένη να πειθαρχεί στους έμφυλους ρόλους τα μέλη της. Αναπαράγει το αφήγημα της γυναίκας-μάνας-ερωτική συντρόφου-εργαζόμενης, ένα μέλος χαμηλά στην ιεράρχηση της οικογένειας αφού είναι κοινωνικά επιβεβλημένο το να εκτελεί υποχρεώσεις προς όφελος των υπόλοιπων μελών. O πατέρας-αρχηγός, εξακολουθεί να είναι το ιερατείο, ο εντολέας,αυτός που -και χέρι να τολμήσει να σηκώσει- όλα του συγχωρούνται. Τα πρόσφατα παραδείγματα γυναικοκτονιών είναι αμέτρητα και τα media προσπαθούν εναγωνιωδώς να πείσουν τους πληβείους και τα βαλλόμενα από την έμφυλη βία υποκείμενα ότι το κάθε συμβάν είναι απομονωμένο και ανάξιο πολιτικής ανάλυσης/παρέμβασης. Μερικούς μήνες νωρίτερα, πάλι στην Καλαμαριά δολοφονείται 42χρονη από τον μπάτσο σύντροφο-γυναικοκτόνο της. Είναι σημαντικό να σημειωθεί η ιδιότητα του κάθε γυναικοκτόνου, αφού, η ίδια τους η θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι συμβάλλει στο να οπλίσουν το χέρι τους.

Πέρα από την εκάστοτε ταυτότητα που φέρει ο κάθε βιαστής, γυναικοκτόνος, αρκεί η ηγεμονικά αρσενική του ιδιότητα, η οποία είναι δομημένη να επιβάλλεται-να κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο ανέκαθεν θρέφει την ανισότητα των φύλων με αποτέλεσμα συνεχώς να ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικά -οποιασδήποτε μορφής- έμφυλης βίας.Έχουν κατακλυστεί τα media από δολοφονημένες από «εγκλήματα πάθους», από «άρρωστους ψυχικά» άντρες, αποπολιτικοποιώντας το βίωμα της καθημερινής καταπίεσης και στιγματίζοντας παράλληλα τα άτομα με ψυχική νόσο. Περιττό να αναφέρουμε πως το ίδιο αφήγημα ψυχοφοβίας που ξεπλένει την ηγεμονική αρρενωπότητα και τις κοινωνικές συνθήκες που την επιτρέπουν, χρησιμοποιείται παράλληλα για τις θηλυκότητες που αντιστέκονται στην πατριαρχία για να τις ονοματίσει “τρελές/υστερικά/υπερβολικές”. Ακόμα πιο περιττό να αναφέρουμε πως στο σημείο συνάντησης των καταπιεσεων τάξης-φύλου-φυλής τα άτομα που δέχονται τη σεξιστική βία και έχουν κάποια ψυχική νόσο(πχ όταν αντιμετωπίζουν συνθήκες ψυχιατρικού εγκλεισμού ή εκφράζουν συμπτώματα)περιθώριοποιούνται ακόμα περισσότερο στις διεκδικήσεις τους.

Μέσα στο πλαίσιο συντήρησης της πατριαρχικής εξουσίας, σημαντικότατο ρόλο εξακολουθεί να έχει η εκκλησία. Όντας βασικός πυλώνας του έθνους-κράτους, εξακολουθεί να επιβάλει συγκάλυψη μαζικής κλίμακας και να έχει τη δικιά της ατζέντα, επηρεάζοντας συνειδήσεις και ποτίζοντας την <<ευκολόπιστη>> κοινωνία με ματαιοδοξία, μισαλοδοξία και πολιτικές καμπάνιες συνεργαζόμενο με κόμματα και θεσμικούς φορείς. Εκπληρώνοντας τις περισσότερες φορές τις επιταγές του κράτους κι άλλωτε κάνοντας φασιστό-αντάρτικο(όταν θεωρεί ότι θίγεται ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων-δογμάτων της) είναι όντως ένας σταθερός πόλος, με ιστορική συνέχεια χιλιάδων χρόνων και μεγάλη πολιτική ισχύ. Μια εκκλησία που καταργεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του εκάστοτε ατόμου που κυοφορεί, ιερείς που εμπλέκονται σε υποθέσεις trafficking και παιδοβιασμών/βιασμών. Μια εκκλησία που εξαπολύει ομοφοβικές, σεξιστικές,τρανσοφοβικες και ρατσιστικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, με ο,τι αυτά συνεπάγονται για την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας ένα πολύ ισχυρό υποστηρικτικό δίκτυο. Κοινωνική χειραφέτηση λοιπόν χωρίς να εξαφανιστούν οι θρησκείες και οι εκκλησίες από τον γαλαξία, δεν υφίσταται. Είτε αυτές καταπιέζουν στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Η πατριαρχία αποτελεί δομικό συστατικό του κρατικού μηχανισμού και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, δεν αναμένουμε κάποια αλλαγή η οποία θα προκύψει από το κράτος. Μέσα στον Δεκέμβρη, βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο έκτρωμα το οποίο αφορά τον ποινικό κώδικα. Εντός του, υπάρχουν αλλαγές που στοχεύουν στην καθησύχαση των πολιτών και στην υποτιθέμενη πάταξη της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας με αυστηρότερες ποινές κατά των δραστών. Η ίδια η κυβέρνηση που 3 χρόνια πριν ενθάρρυνε συνδικαλιστές μπάτσους να εξαπολύουν στα κανάλια πρακτικές σε γυναικοκτόνους για ευμενέστερες ποινές. Η ίδια η κυβέρνηση/κοινωνία/κράτος που συγκαλύπτει Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Μίχους. Η ίδια η αστική ελίτ με τσιράκια δικαστές, μπάτσους, μπράβους που συγκαλύπτει τους βιαστές της Γεωργίας, η ίδια που εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking. Το ίδιο κράτος που βιάζει στα σύνορα μετανάστριες. Και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που μας αποδεικνύουν ότι με την αστική δικαιοσύνη και τον σοφρωνισμό είμαστε εκ διαμέτρου απέναντι. Δεν εφησυχαζόμαστε, είμαστε αυτές που μας ρωτάνε γιατί έμενες αφού ήξερες, γιατί δε μίλησες, γιατί δεν τον κατείγγειλες. Γιατί το δίκιο δε θα έρθει σε καμία αίθουσα δικαστηρίου, γιατί δε θα μας σώσει κανένας μπάτσος. Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στο δρόμο τη νύχτα πηγαίνοντας προς το σπίτι.

Βιασμοί, παιδοβιασμοί, γυναικοκτονίες, trafficking, revenge porn, σωματεμπορεία, βιασμοί στα σύνορα, στα ΑΤ, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, από τον πατέρα, από τον σύντροφο, με κορύφωση πατριαρχικής επιβολής τη γυναικοκτονία και η λίστα δεν έχει τέλος. Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, είναι αυτονόητο. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία πρέπει να μας βρίσκει συσπειρωμένες. Στεκόμαστε δίπλα η μία στο άλλο, αλληλέγγυα, αντιπατριαρχικά, μαχητικά, απέναντι σε κράτος, εκκλησία, καπιταλισμό.

Καμία άλλη δολοφονημένη

Μαχητικοί, αντιπατριαρχικοί πυρήνες σε κάθε γειτονιά

Ποτέ καμία μόνη,κανένα λιγότερο

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σήμερα 13/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη σε 3 σούπερ μάρκετ στη Σβώλου (Σκλάβενίτης, Μασούτης, Discount Market).  Μπήκαμε μέσα, μοιράσαμε κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες καθώς και κόσμο που περνούσε.

Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών,να προχωρήσουμε σε άμεσες δράσεις απαλλοτριώσεων και άρνησης πληρωμών ενάντια στα αφεντικά για την άμεση ανατίμηση των ζωών μας, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη.

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σήμερα 5/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη στη Β.Όλγας στο Φάληρο. Το κείμενο αφορά το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, δώθηκε σε περαστικούς, εργαζόμενες και κόσμο που έμπαινε στο σούπερ μάρκετ. Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο : Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση… Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο. Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια. Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο ,να συμμετέχουμε ενεργά στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη. ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ! anares.noblogs.org anares@tutanota.org

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Πραγματοποίηθηκε στις 2/12 εκδήλωση/συζήτηση με τίτλο:  Θέρος-Τρύγος-Πόλεμος : Η ασταμάτητη πολεμική μηχανή και οι κινήσεις εναντίον της με φόντο την Παλαιστίνη

Ακολουθεί η μπροσούρα της εκδήλωσης: θέρος-τρύγος-πόλεμος(pdf)

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους αγώνες των κρατουμένων

30/11/23, 19:00, Δ. Γούναρη & Τσιμισκή,

Μέσα σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης η ανθρώπινη ζωή αξίζει όλο και λιγότερο. Και αν αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες, στα τρένα που συγκρούονται, στις δολοφονίες και τους βασανισμούς από τα δίποδα της ΕΛΑΣ, δεν συμβαίνει το ίδιο για τους πληθυσμούς που ζουν στο περιθώριο, στο μικροσκόπιο της καταστολής. Για όλους αυτούς που στοιβάζονται σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, που οι συνθήκες διαβίωσης τους αποτελούν το πιο τρανό παράδειγμα του τι σημαίνει κράτος και καπιταλισμός.

Οι πρόσφατες αλλαγές στο σοφρωνιστικό κώδικα αναβαθμίζουν τον ζόφο που επιφυλάσει το αστικό κράτος στους αντιφρονούντες αγωνιστές και αναρχικούς, στους φυλακισμένους μετανάστες, στις μάνες-κρατούμενες, στους μικροποινικούς που μπαινοβγαίνουν στα κελιά, στις τοξικοεξαρτημένες έγκλειστες, στους φτωχούς, στα ανήλικα. Σε όσους/ες έχουν περάσει για τη δικαστική εξουσία τη νοητή γραμμή που επιτάσσει “σοφρωνισμό”. Κωλύματα στις εκπαιδευτικές άδειες, ισχυρότερες ενδείξεις μεταμέλειας για υφ΄όρων απόλυση, ουσιαστική κατάργηση της δυνατότητας αναστολής για ποινές άνω των 2 ετών. Το σύγχρονο σοφρωνιστικό δόγμα(νομοθετήματα με κλιμακούμενη βαρβαρότητα κατά τη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας) διευκολύνει τις δυνατότητες βίαιης πειθάρχησης των έγκλειστων και κατευθύνει προς την απόλυτη απομόνωση τους πιο ριζοσπαστικούς αυτών, προετοιμάζοντας το έδαφος για σταδιακή επαναφορά των κελιών τύπου Γ και δημιουργία ιδιωτικών φυλακών(στα πλαίσια της νεοφιλελέυθερης παράκρουσης). Η κρατική εξουσία ζέχνει από παντού και αλλάζει έτσι φωτογραφικά διατάξεις που αφορούν πολιτικούς αντιπάλους της, βροντοφωνάζοντας τη μηδενική ανοχή που ευαγγελίζεται. Κι όμως υπάρχουν αντιστάσεις, οι φωνές των κρατουμένων γίνονται περισσότερες και δυνατότερες και με όσα μέσα διαθέτουν ζητούν να πάρουν πίσω τα κεκτημένα που στερήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Το κράτος εκδικείται με μεταγωγές-απαγωγές και προσπάθεια για περαιτέρω πειθάρχηση μέσω στοχευμένων ντου στα κελιά, όμως οι κρατούμενοι έχουν επιλέξει τον δρόμο των κινητοποιήσεων, του αγώνα, της αξιοπρέπειας. Οι αγώνες τους οφείλουν να στηρίζονται από τους έξω και είναι δείγμα minimum πολιτικής ενσυναίσθησης, η ανάγκη για επικοινωνία, πληροφόρηση, στήριξη στους ίδιους και τις ίδιες αλλά και ευρύτερη συσπείρωση ενάντια στον θεσμό της φυλακής στον πυρήνα του. Με τα ποσοστά μη Ελλήνων έγκλειστων να προσεγγίζουν το 60% των συνολικών κρατούμενων, γινεται εύκολα αντιληπτό πως συνδέεται στην ουσία του ο εγκλεισμός με την απόσπαση εθνικής συναίνεσης μέσω της ευρύτερης αντιμεταναστευτικής πολιτικής.

Οι αλλαγές που αφορούν τον ποινικό κώδικα είναι στο πνεύμα της εποχής. Η οικονομία διαχειριστής της κοινωνικής κίνησης και το κράτος ακινητοποιητής της όποιας αντίστασης των από τα κάτω. Σε ένα κλίμα εντεινόμενης καπιταλιστικής εκμετάλευσης/κρίσης και γενικευμένης επισφάλειας, είναι πάντα απαραίτητο ένα ακόμα πιο αυταρχικό νομικό οπλοστάσιο για την πάταξη της ριζοσπαστικότητας. Η λύσσα του κράτους να φυλακίσει για πλημμελήματα και να τραμπουκίσει μέσω της νομικής έννοιας της συμμορίας, μας θυμίζει μια άλλη πτυχή του κρατικού μηχανισμού που τραυματίζει ανεπιστρεπτεί ανθρώπους γνωρίζοντας ότι καλύτερα πρόληψη άνευ λόγου και αιτίας, παρά ετεροχρονισμένη καταστολή. Μας θυμίζει τον Β.Μάγγο, τον Κ.Μανιουδάκη, τον 17χρονο βασανισμένο στην Μήλο, τους συντρόφους που βασανίστηκαν στη ΓΑΔΑ μετά τις συγκρούσεις στη Ν.Σμύρνη. Μας θυμίζει τη 16χρονη αντιφασίστρια που χτυπήθηκε άσχημα από τα ΟΠΚΕ στο Ν.Ηράκλειο, τον σύντροφο που σχεδόν σκοτώθηκε σε αστυνομικό τρομοshow στην εκκένωση της κατάληψης του Ευαγγελισμού. Μας θυμίζει τον Σαμπάνη, τον Φραγκούλη, τον Μιχαλόπουλο που εκτελέστηκαν από μπάτσους προς ενημέρωση των υπολοίπων Ρομά και προς την κατεύθυνση του δόγματος της αντιεξέγερσης/νόμος και τάξη . Μας θυμίζει και κάτι τελευταίο, όλους αυτές τις μετανάστριες που πνίγηκαν και βιάστηκαν στο βωμό του να μην έρθουν άλλες. Να φτάσει ο παραδειγματισμός και ο πόνος από την Πύλο στο Πακιστάν και από τον Έβρο στη Συρία. Η απόπειρα τσουβαλιάσματος της ριζοσπαστικότητας υπό τον μανδύα της τελευταίας τροποποίησης του 187κ είναι προς την επίγνωση των υπολοίπων, είναι προς την κατέυθυνη της πάσας απώλειας κοινωνικών κεκτημένων, είναι το θόλωμα του πολιτικού με το ποινικό και η συναίνεση που ζητά το κράτος να φυλακίσει κι άλλα σώματα, κι άλλες ιδέες. Για την αναπαραγωγή του ως σύστημα που αυτορυθμίζεται και δείχνει μηδενική ανοχή στην υποτροπιάζουσα αναπαραγωγή των υπηκόων του.

Αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους κρατούμενους

Κάτω ο σωφρονιστικός και ποινικός κώδικας

Μεχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους

Ανάρες – Ομάδα δράσης & Αλληλεγγύης

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ Η ΟΡΓΗ

Η 25 Νοεμβρίου θεσμοθετήθηκε ως παγκόσμια ημέρα κατά της έμφυλης βίας από τους ίδιους θεσμούς που την συντηρούν. Αυτούς που βλέπουμε να συγκαλύπτουν βιαστές και παιδοβιαστές, δολοφόνους, να στοχοποιούν όσες μιλήσαν για τα βιώματα τους, να δολοφονούν και να βιάζουν στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα.

Η πατριαρχία, αποτελεί σύστημα εξουσίας βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού.Οι ρόλοι που αποδίδονται εντός του προλεταριάτου στις θηλυκότητες, πυροδοτούν την έμφυλη καταπίεση. Η ταξική, η έμφυλη και η φυλετική καταπίεση αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του εξουσιαστικού συστήματος και η στόχευση τους είναι κοινή. Αυτή συνίσταται στην πολυδιάσπαση του ίδιου του προλεταριάτου, καθώς είναι επιδίωξη της οικονομικής ελίτ ο κανιβαλισμός μεταξύ των καταπιεσμένων. Μέσα από την διαπλοκή των εξουσιών η μία καταπίεση τροφοδοτεί την άλλη. Στο πεδίο της εργασίας εξακολουθεί η έμφυλη καταπίεση να τρέφει τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υπάρχουν μέσα από μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, απολύσεις εγκύων, παρενοχλήσεις. Ακόμη μεγαλύτερη είναι η καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστριες καθημερινά, καθώς μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός.Παράλληλα, η κυρίαρχη αφήγηση καθιστά τον κακοποιητή σαν ένα «τέρας» , παρουσιάζοντας τον ως κάτι διαφορετικό από τον διπλανό, τον πατέρα, τον σύζυγο. Αυτό οδηγεί στην αποσύνδεση από τις καταπιέσεις που βιώνουμε. Από τα σεξιστικά αστεία μέχρι το να φοβάσαι να γυρίσεις μόνη. Ένα πείραμα αντοχής όπου το κράτος & η θρησκεία , ο εργοδότης σου , ο «σύντροφος» σου αποφασίζει για το σώμα σου. Καθόλου αυτονόητο να διεκδικείς την αυτοδιάθεση της εαυτής σου ,να αποφασίζεις για το σώμα σου , το δικαίωμα στη μητρότητα ή την επιλογή της μη κύησης. Η έμφυλη βία είναι ψυχολογική, λεκτική, σωματική ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που μετράμε να καταλήγει σε δολοφονία.

Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους θεσμούς και τα ιερατεία που συντηρούν την έμφυλη καταπίεση και τη βία, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στην επίλυση των προβλημάτων μας.

Κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης ενάντια στην πατριαρχία και τις καταπιέσεις, αποριζοσπαστικοποιώντας την οργή των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας και εν τέλει απορροφώντας οτιδήποτε δεν χωράει στο θεσμικό φεμινιστικό τόξο.

Ταυτόχρονα με την πολιτική αφομοίωσης στο σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα διαχείρισης από κράτος και εξουσιαστές.

Απελευθέρωση Φιλιππίδη & Λιγνάδη.

Συγκάλυψη της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τους επιφανείς επιχειρηματίες της 3Ε.

Συγκάλυψη του βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας.

Βιασμοί μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.

Λαϊκά δικαστήρια και μιντιακές διαπόμπευσεις σε βάρος κακοποιημένων θυληκοτήτων.

Εκφοβισμοί στο σπίτι, στη δουλειά με στόχο την σιωπή.

Όλα αυτά συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν το προσωπείο μηδενικής ανοχής του κράτους, του οποίου η επιθεση στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και σε κάθε κίνημα που εναντιώνεται σε αυτό είναι προφανής, σαν ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Αυτή η επίθεση γινεται φανερή από την ακρίβεια της ζωής μέχρι τους πλειστηριασμούς , από τα pushback στα σύνορα μέχρι τις εξώσεις, από τη μισθωτή σκλαβιά μέχρι την ανεργία. Δεν τίθεται θέμα καλυτέρευσης του πλαισίου εντός του οποίου ζούμε, παρά μονάχα ανατροπής του. Θα μπορούσαν να γραφτούν απείρως περισσότερα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστοτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Δεν επαναπαυόμαστε στην αστική δικαιοσύνη. Διεκδικούμε μαχητικά με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ, Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΑΣ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ , ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΜΑΡΑ 18:00 ΣΑΒΒΑΤΟ 25/11

Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης για 25 Νοέμβρη

Ανάρες Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σάββατο προς Κυριακή 12/11 στο Λεοντάρι Βοιωτίας μπάτσοι της Ο.Π.Κ.Ε εκτελούν εν ψυχρώ, πυροβολόντας στο λαιμό, τον 17χρονο Ρομ Χρήστο Μιχαλόπουλο και ύστερα προχορώντας σε μεθοδική αλλοίωση σης σκηνής της δολοφονίας. Φυσικά η κρατική αφήγηση εν χορώ με το δημοσιογραφικό πλυντήριο επιχειρούν να σχετικοποιήσουν και να συγκαλύψουν ακόμα μια φορά το γεγονός.

Σε μία συνέχεια κρατικής θανατοπολιτικής απέναντι στα αποκλεισμένα κομμάτια – η οποία φυσικά αντανακλά και επεκτείνεται σε όλη την κοινωνική βάση – με στρατόπεδα συγκέντρωσης, pushbacks, δολοφονίες μετανστ(ρι)ών στα σύνορα, μέχρι τις εν ψυχρώ, στο δρόμο, δολοφονίες απο μπάτσους με πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτές των:

Νίκου Σαμπάνη (Ρομ) – 18 χρονών – Πέραμα 22 Οκτωβρίου 2021

Κώστα Φραγκούλη (Ρομ) – 15 χρονών – Θεσσαλονίκη 5 Δεκεμβρίου 2023 (κατέληξε 13/12)

20 χρονών αγνώστου ονόματος (Σύριος) – Μεσοχώρι Λάρισας 8 Ιουλίου 2023

Σιράζ Σαφτάρ (Πακιστανός) – 25 Χρονών δολοφονημένος από φασίστες 12 Αυγούστου 2023 (οι φασίστες και οι μπάτσοι εναλλάσονται ρόλους στο πεδίο της καταστολής του περιθωρίου ανάλογα με την προσωπείο του κράτους στην εκάστοτε κοινωνική συνθήκη)

Χρήστου Μιχαλόπουλου (Ρομ) – 17 χρονών – Λεοντάρι Βοιωτίας 12 Νοεμβρίου 2023

Είναι επίσης συστηματική και αδιάλειπτα κλιμακούμενη (απ’τον covid19 και έπειτα) η επίθεση στο ανταγωνιστικό κίνημα, τους πολιτικούς αντιπάλους, τις καταλήψεις και τη νεολαία γενικότερα. Το κράτος αντιλαμβάνεται όλο και πιο ώμα την γενικευμένη πειθάρχηση και τη συνεχή κρατική τρομοκρατία ως την επιτομή του δόγματος της ασφάλειας, του “νόμου” και της “τάξης”. Παράλληλα επανασυγκροτεί τον εθνικό κορμό ευρισκόμενο σε προπολεμική διαδιακασία, ανοικτά πλέον, εμπλεκόμενο σε όλα τα ενεργά πολεμικά μέτωπα και εκτός συνόρων.Χαρακτηριστικό είναι ότι το ελληνικό κράτος δίχως πλέον προσχήματα, στηρίζει το κράτος-απαρτχάϊντ Ισραήλ την στιγμή που το δεύτερο ισοπεδώνει την αντιστεκόμενη Γάζα.

Εθνοκαθαρτικά χαρακτηριστικά μπορεί κανείς να παρατηρήσει σε όλα τα κράτη, όπως και οι υπολογίσιμες αντιστάσεις των αποκλεισμένων, οι προλεταριακές εξεγέρσεις – κάθε τόσο – σε ΗΠΑ και Γαλλία, οι κοινότητες ιθαγενών Τσιάπας απέναντι στο κράτος του Μεξικού, οι Παλαιστίνιοι ενάντια στο κράτος του Ισραήλ κ.ο.κ.Στην διεργασία αυτή αντιλαμβάνεται τα αποκλεισμένα κομμάτια ως δυνητικά επικίνδυνους πληθυσμούς και επιλέγει να καταστέλει προληπτικά.

Ένα κοινό νήμα συνδέει την πρόσφατη μεγαλειώδη εξέγερση των πολυεθνικών γαλλικών προαστίων για τον φόνο του 17χρονου Ναέλ, τις όλο συχνότερες δολοφονίες και επακόλουθες εξεγέρσεις των κοινοτήτων Ρομά και την αντίσταση των παλαιστινιακών γκέτο.Τα εθνοκράτη οχυρώνονται απέναντι στους απείθαρχους και επικίνδυνους πληθυσμούς που τα ίδια παράγουν και διατηρούν ως πλεονάζοντες. Ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγουν τα κράτη προς τους εσωτερικούς τους εχθρούς χρειάζεται παράλληλα ιδεολογήματα που να συσπειρώνουν μέρος των υποτελών με τις κρατικές επιδιώξεις και αφηγήσεις. Για το ελληνικό κράτος ο αντιτσιγγανισμός αποτελεί για δεκαετίες ένα τέτοιο παράδειγμα ρατσιστικού διαχωρισμού του ντόπιου πληθυσμού που προσφέρει ιδεολογικά-υλικά άλλοθι στην απομόνωση των ρομά-μπαλαμών και στη διαμόρφωση κοινών αγώνων.

Οι αποκλεισμένοι/ες, είτε πρόκειται για μετανάστρ(ρι)ες στα στρατόπεδα συγκέντωσης που συγκρούστηκαν με την αστυνομία κατά την πρόσφατη επίθεση του ισραηλινού κράτους, είτε για τη βίαιη και εξεγερτική απάντηση των κοινοτήτων ρομά ενάντια στις δολοφονίες, μπορούν και διαλέγουν τα μέσα και τον τρόπο πάλης απέναντι στην υποτίμηση των ζωών τους. Τα κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος που κινούνται προς τη συγκρότηση ενός πολυεθνικού, προλεταριακού και αντικρατικού ορίζοντα οφείλουν να αφουγκραστούν τις μοριακές αλλά και τις ηχηρές αρνήσεις των υποτελών,να τους συναντήσουν και να είναι συνένοχες στο γκρέμισμα των διαχωρισμών και στη συντριβή του κρατικού μηχανισμού που εξαρτάται από αυτούς.Να προλάβουμε να συναντηθούμε και να αγωνιστούμε απο κοινού με τα υποκείμενα αυτά όσο παλεύουν καθημερινά για τη ζωή για να μη βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά στο τετελεσμένο του θανάτου.

Ενάντια στην σαπίλα του κόσμου της εξουσίας οξύνουμε και ακονίζουμε όλες αυτές τις παγκόσμιες ψηφιδωτές αντιστάσεις.

Ενάντια στον βίαιο αυτό κόσμο να συντασσόμαστε και να θρέφουμε την βία των καταπιεσμένων απέναντι στους καταπιεστές.

Πορεία 14/11 στις 19.00 Καμάρα

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης και αλληλεγγύης

Κάλεσμα αλληλεγγύης στα δικαστήρια 14/11

Στις 22/10/2021 εξελίσσεται καταδίωξη από αστυνομικές δυνάμεις για ένα κλεμμένο όχημα, στο οποίο υπήρχαν 3 επιβάτες. Μετά την ακινητοποίηση του, οι μπάτσοι ρίχνουν 38 σφαίρες, με αποτέλεσμα ο Νίκος Σαμπάνης να δολοφονηθεί εν ψυχρώ.

Το Σάββατο 23/10 καλείται πορεία για την κρατική δολοφονία που συνέβη. Κατά την διάρκεια της, δημιουργούνται εντάσεις μεταξύ των μπάτσων (ΜΑΤ, Δέλτα, Δίας) και του σώματος της πορείας όπου και γίνονται 4 συλλήψεις στον σωρό.

Οι μνήμες είναι νωπές από τις δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη και του Κώστα Φραγκούλη, που τους δολοφόνησε η ΕΛ.ΑΣ.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 12/11, μπάτσος σκότωσε 17χρονο ρομά στη Βοιωτία. Η αφορμή ήταν ότι δεν σταμάτησε σε έλεγχο. Όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι το σύστημα σκοτώνει τους φτωχούς, τους ρομά, τις μετανάστριες, τους εργάτες, επειδή τους θεωρεί εχθρούς, αναλώσιμους, περισσευόμενους. Τον Χρήστο Μιχαλόπουλο τον δολοφόνησαν για τον ίδιο λόγο, επειδή ήταν ρομά.

Το κράτος αντιμετωπίζει τους ρομά σαν πλεονάζοντα πληθυσμό, στερώντας τους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ενώ αν δεν σταματήσουν σε έναν έλεγχο στο δρόμο, τους πυροβολούν και τους σκοτώνουν. Τον θάνατο αυτή η κοινωνία τον έχει βιώσει και τείνει να τον συνηθίσει, σαν τιμωρία επειδή έτυχε να είσαι ρομά, επειδή έτυχε να είσαι μετανάστης, επειδή παράκουσες τις εντολές, επειδή δούλευες υπό εξοντωτικές και μη ασφαλείς συνθήκες, επειδή μία εταιρεία ήθελε να ελαχιστοποιήσει τα έξοδά της και τόσα ακόμα… Η όψη του αδύναμου που καταπιέζεται, καλλιεργεί από τη μία την αντίληψη ότι κάποιοι <<είναι ασφαλείς>> και από την άλλη την αντίληψη ότι πρέπει να αλλάξουμε αυτό που ζούμε. Για την ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας, οφείλουμε να ρίξουμε τα ρατσιστικά τείχη που χτίζει το κράτος, να συναντηθούμε μπαλαμοί, ρομά και μετανάστες και να αγωνιστούμε ενάντια στο δολοφονικό σύστημα κράτους-καπιταλισμού. Το σύστημα που καλλιεργεί δολοφόνους παιδιών, φτωχών και αδυνάμων, που εξασφαλίζει την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών πρέπει να ξεριζωθεί.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ 23/10/21

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

KAMAΡΑ, 30/10, 19:00

Το βράδυ της 28/10 αντιφασιστική περιπολία στη γειτονιά του Ν. Ηρακλείου, και ενώ πραγματοποιούνταν αντιφασιστική συναυλία εν όψει του πανευρωπαϊκού φασιστικού καλέσματος της 1ης Νοέμβρη, έρχεται αντιμέτωπη με δυνάμεις των ΟΠΚΕ που επιτίθονται πρώτες. Κατόπιν αλλεπάλληλων συμπλοκών τα ένστολα καθάρματα τρέπονται σε φυγή, όχι πριν προλάβουν να τραυματίσουν σοβαρά στο κεφάλι μια 17χρονη συντρόφισσα, η οποία ακόμα και αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Οι μπάτσοι, αφού συνέλαβαν τη συντρόφισσα που χαροπάλευε, άρχισαν να διαδίδουν το κατάπτυστο αφήγημα πως ο τραυματισμός της οφείλεται σε πέτρα που εκτοξεύτηκε από την πλευρά των συντροφιών και όχι -όπως έχουν διαπιστώσει και οι γιατροί- από τα δολοφονικά τους χτυπήματα με γκλοπ στο πίσω μέρος του κεφαλιού της.

Η συγκεκριμένη απροκάλυπτη επίθεση δεν έρχεται εξαπίνης. Σε μια παγκόσμια συγκυρία που ζέχνει πόλεμο και αίμα, οι φασίστες προσπαθούν να ανασυνταχτούν οργανωτικά και να αποκτήσουν ξανά λόγους και τρόπους εμφάνισης στα κοινωνικά πεδία. Το ελληνικό κράτος εξάλλου δεν είναι καθόλου αμέτοχο σε όσα συμβαίνουν ανά την υφήλιο και πάντα θα χρειάζεται τους φασίστες-όπως και κάθε κράτος- ως τους καλύτερούς του φίλους είτε στρέφοντάς τους προς τον εσωτερικό εχθρό και το απείθαρχο πολυεθνικό προλεταριάτο (δολοφονίες Λουκμάν-Φύσσα), είτε στους πολέμους στο εξωτερικό του. Για την ώρα η Δημοκρατία φαίνεται από μόνη της να έχει την ηγεμονία όσο αφορά και τα δύο μέτωπα, δολοφονώντας εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες στα σύνορα, στις θάλασσες και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,τις αμέτρητες εργατικές δολοφονίες, την λεηλασία και την καταστροφή της φύσης, επιτιθέμενη ολομέτωπα με το κράτος και το κεφάλαιο της τόσο στις ζωές τόσο των ντόπιων όσο και των μεταναστών. Ο κοινωνικός πόλεμος που διεξάγει -μαζί με τον πόλεμο κατά των μεταναστών- δημιουργεί ανησυχητικές νέες εθνικές συναινέσεις (όπως το ρατσιστικό αφήγημα για τις πυρκαγιές) και λόγους εθνικής συσπείρωσης γύρω από ένα ολοένα περισσότερο στρατιωτικοποιημένο και θωρακισμένο κράτος. Η κοινωνική μετατόπιση προς ένα όλο και περισσότερο εθνοπατριωτικό υποκείμενο θολώνει ολοένα και περισσότερο τις γραμμές μεταξύ του πιο μισάνθρωπου φασίστα και του πολίτη που αποζητά την κανονικότητα. Ο διάχυτος εκφασισμός, είτε αν το κράτος τον αβαντάρει σε πολιτικά οργανωμένη μορφή όπως έκανε με τη ΧΑ είτε όχι, θα μας βρεί στην πρώτη γραμμή απέναντί του, τσακίζοντας οποιαδήποτέ του έκφανση και μαζί με αυτόν το κράτος που του είναι τόσο απαραίτητο, μακριά από αντιφασιστικές νίκες σε δικαστηριακά έδρανα, αδιαμεσολάβητα, αυτοοργανώμένα, μαχητικά.

Να στήσουμε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-πατριαρχία-φασισμό και όσους τα υπερασπίζονται

Να προδώσουμε έθνη και πατρίδες που θα μας στείλουν να πολεμήσουμε

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ

ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ

ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΜΑΖΙ

ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ