Κατηγορία: Ενημερώσεις

Την σημερινή αντιφασιστική συγκέντρωση (Τρίτη 7/5) πλαισίωσαν περίπου 120 άτομα, μετά από τα καλέσματα αντιφασιστικών, αναρχικών και αντιεξουσιαστικών ομάδων στην Γούναρη με Τσιμισκή. Πραγματοποιήθηκε μοίρασμα του παρακάτω κειμένου, το οποίο ενημέρωνε για την προσπάθεια εμφάνισης των φασιστών σε χώρους εργασίας με την ίδρυση του αντιδραστικού ρατσιστικού-εργοδοτικού σωματείου 4Ε και του ταξικού καθήκοντος που έχουμε να μην το επιτρέψουμε. Η συγκέντρωση που είχε ανακοινώσει το εν λόγω μόρφωμα σήμερα 7/5 στον λευκό πύργο, ακυρώθηκε και δεν επιχείρησαν καν δημόσια παρουσία.

”

ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Η επίθεση του κράτους στο προλεταριάτο, με την πλήρη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, με την ποινικοποίηση των ας εργασιακών και πολιτικών διεκδικήσεων, με τους αποκλεισμούς από την υγεία και τους ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στους φασίστες και στους εθνικιστές να αποπροσανατολίσουν τις ευθύνες και να αλλάξουν τους ρόλους θύτη-θύματος στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται. Έτσι, παρουσιάζουν ως θύμα όχι τον εργάτη, αλλά τα προνόμια που φέρει λόγω της εθνικότητάς του και λόγω του φύλου του. Οι έννοιες του έθνους και της Τάξης είναι μεταξύ τους αντιπαραθετικές, καθώς όσοι/ες προτάσσουν την φαντασιακή κοινότητα του έθνους ως “βαλλόμενη”, αντιλαμβάνονται κοινά συμφέροντα μεταξύ ελλήνων αφεντικών και ελλήνων εργαζομένων. Παράλληλα παρουσιάζουν ως “θύτες” το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, κλείνοντας το μάτι στην τεράστια εργασιακή εκμετάλλευση που δέχονται οι τελευταίοι από τα ντόπια αφεντικά, ενώ παράλληλα πολεμούν διαχρονικά με λύσσα τον εργατικό συνδικαλισμό, ως γνήσιοι υπέρμαχοι του κεφαλαίου.

Οι ντόπιοι εκμεταλλευόμενοι οφείλουν να αντιληφθούν τα κοινά συμφέροντα που έχουν με τους προλετάριους μετανάστες/ριες και ότι αυτά έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση με εκείνα των αφεντικών. Άλλωστε τα παραδείγματα της δράσης των φασιστών σε χώρους εργασίας έχουν αποδείξει ιστορικά την απόλυτη ευθυγράμμισή τους με τους στόχους της αστικής τάξης. Στο πλαίσιο του ιστορικού τους ρόλου ως δεκανίκι της αστικής τάξης, οι φασίστες του ιερού λόχου, προσπαθούν να ξεπλύνουν της ευθύνες του έθνους-κράτους και να στρέψουν την προσοχή στην κατεύθυνση της εθνικής ενότητας, σε βάρος της ταξικής ενότητας. Για αυτό επιχειρούν να βγουν από τις τρύπες τους με την επωνυμία 4Ε, παραπέμποντας στους φασίστες της 3Ε, των οποίων η οργάνωση έκανε -μεταξυ άλλων- πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Κάμπελ τον Ιούνιο του 1931, πυροβολούσε διαδηλωτές στις μεγάλες απεργίες των καπνεργατών τον Μάιο του 1936 και αποτελούσε στρατιωτικό παρακρατικό βραχίονα στη θεσσαλονίκη. Τα οργανωμένα κινήματα και ο κόσμος που φέρει ταξική αντιφασιστική συνείδηση δεν θα αφήσει χώρο δράσης στα τσιράκια των αφεντικών.

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΥ

ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ “ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ”

ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης “

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024 στις 19.00,    ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Κείμενο για τη γυναικοκτονία της 41χρονης Γ.

Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς αγνοούνταν 41χρονη έγκυος, που διέμενε στην Καλαμαριά. Λίγες μέρες μετά βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε ένα μπαούλο, από τον γυναικοκτόνο σύντροφό της και τον συν-γυναικοκτόνο φίλο του, κάπου στη Χαλκιδική. Η 41χρονη Γ. ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού. Μετά την σύλληψη των δύο συνεργών, διέρευσε από δικαστικούς κύκλους η πληροφορία ότι το συγκεκριμένο σκουπίδι(σύζυγος της 41χρονης) έιχε εκκρεμή δικογραφία εις βάρος του για βιασμό συγγενικού του προσώπου. Ο γυναικοκτόνος(προς έκπληξη κανενός) αποτελούσε γνωστό ελληνορθόδοξο σκουπίδι της περιοχής, άλλον έναν πατριώτη, άλλον ένα ευσεβή πολίτη που και πολλά δικαιώματα να είχε δώσει, πληρόυσε όλα τα σάπια μικροαστικά κριτήρια της συγκάλυψης από τη γειτονιά. Και κατόπιν ψάξαμε να βρούμε ένα σύννεφο για να πέσουμε..

Σ’ αυτόν τον πατριαρχικό ζόφο, που ονομάζεται κοινωνία, καμιά μας δεν κοιμάται και με τα δυο της μάτια κλειστά. Για το κράτος το ζήτημα της μετρίασης της πατριαρχικής βίας, είναι ένα θέαμα, ένα καθησυχαστικό άρθρο στον νέο ποινικό κώδικα. Είναι ένα θεσμικό κίνημα #Metoo, ένα panic button, η “γιορτή” της γυναίκας, μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα που αξίζει σεβασμό για το θεάρεστο έργο της στην αναπαραγωγή του έθνους. Εν κατακλείδι, αυτό που μένει επικοινωνιακά είναι διάφορες μορφές αποπροσανατολισμού από ένα καλά δομημένο σύστημα το οποίο σπέρνει φόβο, κακοποιήσεις, δολοφονίες και κατακρεουργημένα σώματα καταπιεσμένων.

Το πρώτο πεδίο διάδρασης και μίμησης κάθε ατόμου είναι η οικογένεια. Μία κοινωνική ομάδα, δομικά κατασκευασμένη να πειθαρχεί στους έμφυλους ρόλους τα μέλη της. Αναπαράγει το αφήγημα της γυναίκας-μάνας-ερωτική συντρόφου-εργαζόμενης, ένα μέλος χαμηλά στην ιεράρχηση της οικογένειας αφού είναι κοινωνικά επιβεβλημένο το να εκτελεί υποχρεώσεις προς όφελος των υπόλοιπων μελών. O πατέρας-αρχηγός, εξακολουθεί να είναι το ιερατείο, ο εντολέας,αυτός που -και χέρι να τολμήσει να σηκώσει- όλα του συγχωρούνται. Τα πρόσφατα παραδείγματα γυναικοκτονιών είναι αμέτρητα και τα media προσπαθούν εναγωνιωδώς να πείσουν τους πληβείους και τα βαλλόμενα από την έμφυλη βία υποκείμενα ότι το κάθε συμβάν είναι απομονωμένο και ανάξιο πολιτικής ανάλυσης/παρέμβασης. Μερικούς μήνες νωρίτερα, πάλι στην Καλαμαριά δολοφονείται 42χρονη από τον μπάτσο σύντροφο-γυναικοκτόνο της. Είναι σημαντικό να σημειωθεί η ιδιότητα του κάθε γυναικοκτόνου, αφού, η ίδια τους η θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι συμβάλλει στο να οπλίσουν το χέρι τους.

Πέρα από την εκάστοτε ταυτότητα που φέρει ο κάθε βιαστής, γυναικοκτόνος, αρκεί η ηγεμονικά αρσενική του ιδιότητα, η οποία είναι δομημένη να επιβάλλεται-να κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο ανέκαθεν θρέφει την ανισότητα των φύλων με αποτέλεσμα συνεχώς να ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικά -οποιασδήποτε μορφής- έμφυλης βίας.Έχουν κατακλυστεί τα media από δολοφονημένες από «εγκλήματα πάθους», από «άρρωστους ψυχικά» άντρες, αποπολιτικοποιώντας το βίωμα της καθημερινής καταπίεσης και στιγματίζοντας παράλληλα τα άτομα με ψυχική νόσο. Περιττό να αναφέρουμε πως το ίδιο αφήγημα ψυχοφοβίας που ξεπλένει την ηγεμονική αρρενωπότητα και τις κοινωνικές συνθήκες που την επιτρέπουν, χρησιμοποιείται παράλληλα για τις θηλυκότητες που αντιστέκονται στην πατριαρχία για να τις ονοματίσει “τρελές/υστερικά/υπερβολικές”. Ακόμα πιο περιττό να αναφέρουμε πως στο σημείο συνάντησης των καταπιεσεων τάξης-φύλου-φυλής τα άτομα που δέχονται τη σεξιστική βία και έχουν κάποια ψυχική νόσο(πχ όταν αντιμετωπίζουν συνθήκες ψυχιατρικού εγκλεισμού ή εκφράζουν συμπτώματα)περιθώριοποιούνται ακόμα περισσότερο στις διεκδικήσεις τους.

Μέσα στο πλαίσιο συντήρησης της πατριαρχικής εξουσίας, σημαντικότατο ρόλο εξακολουθεί να έχει η εκκλησία. Όντας βασικός πυλώνας του έθνους-κράτους, εξακολουθεί να επιβάλει συγκάλυψη μαζικής κλίμακας και να έχει τη δικιά της ατζέντα, επηρεάζοντας συνειδήσεις και ποτίζοντας την <<ευκολόπιστη>> κοινωνία με ματαιοδοξία, μισαλοδοξία και πολιτικές καμπάνιες συνεργαζόμενο με κόμματα και θεσμικούς φορείς. Εκπληρώνοντας τις περισσότερες φορές τις επιταγές του κράτους κι άλλωτε κάνοντας φασιστό-αντάρτικο(όταν θεωρεί ότι θίγεται ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων-δογμάτων της) είναι όντως ένας σταθερός πόλος, με ιστορική συνέχεια χιλιάδων χρόνων και μεγάλη πολιτική ισχύ. Μια εκκλησία που καταργεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του εκάστοτε ατόμου που κυοφορεί, ιερείς που εμπλέκονται σε υποθέσεις trafficking και παιδοβιασμών/βιασμών. Μια εκκλησία που εξαπολύει ομοφοβικές, σεξιστικές,τρανσοφοβικες και ρατσιστικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, με ο,τι αυτά συνεπάγονται για την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας ένα πολύ ισχυρό υποστηρικτικό δίκτυο. Κοινωνική χειραφέτηση λοιπόν χωρίς να εξαφανιστούν οι θρησκείες και οι εκκλησίες από τον γαλαξία, δεν υφίσταται. Είτε αυτές καταπιέζουν στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Η πατριαρχία αποτελεί δομικό συστατικό του κρατικού μηχανισμού και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, δεν αναμένουμε κάποια αλλαγή η οποία θα προκύψει από το κράτος. Μέσα στον Δεκέμβρη, βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο έκτρωμα το οποίο αφορά τον ποινικό κώδικα. Εντός του, υπάρχουν αλλαγές που στοχεύουν στην καθησύχαση των πολιτών και στην υποτιθέμενη πάταξη της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας με αυστηρότερες ποινές κατά των δραστών. Η ίδια η κυβέρνηση που 3 χρόνια πριν ενθάρρυνε συνδικαλιστές μπάτσους να εξαπολύουν στα κανάλια πρακτικές σε γυναικοκτόνους για ευμενέστερες ποινές. Η ίδια η κυβέρνηση/κοινωνία/κράτος που συγκαλύπτει Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Μίχους. Η ίδια η αστική ελίτ με τσιράκια δικαστές, μπάτσους, μπράβους που συγκαλύπτει τους βιαστές της Γεωργίας, η ίδια που εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking. Το ίδιο κράτος που βιάζει στα σύνορα μετανάστριες. Και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που μας αποδεικνύουν ότι με την αστική δικαιοσύνη και τον σοφρωνισμό είμαστε εκ διαμέτρου απέναντι. Δεν εφησυχαζόμαστε, είμαστε αυτές που μας ρωτάνε γιατί έμενες αφού ήξερες, γιατί δε μίλησες, γιατί δεν τον κατείγγειλες. Γιατί το δίκιο δε θα έρθει σε καμία αίθουσα δικαστηρίου, γιατί δε θα μας σώσει κανένας μπάτσος. Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στο δρόμο τη νύχτα πηγαίνοντας προς το σπίτι.

Βιασμοί, παιδοβιασμοί, γυναικοκτονίες, trafficking, revenge porn, σωματεμπορεία, βιασμοί στα σύνορα, στα ΑΤ, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, από τον πατέρα, από τον σύντροφο, με κορύφωση πατριαρχικής επιβολής τη γυναικοκτονία και η λίστα δεν έχει τέλος. Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, είναι αυτονόητο. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία πρέπει να μας βρίσκει συσπειρωμένες. Στεκόμαστε δίπλα η μία στο άλλο, αλληλέγγυα, αντιπατριαρχικά, μαχητικά, απέναντι σε κράτος, εκκλησία, καπιταλισμό.

Καμία άλλη δολοφονημένη

Μαχητικοί, αντιπατριαρχικοί πυρήνες σε κάθε γειτονιά

Ποτέ καμία μόνη,κανένα λιγότερο

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σήμερα 13/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη σε 3 σούπερ μάρκετ στη Σβώλου (Σκλάβενίτης, Μασούτης, Discount Market).  Μπήκαμε μέσα, μοιράσαμε κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες καθώς και κόσμο που περνούσε.

Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών,να προχωρήσουμε σε άμεσες δράσεις απαλλοτριώσεων και άρνησης πληρωμών ενάντια στα αφεντικά για την άμεση ανατίμηση των ζωών μας, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη.

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Σήμερα 5/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη στη Β.Όλγας στο Φάληρο. Το κείμενο αφορά το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, δώθηκε σε περαστικούς, εργαζόμενες και κόσμο που έμπαινε στο σούπερ μάρκετ. Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο : Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση… Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο. Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια. Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο ,να συμμετέχουμε ενεργά στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη. ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ! anares.noblogs.org anares@tutanota.org

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Πραγματοποίηθηκε στις 2/12 εκδήλωση/συζήτηση με τίτλο:  Θέρος-Τρύγος-Πόλεμος : Η ασταμάτητη πολεμική μηχανή και οι κινήσεις εναντίον της με φόντο την Παλαιστίνη

Ακολουθεί η μπροσούρα της εκδήλωσης: θέρος-τρύγος-πόλεμος(pdf)