Κατηγορία: Αρχική

Παρέμβαση στα Jumbo 1/5

Σήμερα , 1/5, με αφορμή την ημέρα εργατικής πρωτομαγιάς πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση/παρέμβαση στο κατάστημα Jumbo στην οδό 26ης Οκτωβρίου 43. Παρακάτω είναι το κείμενο που μοιράστηκε στην παρέμβαση :
Άλλη μια εργατική πρωτομαγιά, που παρά την ιστορική της σημασία ως ορόσημο των ταξικών αγώνων, βρίσκει τα μαγαζιά ανοιχτά με τα αφεντικά να πλουτίζουν και τις εργαζόμενες να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα.
Ένα από αυτά, η Jumbo, μία από τις μεγαλύτερες και πιο γνωστές ελληνικές επιχειρήσεις, μετράει εδώ και χρόνια δεκάδες καταγγελίες από τους εργαζομένους της. Πετσοκομμενοι μισθοί, ελαστικά ωράρια και αναγκαστικές μεταθέσεις σε καταστήματα άλλων πόλεων χωρίς προειδοποίηση είναι μερικά μόνο απ’ όσα έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενες της, ενώ πρόσφατα ο μεγαλομέτοχος της εταιρείας Βακάκης δήλωσε την επιθυμία του να επιβάλλει την 7ημερη εργασία, καταργώντας την κυριακάτικη αργία.
Ωστόσο, το καθεστώς εκμετάλλευσης που επιβάλλει η Jumbo δεν σταματάει στους εργαζομένους της που απασχολούνται στα καταστήματα. Συγκεκριμένα, συνεργαζόμενη με την ,επίσης ελληνική εταιρεία, συσκευασίας και φορτοεκφόρτωσης GIExpress, σχετίζεται και με την εργασιακή εκμετάλλευση εκατοντάδων άλλων εργαζομένων. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μετανάστες και μετανάστριες που ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι οποίοι μεταφέρονται με πούλμαν της εταιρείας από αυτά στους χώρους εργασίας τους. Οι μετανάστριες που καταφέρνουν να φτάσουν στην Ελλάδα -σε αντίθεση με εκείνες που δολοφονούνται στα σύνορα και στο Αιγαίο- εγκλωβίζονται σε μια επίγεια κόλαση. Το κράτος και τα ντόπια αφεντικά συμβάλλοντας καθοριστικά στην υποτίμηση τους, τις καθηλώνουν στον πάτο της εργατικής τάξης προκειμένου να έχουν φτηνά και εύκολα εκμεταλλεύσιμα εργατικά χέρια, πολλές φορές ακόμα και σε σημείο εξόντωσης. Έτσι και στην GIExpress, η εργασιακή πραγματικότητα των εργαζόμενων μεταναστών βασίζεται στην μαύρη εργασία, τα εξαντλητικά ωράρια, τις διπλοβάρδιες και τον διαρκή φόβο της απόλυσης, ενώ σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος δεν καλύπτονται από την εργοδοσία αλλά έχουν να τα αντιμετωπίσουν ως δική τους ατομική ευθύνη. Πρόσφατα, οι εργαζόμενες μετανάστριες σε αυτή, λόγω της μη πληρωμής τους, προχώρησαν σε απεργία, αρνούμενες να μπουν στα πούλμαν και να εργαστούν, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Ωστόσο, ακολούθησαν αρκετές εκδικητικές απολύσεις από τη μεριά της εταιρείας, αλλά και παραιτήσεις λόγω των παραπάνω συνθηκών εργασίας.
Όλα αυτά, σε μια περίοδο έντονων διακρατικών ανταγωνισμών και εν ενεργεία πολεμικών μετώπων στην Ανατολική Ευρώπη και την Μέση Ανατολή, με το ελληνικό κράτος να έχει ενεργό ρόλο σε αυτά (βασικό παράδειγμα η στήριξη του ισραηλινού κράτους στη γενοκτονία των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων). Η ταυτόχρονη εσωτερική υποτίμηση του πολυεθνικού προλεταριάτου, ερχεται σαν οργανωμένη επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Η ακρίβεια, η δυσκολία να βγάλουμε το μήνα με τους μισθούς μας, τα άπιαστα ενοίκια, οι άθλιες και επισφαλείς εργασιακές συνθήκες είναι μερικές μόνο από τις καθημερινές συνέπειες της κρίσης του κεφαλαίου και του κράτους που τις φορτωνόμαστε εμείς.
Μόνη λύση ο ταξικός αγώνας του πολυεθνικού προλεταριάτου. Οι απεργίες στη GIExpress, στη Teleperformance, στην e-food και τη wolt, θα είναι μόνο η αρχή.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΩΝ
ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Πρωτοβουλία για ένα αντικρατικό – αντικαπιταλιστικό μπλοκ στην απεργιακή πορεία της πρωτομαγιάς

Απεργιακή πορεία 1ης Μαϊου, Καμάρα 10:30

ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ – ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 1Η ΜΑΗ

138 Χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης.
Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που επιφέρει επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της  πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών.
Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η  κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2024 δεν είναι το ομογενοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι ΄΄προνομιούχοι΄΄ εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί. 
Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων εργατικών δολοφονιών.
Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. 
Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες “μαξιλαράκια” να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Από τις φοιτήτριες που δεν τα βγάζουν πέρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, ενοίκια, και πανάκριβα είδη πρώτης ανάκης, τις εργατικές οικογένειες που οι μισθοί τελειώνουν στις 20 του μήνα, ως τους αποκλεισμένους που η ακρίβεια τους οδηγεί κυριολεκτικά στην εξόντωση, το κόστος ζωής και η αντιμετώπισή του έχουν μετατραπεί στο βασικότερο επίδικο της εποχής. 
Το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους όσον αφορά την ακρίβεια είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακρυά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών. Πως μπορεί άραγε να πειστεί κανείς ότι η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα του Ρωσοουκρανικού όταν το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί και να κερδίσει και από αυτόν τον πόλεμο. Αφενός τροφοδοτώντας την Ουκρανία με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, προσχωρώντας διακηρυκτικά αλλά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-ΕΕ, αφετέρου κάνοντας μπίζνες με ρωσικά πετρέλαια, επαναβαφτίζοντας τα. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και με την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι συρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της.
 
Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με διάφορες μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Η απεργία πείνας δεκάδων στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο ήρθε να φωτίσει για άλλη μια φορά τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τους πλεονάζοντες πληθυσμούς. Από τη μία εφαρμόζωντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας στην ΕΕ την πολιτική των κλειστών συνόρων, με pushbacks και καθημερινές δολοφονίες στο Αιγαίο, από την άλλη στοιβάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε camps. 
Ακόμη και όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από την πλήρη ποινικοποίησή τους , την φυλάκιση, τις ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συνοδεύουν κάθε αίτηση ασύλου(για να απορριφθούν τελικά), καταλήγουν να υπόκεινται σε άγρια εργασιακή εκμετάλλευση στην γαλέρα της ελληνικής οικονομίας , σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων, όπου τα αφεντικά τους απομυζούν εκμεταλλευόμενα το καθεστώς ημινομιμότητάς τους. Από τους μετανάστες που δουλεύουν νυχθημερόν σε άθλιες συνθήκες ως εργάτες γης σε χωράφια της Πελοποννήσου μέχρι αυτούς που μεταφέρονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δουλέψουν στα jumbo και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, η εξαθλίωση των μεταναστών μετατρέπεται σε δυσθεώρητο όφελος στις τσέπες των αφεντικών.
 Η πολιτική αυτή, ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται το κράτος μετανάστριες και Ρομά, τις αποκλεισμένες και τους φυλακισμένους αποτελεί και παράδειγμα του που στοχεύει, εξαπλώνοντας πολλές φορές στρατηγικές πειθάρχησης, στον βωμό των κρίσεων που προαναφέρθηκαν. Δημιουργούνται επίσης εσωτερικές υλικές αντιθέσεις στους καταπιεσμένους, αλλά και ευκαιρίες αφαίμαξης  των μεταναστριών, από μικρότερα και μεγαλύτερα αφεντικά. Καλλιεργείται και ενισχύεται επίσης η εθνική ενότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, άλλοτε υπό το πέπλο μιας ΄΄απειλής΄΄ από το τουρκικό κράτος(πλήρως συνεργαζόμενο στο μεταναστευτικό, αλλά και στρατιωτικά και οικονομικά) και άλλοτε της απειλής του μετανάστη. Έτσι εμποδίζονται από το να αναδειχθούν οι ταξικές αντιθέσεις, μέσω κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών, ταξικά καταπιεσμένων. 
Η ταξική εκμετάλλευση των αποκλεισμένων, είναι αλληλοτροφοδοτούμενη με τα ρατσιστικά-φασιστικά αφηγήματα.Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ΄΄αντιθεσμικό΄΄ προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο ακροδεξιά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά ΄΄σωματεία΄΄ που δημιουργούν, το χαρακτηριστικό παράδειγμα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όπου πρόσφεραν προστασία υπέρ των εργολάβων και των αφεντικών (με αντισυνδικαλιστικές και αντιμεταναστευτικές επιθέσεις), τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσιμη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.
Το κράτος πειθαρχεί βέβαια και τους καταπιεσμένους μέσω της καταστολής. Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί – έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις. Κάθε πολιτικός-συνδικαλιστικός αγώνας,οι πορείες για τα Τέμπη, οι απεργοί της Μαλαματίνας, οι φοιτήτριες στο ΑΠΘ, οι εξεγέρσεις στα camps, έρχονται αντιμέτωποι με τους πραιτοριανούς της δημοκρατίας, που από κοινού με τη δικαστική εξουσία εκδικούνται όποιον τολμά να αντισταθεί.
 Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Άλλα ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.
Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί, ώστε να μπουν τα πρώτα θεμέλια αμφισβήτησης της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης των αγώνων μας σε εργατοπατέρες, άλλοτε της εργοδοσίας(ΓΣΕΕ) και άλλοτε των ορίων που θέτουν οι κομματικές ηγεσίες. Κόντρα σε (ευρω)εκλογικές αυταπάτες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εναλλαγή των διαχειριστών του κράτους. 
Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…
Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,
Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.
O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός
Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαϊου, Καμάρα 10:30
ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Κάλεσμα αλληλεγγύης στον Homayoun Sabetara

Άμεση απελευθέρωση του Homayoun Sabetara!
Τα κράτη και οι στρατοί είναι οι “διακινητές”, οι βασανιστές και οι δολοφόνοι!

Η περίπτωση του Homayoun Sabetara δεν είναι πρωτότυπη για το ελληνικό κράτος και την ελληνική δικαιοσύνη. Ένας μετανάστης κυνηγημένος από το κράτος καταγωγής του, στην περίπτωση μας το Ιράν, που εξαναγκάστηκε να οδηγήσει όχημα από το σημείο αναχώρησης κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα, στο οποίο επέβαιναν επτά επιπλέον άτομα, καταδικάζεται σε μια δίκη παρωδία -χωρίς διερμηνεία, παράτυπα και παράνομα- με την εξαιρετικά βαριά κατηγορία του “διακινητή”. Ο Homayoun Sabetara καταδικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και έχει ήδη εκτίσει, άδικα, τα 2,5.

Με την ίδια κατηγορία, και με τον ίδιο, συνοπτικό και βάναυσο, τρόπο απονομής “δικαιοσύνης” στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται χιλιάδες ακόμη μετανάστες. Την ίδια στιγμή που το ελληνικό λιμενικό συνεργάζεται ανοιχτά με τους δουλεμπόρους της Λιβύης, που πνίγει εν ψυχρώ χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες σε όλο το μήκος των συνόρων, που δολοφονεί στον Έβρο, όσοι και όσες διαφύγουν της δολοφονικής του πολιτικής, αν τυχόν βρίσκονται στο τιμόνι οποιουδήποτε οχήματος κατηγορούνται για διακίνηση. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν εκατοντάδες κρατούμενοι μετανάστες που φυλακίστηκαν γιατί “διακινούσαν” την ίδια τους την οικογένεια. Ακόμα και στο ναυάγιο της Πύλου, τον Ιούνιο του 2023, 9 μετανάστες θεωρούνται υπεύθυνοι για το τραγικό ναυάγιο που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους, ενώ όλες και όλοι γνωρίζουμε πως δολοφονήθηκαν από το ελληνικό λιμενικό. Οι πολιτικές των επαναπροωθήσεων, των δολοφονιών στα σύνορα, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φυλακών είναι κομμάτι του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του δίπτυχου κράτος -κεφάλαιο και του σύγχρονου προλεταριάτου και για αυτές είναι συνένοχο όλο το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου (πασοκ συριζα νδ).

Η φυλάκιση του Homayoun Sabetara, όπως και των χιλιάδων παρόμοιων περιστατικών, πρέπει να σταματήσει τώρα

Ντόπιες και μετανάστριες να γκρεμίσουμε κέντρα κράτησης και φυλακές
Καλούμε συγκέντρωση αλληλεγγύης τη Δευτέρα 22/4, 9 πμ, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης όπου ξεκινάει η δίκη.

Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Κάλεσμα στην συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες

KAMIA ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΜΕΝΗ
Το βράδυ της Δευτέρας 01/04, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, δολοφονείται η Κυριακή από τον πρώην “σύντροφό” της. Βρέθηκε στο ΑΤ, ζητώντας βοήθεια, καθώς γνώριζε ότι η ζωή της απειλούνταν από αυτόν και πως την περίμενε έξω από το σπίτι της. Στο παρελθόν είχε καταγγείλει τον ξυλοδαρμό και βιασμό της από τον 39χρονο δολοφόνο. Οι μπάτσοι την διώχνουν αδιαφορώντας, και ενώ εκείνη ζητάει να την μεταφέρουν με περιπολικό στο σπίτι της,την ώρα που βρίσκεται έξω από το ΑΤ, ο πρώην σύντροφός της την μαχαιρώνει θανάσιμα. Για άλλη μια φορά το κράτος που υπόσχεται ασφάλεια, νόμους και προστασία πολιτών αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε οποιονδήποτε ρόλο του. Στα ΑΤ κολαστήρια, που μπάτσοι βιάζουν, δολοφονούν, προφανώς και οποιοσδήποτε έχει χώρο να σκοτώνει τη σύντροφό του. Πριν από δύο μήνες άλλη μια γυναικοκτονία συνέβη και στην περιοχή της Χαριλάου.

Το χέρι του δολοφόνου κάθε φορά, το οπλίζει η πατριαρχία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο άντρες νιώθουν άνετα να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν θηλυκότητες καλλιεργείται καθημερινά, από την αδιαφορία των περαστικών για ένα παραβιαστικό περιστατικό σε μία γειτονιά, τις επιθέσεις σε άτομα που παρεκκλίνουν από την “κοινωνική νόρμα”,την ασφυκτική ετεροκανονική (ελληνική)οικογενειακή ανατροφή, τις κοινωνικές παρέες μάτσο αντρών, τη συνεχή πίεση για απόδειξη της κυριαρχικής αρρενωπότητας μέσω της βίας, τη συνεχή υποτίμηση του βιώματος των θηλυκοτήτων στην πατριαρχία,μέχρι όταν βγαίνουν στα κανάλια Μπαλασκες για να τους δώσουν το “know how”. Από τους βιασμούς μεταναστ(ρι)ών που συμβαίνουν στα σύνορα και τις παρενοχλήσεις στα κέντρα κράτησης μέχρι την ενοχοποίηση των θηλυκοτήτων λόγω του που κυκλοφορούν ή του τί φοράνε.

Η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ καταπιεσμένων (θηλυκοτήτων και μη), η ενίσχυση και η δημιουργία νέων δομών αλληλοβοήθειας στις γειτονιές, είναι επιλογές τις οποίες οφείλουμε να ενισχύσουμε. Η συνειδητοποίηση ότι η καταπίεση που ασκεί η πατριαρχία και το κράτος προωθούν η μία την άλλη, δείχνει ότι η διαμεσολάβηση που κάνει το κράτος και οι θεσμοί του, οδηγούν απλώς στην διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης.Το σπάσιμο της κοινωνικής απομόνωσης,η ενδυνάμωση και η αλληλεγγύη προς αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που δέχονται την πατριαρχική βία (με τις γυναικοντονίες, ως αποκορύφωμα της πατριαρχικής επιβολής) πρέπει να αντιστραφεί μέσα στις γειτονιές από εμάς τις ίδιες/τους ίδιους/τα ίδια.

Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες Πέμπτη 18/04 18:00 πλατεία Χαριλάου

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ, ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ


Ανάρες-Ομαδα δράσης & αλληλεγγύης

8η Μάρτη : Hμέρα μνήμης & οργής

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Συγκέντρωση – Πορεία για τη γυναικοκτονία στην Καλαμαριά

 

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024 στις 19.00,    ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Κείμενο για τη γυναικοκτονία της 41χρονης Γ.

Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς αγνοούνταν 41χρονη έγκυος, που διέμενε στην Καλαμαριά. Λίγες μέρες μετά βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε ένα μπαούλο, από τον γυναικοκτόνο σύντροφό της και τον συν-γυναικοκτόνο φίλο του, κάπου στη Χαλκιδική. Η 41χρονη Γ. ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού. Μετά την σύλληψη των δύο συνεργών, διέρευσε από δικαστικούς κύκλους η πληροφορία ότι το συγκεκριμένο σκουπίδι(σύζυγος της 41χρονης) έιχε εκκρεμή δικογραφία εις βάρος του για βιασμό συγγενικού του προσώπου. Ο γυναικοκτόνος(προς έκπληξη κανενός) αποτελούσε γνωστό ελληνορθόδοξο σκουπίδι της περιοχής, άλλον έναν πατριώτη, άλλον ένα ευσεβή πολίτη που και πολλά δικαιώματα να είχε δώσει, πληρόυσε όλα τα σάπια μικροαστικά κριτήρια της συγκάλυψης από τη γειτονιά. Και κατόπιν ψάξαμε να βρούμε ένα σύννεφο για να πέσουμε..

Σ’ αυτόν τον πατριαρχικό ζόφο, που ονομάζεται κοινωνία, καμιά μας δεν κοιμάται και με τα δυο της μάτια κλειστά. Για το κράτος το ζήτημα της μετρίασης της πατριαρχικής βίας, είναι ένα θέαμα, ένα καθησυχαστικό άρθρο στον νέο ποινικό κώδικα. Είναι ένα θεσμικό κίνημα #Metoo, ένα panic button, η “γιορτή” της γυναίκας, μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα που αξίζει σεβασμό για το θεάρεστο έργο της στην αναπαραγωγή του έθνους. Εν κατακλείδι, αυτό που μένει επικοινωνιακά είναι διάφορες μορφές αποπροσανατολισμού από ένα καλά δομημένο σύστημα το οποίο σπέρνει φόβο, κακοποιήσεις, δολοφονίες και κατακρεουργημένα σώματα καταπιεσμένων.

Το πρώτο πεδίο διάδρασης και μίμησης κάθε ατόμου είναι η οικογένεια. Μία κοινωνική ομάδα, δομικά κατασκευασμένη να πειθαρχεί στους έμφυλους ρόλους τα μέλη της. Αναπαράγει το αφήγημα της γυναίκας-μάνας-ερωτική συντρόφου-εργαζόμενης, ένα μέλος χαμηλά στην ιεράρχηση της οικογένειας αφού είναι κοινωνικά επιβεβλημένο το να εκτελεί υποχρεώσεις προς όφελος των υπόλοιπων μελών. O πατέρας-αρχηγός, εξακολουθεί να είναι το ιερατείο, ο εντολέας,αυτός που -και χέρι να τολμήσει να σηκώσει- όλα του συγχωρούνται. Τα πρόσφατα παραδείγματα γυναικοκτονιών είναι αμέτρητα και τα media προσπαθούν εναγωνιωδώς να πείσουν τους πληβείους και τα βαλλόμενα από την έμφυλη βία υποκείμενα ότι το κάθε συμβάν είναι απομονωμένο και ανάξιο πολιτικής ανάλυσης/παρέμβασης. Μερικούς μήνες νωρίτερα, πάλι στην Καλαμαριά δολοφονείται 42χρονη από τον μπάτσο σύντροφο-γυναικοκτόνο της. Είναι σημαντικό να σημειωθεί η ιδιότητα του κάθε γυναικοκτόνου, αφού, η ίδια τους η θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι συμβάλλει στο να οπλίσουν το χέρι τους.

Πέρα από την εκάστοτε ταυτότητα που φέρει ο κάθε βιαστής, γυναικοκτόνος, αρκεί η ηγεμονικά αρσενική του ιδιότητα, η οποία είναι δομημένη να επιβάλλεται-να κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο ανέκαθεν θρέφει την ανισότητα των φύλων με αποτέλεσμα συνεχώς να ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικά -οποιασδήποτε μορφής- έμφυλης βίας.Έχουν κατακλυστεί τα media από δολοφονημένες από «εγκλήματα πάθους», από «άρρωστους ψυχικά» άντρες, αποπολιτικοποιώντας το βίωμα της καθημερινής καταπίεσης και στιγματίζοντας παράλληλα τα άτομα με ψυχική νόσο. Περιττό να αναφέρουμε πως το ίδιο αφήγημα ψυχοφοβίας που ξεπλένει την ηγεμονική αρρενωπότητα και τις κοινωνικές συνθήκες που την επιτρέπουν, χρησιμοποιείται παράλληλα για τις θηλυκότητες που αντιστέκονται στην πατριαρχία για να τις ονοματίσει “τρελές/υστερικά/υπερβολικές”. Ακόμα πιο περιττό να αναφέρουμε πως στο σημείο συνάντησης των καταπιεσεων τάξης-φύλου-φυλής τα άτομα που δέχονται τη σεξιστική βία και έχουν κάποια ψυχική νόσο(πχ όταν αντιμετωπίζουν συνθήκες ψυχιατρικού εγκλεισμού ή εκφράζουν συμπτώματα)περιθώριοποιούνται ακόμα περισσότερο στις διεκδικήσεις τους.

Μέσα στο πλαίσιο συντήρησης της πατριαρχικής εξουσίας, σημαντικότατο ρόλο εξακολουθεί να έχει η εκκλησία. Όντας βασικός πυλώνας του έθνους-κράτους, εξακολουθεί να επιβάλει συγκάλυψη μαζικής κλίμακας και να έχει τη δικιά της ατζέντα, επηρεάζοντας συνειδήσεις και ποτίζοντας την <<ευκολόπιστη>> κοινωνία με ματαιοδοξία, μισαλοδοξία και πολιτικές καμπάνιες συνεργαζόμενο με κόμματα και θεσμικούς φορείς. Εκπληρώνοντας τις περισσότερες φορές τις επιταγές του κράτους κι άλλωτε κάνοντας φασιστό-αντάρτικο(όταν θεωρεί ότι θίγεται ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων-δογμάτων της) είναι όντως ένας σταθερός πόλος, με ιστορική συνέχεια χιλιάδων χρόνων και μεγάλη πολιτική ισχύ. Μια εκκλησία που καταργεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του εκάστοτε ατόμου που κυοφορεί, ιερείς που εμπλέκονται σε υποθέσεις trafficking και παιδοβιασμών/βιασμών. Μια εκκλησία που εξαπολύει ομοφοβικές, σεξιστικές,τρανσοφοβικες και ρατσιστικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, με ο,τι αυτά συνεπάγονται για την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας ένα πολύ ισχυρό υποστηρικτικό δίκτυο. Κοινωνική χειραφέτηση λοιπόν χωρίς να εξαφανιστούν οι θρησκείες και οι εκκλησίες από τον γαλαξία, δεν υφίσταται. Είτε αυτές καταπιέζουν στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Η πατριαρχία αποτελεί δομικό συστατικό του κρατικού μηχανισμού και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, δεν αναμένουμε κάποια αλλαγή η οποία θα προκύψει από το κράτος. Μέσα στον Δεκέμβρη, βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο έκτρωμα το οποίο αφορά τον ποινικό κώδικα. Εντός του, υπάρχουν αλλαγές που στοχεύουν στην καθησύχαση των πολιτών και στην υποτιθέμενη πάταξη της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας με αυστηρότερες ποινές κατά των δραστών. Η ίδια η κυβέρνηση που 3 χρόνια πριν ενθάρρυνε συνδικαλιστές μπάτσους να εξαπολύουν στα κανάλια πρακτικές σε γυναικοκτόνους για ευμενέστερες ποινές. Η ίδια η κυβέρνηση/κοινωνία/κράτος που συγκαλύπτει Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Μίχους. Η ίδια η αστική ελίτ με τσιράκια δικαστές, μπάτσους, μπράβους που συγκαλύπτει τους βιαστές της Γεωργίας, η ίδια που εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking. Το ίδιο κράτος που βιάζει στα σύνορα μετανάστριες. Και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που μας αποδεικνύουν ότι με την αστική δικαιοσύνη και τον σοφρωνισμό είμαστε εκ διαμέτρου απέναντι. Δεν εφησυχαζόμαστε, είμαστε αυτές που μας ρωτάνε γιατί έμενες αφού ήξερες, γιατί δε μίλησες, γιατί δεν τον κατείγγειλες. Γιατί το δίκιο δε θα έρθει σε καμία αίθουσα δικαστηρίου, γιατί δε θα μας σώσει κανένας μπάτσος. Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στο δρόμο τη νύχτα πηγαίνοντας προς το σπίτι.

Βιασμοί, παιδοβιασμοί, γυναικοκτονίες, trafficking, revenge porn, σωματεμπορεία, βιασμοί στα σύνορα, στα ΑΤ, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, από τον πατέρα, από τον σύντροφο, με κορύφωση πατριαρχικής επιβολής τη γυναικοκτονία και η λίστα δεν έχει τέλος. Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, είναι αυτονόητο. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία πρέπει να μας βρίσκει συσπειρωμένες. Στεκόμαστε δίπλα η μία στο άλλο, αλληλέγγυα, αντιπατριαρχικά, μαχητικά, απέναντι σε κράτος, εκκλησία, καπιταλισμό.

Καμία άλλη δολοφονημένη

Μαχητικοί, αντιπατριαρχικοί πυρήνες σε κάθε γειτονιά

Ποτέ καμία μόνη,κανένα λιγότερο

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Παρέμβαση σε 3 σούπερ μάρκετ για το κόστος ζωής

Σήμερα 13/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη σε 3 σούπερ μάρκετ στη Σβώλου (Σκλάβενίτης, Μασούτης, Discount Market).  Μπήκαμε μέσα, μοιράσαμε κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες καθώς και κόσμο που περνούσε.
Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο :

Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών,να προχωρήσουμε σε άμεσες δράσεις απαλλοτριώσεων και άρνησης πληρωμών ενάντια στα αφεντικά για την άμεση ανατίμηση των ζωών μας, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη.

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Παρέμβαση/μοίρασμα σε σουπερ μάρκετ για το κόστος ζωής

 


Σήμερα 5/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη στη Β.Όλγας στο Φάληρο. Το κείμενο αφορά το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, δώθηκε σε περαστικούς, εργαζόμενες και κόσμο που έμπαινε στο σούπερ μάρκετ. Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο : Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση… Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο. Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια. Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο ,να συμμετέχουμε ενεργά στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη. ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΛΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ! anares.noblogs.org anares@tutanota.org

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ – Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ KΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ 5/12

Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ – Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ

Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης, έξω από το Ιπποκράτειο, στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και την επόμενη μέρα (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 12/11/2023, ο Χρήστος Μιχαλόπουλος, 17χρονος Ρομ, εκτελείται εν ψυχρώ από μπάτσο στη Βοιωτία, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, επειδή ήταν Ρομ. Οι δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ. είχαν εκτελέσει τον Οκτώβριο του 2021, άλλον ένα Ρομ, τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ

Οι ειδήσεις των δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, κάνει κάποιους να νιώθουν «ασφαλείς», άλλους να φοβούνται ή να εξοργίζονται. Αλλά είναι γνωστές σε όλους. Αποτελούν ένα «καμπανάκι κινδύνου» που μας υπενθυμίζει με τον τραγικότερο τρόπο, ότι αν δεν αγωνιστούμε και αν δεν σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη, το κράτος και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να πάψουν την άγρια εκμετάλλευση και την δολοφονική πολιτική τους απέναντι στους καταπιεσμένους.

Η ενίσχυση της εθνικής αφήγησης απέναντι στο «Άλλο» είναι βασική προτεραιότητα του έθνους-κράτους, αποσκοπώντας στην επίτευξη δύο σκοπών. Από τη μία, χτίζει κοινωνική συναίνεση γύρω από την βάρβαρη κρατική μεταχείριση όσων περισσεύουν (ρομά, μεταναστριών) και από την άλλη υπόσχεται ασφάλεια στους ντόπιους/μπαλαμούς που επιλέγουν τον ατομικό δρόμο. Τα ιδεολογικά εργαλεία κράτους-κεφαλαίου έχουν σαν υλικό στόχο την διαιώνιση των εκμεταλλευτικών σχέσεων και την επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδυνάμου.

Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του Χρήστου Μιχαλόπουλου, ομάδα φασιστών, σαν σωστά τσιράκια του κράτους, βανδαλίζουν σπίτι όπου διέμενε οικογένεια Ρομά (μητέρα έγκυος και 4χρονο παιδί ) στις Συκιές Θεσσαλονίκης, καθιστώντας το προς το παρόν μη κατοικήσιμο. Στην προσπάθεια της οικογένειας να ζήσει αξιοπρεπώς στο προηγουμένως εγκαταλελειμμένο σπίτι, βοήθησαν άτομα από τη γειτονιά.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ-ΜΠΑΛΑΜΩΝ

Η παρουσίαση των Ρομά ως φυλών που διέπονται από «πονηριά», «αναξιοπιστία» και «εγκληματικότητα» ή ακόμα και «ρομαντισμό», αποτελούν μερικά από τα μεθοδικά κατασκευασμένα ρατσιστικά στερεότυπα εις βάρος τους. Ο αντιτσιγγανισμός, σαν κομμάτι της ευρύτερης ρατσιστικής ρητορικής, υπάρχει για να δικαιολογεί την περιθωριοποίηση και την ποινικοποίηση των Ρομά. Πολλοί οικισμοί Ρομά βρίσκονται σε κακές συνθήκες με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο, με έλλειψη βασικών υποδομών, αποκλεισμούς (έμμεσους ή άμεσους) από την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι σθεναρές αντιδράσεις όσων Ρομά αντιστέκονται στη ρατσιστική-κρατική βία, δέχονται ισχυρότατη καταστολή από την αστυνομία. Ακόμα και η μικροπαραβατικότητα επισύρει μαζικές φυλακίσεις, αλλά ακόμα και εν ψυχρώ εκτελέσεις.

Το αντιτσιγγάνικο αίσθημα που υπάρχει σε μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μαζί με τα ρατσιστικά τείχη που το κράτος ορθώνει απέναντι σε ρομά και μετανάστριες, είναι εφικτό να γκρεμιστούν μόνο με κοινούς αγώνες και τόπους συνάντησης ρομά-μπαλαμών-μεταναστριών, μακριά από τη διαμεσολάβηση των κρατικών θεσμών.

Ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη στους μετανάστες, οι κοινοί αγώνες των καταπιεσμένων, έχουν υπαρκτές εκφάνσεις. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αγώνα, βλέπουμε την ανατίμηση των δικών μας ζωών και την προοπτική για τη συγκρότηση ενός μαχόμενου πολυεθνικού προλεταριάτου.

Η κατάληψη του σχολείου που πήγαινε ο Χρήστος από συμμαθητές/ριές του, η αλληλεγγύη ατόμων της γειτονιάς στην οικογένεια στις Συκιές, οι κοινοί αγώνες του κινήματος της Αθήνας με την οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη, οι συγκεντρώσεις και συναντήσεις ρομά-μπαλαμών πέρσι στη Θεσσαλονίκη, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα αντίστασης ενάντια στους ρατσιστικούς διαχωρισμούς.

Πορεία για τον ένα χρόνο από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο, 5/12 Καμάρα, 18:00

* Στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για τη δολοφονία του 17χρονου Ρομ, Χρήστου Μιχαλόπουλου *

ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΗ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ

ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ανάρες, ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Κάλεσμα για την 6 Δεκέμβρη – 15 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

6 Δεκέμβρη 2008, 15 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η εξέγερση που ακολουθεί με αφορμή την δολοφονία είναι πρωτοφανής, είναι η απάντηση κάθε καταπιεσμένου και περιθωριοποιημένου από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι η βίαιη αμφισβήτηση κράτους και κεφαλαίου, η υπενθύμιση προς όλους ότι όσο η καταπίεση αυξάνεται και η καταστολή οξύνεται, τόσο η φωνή των καταπιεσμένων θα δυναμώνει.
Η 6η Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του και της τάξης. Άλλωστε, αν και αποτέλεσε σταθμό λόγω της πρωτοφανούς εξέγερσης, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία δολοφονία της ελληνικής αστυνομίας. Ήρθε απλώς για να προστεθεί σε αυτές των Καλτεζά, Κουμή, Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Η εκ νέου κορύφωση της κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχει οδηγήσει σε απανωτές δολοφονίες παιδιών. Το 2021 εκτελείται ο Νίκος Σαμπάνης, το 2022 ο Κώστας Φραγκούλης και το 2023 ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Κοινή και καθόλου τυχαία συνισταμένη των τελευταίων δολοφονιών; Ήτανε Ρομά. Η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη που έγινε στην Θεσσαλονίκη στις 5/12 αποτέλεσε και την αφορμή για πολύμορφους αγώνες και δράσεις, με εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης αλλά και την πρωτοφανή συνύπαρξη αγωνιζόμενων ρομά και μπαλαμών. Τον Σεπτέμβριο μετά από την καταγγελία της οικογένειάς του, μάθαμε και για την δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη από τα ένστολα καθάρματα του ΤΑΕ Σούδας, που τον ξυλοκόπησαν αναίτια μέχρι να πεθάνει από ανακοπή. Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα της απόπειρας δολοφονίας της αντιφασίστριας Β. Στο Νέο Ηράκλειο, οι περιπτώσεις που οι μπάτσοι έβγαλαν όπλα απέναντι σε συγκεντρωμένο πλήθος στην Πάτρα και έξω από την ΑΣΟΕΕ.
Εννοείται πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν απλά την κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.
Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.
Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου “σωφρονιστικού” αλλά και του ποινικού κώδικα. Με την αλλαγή του, τα “σωφρονιστικά καταστήματα” επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των “ευυπόληπτων ” πολιτών. Απέναντι σ΄ όλα αυτά οι κρατούμενοι το τελευταίο διάστημα εντείνουν τον αγώνα τους σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν, στοιχειώδη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Ταυτόχρονα, ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται ως επιστέγασμα της έντασης της καταστολής. Με αυστηροποίηση των ποινών, εμπόδια στις αναβολές των δικών και τις αναστολές των ποινών, αλλά και τεράστια αύξηση των παραβόλων και των προστίμων επιχειρείται η επιπλέον πειθάρχηση των καταπιεσμένων και η αστική δικαιοσύνη γίνεται ακόμα ταξικότερη, ένα ακόμα πιο σύγχρονο όπλο καταπίεσης στα χέρια κράτους και κεφαλαίου.

Ζούμε στην εποχή των τεράτων
H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που “περισσεύουν” της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που “επιτρέπεται” να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους “χρήσιμους” εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύουμε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των “μη ορατών” προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντί μας.
Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ’ ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ’ όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.
Αυτός είναι και ο ρόλος μας άλλωστε. Κοιτάμε πίσω αλλά προχωράμε μπροστά, εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του χθες κρατώντας την φλόγα τους αναμμένη, τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας δρώντας απέναντι σε κάθε καταπίεση. Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πίσω του -μεταξύ άλλων- μια υπόσχεση:
Στην μνήμη του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλη, του Λάμπρου, του Χρήστου, του Ζακ/Zackie Oh, της Σταματίνας, του Μιχάλη,του Κώστα, του Νίκου, του Χρήστου, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης,
Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12/23 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

https://www.kinimatorama.net/event/158849

Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης