Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ
Στις 5 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και την επόμενη μέρα (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.
Τα τελευταία τρία χρόνια, μετράμε τρεις -γνωστοποιημένες- ρατσιστικές κρατικές δολοφονίες Ρομά από καταδιώξεις μπάτσων (Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος), ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό και εγκληματικό στοιχείο, που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Πρόσφατα μόνο, η αστυνομία έκανε δολοφονική επιδρομή στον καταυλισμό στη Νέα Ζωή, κατά τη διάρκεια γλεντιού, πυροβολώντας ανεξέλεγκτα κόσμο, ενώ ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδής δήλωσε ότι είναι σε πόλεμο με το «οργανωμένο έγκλημα» και ότι οι επιχειρήσεις σε καταυλισμούς Ρομά θα πραγματοποιούνται καθημερινά. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια, να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους. Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζονται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, αλλά κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους.
Τις μέρες που ακολούθησαν της δολοφονίας, Ρομά και μπαλαμοί ήμασταν καθημερινά μαζί στον δρόμο, βρίσκοντας έναν κοινό τόπο συνάντησης και διαρρηγνύοντας έστω για λίγο τα όρια που μας χωρίζουν καθημερινά. Όρια θεμελιωμένα στον ρατσισμό του ελληνικού κράτους και σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στο σήμερα, η 5η Δεκέμβρη δεν αποτελεί για εμάς μόνο μία μέρα μνήμης, αλλά μία μέρα στην οποία καλούμαστε να πιάσουμε ξανά το νήμα του αγώνα ενάντια στο κράτος και τον ρατσισμό δημιουργώντας κοινότητες αλληλεγγύης ρομά και μπαλαμών. Μέχρι να μας ενώνει η ζωή και όχι ο θάνατος.
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΛΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΩΝ
Ανάρες, ομάδα δράσης και αλληλεγγύης
Στις 16/03/2024, σαν έτοιμη από καιρό, η αστυνομία εκκενώνει την κατάληψη του Συλλόγου Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού, συλλαμβάνοντας 49 άτομα. Μία κατάληψη διάρκειας σχεδόν δύο μηνών, η οποία αποτέλεσε δυναμικό κομμάτι του κινήματος που ξέσπασε σχεδόν σε όλη τη χώρα, με αιχμή την εναντίωση στην ψήφιση του νόμου περί ίδρυσης μη κρατικών/ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τη σκυτάλη για τη συνέχιση της δίωξης αναλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα του κράτους. Η κοσμητόρισσα εκτελεί χρέη καταδώτη, οι πένες των μπάτσων στα αιματοβαμμένα γραφεία τους πιάνουν φωτιά και συντάσσουν τη δικογραφία μέχρι και πριν τρεις βδομάδες, αγχωμένοι να προλάβουν τη μέρα της δίκης, για να διανθίσουν το κατηγορητήριο με “κατηγορίες” που θα ήλπιζαν ότι θα ακούγονταν σε ένα δικαστήριο ως πειστήρια της “παρανομίας’. Τα γεγονότα εκείνου του διαστήματος, το κίνημα που βρήκε παλμό, οι πράξεις αντίστασης και η αυτοπεποίθηση που έδωσαν στην κοινωνική βάση, έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη. Διαδέχθηκαν προηγούμενους κύκλους αγώνων και με τη σειρά τους θα παραχωρήσουν την παρακαταθήκη τους και τη θέση τους στα επόμενα κινήματα που αναπόφευκτα θα ξεσπούν όσο υπάρχει ταξική καταπίεση.
Εν ολίγοις, από τη μεριά του, το κράτος ευελπιστεί ότι η κυρίαρχη ιδεολογία και η ανεμπόδιστη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων θα διασφαλιστεί με την ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή της αστυνομίας στη ρύθμιση κάθε πτυχής της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με ποινικοποίηση των πολιτικών αγώνων και με δεκάδες συλλήψεις. Τα κινήματα, ωστοσο, διαχρονικά ανθίζουν σε πείσμα αυτών των συνθηκών. Το περσινό φοιτητικό κίνημα με την αλληλεγγύη μερίδας της κοινωνίας, κατάφερε να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην επελαύνουσα εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Κόντρα στην αποστείρωση του πανεπιστημίου από πολιτικές δράσεις, κόντρα στην ιδιώτευση και την εξατομίκευση που γεννά η εντατικοποίηση των σπουδών σε συνδυασμό με το υπέρογκο κόστος ζωής, δημιουργήθηκαν εστίες αγώνα, που διεκδίκησαν το χώρο τους και προέταξαν την συλλογικοποίηση και την αντίσταση, όξυναν τις αντιθέσεις του πανεπιστημίου του κεφαλαίου και κατέδειξαν τον αντιδραστικό του ρόλο.
Παράλληλα, όπως και στην όξυνση κάθε κινήματος, αναδείχθηκε ένα αγωνιστικό υποκείμενο με τα εργαλεία των περασμένων κινημάτων, σφυρηλατημένο ταυτόχρονα στις σύγχρονες καταπιεστικές συνθήκες, οι οποίες είναι ομόρριζες με τις προϋπάρχουσες. Μέσα από τις γραμμές αυτού του κοινωνικού πεδίου, εκφράστηκαν, επηρεάστηκαν, συμμετείχαν και επηρέασαν άτομα που διέκριναν μια προοπτική αντίστασης απέναντι στην υποτίμηση της ίδιας τους της ζωής. Έτσι, ξεπεράστηκαν οι παραδοσιακές μορφές συνδικαλισμού, οι αυτοαναφορικές επιβεβαιώσεις και προέκυψε ένα κίνημα με κατεύθυνση ταξικής διεκδίκησης με όποια προβλήματα και εμπόδια συναντά ένα κίνημα.
Εντός πανεπιστημίου, διαχρονικά αναπτύσσονταν ανατρεπτικές, αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές ιδέες, εφορμούσαν κινήματα, εκκινούσαν συγκρούσεις, και ρίζωναν μέσα του σχέσεις ανταγωνιστικές του κράτους και του κεφαλαίου. Καταργώντας σταδιακά το παράδειγμα της μεταπολίτευσης, το κράτος επιχειρεί να εκριζώσει αυτό που θεωρεί ως πηγή των ριζοσπαστικών ιδεών, την ίδια την εδαφικοποίηση των πολιτικών αγώνων εντός του πανεπιστημίου, εκκενώνοντας καταλήψεις, ποινικοποιώντας του φοιτητικούς συλλόγους, καταργώντας το άσυλο και διαχέοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί επιχειρηματικότητας, κέρδους, νόμου και τάξης. Καθήκον του προλεταριάτου είναι η υπεράσπιση τόσο των πολιτικών αγώνων, όσο και των δομών οργάνωσης που έχουν κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες (βλέπε άσυλο και φοιτητικοί σύλλογοι), τουλάχιστον όσον αφορά το πανεπιστήμιο. Φυσικά, η ίδια επίθεση με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά συντελείται χρόνια τώρα και στο υπόλοιπο κοινωνικό πεδίο, όπου χτυπιούνται καταλήψεις, πολιτικές δράσεις, πορείες και ποινικοποιείται ο εργατικός συνδικαλισμός, οι απεργίες και οι εργατικές κινητοποιήσεις.
Στην περίπτωση αυτής της μαζικής δίωξης μπορεί κανείς να εντοπίσει διάφορους συμβολισμούς, καθώς και την έκδηλη εκδικητικότητα του κράτους εναντίον των κινημάτων που θεωρεί επικίνδυνα και ριζοσπαστικά. Ωστόσο, πέρα από τις διαπιστώσεις, οφείλουμε να σταθούμε με αμέριστη αλληλεγγύη δίπλα στα συλληφθέντα άτομα και να παρέχουμε την πλήρη υποστήριξή μας, καθώς από εκεί θα εξαρτηθεί η διατήρηση της ίδιας της συλλογικής μνήμης και η πολιτική, ηθική και υλική υπεράσπιση των ίδιων των κινημάτων (παρελθοντικών και επερχόμενων).
Συγκέντρωση αλληλεγγύης, Τρίτη 26/11, Δικαστήρια Θεσσαλονίκης 9:00
ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΔΕ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΘΕ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών
Πορεία Κυριακή 17/11, Πολυτεχνείο 17:00
Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει, αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Και μπορεί να συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου και την ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών, η δημοκρατία τους όμως μοιάζει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Ζούμε στη χρονική περίοδο που η κρατική θανατοπολιτική του σύγχρονου δυτικού κόσμου συμπυκνώνεται στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους. Το ελληνικό κράτος, συμμετέχοντας στην γενοκτονία, εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες -που στην πραγματικότητα δεν σταμάτησαν ποτέ- στοχεύοντας και τον εσωτερικό εχθρό. Η καταστολή αναβαθμίζεται, το νέο δόγμα θέλει οποιαδήποτε αντίσταση να καταστέλλεται προτού καν υπάρξει, από τους ξυλοδαρμούς στα πάρκα και τις πλατείες μας μέχρι τη λασπολογία και τις προφυλακίσεις συντροφιών που επιστρέφουν ένα κομμάτι της βίας που δεχόμαστε καθημερινά.
Στο πρόσωπο της Γάζας, τα κράτη βλέπουν και εμπνέονται από τις τακτικές διαχείρισης, καταστολής και εξολόθρευσης ενός ολόκληρου πληθυσμού. Το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε παγκόσμια θέα της γενοκτονία των παλαιστινίων. Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι – και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη προς του/τις παλαιστίνιους/ες περνάει μέσα από την απονομιμοποίηση και το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής της ελλάδας από τη συμμετοχή στη γενοκτονία στη Γάζα και φυσικά μέσα από την αλληλεγγύη προς τους εδώ παλαιστίνιους -και μη – μετανάστες, που είτε βρίσκουν κλειστά σύνορα είτε εγκλωβίζονται σε κέντρα κράτησης ή καμπς. Το ελληνικό κράτος συναινώντας και συμμετέχοντας στην γενοκτονία επιβεβαιώνει τον δολοφονικό του χαρακτήρα που ούτως η άλλος είναι πρόδηλος σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας των καταπιεσμένων. Το δόγμα της πειθάρχησης της κοινωνίας με εγγυητή το κράτος και την αστυνομία αγκαλιάζει όλο και περισσότερο πληθυσμό.
Διαμαρτυρόμενοι σε πλατείες, “παραβατικοί ανήλικοι” στις γειτονιές τους, ρομά και μετανάστριες που δεν χωράν στο προφίλ της επιβαλλόμενης κανονικότητας δέχονται την καταστολή τηρουμένης της αναλογίας του πόσο απέχουν από αυτήν. Η διαχείριση των μεταναστών από το κράτος περνάει μέσα από τον στρατό και την αστυνομία, όπου είτε στις πόλεις είτε στα σύνορα τους αντιμετωπίζουν σαν απειλή για την κοινωνία. Πάρα πολλές φορές βλέπουμε ελέγχους και προσαγωγές σε άτομα λόγω της φυλετικής τους καταγωγής, τα οποία περιστατικά πλέον δεν λαμβάνουν καν αντίστοιχη δημοσιοποιηση, καθώς λόγω της έντονης καταστολής του κράτους έχουν κανονικοποιηθεί. Οι ζωές των μεταναστών έχουν σχεδόν γίνει αόρατες, με δεκάδες πνιγμούς μόνο τους τελευταίους 3 μήνες και με δύο δολοφονίες μεταναστών στα Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα (Μοχάμεντ Καμράν) και Α.Τ. Ομόνοιας (Μια Χαριζούλ). Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος διαχειρίζεται με εκδικητικότητα και διαρκείς τραμπουκισμούς και το σύνολο των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές και στα κέντρα κράτησης. Το βράδυ της Παρασκευής 25/10, 22χρονη κρατούμενη βρίσκεται απαγχονισμένη σε χώρο προσωρινής κράτησης των φυλακών Κορυδαλλού, με την είδηση να γνωστοποιείται από συστημικά μέσα μετά από 4 ημέρες, το πρωί της 29ης. Πιο συγκεκριμένα, στις 24/10 μεταφέρεται στο ειδικό κέντρο υγείας του Κορυδαλλού και στη συνέχεια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, μιας και οι σωφρονιστικοί έκριναν την συμπεριφορά της ως “παραβατική”. Στη συνέχεια, επιστρέφει στο κελί της όπου και το επόμενο πρωί βρίσκεται απαγχονισμένη. Ενώ λίγες βδομάδες πριν, το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου μπάτσοι της ΕΚΑΜ εισέβαλλαν σε κελιά κρατουμένων στην Α’ πτέρυγα των φυλακών του Κορυδαλλού όπου τους ξυλοκόπησαν παρατεταμένα και τους απείλησαν για τη ζωή τους. Η τρομολαγνία των ΜΜΕ μαζί με τα κατασταλτικά σχέδια του κράτους, επιπλέον το τελευταίο διάστημα, στοχοποιούν διαρκώς καταυλισμούς Ρομά, με επιχειρήσεις στο Δεντροπόταμο, την Αγία Σοφία, τον Ασπρόπυργο και το Μενίδι, όπου η αστυνομία πραγματοποιεί κανονικές εισβολές απλώς για να χτυπήσει με βία και να καταστείλει τους Ρομά.
Οποιοσδήποτε τολμά να σηκώσει κεφάλι, αντιδρώντας στα προηγούμενα, ή απλώς στην αφαίμαξη της ζωής του από τα αφεντικά πρέπει να κατασταλλεί και να περιθωριοποιηθεί. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο.
Την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους αγωνιστές ήρθε να συμπληρώσει το «αντιτρομοκρατικό» παραλήρημα με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων. Στις 31/10, μετά από εκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους σκοτώνεται ο σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης και τραυματίζεται σοβαρά η συντρόφισσα Μαριάννα Μ., η οποία μεταφέρεται και παραμένει φρουρούμενη στον Ευαγγελισμό και τελικά προφυλακίζεται, μαζί με άλλα δύο συντρόφια, κατηγορούμενοι όλοι τους για τρομοκρατία. Αμέσως, όλοι οι βρώμικοι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί τρέχουν να καταστείλλουν, να συλλάβουν, να λασπολογήσουν αυτό που δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν. Ότι δηλαδή όσο η καταπίεση οξύνεται, τόσο θα βρίσκονται άνθρωποι οπλισμένοι με πείσμα και αποφασιστικότητα, έτοιμοι να απαντήσουν στην «νόμιμη» κρατική βία με όλους τους τρόπους. Τόσο πολύ φοβούνται τον νεκρό μας σύντροφο που από την πρώτη μέρα αμόλυσαν τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, σε μια αποτυχημένη επιχείρηση σπίλωσης της μνήμης του. Αυτοί που πραγματικά μιλάνε μέσα από τα δελτία ειδήσεων των μεγαλοεκδοτών, των εφοπλιστών, των μεγάλων αφεντικών, είναι οι «διαρροές» της υπηρεσίας βασανισμών και κατασκευής στημένων δικογραφιών, δηλαδή υης αντιτρομοκρατικής. Πλάι πλάι με τα ένστολα καθάρματα και τα τσιράκια των τηλεοράσεων και των εφημερίδων και η αστική δικαιοσύνη, πάντα προετοιμασμένη να ξεπλύνει την αστική τάξη και να τα βάλει με το αντίπαλο δέος της. Τους καταπιεσμένους, και δη αυτούς που αγωνίζονται. Το ποιος ήταν ο Κυριάκος, το γνωρίζουν οι κοντινοί του σύντροφοι, που κάνουν λόγο για έναν από εμάς. Ένας αναρχικός αγωνιστής παρών σε κάθε πτυχή του αγώνα, στις συνελεύσεις, τις πορείες, τις καταλήψεις, τα Εξάρχεια, έτοιμος να δείξει την αλληλεγγύη του σε άλλους αγωνιστές. Και αυτό είναι που τρέμουν. Γιατί όταν μιλάνε για «δεξαμενές τρομοκρατίας», στην ουσία μιλάνε για κάθε καταπιεσμένο, εν δυνάμει εξεγερμένο απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Γιατί στο πρόσωπο του Κυριάκου και της Μαριάννας, και οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της κρατικής βίας βλέπουν τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, των περιθωριοποιημένων, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης. Κυριάκος, Λάμπρος, Χρήστος, Αλέξης, Παύλος…θα είναι για πάντα εδώ να μας χαμογελούν σε κάθε οργισμένο μας βήμα στο δρόμο, να μας εμπνέουν σε κάθε πολιτική μας απόφαση, να είναι σύμμαχοί μας σε κάθε δράση μας. Είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας για την ελευθερία είναι γεμάτος δυσκολίες, πόνο, απώλειες, μικρότερες και μεγαλύτερες ήττες που όμως συνθέτουν το ψηφιδωτό των αγώνων που δεν θα πάψουν να φοβίζουν τους κανίβαλους αυτού του κόσμου.
Κυριάκος Ξυμητήρης παρών
Αλληλεγγύη στα διωκόμενα και προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελοκήπων
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
Σα να μην αρκούσαν οι άθλιες συνθήκες κράτησης στα Α.Τ. και τις φυλακές, το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα “τυχαία” περιστατικά θανάτων ανθρώπων που βρίσκονται στα χέρια του κράτους. Είτε πρόκειται για τον βασανισμό και την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, είτε για περιστατικά όπως αυτό του 21χρονου που βρέθηκε νεκρός στο κέντρο κράτησης νέων Βόλου, αφού το αίτημά του για νοσηλεία αγνοήθηκε, είτε για την 22χρονη στις φυλακές Κορυδαλλού, είτε για δεκάδες άλλα ανώνυμα θύματα της κρατικής θανατοπολιτικής. Το πόρισμα είναι σαφές. Στα κελιά της δημοκρατίας κινδυνεύεις με θάνατο.
Είναι αναρρίθμητες περιπτώσεις που μας καθιστούν σαφές ότι η πορεία ενός έγκλειστου, σημαίνει βασανιστήρια, εκδικητικές μεταγωγές, στέρηση βασικών δικαιώματων, άθλιες συνθήκες κράτησης και το πηγάδι δεν έχει πάτο. Με άλλα λόγια, οι ζωές των κρατούμενων, είναι αναλώσιμες για τους καταπιεστές. Μέσα από μια σειρά τροποποιήσεων, τόσο στον σωφρονιστικό, όσο και στον ποινικό κωδικα, κράτος και κεφάλαιο δείχνουν να οχύρωνονται απέναντι σε κάθε είδους “παραβατικότητα”, αρχικά με την αυστηριοποίηση των νομικών πλαισίων κι έπειτα με την πλήρη υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, κατά τη διάρκεια έκτισης των διαφόρων ποινών.
Ωστόσο πέρα απο τις κινήσεις από την πλευρά της εξουσίας, υπάρχει και η κίνηση από την πλευρά των καταπιεσμένων και των αντιστεκόμενων. Παρά λοιπόν, το ότι η καπιταλιστική μηχανή θέλει να δείχνει άτρωτη, εμείς έχουμε τα παραδείγματα των αγώνων, μικρών και μεγάλων, να μας δείχνουν το αντίθετο, με τελευτίο παράδειγμα την εξέγερση των κρατουμένων του κέντρου κράτησης νέων Βόλου στις 26/10. Από τις απεργίες πείνας και τις εξεγέρσεις στα κεντρα κράτησης των μεταναστ(ρι)ών, μέχρι τις απεργίες πείνας και τις συλλογικές διεκδικήσεις κρατουμένων στις φυλακές, οι αγώνες των εγκλείστων πέρα απο το να μας συγκινούν, μας δείχνουν τον δρόμο. Οι αγώνες των, κάθε λογής, κρατουμένων για τα δικαιώματά τους είναι αγωνας για ζωή και αξιοπρέπεια, και εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι \ες σε αυτούς.
Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Ο Ali Ercan Gökoğlu μαζί με άλλους 4 συντρόφους/ισσες του συνελήφθησαν στο παρελθόν ενώ πήγαιναν για καλοκαιρινή κατασκήνωση στη Χαλκίδα. Η ΕΛ.ΑΣ. τους επιτέθηκε και τους βασάνισε κατηγορώντας τους εν τέλει για 4 πλημμελήματα. Όταν ήρθε η ώρα της δίκης, οι ίδιοι και οι συνήγοροί τους δεν είχαν ενημερωθεί προηγουμένως, με αποτέλεσμα να δικαστούν ερημην και να καταδικαστούν σε 3 χρόνια και 9 μήνες. Οι αγωνιστές δεν είχαν ενημερωθεί για κανένα στάδιο της δίκης και επίσης η έφεσή τους απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη, ενώ δεν τους αναγνωρίστηκε επί της ουσίας καν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Η ενορχηστρωμένη από την αντιτρομοκρατική επιχείρηση αυτή που οδήγησε στη φυλάκιση τους 5 αγωνιστές, εν τέλει καταφέρθηκε να μετατραπεί σε εξαγοράσιμη ποινή. Ωστόσο, συνεχίστηκε η διοικητική κράτηση του Ali Ercan Gökoğlu καθώς σύμφωνα με το κράτος αποτελεί “απειλή για τη χώρα”. Το ελληνικό κράτος εξέδωσε απόφαση για την απέλασή του, την οποία ζητούσε και το τουρκικό κράτος από την πλευρά του. Με σκοπό να αντισταθεί στις εις βάρος του σκευωρίες και στη επαπειλούμενη απέλαση του, ο Ali Ercan Gökoğlu ξεκίνησε απεργία πείνας στις 5 Οκτωβρίου, ενώ αυτή τη στιγμή κρατείται στο κέντρο κράτησης της Πέτρου Ράλλη.
Οι αστικές τάξεις τουρκίας και ελλάδας συνεργάζονται εναντίον των αντιστάσεων που προκύπτουν στο εσωτερικό τους καθώς αναγνωρίζουν την κοινή απειλή που αυτές συνιστούν για τα καπιταλιστικά κράτη. Παράλληλα, στη δημόσια σφαίρα, η τουρκία αξιοποιείται ως ένα φόβητρο με σκοπό να λειτουργήσει πειθαρχικά, εκφοβιστικά και να ενισχύσει την εθνική ενότητα και στοίχιση πίσω από τα συμφέροντα των αφεντικών. Η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να σταθούμε με αλληλεγγύη στον αγώνα του επαναστάτη Ali Ercan Gökoğlu και να μην τον αφήσουμε βορά στις ορέξεις των αστικών τάξεων ελλάδας και τουρκίας.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ALI ERCAN GÖKOĞLU
ΚΑΜΙΑ ΑΠΕΛΑΣΗ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Ως ένδειξη αλληλεγγύης στην συντρόφισσα Μαριάννα και τιμής στον σύντροφό Κυριάκο κρεμάσαμε πανό για να υπενθυμίσουμε σε όλες κ ολους ότι στους δρόμους του κοινωνικού πολέμου ο αγώνας συνεχίζεται με όλα τα μέσα. Στεκόμαστε αδιαλλακτα δίπλα στην συντρόφισσα με πείσμα σε πείσμα κράτους και ΜΜΕ που πασχίζουν να διαποτισουν με φόβο τις επιλογές αγώνα που ο καθένας και η καθεμία έχει επιλέξει. Ο σύντροφός Κυριάκος θα ζει για πάντα στη μνήμη μας, μέσα από τους αγώνες μας.
Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΡΌΦΙΣΣΑ ΜΑΡΙΆΝΝΑ Μ.
Ανάρες Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
ΛΟΓΩ ΚΑΙΡΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ , Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 7/10, 7 ΜΜ, ΣΤΟ ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ
Με τη λήξη της Βρετανικής Εντολής και το σχηματισμό του κράτους του Ισραήλ το 1948, συντελείται η πρώτη μαζική εθνοκαθαρτική επιχείρηση προς τους άραβες παλαιστίνιους. Η επονομαζόμενη Νάκμπα (καταστροφή), αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη τους Κράτους του Ισραήλ, κατά την οποία σε πρώτο στάδιο εποικιστικές/αποικιακές παρακρατικές ομάδες και ύστερα ο στρατός εκτόπισαν με δολοφονική βία και μαζικές σφαγές από ολόκληρες παλαιστινιακές πόλεις και χωριά πάνω από 700.000 παλαιστίνιους/ες, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Η Νάκμπα δεν ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν στον εποικισμό της Παλαιστίνης. Η “συνεχιζόμενη Νάκμπα” συντελείται στο τώρα, με τις επιχειρήσεις εκτοπισμού και γενοκτονίας που διαπράττει το ισραηλινό κράτος εδώ και ένα ολόκληρο έτος στην λωρίδα της Γάζας.
ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Αφορμή για την γενοκτονική του τελευταίου έτους επιχείρηση αποτέλεσε, η επιχείρηση “Πλημμύρα του Αλ-Άκσα”, οργανωμένη ενέργεια τμήματος των αντιστασιακών οργανώσεων, εντός των κατεχόμενων από τον Ισραηλινό στρατό παλαιστιακών περιοχών.
76 χρόνια διώξων, βασανισμών, εκτοπίσεων, πολέμων, έχουν θρέψει 5 γενιές παλαιστινίων με την ωμή πραγματικότητα του κοινωνικού ανταγωνισμού, οι καταπιεσμένοι το ψωμί τους, την ελευθερία τους, την ίδια την ζωή τους, δεν μπορούν να την διαπραγματευτούν, απλώνουν το χέρι και την αρπάζουν.
Δήθεν ανθρωπιστές των δυτικών προνομίων, άρρηκτα συνδεδεμένοι με το νεοαποικιοκραιτκό σύστημα, ευρωπαϊκή αριστερά, ΜΚΟ και άλλοι, νομίζουν ότι μπορούν να νουθετήσουν τους αντιστεκόμενους σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν άγουρους έφηβους.
Η πανοπλία του Ισραηλινού κράτους καθώς και των ΝΑΤΟϊκών συμμάχων του είναι αληθινή και δεδομένη, η αριθμολατρεία όμως είναι αστική λογική.
Η Παλαιστινιακή αντίσταση βρήκε έδαφος και θέριεψε στις πιο αντίξοες συνθήκες. Χωρίς τρόφιμα, νερό, φάρμακα, νοσοκομεία, χωρίς σπίτι οι Γαζάουϊ με μόνο όπλο την αλληλεγγύη, μετρώντας τις απώλειες, μην προλαβαίνοντας να επουλώσουν την παραμικρή πληγή, στέκονται εκεί ζωντανοί, ενώ παράλληλα οι πράξεις αντίστασης, από το σήκωμα της κάμερας προς καταγραφή της γενοκτονίας, την πέτρα, την μολότοφ, την ρουκέτα, το τουφεκι, το μαχαίρι έχουν καταφέρει σημαντικούς τριγμούς στις τάξεις του αιμοδιψή σιωνιστικού εχθρού.
ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
Ο ρόλος που έχει διαδραματίσει η μορφή έθνος-κράτος απέναντι στους πληθυσμούς των οποίων την εξόντωση ή τον εκτοπισμό θεωρεί επικερδείς είναι δεδομένος. Η οργανωμένη μορφή έθνος-κράτος έχει προχωρήσει πολλές φορές στην ιστορία σε μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, σε εθνοκαθάρσεις και σε γενοκτονίες. Οι λέξεις «κατοχή», «αποκλεισμός», «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «αποικιοκρατία», «επεκτατισμός», «εποικισμός», άλλωστε είναι σύμφυτες με τους διάφορους τρόπους δημιουργίας των εθνών-κρατών και με την θεμελίωση των εθνικών αφηγημάτων.
Στην γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κράτος συναινεί και συμμετέχει και το ελληνικό κράτος μεταξύ άλλων. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και περνάει μέσα από την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα αποτελεί στρατηγείο κατά των Χούθι ενώτο ελληνικό ναυτικό ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Το ελληνικό κράτος από τη μία πολεμάει με σκοπό την υπεράσπιση του εγχώριου κεφαλαίου (εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενεργειακές συμφωνίες κλπ) και προς εξασφάλιση των διακρατικών του συμμαχιών – Ε.Ε.,ΝΑΤΟ, διμερείς συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία κλπ. Ενώ από την άλλη διαμορφώνει πολιτικές εναντίον των μεταναστ(ρι)ών στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης, διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, επιδιώκοντας την τιθάσευση και ομοιογένεια (προς το συμφέρον του) στο εσωτερικό του.
ΕΔΩ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ, ΕΚΕΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟΙ, ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ
Τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη έχουν την ανάγκη να δημιουργούν πλεονάζοντες πληθυσμούς, τους οποίους να μπορούν να εκμεταλλεύονται άνευ όρων ή και να τους εξολοθρεύουν χωρίς κάποιο πολιτικό κόστος. Πέρα από την υποτιμημένη ντόπια εργατική τάξη, έχουν ανάγκη ένα πλήρως αορατοποιημένο κομμάτι του πληθυσμού, ένα κομμάτι σε καθεστώς ανυπαρξίας. Εδώ και δεκαετίες, το ελληνικό κράτος εφαρμόζει αυτή την πολιτική διαχείρισης απέναντι στις μετανάστριες. Από το 2017 τα pushbacks έχουν αυξηθεί, ενώ όσοι/ες μετανάστ(ρι)ες φτάνουν στη χώρα, είτε κρατούνται για χίλιους δυο λόγους (κατηγορία “διακίνησης”, έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων, παράνομη προσέλευση στη χώρα), είτε οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μακριά από τον κοινωνικό ιστό και το βλέμμα της κοινωνίας. Η τελευταία κατηγορία μεταναστών, φοβούμενη την “σκληρή” όψη της πολιτικής αυτής, αναγκάζεται να δουλεύει σε συνθήκες πλήρους υπακοής και παράνομης ή (ημι)παράνομης εργασίας, σε χωράφια, αποθήκες και εργοστάσια. Δουλειές στις οποίες βασίζεται σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και στις οποίες οδηγούνται οι μετανάστριες λόγω αυτού του καθεστώτος (ημι)παρανομίας τους. Η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο.
Μία από τις πιο αιματηρές εκφάνσεις αυτής της πολιτικής, υπήρξε η δολοφονία πάνω από 600 μεταναστ(ρι)ών ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 από το ελληνικό λιμενικό, το οποίο βύθισε το σκάφος στο οποίο επέβαιναν περίπου 700 άνθρωποι. Η εξολόθρευση 600 ανθρώπων από το ελληνικό κράτος, μέσα σε λίγες ώρες, έκανε σε όλους γνωστό ότι τα pushbacks δολοφονούν και ότι αυτό που -μέχρι στιγμής- έκανε το κράτος ημι-φανερά, πλέον μπορεί να το κάνει φανερά. Η υποτίμηση των μεταναστριών σημαίνει την περαιτέρω υποτίμηση και του υπόλοιπου προλεταριάτου. Το εθνικό αφήγημα συσκοτίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την αλληλεξάρτηση των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων, ως ταξικά καταπιεσμένα υποκείμενα. Σε όλη αυτή την επιβαλλόμενη συνθήκη, οι μετανάστ(ρι)ες αντιστέκονται, με τις απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης Κορίνθου, Αμυγδαλέζας αλλά και με τους εργασιακούς αγώνες σε Wolt, e-food, Teleperformance, IG Express.
Οι παλαιστίνιοι, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα υπό διωγμό με βάση ταξικά, φυλετικά ή έμφυλα κριτήρια, έχουν εκφράσει την αντίστασή τους εναντίον του καθεστώτος απάρτχαϊντ υπό διάφορες μορφές. Στα επαναλαμβανόμενα σφαγεία της Μέσης Ανατολής, οφείλουμε να βλέπουμε όχι απλώς “γεωπολιτικούς παίκτες”, αλλά τις ίδιες τις κινήσεις και τις ανάγκες των προλετάριων είτε στην Παλαιστίνη είτε στη Συρία είτε στην Υεμένη είτε στον Λίβανο. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των δυτικών δυνάμεων είτε του αυτοαποκαλούμενου “άξονα της αντίστασης” αντιβαίνει των συμφερόντων του οποιουδήποτε προλεταριάτου. Ως εκ τούτου τασσόμαστε με την διεθνιστική αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους, στους εκτοπισμένους και στους μετανάστες παλαιστίνιους/ες. Να φωτίσουμε οποιαδήποτε φωνή εντός του κράτους του Ισραήλ αντιτίθεται στη γενοκτονία (άρνηση στράτευσης, αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους). Οφείλουμε παράλληλα να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή της Ελλάδας και να αναδείξουμε τις δομικές αντιφάσεις του -όπως και όλων των κρατών-, το οποίο υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος του ντόπιου προλεταριάτου και των μεταναστριών και συμμετέχει σε συρράξεις, αποκλεισμούς και πολέμους, όπως στην Ουκρανία και τη μέση ανατολή. Στο εδώ και τώρα υπάρχουν αντιστάσεις, οφείλουμε στο εδώ και τώρα να αναδείξουμε τις ευθύνες του ελληνικού κράτους στη σφαγή των Παλαιστινίων, όπως επίσης και τα δικά του εγκλήματα, όπως η μαζική δολοφονία ανοιχτά της Πύλου ή ρατσιτική δολοφονία μετά βασανισμού των Μοχάμεντ Καμράν και Μία Χαμιζούλ, στα Α.Τ. του Αγίου Παντελεήμονα και Ομόνοιας αντίστοιχα,και να οξύνουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στις μητροπόλεις.
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΛΙΒΑΝΕΖΟΥΣ/ΖΕΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΪΣΡΑΗΛΙΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
ΟΥΤΕ ΙΣΡΑΗΛ ΟΥΤΕ ΙΡΑΝ, ΟΥΤΕ ΝΑΤΟ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑ, ΑΥΤΟΙ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ
Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 12.00 ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
