Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

1 χρόνος από τη δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη από μπάτσους των ΤΑΕ Σούδας – Δικαιοσύνη είναι η αντίσταση

Την Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2023, μπάτσοι της ΤΑΕ Σούδας σταματάνε τον Κώστα Μανιουδάκη σε επαρχιακό δρόμο. Εφευρίσκοντας μία πρόφαση, οι αστυνομικοί τον συλλαμβάνουν, τον δέρνουν και τον βασανίζουν με συνέπεια να καταρρεύσει και στη συνέχεια να χάσει τη ζωή του. Ακολουθεί η συνηθισμένη τακτική συγκάλυψης κράτους-ΜΜΕ που μιλούν για “κατάρρευση τη στιγμή ενός τυχαίου ελέγχου” και η ανακοίνωση των δολοφόνων του Κωστή (Αστυνομικοί Χανίων), που λίγο πολύ απειλούν όποιον τολμήσει να ανοίξει την υπόθεση.

Το Σάββατο 30/09, σχεδόν ένα μήνα αργότερα είχε προγραμματιστεί Πανελλαδική ημέρα δράσης για τη δολοφονία και την κρατική βαρβαρότητα που συνεχώς εντείνεται. Το κράτος λοιπόν θέλοντας να καταστήσει σαφές ότι κάθε αντίδραση θα καταστέλλεται διάλεξε τη συγκεκριμένη μέρα για να επιτεθεί -ξανά- στο στέκι του ΕΜΠ στην Αθήνα αλλά και να εκκενώσει την ιστορική κατάληψη του Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, συλλαμβάνοντας και χτυπώντας τους ανθρώπους που έμεναν και έδιναν ζωή στο κτίριο, ενώ από καθαρή τύχη αποφεύχθηκε ο θάνατος ενός συντρόφου που έπεσε από την ταράτσα δεμένος πισθάγκωνα και κατόπιν βασανισμού του από τους πραιτοριανούς της ελληνικής δημοκρατίας. Οι αντιδράσεις παρά την έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας όμως δεν κόπασαν, έτσι το κράτος έκανε ακόμα μια -αποτυχημένη- απόπειρα τρομοκράτησης στέλνοντας διμοιρίες των ΜΑΤ να αποκλείσουν το στέκι του Τηγανίτη, αυτοοργανωμένης ομάδας στο Ηράκλειο, όπου υπήρχε σε εξέλιξη συνέλευση για την εκκενωμένη κατάληψη.

Η δικογραφία που σχηματίστηκε αρχικά, βασίστηκε αποκλειστικά στις μαρτυρίες των εμπλεκόμενων μπάτσων μέσω δελτίων τύπου, εφευρίσκοντας παθολογικούς παράγοντες που οδήγησαν στο θάνατο του Κ. Μανιουδάκη. Η οικογένεια του, χωρίς να έχει πρόσβαση στη δικογραφία, βρέθηκε αντιμέτωπη με την συγκάλυψη της δολοφονίας από την ιατροδικαστική αρχή και τα ΜΜΕ, που αναπαρήγαγαν ψευδή στοιχεία για την προστασία των μπάτσων του ΤΑΕ Σούδας. Τέσσερις μήνες αργότερα, ο ίδιος ιατροδικαστής παρουσίασε εντελώς διαφορετικό πόρισμα που αναγνώριζε την ύπαρξη σοβαρών τραυμάτων από τον “τυχαίο έλεγχο της τροχαίας”, διαψεύδοντας το μέχρι τότε αφήγημα υπεράσπισης των δολοφόνων. Στην οικογένεια του Κώστα Μανιουδάκη, επιτράπηκε τελικά η πρόσβαση στη δικογραφία και τα ονόματα των δολοφόνων 7 μήνες μετά, δίνοντας έτσι τα στοιχεία των τεσσάρων δολοφόνων. Στα πλαίσια των αντιδράσεων στην κρατική δολοφονία, αλληλέγγυος κόσμος της Κρήτης που από τον Σεπτέμβρη του 2023 είχε συγκροτήσει μια ανοιχτή συνέλευση και επί μήνες αγωνιζόταν στο πλευρό της οικογένειας. Tον Απρίλη, με τη γνωστοποίηση των ονομάτων προχώρησαν στη δημιουργία μιας αφίσας για την περεταίρω δημοσιοποίησή τους,αλλά και σε δράσεις που στόχευαν στο να μην συνεχιστεί η συγκάλυψη της κρατικής δολοφονίας, όπως παρεμβάσεις με σπρέι που κατέγραφαν τα ονόματα των μπάτσων. Φυσικά, οι δράσεις αυτές έφεραν κατασταλτικές αντιδράσεις με τραμπουκισμούς και συλλήψεις δύο συντροφισσών της ανοιχτής συνέλευσης, στην προσπάθεια διατήρησης της ανωνυμίας των δολοφόνων.

Η δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη στα Χανιά αποτέλεσε (άλλη μία) απροκάλυπτη δολοφονία από την ελληνική αστυνομία. Από τους νεκρούς σε πορείες ανά τα χρόνια μέχρι τις εν ψυχρώ δολοφονίες των Γρηγορόπουλου,Β.Μάγγου,Σαμπάνη,Φραγκούλη,Καλαφ Ασαντ,Μιχαλόπουλου η λίστα των δολοφονηθέντων από τους βασανιστές του ελληνικού κράτους είναι μεγάλη. Το χέρι των μπάτσων ωστόσο δεν δρα αυτοβούλως, αλλα είναι το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα που το οπλίζει, με το κανιβαλιστικό και ρατσιστικό πλαίσιο που δημιουργεί. Βρισκόμαστε σε μια κοινωνική συνθήκη η οποία βασίζεται στην πλήρη υποτίμηση της ζωής της κοινωνικής βάσης για να ξεπεραστούν οι κρίσεις που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα γεννά. Γινόμαστε μάρτυρες της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με την ένθερμη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, από το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην γενοκτονία, φροντίζει να υπονομεύει ολοένα και περισσότερο την ζωή των προλετάριων στο εσωτερικό του και στα σύνορά του. Οι δολοφονίες και τα pushbacks μεταναστ(ρι)ών από το λιμενικό και οι απάνθρωπες εικόνες τους να ζούνε στοιβαγμένες/οι στα κέντρα κράτησης τείνουν να γίνουν κανονικότητα. Άλλοι περιθωριοποιημένοι πληθυσμοί όπως οι Ρομά συνεχίζουν να αποτελούν τον αποδιοπομπαίο τράγο, γεγονός που εκφράζεται μέσα και από 3 δολοφονίες της ΕΛΑΣ που προαναφέρθηκαν. Το υπέρογκο κόστος ζωής με τις τιμές σε λογαριασμούς και σούπερ μάρκετ, παράλληλα με τους χαμηλούς μισθούς, την εντατικοποίηση και τις μεσαιωνικές συνθήκες σε εργασιακά πεδία μετατρέπουν την ζωή μας σε μια καθημερινή μάχη για τα βασικά.Από τα σύνορα και τους αυτοκινητοδρόμους μέχρι τα νοσοκομεία, τις φυλακές, τα εργοτάξια και τις πληγείσες περιοχές από τις πυρκαγιές, οι ζωές της κοινωνικής βάσης στερούνται ολοένα περισσότερο της αξίας τους.

Η αστική τάξη και ο κρατικός μηχανισμός, αποδεικνύουν κατ’επανάληψη ότι το μέλημά τους είναι η μεγιστοποίηση των κερδών, η αφαίμαξη των εργαζομένων και η επιβολή της κυριαρχίας τους μέσω της βίας και των δολοφονιών σε βάρος όσων περισσεύουν, όσων δεν πειθαρχούν. Γνωρίζουμε ότι οι σχέσεις εξουσίας και εκμεττάλευσης είναι δομικά στοιχεία χωρίς τα οποία δεν μπορεί να σταθεί το καπιταλιστικό οικοδόμημα.Το κράτος και οι κυβερνήσεις του αξιοποιούν κάθε ευκαιρία ώστε να εξασφαλίζουν τα κέρδη των μικρών και των μεγάλων αφεντικών, με συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα στην παιδεία (εν δυνάμει ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων), στην υγεία (υποστελέχωση του δημοσίου συστήματος υγείας, συνεργασίες και αβαντάρισμα των ιδιωτικών νοσοκομείων) και με την ανενόχλητη εκμετάλλευση των καμένων εκτάσεων από επιχειρηματικούς ομίλους.Την ίδια στιγμή που οι μισθοί μας δεν έχουν καμία αξία σε σχέση με τις ανάγκες της επιβίωσής μας, το χρήμα ρέει ζεστό στα σώματα ασφαλείας, στον στρατό και στους πολεμικούς εξοπλισμούς. Το κράτος “οχυρώνεται” μονίμως απέναντι στον “εσωτερικό εχθρό”, καθώς προσπαθεί να αποσωβήσει τις αντιδράσεις που προκαλεί η προλεταριοποίηση ολοένα και περισσότερων ανθρώπων. Η ευθεία επίθεση στα κεκτημένα και τα σώματα των αγωνιστών/ριων, τα χημικά σε πορείες χιλιάδων, τα πρωτόκολλα καταδίωξης των Ρόμα από τους μπάτσους, η διαχείριση των μεταναστριών στα σύνορα δια ξυλοδαρμού/κλοπής/δολοφονίας, οι “αυτοκτονίες” στα ΑΤ μικροποινικών φτωχοδιαβόλων, δε νοείται να σταματήσουν αν δε τα σταματήσουμε.

Μέλημα της κοινωνικής βάσης πρέπει να είναι η συνεχής αμφισβήτηση αυτού του συστήματος, η αδιάλειπτη δημιουργία ρωγμών στο οικοδόμημα μέχρι την ολική καταστροφή του. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στον αγώνα των συντρόφων/ισσών από την ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη. Στηρίζουμε έμπρακτα κάθε μικρή ή μεγάλη εστία αγώνα, από τις απεργίες εργαζομένων στα διάφορα κάτεργα μέχρι τους αγώνες και τις απεργίες πείνας κρατουμένων και μεταναστ(ρι)ών. Η ένταση του κοινωνικού ανταγωνισμού από την πλευρά των καταπιεσμένων ήταν ανέκαθεν, και παραμένει, ο μοναδικός δρόμος αμφισβήτησης του συστήματος της ιδιοκτησίας, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Εμείς οφείλουμε να είμαστε εδώ για να τον διαβούμε.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στην κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, Σάββατο 31/8, 19:00 Καμάρα

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΝΑ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ ΑΝΕΝΟΧΛΗΤΗ

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗΣ ΠΑΡΩΝ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία 600 μεταναστών/τριών στην Πύλο

Υπάρχει μια επίσημη ιστορία του Κράτους στην οποία αυτό εμφανίζεται ως ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής, στην οποία η πρόοδος του κρατικού μονοπωλίου του πολιτικού είναι ένα πλήθος από κερδισμένες μάχες εναντίον ενός εχθρού αόρατου, φανταστικού -για την ακρίβεια, χωρίς ιστορία. Ύστερα δε, υπάρχει μια αντιϊστορία, που έχει γραφτεί από τη σκοπιά του εμφυλίου πολέμου, στην οποία διακρίνεται το διακύβευμα αυτής της «προόδου», η δυναμική του νεωτερικού Κράτους. Η αντιϊστορία αυτή αποκαλύπτει ένα μονοπώλιο του πολιτικού που απειλείται διαρκώς από την ανασύσταση αυτόνομων κόσμων, μη κρατικών συλλογικοτήτων.

Tiqqun-Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο

Έχουν περάσει χρόνια και αμέτρητα συμβάντα ώστε να πιστεύει κανείς ακόμα πως ο καπιταλιστικός πόλεμος είναι μια βίαιη διατάραξη της κυριαρχικής ειρήνης. Η ειρήνη για τη σύγχρονη κρατική εξουσία και τα στρατιωτικά εγχειρίδιά της αποτελεί μοναχά “τον βαθμό μηδέν του πολέμου”. Το εμπόλεμο καθεστώς του Κεφαλαίου εκτείνεται από τους διακρατικούς πολέμους έως την καταπολέμηση όσων καταδεικνύει ως ασύμμετρες απειλές στα σύνορα των Κρατών και την αντιεξέγερση ενάντια στους αντιστεκόμενους πληθυσμούς. Ο υψηλής τεχνολογίας πόλεμος του ελληνικού κράτους εναντίον των μεταναστριών που αποποιούνται να περάσουν τα σύνορά του αποδεικνύεται ολοένα και φονικότερος. Το μέχρι πρότινος επιστέγασμά του τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών σε μόλις λίγες στιγμές ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 αποτέλεσε σημείο τομής στα όλο και πιο ξεκάθαρα διαμορφωμένα κοινωνικά στρατόπεδα. Η πορεία προς αυτό το εξολοθρευτικό συμβάν, βέβαια, χρειάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια εμπειρίας διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών.

Το συνταρακτικό γεγονός που αφορά στη μεγαλύτερη κρατική δολοφονία στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους με απολογισμό 600 και πλέον νεκρούς μετανάστες, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα τραγικό “στιγμιότυπο” ενός κηρυγμένου πολέμου του ελληνικού κράτους, αλλά και του συνόλου των εθνών-κρατών τις ΕΕ, απέναντι τους πλεονάζοντες αυτού του κόσμου. Όσο και αν το πλήθος των νεκρών σοκάρει στο άκουσμα του, στη πραγματικότητα πρόκειται για την ωμή αποτύπωση αυτού που λέμε θανατοπολιτική. Για την απόλυτη ένδειξη, αν δεν έφταναν τα Τέμπη, ο Έβρος, και τόσες άλλες κρατικές δολοφονίες και καπιταλιστικά εγκλήματα στο βωμό του κέρδους, ότι υπάρχουν κάποιες ζωές που αξίζουν λιγότερο. Αν όχι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι που περισσεύουν. Των οποίων ο θάνατος καθίσταται, αν όχι αναγκαίος και κερδοφόρος, τουλάχιστον “βολικός”. Βολικός στα πλαίσια του risk management που επιτρέπει στο κράτος και την άρχουσα τάξη να βρίσκουν μια “ισορροπία” στο ισοζύγιο μεταξύ εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επί του εσωτερικού του εχθρού. 

Διασώσεις, ζεστή φιλοξενία… και άλλα κρατικά παραμύθια

Από το 2012, όταν ακόμα η Ελλάδα της “φιλοξενείας” ερχόταν αντιμέτωπη με την νομοτελειακή “επιστροφή” των ροών των ανθρώπων που βάλλονταν από τους διακρατικούς πολέμους σε Ανατολή και Αφρική πίσω στη “μητρόπολη” (μητέρα Δύση), η οποία ήταν αυτή που κερδοφορούσε και συχνά προξενούσε αυτούς τους πολέμους, το εθνικό/κρατικό αφήγημα πρόδιδε την πολεμική διάσταση της διαχείρισης άλλης μίας κρίσης. Το υποκριτικό, και δωσμένο σε αμιγώς αστικοδικαιικά πλαίσια, debate, μεταξύ κρατών της Δύσης περί του ποιός θα πρέπει να “σώσει” (aka “φορτωθεί”) τους εν λόγω μεταναστευτικούς πληθυσμούς έμοιαζε να δίνει στο ελληνικό έθνος-κράτος το ρόλο της βαλβίδας και του ευρωπαϊκού συνόρου. Ρόλο τον οποίο όχι μόνο αποδέχθηκε, αλλά επιτελεί υποδειγματικά την τελευταία 15ετία. Οι “διασώσεις” όμως, που από τότε μέχρι και σήμερα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, κρύβουν, ως ο κατεξοχήν χρησιμοποιούμενος όρος, εκείνο το μεγάλο ποσοστό εξ αυτών που καταλήγουν σε πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων ανά τα χρόνια στα ανοιχτά του Αιγαίου και της Μεσογείου ευρύτερα. Πνιγμών που δεν έφερε η κακιά η μοίρα αλλά η κρατική και καπιταλιστική διαχείριση της μετανάστευσης, η οποία, αν μη τι άλλο, υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει ως η εμπρόθετη κίνηση των ανθρώπων ανά την ιστορία. Σε έναν κόσμο λοιπόν που κρατικές δολοφονίες όπως αυτή της Πύλου ονομάζονται απόπειρες διάσωσης, είναι λογικό και επόμενο οι επιζώντες να βαφτίζονται “διακινητές”, για την εξυπηρέτηση του πρότερου αφηγήματος, και να αντιμετωπίζουν φυλακίσεις και βασανιστήρια. Πρόκειται για τον ίδιο κόσμο, στον οποίο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ονομάζονται κέντρα φιλοξενίας και οι απαγωγές μεταναστών είναι μέρος νομοθετημένης επαναπροώθησής τους.

Άλλη μία κρίση, άλλη μία εθνική απειλή

Πριν 15 χρόνια η αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, μετά τον εμφύλιο στη Συρία, παρουσιαζόταν ως άλλη μία κρίση. Άλλη μία έκτακτη συνθήκη, που φυσικά με τη σειρά της έχριζε άμεσων μέτρων. Με άλλα λόγια, αποτελούσε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί ορίστηκαν ως μία από τις “ασσύμετρες απειλές” που καλείται να αντιμετωπίσει το ελληνικό έθνος-κράτος (Δόγμα Ελληνικού Στρατού Ξηράς 2014) και με τροπολογία στην ελληνική βουλή το 2016 ως  «κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» θεσμοθετώντας έτσι την πολεμική διαχείριση που χρίζουν. Η ρητορική αυτή δεν ήταν απλώς μια νέα ταμπέλα που μπήκε στους μετανάστες, αλλά στην ουσία η πλήρης και χωρίς περιστολές αναγωγή των μεταναστών σε «απειλή κατά του έθνους». Τα γεγονότα του Φεβρουαρίου-Μαρτίου του 2020 στον Έβρο βρήκαν όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα να συμφωνεί με την αδιαπερατότητα των ελληνικών συνόρων και στην ουσία να δίνει τα διαπιστευτήρια και τη συγκατάθεσή του στο κράτος για την στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστριών στα σύνορα. Τουλάχιστον τρεις εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών/ριών καταγράφηκαν εκείνες τις μέρες. Στελέχη του στρατού, αστυνομία, πολίτες και φασίστες με όπλα, επιχειρούσαν ενάντια σε άοπλο πληθυσμό, ο οποίος προσπαθούσε να φύγει από την τουρκία και να φτάσει στην ελλάδα και στην ευρώπη. Οι φωνές οι οποίες επαναλάμβαναν ότι ο μεταναστευτικός πληθυσμός εργαλοιοποιήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, αγνοούν την παράμετρο της αναπόφευκτης κίνησης των μεταναστών, οι οποίοι/ες ούτως ή άλλως αναζητούν καλύτερη ζωή στην ευρώπη. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος βρήκε μία ευκαιρία για να διεξάγει μία πολεμική επιχείρηση ενάντια στους μετανάστες, ώστε να «συσπειρωθεί εσωτερικά», δίνοντας νέες διαστάσεις στην απανθρωποποίηση των μεταναστών και σπέρνοντας άπλετο ρατσιστικό δηλητήριο και σπόρους κοινωνικού εκφασισμού.

Pushbacks, στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Ελλάδα ως σύνορο/βαλβίδα της ΕΕ

Μέσα σε αυτά τα χρόνια η Ελλάδα αναλαμβάνει ρόλο συνόρου της ΕΕ και με την Τουρκία να λογίζεται ασφαλής τρίτη χώρα (συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας 2016) το “εργαλείο” των pushbacks έρχεται να συνδράμει στην προαναφερθείσα πολεμική διαχείριση. Είτε στην άμεσή του μορφή, κατά τη διάρκεια της “διάσωσης” από το ελληνικό λιμενικό, είτε έπειτα από κάποια απαγωγή από ΚΥΤ, είτε το κέντρο κάποιας μητρόπολης. 15 χρόνια αργότερα η κρίση είναι φανερό πως αποτελεί πλέον καθεστώς διακυβέρνησης και διέπει όλες τις πτυχές της ζωής. Τα pushbacks αποτελούν πάγια τακτική του ελληνικού στρατού και της αστυνομίας, οι θάνατοι στο Αιγαίο έχουν γίνει κομμάτι της κανονικότητας και το καθεστώς των στρατοπέδων συγκέντρωσης αποτελεί πλέον μόνιμη λύση φυλάκισης και αορατοποίησης, και δημιουργεί επί της ουσίας ζώνες γυμνής ζωής αυτών που κατά τα καπιταλιστικά πρότυπα περισσεύουν.

Όσον αφορά στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ακόμη και αν στα μάτια μερίδας του κόσμου αποτελούσε άλλο ένα από τα “έκτακτα”, και φυσικά αναγκαία, μέτρα υπό το κρισιακό καθεστώς που περιγράφηκε παραπάνω, πλέον είναι πασιφανές ότι πρόκειται για πάγια μορφή διαχείρισης στο εσωτερικό του ελληνικού έθνους-κράτους των πλεοναζόντων πληθυσμών. Όπως άλλωστε έχει αποτελέσει ιστορικά και συνεχίζει να αποτελεί “λύση” σε πολλά μέρη του πλανήτη. Είναι μέρος της στρατηγικής της αορατοποίησής τους και της πλήρους αποσύνδεσής τους από τον ντόπιο πληθυσμό. Αποτελεί ένα μαζικό σύστημα πειθάρχησης και υποταγής ολόκληρων πληθυσμών προς το συμφέρον του καπιταλισμού και του υλικού και ιδεολογικού τρόπου αναπαραγωγής του. Η θέαση ως μερικότητα της συνθήκης στην οποία υπόκεινται οι μετανάστες στην ελλάδα, αποτελεί μερικοποίηση του γενικευμένου καθεστώτος εξαίρεσης στο οποίο βρίσκεται το σύνολο των καταπιεσμένων στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, η συνθήκη που διαμορφώνει το κράτος ώστε να συνεχίσει τα εγκλήματά του δεν είναι τόσο η παντοδυναμία της βίας του ή η παραπληροφόρηση, όσο η εσωτερίκευση του διαχωρισμού που συνεπάγεται αδυναμία πλήρους κατανόησης της βαρβαρότητας του.

Αποκλεισμός και ένταξη …στην παραγωγή

Οι μετανάστριες που καταφέρνουν να επιβιώσουν από τις παραπάνω πρακτικές του ελληνικού Κράτους έρχονται αντιμέτωπες με την ρατσιστική-καπιταλιστική εκμετάλλευσή τους. Η βιομηχανία των συνόρων εκτείνεται από τα γεωγραφικά όρια της περιοχής άμυνας/ασφάλειας που ελέγχεται από το ελληνικό κράτος ως τα εσωτερικά κοινωνικά σύνορα στις μητροπόλεις και την επαρχία. Το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης συμπληρωματικά με τη φονική βία των pushbacks κατασκευάζει τη διατίμηση των μεταναστών σε διαφορετικές μορφές υπερεκμετάλλευσης. Αυτή η λειτουργία “στρόφιγκας” ανάλογα  με τις ανάγκες των ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών ρυθμίζει τις ανάγκες τους για φτηνό εργατικό δυναμικό το οποίο ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, αποστερημένο των βασικότερων κοινωνικών αγαθών και διεκδικήσεων- πχ τα συμβόλαια που συνάπτουν να είναι διατυπωμένα σε γλώσσα άλλη της ελληνικής. Αυτή η κρατική διαχείριση δημιουργεί μια διάχυτη συνθήκη εκμετάλλευσης στην οποία μπορούν να μετέχουν όλο και περισσότερο τα στρώματα του εθνοκορμού. Για παράδειγμα η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της  νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο. Αυτή η παρουσιαζόμενη υπόσχεση και “ευκαιρία” για ανέλιξη μέσω της υπερεκμετάλλευσης της μεταναστευτικής εργασίας σε κάθε λογής αφεντικό ή εν δυνάμει αφεντικό, παράγει νέες ιδεολογικές και υλικές συναινέσεις με το Δημοκρατικό Κράτος. Η ταξική πάλη αμβλύνεται μέσα στον εθνικό-ρατσιστικό διαλύτη που στην καλύτερη παράγει απάθεια, ενώ στη χειρότερη δηλώνει ρητά πως για να συνεχιστεί η -ελληνική- καπιταλιστική ομαλότητα πρέπει η ντόπια εργατική τάξη να ανατιμηθεί μέσα από τη συνέχιση της εξολόθρευσης και αορατοποίησης  του υπόλοιπου πολυεθνικού προλεταριάτου εντός των συνόρων. Το έργο αυτό φυσικά το έχουν αναλάβει οι φασίστες ως αιχμή του δόρατος των μεσοστρωμάτων που βλέπουν σαν αντιστάθμισμα στην (υποτιθέμενη ή υπαρκτή) υποτίμησή τους το να ζητάνε περισσότερο και πιο απροκάλυπτα πατριαρχικό-ρατσιστικό Κράτος. Πρόσφατο παράδειγμα, η επανενεργοποίηση του εθνικιστικού-εργοδοτικού-ρατσιστικού σωματείου 4Ε καθώς  και οι εξορμήσεις λοιπών φασιστών ανά την ελλάδα όπου προσπαθούν να εθνικοποιήσουν διάφορα κοινωνικά/ταξικά ζητήματα πάντα εις βάρος του πολυεθνικού προλεταριάτου.

Όταν το πολυεθνικό προλεταριάτο αντεπιτίθεται

Παρά τις συνθήκες που διαμορφώνει η Δημοκρατία και οι διάφοροι φασίστες, η μετανάστευση στο ελληνικό έδαφος έχει τους αγώνες τις. Κόντρα στα απανθρωποποιητικά αφηγήματα -δεξιάς ή αριστερής προέλευσης- που βλέπει τις μετανάστριες ως “εισβολείς που μολύνουν” την εθνοκρατική ενότητα ή τη θέαση τους ως “γεωπολιτικά πιόνια” άλλων δυνάμεων, ακόμα και ως “αβοήθητα θύματα που πρέπει να σώσουμε” οφείλουμε να προτάξουμε την αλληλεγγύη και τη συγκρότησή μας σε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα.  Αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδίκησαν επιτυχώς την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt. Οι δεκάδες απεργοί πείνας σε Κόρινθο και Αμυγδαλέζα ενάντια στην οποιαδήποτε προοπτική χειραφαίτησης από την κυριαρχία δεν νοείται δίχως την συνειδητοποίησή και τη συγκρότησή μας σε νέες μορφές αγώνων και ζωής που θα υπερβαίνει τους διαχωρισμούς ντόπιων και μεταναστριών.

Από τις εξεγέρσεις των ρομά κοινοτήτων στις αντιτσιγγανικές δολοφονίες, την αντίσταση ρομά και μεταναστριών στην αστυνομική βία στην Ξηροκρήνη, τους πολυεθνικούς αγώνες βάσης να προτάξουμε τη συνάντηση και τη συγκρότηση νέων υποκειμενικοτήτων ικανών να ανταπεξέλθουν στο εμπόλεμο περιβάλλον μας. Γιατί οι κινήσεις από πλευράς μας στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο οφείλουν να είναι έμφυλες, διεθνιστικές και ταξικές, ενάντια στις κυρίαρχες μεσολαβήσεις των υπάρχοντων μορφών οργάνωσης που αυτοεπιβεβαιώνουν τον κόσμο της κρατικής-καπιταλιστικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και εξουσίας.     

Πορεία αλληλεγγύης στις μετανάστριες, Παρασκευή 14/6, Άγαλμα Βενιζέλου 18:30

*Στηρίζουμε το μπλοκ της συνέλευσης Stop war on migrants*

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ – ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ – ΕΘΝΙΚΟ

ΝΑ ΔΙΑΡΡΉΞΟΥΜΕ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ανάρες ομάδα δράσης και αλληλεγγύης