Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις/στα συλληφθέντες/είσες/έντα της ΣΘΕ || Δευτέρα 18/3, 11:00, Δικαστήρια

Κατά τη διάρκεια δράσεων επανοικειοποίησης της ΣΘΕ από τον Σ.Φ. Φυσικού, η αστυνομία εισέβαλε στο ΑΠΘ. Απέκλεισε τις παρακείμενες εισόδους και εκκένωσε την ΣΘΕ, η οποία τελεί υπό κατάληψη από τους Συλλόγους Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού και Γεωλογίας, συλλαμβάνοντας 49 άτομα, φοιτητές/ριες και αλληλέγγυο κόσμο. Στηρίζουμε το κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλεγγύης στα άτομα που συνελήφθησαν, Δευτέρα 18/3, 11:00 στα δικαστήρια.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ

Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

8η Μάρτη : Hμέρα μνήμης & οργής

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Κάτω απ΄τις ράγες υπάρχει απεργία

Ένας χρόνος έχει περάσει από το μαζικό κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη που στοίχισε τουλάχιστον 57 ζωές και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ή Μάλλον τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει, βαίνοντας προς το χειρότερο, με τη μαζικότερη κρατική δολοφονία στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους να συμβαίνει λίγες εβδομάδες αργότερα στα ανοιχτά της Πύλου. Η ανάγνωση της συγκυρίας δε γίνεται παρά να περνάει μέσα από την καθημερινή υποτίμηση των ζωών ντόπιων και μεταναστριών, με κλιμάκωση τον έμμεσο και άμεσο φόνο τους σε αυτά τα συμβάντα. Είναι ξεκάθαρο πως τα κράτη συνολικά οχυρώνονται για έναν ακόμα πόλεμο. Το ελληνικό κράτος προφανώς δεν παραμένει αμέτοχο στις παγκόσμιες εξελίξεις προετοιμάζοντας το έδαφος με γεωπολιτικές επιλογές άμεσης εμπλοκής στα διάφορα πολεμικά πεδία(Ουκρανία, Παλαιστίνη, Υεμένη). Μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό του Κεφαλαίου, έχει διαλέξει τρόπο διατήρησης και αναπαραγωγής του βάσει της ιστορικής του συνέχειας: την οικοδόμηση ενός σύγχρονου φιλοπολεμικού κράτους άμυνας/ασφάλειας που εξαθλιώνει το ντόπιο προλεταριάτο ενώ εξολοθρεύει και υπερεκμεταλλεύεται μαζικά τους πληθυσμούς που διατηρεί ως πλεονάζοντες στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσής του, προσπαθώντας παράλληλα να πείσει τους πρώτους ότι η ανατίμησή τους έρχεται μόνο με τη συνέχιση της κατάστασης των δεύτερων.
 
Το πολιτικό προσωπικό του Κεφαλαίου, είτε δεξιό είτε αριστερό προτάσσει τη δική του εκδοχή για τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και ανάπτυξης εντός του κρατικού πλαισίου και την απομάκρυνση των επιθέσεων προς την ουσία του. Εθνικό πένθος, τυχάρπαστοι σταθμάρχες, ανθρώπινα λάθη, πελατειακό κράτος, ευκαιρίες για ανάπτυξη, κακοί ξένοι καπιταλιστές, σκοτεινά κέντρα εξουσίας που επιβουλεύονται το καημένο εξαρτημένο ελληνικό κράτος, άπληστοι ρομά αρπαγείς σιδηρογραμμών. Όλα τα αφηγήματα των ήδη υπαρχόντων και επίδοξων διαχειριστών του κρατικού-καπιταλιστικού μηχανισμού και των εκμεταλλευτικών μερίδων που εκπροσωπούν, διαγκωνίζονταν στο δημόσιο λόγο και πρακτική για μια θέση πρόσβασης στο ελληνικό Κράτος και τις διεθνείς συμμαχίες του, ενώ συνδυαστικά παραλύουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό οδηγώντας τον στην αφομοίωση, την αδράνεια και εν τέλει στην εθνικοποίηση του ταξικού μίσους.        
        
Ιδιαίτερα συσκοτιστικό αποτελεί το δίπολο δημόσιο/ιδιωτικό που τίθεται κυρίως από την αριστερά του κεφαλαίου(ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ,ΜΕΡΑ25) και τις ουρές της ως το απόλυτο εργαλείο κατανόησης της συγκυρίας, με την ταύτιση του δημόσιου-κρατικού κεφαλαίου ως το βέλτιστο αν όχι το απόλυτο αίτημα(δηλαδή το αίτημα μιας αιώνιας συνδιαχειριστικής σοσιαλδημοκρατίας) και το ιδιωτικό-καπιταλιστικό κεφάλαιο σαν κάτι που βρίσκεται εντελώς ασύνδετο στην αντίπερα όχθη του πρώτου, αντανακλώντας την αντίληψη διαχωρισμού του συμπλέγματος κράτους/κεφαλαίου. Η πραγματικότητα δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο. Το δημόσιο και το ιδιωτικό είναι και οι δύο μορφές κεφαλαίου-το ένα έμμεσα παραγωγικό και το άλλο άμεσα. Πέρα από τις προφανείς λαθροχειρίες, όπως ότι υπάρχουν κανονικότατες κερδοσκοπικές δημόσιες εταιρίες που επιτίθενται στην κοινωνική βάση και επιτείνουν έτσι κι αλλιώς τους αποκλεισμούς στην πρόσβαση βασικών μέσων επιβίωσης στους περισσευόμενους πληθυσμούς αλλά και στους φτωχοποιημένους ντόπιους(πχ ρεύμα και νερό) ,που κατατάσσουν, καταγράφουν και υποτιμούν στρατιές ανέργων(ΔΥΠΑ/ΟΑΕΔ), που δολοφονούν(σώματα στρατού και αστυνομίας),που οχυρώνουν πολεμικά (ψηφιακή διακυβέρνηση, φυλακές). Οι συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού τομέα και οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι για δεκαετίες, κεντρική κρατική πολιτική του ελληνικού κράτους που αποσκοπεί στην διόγκωση των κερδών και την επιχειρηματικοποίηση της ζωής. Ο σιδηρόδρομος ως δομικό στοιχείο στη μεταφορά εμπορευμάτων από τον Πειραιά καθώς και η άμεση σύνδεσή του με τον προωθημένο γεωπολιτικό ρόλο που επιδιώκει το κράτος στις διεθνείς αλυσίδες τροφοδοσίας δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Διαδοχικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) στράφηκαν προς τη διάσπαση και επιχειρηματικοποίησή του. Ωστόσο βλέπουμε δυτικά καπιταλιστικά κράτη όπως η Γερμανία και η Γαλλία να επανακρατικοποιούν τις πρώην δημόσιες και μετέπειτα ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου τους, λόγω της πολεμικής οικονομίας που τους επιτάσσει η σφαγή στην Ουκρανία. Βλέπουμε δηλαδή ότι τα κράτη προσαρμόζονται στις αιματοβαμμένες εξελίξεις καθώς είναι τα ίδια -σε συντριπτικό βαθμό- που τις προκαλούν. Η κρατική οργάνωση είναι η μήτρα της τεράστιας ανθεκτικότητας που παρουσιάζουν οι διάφορες πτυχές καπιταλιστικής διαχείρισης(νεοφιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, πράσινη, κόκκινη/ροζ κτλ)
Αυτό που σε κάθε περίπτωση συγκαλύπτεται είναι η ουσία, ότι δηλαδή η ταυτόχρονη συνάρθρωση σε διαφορετικούς βαθμούς όλων αυτών των επιλογών(κρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, επιχειρηματικοποίηση, επιδοματική πολιτική, κρατικός προστατευτισμός) αποτελούν τη στρατηγική του ελληνικού κράτους για να κυριαρχεί στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο μέσα σε ένα όλο και περισσότερο ρευστό εξωτερικό και εσωτερικό περιβάλλον όπου προσπαθεί να βγαίνει συνεχώς κερδισμένο σε σχέση με τους ανταγωνιστές/συμμάχους του. Από την οπτική της όξυνσης του εμφυλίου πολέμου δεν μπορούμε να διαλέγουμε πλευρά σε αυτά του τα διλήμματα, με την τάδε ή την δείνα καπιταλιστική διαχείριση των κρίσεων προς όφελος του κράτους, που ξεσπούν ξανά και ξανά, από την πολεμική διαχείριση των μεταναστριών και τις πυρκαγίες του Έβρου ως τις πλημμύρες του Θεσσαλικού κάμπου, με αιτήματα για ενίσχυση, θωράκιση και ασφάλεια. Αντ΄αυτού βασική μέριμνα του (αντιεξουσιαστικού/αντικρατικού) πολυεθνικού προλεταριακού πόλου είναι να συνδράμει με τα πιο εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, να ορίσει ποιοι μερικοί αγώνες ,βάσει των αναγκών για πρόσβαση/ποιότητα/άρση αποκλεισμών στις δημόσιες δομές, θα οδηγήσουν στη γενίκευση νέων αδιαμεσολάβητων μορφών και κοινοτήτων αγώνα και ζωής που θα κοιτάνε στο ξεπέρασμα του ψευδοδιπόλου δημοσίου/ιδιωτικού, που θα έχουν εν τέλει το βλέμμα στραμμένο στο πέρασμα στην επίθεση και στη συντριβή της κρατικής-καπιταλιστικής διαμεσολάβησης σε όλα τα πεδία της ζωής μας. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.
Η απεργία της 28ης αποτελεί για εμάς ένα ακόμα πεδίο συνάντησης στο δρόμο. Χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη για το λόγο και τη χρησιμότητα στην οικοδόμηση ενός προφίλ αγωνιστικότητας εν όψει ευρωεκλογών για το σοσιαλσωβινιστικό ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, όπως και για την αντιεξεγερτική στάση που κράτησε στο δρόμο στις περσινές συγκρούσεις και στο ενδεχόμενο εξάπλωσής τους, με την προβοκατορολογία να οργιάζει. Παρόλα αυτά, μέσα στην απεργία τους υπάρχει και η δική μας απεργία, υπάρχει και η απεργία αυτών που δεν έχουν φωνή. Μια απεργία που δεν ψάχνει να διαμεσολαβήσει κάποια μερικά αιτήματα των ντόπιων υποτελών κάτω από την ταυτότητα του έθνους/λαού και του έλληνα ψηφοφόρου, ταυτόχρονα με τα αφεντικά τους. Μια απεργία που παίρνει θέση στον κοινωνικό πόλεμο μαζί με τους αόρατους και τις περιθωριοποιημένες, που δεν κοιτάει να διευρύνει λίγο ακόμα την αγκαλιά του έθνους και να στείλει άλλες στον ταξικό πάτο, αλλά στρέφεται στη συλλογική μας ανατίμηση. Μια απεργία που δεν θέτει σαν προϋπόθεση της ζωής μας την κρατική ασφάλεια αλλά δηλώνει πως η εμπιστοσύνη στο κράτος και στους θεσμούς του, μαζί σε όσους μας καλούν να ανανεώσουμε την πίστη μας σε αυτούς, απλά θέλουν να γίνουν οι καταπιεστές μας και είναι συνένοχοι στο επόμενο μαζικό έγκλημα. Να φέρουμε στους δρόμους την αντίληψη ενός αγώνα από τη διεθνιστική σκοπιά του εσωτερικού εχθρού,να οργανώσουμε σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης, πολυεθνικές κοινότητες αγώνα, ενάντια στην θανατοπολιτική κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας-ρατσισμού.
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ/ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΚΑΜΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/2, 10:30 
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ/ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ Α/Α ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΖΩΕΣ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΣΤΟ ΠΟΥΝ ΣΤΟ ΣΚΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤ1
ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΦΕΡΝΟΥΝΕ ΝΕΚΡΟΥΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΜΥΘΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΝΘΟΣ ΕΘΝΙΚΟ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ
Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

Πορεία ενάντια στο νέο Ποινικό Κώδικα

ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ, ΠΕΜΠΤΗ 22/2, 18:00, ΚΑΜΑΡΑ

Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης ενάντια στο νέο Ποινικό Κώδικα

Δεν υφίσταται μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσω της εξουσιαστικής επιβολής και του “όποιου” σωφρονισμού, που να χρήζει ηθικής αξιολόγησης. Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Οι διαρκείς τροποποιήσεις του ποινικού και του σωφρονιστικού κώδικα καθαρογράφουν σε νομικό λόγο, το κτηνωδώς διευρυμένο πλαίσιο προληπτικής πειθάρχησης, τιμωρίας και αντιεξέγερσης που φαντάζεται το ελληνικό κράτος ότι εφαρμόζει καλύτερα (για το ίδιο και για τα συμφέροντα που το αλληλοτροφοδοτούν) στην εκάστοτε συγκυρία. Η τελευταία τροποποίηση του ΠΚ (όπως και όλες οι άλλες) δεν έρχεται εν κενώ αλλά σίγουρα αποπειράται να αποτελέσει κατασταλτική τομή. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι όντως πόλεμος και αυτό φαίνεται να είναι πολύ σαφές στο τωρινό πολιτικό προσωπικό της χώρας. Επίσης το κράτος γνωρίζει a priori ότι το κόστος βιοπορισμού και υλικής επιβίωσης των προλετάριων, των μεταναστριών, των ρομά, των ανήλικων αναπόφευκτα θα το θέσει προ σοβαρών ευθυνών και κινδύνων. Οπότε επιλέγει να επιμερήσει τις ευθύνες του για το ζόφο που παρουσιάζει, φυλακίζοντας και εντείνοντας την εξαχρείωση των ήδη έγκλειστων. Η ταξική “δικαιοσύνη” γίνεται ταξικότερη, γρηγορότερη, “δικαιότερη” στο βωμό του κέρδους και της εθνικής ομαλής συνύπαρξης. Η έκτιση τόσων ποινών που φέρνει αυτό το τερατούργημα, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να χαρακτηριστεί ως σαδιστικό, ωστόσο δε μένει εκεί. Καταργεί στην πράξη όσες εναπομείνασες εγγυήσεις υπήρχαν ως αντίβαρο στην παντοδυναμία της δικαστικής εξουσίας να καθορίσει ζωές, να σκοτώσει έστω με σιγαστήρα. Η αποδοχή των όρων ζωής που μας επιβάλλει το κράτος και η καπιταλιστική του μηχανή, δεν αποτελεί επιλογή.
Με τις τροποποιήσεις λοιπόν του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα δικαιοσύνης που τόσα χρόνια ταΐζει το κράτος. Τα παρακάτω ξεκαθαρίζουμε ότι είναι οι αρχικές προτάσεις νόμου και δύναται να διαφοροποιηθούν πριν την ψήφιση.
Αύξηση ποινών πέρα από κάθε έννοια “αναλογικότητας”, αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια ποινών ενώ εισάγονται και νέα αδικήματα όπως αυτό της διατάραξης ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ως αντίβαρο στις αντιστάσεις των τελευταίων ετών.
Ουσιαστική κατάργηση των αναστολών των ποινών! Πλέον η αναστολή προβλέπεται μόνο για ποινές φυλάκισης έως ενός έτους, εισάγεται η κοινωφελής εργασία και η εξαγορά της ποινής για 1-2 έτη, η έκτιση μέρους της ποινής για 2-3 έτη και πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην υπάρχει προηγούμενη καταδίκη άνω του ενός έτους, ασχέτως του αδικήματος του καταδικασθέντος.
Όσον αφορά την εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αντί έκτισης ποινής φυλάκισης, είναι η επίσημη αναγνώριση της εργασίας ως ποινή, αυτή τη φορά όχι ως αφαίμαξη από ένα αφεντικό έναντι ελάχιστου αντιτίμου που ονομάζεται μισθός, αλλά ως σύγχρονη δουλεία.
Η κοινωφελής εργασία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που εντείνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων μέσω της ποινικής διαδικασίας πολλαπλασιάζεται, αφού εισάγονται επιπλέον χρηματικές ποινές και αυξάνονται οι υπάρχουσες, εισάγεται τεράστια αύξηση των παράβολων σε κάθε στάδιο, αυξάνεται το αντίτιμο στην εξαγορά της ποινής.
Επιπλέον, η αναβολή της διαδικασίας θα χρεώνεται στο κατηγορούμενο άτομο, και εισάγεται όριο μόνο μίας αναβολής για οποιονδήποτε λόγο, ενώ στο κομμάτι της έφεσης, εκτός της αύξησης του παράβολου, δίνεται η δυνατότητα στους δικαστές να την απορρίψουν εκ προοιμίου.
Καίριο κομμάτι του ανασχηματισμού της αστικής δικαιοσύνης αποτελεί η επιτάχυνση των ποινικών διαδικασιών, πάντα εις βάρος του κατηγορούμενου. Καθιερώνονται δίκες-παρωδίες αφού καταργείται κάθε πιθανό ΄εμπόδιο΄ στην ΄απονομή δικαιοσύνης΄. Πιο συγκεκριμένα, λιγότεροι δικαστές και ένορκοι θα αποφασίζουν για τον εκάστοτε φτωχοδιάβολο (πχ τα 3μελή πλημμελειοδικεία μετατρέπονται σε μονομελή), ενώ ενδιάμεσες διαδικασίες όπως αυτή των δικαστικών συμβουλίων που υποτίθεται ότι μπορούσαν να αποδομήσουν κατηγορίες, καταργούνται.
Στις δίκες fast-track έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή των μπάτσων από την υποχρέωση να παρευρίσκονται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις συλλήψεις που κάνουν(αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική πρόταση), που σημαίνει ότι θα λαμβάνεται υπόψιν απλώς η γραπτή κατάθεση που συντάχθηκε στην όποια Γενική αστυνομική Διεύθυνση χωρίς τη δυνατότητα ούτε καν ερώτησης. Καθιερώνονται ακόμα ψηφιακές δίκες χωρίς φυσική παρουσία ως άλλο ένα μέτρο “γρήγορης απονομής δικαιοσύνης”.
Η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη εξισώνεται, το ίδιο και η συνέργεια.
Επιπλέον κριτήρια “ηθικής” και πολιτικής μεταμέλειας εισέρχονται στο δρόμο προς την υφ’ όρων απόλυση.
Ο σύννομος βίος μετατρέπεται σε έντιμο. Εισάγονται δηλαδή κοινωνικά φρονήματα, στην κρίση του εκάστοτε δικαστή.
Οι ανήλικοι πάνω από 15 ετών, όσον αφορά την έκτιση ποινών για κακουργήματα, εξισώνονται με τους ενήλικες.
Συνοψίζοντας, καταργείται κάθε ψευδαίσθηση που μπορεί να υπήρχε περί κράτους δικαίου και δικαιοσύνης. Οι φυλακές θα γεμίσουν καταπιεσμένους, παραβατικούς, σε έναν ατέρμονο κύκλο καταπίεσης-βίας και αργότερα δήθεν καταπολέμησής της. Αντί να αποσυμφορηθούν, όπως τόσες χιλιάδες αγωνιζόμενων κρατούμενων διεκδικούν, υπάρχουν ήδη εξαγγελίες για νέα κολαστήρια, έτοιμα να ΄σωφρονίσουν΄ όποιον δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις.
Σε μια περίοδο που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση των καταπιεσμένων, έρχονται προληπτικά να τους επιτεθούν γνωρίζοντας πως τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας που βάλλονται, μπροστά στο δίλημμα του να περάσει από πάνω τους η αναδιάρθρωση ή να αντισταθούν ενδέχεται να οδηγηθούν στο δεύτερο. Ο σημερινός διαχειριστής του κράτους, η κυβέρνηση της ΝΔ -σε συνέχεια των κεντρικών κρατικών πολιτικών από τους προκατόχους της- έχει από καιρό προετοιμάσει, δομήσει και χτίσει τα αφηγήματα της πάταξης της εγκληματικότητας και της αποριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων σε κάθε πτυχή της ζωής, επιχειρώντας να επιβάλει νεκρική σιγή στο βωμό της ανάπτυξης. Φυσικά όχι όταν πρόκειται για κρατικά-παρακρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα των (με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο) μαφιόζων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διασημότερη εγκληματική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο, την Ελληνική Αστυνομία. Καταπολεμούν όμως τα ΄εγκλήματα΄ των φτωχών, των αποκλεισμένων, όσων η παραβατικότητα είναι η μόνη επιλογή για επιβίωση. Η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων υπερτόνισε την “αυξημένη” παραβατικότητα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το τελευταίο διάστημα, είτε πρόκειται για μικροπαραβατικότητα ανήλικων ή Ρομά, είτε πρόκειται για “οπαδική βία”, ανοίγοντας την πόρτα στο τερατούργημα του Π.Κ. Το ότι ανοίχτηκε επικοινωνιακά- θεαματικά κατά αυτόν τον τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι κάποια εξιδεικευμένη κρατική επινόηση με βάση την αύξηση της βίας στο “εδώ και στο τώρα”, αλλά αντιγράφονται σε πολύ μεγάλο βαθμό δοκιμασμένες κατασταλτικές πρακτικές και τρόποι λειτουργίας της δικαιοσύνης άλλων καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών, ενώ λόγω της ύπαρξης δυνατών κινημάτων στον ελλαδικό χώρο, έπρεπε πρώτα να ξηλωθούν οι αντιστάσεις, να υπάρξει μαζική καταστολή, να συρρικνωθεί ο κόσμος του αγώνα και σταδιακά να φτάσουν τα ποινικά πλαίσια σε αυτό το επίπεδο αυταρχισμού.
Παράλληλα με τα προαναφερθέντα αφηγήματα, το συγκεκριμένο πλαίσιο νόμου πλασάρεται από τους εξουσιαστές και με την πρόφαση της προστασίας -σε εξαιρετικά στενούς νομικούς όρους- των γυναικών/συζύγων από την έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία και το διάχυτο βίαιο σεξιστικό-μισογυνιστικό πλαίσιο που τα ίδια τα κράτη και οι προπαγανδιστικοί τους πυλώνες συγγράφουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Το ίδιο εθνοπατριαρχικό σύστημα που προασπίζεται τις αξίες και τις πρακτικές της κρατικής εξουσίας, όντας ιδεολογικά και επικοινωνιακά έτοιμο να επιτεθεί σε φεμινιστικά κεκτημένα δεκαετιών(εκτρώσεις, εργασιακή & ταξική υποτίμηση, τόνωση της πυρηνικής οικογένειας και της ετεροκανονικής αναπαραγωγής) τολμάει να ισχυριστεί ότι κόπτεται για την ζωή, τις επιλογές και την καθημερινή ασφάλεια των θηλυκοτήτων. Μια κρατική μηχανή της οποίας ο στρατός αποτελείται από μπάτσους που εμπλέκονται από υποθέσεις trafficking(όπως στην υπόθεση Μίχου όπου η Greek Mafia η οποία φτάνει μέχρι ανώτατα κλιμάκια της ΕΛΑΣ, λειτουργεί ως προστασία-εγγύηση ομαλής λειτουργίας οίκων ανοχής και παιδοβιασμών), βιασμών(ΑΤ Ομόνοιας), trafficking και κατά συρροή βιασμών(20χρονη στην Ηλιούπολη),το κράτος του νόμου της συνεπιμέλειας και των υγειονομικών αποκλεισμών των τρανς ατόμων, ευαγγελίζεται προστασία των θυμάτων της πατριαρχικής βίας. Οι αύξησεις ποινών για βιαστές-κακοποιητές, “αποτάσσουν”-μόνο σε επίπεδο περιφρόνησης της κοινωνικής βάσης- το κράτος-βιαστή από την ευθύνη του για την αναπαραγωγή της πατριαρχίας και πάσης φύσεως εξουσιαστικής επιβολής με έμφυλο προσανατολισμό. Ο σωφρονισμός υπό τον αστικό του μανδύα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την χειραφέτηση, την συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την πολιτικοποίηση της έμφυλης βίας.
Ένα άλλο ζήτημα που αποπειράθηκε να επικοινωνηθεί με θετικό πρόσημο(ώστε να περάσουν παράλληλα δεκάδες αυστηροποιητικές διατάξεις) είναι η προστασία του “φυσικού πλούτου” και πιο συγκεκριμένα των δασικών και ημι-αστικών εκτάσεων με κυρίαρχο επίδικο, το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως για τους “εμπρηστές”. Μπροστά στη φρίκη των καμένων εκτάσεων των τελευταίων χρόνων και τις απώλειες ζωών ντόπιων και μεταναστών, τις απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, τις καταστροφές γεωργικών καλλιεργειών και σπιτιών, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να σταθεί αντάξιος των προκλήσεων, που δεν είναι άλλες από τον νέο κύκλο περιφράξεων και συσσώρευσης κεφαλαίου πάνω στα προηγούμενα συντρίμμια. Προσπαθώντας να αντλήσει κοινωνική συναίνεση για την φυλάκιση τυχάρπαστων φανταστικών εμπρηστών και μεταναστών(που έχουν κηρυχθεί δια επίσημων στομάτων τα τελευταία χρόνια σε υβριδικές και ασύμμετρες απειλές για τη συνοχή και την ομαλότητα της δολοφονικής-κρισιακής συνέχειας του ελληνικού κράτους) αξιοποίησε όλα τα ρατσιστικά/κανιβαλιστικά επιχειρήματα που είχε στη φαρέτρα του, δείχνοντας ως ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις οικογένειες μεταναστών που επιβίωσαν των πυρκαγιών, τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ασυνείδητους γεωργούς και πολίτες. Σε έναν πλανήτη που βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη διαρκή βιομηχανικού επιπέδου λεηλασία της φύσης και βράζει άνευ προηγουμένου, η μπάλα πετιέται στην εξέδρα και οι ακραίες ποινές σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη θα “δώσουν και πάλι τη λύση”. Αυτή η πτυχή του νέου ΠΚ έχει πολιτικά σημασία διότι δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι για το κράτος να δημιουργήσει επί μέρους συναινέσεις ώστε να επιβληθεί εν τέλει στη μεγάλη κλίμακα και να ξεπλύνει τεραστίων διαστάσεων ευθύνες του. Και σε άλλες διατάξεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, o “νομοθέτης” λειτουργεί με το σκεπτικό της συλλογικής τιμωρίας και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων εκ του μηδενός. Πάνω κάτω αυτό που κάνουν και τα συστημικά media δηλαδή, η ίδια η φωνή της εξουσίας.
Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και πολύ καιρό δοκιμαστεί στη διαχείριση πληθυσμών που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης, όπως τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στα camps. Παρουσιάζεται ιδεολογικά έτοιμο και τεχνικά καταρτισμένο για καθολική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Τα πειράματα της εξουσίας πάνω σε κατατρεγμένους ανθρώπους που τρώνε ποινές δεκαετιών βαπτισμένοι ως διακινητές μεταναστ(ρι)ών, στα στημένα στρατοδικεία των νησιών με fast-track ποινικές διαδικασίες, γενικεύονται. Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με τον νέο Κώδικα Μετανάστευσης επαναφέρεται το αδίκημα παραβίασης περιορισμών διαμονής (μέχρι 3 χρόνια) και ότι η επιστροφή αλλοδαπού τιμωρείται με τουλάχιστον 2 χρόνια χωρίς αναστολή. Άλλες κατασταλτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον αέναο πόλεμο κατά των μεταναστών, εντάσσονται έμμεσα στην τροποποίηση του ΠΚ καθώς η απονομή ποινών εγκλεισμού σε τόσο μαζική κλίμακα και με πλημμελήματα, συνεπάγεται ότι τα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές(όντας το απόγειο του κρατικού αυταρχισμού, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και με μεταγωγές -χωρίς καν αιτιολόγηση- αντιστεκόμενων κρατουμένων) θα πρέπει να υποδεχτούν χιλιάδες καινούριους περιθωριοποιημένους και να τους στοιβάξουν όπου βρουν. Εξάλλου, τα δεκάδες κέντρα κράτησης μεταναστών έχουν ρίξει ήδη τον πήχη της ενσυναίσθησης της κοινωνίας στα τάρταρα. Κι αν η ανταπάντηση της εξουσίας στους ταξικά και κοινωνικά υποτιμημένους μελλοντικούς έγκλειστους είναι καινούριες φυλακές και νέα καταστήματα κράτησης ΣΔΙΤ, η κρατική εμπειρία της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, προδίδει το θράσος και την κτηνωδία της, την άρνηση και την περιφρόνησή της για ζωή με αξιοπρέπεια. Τέλος, όσων αφορά την θεσμοθετημένη πλέον κοινωφελή εργασία, τα τεράστια νούμερα έγκλειστων μη ελλήνων αυτή τη στιγμή, κρίνεται ότι κάπως πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να απελαθούν άμεσα όταν εκτίσουν την ποινή τους, αν έχουν καταδικαστεί με ποινή ανώτερη των 6 ετών. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και το κάνει πράξη με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δημιουργεί συνεχώς το πεδίο για την διευρυμένη συστηματική υποτίμηση των απανταχού καταπιεσμένων εντός της επικράτειάς του, με σκοπό την απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιταγών της εθνικής οικονομίας και των(εγχώριων και μη) αφεντικών.
Όσον αφορά τον κόσμο του αγώνα και την καταστολή μαζικής κλίμακας που αποπειράται να του επιβληθεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους/ις εαυτούς/ές μας πρώτα απ’ όλα ότι αυτή η κρατικό-δικαστική κατασταλτική μανία έχει μια τεράστια ιστορική συνέχεια, αλλάζοντας συνεχώς μορφές και εντάσεις. Δε πρέπει να εκπλήσσει κανέναν και καμία, η εκδικητική κρατική μέγγενη. Στον πυρήνα των απειλών για μια κεφαλαιο-κρατική οντότητα είναι ο εσωτερικός εχθρός και οι πολύμορφες αντιστάσεις, είναι η συσπείρωση των από τα κάτω γύρω από την ταξική καταπίεση και η συνειδητοποίηση της συλλογικής ισχύος και δημιουργικότητας. Το νήμα που συνδέει τις διάφορες καταπιέσεις και καθρεφτίζει το κράτος και τον καπιταλισμό ως γενεσιουργούς αιτίες, είναι και αυτό που μπορεί να γεφυρώσει χάσματα, να συσπειρώσει την κοινωνική βάση και να αντεπιτεθεί στη σύγχρονη τυραννία. Ο αντικρατικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο αντιεθνικός, ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός αγώνας και η συνάντηση των υποκειμένων που θα τον πραγματώσουν δε θα μπορούσαν να μη βρίσκονται στο απόλυτο στόχαστρο του σωφρονιστικού σκεπτικού. Είναι έκδηλο το γεγονός ότι ο νέος ποινικός κώδικας έχει αντιεξεγερτικά χαρακτηριστικά σε υπερμεγένθυση και ακόμα και οι μινιμαρισμένοι θεσμικοί προοδευτισμοί και δικαιωματισμοί, κείτονται νεκροί. Ο νεωτερικός κρατικός φασισμός είναι διάχυτος και η αναδιανομή του πλούτου που συντελείται στην σημερινή καπιταλιστική κρίση, επιτάσσει -από τη πλευρά του κράτους- προληπτική πειθάρχηση/τιμωρία εν όψει μελλοντικών μαζικών αντιστάσεων. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι/ες των αγώνων και των κεκτημένων που κληροδοτήσαμε, να μη ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα συντρόφια βρίσκονται στην κατασταλτική δίνη του κράτους. Επίσης το κράτος προσπαθεί να καταστήσει σαφές ότι η οικονομική ασφυξία του κινήματος, θα επιβληθεί δια του αναφερόμενου ΠΚ. Οι τελευταίες τροποποιήσεις έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την κάθετη ποινικοποίηση κοινωνικά νομιμοποιημένων πολιτικών πρακτικών και δράσεων: “εφευρίσκουν” συλλογικότητες ώστε να τις διαχειριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις (υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες), έχουν εξαγγείλει και προχωρούν στην ποινική διαχείριση ολόκληρων αναρχικών συλλογικοτήτων (όπως προσφάτως του Ρουβίκωνα) ως συμμορίες στα πλαίσια της γενίκευσης του 187Α , ενώ με πρόφαση τις ίδιες διατάξεις και αδικήματα που άπτονται αυτών, δυσχεραίνονται τα κριτήρια υφ’ όρον απόλυσης στη βάση του “κοινωνικά απεχθούς” εγκλήματος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν εκβιάζονται και η μεταμέλεια που -και χωρίς την τελευταία τροποποίηση- επιζητά η δικαστική εξουσία από αυτούς, είναι ευθεία επίθεση στην ουσία της πολιτικής-έμπρακτης εναντίωσης στο υπάρχον. Απ’ τους εξουσιαστές δε μας χωρίζουν μόνο στείρες ιδεολογικές θέσεις αλλά κυρίως η δίψα για απελευθέρωση και η συνεκτικότητα των συντροφικών μας σχέσεων και στάσεων. Η ανάδειξη της καθοριστικής σημασίας των αλλαγών του ποινικού κώδικα και της ποινικής δικονομίας κρίνονται ως αναγκαία και η εναντίωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα επιφέρει η ακόμα και μερική επιβολή του, είναι καθοριστικής σημασίας.
Συνοψίζοντας, οι νέοι ΠΚ και ΚΠΔ, πατώντας πάνω στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τις πρόσφατες αλλαγές, μόλις πέρσι, του σωφρονιστικού κώδικα, στοχεύουν στο να εγκληματοποιήσουν την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση, δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Οι κατηγορίες των εσωτερικών εχθρών σμιλεύονται ακόμα πιο καθαρά, η πολιτική δράση επιχειρείται να περιοριστεί και τα δικαιώματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων να συρρικνωθούν. Η κυριαρχία επιδιώκει να εδραιωθεί ως μοναδική εναλλακτική και ανιχνεύει την οριστική λύση απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.
Η υπόσχεση της Δημοκρατίας είναι σαφής: όλες είμαστε δυνητικά κρατούμενες.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Παρέμβαση – μοίρασμα για την ακρίβεια-κόστος ζωής και για κάλεσμα στην Απεργιακή Πορεία της 28/2

Σήμερα Σάββατο 17/2 πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένων στη Γούναρη και στη Σβώλου σχετικά με το κόστος ζωής, την ακρίβεια, την ανάγκη ανατίμησης των ζωών μας μέσω αγώνων, ενώ απευθύναμε και κάλεσμα συμμετοχής στην απεργιακή πορεία της Τετάρτης 28/2, στην Καμάρα.

Παρακάτω το κείμενο που μοιράστηκε:
Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές
καταστροφές που ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ μας πλήττουν και “όλοι/όλες μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι/ες”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Έλα όμως που αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια
των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.
Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά εδώ. Όταν πληρώνουμε τα νοίκια που έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το ίδιο μας το σπίτι σε πλειστηριασμό. Όταν οι μισθοί μας που έχουν πιάσει πάτο δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Όταν έρχονται τα εκκαθαριστικά για ρεύμα, θέρμανση, νερό και μας μοιράζουν εγκεφαλικά. Όταν τα ψώνια στο supermarket εξαφανίζουν και τα τελευταία ψιλά από την τσέπη. Όταν οι επιλογές για μετακίνηση είναι είτε να στοιβάζεσαι σε ΜΜΜ, ελπίζοντας να χωρέσεις να σταθείς, είτε να σου βγει η βενζίνη ο κούκος αηδόνι. Όταν παρακαλάς να μην σου τύχει τίποτα και χρειαστείς γιατρούς, φάρμακα, νοσοκομεία. Όταν εν τέλει συνειδητοποιούμε ότι ζούμε για να δουλεύουμε.
Το να ζεις στο ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, ένα εκ των οποίων είναι το ρεύμα, εξαρτώνται από τους νόμους προσφοράς
και ζήτησης. Κάπως έτσι ,φτάνουμε στο σήμερα και κάνοντας απολογισμό βγάζουμε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα. Ότι και να κοιτάξεις γύρω σου κοστίζει.. Εδώ και τόσους μήνες , ο
χειμώνας είναι μια δοκιμασία από μόνος του. Ο κόσμος την περνάει με κλειστές σόμπες θέρμανσης γιατί φοβάται πως δεν θα έχει τον επόμενο μήνα να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, ψωνίζει με ψίχουλα, φοβάται μη χάσει το σπίτι του. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος έχει φροντίσει να παίξει αρκετά με την νοημοσύνη μας αφού σαν απάντηση στους υπερβολικά διογκωμένους λογαριασμούς ,ήρθε να δώσει εξευτελιστικά ποσά επιδομάτων που δεν βοηθούν ούτε
κατ’ ελάχιστο στην επίγεια κόλαση που βιώνουμε καθημερινά πολλές από εμάς.
Την στιγμή, λοιπόν, που πολλοί από εμάς σκέφτονται αν θα ανάψουν το φως, το φούρνο κλπ., τα αφεντικά συνεχίζουν να καταπατούν τα κεκτημένα των εργατικών αγώνων και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας με μοναδικό σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Απολύσεις ,ελαστική εργασία , περικοπές , ανασφάλεια , μεροκάματα τρόμου είναι μερικές λέξεις που περιγράφουν τα καθημερινά εργατικά κάτεργα, μικρά ή μεγάλα. Από την μία ο κόσμος του μόχθου και του αγώνα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με 3,60 και από την άλλη τα ντόπια αφεντικά και το κεφάλαιο που συνεχίζουν την επέλαση τους χωρίς κανένα ίχνος ντροπής. Οι ελληνικές αλυσίδες σουπερμάρκετ μάλιστα χαίρουν από το ελληνικό κράτος ιδιαίτερης μεταχείρισης, αφού σε περιόδους όξυνσης των διακρατικών εμπορικών πολέμων φροντίζει να τα ενισχύει με πολλούς τρόπους, θεωρώντας τα εθνικά ωφέλιμες επιχειρήσεις και άρα ένα δυνητικό ατού στο να βγαίνει κερδισμένο αυτό και η οικονομία του, δηλαδή χαμένες εμείς και κερδισμένα τα κάθε λογής αφεντικά του. Έτσι, με μια εσσάνς «αντίστασης» στις «πολυεθνικές» και το «ξένο κεφάλαιο όσων ξεπουλάνε τη χώρα» βλέπουμε τους μισθούς μας να γίνονται επιδόματα και κουπόνια αποκλειστικής κατανάλωσης στα μεγάλα ελληνικά αφεντικά, μανατζαραίους και ακόμα και εργάτες να κολλάνε -κυριολεκτικά- στον τοίχο μέχρι να αναλάβουν οι μπάτσοι κόσμο κάθε ηλικίας που βουτάει από τα ράφια όσα χρειάζεται, απολύσεις καρκινοπαθών με μηδενικές αποζημιώσεις, εντατικοποιημένα ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία με φόντο αποψάρες όπως «τουλάχιστον ο τάδε μεγαλοϊδιοκτήτης δεν απέλυσε», συνεργασίες με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών για την παροχή αγαθών με μισθούς και συνθήκες εργασιακής εξόντωσης(αναρωτηθήκατε ποτέ πώς φτάνουν τα φρούτα στο μανάβικο του τοπικού μεγάλου σούπερ σας;) και εν τέλει έναν ολόκληρο μηχανισμό κρατικά οργανωμένο που δίνει το οπλοστάσιο(νομικό, υλικό, ηθικό) σε όλα τα αφεντικά του κλάδου να μας λένε εν χορώ: για εμάς είσαι χρήσιμος μονάχα αν παράγεις ασταμάτητα και ιδανικά καλό θα ήταν να μην έχεις και απαιτήσεις Μας φτάσανε να θεωρούμε, πλέον, πολυτέλεια το νερό, το φως ,το φαγητό, την στέγαση. Αλήθεια αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε; Θα πρέπει να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις.

Τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας θα πρέπει αρχίσουν να οργανώνονται με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό ,να συμμετέχουν ενεργά στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να χτίσουν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών , να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη, να καταφέρουν να δείξουν πως απέναντι στο τέρας υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανάγκη για πραγματική ζωή…
ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
Ανάρες, Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 28/2 ΚΑΜΑΡΑ

Συγκέντρωση ενάντια στο νέο Ποινικό Κώδικα

Δεν υφίσταται μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσω της εξουσιαστικής επιβολής και του “όποιου” σωφρονισμού, που να χρήζει ηθικής αξιολόγησης. Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Οι διαρκείς τροποποιήσεις του ποινικού και του σωφρονιστικού κώδικα καθαρογράφουν σε νομικό λόγο, το κτηνωδώς διευρυμένο πλαίσιο προληπτικής πειθάρχησης, τιμωρίας και αντιεξέγερσης που φαντάζεται το ελληνικό κράτος ότι εφαρμόζει καλύτερα (για το ίδιο και για τα συμφέροντα που το αλληλοτροφοδοτούν) στην εκάστοτε συγκυρία. Η τελευταία τροποποίηση του ΠΚ (όπως και όλες οι άλλες) δεν έρχεται εν κενώ αλλά σίγουρα αποπειράται να αποτελέσει κατασταλτική τομή. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι όντως πόλεμος και αυτό φαίνεται να είναι πολύ σαφές στο τωρινό πολιτικό προσωπικό της χώρας. Επίσης το κράτος γνωρίζει a priori ότι το κόστος βιοπορισμού και υλικής επιβίωσης των προλετάριων, των μεταναστριών, των ρομά, των ανήλικων αναπόφευκτα θα το θέσει προ σοβαρών ευθυνών και κινδύνων. Οπότε επιλέγει να επιμερήσει τις ευθύνες του για το ζόφο που παρουσιάζει, φυλακίζοντας και εντείνοντας την εξαχρείωση των ήδη έγκλειστων. Η ταξική “δικαιοσύνη” γίνεται ταξικότερη, γρηγορότερη, “δικαιότερη” στο βωμό του κέρδους και της εθνικής ομαλής συνύπαρξης. Η έκτιση τόσων ποινών που φέρνει αυτό το τερατούργημα, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να χαρακτηριστεί ως σαδιστικό, ωστόσο δε μένει εκεί. Καταργεί στην πράξη όσες εναπομείνασες εγγυήσεις υπήρχαν ως αντίβαρο στην παντοδυναμία της δικαστικής εξουσίας να καθορίσει ζωές, να σκοτώσει έστω με σιγαστήρα. Η αποδοχή των όρων ζωής που μας επιβάλλει το κράτος και η καπιταλιστική του μηχανή, δεν αποτελεί επιλογή.

Με τις τροποποιήσεις λοιπόν του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα δικαιοσύνης που τόσα χρόνια ταΐζει το κράτος. Τα παρακάτω ξεκαθαρίζουμε ότι είναι οι αρχικές προτάσεις νόμου και δύναται να διαφοροποιηθούν πριν την ψήφιση.

Αύξηση ποινών πέρα από κάθε έννοια “αναλογικότητας”, αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια ποινών ενώ εισάγονται και νέα αδικήματα όπως αυτό της διατάραξης ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ως αντίβαρο στις αντιστάσεις των τελευταίων ετών.

Ουσιαστική κατάργηση των αναστολών των ποινών! Πλέον η αναστολή προβλέπεται μόνο για ποινές φυλάκισης έως ενός έτους, εισάγεται η κοινωφελής εργασία και η εξαγορά της ποινής για 1-2 έτη, η έκτιση μέρους της ποινής για 2-3 έτη και πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην υπάρχει προηγούμενη καταδίκη άνω του ενός έτους, ασχέτως του αδικήματος του καταδικασθέντος.

Όσον αφορά την εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αντί έκτισης ποινής φυλάκισης, είναι η επίσημη αναγνώριση της εργασίας ως ποινή, αυτή τη φορά όχι ως αφαίμαξη από ένα αφεντικό έναντι ελάχιστου αντιτίμου που ονομάζεται μισθός, αλλά ως σύγχρονη δουλεία.

Η κοινωφελής εργασία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που εντείνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων μέσω της ποινικής διαδικασίας πολλαπλασιάζεται, αφού εισάγονται επιπλέον χρηματικές ποινές και αυξάνονται οι υπάρχουσες, εισάγεται τεράστια αύξηση των παράβολων σε κάθε στάδιο, αυξάνεται το αντίτιμο στην εξαγορά της ποινής.

Επιπλέον, η αναβολή της διαδικασίας θα χρεώνεται στο κατηγορούμενο άτομο, και εισάγεται όριο μόνο μίας αναβολής για οποιονδήποτε λόγο, ενώ στο κομμάτι της έφεσης, εκτός της αύξησης του παράβολου, δίνεται η δυνατότητα στους δικαστές να την απορρίψουν εκ προοιμίου.

Καίριο κομμάτι του ανασχηματισμού της αστικής δικαιοσύνης αποτελεί η επιτάχυνση των ποινικών διαδικασιών, πάντα εις βάρος του κατηγορούμενου. Καθιερώνονται δίκες-παρωδίες αφού καταργείται κάθε πιθανό ΄εμπόδιο΄ στην ΄απονομή δικαιοσύνης΄. Πιο συγκεκριμένα, λιγότεροι δικαστές και ένορκοι θα αποφασίζουν για τον εκάστοτε φτωχοδιάβολο (πχ τα 3μελή πλημμελειοδικεία μετατρέπονται σε μονομελή), ενώ ενδιάμεσες διαδικασίες όπως αυτή των δικαστικών συμβουλίων που υποτίθεται ότι μπορούσαν να αποδομήσουν κατηγορίες, καταργούνται.

Στις δίκες fast-track έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή των μπάτσων από την υποχρέωση να παρευρίσκονται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις συλλήψεις που κάνουν(αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική πρόταση), που σημαίνει ότι θα λαμβάνεται υπόψιν απλώς η γραπτή κατάθεση που συντάχθηκε στην όποια Γενική αστυνομική Διεύθυνση χωρίς τη δυνατότητα ούτε καν ερώτησης. Καθιερώνονται ακόμα ψηφιακές δίκες χωρίς φυσική παρουσία ως άλλο ένα μέτρο “γρήγορης απονομής δικαιοσύνης”.

Η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη εξισώνεται, το ίδιο και η συνέργεια.

Επιπλέον κριτήρια “ηθικής” και πολιτικής μεταμέλειας εισέρχονται στο δρόμο προς την υφ’ όρων απόλυση.

Ο σύννομος βίος μετατρέπεται σε έντιμο. Εισάγονται δηλαδή κοινωνικά φρονήματα, στην κρίση του εκάστοτε δικαστή.

Οι ανήλικοι πάνω από 15 ετών, όσον αφορά την έκτιση ποινών για κακουργήματα, εξισώνονται με τους ενήλικες.

Συνοψίζοντας, καταργείται κάθε ψευδαίσθηση που μπορεί να υπήρχε περί κράτους δικαίου και δικαιοσύνης. Οι φυλακές θα γεμίσουν καταπιεσμένους, παραβατικούς, σε έναν ατέρμονο κύκλο καταπίεσης-βίας και αργότερα δήθεν καταπολέμησής της. Αντί να αποσυμφορηθούν, όπως τόσες χιλιάδες αγωνιζόμενων κρατούμενων διεκδικούν, υπάρχουν ήδη εξαγγελίες για νέα κολαστήρια, έτοιμα να ΄σωφρονίσουν΄ όποιον δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις.

Σε μια περίοδο που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση των καταπιεσμένων, έρχονται προληπτικά να τους επιτεθούν γνωρίζοντας πως τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας που βάλλονται, μπροστά στο δίλημμα του να περάσει από πάνω τους η αναδιάρθρωση ή να αντισταθούν ενδέχεται να οδηγηθούν στο δεύτερο. Ο σημερινός διαχειριστής του κράτους, η κυβέρνηση της ΝΔ -σε συνέχεια των κεντρικών κρατικών πολιτικών από τους προκατόχους της- έχει από καιρό προετοιμάσει, δομήσει και χτίσει τα αφηγήματα της πάταξης της εγκληματικότητας και της αποριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων σε κάθε πτυχή της ζωής, επιχειρώντας να επιβάλει νεκρική σιγή στο βωμό της ανάπτυξης. Φυσικά όχι όταν πρόκειται για κρατικά-παρακρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα των (με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο) μαφιόζων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διασημότερη εγκληματική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο, την Ελληνική Αστυνομία. Καταπολεμούν όμως τα ΄εγκλήματα΄ των φτωχών, των αποκλεισμένων, όσων η παραβατικότητα είναι η μόνη επιλογή για επιβίωση. Η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων υπερτόνισε την “αυξημένη” παραβατικότητα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το τελευταίο διάστημα, είτε πρόκειται για μικροπαραβατικότητα ανήλικων ή Ρομά, είτε πρόκειται για “οπαδική βία”, ανοίγοντας την πόρτα στο τερατούργημα του Π.Κ. Το ότι ανοίχτηκε επικοινωνιακά- θεαματικά κατά αυτόν τον τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι κάποια εξιδεικευμένη κρατική επινόηση με βάση την αύξηση της βίας στο “εδώ και στο τώρα”, αλλά αντιγράφονται σε πολύ μεγάλο βαθμό δοκιμασμένες κατασταλτικές πρακτικές και τρόποι λειτουργίας της δικαιοσύνης άλλων καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών, ενώ λόγω της ύπαρξης δυνατών κινημάτων στον ελλαδικό χώρο, έπρεπε πρώτα να ξηλωθούν οι αντιστάσεις, να υπάρξει μαζική καταστολή, να συρρικνωθεί ο κόσμος του αγώνα και σταδιακά να φτάσουν τα ποινικά πλαίσια σε αυτό το επίπεδο αυταρχισμού.

Παράλληλα με τα προαναφερθέντα αφηγήματα, το συγκεκριμένο πλαίσιο νόμου πλασάρεται από τους εξουσιαστές και με την πρόφαση της προστασίας -σε εξαιρετικά στενούς νομικούς όρους- των γυναικών/συζύγων από την έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία και το διάχυτο βίαιο σεξιστικό-μισογυνιστικό πλαίσιο που τα ίδια τα κράτη και οι προπαγανδιστικοί τους πυλώνες συγγράφουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Το ίδιο εθνοπατριαρχικό σύστημα που προασπίζεται τις αξίες και τις πρακτικές της κρατικής εξουσίας, όντας ιδεολογικά και επικοινωνιακά έτοιμο να επιτεθεί σε φεμινιστικά κεκτημένα δεκαετιών(εκτρώσεις, εργασιακή & ταξική υποτίμηση, τόνωση της πυρηνικής οικογένειας και της ετεροκανονικής αναπαραγωγής) τολμάει να ισχυριστεί ότι κόπτεται για την ζωή, τις επιλογές και την καθημερινή ασφάλεια των θηλυκοτήτων. Μια κρατική μηχανή της οποίας ο στρατός αποτελείται από μπάτσους που εμπλέκονται από υποθέσεις trafficking(όπως στην υπόθεση Μίχου όπου η Greek Mafia η οποία φτάνει μέχρι ανώτατα κλιμάκια της ΕΛΑΣ, λειτουργεί ως προστασία-εγγύηση ομαλής λειτουργίας οίκων ανοχής και παιδοβιασμών), βιασμών(ΑΤ Ομόνοιας), trafficking και κατά συρροή βιασμών(20χρονη στην Ηλιούπολη),το κράτος του νόμου της συνεπιμέλειας και των υγειονομικών αποκλεισμών των τρανς ατόμων, ευαγγελίζεται προστασία των θυμάτων της πατριαρχικής βίας. Οι αύξησεις ποινών για βιαστές-κακοποιητές, “αποτάσσουν”-μόνο σε επίπεδο περιφρόνησης της κοινωνικής βάσης- το κράτος-βιαστή από την ευθύνη του για την αναπαραγωγή της πατριαρχίας και πάσης φύσεως εξουσιαστικής επιβολής με έμφυλο προσανατολισμό. Ο σωφρονισμός υπό τον αστικό του μανδύα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την χειραφέτηση, την συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την πολιτικοποίηση της έμφυλης βίας.

Ένα άλλο ζήτημα που αποπειράθηκε να επικοινωνηθεί με θετικό πρόσημο(ώστε να περάσουν παράλληλα δεκάδες αυστηροποιητικές διατάξεις) είναι η προστασία του “φυσικού πλούτου” και πιο συγκεκριμένα των δασικών και ημι-αστικών εκτάσεων με κυρίαρχο επίδικο, το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως για τους “εμπρηστές”. Μπροστά στη φρίκη των καμένων εκτάσεων των τελευταίων χρόνων και τις απώλειες ζωών ντόπιων και μεταναστών, τις απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, τις καταστροφές γεωργικών καλλιεργειών και σπιτιών, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να σταθεί αντάξιος των προκλήσεων, που δεν είναι άλλες από τον νέο κύκλο περιφράξεων και συσσώρευσης κεφαλαίου πάνω στα προηγούμενα συντρίμμια. Προσπαθώντας να αντλήσει κοινωνική συναίνεση για την φυλάκιση τυχάρπαστων φανταστικών εμπρηστών και μεταναστών(που έχουν κηρυχθεί δια επίσημων στομάτων τα τελευταία χρόνια σε υβριδικές και ασύμμετρες απειλές για τη συνοχή και την ομαλότητα της δολοφονικής-κρισιακής συνέχειας του ελληνικού κράτους) αξιοποίησε όλα τα ρατσιστικά/κανιβαλιστικά επιχειρήματα που είχε στη φαρέτρα του, δείχνοντας ως ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις οικογένειες μεταναστών που επιβίωσαν των πυρκαγιών, τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ασυνείδητους γεωργούς και πολίτες. Σε έναν πλανήτη που βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη διαρκή βιομηχανικού επιπέδου λεηλασία της φύσης και βράζει άνευ προηγουμένου, η μπάλα πετιέται στην εξέδρα και οι ακραίες ποινές σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη θα “δώσουν και πάλι τη λύση”. Αυτή η πτυχή του νέου ΠΚ έχει πολιτικά σημασία διότι δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι για το κράτος να δημιουργήσει επί μέρους συναινέσεις ώστε να επιβληθεί εν τέλει στη μεγάλη κλίμακα και να ξεπλύνει τεραστίων διαστάσεων ευθύνες του. Και σε άλλες διατάξεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, o “νομοθέτης” λειτουργεί με το σκεπτικό της συλλογικής τιμωρίας και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων εκ του μηδενός. Πάνω κάτω αυτό που κάνουν και τα συστημικά media δηλαδή, η ίδια η φωνή της εξουσίας.

Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και πολύ καιρό δοκιμαστεί στη διαχείριση πληθυσμών που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης, όπως τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στα camps. Παρουσιάζεται ιδεολογικά έτοιμο και τεχνικά καταρτισμένο για καθολική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Τα πειράματα της εξουσίας πάνω σε κατατρεγμένους ανθρώπους που τρώνε ποινές δεκαετιών βαπτισμένοι ως διακινητές μεταναστ(ρι)ών, στα στημένα στρατοδικεία των νησιών με fast-track ποινικές διαδικασίες, γενικεύονται. Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με τον νέο Κώδικα Μετανάστευσης επαναφέρεται το αδίκημα παραβίασης περιορισμών διαμονής (μέχρι 3 χρόνια) και ότι η επιστροφή αλλοδαπού τιμωρείται με τουλάχιστον 2 χρόνια χωρίς αναστολή. Άλλες κατασταλτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον αέναο πόλεμο κατά των μεταναστών, εντάσσονται έμμεσα στην τροποποίηση του ΠΚ καθώς η απονομή ποινών εγκλεισμού σε τόσο μαζική κλίμακα και με πλημμελήματα, συνεπάγεται ότι τα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές(όντας το απόγειο του κρατικού αυταρχισμού, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και με μεταγωγές -χωρίς καν αιτιολόγηση- αντιστεκόμενων κρατουμένων) θα πρέπει να υποδεχτούν χιλιάδες καινούριους περιθωριοποιημένους και να τους στοιβάξουν όπου βρουν. Εξάλλου, τα δεκάδες κέντρα κράτησης μεταναστών έχουν ρίξει ήδη τον πήχη της ενσυναίσθησης της κοινωνίας στα τάρταρα. Κι αν η ανταπάντηση της εξουσίας στους ταξικά και κοινωνικά υποτιμημένους μελλοντικούς έγκλειστους είναι καινούριες φυλακές και νέα καταστήματα κράτησης ΣΔΙΤ, η κρατική εμπειρία της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, προδίδει το θράσος και την κτηνωδία της, την άρνηση και την περιφρόνησή της για ζωή με αξιοπρέπεια. Τέλος, όσων αφορά την θεσμοθετημένη πλέον κοινωφελή εργασία, τα τεράστια νούμερα έγκλειστων μη ελλήνων αυτή τη στιγμή, κρίνεται ότι κάπως πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να απελαθούν άμεσα όταν εκτίσουν την ποινή τους, αν έχουν καταδικαστεί με ποινή ανώτερη των 6 ετών. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και το κάνει πράξη με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δημιουργεί συνεχώς το πεδίο για την διευρυμένη συστηματική υποτίμηση των απανταχού καταπιεσμένων εντός της επικράτειάς του, με σκοπό την απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιταγών της εθνικής οικονομίας και των(εγχώριων και μη) αφεντικών.

Όσον αφορά τον κόσμο του αγώνα και την καταστολή μαζικής κλίμακας που αποπειράται να του επιβληθεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους/ις εαυτούς/ές μας πρώτα απ’ όλα ότι αυτή η κρατικό-δικαστική κατασταλτική μανία έχει μια τεράστια ιστορική συνέχεια, αλλάζοντας συνεχώς μορφές και εντάσεις. Δε πρέπει να εκπλήσσει κανέναν και καμία, η εκδικητική κρατική μέγγενη. Στον πυρήνα των απειλών για μια κεφαλαιο-κρατική οντότητα είναι ο εσωτερικός εχθρός και οι πολύμορφες αντιστάσεις, είναι η συσπείρωση των από τα κάτω γύρω από την ταξική καταπίεση και η συνειδητοποίηση της συλλογικής ισχύος και δημιουργικότητας. Το νήμα που συνδέει τις διάφορες καταπιέσεις και καθρεφτίζει το κράτος και τον καπιταλισμό ως γενεσιουργούς αιτίες, είναι και αυτό που μπορεί να γεφυρώσει χάσματα, να συσπειρώσει την κοινωνική βάση και να αντεπιτεθεί στη σύγχρονη τυραννία. Ο αντικρατικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο αντιεθνικός, ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός αγώνας και η συνάντηση των υποκειμένων που θα τον πραγματώσουν δε θα μπορούσαν να μη βρίσκονται στο απόλυτο στόχαστρο του σωφρονιστικού σκεπτικού. Είναι έκδηλο το γεγονός ότι ο νέος ποινικός κώδικας έχει αντιεξεγερτικά χαρακτηριστικά σε υπερμεγένθυση και ακόμα και οι μινιμαρισμένοι θεσμικοί προοδευτισμοί και δικαιωματισμοί, κείτονται νεκροί. Ο νεωτερικός κρατικός φασισμός είναι διάχυτος και η αναδιανομή του πλούτου που συντελείται στην σημερινή καπιταλιστική κρίση, επιτάσσει -από τη πλευρά του κράτους- προληπτική πειθάρχηση/τιμωρία εν όψει μελλοντικών μαζικών αντιστάσεων. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι/ες των αγώνων και των κεκτημένων που κληροδοτήσαμε, να μη ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα συντρόφια βρίσκονται στην κατασταλτική δίνη του κράτους. Επίσης το κράτος προσπαθεί να καταστήσει σαφές ότι η οικονομική ασφυξία του κινήματος, θα επιβληθεί δια του αναφερόμενου ΠΚ. Οι τελευταίες τροποποιήσεις έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την κάθετη ποινικοποίηση κοινωνικά νομιμοποιημένων πολιτικών πρακτικών και δράσεων: “εφευρίσκουν” συλλογικότητες ώστε να τις διαχειριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις (υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες), έχουν εξαγγείλει και προχωρούν στην ποινική διαχείριση ολόκληρων αναρχικών συλλογικοτήτων (όπως προσφάτως του Ρουβίκωνα) ως συμμορίες στα πλαίσια της γενίκευσης του 187Α , ενώ με πρόφαση τις ίδιες διατάξεις και αδικήματα που άπτονται αυτών, δυσχεραίνονται τα κριτήρια υφ’ όρον απόλυσης στη βάση του “κοινωνικά απεχθούς” εγκλήματος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν εκβιάζονται και η μεταμέλεια που -και χωρίς την τελευταία τροποποίηση- επιζητά η δικαστική εξουσία από αυτούς, είναι ευθεία επίθεση στην ουσία της πολιτικής-έμπρακτης εναντίωσης στο υπάρχον. Απ’ τους εξουσιαστές δε μας χωρίζουν μόνο στείρες ιδεολογικές θέσεις αλλά κυρίως η δίψα για απελευθέρωση και η συνεκτικότητα των συντροφικών μας σχέσεων και στάσεων. Η ανάδειξη της καθοριστικής σημασίας των αλλαγών του ποινικού κώδικα και της ποινικής δικονομίας κρίνονται ως αναγκαία και η εναντίωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα επιφέρει η ακόμα και μερική επιβολή του, είναι καθοριστικής σημασίας.

Συνοψίζοντας, οι νέοι ΠΚ και ΚΠΔ, πατώντας πάνω στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τις πρόσφατες αλλαγές, μόλις πέρσι, του σωφρονιστικού κώδικα, στοχεύουν στο να εγκληματοποιήσουν την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση, δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Οι κατηγορίες των εσωτερικών εχθρών σμιλεύονται ακόμα πιο καθαρά, η πολιτική δράση επιχειρείται να περιοριστεί και τα δικαιώματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων να συρρικνωθούν. Η κυριαρχία επιδιώκει να εδραιωθεί ως μοναδική εναλλακτική και ανιχνεύει την οριστική λύση απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.

Η υπόσχεση της Δημοκρατίας είναι σαφής: όλες είμαστε δυνητικά κρατούμενες.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

Συγκέντρωση ενάντια στον νέο Ποινικό Κώδικα, Τετάρτη 14/2 στις 18:00, Τσιμισκή με Γούναρη

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Συγκέντρωση – Πορεία για τη γυναικοκτονία στην Καλαμαριά

 

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024 στις 19.00,    ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ

Κείμενο για τη γυναικοκτονία της 41χρονης Γ.

Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς αγνοούνταν 41χρονη έγκυος, που διέμενε στην Καλαμαριά. Λίγες μέρες μετά βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε ένα μπαούλο, από τον γυναικοκτόνο σύντροφό της και τον συν-γυναικοκτόνο φίλο του, κάπου στη Χαλκιδική. Η 41χρονη Γ. ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού. Μετά την σύλληψη των δύο συνεργών, διέρευσε από δικαστικούς κύκλους η πληροφορία ότι το συγκεκριμένο σκουπίδι(σύζυγος της 41χρονης) έιχε εκκρεμή δικογραφία εις βάρος του για βιασμό συγγενικού του προσώπου. Ο γυναικοκτόνος(προς έκπληξη κανενός) αποτελούσε γνωστό ελληνορθόδοξο σκουπίδι της περιοχής, άλλον έναν πατριώτη, άλλον ένα ευσεβή πολίτη που και πολλά δικαιώματα να είχε δώσει, πληρόυσε όλα τα σάπια μικροαστικά κριτήρια της συγκάλυψης από τη γειτονιά. Και κατόπιν ψάξαμε να βρούμε ένα σύννεφο για να πέσουμε..

Σ’ αυτόν τον πατριαρχικό ζόφο, που ονομάζεται κοινωνία, καμιά μας δεν κοιμάται και με τα δυο της μάτια κλειστά. Για το κράτος το ζήτημα της μετρίασης της πατριαρχικής βίας, είναι ένα θέαμα, ένα καθησυχαστικό άρθρο στον νέο ποινικό κώδικα. Είναι ένα θεσμικό κίνημα #Metoo, ένα panic button, η “γιορτή” της γυναίκας, μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα που αξίζει σεβασμό για το θεάρεστο έργο της στην αναπαραγωγή του έθνους. Εν κατακλείδι, αυτό που μένει επικοινωνιακά είναι διάφορες μορφές αποπροσανατολισμού από ένα καλά δομημένο σύστημα το οποίο σπέρνει φόβο, κακοποιήσεις, δολοφονίες και κατακρεουργημένα σώματα καταπιεσμένων.

Το πρώτο πεδίο διάδρασης και μίμησης κάθε ατόμου είναι η οικογένεια. Μία κοινωνική ομάδα, δομικά κατασκευασμένη να πειθαρχεί στους έμφυλους ρόλους τα μέλη της. Αναπαράγει το αφήγημα της γυναίκας-μάνας-ερωτική συντρόφου-εργαζόμενης, ένα μέλος χαμηλά στην ιεράρχηση της οικογένειας αφού είναι κοινωνικά επιβεβλημένο το να εκτελεί υποχρεώσεις προς όφελος των υπόλοιπων μελών. O πατέρας-αρχηγός, εξακολουθεί να είναι το ιερατείο, ο εντολέας,αυτός που -και χέρι να τολμήσει να σηκώσει- όλα του συγχωρούνται. Τα πρόσφατα παραδείγματα γυναικοκτονιών είναι αμέτρητα και τα media προσπαθούν εναγωνιωδώς να πείσουν τους πληβείους και τα βαλλόμενα από την έμφυλη βία υποκείμενα ότι το κάθε συμβάν είναι απομονωμένο και ανάξιο πολιτικής ανάλυσης/παρέμβασης. Μερικούς μήνες νωρίτερα, πάλι στην Καλαμαριά δολοφονείται 42χρονη από τον μπάτσο σύντροφο-γυναικοκτόνο της. Είναι σημαντικό να σημειωθεί η ιδιότητα του κάθε γυναικοκτόνου, αφού, η ίδια τους η θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι συμβάλλει στο να οπλίσουν το χέρι τους.

Πέρα από την εκάστοτε ταυτότητα που φέρει ο κάθε βιαστής, γυναικοκτόνος, αρκεί η ηγεμονικά αρσενική του ιδιότητα, η οποία είναι δομημένη να επιβάλλεται-να κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο ανέκαθεν θρέφει την ανισότητα των φύλων με αποτέλεσμα συνεχώς να ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικά -οποιασδήποτε μορφής- έμφυλης βίας.Έχουν κατακλυστεί τα media από δολοφονημένες από «εγκλήματα πάθους», από «άρρωστους ψυχικά» άντρες, αποπολιτικοποιώντας το βίωμα της καθημερινής καταπίεσης και στιγματίζοντας παράλληλα τα άτομα με ψυχική νόσο. Περιττό να αναφέρουμε πως το ίδιο αφήγημα ψυχοφοβίας που ξεπλένει την ηγεμονική αρρενωπότητα και τις κοινωνικές συνθήκες που την επιτρέπουν, χρησιμοποιείται παράλληλα για τις θηλυκότητες που αντιστέκονται στην πατριαρχία για να τις ονοματίσει “τρελές/υστερικά/υπερβολικές”. Ακόμα πιο περιττό να αναφέρουμε πως στο σημείο συνάντησης των καταπιεσεων τάξης-φύλου-φυλής τα άτομα που δέχονται τη σεξιστική βία και έχουν κάποια ψυχική νόσο(πχ όταν αντιμετωπίζουν συνθήκες ψυχιατρικού εγκλεισμού ή εκφράζουν συμπτώματα)περιθώριοποιούνται ακόμα περισσότερο στις διεκδικήσεις τους.

Μέσα στο πλαίσιο συντήρησης της πατριαρχικής εξουσίας, σημαντικότατο ρόλο εξακολουθεί να έχει η εκκλησία. Όντας βασικός πυλώνας του έθνους-κράτους, εξακολουθεί να επιβάλει συγκάλυψη μαζικής κλίμακας και να έχει τη δικιά της ατζέντα, επηρεάζοντας συνειδήσεις και ποτίζοντας την <<ευκολόπιστη>> κοινωνία με ματαιοδοξία, μισαλοδοξία και πολιτικές καμπάνιες συνεργαζόμενο με κόμματα και θεσμικούς φορείς. Εκπληρώνοντας τις περισσότερες φορές τις επιταγές του κράτους κι άλλωτε κάνοντας φασιστό-αντάρτικο(όταν θεωρεί ότι θίγεται ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων-δογμάτων της) είναι όντως ένας σταθερός πόλος, με ιστορική συνέχεια χιλιάδων χρόνων και μεγάλη πολιτική ισχύ. Μια εκκλησία που καταργεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του εκάστοτε ατόμου που κυοφορεί, ιερείς που εμπλέκονται σε υποθέσεις trafficking και παιδοβιασμών/βιασμών. Μια εκκλησία που εξαπολύει ομοφοβικές, σεξιστικές,τρανσοφοβικες και ρατσιστικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, με ο,τι αυτά συνεπάγονται για την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας ένα πολύ ισχυρό υποστηρικτικό δίκτυο. Κοινωνική χειραφέτηση λοιπόν χωρίς να εξαφανιστούν οι θρησκείες και οι εκκλησίες από τον γαλαξία, δεν υφίσταται. Είτε αυτές καταπιέζουν στη Δύση, είτε στην Ανατολή.

Η πατριαρχία αποτελεί δομικό συστατικό του κρατικού μηχανισμού και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, δεν αναμένουμε κάποια αλλαγή η οποία θα προκύψει από το κράτος. Μέσα στον Δεκέμβρη, βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο έκτρωμα το οποίο αφορά τον ποινικό κώδικα. Εντός του, υπάρχουν αλλαγές που στοχεύουν στην καθησύχαση των πολιτών και στην υποτιθέμενη πάταξη της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας με αυστηρότερες ποινές κατά των δραστών. Η ίδια η κυβέρνηση που 3 χρόνια πριν ενθάρρυνε συνδικαλιστές μπάτσους να εξαπολύουν στα κανάλια πρακτικές σε γυναικοκτόνους για ευμενέστερες ποινές. Η ίδια η κυβέρνηση/κοινωνία/κράτος που συγκαλύπτει Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Μίχους. Η ίδια η αστική ελίτ με τσιράκια δικαστές, μπάτσους, μπράβους που συγκαλύπτει τους βιαστές της Γεωργίας, η ίδια που εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking. Το ίδιο κράτος που βιάζει στα σύνορα μετανάστριες. Και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που μας αποδεικνύουν ότι με την αστική δικαιοσύνη και τον σοφρωνισμό είμαστε εκ διαμέτρου απέναντι. Δεν εφησυχαζόμαστε, είμαστε αυτές που μας ρωτάνε γιατί έμενες αφού ήξερες, γιατί δε μίλησες, γιατί δεν τον κατείγγειλες. Γιατί το δίκιο δε θα έρθει σε καμία αίθουσα δικαστηρίου, γιατί δε θα μας σώσει κανένας μπάτσος. Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στο δρόμο τη νύχτα πηγαίνοντας προς το σπίτι.

Βιασμοί, παιδοβιασμοί, γυναικοκτονίες, trafficking, revenge porn, σωματεμπορεία, βιασμοί στα σύνορα, στα ΑΤ, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, από τον πατέρα, από τον σύντροφο, με κορύφωση πατριαρχικής επιβολής τη γυναικοκτονία και η λίστα δεν έχει τέλος. Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, είναι αυτονόητο. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία πρέπει να μας βρίσκει συσπειρωμένες. Στεκόμαστε δίπλα η μία στο άλλο, αλληλέγγυα, αντιπατριαρχικά, μαχητικά, απέναντι σε κράτος, εκκλησία, καπιταλισμό.

Καμία άλλη δολοφονημένη

Μαχητικοί, αντιπατριαρχικοί πυρήνες σε κάθε γειτονιά

Ποτέ καμία μόνη,κανένα λιγότερο

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ

 

ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ
Αγ. Σοφίας με Ερμού, Πέμπτη 18/01, 19:00

Δεν υφίσταται μεταρρύθμιση και μετασχηματισμός της κοινωνίας μέσω της εξουσιαστικής επιβολής και του “όποιου” σωφρονισμού, που να χρήζει ηθικής αξιολόγησης. Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Οι διαρκείς τροποποιήσεις του ποινικού και του σωφρονιστικού κώδικα καθαρογράφουν σε νομικό λόγο, το κτηνωδώς διευρυμένο πλαίσιο προληπτικής πειθάρχησης, τιμωρίας και αντιεξέγερσης που φαντάζεται το ελληνικό κράτος ότι εφαρμόζει καλύτερα (για το ίδιο και για τα συμφέροντα που το αλληλοτροφοδοτούν) στην εκάστοτε συγκυρία. Η τελευταία τροποποίηση του ΠΚ (όπως και όλες οι άλλες) δεν έρχεται εν κενώ αλλά σίγουρα αποπειράται να αποτελέσει κατασταλτική τομή. Ο κοινωνικός πόλεμος είναι όντως πόλεμος και αυτό φαίνεται να είναι πολύ σαφές στο τωρινό πολιτικό προσωπικό της χώρας. Επίσης το κράτος γνωρίζει a priori ότι το κόστος βιοπορισμού και υλικής επιβίωσης των προλετάριων, των μεταναστριών, των ρομά, των ανήλικων αναπόφευκτα θα το θέσει προ σοβαρών ευθυνών και κινδύνων. Οπότε επιλέγει να επιμερήσει τις ευθύνες του για το ζόφο που παρουσιάζει, φυλακίζοντας και εντείνοντας την εξαχρείωση των ήδη έγκλειστων. Η ταξική “δικαιοσύνη” γίνεται ταξικότερη, γρηγορότερη, “δικαιότερη” στο βωμό του κέρδους και της εθνικής ομαλής συνύπαρξης. Η έκτιση τόσων ποινών που φέρνει αυτό το τερατούργημα, θα ήταν αρκετή από μόνη της για να χαρακτηριστεί ως σαδιστικό, ωστόσο δε μένει εκεί. Καταργεί στην πράξη όσες εναπομείνασες εγγυήσεις υπήρχαν ως αντίβαρο στην παντοδυναμία της δικαστικής εξουσίας να καθορίσει ζωές, να σκοτώσει έστω με σιγαστήρα. Η αποδοχή των όρων ζωής που μας επιβάλλει το κράτος και η καπιταλιστική του μηχανή, δεν αποτελεί επιλογή.
Με τις τροποποιήσεις λοιπόν του ποινικού κώδικα και του κώδικα ποινικής δικονομίας καταργούνται και τα τελευταία προσχήματα δικαιοσύνης που τόσα χρόνια ταΐζει το κράτος. Τα παρακάτω ξεκαθαρίζουμε ότι είναι οι αρχικές προτάσεις νόμου και δύναται να διαφοροποιηθούν πριν την ψήφιση.
Αύξηση ποινών πέρα από κάθε έννοια “αναλογικότητας”, αυξάνονται τα κατώτατα και ανώτατα όρια ποινών ενώ εισάγονται και νέα αδικήματα όπως αυτό της διατάραξης ομαλής λειτουργίας των νοσοκομείων, ως αντίβαρο στις αντιστάσεις των τελευταίων ετών.
Ουσιαστική κατάργηση των αναστολών των ποινών! Πλέον η αναστολή προβλέπεται μόνο για ποινές φυλάκισης έως ενός έτους, εισάγεται η κοινωφελής εργασία και η εξαγορά της ποινής για 1-2 έτη, η έκτιση μέρους της ποινής για 2-3 έτη και πραγματική έκτιση για ποινές άνω των 3 ετών. Και όλα αυτά υπό την προϋπόθεση να μην υπάρχει προηγούμενη καταδίκη άνω του ενός έτους, ασχέτως του αδικήματος του καταδικασθέντος.
Όσον αφορά την εισαγωγή του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας αντί έκτισης ποινής φυλάκισης, είναι η επίσημη αναγνώριση της εργασίας ως ποινή, αυτή τη φορά όχι ως αφαίμαξη από ένα αφεντικό έναντι ελάχιστου αντιτίμου που ονομάζεται μισθός, αλλά ως σύγχρονη δουλεία.
Η κοινωφελής εργασία δεν είναι το μόνο παράδειγμα που εντείνει τον ταξικό χαρακτήρα της αστικής δικαιοσύνης. Η οικονομική αφαίμαξη των καταπιεσμένων μέσω της ποινικής διαδικασίας πολλαπλασιάζεται, αφού εισάγονται επιπλέον χρηματικές ποινές και αυξάνονται οι υπάρχουσες, εισάγεται τεράστια αύξηση των παράβολων σε κάθε στάδιο, αυξάνεται το αντίτιμο στην εξαγορά της ποινής.
Επιπλέον, η αναβολή της διαδικασίας θα χρεώνεται στο κατηγορούμενο άτομο, και εισάγεται όριο μόνο μίας αναβολής για οποιονδήποτε λόγο, ενώ στο κομμάτι της έφεσης, εκτός της αύξησης του παράβολου, δίνεται η δυνατότητα στους δικαστές να την απορρίψουν εκ προοιμίου.
Καίριο κομμάτι του ανασχηματισμού της αστικής δικαιοσύνης αποτελεί η επιτάχυνση των ποινικών διαδικασιών, πάντα εις βάρος του κατηγορούμενου. Καθιερώνονται δίκες-παρωδίες αφού καταργείται κάθε πιθανό ΄εμπόδιο΄ στην ΄απονομή δικαιοσύνης΄. Πιο συγκεκριμένα, λιγότεροι δικαστές και ένορκοι θα αποφασίζουν για τον εκάστοτε φτωχοδιάβολο (πχ τα 3μελή πλημμελειοδικεία μετατρέπονται σε μονομελή), ενώ ενδιάμεσες διαδικασίες όπως αυτή των δικαστικών συμβουλίων που υποτίθεται ότι μπορούσαν να αποδομήσουν κατηγορίες, καταργούνται.
Στις δίκες fast-track έρχεται να προστεθεί η απαλλαγή των μπάτσων από την υποχρέωση να παρευρίσκονται ως μάρτυρες στα δικαστήρια για τις συλλήψεις που κάνουν(αυτή τουλάχιστον ήταν η αρχική πρόταση), που σημαίνει ότι θα λαμβάνεται υπόψιν απλώς η γραπτή κατάθεση που συντάχθηκε στην όποια Γενική αστυνομική Διεύθυνση χωρίς τη δυνατότητα ούτε καν ερώτησης. Καθιερώνονται ακόμα ψηφιακές δίκες χωρίς φυσική παρουσία ως άλλο ένα μέτρο “γρήγορης απονομής δικαιοσύνης”.
Η απόπειρα με την τετελεσμένη πράξη εξισώνεται, το ίδιο και η συνέργεια.
Επιπλέον κριτήρια “ηθικής” και πολιτικής μεταμέλειας εισέρχονται στο δρόμο προς την υφ’ όρων απόλυση.
Ο σύννομος βίος μετατρέπεται σε έντιμο. Εισάγονται δηλαδή κοινωνικά φρονήματα, στην κρίση του εκάστοτε δικαστή.
Οι ανήλικοι πάνω από 15 ετών, όσον αφορά την έκτιση ποινών για κακουργήματα, εξισώνονται με τους ενήλικες.
Συνοψίζοντας, καταργείται κάθε ψευδαίσθηση που μπορεί να υπήρχε περί κράτους δικαίου και δικαιοσύνης. Οι φυλακές θα γεμίσουν καταπιεσμένους, παραβατικούς, σε έναν ατέρμονο κύκλο καταπίεσης-βίας και αργότερα δήθεν καταπολέμησής της. Αντί να αποσυμφορηθούν, όπως τόσες χιλιάδες αγωνιζόμενων κρατούμενων διεκδικούν, υπάρχουν ήδη εξαγγελίες για νέα κολαστήρια, έτοιμα να ΄σωφρονίσουν΄ όποιον δεν συμμορφώνεται στις υποδείξεις.
Σε μια περίοδο που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και εξαθλίωση των καταπιεσμένων, έρχονται προληπτικά να τους επιτεθούν γνωρίζοντας πως τα πιο καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας που βάλλονται, μπροστά στο δίλημμα του να περάσει από πάνω τους η αναδιάρθρωση ή να αντισταθούν ενδέχεται να οδηγηθούν στο δεύτερο. Ο σημερινός διαχειριστής του κράτους, η κυβέρνηση της ΝΔ -σε συνέχεια των κεντρικών κρατικών πολιτικών από τους προκατόχους της- έχει από καιρό προετοιμάσει, δομήσει και χτίσει τα αφηγήματα της πάταξης της εγκληματικότητας και της αποριζοσπαστικοποίησης των καταπιεσμένων σε κάθε πτυχή της ζωής, επιχειρώντας να επιβάλει νεκρική σιγή στο βωμό της ανάπτυξης. Φυσικά όχι όταν πρόκειται για κρατικά-παρακρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα των (με κάθε φορά διαφορετικό προσωπείο) μαφιόζων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την διασημότερη εγκληματική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο, την Ελληνική Αστυνομία. Καταπολεμούν όμως τα ΄εγκλήματα΄ των φτωχών, των αποκλεισμένων, όσων η παραβατικότητα είναι η μόνη επιλογή για επιβίωση. Η προπαγάνδα των δελτίων ειδήσεων υπερτόνισε την “αυξημένη” παραβατικότητα σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες το τελευταίο διάστημα, είτε πρόκειται για μικροπαραβατικότητα ανήλικων ή Ρομά, είτε πρόκειται για “οπαδική βία”, ανοίγοντας την πόρτα στο τερατούργημα του Π.Κ. Το ότι ανοίχτηκε επικοινωνιακά- θεαματικά κατά αυτόν τον τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι κάποια εξιδεικευμένη κρατική επινόηση με βάση την αύξηση της βίας στο “εδώ και στο τώρα”, αλλά αντιγράφονται σε πολύ μεγάλο βαθμό δοκιμασμένες κατασταλτικές πρακτικές και τρόποι λειτουργίας της δικαιοσύνης άλλων καπιταλιστικά ανεπτυγμένων κρατών, ενώ λόγω της ύπαρξης δυνατών κινημάτων στον ελλαδικό χώρο, έπρεπε πρώτα να ξηλωθούν οι αντιστάσεις, να υπάρξει μαζική καταστολή, να συρρικνωθεί ο κόσμος του αγώνα και σταδιακά να φτάσουν τα ποινικά πλαίσια σε αυτό το επίπεδο αυταρχισμού.
Παράλληλα με τα προαναφερθέντα αφηγήματα, το συγκεκριμένο πλαίσιο νόμου πλασάρεται από τους εξουσιαστές και με την πρόφαση της προστασίας -σε εξαιρετικά στενούς νομικούς όρους- των γυναικών/συζύγων από την έμφυλη/ενδοοικογενειακή βία και το διάχυτο βίαιο σεξιστικό-μισογυνιστικό πλαίσιο που τα ίδια τα κράτη και οι προπαγανδιστικοί τους πυλώνες συγγράφουν ολημερίς κι ολονυχτίς. Το ίδιο εθνοπατριαρχικό σύστημα που προασπίζεται τις αξίες και τις πρακτικές της κρατικής εξουσίας, όντας ιδεολογικά και επικοινωνιακά έτοιμο να επιτεθεί σε φεμινιστικά κεκτημένα δεκαετιών(εκτρώσεις, εργασιακή & ταξική υποτίμηση, τόνωση της πυρηνικής οικογένειας και της ετεροκανονικής αναπαραγωγής) τολμάει να ισχυριστεί ότι κόπτεται για την ζωή, τις επιλογές και την καθημερινή ασφάλεια των θηλυκοτήτων. Μια κρατική μηχανή της οποίας ο στρατός αποτελείται από μπάτσους που εμπλέκονται από υποθέσεις trafficking(όπως στην υπόθεση Μίχου όπου η Greek Mafia η οποία φτάνει μέχρι ανώτατα κλιμάκια της ΕΛΑΣ, λειτουργεί ως προστασία-εγγύηση ομαλής λειτουργίας οίκων ανοχής και παιδοβιασμών), βιασμών(ΑΤ Ομόνοιας), trafficking και κατά συρροή βιασμών(20χρονη στην Ηλιούπολη),το κράτος του νόμου της συνεπιμέλειας και των υγειονομικών αποκλεισμών των τρανς ατόμων, ευαγγελίζεται προστασία των θυμάτων της πατριαρχικής βίας. Οι αύξησεις ποινών για βιαστές-κακοποιητές, “αποτάσσουν”-μόνο σε επίπεδο περιφρόνησης της κοινωνικής βάσης- το κράτος-βιαστή από την ευθύνη του για την αναπαραγωγή της πατριαρχίας και πάσης φύσεως εξουσιαστικής επιβολής με έμφυλο προσανατολισμό. Ο σωφρονισμός υπό τον αστικό του μανδύα βρίσκεται στην αντίπερα όχθη από την χειραφέτηση, την συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και την πολιτικοποίηση της έμφυλης βίας.
Ένα άλλο ζήτημα που αποπειράθηκε να επικοινωνηθεί με θετικό πρόσημο(ώστε να περάσουν παράλληλα δεκάδες αυστηροποιητικές διατάξεις) είναι η προστασία του “φυσικού πλούτου” και πιο συγκεκριμένα των δασικών και ημι-αστικών εκτάσεων με κυρίαρχο επίδικο, το άνοιγμα των πυλών της κολάσεως για τους “εμπρηστές”. Μπροστά στη φρίκη των καμένων εκτάσεων των τελευταίων χρόνων και τις απώλειες ζωών ντόπιων και μεταναστών, τις απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων ζώων, τις καταστροφές γεωργικών καλλιεργειών και σπιτιών, ο κρατικός μηχανισμός έπρεπε να σταθεί αντάξιος των προκλήσεων, που δεν είναι άλλες από τον νέο κύκλο περιφράξεων και συσσώρευσης κεφαλαίου πάνω στα προηγούμενα συντρίμμια. Προσπαθώντας να αντλήσει κοινωνική συναίνεση για την φυλάκιση τυχάρπαστων φανταστικών εμπρηστών και μεταναστών(που έχουν κηρυχθεί δια επίσημων στομάτων τα τελευταία χρόνια σε υβριδικές και ασύμμετρες απειλές για τη συνοχή και την ομαλότητα της δολοφονικής-κρισιακής συνέχειας του ελληνικού κράτους) αξιοποίησε όλα τα ρατσιστικά/κανιβαλιστικά επιχειρήματα που είχε στη φαρέτρα του, δείχνοντας ως ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς τις οικογένειες μεταναστών που επιβίωσαν των πυρκαγιών, τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και ασυνείδητους γεωργούς και πολίτες. Σε έναν πλανήτη που βάλλεται ανεπανόρθωτα από τη διαρκή βιομηχανικού επιπέδου λεηλασία της φύσης και βράζει άνευ προηγουμένου, η μπάλα πετιέται στην εξέδρα και οι ακραίες ποινές σε συνδυασμό με την οικονομική αφαίμαξη θα “δώσουν και πάλι τη λύση”. Αυτή η πτυχή του νέου ΠΚ έχει πολιτικά σημασία διότι δείχνει το πόσο απαραίτητο είναι για το κράτος να δημιουργήσει επί μέρους συναινέσεις ώστε να επιβληθεί εν τέλει στη μεγάλη κλίμακα και να ξεπλύνει τεραστίων διαστάσεων ευθύνες του. Και σε άλλες διατάξεις που αναφέρθηκαν προηγουμένως, o “νομοθέτης” λειτουργεί με το σκεπτικό της συλλογικής τιμωρίας και της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων εκ του μηδενός. Πάνω κάτω αυτό που κάνουν και τα συστημικά media δηλαδή, η ίδια η φωνή της εξουσίας.
Το ελληνικό κράτος έχει εδώ και πολύ καιρό δοκιμαστεί στη διαχείριση πληθυσμών που ζουν σε καθεστώς εξαίρεσης, όπως τους μεταναστευτικούς πληθυσμούς στα camps. Παρουσιάζεται ιδεολογικά έτοιμο και τεχνικά καταρτισμένο για καθολική εφαρμογή του δόγματος νόμος και τάξη. Τα πειράματα της εξουσίας πάνω σε κατατρεγμένους ανθρώπους που τρώνε ποινές δεκαετιών βαπτισμένοι ως διακινητές μεταναστ(ρι)ών, στα στημένα στρατοδικεία των νησιών με fast-track ποινικές διαδικασίες, γενικεύονται. Δεν είναι τυχαίο που παράλληλα με τον νέο Κώδικα Μετανάστευσης επαναφέρεται το αδίκημα παραβίασης περιορισμών διαμονής (μέχρι 3 χρόνια) και ότι η επιστροφή αλλοδαπού τιμωρείται με τουλάχιστον 2 χρόνια χωρίς αναστολή. Άλλες κατασταλτικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στον αέναο πόλεμο κατά των μεταναστών, εντάσσονται έμμεσα στην τροποποίηση του ΠΚ καθώς η απονομή ποινών εγκλεισμού σε τόσο μαζική κλίμακα και με πλημμελήματα, συνεπάγεται ότι τα κολαστήρια που ονομάζονται ελληνικές φυλακές(όντας το απόγειο του κρατικού αυταρχισμού, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα και με μεταγωγές -χωρίς καν αιτιολόγηση- αντιστεκόμενων κρατουμένων) θα πρέπει να υποδεχτούν χιλιάδες καινούριους περιθωριοποιημένους και να τους στοιβάξουν όπου βρουν. Εξάλλου, τα δεκάδες κέντρα κράτησης μεταναστών έχουν ρίξει ήδη τον πήχη της ενσυναίσθησης της κοινωνίας στα τάρταρα. Κι αν η ανταπάντηση της εξουσίας στους ταξικά και κοινωνικά υποτιμημένους μελλοντικούς έγκλειστους είναι καινούριες φυλακές και νέα καταστήματα κράτησης ΣΔΙΤ, η κρατική εμπειρία της διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, προδίδει το θράσος και την κτηνωδία της, την άρνηση και την περιφρόνησή της για ζωή με αξιοπρέπεια. Τέλος, όσων αφορά την θεσμοθετημένη πλέον κοινωφελή εργασία, τα τεράστια νούμερα έγκλειστων μη ελλήνων αυτή τη στιγμή, κρίνεται ότι κάπως πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία ή να απελαθούν άμεσα όταν εκτίσουν την ποινή τους, αν έχουν καταδικαστεί με ποινή ανώτερη των 6 ετών. Το ελληνικό κράτος χρειάζεται φθηνά εργατικά χέρια και το κάνει πράξη με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δημιουργεί συνεχώς το πεδίο για την διευρυμένη συστηματική υποτίμηση των απανταχού καταπιεσμένων εντός της επικράτειάς του, με σκοπό την απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιταγών της εθνικής οικονομίας και των(εγχώριων και μη) αφεντικών.
Όσον αφορά τον κόσμο του αγώνα και την καταστολή μαζικής κλίμακας που αποπειράται να του επιβληθεί, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους/ις εαυτούς/ές μας πρώτα απ’ όλα ότι αυτή η κρατικό-δικαστική κατασταλτική μανία έχει μια τεράστια ιστορική συνέχεια, αλλάζοντας συνεχώς μορφές και εντάσεις. Δε πρέπει να εκπλήσσει κανέναν και καμία, η εκδικητική κρατική μέγγενη. Στον πυρήνα των απειλών για μια κεφαλαιο-κρατική οντότητα είναι ο εσωτερικός εχθρός και οι πολύμορφες αντιστάσεις, είναι η συσπείρωση των από τα κάτω γύρω από την ταξική καταπίεση και η συνειδητοποίηση της συλλογικής ισχύος και δημιουργικότητας. Το νήμα που συνδέει τις διάφορες καταπιέσεις και καθρεφτίζει το κράτος και τον καπιταλισμό ως γενεσιουργούς αιτίες, είναι και αυτό που μπορεί να γεφυρώσει χάσματα, να συσπειρώσει την κοινωνική βάση και να αντεπιτεθεί στη σύγχρονη τυραννία. Ο αντικρατικός, ο αντιεξουσιαστικός, ο αντιεθνικός, ο αντικαπιταλιστικός πολιτικός αγώνας και η συνάντηση των υποκειμένων που θα τον πραγματώσουν δε θα μπορούσαν να μη βρίσκονται στο απόλυτο στόχαστρο του σωφρονιστικού σκεπτικού. Είναι έκδηλο το γεγονός ότι ο νέος ποινικός κώδικας έχει αντιεξεγερτικά χαρακτηριστικά σε υπερμεγένθυση και ακόμα και οι μινιμαρισμένοι θεσμικοί προοδευτισμοί και δικαιωματισμοί, κείτονται νεκροί. Ο νεωτερικός κρατικός φασισμός είναι διάχυτος και η αναδιανομή του πλούτου που συντελείται στην σημερινή καπιταλιστική κρίση, επιτάσσει -από τη πλευρά του κράτους- προληπτική πειθάρχηση/τιμωρία εν όψει μελλοντικών μαζικών αντιστάσεων. Οφείλουμε να σταθούμε αντάξιοι/ες των αγώνων και των κεκτημένων που κληροδοτήσαμε, να μη ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου και να στεκόμαστε αλληλέγγυα σε όσα συντρόφια βρίσκονται στην κατασταλτική δίνη του κράτους. Επίσης το κράτος προσπαθεί να καταστήσει σαφές ότι η οικονομική ασφυξία του κινήματος, θα επιβληθεί δια του αναφερόμενου ΠΚ. Οι τελευταίες τροποποιήσεις έχουν ανοίξει διάπλατα τον δρόμο για την κάθετη ποινικοποίηση κοινωνικά νομιμοποιημένων πολιτικών πρακτικών και δράσεων: “εφευρίσκουν” συλλογικότητες ώστε να τις διαχειριστούν ως τρομοκρατικές οργανώσεις (υπόθεση σύντροφοι/συντρόφισσες), έχουν εξαγγείλει και προχωρούν στην ποινική διαχείριση ολόκληρων αναρχικών συλλογικοτήτων (όπως προσφάτως του Ρουβίκωνα) ως συμμορίες στα πλαίσια της γενίκευσης του 187Α , ενώ με πρόφαση τις ίδιες διατάξεις και αδικήματα που άπτονται αυτών, δυσχεραίνονται τα κριτήρια υφ’ όρον απόλυσης στη βάση του “κοινωνικά απεχθούς” εγκλήματος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν εκβιάζονται και η μεταμέλεια που -και χωρίς την τελευταία τροποποίηση- επιζητά η δικαστική εξουσία από αυτούς, είναι ευθεία επίθεση στην ουσία της πολιτικής-έμπρακτης εναντίωσης στο υπάρχον. Απ’ τους εξουσιαστές δε μας χωρίζουν μόνο στείρες ιδεολογικές θέσεις αλλά κυρίως η δίψα για απελευθέρωση και η συνεκτικότητα των συντροφικών μας σχέσεων και στάσεων. Η ανάδειξη της καθοριστικής σημασίας των αλλαγών του ποινικού κώδικα και της ποινικής δικονομίας κρίνονται ως αναγκαία και η εναντίωση στους πολιτικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς που θα επιφέρει η ακόμα και μερική επιβολή του, είναι καθοριστικής σημασίας.
Συνοψίζοντας, οι νέοι ΠΚ και ΚΠΔ, πατώντας πάνω στην αντιτρομοκρατική νομοθεσία και τις πρόσφατες αλλαγές, μόλις πέρσι, του σωφρονιστικού κώδικα, στοχεύουν στο να εγκληματοποιήσουν την φτώχεια, την περιθωριοποίηση, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση, δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Οι κατηγορίες των εσωτερικών εχθρών σμιλεύονται ακόμα πιο καθαρά, η πολιτική δράση επιχειρείται να περιοριστεί και τα δικαιώματα συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων να συρρικνωθούν. Η κυριαρχία επιδιώκει να εδραιωθεί ως μοναδική εναλλακτική και ανιχνεύει την οριστική λύση απέναντι στον εσωτερικό εχθρό.
Η υπόσχεση της Δημοκρατίας είναι σαφής: όλες είμαστε δυνητικά κρατούμενες.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ΄ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΓΚΛΕΙΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Παρέμβαση σε 3 σούπερ μάρκετ για το κόστος ζωής

Σήμερα 13/1, πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στο Σκλαβενίτη σε 3 σούπερ μάρκετ στη Σβώλου (Σκλάβενίτης, Μασούτης, Discount Market).  Μπήκαμε μέσα, μοιράσαμε κείμενα σε εργαζόμενους και πελάτες καθώς και κόσμο που περνούσε.
Παρακάτω ακολουθεί το κείμενο :

Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά . Το κόστος ενοικίου πλέον είναι σχεδόν ίσο με ένα βασικό μισθό. Ακόμα και οι ιδιοκτήτες κατοικίας που οδηγήθηκαν στη “λύση” της τράπεζας για την εξασφάλιση κύριας κατοικίας , κινδυνεύουν με πλειστηριασμούς . Βασικό πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η στέγαση μας , αλλά και λοιπές βασικές ανάγκες όπως έξοδα λογαριασμών, καθημερινά ψώνια , μετακινήσεις και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη υποτίμηση της εργασίας μας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την μέση μισθωτή εργάτρια.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Ως καταπιεσμένοι οφείλουμε να οργανωθούμε με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να δημιουργηθούν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών,να προχωρήσουμε σε άμεσες δράσεις απαλλοτριώσεων και άρνησης πληρωμών ενάντια στα αφεντικά για την άμεση ανατίμηση των ζωών μας, να στηθούν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη.

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 12/11, 18:00, ΠΑΡΚΟ ΕΡΤ3

 

 

Συχνά περιστατικά και απόπειρες των φασιστών να αποκτήσουν τρόπους εμφάνισης στα κοινωνικά πεδία είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας εναντίον τους
παραμένει επίκαιρος. 11 χρόνια μετά την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, του πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν και τις υπόλοιπες επιθέσεις οι απόπειρες αυτές είναι δεδομένο ότι πρέπει να μας βρουν σε εγρήγορση ώστε να μην δώσουμε σπιθαμή γης στο τέρας
του φασισμού.
Ωστόσο η προσπάθεια των φασιστών να εμφανιστούν και πάλι στην δημόσια σφαίρα δεν είναι κάτι τυχαίο ή ουρανοκατέβατο. Σε μια παγκόσμια συγκυρία που ζέχνει πόλεμο και αίμα, οι φασίστες στην προσπάθεια τους αυτή έχουν, ως συνήθως, την ευλογία του ελληνικού κράτους.
Η , καθόλου ασήμαντη , συμμετοχή του τελευταίου στα παγκόσμια τεκταινόμενα, ο συνεχής πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών που διεξάγει και ο διάχυτος ρατσιστικός λόγος που τον συνοδεύει είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που μας κάνουν σαφές το ευνοϊκό πλαίσιο που δημιουργείται από την πλευρά του κράτους για την αναβίωση και την συντήρηση του φασιστικού τέρατος. Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο, πάντα θα χρειάζεται τους φασίστες ως τους καλύτερους φίλους του είτε για να τους στρέψει προς τον εσωτερικό εχθρό και το απείθαρχο πολυεθνικό προλεταριάτο (δολοφονίες Λουκμάν, Φύσσα) , είτε στους πολέμους στο εξωτερικό του. Η απόπειρα ανύψωσης του εθνικού φρονήματος και η εθνική
συσπείρωση είναι μια πάγια επιδίωξη του ελληνικού κράτους στην προσπάθεια του να αποπροσανατολίσει και να πάρει τα βλέμματα της κοινωνικής βάσης από το πραγματικό διακύβευμα που δεν είναι άλλο από τον ταξικό πόλεμο που διεξάγει: η ένταση της εκμετάλλευσης που ασκούν καθημερινά τα αφεντικά, η άνοδος των τιμών, των ενοικίων και γενικότερα του κόστους ζωής, η επίθεση σε κινηματικά κεκτημένα χρόνων, το καθεστώς εντατικοποίησης και εξατομίκευσης που δημιουργεί οκαπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας.
Η κοινωνική βάση καλείται βήμα βήμα να χτίσει τις δομές, τα εργαλεία και τις σχέσεις που θα της επιτρέψουν να αντεπιτεθεί στον εχθρό της ανθρωπότητας που λέγεται φασισμός και αποτελεί μια ακόμη, και την αγριότερη, μορφή καπιταλισμού. Κράτος και κεφάλαιο είναι δεδομένο ότι θα πηγαίνουν χέρι-χέρι με τον φασισμότις στιγμές που κρίνουν ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και η εναντίωση μας σε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής και ολομέτωπη. Η αλληλεγγύη στις μετανάστριες, τους Ρομά , τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τις
υπόλοιπες καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες ανθρώπων και οι κοινοί αγώνες μαζί τους θα πρέπει να είναι δομικά στοιχεία του αντιφασιστικού αγώνα. Να δώσουμε τις απαντήσεις που αρμόζουν στο φασισμό τσακίζοντας τον σε κάθε πεδίο και σε κάθε γειτονιά , μακριά από τις θεσμικές απαντήσεις σε δικαστηριακά έδρανα , αδιαμεσολάβητα,
αυτοοργανωμένα, μαχητικά.