ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ 15/10, 13:00, Πλατεία εθν. ανεξαρτησίας
ΕΝΤΟΣ-ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΕΠΙ Τ΄ΑΥΤΑ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ- ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ- ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑ
Η σημερινή συνθήκη στην Αλεξανδρούπολη αποτυπώνει πλήρως το μέλλον που επιφυλάσσει το κράτος και ο καπιταλισμός για κάθε καταπιεσμένο. Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι καμένες δασικές εκτάσεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενη αντίστοιχη περιβαλλοντική καταστροφή, ενώ δεκάδες μετανάστες έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να αποφύγουν τις δολοφονικές πρακτικές του ελληνικού κράτους στα σύνορα. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο κοινωνικός κανιβαλισμός, ο ρατσισμός και η αγαστή συνεργασία κράτους και φασιστών έχουν σαν αποτέλεσμα να κατηγορούνται μετανάστες για τις πυρκαγιές. Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς σε μια περιοχή που ΄΄αναπτύσσεται΄΄ με αυξανόμενους ρυθμούς, είτε αυτό σημαίνει τους επενδυτές που την βλέπουν σαν ένα
πρόσφορο πεδίο λόγω γεωγραφικής θέσης, είτε τον κομβικό ρόλο που παίζει στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ελληνικού κράτους και κάθε ΄΄συμμαχίας΄΄ που αυτό συμμετέχει, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Ξεκινώντας από τα γεγονότα του καλοκαιριού, είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε πως κάθε εφεδρεία του κράτους αξιοποιήθηκε στον Έβρο. Το ελληνικό κράτος -αν δεν συμβάλλει σε αυτές- δεν έχει την παραμικρή προετοιμασία ώστε να προστατευτούν ανθρώπινες ζωές, δάση, ζώα από τις φυσικές καταστροφές. Οι θάνατοι μεταναστών στον Έβρο ως αποτέλεσμα της μη διάσωσής τους από τις πυρκαγιές είναι δολοφονία. Οι εικόνες που ήρθαν στη δημοσιότητα όπου κυνηγοί κεφαλών είτε απαγάγουν μετανάστες είτε
συμμετέχουν σε πογκρόμ εναντίον τους, μας υπενθυμίζουν την πραγματικότητα των συνόρων και της σχέσης φασιστών-κράτους. Η συνωμοσιολογική ενοχοποίηση των μεταναστών ως εμπρηστών, είναι σενάριο που θυμίζει τη στοχοποίησή τους ως φορείς του covid19, την ενοχοποίησή τους για την ανεργία, ως βιαστές και συνολικά όλων των δεινών του ντόπιου πληθυσμού της ελλάδας. Η απλούστευση της πραγματικότητας που προσφέρει το εθνικιστικό αφήγημα αποπροσανατολίζει από τους πραγματικούς υπαίτιους της εκμετάλλευσης και της αφαίμαξης του προλεταριάτου, των αφεντικών (μικρών ή μεγάλων)
και του κράτους. Η δημιουργία αυτού του μισανθρωπικού αφηγήματος επωφελεί μεγάλη μερίδα κρατικοδίαιτων ρουφιάνων, όπως στρατιωτικών, αστυνομίας, φασιστών, συνοριοφυλάκων, ιδιοκτητών και τσιφλικάδων, οι οποίοι βγάζουν το ψωμί τους από τον πόλεμο ενάντια στους μετανάστες και από την “καταπολέμηση” του εσωτερικού εχθρού. Η προσπάθεια φίμωσης και τραμπουκισμού των αντιφασιστικών φωνών στην Αλεξανδρούπολη σε συνδυασμό με τα πογκρόμ και τα στημένα κατηγορητήρια εναντίον μεταναστών, έρχονται λοιπόν να συμπληρώσουν τον τρόπο αντιμετώπισης άλλης μιας κρίσης που αποσόβησε -επιτυχημένα κατά το ίδιο- το ελληνικό κράτος. Οι τακτικές αυτές βέβαια αποτελούν την πάγια στρατηγική αντιμετώπισης των μεταναστών. Είναι η ίδια που ακολουθείται και στην θάλασσα με τις δολοφονίες χιλιάδων κατατρεγμένων, όπως στην Πύλο, η ίδια που στην καλύτερη περίπτωση κάνει συμφωνίες για την ΄΄ένταξη΄΄ που σημαίνει ότι στους μετανάστες βλέπει μια ευκαιρία φτηνών εργατικών χεριών έτοιμων να αφαιμαχθούν από τα ντόπια αφεντικά στον τουρισμό, στην γεωργία , στις οικοδομές . Είναι η ίδια πολιτική που τους στοιβάζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργώντας ένα σύγχρονο απαρτχάιντ. Τα κέρδη από αυτή τη στρατηγική λοιπόν είναι πολλαπλά. Ενίσχυση της εθνικής ενότητας υπό την απειλή μιας΄΄ασύμμετρης απειλής΄΄, εργατικό δυναμικό με όρους σύγχρονής σκλαβιάς, διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα όσον αφορά το Τουρκικό κράτος και την ΕΕ, δισεκατομμύρια για να κρατάει φυλακισμένους τους μετανάστες. Δημιουργώντας λοιπόν μια απειλή, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει, το κράτος καταφέρνει να δημιουργεί πολεμικές συνθήκες και να αποσπά όλα τα οφέλη από αυτές. Ο πόλεμος κατά των μεταναστριών βέβαια αποτελεί μόνο ένα μέρος της προετοιμασίας του κράτους για πόλεμο. Η διαρκής υποτιθέμενη απειλή από το τουρκικό κράτος δημιουργεί το πλαίσιο ώστε τα εξοπλιστικά προγράμματα να αυξάνονται εκθετικά. Είναι διαρκής η προσπάθεια για γεωστρατηγική αναβάθμιση, για επέκταση της επιρροής του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την συμφωνία για έλεγχο του εναέριου χώρου της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε την 2η θέση που κατέχει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο παγκοσμίως, κάτι που δείχνει τις αυξημένες προσδοκίες, αλλά και δυνατότητες που έχει από κοινού με το ελληνικό κράτος. Εννοείται πως η πολιτική του ελληνικού κράτους δεν αποτελεί κάποια καινοτόμα πολιτική. Κάθε κράτος, από κοινού με την αστική του τάξη προσπαθεί διαρκώς να αυξήσει την οικονομική και στρατιωτική σφαίρα επιρροής του, με σκοπό τη δημιουργία/διασφάλιση των καλύτερων δυνατών συνθηκών για το εγχώριο ( και μη ) κεφάλαιο. Θα μπορούσαμε λοιπόν να χαρακτηρίσουμε κάθε κράτος ιμπεριαλιστικό ή εν δυνάμει ιμπεριαλιστικό, από
την ίδια του τη φύση, προφανώς αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει διαβάθμιση ανάλογα με τις δυνατότητές του. Αυτοί που την πληρώνουν πάντα όμως, αυτοί που δέχονται τα αποτελέσματα των ιμπεριαλιστικών πολιτικών στο πετσί τους είναι οι απανταχού καταπιεσμένοι, αυτοί που δολοφονούνται κατά χιλιάδες για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα της εκάστοτε αστικής τάξης. Αλλά αυτοί είναι και οι μόνοι που μπορούν να σταματήσουν το αιματοκύλισμα σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Υπό αυτό το πλαίσιο δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε τον ρόλο του ελληνικού κράτους ως μέλους της αντιδραστικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Ως συνασπισμός κρατών το ΝΑΤΟ επιχειρεί να επεκτείνει τη σφαίρα επιρροής κυρίως των κρατών της δύσης, με τη λίστα των αιματοκυλισμάτων για τα οποία ευθύνεται να είναι τεράστια. Το ελληνικό κράτος μάλιστα αποτελεί ένα από τα πιο πιστά μέλη όσον αφορά την εφαρμογή τέτοιων πολιτικών. Η επικράτειά του μετατρέπεται σταδιακά σε μια απέραντη βάση του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζοντας
τον στρατιωτικό του εξοπλισμό στα πρότυπα του, παρέχοντας ταυτόχρονα κομβικά γεωπολιτικά σημεία εκμετάλλευσης και εμπλέκοντας άμεσα την συμμετοχή του σε πολεμικές επιχειρήσεις, με στόχο την διασφάλιση της θέσης του στον παγκόσμιο γίγνεσθαι. Από το 1950 το Ελληνικό κράτος έχει συμμετάσχει σε μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων “υποστήριξης της ειρήνης”,δηλαδή σε επιχειρήσεις εκτός συνόρων με στόχο την επιβολή των συμφερόντων του δυτικού κεφαλαίου. Μερικές από αυτές ενδεικτικά είναι στην Κορέα 1950-1958, Πρώην Γιουγκοσλαβία 1991-2008, Λίβανος 2006-2012. Αλλά και οι πιο πρόσφατες αποστολές σε Σαχέλ και Μάλι αλλά και την, προ λίγων μόλις ημερών, συνοδεία
σε νατοικο αεροπλανοφόρο, που επιχειρεί κοντά στα παλαιστινιακά εδάφη, από ελληνική φρεγάτα. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε έθνος-κράτος τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων/επιδιώξεων στην εκάστοτε περίπτωση, δε διστάζει να κινηθεί και “εκτός γραμμής ΝΑΤΟ” σε επιμέρους ζητήματα (βλ. στήριξη Χαφτάρ στη Λιβύη στο πρόσφατο παρελθόν, ανυπαρξία σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ έως και το 1990, ενώ παράλληλα διατηρούσε φιλικούς δεσμούς με την πλευρά της Παλαιστίνης σε πλήρη αντιδιαστολή με το τι συμβαίνει σήμερα). Αυτό
βέβαια δεν αμφισβητεί την θέση του εντός των ολοκληρώσεων ΝΑΤΟ, ΕΕ αλλά
επιβεβαιώνει την φύση της πολιτικής ενός έθνους κράτους που δρα με γνώμονα τα ιδία συμφέροντά του. Στο ίδιο ακριβώς κλίμα, μεγάλη μερίδα του ελληνικού (εφοπλιστικού) κεφαλαίου την ίδια ώρα που το ελληνικό κράτος διαμηνύει σε όλους τους τόνους την ένθερμη στήριξη του στην Ουκρανία και ενώ έχει εξασφαλίσει τεράστια μερίδα της διανομής υγροποιημένου φυσικού αερίου από τις ΗΠΑ, συνεχίζει να μεταφέρει “ρωσικό” φυσικό αέριο, βαφτίζοντας το κατά 51% «λευκορώσικο» λόγω του εμπάργκο στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα.
Ζούμε σε μια εποχή που τα αδιέξοδα για το καπιταλιστικό σύστημα διαρκώς αυξάνονται. Οι εντάσεις διαρκώς εντείνονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Όσον αφορά την κατάσταση στην Ουκρανία, όσο περισσότερο εντείνεται ο πόλεμος τόσο τείνει να ξεχαστεί. Εξάλλου το ελληνικό κράτος και τα media πρέπει να μοιράσουν την τηλεθέαση των «πολέμων» καθώς κηρύσσουν ως πολεμικό οτιδήποτε πλήττει τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα ή οποιαδήποτε κατάσταση μπορεί εν δυνάμει να συμβάλλει στην πειθάρχηση και την προετοιμασία για, ακόμα και περισσότερο, πόλεμο ( “οι επιθέσεις της κλιματικής αλλαγής”, η “πολιορκία” των νοικοκυριών από την εισαγόμενη ακρίβεια, η ασύμμετρη απειλή των μεταναστών). Δύο χρόνια σχεδόν από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, η σύρραξη αλλάζει μορφές και μέσα, ωστόσο η συνθήκη παραμένει η ίδια. Τον πόλεμο των πληρώνουν οι καταπιεσμένοι/ες . Είτε άμεσα με αυξανόμενες απώλειες είτε «έμμεσα» με τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις στις γειτονικές χώρες. Εκτός από τα κύρια κράτη, τα οποία διεξάγουν και εμπλέκονται στον πόλεμο, εμφανίστηκαν και μικρότερα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ελληνικό, που συμμετέχουν είτε ως μέλη του ΝΑΤΟ είτε στην προσπάθεια αύξησης της σφαίρας επιρροής και κυριαρχίας τους. Υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό κράτος ήταν το πρώτο, πέρα του ουκρανικού, το οποίο δήλωσε ότι βρίσκεται σε πόλεμο με την Ρωσία. Την δήλωση αυτή ακολούθησε η αποστολή, η οποία συνεχίζεται ακόμα, στρατιωτικών εξοπλισμών ως ενέργεια «στήριξης» της Ουκρανίας. Ενώ βραχυπρόθεσμα το υλικό όφελος δεν φαίνεται ξεκάθαρα, αυτό που διακρίνεται εύκολα είναι η εμφύσηση περισσότερου πολεμικού κλίματος στο εσωτερικό. Μέσα στο θάνατο και τις συγκρούσεις τα κράτη δημιουργούν το πεδίο για αύξηση του
ελέγχου και της εκμετάλλευσης. Εν ολίγοις δεν πειράζει άμα πεθαίνουν μετανάστες στα σύνορα, άμα δουλεύουμε όλη μέρα για ψίχουλα, τα σπίτια μας καταστρέφονται και η φύση λεηλατείται διότι “είμαστε σε πόλεμο”.
Και με βάση τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ο ΄πόλεμος’ δε θα ναι μόνο ένας. Η επίσημη κήρυξη πολέμου από το κράτος του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό διαδέχθηκε την αιφνίδια ένοπλη επίθεση Παλαιστινίων της Χαμάς σε εδάφη κοντά στη Λωρίδα της Γάζας ανοίγοντας, ένα νέο κύκλο αιματοχυσίας στην περιοχή. Τα γεγονότα αυτά βέβαια είναι συνέχεια μιας μακράς ιστορίας 70 και παραπάνω χρόνων εποικισμού και επεκτατισμού από πλευράς Ισραήλ, αλλεπάλληλων δολοφονιών και βομβαρδισμών αλλά και του καθεστώτος απαρτχάιντ κάτω από το οποίο ζουν οι παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη
και στη Λωρίδα της Γάζας. Με τους νεκρούς να είναι ήδη χιλιάδες, το Ισραήλ να έχει κόψει την πρόσβαση σε νερό, ρεύμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στη Λωρίδα της Γάζας και το στρατό του ένα βήμα πριν τη χερσαία εισβολή στα εδάφη των παλαιστινίων το μόνο σίγουρο είναι πως για άλλη μια φορά θα την πληρώσει το προλεταριάτο της παλαιστίνης. Κι αυτοί είναι οι άνθρωποι στους οποίους πρέπει να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Κι ο μόνος τρόπος να δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας για να σταματήσουμε αυτόν αλλά και κάθε πόλεμο (για την ίδια μας την επιβίωση) είναι να αντιληφθούμε το ρόλο μας ως πολυεθνικό προλεταριάτο, να διαρρήξουμε την τόσο απαραίτητη για το κράτος εθνική
ενότητα, να αρνηθούμε τη συστράτευση με το έθνος- κράτος μας και τις επιδιώξεις του, να πάψουμε να γινόμαστε βορά για τα θέλω ντόπιων (και μη) αφεντικών, να αντεπιτεθούμε στον πόλεμο που διεξάγει κάθε κράτος ανεξαιρέτως… αυτόν απέναντι στον εσωτερικό του εχθρό.
Απέναντι λοιπόν στο ελληνικό έθνος κράτος, τους φασίστες και τα αφεντικά για ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα που όντας κομμάτι των καταπιεσμένων που πλήττονται από τον εκφασισμό της κοινωνίας δε μπορεί παρά να είναι πολυεθνικό, φεμινιστικό και αντικαπιταλιστικό. Για ένα αντιπολεμικό κίνημα που θα φέρει τον πόλεμο πίσω στο σπίτι, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ, ΤΑΞΙΚΟΣ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ-ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ
ΣΦΑΙΡΕΣ, ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ, ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ
Αλληλεγγύη στο αγωνιζόμενο προλεταριάτο της Παλαιστίνης και στους Ισραηλινούς και απανταχού αρνητές στράτευσης και λιποτάκτες.
Πολυεθνικές κοινότητες αγώνα ενάντια στην εθνοκρατική-καπιταλιστική-πατριαρχική βαρβαρότητα.