Κάλεσμα στην αντιφασιστική/αντικρατική πορεία με αφορμή την συμπλήρωση 12 χρόνων από την δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα
Πέμπτη, 18/6, Καμάρα, 18:00 μμ
Στις 18/9 συμπληρώνονται 12 χρόνια από τη δολοφονία του αντιφασίστα και ράπερ Παύλου Φύσσα από φασίστες της Χρυσής Αυγής στο Κερατσίνι. Την ίδια χρονιά στις 17 Ιανουαρίου του 2013, χρυσαυγίτες δολοφόνησαν τον Πακιστανό Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, ενώ πήγαινε στη δουλειά του.
Η φασιστική ρητορική με το κλασικό επιχείρημα “έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές και ρίχνουν τα μεροκάματα” έχει προσπαθήσει πετυχημένα και μη να διαποτίσει την κοινωνία με ρατσιστικό δηλητήριο. Στην πραγματικότητα, από την εργασία πάντοτε επωφελούνται τα αφεντικά τα οποία κλέβουν τη συντριπτική πλειοψηφία της αξίας των αγαθών, των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγονται από τους εργαζόμενους και είναι οι μόνοι υπαίτιοι της υποτίμησης της ζωής, των ντόπιων και των μεταναστριών, καθώς και της εξαθλίωσης. Άλλωστε, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής εξασφαλίζει τη μετατροπή της εργασίας σε κεφάλαιο, και επομένως κάθε αφήγηση που κατευθύνει σε διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν της οικειοποίησης των μέσων πααραγωγής από τους εργαζόμενους/ες, πριμοδοτεί τα αφεντικά. Πλήρως εναρμονισμένοι με το καπιταλιστικό αφήγημα, οι φασίστες διαχρονικά προσπαθούν να στρέψουν την κοινωνική δυσαρέσκεια προς έναν εμφύλιο μεταξύ εργατών, μεταξύ φτωχών, μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, προς μια δηλαδή κοινωνική σύγκρουση ενδοταξικής και ρατσιστικής βίας η οποία θα βγάλει ισχυρότερα τα αφεντικά και αποδυναμωμένες τις διεκδικήσεις του πολυεθνικού προλεταριάτου.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι ο κρατικός μηχανισμός και οι φασίστες μοιράζονται κοινούς στόχους όσον αφορά την εκμηδένιση των ταξικών αντιστάσεων, γεγονός το οποίο εξηγεί τη διαχρονική συνεργασία των φασιστών με τους μπάτσους. Από τους φασίστες της αντικομμουνιστικής – αντισημιτικής οργάνωσης 3Ε της ελλάδας του μεσοπολέμου που απολάμβαναν υποστήριξη από μερίδα της αστικής τάξης ως το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Από το δοσιλογικό κράτος επί ναζιστικής κατοχής, όπου οι ταγματασφαλίτες έσφαζαν αμάχους και αποτελούσαν την αντικομμουνιστική ομάδα κρούσης του, τη δοσιλογική οργάνωση Χ της ίδιας περιόδου έως το μετεμφυλιακό κράτος της Λευκής τρομοκρατίας, όπου οι συνεργάτες των ναζί κατέλαβαν κρατικά αξιώματα. Από τη χούντα των συνταγματαρχών το ’67, που έχαιρε την υποστήριξη εφοπλιστών, βιομηχάνων, πετρελαιαρχών, επιχειρηματιών, πολιτικών μέχρι την ίδρυση της ΕΠΕΝ και έπειτα της Χρυσής Αυγής, οι φασίστες αποτελούν την εφεδρεία της αστικής τάξης όταν δεν μπορούν στο πλαίσιο της “αστικής νομιμότητας” να διατηρήσουν την ταξική επικυριαρχία τους επί του προλεταριάτου. Αυτονόητα, τα φασιστά καθεστώτα έρχονται στο προσκήνιο για να εξασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και την πλήρη πειθάρχιση της εργατικής τάξης προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο ρόλος τους, έτσι και αυτός της Χρυσής Αυγής εξηγείται ιστορικά από τις πράξεις τους. Τον Σεπτέμβρη του ’13, φασίστες της χρυσής αυγής επιτέθηκαν δολοφονικά σε συνδικαλιστές στο Πέραμα, ενώ έκαναν συνεχώς εξαγγελίες ότι θα αποτελέσουν τους μπράβους των αφεντικών που θα «ξεμπερδέψουν» με τον συνδικαλισμό και τις απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά. Τον Ιούνιο του 2012 πάλι τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής επιτέθηκε σε Αιγύπτιους αλλιεργάτες στο Πέραμα. Επίθεση που συμπυκνώνει τον ρόλο των φασιστών ως γδάρτες των πιο υποτιμημένων κομματιών της εργατικής τάξης (δηλαδή των μεταναστών) και εχθρών της χειραφέτησής της. Έχουν κάνει επίσης πολλές προσπάθειες να φτιάξουν επίσημα εργοδοτικά σωματεία όπως το 2015 πάλι στην ναυπιγοεπισκευαστική ζώνη του Πειραιά. Ταυτόχρονα, όλο αυτό το διάστημα, η χρυσή αυγή διαφημιζόταν στα ΜΜΕ των εφοπλιστών-ιδιοκτητών ΠΑΕ τα οποία πριμοδοτούσαν τη δράση τους. Τα χαρτζιλίκια που συνεχίζουν να παίρνουν οι φασίστες από τα αφεντικά τους -καναλάρχες, εφοπλιστές, μεγαλοβιομήχανους- και από τους βουλευτικούς μισθούς την εκάστοτε περίοδο, διατηρούν τους φασίστες σε ρόλο ενεργών υπαλλήλων εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Σε αναρίθμητες περιπτώσεις, φασίστες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν επιτεθεί σε απεργίες, καταλήψεις σχολείων, σε μετανάστες εργάτες και μη, σε κουίρ άτομα και έχουν επιχειρήσει να κάμψουν -πάντοτε πλάι στην καταστολή- τις αγωνιστικές και ταξικές διεκδικήσεις συνδικαλιστών, αντιεξουσιαστών, αναρχικών, κομμουνιστών και λοιπών αγωνιζόμενων κοινοτήτων και υποκειμένων.
Το αντιφασιστικό κίνημα, από την άνοδο της απήχησης της Χρυσής Αυγής από το 2009 και έπειτα, στάθηκε στο ύψος του ιστορικού του καθήκοντος. Σε κάθε προσπάθεια δημόσιας εμφάνισης της Χρυσής Αυγής, το αντιφασιστικό κίνημα ήταν εκεί να αντιπαρατεθεί ή να την ακυρώσει, όπως έγινε σε κάθε σημείο της χώρας που επιχείρησαν να ανοίξουν γραφεία. Παράλληλα, εκεί που πραγματοποίησαν πολλές επιθέσεις σε μετανάστες/ριες και προσπάθησαν να εδραιώσουν την παρουσία τους, ήταν στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Με πολλαπλές μάχες, δυναμική οργάνωση και παρουσία με μαζικές περιπολίες και μοτοπορείες, το αντιφασιστικό κίνημα ξεπάστρεψε τη χρυσή αυγή από το άλλοτε “σημείο αναφοράς”. Την περίοδο εκείνη, σταθερό αρωγό της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε η ομάδα Δέλτα της ΕΛ.ΑΣ., η οποία τις φορές που δεν ηττήθηκε πλήρως, προσπαθούσε να διασώσει το γόητρο των φασιστών, ακόμα και βασανίζοντας αγωνιστές και αγωνίστριες στη ΓΑΔΑ. Μάχες δόθηκαν και στα σωματεία όπου η κανονικοποίηση της παρουσίας των χρυσαυγιτών, βρήκε απέναντί της τον μαχητικό συνδικαλισμό. Όπως επίσης και σε κάθε γειτονιά, όπου με το κάλυμα των “Επιτροπών κατοίκων” οι χρυσαυγίτες διέσπειραν ρατσιστικό δηλητήριο και μοίραζαν φαγητό “μόνο για Έλληνες”. Φυσικά εκτός των άλλων, απάντηση του αντιφασιστικού κινήματος στη φασιστικοποίηση, ήταν και η ίδια η συνύπαρξη, η συνοργάνωσή του και οι κοινοί αγώνες του με μετανάστες/ριες σε γειτονιές, σε συνελεύσεις, σε στεγαστικές/πολιτικές καταλήψεις και σε πορείες. Τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής, κλιμάκωναν τη δράση τους μέχρι που έφτασαν στις δολοφονίες των Σαχζάτ Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα το 2013. Την 1η Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, ως απάντηση στις δολοφονίες αυτές, εκτελέστηκαν δύο μέλη της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο. Από το ’13 μέχρι το ’17, το αντιφασιστικό κίνημα τσάκισε πολλές φορές τους χρυσαυγίτες, στα γραφεία τους (π.χ. Ασπρόπυργος το ’17), σε πλατείες και δρόμους.
Την ήττα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων της περιόδου 2008-2015, διαδέχτηκε η σταδιακή σταθεροποίηση τους ελληνικού καπιταλισμού μέσω της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ (μνημόνιο, νατοϊκές βάσεις, πολεμικές συνεργασίες, κατάργηση ασύλου) και η κανονικοποίηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των επαναπροωθήσεων. Παίρνοντας τη σκυτάλη από το σύριζα, η ΝΔ συνέχισε την αντιμεταναστευτική και αντεργατική πολιτική. Έτσι, στο πλαίσιο απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης, και υπό το βάρος των τεραάστιων κοινωνικών πιέσεων, το κράτος αναγκάστηκε να καταδικάσει τη χρυσή αυγή το 2020. Παράλληλα, η “δουλειά” που κάνουν οι φασίστες στο δημόσιο πεδίο, δηλαδή η διασπορά της αντιμεταναστευτικής και ισλαμοφοβικής ρητορικής, έχει εξελιχθεί και εδραιωθεί από το ίδιο το κράτος, το οποίο εγκληματεί και νομοθετεί σε βάρος μεταναστών/ριών πλέον σε κοινή θέα και χαίροντας αποδοχή μερίδας της κοινωνίας.
Ο πόλεμος κατά των μεταναστών/ριών τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί βασικό πυλώνα της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Μετά την εδραίωση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, του αποκλεισμού των μεταναστών από τον κοινωικό ιστό, των επαναπροωθήσεων και το μεγαλύτερο έγκημα της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού κράτους με τη δολοφονία πάνω από 600 μεταναστών/ριών ανοιχτά της Πύλου το 2023, βλέπουμε ότι το ελληνικό κράτος, με το νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο, προσπαθεί να εκμηδενίσει τις πιθανότητες νομιμοποίησης των μεταναστών, τους ποινικοποιεί ακόμα παραπάνω, διευκολύνει τις απελάσεις και επεκτείνει τους λόγους φυλάκισης. Την ίδια ώρα, από τον ιούλιο του 2025, το υπουργείο μετανάστευσης ανέστειλε της δυνατότητα υποβολής αίτησης ασύλου σε όλους τους μεταναστες προερχόμενους απο τη Βόρεια Αφρική, νομιμοποιώντας και με τη βούλα την απέλαση χωρίς εξέταση αίτησης και την επαναπροώθηση μεταναστών.
Η κρατική ρητορική έχει αναγάγει τους μετανάστες-ριες ως την νούμερο 2 εθνική απειλή μετά τον ανταγωνισμό με την Τουρκία. Την ίδια ώρα που το κόστος ζωής είναι υπέρογκο, τα εργασιακά κεκτημένα αφαιρούνται από τα κοράκια του κεφαλαίου, υγεία, παιδεία και στέγαση με αξιοπρεπείς όρους θεωρούνται πολυτέλεια,την ίδια στιγμή που το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργότατα στην γενοκτονία των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων, οι φασίστες προσπαθούν να πατήσουν επάνω στην αντιμεταναστευτική ρητορική αυτή, αλλά και στα ρατσιστικά αντανακλαστικά μερίδας της κοινωνίας, για να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Παράλληλα, οι φασίστες, σαν θιασώτες της πατριαρχικής καταπίεσης, στοχοποιούν τρανς και κουίρ άτομα, ομοφυλόφιλους και φεμινίστριες, καθώς -με σύμμαχο συχνά και την εκκλησία- προσπαθούν να γαντζωθούν και να διατηρήσουν τα πατριαρχικά προνόμια, ουσιαστικά επιχειρώντας να αποτρέψουν την όποια πιθανή αντιπατριαρχική εξέγερση ενάντια στο δολοφονικό σύστημα κράτους-πατριαρχίας-κεφαλαίου.
Παρατηρούμε, στην τωρινή κοινωνική συγκυρία λοιπόν , ένα αρκετά σημαντικό μέρος της φασιστικής ρητορικής να έχει γίνει κτήμα του κρατικού σχεδιασμού. Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων και ο πόλεμος (κανονικός και με όλα τα μέσα) κατά των μεταναστριών είναι τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Η διαχρονική στήριξη στο κράτος δολοφόνο του Ισραήλ από το ελληνικό είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό. Η Ελλάδα αποτελεί βασικό πυλώνα του τόξου των κρατών- συμμάχων του Ισραήλ στην γενοκτονία που αυτό διαπράττει ενάντια στους Παλαιστίνιους. Μια γενοκτονία που συνοδεύεται από φρικαλεότητες όπως βομβαρδισμούς σχολείων και νοσοκομείων, στέρηση ανθρωπιστικής βοήθειας, επιβολή λιμού ,που μετρά ήδη 65.000 νεκρούς και νεκρές Παλαιστίνιους/ες, που έχει εκτοπίσει τεράστιο κομμάτι του πληθυσμού τους . Η γενοκτονία που συντελεί το αποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη με τη στήριξη των κρατών συμμάχων του, αποτελεί όχι εξαίρεση, αλλά την ίδια την αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα για τους πληθυσμούς που μπαίνουν εμπόδιο στα σχέδιά του. Η εν εξελίξει γενοκτονία των Παλαιστινίων έχει προκαλέσει, μεταξύ άλλων, τη μάχη της αλληλεγγύης απέναντι στον κοινωνικό εκφασισμό εντός των περισσότερων κοινωνιών, της συλλογικοποίησης απέναντι στην ιδιώτευση. Το κύριο παράδειγμα, λοιπόν, του εκφασισμού των κοινωνιών το δίνει η ίδια η φύση των κρατών με την αποικιοκρατία, τη γενοκτονία, και από την άλλη πλευρά της Μεσογείου με την εξευτελιστική μεταχείριση των μεταναστών. Από την άλλη, η Παλαιστινιακή Αντίσταση, η διεθνιστική αλληλεγγύη και η αλληλεγγύη στους/ις μετανάστες/ριες μπορεί να αποτελέσει την απάντηση στον εκφασισμό.
Βλέποντας λοιπόν στο σήμερα, φασιστικές, διαχρονικά,συμπεριφορές και πρακτικές να αποτελούν την επίσημη κρατική πολιτική σε διάφορα ζητήματα, με αιχμή του δώρατος προφανώς το μεταναστευτικό,και σε συνεργασία με την δεδομένη παρουσία καθαρά φασιστικών γκρούπων που προσπαθούν να αποκτήσουν παρουσία και υπόσταση σε κοινωνικά πεδία όπως οι χώροι εργασίας,οι γειτονιές,οι σχολές και τα σχολεία τα καθήκοντα του αντιφασιστικού κινήματος και γενικότερα της εργατικής τάξης παραμένουν ενεργά. Είναι χρέος μας αφενός να τσακίζουμε κάθε φωνή ρατσιστικής μισαλλοδοξίας όπου αυτή αποπειράται να ακουστεί, αφετέρου να σταθούμε στο πλευρό των καταπιεσμένων ομάδων, όλων εκείνων που στοχοποιούνται από την δράση των φασιστών. Γνωρίζουμε καλά, ότι το αντισυστημικό προσωπείο που θέλει να χτίζει ο φασισμός αποτελεί μια διαχρονική πλάνη. Οι φασίστες όχι απλά δεν συνιστούν αντισυστημικό πόλο, αλλά ανέκαθεν αποτελούν σημαντικό γρανάζι της ομαλής λειτουργίας και αναπαραγωγής του κράτους και του κεφαλαίου. Ιστορικά, πολλές φορές ο φασισμός λειτούργησε ως σανίδα σωτηρίας για τον καπιταλισμό. Για τον λόγο αυτό, ο αντιφασιστικός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του ψηφιδωτού του συνολικού αγώνα ενάντια στο σύμπλεγμα κράτους και κεφαλαίου. Η σύνδεση με τις καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες όπως οι μετανάστριες,οι ρομά, κουίρ και τρανς άτομα και το χτίσιμο κοινοτήτων αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διάρθρωσης της κοινωνίας είναι απαραίτητη και παραμένει πάντα επίκαιρος στόχος της ντόπιας εργατικής τάξης. Για τον Παύλο Φύσσα, τον Σαχζάτ Λουκμάν,τα τόσα άτομα που τα ονόματα τους δεν είδαν το φως της δημοσιότητας και έγιναν θύματα φασιστικού και ρατσιστικού μίσους να προστατέψουμε κάθε χώρο,πλατεία,γειτονία και σχολείο από την παρουσία των φασιστών και των πρακτικών τους.
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ-ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ, ΠΕΜΠΤΗ 18/9,18:00, ΚΑΜΑΡΑ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
