Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Άμεση απελευθέρωση του Homayoun Sabetara!
Τα κράτη και οι στρατοί είναι οι “διακινητές”, οι βασανιστές και οι δολοφόνοι!

Η περίπτωση του Homayoun Sabetara δεν είναι πρωτότυπη για το ελληνικό κράτος και την ελληνική δικαιοσύνη. Ένας μετανάστης κυνηγημένος από το κράτος καταγωγής του, στην περίπτωση μας το Ιράν, που εξαναγκάστηκε να οδηγήσει όχημα από το σημείο αναχώρησης κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα, στο οποίο επέβαιναν επτά επιπλέον άτομα, καταδικάζεται σε μια δίκη παρωδία -χωρίς διερμηνεία, παράτυπα και παράνομα- με την εξαιρετικά βαριά κατηγορία του “διακινητή”. Ο Homayoun Sabetara καταδικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και έχει ήδη εκτίσει, άδικα, τα 2,5.

Με την ίδια κατηγορία, και με τον ίδιο, συνοπτικό και βάναυσο, τρόπο απονομής “δικαιοσύνης” στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται χιλιάδες ακόμη μετανάστες. Την ίδια στιγμή που το ελληνικό λιμενικό συνεργάζεται ανοιχτά με τους δουλεμπόρους της Λιβύης, που πνίγει εν ψυχρώ χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες σε όλο το μήκος των συνόρων, που δολοφονεί στον Έβρο, όσοι και όσες διαφύγουν της δολοφονικής του πολιτικής, αν τυχόν βρίσκονται στο τιμόνι οποιουδήποτε οχήματος κατηγορούνται για διακίνηση. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν εκατοντάδες κρατούμενοι μετανάστες που φυλακίστηκαν γιατί “διακινούσαν” την ίδια τους την οικογένεια. Ακόμα και στο ναυάγιο της Πύλου, τον Ιούνιο του 2023, 9 μετανάστες θεωρούνται υπεύθυνοι για το τραγικό ναυάγιο που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους, ενώ όλες και όλοι γνωρίζουμε πως δολοφονήθηκαν από το ελληνικό λιμενικό. Οι πολιτικές των επαναπροωθήσεων, των δολοφονιών στα σύνορα, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φυλακών είναι κομμάτι του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του δίπτυχου κράτος -κεφάλαιο και του σύγχρονου προλεταριάτου και για αυτές είναι συνένοχο όλο το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου (πασοκ συριζα νδ).

Η φυλάκιση του Homayoun Sabetara, όπως και των χιλιάδων παρόμοιων περιστατικών, πρέπει να σταματήσει τώρα

Ντόπιες και μετανάστριες να γκρεμίσουμε κέντρα κράτησης και φυλακές
Καλούμε συγκέντρωση αλληλεγγύης τη Δευτέρα 22/4, 9 πμ, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης όπου ξεκινάει η δίκη.

Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

KAMIA ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΜΕΝΗ
Το βράδυ της Δευτέρας 01/04, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, δολοφονείται η Κυριακή από τον πρώην “σύντροφό” της. Βρέθηκε στο ΑΤ, ζητώντας βοήθεια, καθώς γνώριζε ότι η ζωή της απειλούνταν από αυτόν και πως την περίμενε έξω από το σπίτι της. Στο παρελθόν είχε καταγγείλει τον ξυλοδαρμό και βιασμό της από τον 39χρονο δολοφόνο. Οι μπάτσοι την διώχνουν αδιαφορώντας, και ενώ εκείνη ζητάει να την μεταφέρουν με περιπολικό στο σπίτι της,την ώρα που βρίσκεται έξω από το ΑΤ, ο πρώην σύντροφός της την μαχαιρώνει θανάσιμα. Για άλλη μια φορά το κράτος που υπόσχεται ασφάλεια, νόμους και προστασία πολιτών αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε οποιονδήποτε ρόλο του. Στα ΑΤ κολαστήρια, που μπάτσοι βιάζουν, δολοφονούν, προφανώς και οποιοσδήποτε έχει χώρο να σκοτώνει τη σύντροφό του. Πριν από δύο μήνες άλλη μια γυναικοκτονία συνέβη και στην περιοχή της Χαριλάου.

Το χέρι του δολοφόνου κάθε φορά, το οπλίζει η πατριαρχία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο άντρες νιώθουν άνετα να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν θηλυκότητες καλλιεργείται καθημερινά, από την αδιαφορία των περαστικών για ένα παραβιαστικό περιστατικό σε μία γειτονιά, τις επιθέσεις σε άτομα που παρεκκλίνουν από την “κοινωνική νόρμα”,την ασφυκτική ετεροκανονική (ελληνική)οικογενειακή ανατροφή, τις κοινωνικές παρέες μάτσο αντρών, τη συνεχή πίεση για απόδειξη της κυριαρχικής αρρενωπότητας μέσω της βίας, τη συνεχή υποτίμηση του βιώματος των θηλυκοτήτων στην πατριαρχία,μέχρι όταν βγαίνουν στα κανάλια Μπαλασκες για να τους δώσουν το “know how”. Από τους βιασμούς μεταναστ(ρι)ών που συμβαίνουν στα σύνορα και τις παρενοχλήσεις στα κέντρα κράτησης μέχρι την ενοχοποίηση των θηλυκοτήτων λόγω του που κυκλοφορούν ή του τί φοράνε.

Η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ καταπιεσμένων (θηλυκοτήτων και μη), η ενίσχυση και η δημιουργία νέων δομών αλληλοβοήθειας στις γειτονιές, είναι επιλογές τις οποίες οφείλουμε να ενισχύσουμε. Η συνειδητοποίηση ότι η καταπίεση που ασκεί η πατριαρχία και το κράτος προωθούν η μία την άλλη, δείχνει ότι η διαμεσολάβηση που κάνει το κράτος και οι θεσμοί του, οδηγούν απλώς στην διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης.Το σπάσιμο της κοινωνικής απομόνωσης,η ενδυνάμωση και η αλληλεγγύη προς αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που δέχονται την πατριαρχική βία (με τις γυναικοντονίες, ως αποκορύφωμα της πατριαρχικής επιβολής) πρέπει να αντιστραφεί μέσα στις γειτονιές από εμάς τις ίδιες/τους ίδιους/τα ίδια.

Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες Πέμπτη 18/04 18:00 πλατεία Χαριλάου

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ, ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Ανάρες-Ομαδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση για την γυναικοκτονία έξω από το Α. Τ. Αγίων Αναργύρων

Το βράδυ της Δευτέρας 01/04, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, δολοφονείται η Κυριακή από τον πρώην “σύντροφό” της. Βρέθηκε στο ΑΤ, ζητώντας βοήθεια, καθώς γνώριζε ότι η ζωή της απειλούνταν από αυτόν και πως την περίμενε έξω από το σπίτι της. Στο παρελθόν είχε καταγγείλει τον ξυλοδαρμό και βιασμό της από τον 39χρονο δολοφόνο. Οι μπάτσοι την διώχνουν αδιαφορόντας, και ενώ εκείνη ζητάει να την μεταφέρουν με περιπολικό στο σπίτι της,την ώρα που βρίσκεται έξω από το ΑΤ, ο πρώην σύντροφός της την μαχαιρώνει θανάσιμα. Για άλλη μια φορά το κράτος που υπόσχεται ασφάλεια, νόμους και προστασία πολιτών αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε οποιονδήποτε ρόλο του. Στα ΑΤ κολαστήρια, που μπάτσοι βιάζουν, δολοφονούν, προφανώς και οποιοσδήποτε έχει χώρο να σκοτώνει τη σύντροφό του. Αν δεν είναι οι μπάτσοι που θα τον συγκαλύψουν, τότε ποιος;

Το χέρι του δολοφόνου, το όπλισε η πατριαρχία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο άντρες νιώθουν άνετα να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν θηλυκότητες καλλιεργείται καθημερινά, από την αδιαφορία των περαστικών για ένα παραβιαστικό περιστατικό σε μία γειτονιά, τις επιθέσεις σε άτομα που παρεκκλίνουν από την “κοινωνική νόρμα”,την ασφυκτική ετεροκανονική (ελληνική)οικογενειακή ανατροφή, τις κοινωνικές παρέες μάτσο αντρών, τη συνεχή πίεση για απόδειξη της κυριαρχικής αρρενωπότητας μέσω της βίας, τη συνεχή υποτίμηση του βιώματος των θηλυκοτήτων στην πατριαρχία,μέχρι όταν βγαίνουν στα κανάλια Μπαλασκες για να τους δώσουν το “know how”. Από τους βιασμούς μεταναστ(ρι)ών που συμβαίνουν στα σύνορα και τις παρενοχλήσεις στα κέντρα κράτησης μέχρι την ενοχοποίηση των θηλυκοτήτων λόγω του που κυκλοφορούν ή του τί φοράνε.

Η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ καταπιεσμένων (θηλυκοτήτων και μη), η ενίσχυση και η δημιουργία νέων δομών αλληλοβοήθειας στις γειτονιές, είναι επιλογές τις οποίες οφείλουμε να ενισχύσουμε. Η συνειδητοποίηση ότι η καταπίεση που ασκεί η πατριαρχία και το κράτος προωθούν η μία την άλλη, δείχνει ότι η διαμεσολάβηση που κάνει το κράτος και οι θεσμοί του, οδηγούν απλώς στην διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης.Το σπάσιμο της κοινωνικής απομόνωσης,η ενδυνάμωση και η αλληλεγγύη προς αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που δέχονται την πατριαρχική βία (με τις γυναικοντονίες, ως αποκορύφωμα της πατριαρχικής επιβολής) πρέπει να αντιστραφεί μέσα στις γειτονιές από εμάς τις ίδιες/τους ίδιους/τα ίδια.

Συγκέντρωση για την γυναικοκτονία έξω από το Α. Τ. Αγίων Αναργύρων, Πέμπτη 4/4, Καμάρα 20:00

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ, ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Ανάρες-Ομαδα δράσης & αλληλεγγύης

Το βράδυ της 16/09/2020 πλήθος αντιφασιστ(ρι)ών έρχεται αντιμέτωπο με ένα πρωτοφανές κατασταλτικό μένος. Δύο μέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα η παραλία της Θεσσαλονίκης ήταν γεμάτη ναζιστικά-εθνικιστικά σύμβολα που είχαν απομείνει από την συγκέντρωση του κόμματος Κασιδιάρη, λίγες μέρες πριν. Η αντιφασιστική παρέμβαση που είχε ως σκοπό την προπαγάνδιση της κεντρικής αντιφασιστικής πορείας, αλλά και το σβήσιμο των φασιστικών συνθημάτων αρχικά ακολουθήθηκε και έπειτα περικυκλώθηκε από τις δυνάμεις καταστολής (ΔΙΑΣ , ΔΕΛΤΑ, ΟΠΚΕ, ΜΑΤ). Τα αστυνομικά γκλοπ (δεκάδες τραυματίες, δύο στο νοσοκομείο) διαδέχθηκαν τραμπούκικες μέθοδοι (καθόλου φαγητό, ελάχιστο νερό) αλλά το αποκορύφωμα ήταν οι κατηγορίες που τελικά απαγγέλθηκαν. Ένας έφορος αρχαιοτήτων, τσιράκι του κρατικού μηχανισμού, κατέθεσε ότι οι πλάκες δίπλα από τον Λευκό Πύργο με έτος κατασκευής το 2009 αποτελούν μνημείο, και άρα στοιχειοθετείται η ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ κατηγορία της φθοράς μνημείου. Αυτή η κατηγορία που οδήγησε και σε περιοριστικούς όρους ήρθε να προστεθεί στις συνηθισμένες κατηγορίες που προσάπτει η δημοκρατία σε όσους τολμόυν να αντιστέκονται και να διεκδικούν.
Συνοψίζοντας, σε μια συγκυρία που το κράτος οδήγησε τους ναζί στη φυλακή, ικανοποιώντας το αίτημα των ΄΄΄προοδευτικών δυνάμεων του τόπου΄΄,στην πραγματικότητα μη έχοντας ανάγκη πλέον την εφεδρεία της Χρυσής Αυγής, δεν σταμάτησε να καταστέλλει το αντιφασιστικό κίνημα με τις πιο σκληρές μεθόδους που διαθέτει. Η περίπτωση των 51 ήρθε να προστεθεί, αλλά και να ακολουθηθεί, από σειρά διώξεων και κατασκευασμένων κατηγορητηρίων σε αντιφασίστες, καταστολή αντιφασιστικών πορειών, ακόμα και αυτής έξω από το εφετείο. Εξυπηρετείται έτσι το αφήγημα των δύο άκρων, αυτό που οδηγεί στην αντίληψη του κράτους-ρυθμιστή, της κυριαρχίας του κράτους και του κεφαλαίου ως αδιαμφισβήτητη.
Τρία χρόνια μετά, η Χρυσή Αυγή μπορεί να μην αποτελεί την απειλή του παρελθόντος, οι φασιστικοί θύλακες όμως, πιο ανοργάνωτοι αλλά εξίσου επικίνδυνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να αναπαράγονται. Στην πόλη της Θεσσαλονίκης οι φασίστες με αφορμή την εθνικιστική έξαρση κατά την περίοδο των μακεδονικών βγήκαν για λίγο από τα λαγούμια τους και διεκδίκησαν χώρο στο κέντρο της πόλης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι περιοχές του Λευκού Πύργου και της παραλίας, που είναι οφθαλμοφανές πως οργανωμένοι φασίστες (Ιερός Λόχος) και λοιποί χριστιανοπατριώτες, με απροκάλυπτη αστυνομική προστασία μπορούν να υφίστανται δημόσια, την ίδια στιγμή που μια αντιφασιστική δράση στην ίδια περιοχή καταστέλλεται άγρια με ξύλο, παρανοϊκές κατηγορίες, και περιοριστικούς όρους. Άλλα παραδείγματα απόπειρας επιβολής του κράτους – με αντίστοιχους όρους – στο αντιφασιστικό κίνημα της πόλης ήταν η ανεπιτυχής επίθεση στην περιφρούρηση της τελευταίας πορείας για τη δολοφονία του Π.Φύσσα καθώς και η πρόσφατη απαγόρευση συναθροίσεων από την ΓΑΔΘ μία μέρα μετά την πολύ μαζική και μαχητική πορεία που ακολούθησε το συμβάν της ομο-τρανσφοβικής επίθεσης στην Αριστοτέλους. Το κράτος μπορεί να καταδικάζει θεσμικά επιμέρους φασιστικές ενέργειες (ακόμη και με ποινικές διώξεις), δε παύει ωστόσο να αξιοποιεί επικοινωνιακά, ψηφοθηρικά και ιδεολογικά τη συνεχή αναπαραγωγή και διατήρηση του ακροδεξιού πόλου. Λειτουργεί ως πλέγμα προστασίας των οργανωμένων αλλά και εκκολαπτόμενων φασιστών σε μία έκταση του κέντρου που καλύπτει μεγάλο κομμάτι του παραλιακού μετώπου. Ταυτόχρονα, επιτίθεται στρατηγικά στα κεκτημένα του ανταγωνιστικού χώρου καθώς και στα σημεία αναφοράς του (σε καταλήψεις, σε στέκια σε πορείες, σε κατειλημμένες σχολές, σε πλατείες) προσπαθώντας να δημιουργήσει το πεδίο για έμμεση(εξευγενισμός, τουριστικοποίηση) και άμεση συρρίκνωση των διάχυτων μέσα στην πόλη, κοινωνικών αντιστάσεων.
Ολοένα και περισσότερο κομμάτια της ιδεολογίας αλλά και της πρακτικής των φασιστών ενσωματώνονται άλλωστε στην κρατική πολιτική. Από τους παντώς είδους ακροδεξιούς που καταλαμβάνουν κάθε πιθανή και απίθανη θέση στον κρατικό μηχανισμό μέχρι την συνεχή φασίζουσα ρητορική σε ΜΜΕ και Μέσα κοινωνικής δικτύωσης . Το κράτος δεν έχει απαραίτητα ανάγκη τα πογκρόμ κατά των μεταναστών γιατί τα κάνει το ίδιο, αλλά και έχει εξειδικευτεί στην διαχείριση πληθυσμών που περισσεύουν, δεν του χρειάζονται ρατσιστικές δολοφονίες από φασίστες γιατί η κοινωνική ανισότητα και η περιθωριοποίηση των Ρομά εμπεδώνεται και μέσω των κρατικών δολοφονιών. Του χρειάζεται όμως η τυφλή πίστη στην εθνική ενότητα, με προμετωπίδα τους φασίστες ώστε να μην μπορούν οι κάθε λογής καταπιεσμένοι να εκφραστούν, να σηκώσουν κεφάλι.
Ο αντιφασιστικός αγώνας λοιπόν δεν μπορεί παρά να είναι διμέτωπος και πολύμορφος. Δεν νοείται αντιφασιστικός αγώνας που δεν θα είναι ταυτόχρονα αντικρατικός, αλλά και δεν θα έρχεται σε αλληλεπίδραση με τους αγώνες των άμεσα πληττόμενων από το κράτος και τους φασίστες. Τους φτωχούς, τις καταπιεσμένες, τους μετανάστες, κάθε διαφορετικό που το σύμπλεγμα των εξουσιών δεν αφήνει να εκφραστεί και να διεκδικήσει.
Ο φασισμός θα τσακιστεί αποκλειστικά στον δρόμο.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις 51 αντιφασίστ(ρι)ες, Τρίτη 9/4, 9:00 Δικαστήρια Θεσσαλονίκης

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΣΤΙΣ 51 ΑΝΤΙΦΑΣΤΙΣΤ(ΡΙ)ΕΣ
ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΥΤΕ ΠΟΥΘΕΝΑ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις

Τη Δευτέρα 1/4  το κράτος εκκένωσε για 2η φορά η κατάληψη rosa nera στα Χανιά στο λόφο Καστέλι, προχωρώντας σε συλληψεις. Η εμπέδωση του “νόμος και τάξη”, η συνεχής ικανοποίηση των επιχειρηματικών συμφερόντων και της συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας είναι η καθημερινή ατζέντα του κράτους. Το κράτος, το κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό τους κρατάν και το καρότο και το μαστίγιο. Δίνουν ψίχουλα, free pass, προσχηματικά δικαιώματα, την ίδια ώρα που χτυπάν οποιαδηποτε φωνή αντίστασης, οτιδήποτε οργανώνεται από το προλεταριάτο για το προλεταριάτο, οποιοδήποτε κοινωνικό κίνημα. Και όλα αυτά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου (όμιλοι επιχειρήσεων, εφοπλιστικό κεφάλαιο τουριστικοποίηση κλπ). Σε αυτό το πλαίσιο χτυπιέται και ένας από τους πυρήνες της οργάνωσης του ανταγωνιστικού κινήματος, οι καταληψεις.

Οι καταλήψεις αποτελούν χώρους συνάντησης. Διεκδικούν δημόσιο χώρο, προβάλουν μη-καταναλωτικό τρόπο συνύπαρξης και αποτελούν ζωτικά κύτταρα των γειτονιών.

Αλληλεγγύη στις καταλήψεις

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Στο Προ.κε κ.α. Κορίνθου βρίσκονται 46 μετανάστες σε απεργία πείνας ενάντια στην κράτησή τους, συνεχίζοντας τον αγώνα τους παρά την καταστολή που δέχονται από την αστυνομία. Ως ένδειξη ελάχιστης αλληλεγγύης τοποθετήσαμε πανό στο Φάληρο, την Ξηροκρήνη και στο Εργατικό Κέντρο.
Άσυλο και ελευθερία μετακίνησης σε όλους/ες τους/τις μετανάστ(ρι)ες
Κοινοί αγώνες ντόπιων μεταναστών
Φωτιά στα κέντρα κράτησης
Ανάρες ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Κατά τη διάρκεια δράσεων επανοικειοποίησης της ΣΘΕ από τον Σ.Φ. Φυσικού, η αστυνομία εισέβαλε στο ΑΠΘ. Απέκλεισε τις παρακείμενες εισόδους και εκκένωσε την ΣΘΕ, η οποία τελεί υπό κατάληψη από τους Συλλόγους Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού και Γεωλογίας, συλλαμβάνοντας 49 άτομα, φοιτητές/ριες και αλληλέγγυο κόσμο. Στηρίζουμε το κάλεσμα για συγκέντρωση αλληλεγγύης στα άτομα που συνελήφθησαν, Δευτέρα 18/3, 11:00 στα δικαστήρια.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΑ ΑΤΟΜΑ

Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής

Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.

Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.

Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.

Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.

ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00

*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ

ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης