Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Στις 21/2/2024 ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής και σύντροφος Αντρέας Φλώρος, συλλαμβάνεται για απαλλοτρίωση προϊόντων ευτελούς αξίας από το κατάστημα LIDL στην Πάτρα. Όση ώρα κρατείται ο σύντροφος στην Α.Δ. Αχαΐας, σκαρώνεται από τις μεθοδεύσεις της κρατικής ασφάλειας η ανήκουστη αναβάθμιση της κατηγορίας που τον βαραίνει, από πλημμελειματική κλοπή προϊόντων ευτελούς στο κακούργημα της ληστρικής κλοπής. Το επόμενο πρωί διατάσσεται έρευνα στο σπίτι του, όπου ένα χαφιεδότσουρμο της ασφάλειας κατάσχει το laptop και το κινητό του. Στη συνέχεια αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους παρουσίας δύο φορές το μήνα στο τμήμα και απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Ωστόσο, καθώς η βαρύτητα της υπόθεσης δεν επαρκούσε νομικά ώστε να σταλούν τα αντικείμενά του στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Αθήνας, ανακαλύπτεται ένα <<ανώνυμο τηλεφώνημα>> στην Κρατική Ασφάλεια Πάτρας, το οποίο υποδεικνύει τον σύντροφο ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης που <<συγκεντρώνει εκρηκτικά και ετοιμάζει μεγάλο χτύπημα στην πόλη της Πάτρας>>. Η <<Αντιτρομοκρατική>> χρησιμοποιώντας τις απεριόριστες ελευθερίες που της παρέχει ο τρομονόμος 187Α , όπως η μη υποχρέωση αποσαφήνισης της προέλευσης του τηλεφωνήματος ή της καταγραφής του, βασίζεται σε φωτογραφίες που βρίσκει στο κινητό του Α.Φ. από κείμενα της <<Σύμπραξης Εκδίκησης>>, ώστε να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης σε βάρος του. Ο σύντροφος συλλαμβάνεται έξω από την κατοικία του και μεταφέρεται στην αντιτρομοκρατική στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα “στοιχεία” που ανακάλυψε η αντιτρομοκρατική ήταν μηνύματα που αντάλλασε ο σύντροφος με πολιτικούς κρατούμενους πλήρως άσχετους με την υπόθεση που του καταλογίζουν, ποινικοποιώντας τις συντροφικές και αλληλέγγυες σχέσεις. Έκτοτε ο Α.Φ. μεταφέρεται και κρατείται στις φυλακές Άμφισσας. 

Η διαδικασία ομηρίας, στοχοποίησης και φυλάκισης που υφίσταται ο σύντροφος είναι τερατώδης από πολλές απόψεις και συνοψίζει πολλές από τις καταπιέσεις που ασκεί το κράτος στην κοινωνική βάση. Η ακρίβεια και το υπέρογκο κόστος επιβίωσης οφείλεται στην ελεύθερη καπιταλιστική αγορά και στους νόμους της συσσώρευσης που την διέπουν. Δεν είναι ένα αόριστο φαινόμενο, αλλά η μεθοδευμένη μεγιστοποίηση των κερδών της αστικής τάξης. Ιδιοκτήτες super market, επιχειρηματίες βασικών αγαθών όπως γάλακτος, λαδιού, σιτιρών , εφοπλιστές, ξενοδοχιάρχες, καναλάρχες, καρτέλ ενέργειας είναι μόνο μία μερίδα της αστικής τάξης η οποία λεηλατεί τα εισοδήματα, την εργασία, τον κοινωνικό πλούτο, ενισχύοντας τη φτώχεια, την εξαθλίωση και ανάγοντας τη ζωή σε ένα κυνήγι επιβίωσης (των ικανών). Οι συνθήκες αυτές οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην απαλλοτροίωση βασικών αγαθών και προϊόντων για να τα βγάλουν πέρα, πράγμα το οποίο αποτελεί μία ελάχιστη εναντίωση και προσπάθεια εξισορρόπησης της καθημερινής αδικίας και ταξικής εκμετάλλευσης που υφίσταται η κοινωνική βάση. Η αστική δικαιοσύνη, αρμόδια για την προστασία της βασικής αξίας της καπιταλιστικής κοινωνίας-οικονομίας που είναι η ιδιοκτησία, τιμωρεί βαριά αυτό που η ίδια ονομάζει <<κλοπή>>. Όπως συνέβη και στην πρώτη φάση της δίωξης του Α.Φ.

Η εσωτερική “τάξη” και “ασφάλεια” του κράτους πρϋποθέτει την ποινικοποίηση των κατώτερων τάξεων, της ίδιας της φτώχειας, της μετανάστευσης και όποιας πολιτικής δράσης αντιπαρατίθεται με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Όσα κομμάτια του πληθυσμού θεωρούνται εν δυνάμει απειλητικά για τον καπιταλισμό και την ομαλή λειτουργία του, βρίσκονται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο σύντροφος Αντρέας Φλώρος, με συνεπή παρουσία στους κοινωνικούς,ταξικούς,εργατικούς, αντιπατριαρχικούς, αντιφασιστικούς αγώνες και αλληλεγγύης στους μετανάστες, κρίθηκε φρονηματικά ένοχος, με την αστυνομία και την αστική δικαιοσύνη να προσπαθούν να τον απενεργοποιήσουν πολιτικά και κοινωνικά. Πολλές δράσεις αλληλεγγύης για την απελευθέρωσή του έχουν συντελεστεί έπειτα από τη φυλάκισή του σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ιδίως στην Πάτρα, όπου και αποτελεί μέλος της κατάληψης Παραρτήματος. 

Το κράτος συνεχώς θωρακίζεται και διαφυλάσσει την εύρυθμη αναπαραγωγή του Κεφαλαίου με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορα, την στήριξη του Ισραήλ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, την παράδοση πρώτων κατοικιών σε funds και τράπεζες, την διόγκωση του κόστους ζωής, την διεύρυνση των ορίων της φυλακής μέσω του Νέου Ποινικού Κώδικα, την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της εργασίας με την απελευθέρωση των απολύσεων και την ποινικοποίηση των απεργιών, με την ενίσχυση των δολοφόνων των σωμάτων ασφαλείας κ.ά. 

Σε αυτό το πλαίσιο, ρόλος μας ως κομμάτια της κοινωνικής βάσης που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας είναι να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, η οποία συνεπάγεται μεταξύ πολλών ακόμα κινήσεων, τον αγώνα για την απελευθέρωση του αναρχικού συντρόφου Αντρέα Φλώρου.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον σύντροφο Αντρέα Φ., Παρασκευή 25/4, Καμάρα 19:00

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΝΤΡΕΑ ΦΛΩΡΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ 187Α 

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανάρες, ομάδας δράσης & αλληλεγγύης 

Το πρωί της Δευτέρας 07/04/2025, δυνάμεις της συμμορίας της κρατικής ασφάλειας και της ΟΠΚΕ με την παρουσία δικαστικού λειτουργού, πραγματοποίησαν 3 εφόδους σε σπίτια αναρχικών συντρόφων/ισσων μας, με σκοπό να στηθεί το κατηγορητήριο που αφορά τη σύσταση συμμορίας, διακεκριμένες φθορές και διατάραξη κοινής ειρήνης. Οι κατηγορίες αυτές σχετίζονται με επιθέσεις στα γραφεία των βουλευτών της ΝΔ Ε. Ράπτη, Θ. Καράογλου και Φ. Παππά στη Θεσσαλονίκη.Σε παρόμοιο μήκος κύματος,στην Αθήνα έγιναν πολλές εισβολές από την ΕΛΑΣ σε σπίτια συντρόφων και συντροφισσών,με αφορμή γεγονότα που έχουν διαδραματιστεί το τελευταίο διάστημα (πιο συγκεκριμένα τον εμπρησμό στο ΕΜΠ).

Μετά τις μαζικές πορείες για τα Τέμπη, ο κρατικός μηχανισμός πρέπει με κάποιον τρόπο να επαναφέρει το αίσθημα της ασφάλειας και της τάξης. 

Έτσι, για άλλη μια φορά επιστρατεύει τα φερέφωνά του, μπάτσους-δικαστικούς ώστε να εκφοβίσαουν τον κόσμο που αγωνίζεται, με την ελπίδα ότι θα ανακοπεί η πορεία τους. Οι ξαφνικές εισβολές της ΕΛΑΣ σε σπίτια και οι τραμπουκισμοι που τις συνοδεύουν αποτελούν μια προσπάθεια του κράτους για επίδειξη δύναμης απέναντι στην κοινωνική βάση και στα κομμάτια αυτής που αντιστέκονται στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.Την ώρα που η εργατική τάξη δολοφονείται καθημερινά σε χώρους εργασίας,που η αξία της ανθρώπινης ζωής ευτελίζεται καθημερινά σε καμπ μεταναστών,σε υποστελεχωμένα νοσοκομεία και στις φυλακές, η αστική κυριαρχία φροντίζει,πέρα από την διατήρηση των ινίων και την αύξηση των κερδών της, να διατηρήσει το δόγμα τάξη και ασφάλεια ώστε να μην υπάρχει κανένα εμπόδιο στα σχέδιά της.

Οι αντιστάσεις όμως της κοινωνικής βάσης, όπως έχει δείξει η ιστορια, δεν κάμπτονται με την αύξηση της κρατικής καταστολής. Το καπιταλιστικό σύστημα γεννά και θρέφεται από την αδικία, όμως πάντα θα έρχεται αντιμέτωπο με τις αντιστάσεις των καταπιεσμένων μέχρι την ολική καταστροφή του.Απο τους αγώνες των μεταναστών και των φυλακισμένων στα κεντρα κράτησης μέχρι τις μαζικές απεργίες και τους καθημερινούς αγώνες απέναντι στα αφεντικά μας είναι φανερό ότι ο μόνος δρόμος για την ανατίμηση των ζώων μας είναι αυτός της αμφισβήτησης, της διεκδίκησης και της αντίστασης.

Δεν κάνουμε βήμα πίσω, θα είμαστε πάντα δίπλα στους/ις συντρόφους/ισσες μας, προτάσσοντας την αλληλεγγύη, απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαροτητα. Γιατί ο πόλεμος απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο, είναι αγώνας διαρκής.

Αναρες,

Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Στις 31/10/2024 ο αναρχικός σύντροφος Κυριάκος Ξυμητήρης σκοτώνεται έπειτα από έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους, ενώ η αναρχική κοινωνική αγωνίστρια Μαριάννα  Μ., η οποία βρισκόταν στο διαμέρισμα τραυματίζεται σοβαρά και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Εκεί παραμένει φρουρούμενη για δύο εβδομάδες , υποβάλλεται σε δύο επεμβάσεις και έπειτα μεταφέρεται -φέροντας ακόμα βαριά τραύματα και έχοντας ανάγκη νοσηλείας- στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Μέχρι σήμερα, έξι μήνες μετά, η Μαριάννα στερείται της απαραίτητης ιατρικής περίθαλψης, της οποίας η στέρηση μπορεί να προκαλέσει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία της. Συγκεκριμένα της αρνούνται την πραγματοποίηση αξονικής εγκεφάλου για το αιμάτωμα που έχει. 

Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιούργησαν Αστυνομία, πολιτικοί και ΜΜΕ, αμέσως μετά την έκρηξη, προλειαίνει το έδαφος για τις συλλήψεις των συντρόφων και αγωνιστών/ριών Δήμητρας Ζ., Δημήτρη και Ν. Ρωμανού και του Α.Κ. 

Η Δήμητρα υποφέροντας στις φυλακές επί δύο μήνες από εξανθήματα δεν λάμβανε, επίσης την απαραίτητη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και μόνο μετά από την επιδείνωση της κατάστασής της κατόρθωσε την διακομιδή της στο Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Κατά τη μεταφορά της, η Ειδική Ομάδα Μεταγωγών, σε μία προσπάθεια εξευτελισμού της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας της συντρόφισσας, την υποβάλλουν -με τους γιατρούς να υποκύπτουν υποτακτικά στις πιέσεις- σε δερματολογική και γυναικολογική εξέταση με τη χρήση φακού κινητού και με την παρουσία μπάτσων εντός του μεταγωγικού οχήματος. Έπειτα, αφού διακομίζεται στην παθολογική κλινική του νοσοκομείου για τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις, επιστρέφει στη φυλακή.

Η εκστρατεία του κράτους ενάντια σε όσους/ες αντιπαρατίθενται με το εκμεταλλευτικό σύστημα, καθιστά ολοφάνερο το προφανές: μέλημα του κράτους είναι η θωράκιση και η εξασφάλιση της απρόσκοπτης αναπαραγωγής (των κερδών) του κεφαλαίου. Λίγους μήνες μετά, τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας θα αντιληφθεί το μέγεθος της εκμετάλλευσης όταν για ακόμα μία φορά έρχεται στο προσκήνιο   -ξανά- η ευθύνη για τη μαζική δολοφονία στα Τέμπη η οποία βαραίνει αποκλειστικά το Κράτος και το Κεφάλαιο. Στις μαζικές αυτές πορείες και στην τεράστια απεργία το κράτος προσπάθησε επανειλημμένα να καταστείλει και να λοιδορήσει τα αγωνοζόμενα κομμάτια και τις πρακτικές που αδυνατούσε να αφομοιώσει.

Την ίδια στιγμή συντελείται από τη μεριά της κυριαρχίας πολεμική προετοιμασία στο εσωτερικό και προς το εξωτερικό. Το παζλ των αναδιαρθρώσεων της εργασίας , με την απελευθέρωση των απολύσεων και την ποινικοποίηση των απεργιών, της σταδιακής διάλυσης του δημόσιου χαρακτήρα, έστω στο βαθμό που επωφελούσε την κοινωνία, της υγείας και της παιδείας με την εξυπηρέτηση της λογικής του κέρδους -“απογευματινά” χειρουργεία, ΣΔΙΤ στα δημόσια νοσοκομεία, εισαγωγή εταιρειών στα πανεπιστήμια, χρηματοδότηση πανεπιστημίων με βάση την αποδοτικότητα, ίδρυση Ωνάσειων σχολείων-, έρχεται να συμπληρώσει η ψήφιση του Νέου Ποινικού Κώδικα και οι νέες εξαγγελίες για αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών επ’ αφορμής και της καμπάνιας RearnEurope με φόντο την δαπάνη μέχρι και 800 δις. 

Σε αυτό το πλαίσιο, οι φυλακές λειτουργούν ως πειθαρχικό σύστημα του πληθυσμού και ως εργαλείο στρατιωτικοποίησης κάθε πτυχής της ζωής υπό το φόβο της φυλάκισης. Εκεί καταλήγουν ή “παράγονται” πλεονάζοντες πληθυσμοί, τους οποίους χρειάζεται το κράτος ως δεξαμενή φτωχών, εξαρτημένων και περιθωριοποιημένων. Είναι ενδεικτικό ότι με την πλέον πανταχού παρούσα δικαιολογία του διακινητή έχουν φυλακιστεί πάνω από 2.000 μετανάστες, εκ των οποίων κάποιοι για την κατηγορία της διακίνησης της ίδιας της οικογένειάς τους. Την ίδια στιγμή, συντελείται η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραηλινό κράτος και την καπιταλιστική πολεμική μηχανή, με την στήριξη του ελληνικού κράτους, φανερώνοντας το μέλλον και το παρόν ενάντια στο οποίο πρέπει να αντιπατατεθούμε από άκρη σε άκρη.

Παράλληλα, οι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών λογίζονται και αυτοί ως πλεονάζοντες πληθυσμοί στους οποίους συνεχώς επιβάλλονται νέες πρακτικές πειθάρχισης και ποινικοποίησης. Οφείλουμε να φωτίσουμε τις κοινές ρίζες των αιτιών που καταλήγουν στις φυλακές ή στο στόχαστρο του κράτους, οι κοινωνικές αγωνίστριες, οι φτωχοί και οι μετανάστες, με φόντο το ξέσπασμα αγώνων για την αμφισβήτηση των ίδιων των φυλακών και των διαχωρισμών που πριμοδοτούν. Να προτάξουμε την αλληλεγγύη κόντρα στην κρατική καταστολή και την ταξική καταπίεση.

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ/ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΥΡΙΑΚΟ ΞΥΜΗΤΗΡΗ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΚΑΜΙΑ ΣΙΩΠΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Την Πέμπτη 3 Απριλίου το ελληνικό λιμενικό τρύπισε και βύθισε βάρκα στην οποία βρίσκονταν μετανάστ(ρι)ες από Συρία και Αφγανιστάν, με αποτέλεσμα να πνιγούν 7 άτομα, εκ των οποίων 3 παιδιά και ένα ακόμα παιδί ακόμα να αγνοείται, θεωρούμενο νεκρό. Τα ΜΜΕ μίλησαν για “διάσωση 23 ατόμων” και το λιμενικό, κατά τη συνήθη τακτική του συνέλαβε ως διακινητή έναν 20χρονο μετανάστη ο οποίος έχασε τη γυναίκα του και το παιδί του και το άλλο του παιδί αγνοείται. Αργότερα την ίδια μέρα, μετά από ναυάγιο και πάλι ανοιχτά της Λέσβου εντός των τουρκικών υδάτων, διασώζονται 25 άνθρωποι, ενώ 9 ανασύρονται νεκροί και ένα αγνοούμενο άτομο θεωρείται νεκρό. Την Κυριακή 5 Απριλίου συμβαίνει ακόμα ένα ναυάγιο κοντά στο Καστελόριζο, όπου σκοτώνεται ένας μετανάστης.
Όσοι άνθρωποι επιχειρούν να διασχίσουν το Αιγαίο για να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, κινδυνεύουν να σκοτωθούν από τις ελληνικές αρχές ή στην καλύτερη περίπτωση να επαναπροωθηθούν βίαια στο όνομα της ασφάλειας, της τάξης και του κέρδους. Σε μία περίοδο όπου οι πόλεμοι του κεφαλαίου οδηγούν σε γενοκτονία, εκατόμβες νεκρών, ανθρωπιστικές κρίσεις, στο εσωτερικό των δυτικών κρατών καλπάζει η αντιμεταναστευτική ρητορική που ανάγει τους μετανάστες ως την πηγή των δεινών, κλείνοντας το μάτι στη θωράκιση του κεφαλαίου.
Το κράτος κάνει ξεκάθαρο ότι οι μετανάστες για τον καπιταλισμό είναι από αναλώσιμοι μέχρι εντελώς αόρατοι. Οι συστηματικές δολοφονίες μεταναστών, η προετοιμασία για πόλεμο, η ενεργός συμμετοχή στη γενοκτονία των παλαιστινίων, η επέκταση των φυλακών, η φτωχοποίηση, η καταστολή, η διεύρυνση των ορίων της φυλακής είναι το παρόν και το μέλλον που υπόσχεται το κράτος και το κεφάλαιο στους καταπιεσμένους. Παράλληλα, όλα τα παραπάνω αποτελούν προϋποθέσεις για τη συνέχιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, βλέπουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τους μετανάστες και την αναγκαιότητα να παλέψουμε μαζί τους ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης που βρίσκονται.
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΑ ΑΔΕΡΦΙΑ
ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες μετά από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις που διαδραματίστηκαν σε όλη την χώρα με αφορμή το ζήτημα των Τεμπών. Αρχής γενομένης από τις 26/1 και εν συνεχεία με την γενική απεργία στις 28/2 καθώς και τις επόμενες πορείες όπου πλήθος κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους έχοντας ως βασικό αίτημα, στην πλειονότητα του, τουλάχιστον στην μεγάλη εικόνα, την απόδοση δικαιοσύνης για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

Ο πραγματικός λόγος όμως των μαζικών διαδηλώσεων, κατά την γνώμη μας, ξεπερνάει το παραπάνω αίτημα. Το αφήγημα αυτό, που προπαγανδίζεται συνεχώς από τα Μ.Μ.Ε. δίνει το απαιτούμενο πάτημα που χρειάζεται αυτή την στιγμή το κράτος ώστε να λειτουργήσει πυροσβεστικά προς αυτή την μεγάλη κοινωνική κίνηση που δημιουργήθηκε. Μια κοινωνική κίνηση που δεδομένα αφορμάται από το ζήτημα των Τεμπών και τα νέα ηχητικά που ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά τα αίτια της θεωρούμε ότι είναι πολύ βαθύτερα και πηγάζουν από τις καθημερινές καταπιέσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Σε αυτές λοιπόν τις καταπιέσεις είναι που βρίσκουμε την σύνδεση και με το έγκλημα στα Τέμπη. Ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι κοινός παρονομαστής και πηγή δημιουργίας τους είναι η λογική του κέρδους. Το έγκλημα των Τεμπών είναι η κορυφή του παγόβουνου όλων αυτών στα οποία οφείλουμε να αντιστεκόμαστε καθημερινά. Από την διαρκή υποτίμηση του σιδηροδρόμου όσο ήταν υπό την αιγίδα του κράτους (υποτίμηση που κορυφώθηκε στα χρόνια των μνημονίων) φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, όπου ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με μια τρόπον τινά συνεργασία ιταλικού και ελληνικού κρατικού κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, τα τρένα που χρησιμοποιούνται σήμερα ανήκουν στην ιταλική Hellenic train, ενώ ο Ο.Σ.Ε. παραμένει υποστελεχωμένος υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους. Φυσικά, όλες οι κινήσεις που έγιναν ανά τα χρόνια στον σιδηρόδρομο από το κράτος και το κεφάλαιο, που κινούν τα νήματα στην διαμόρφωση της κοινωνικής πραγματικότητας, ήταν για να συνεχίσει αυτός να αποτελεί εύφορο πεδίο κερδοφορίας για την αστική τάξη σε βάρος της κοινωνικής βάσης.

Το κεφάλαιο όμως, με στόχευση αφενός στην διατήρηση και αφετέρου στην αύξηση των κερδών του, μεταφέρει τις παραπάνω πρακτικές σε όλες τις πτυχές της ζωής. Στους χώρους δουλειάς η επισφάλεια, η εντατικοποίηση και η έλλειψη βασικών μέτρων ασφαλείας έχουν γίνει δεύτερη φύση των εργαζόμενων σήμερα. Κατακτήσεις, αποκυήματα αγώνων της εργατικής τάξης στο πέρασμα των αιώνων, έχουν πάει περίπατο στο όνομα μιας εντατικής και ραγδαία αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αυτό που καθημερινά ακούμε ως ‘ανάπτυξη’ από τα ΜΜΕ-φερέφωνα της αστικής εξουσίας. Τα εργατικά δυστυχήματα έχουν γίνει πλέον άλλο ένα δίλεπτο στα δελτία των 8, ενώ όσοι/ες δεν θυσιάζουν τη ζωή τους για τα κέρδη των αφεντικών, τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ σε 2 και 3 δουλειές για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες. Σε όλη αυτή την περίσταση, το κράτος ως αρωγός στις βλέψεις της αστικής τάξης έχει περάσει μια σειρά από αντεργατικά νομοσχέδια που στην πραγματικότητα λύνουν τα χέρια των αφεντικών στην επιθυμία τους για ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Παρουσιάζονται μάλιστα με ένα “φιλικό” πρόσημο για εμάς, θέλοντας έτσι να χτιστεί το προφίλ ενός κράτους που υπερασπίζεται τα κεκτημένα της εργατικής τάξης ενάντια στις πιθανές ατασθαλίες των αφεντικών. Η συγκεκριμένη βλέψη βέβαια έχει ξεκάθαρη στόχευση αφού το κράτος γνωρίζει πολύ καλά την εν δυνάμει ικανότητα της κοινωνικής βάσης να αγωνιστεί και να ανατρέψει τους υπάρχοντες συσχετισμούς οπότε έχει ως στόχο να προσπαθεί να την πείσει ότι “δουλεύει γι’ αυτήν”.

Αναφερόμενοι/ες στην κοινωνική συγκυρία, δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφερθούμε στην, επί μήνες πλέον, ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας της Παλαιστίνης. Η συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια γενοκτονία έχει πάρει πλέον -μετά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη- ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Βομβαρδισμένα σπίτια και νοσοκομεία, εκατόμβες νεκρών παιδιών και αμάχων, ένας ολόκληρος λαός εκτοπισμένος από τον τόπο διαμονής του είναι μερικά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Δεξί χέρι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ στην γενοκτονία, είναι φυσικά οι στρατιωτικοί του σύμμαχοι, δηλαδή οι ΗΠΑ και τα δυτικά κράτη. Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτά, κατέχει προφανώς το ελληνικό κράτος, το οποίο συμμετέχει ενεργά στο σχεδιασμό των πλάνων της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ειδικά στη γεωπολιτική “γειτονιά” του και προς ανατολάς, βάζοντας φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στα λουτρά αίματος των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων.

Δεν περιμέναμε βέβαια τα παραπάνω για να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για το ελληνικό κράτος. Πέρα από την διαχρονική του συμμετοχή αλλά και αυτόνομη τέλεση εγκλημάτων κατά του πολυεθνικού προλεταριάτου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου ( τις τελευταίες δεκαετίες και μέσω του ΝΑΤΟ), το ελληνικό κράτος διεξάγει έναν κανονικό ,κυρηγμένο νεοαποικιακό “μικρό πόλεμο” στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς τόσο στο εσωτερικό όσο και στα σύνορα της επικρατείας άμυνας/ασφάλειας του. Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων του και οι επαναπροωθήσεις στα ανοιχτά του Αιγαίου είναι το πρώτο καλωσόρισμα για όσους/ες μετανάστριες αναζητούν ενα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Η Πύλος και η δολοφονία τουλάχιστον 600 μεταναστών εκεί από το ελληνικό λιμενικό είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που όμως έχει και άλλα συστατικά: καθημερινές δολοφονίες είτε με εν ψυχρώ πυροβολισμούς, είτε με μικρότερα ναυάγια από τα pushbacks γεμίζουν τις ελληνικές θάλασσες με άψυχα σώματα μεταναστριών. Οσους/ες δε καταφέρουν να μπουν τελικά στο ελληνικό κράτος, περιμένει μια επίγεια κόλαση: Κέντρα κράτησης με στοιβαγμένους ανθρώπους και άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ατέρμονες διαδικασίες ασύλου, σε έναν πρωτόγνωρο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η στέρηση βασικής ιατρικής περίθαλψης οδηγεί σε θανάτους μεταναστριών (κάτω από ‘ άγνωστες- αδιευκρίνιστες’ συνθήκες όπως διαβάζουμε στα καθεστωτικά μέσα), και άλλες που άνθρωποι αυτοκτονούν αδυνατώντας να διαχειριστούν τις παραπάνω συνθήκες και την κατάφωρη αδικία του να είσαι κάπου φυλακισμένος/η απλά και μόνο επειδή θέλησες ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο.

Το διάχυτο αυτό μίσος που θέτει τις μεταναστριες στο στόχαστρο για κάθε κρίση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, οργανώνει την αγρια εκμετάλλευση τους στα σύνορα, τα κέντρα κράτησης, τα χωράφια και όλους τους υπόλοιπους χώρους εργασίας.Οι δηλώσεις των φασιστών που κατηγορούν τους μετανάστες για τα χαμηλά μεροκάματα, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τη γενικότερη εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά είναι ενδεικτικές των σκοπών του εθνικισμού/φασισμού, ο οποίος ανάγει την εργασία σε προνόμιο και την εργατική δύναμη σε κάτι ανεξάρτητο από τα αφεντικά. Με αυτό τον τρόπο, οι φασίστες αποκρύπτουν ότι η εργασία είναι η παραγωγική σχέση του κεφαλαίου με την εργατική τάξη με σκοπό την επικυριαρχία του πρώτου επί του τελευταίου, όπως επίσης αποκρύπτουν την ταξική κοινότητα των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων εργατών, κεντροβαρίζοντας στην εθνική ενότητα μεταξύ εργατών και αφεντικών.

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να είναι μία και μοναδική: η από τα κάτω οργανωμένη αντίσταση του προλεταριάτου. Η αδιαμφισβήτητη αλληλεγγύη μας στις/στους Παλαιστίνιες/ους περνά τόσο μέσα από την αλληλεγγύη μας στις μετανάστριες στα κέντρα κράτησης και εκτός αυτών, όσο και στην προσπάθεια για μπλοκάρισμα της έμπρακτης συμμετοχής του ελληνικού κράτους στην γενοκτονία.Η απεργία αποτελεί λοιπόν, ένα διαχρονικά , πολύ δυνατό όπλο της εργατικής τάξης στον αδιάλειπτο αγώνα που αυτή καλείται να δίνει απέναντι σε όσους την αφαιμάσσουν καθημερινά. Το χτίσιμο προλεταριακής-ταξικής συνείδησης, η διαπίστωση τελικά ότι εχθρός δεν είναι αυτός που έρχεται σε σωσίβιες λέμβους αλλά αυτός που κατέχει τα μέσα παραγωγής και δίνει εντολές μέσα από το γραφείο, είναι η σκέψη που προκαλεί τον τρόμο κράτους και αφεντικών. Οι καρποί- όσοι έχουν απομείνει- αγώνων στους χώρους εργασίας είναι αυτοί που γευόμαστε ακόμα και σήμερα ως τα δικαιώματα μας. Τίποτα παραπάνω δεν μας έχει χαριστεί, απ΄όσα έχουμε κερδίσει με τους αγώνες μας.

Είναι σίγουρο ότι ο θεσμοθετημένος/εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν συναντάει σε κανένα του σημείο την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε να έχουν οι ταξικοί μας αγώνες. Κινήσεις-πυροτεχνήματα, καθοδηγούμενες από τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου δεν συμβάλλουν σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από την δημιουργία μιας ψευδούς αίσθησης, ενός μάχιμου συνδικαλισμού που παλεύει για εμάς. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο είναι αδύνατον να φτιαχτούν πραγματικά επικίνδυνες – για την αστική κυριαρχία – κοινότητες αγώνα στους χώρους εργασίας. Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να ενισχύσουμε με την παρουσία μας τα εργατικά σωματεία και να μπολιάσουμε σε αυτά τα αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά που θεωρούμε ότι τελικά καθιστούν απειλητικούς τους αγώνες μας για το κράτος και τα αφεντικά.

Καθώς η 28η Φλεβάρη πλησίαζε και η κυβέρνηση συνειδητοποιήσε ότι το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα που διέπραξε θα κατεβάσει χιλιάδες στους δρόμους, ότι η οργή ήταν διάχυτη σε όλη την κοινωνία και στο μυαλό όλων μας επαναλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, συνειδητοποίησε δηλαδή, ότι είναι απέναντί του όλη η κοινωνία. Έτσι λοιπόν, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους λειτούργησαν ρολόι, καθώς προκειμένου να οριοθετήσουν την κοινωνική οργή στον δρόμο, αναπαρήγαγαν το αφήγημα ότι ο κόσμος που θα αποφασίσει να συγκρουστεί, είναι προβοκάτορες και μπάτσοι, απονοηματοδοτώντας πλήρως τα εργαλεία και τους λόγους επίθεσης απέναντι στο κράτος, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και πείθοντάς την, ότι ο μόνος τρόπος να διαμαρτύρεσαι είναι ο ειρηνικός.

Απέναντι σε ένα κράτος δολοφόνο, που δολοφονεί στα σύνορα, χτυπάει διαδηλωτές, εκκενώνει καταλήψεις, κάνει εξώσεις πρώτης κατοικίας, η μόνη απάντηση είναι η συλλογικοποίηση των αρνήσεων μας.Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή, μαχόμαστε διαρκώς ενάντια στην πατριαρχία, τον καπιταλισμό, το κράτος, το κεφάλαιο, μαχόμαστε διαρκώς για να ζήσουμε στιγμές ελευθερίας. Ούτε σκέψη για βήμα πίσω.

ΟΥΤΕ 1 ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΏΣΕΙΣ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ

ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€

ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

Αναρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Βρισκόμαστε λίγες μόνο μέρες μετά από τις συνεχόμενες διαδηλώσεις που διαδραματίστηκαν σε όλη την χώρα με αφορμή το ζήτημα των Τεμπών. Αρχής γενομένης από τις 26/1 και εν συνεχεία με την γενική απεργία στις 28/2 καθώς και τις επόμενες πορείες όπου πλήθος κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους έχοντας ως βασικό αίτημα, στην πλειονότητα του, τουλάχιστον στην μεγάλη εικόνα, την απόδοση δικαιοσύνης για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών.

Ο πραγματικός λόγος όμως των μαζικών διαδηλώσεων, κατά την γνώμη μας, ξεπερνάει το παραπάνω αίτημα. Το αφήγημα αυτό, που προπαγανδίζεται συνεχώς από τα Μ.Μ.Ε. δίνει το απαιτούμενο πάτημα που χρειάζεται αυτή την στιγμή το κράτος ώστε να λειτουργήσει πυροσβεστικά προς αυτή την μεγάλη κοινωνική κίνηση που δημιουργήθηκε. Μια κοινωνική κίνηση που δεδομένα αφορμάται από το ζήτημα των Τεμπών και τα νέα ηχητικά που ήρθαν στην επιφάνεια, αλλά τα αίτια της θεωρούμε ότι είναι πολύ βαθύτερα και πηγάζουν από τις καθημερινές καταπιέσεις σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Σε αυτές λοιπόν τις καταπιέσεις είναι που βρίσκουμε την σύνδεση και με το έγκλημα στα Τέμπη. Ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι κοινός παρονομαστής και πηγή δημιουργίας τους είναι η λογική του κέρδους. Το έγκλημα των Τεμπών είναι η κορυφή του παγόβουνου όλων αυτών στα οποία οφείλουμε να αντιστεκόμαστε καθημερινά. Από την διαρκή υποτίμηση του σιδηροδρόμου όσο ήταν υπό την αιγίδα του κράτους (υποτίμηση που κορυφώθηκε στα χρόνια των μνημονίων) φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση, όπου ο σιδηρόδρομος λειτουργεί με μια τρόπον τινά συνεργασία ιταλικού και ελληνικού κρατικού κεφαλαίου. Συγκεκριμένα, τα τρένα που χρησιμοποιούνται σήμερα ανήκουν στην ιταλική Hellenic train, ενώ ο Ο.Σ.Ε. παραμένει υποστελεχωμένος υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους. Φυσικά, όλες οι κινήσεις που έγιναν ανά τα χρόνια στον σιδηρόδρομο από το κράτος και το κεφάλαιο, που κινούν τα νήματα στην διαμόρφωση της κοινωνικής πραγματικότητας, ήταν για να συνεχίσει αυτός να αποτελεί εύφορο πεδίο κερδοφορίας για την αστική τάξη σε βάρος της κοινωνικής βάσης.

Το κεφάλαιο όμως, με στόχευση αφενός στην διατήρηση και αφετέρου στην αύξηση των κερδών του, μεταφέρει τις παραπάνω πρακτικές σε όλες τις πτυχές της ζωής. Στους χώρους δουλειάς η επισφάλεια, η εντατικοποίηση και η έλλειψη βασικών μέτρων ασφαλείας έχουν γίνει δεύτερη φύση των εργαζόμενων σήμερα. Κατακτήσεις, αποκυήματα αγώνων της εργατικής τάξης στο πέρασμα των αιώνων, έχουν πάει περίπατο στο όνομα μιας εντατικής και ραγδαία αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αυτό που καθημερινά ακούμε ως ‘ανάπτυξη’ από τα ΜΜΕ-φερέφωνα της αστικής εξουσίας. Τα εργατικά δυστυχήματα έχουν γίνει πλέον άλλο ένα δίλεπτο στα δελτία των 8, ενώ όσοι/ες δεν θυσιάζουν τη ζωή τους για τα κέρδη των αφεντικών, τρέχουν από το πρωί ως το βράδυ σε 2 και 3 δουλειές για να καλύψουν τις καθημερινές ανάγκες. Σε όλη αυτή την περίσταση, το κράτος ως αρωγός στις βλέψεις της αστικής τάξης έχει περάσει μια σειρά από αντεργατικά νομοσχέδια που στην πραγματικότητα λύνουν τα χέρια των αφεντικών στην επιθυμία τους για ακόμη μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Παρουσιάζονται μάλιστα με ένα “φιλικό” πρόσημο για εμάς, θέλοντας έτσι να χτιστεί το προφίλ ενός κράτους που υπερασπίζεται τα κεκτημένα της εργατικής τάξης ενάντια στις πιθανές ατασθαλίες των αφεντικών. Η συγκεκριμένη βλέψη βέβαια έχει ξεκάθαρη στόχευση αφού το κράτος γνωρίζει πολύ καλά την εν δυνάμει ικανότητα της κοινωνικής βάσης να αγωνιστεί και να ανατρέψει τους υπάρχοντες συσχετισμούς οπότε έχει ως στόχο να προσπαθεί να την πείσει ότι “δουλεύει γι’ αυτήν”.

Αναφερόμενοι/ες στην κοινωνική συγκυρία, δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφερθούμε στην, επί μήνες πλέον, ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας της Παλαιστίνης. Η συνεχιζόμενη εδώ και χρόνια γενοκτονία έχει πάρει πλέον -μετά την επίθεση της 7ης Οκτώβρη- ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Βομβαρδισμένα σπίτια και νοσοκομεία, εκατόμβες νεκρών παιδιών και αμάχων, ένας ολόκληρος λαός εκτοπισμένος από τον τόπο διαμονής του είναι μερικά από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Δεξί χέρι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ στην γενοκτονία, είναι φυσικά οι στρατιωτικοί του σύμμαχοι, δηλαδή οι ΗΠΑ και τα δυτικά κράτη. Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτά, κατέχει προφανώς το ελληνικό κράτος, το οποίο συμμετέχει ενεργά στο σχεδιασμό των πλάνων της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ειδικά στη γεωπολιτική “γειτονιά” του και προς ανατολάς, βάζοντας φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στα λουτρά αίματος των αντιστεκόμενων Παλαιστινίων.

Δεν περιμέναμε βέβαια τα παραπάνω για να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για το ελληνικό κράτος. Πέρα από την διαχρονική του συμμετοχή αλλά και αυτόνομη τέλεση εγκλημάτων κατά του πολυεθνικού προλεταριάτου των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου ( τις τελευταίες δεκαετίες και μέσω του ΝΑΤΟ), το ελληνικό κράτος διεξάγει έναν κανονικό ,κυρηγμένο νεοαποικιακό “μικρό πόλεμο” στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς τόσο στο εσωτερικό όσο και στα σύνορα της επικρατείας άμυνας/ασφάλειας του. Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων του και οι επαναπροωθήσεις στα ανοιχτά του Αιγαίου είναι το πρώτο καλωσόρισμα για όσους/ες μετανάστριες αναζητούν ενα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη. Η Πύλος και η δολοφονία τουλάχιστον 600 μεταναστών εκεί από το ελληνικό λιμενικό είναι το κερασάκι σε μια τούρτα που όμως έχει και άλλα συστατικά: καθημερινές δολοφονίες είτε με εν ψυχρώ πυροβολισμούς, είτε με μικρότερα ναυάγια από τα pushbacks γεμίζουν τις ελληνικές θάλασσες με άψυχα σώματα μεταναστριών. Οσους/ες δε καταφέρουν να μπουν τελικά στο ελληνικό κράτος, περιμένει μια επίγεια κόλαση: Κέντρα κράτησης με στοιβαγμένους ανθρώπους και άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ατέρμονες διαδικασίες ασύλου, σε έναν πρωτόγνωρο εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η στέρηση βασικής ιατρικής περίθαλψης οδηγεί σε θανάτους μεταναστριών (κάτω από ‘ άγνωστες- αδιευκρίνιστες’ συνθήκες όπως διαβάζουμε στα καθεστωτικά μέσα), και άλλες που άνθρωποι αυτοκτονούν αδυνατώντας να διαχειριστούν τις παραπάνω συνθήκες και την κατάφωρη αδικία του να είσαι κάπου φυλακισμένος/η απλά και μόνο επειδή θέλησες ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο.

Το διάχυτο αυτό μίσος που θέτει τις μεταναστριες στο στόχαστρο για κάθε κρίση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, οργανώνει την αγρια εκμετάλλευση τους στα σύνορα, τα κέντρα κράτησης, τα χωράφια και όλους τους υπόλοιπους χώρους εργασίας.Οι δηλώσεις των φασιστών που κατηγορούν τους μετανάστες για τα χαμηλά μεροκάματα, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τη γενικότερη εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά είναι ενδεικτικές των σκοπών του εθνικισμού/φασισμού, ο οποίος ανάγει την εργασία σε προνόμιο και την εργατική δύναμη σε κάτι ανεξάρτητο από τα αφεντικά. Με αυτό τον τρόπο, οι φασίστες αποκρύπτουν ότι η εργασία είναι η παραγωγική σχέση του κεφαλαίου με την εργατική τάξη με σκοπό την επικυριαρχία του πρώτου επί του τελευταίου, όπως επίσης αποκρύπτουν την ταξική κοινότητα των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων εργατών, κεντροβαρίζοντας στην εθνική ενότητα μεταξύ εργατών και αφεντικών.

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να είναι μία και μοναδική: η από τα κάτω οργανωμένη αντίσταση του προλεταριάτου. Η αδιαμφισβήτητη αλληλεγγύη μας στις/στους Παλαιστίνιες/ους περνά τόσο μέσα από την αλληλεγγύη μας στις μετανάστριες στα κέντρα κράτησης και εκτός αυτών, όσο και στην προσπάθεια για μπλοκάρισμα της έμπρακτης συμμετοχής του ελληνικού κράτους στην γενοκτονία.

Η απεργία αποτελεί λοιπόν, ένα διαχρονικά , πολύ δυνατό όπλο της εργατικής τάξης στον αδιάλειπτο αγώνα που αυτή καλείται να δίνει απέναντι σε όσους την αφαιμάσσουν καθημερινά. Το χτίσιμο προλεταριακής-ταξικής συνείδησης, η διαπίστωση τελικά ότι εχθρός δεν είναι αυτός που έρχεται σε σωσίβιες λέμβους αλλά αυτός που κατέχει τα μέσα παραγωγής και δίνει εντολές μέσα από το γραφείο, είναι η σκέψη που προκαλεί τον τρόμο κράτους και αφεντικών. Οι καρποί- όσοι έχουν απομείνει- αγώνων στους χώρους εργασίας είναι αυτοί που γευόμαστε ακόμα και σήμερα ως τα δικαιώματα μας. Τίποτα παραπάνω δεν μας έχει χαριστεί, απ΄όσα έχουμε κερδίσει με τους αγώνες μας.

Είναι σίγουρο ότι ο θεσμοθετημένος/εργοδοτικός συνδικαλισμός των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ δεν συναντάει σε κανένα του σημείο την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε να έχουν οι ταξικοί μας αγώνες. Κινήσεις-πυροτεχνήματα, καθοδηγούμενες από τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου δεν συμβάλλουν σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από την δημιουργία μιας ψευδούς αίσθησης, ενός μάχιμου συνδικαλισμού που παλεύει για εμάς. Φυσικά, με αυτόν τον τρόπο είναι αδύνατον να φτιαχτούν πραγματικά επικίνδυνες – για την αστική κυριαρχία – κοινότητες αγώνα στους χώρους εργασίας. Για τον λόγο αυτό οφείλουμε να ενισχύσουμε με την παρουσία μας τα εργατικά σωματεία και να μπολιάσουμε σε αυτά τα αδιαμεσολάβητα χαρακτηριστικά που θεωρούμε ότι τελικά καθιστούν απειλητικούς τους αγώνες μας για το κράτος και τα αφεντικά.

Καθώς η 28η Φλεβάρη πλησίαζε και η κυβέρνηση συνειδητοποιήσε ότι το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα που διέπραξε θα κατεβάσει χιλιάδες στους δρόμους, ότι η οργή ήταν διάχυτη σε όλη την κοινωνία και στο μυαλό όλων μας επαναλαμβάνονταν ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη, συνειδητοποίησε δηλαδή, ότι είναι απέναντί του όλη η κοινωνία. Έτσι λοιπόν, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους λειτούργησαν ρολόι, καθώς προκειμένου να οριοθετήσουν την κοινωνική οργή στον δρόμο, αναπαρήγαγαν το αφήγημα ότι ο κόσμος που θα αποφασίσει να συγκρουστεί, είναι προβοκάτορες και μπάτσοι, απονοηματοδοτώντας πλήρως τα εργαλεία και τους λόγους επίθεσης απέναντι στο κράτος, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και πείθοντάς την, ότι ο μόνος τρόπος να διαμαρτύρεσαι είναι ο ειρηνικός. Απέναντι σε ένα κράτος δολοφόνο, που δολοφονεί στα σύνορα, χτυπάει διαδηλωτές, εκκενώνει καταλήψεις, κάνει εξώσεις πρώτης κατοικίας, η μόνη απάντηση είναι η συλλογικοποίηση των αρνήσεων μας.

Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί επιλογή, μαχόμαστε διαρκώς ενάντια στην πατριαρχία, τον καπιταλισμό, το κράτος, το κεφάλαιο, μαχόμαστε διαρκώς για να ζήσουμε στιγμές ελευθερίας. Ούτε σκέψη για βήμα πίσω.

ΟΥΤΕ 1 ΕΥΡΩ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙΣ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΏΣΕΙΣ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ ΤΑΞΙΚΗ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ

ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΓΙΑ 400€

ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

Αναρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης