Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Στις 03/12 πραγματοποιήσαμε προβολή του Ντοκιμαντέρ “Sudan, Remember Us” στη Σχολή Θετικών Επιστημών (ΣΘΕ) στη Θεσσαλονίκη με αφορμή την πολεμική κατάσταση που βιώνουν οι λαοί στο Σουδάν μέσω γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων και εκτοπισμών με σκοπό να ανοίξουμε από τη δική μας πλευρά το ζήτημα στη δημόσια σφαίρα μιας που είτε η κατάσταση αποσιωπείται πλήρως είτε δεν λαμβάνει την απαραίτητη προσοχή. Έτσι συντάξαμε την παρούσα εισήγηση/κείμενο για να συμβάλλουμε όσο μπορούμε στο ζήτημα.  Από την Παλαιστίνη μέχρι την Υεμένη και το Σουδάν, διεθνιστική αλληλεγγύη σε όλους τους καταπιεσμένους. 

 Το κείμενο της ομάδας, μέρος του οποίου διαβάσαμε στη συζήτηση που ακολούθησε του ντοκιμαντέρ : 

Tasgut Bas – Just Fall, Τhat΄s Αll![σύνθημα της σουδανικής επανάστασης]

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το παρόν κείμενο προέκυψε από την ανάγκη να κάνουμε ένα πρώτο βήμα προς την αλληλεγγύη στους λαούς του Σουδάν που υφίστανται γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, βαρβαρότητες και εκτοπισμούς και σε αυτούς που οργανώνονται και αντιστέκονται εν μέσω ενός καταστροφικού πολέμου. Καταπιανόμαστε με την περίοδο από το 2018 μέχρι σήμερα προσπαθώντας να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε τις προϋποθέσεις χειραφέτησης των καταπιεσμένων του Σουδάν και το ρόλο των δυνάμεων της αντίδρασης. 

Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ

Για να κατανοήσουμε τους αγώνες του σουδανικού λαού, είναι απαραίτητο να εξετάσουμε τις ιστορικές ρίζες της οικονομικής και κοινωνικής του πραγματικότητας. Η αγγλοαιγυπτιακή αποικιοκρατία στο Σουδάν από το 1899 μέχρι το 1956, βασιζόμενη σε ένα μονοπαραγωγικό μοντέλο εξαγωγής βαμβακιού, διαμόρφωσε ένα μεταποικιακό μοντέλο με παρόμοια χαρακτηριστικά. Μετά το 1970 οι πηγές πετρελαίου του νότιου Σουδάν αποτέλεσαν πυλώνα της οικονομίας, με το βόρειο Σουδάν να τις εκμεταλλεύεται και να αναπτύσσεται οικονομικά, ενώ το νότιο υποβαθμιζόταν. Η συνθήκη αυτή οδήγησε στον διχασμό τους το 2011, μπλοκάροντας την πρόσβαση του βόρειου στις πηγές πλούτου και δημιουργώντας οικονομική κρίση που φτωχοποίησε έντονα την κοινωνική βάση και οδήγησε στην οργάνωση και την αντίστασή της.

Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΣΟΥΔΑΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ- ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ

Ήδη απο το 2013, ένας σπόρος αντίστασης και οργάνωσης σε επίπεδο “βάσης” είχε φυτευτεί, όταν ξεκίνησαν να οργανώνονται οι “Σουδανικές Επιτροπές Αντίστασης” ή “επιτροπές γειτονιάς” (Sudanese resistance committees ή neighborhood committees) ενάντια και τότε στο καθεστώς της χούντας του Omar al-Bashir. Οι διαχρονικές οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις όμως,έφτασαν σε αποκορύφωμα τον Δεκέμβριο του 2018, που ξέσπασε ένα κίνημα στους δρόμους του Σουδάν ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς της χούντας, τη βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και ενάντια στη λιτότητα και στις ανατιμήσεις βασικών προϊόντων και υπηρεσιών.Μπροστά στην ακραία υποτίμηση των ζωών τους, οι σουδανοί και οι σουδανές οργάνωσαν τις συνελεύσεις γειτονιών, που έως το 2019 είχαν δημιουργήσει ένα εθνικό δίκτυο με τον αριθμό τους το 2021 να φτάνει τις 8.000. Αυτή η τοπική και αποκεντρωμένη μορφή οργάνωσης, λειτούργησε ως μία μορφή έμπρακτης αλληλεγγύης στις γειτονιές φροντίζοντας για την κάλυψη των βασικών τους αναγκών, αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε και το βασικό όχημα οργάνωσης του λαϊκού κινήματος του 2019. Ως η πιο μαζική και ριζοσπαστικοποιημένη τάση, θεωρήθηκε ο βασικός μηχανισμός διαρκούς επαναστατικής πίεσης, εφόσον μέσω διαδικασιών βάσης, διοργάνωναν διαδηλώσεις, απεργίες και αντικαθεστωτικές δράσεις. Το βασικό επαναστατικό κορμό αποτελούσαν άτομα νεαρής ηλικίας από φτωχοποιημενές γειτονιές, που διατηρώντας μια καχύποπτη στάση στα συγκεντρωτικά και πατριαρχικά κόμματα της αντιπολίτευσης, αναζήτησαν τρόπους οριζόντιας οργάνωσης και δημιούργησαν το πανεθνικό δίκτυο επιτροπών γειτονιάς, διατηρώντας όμως την αυτονομία της κάθε συνέλευσης.Οι πρώτες μέρες τις εξέγερσης, με την αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να καταστείλει την κοινωνική οργή, πέτυχαν την ενίσχυση των επιτροπών πολλαπλασιάζοντάς τες, με βασικό παράδειγμα το Βόρειο Χαρτούμ στο οποίο συστάθηκαν 80 συνελεύσεις γειτονιάς με 100άδες μέλη στην κάθε μία. Η δράση των πυρήνων αυτή ήταν τοπική, παρέμεναν αυτόνομες, ενώ ανέθεσαν στο FFC, έναν ευρύ σχηματισμό πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων της αντιπολίτευσης,μόνο προσωρινή εκπροσώπηση.Το κομμάτι της έμπρακτης αλληλεγγύης των επιτροπών με την οργάνωση δομών παροχής τροφής, στέγασης, καυσίμων και ιατρικής περίθαλψης, ήρθε να καλύψει το κενό που είχαν δημιουργήσει οι “popular committees” της κυβέρνησης Bashir, φροντίζοντας ουσιαστικά για την κοινωνική τους αναπαραγωγή σε μια περίοδο εξαθλίωσης που η κοινωνική βάση δεχόταν ταξική επίθεση. Με την όξυνση των πολεμικών συγκρούσεων οι επιτροπές γειτονιάς ανέλαβαν την λειτουργία κλειστών κέντρων υγείας και παρείχαν ενημερώσεις σχετικά με τη διαθεσιμότητα νερού και ηλεκτρικού ρεύματος, καθώς και πληροφορίες για ασφαλείς διαδρομές στην εκκένωση περιοχών υψηλού κινδύνου.

ΟΙ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ

Η δύναμη και η επιρροή στην κοινωνική συνείδηση που απέκτησαν οι επιτροπές,αποτέλεσαν κίνδυνο για την σουδανική κυβέρνηση, η οποία προσπάθησε να τις θεσμοθετήσει και να τις ελέγχξει. Πρόθεση του κατασταλτικού μηχανισμού ήταν η μετονομασία των επιτροπών σε “Commities of service and change”, η γραφειοκρατικοποίησή τους και η υπαγωγή τους στο FFC , ώστε να περιοριστούν σε κάποιο θεσμικό πλαίσιο και να αξιοποιηθούν για την εξυπηρέτηση των κρατικών συμφερόντων. Ως απάντηση, 40 από τις επιτροπές αντιτάχθηκαν με καταγγελίες και απειλές απάντησης στην καταστολή τους, υπερασπιζόμενες την αυτονομία τους και την πολιτική τους δράση. Η αφομοίωση των επιτροπών, ήταν κομμάτι της στρατηγικής “soft landing” που υιοθέτησε ο SAF για να τερματίσει την εξέγερση και τις κοινωνικές αντιδράσεις. Επιδίωξε ουσιαστικά ένα συμβιβασμό του παλιού καθεστώτος με νέες μεταρρυθμίσεις που θα κατεύναζαν το κοιωνικό κίνημα που είχε ξεσπάσει, πετυχαίνοντας μία ελεγχόμενη μετάβαση που θα εξουδετέρωνε χωρίς εντάσεις την πιο ριζοσπαστική δύναμη, τις επιτροπές αγώνα. Μεγάλο μέρος των ρεφορμιστικών δυνάμεων της αντιπολίτευσης δέχτηκαν αυτή τη στρατηγική, ενώ οι επιτροπές αντέδρασαν δυναμικά, οδηγώντας το σχέδιο του SAF σε αποτυχία.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ 3ης ΙΟΥΝΙΟΥ

Υπό το βάρος των κοινωνικών πιέσεων του κινήματος, τον Απρίλιο του 2019 ο Bashir συλλαμβάνεται από το στρατό, ενώ εγκαθιδρύεται μία νέα στρατιωτική χούντα υπό τον Abdel Fattah al-Burhan, άλλοτε στρατηγό υπό το καθεστώς του Bashir . Η νέα αυτή χούντα με το προσωνύμιο “Μεταβατικό στρατιωτικό συμβούλιο” (Transitional military council – TMC), προσπαθεί να κατασβέσει τις κοινωνικές αντιστάσεις, ενώ μπαίνει σε διάλογο με την Ένωση Επαγγελματιών του Σουδάν, ένα συνδικαλιστικό όργανο κυρίως δικηγόρων, δημοσιογράφων και γιατρών, αναφορικά με την πιθανή μετάβαση σε πολιτική διακυβέρνηση. Στις 3 Ιουνίου του 2019, κατά τη διάρκεια διαμαρτυρίας έξω από το αρχηγείο του στρατού στην πόλη Χαρτούμ, οι Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης (RSF), συνεργαζόμενοι τότε με τις Ένοπλες Δυνάμεις στη χούντα που κυβερνούσε, ανοίγουν πυρ προς τους διαδηλωτές. Οι RSF υπό τον Mohamed Hamdan Dagalo “Hemedti” σκοτώνει πάνω από 100 διαδηλωτές, ενώ βιάζει 70 άντρες και γυναίκες. Οι διαδηλώσεις συνεχίστηκαν μετά από αυτή τη σφαγή και στις 5 Ιουλίου του 2019, το TMC και το FFC συνάπτουν προφορική συμφωνία για μία “39-μηνη μετάβαση στη Δημοκρατία” και ιδρύουν το “Μεταβατικό Κυρίαρχο Συμβούλιο” (Transitional Sovereignty Council) για την από κοινού διακυβέρνηση της χώρας στο μεσοδιάστημα. Το τελευταίο θα αποτελούνταν από 5 στρατιωτικά μέλη του TMC, 5 πολιτικά μέλη του FFC και ένα μέλος κοινής συμφωνίας και των δύο. Το FFC υπό τον μανδύα της προάσπισης και εκπροσώπησης της αντίστασης εξυπηρετεί άμεσα τα συμφέροντα της αστικής τάξης, διεκδικώντας θέση στην διακυβέρνηση και παρουσιάζοντας τις συνομιλίες με τον στρατό ως αναγκαία λύση για την “διάσωση της επανάστασης”. Στις 17 Ιουλίου η συμφωνία γίνεται και γραπτή. Οργανώσεις και πολιτικές συμμαχίες όπως τα Sudan Revolutionary Front, National Consensus Forces και Sudanese Journalists Network εναντιώνονται στη συμφωνία.

 ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ- Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ BURHAN ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ

Τον Οκτώβρη του 2021, οι ένοπλες δυνάμεις του Σουδάν πραγματοποιούν εκ νέου πραξικόπημα, διαλύοντας την προηγούμενη κυβέρνηση “ενότητας” και επιβάλλοντας στρατιωτική δικτατορία υπό τον Burhan. Πολιτικές οργανώσεις καλούν τους πολίτες σε ανυπακοή και μη συμμόρφωση με τους πραξικοπηματίες. Πραγματοποιούνται εβδομαδιαίες διαδηλώσεις για πάνω από έναν χρόνο, οργανωμένες από τις επιτροπές αντίστασης. Στις διαδηλώσεις στις 25 Οκτωβρίου (ημέρα του πραξικοπήματος) και στις 26 Οκτωβρίου, σκοτώνονται τουλάχιστον 10 διαδηλωτές και τραυματίζονται εκατοντάδες, ενώ στις διαδηλώσεις μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου συμμετέχουν εκατοντάδες χιλιάδες με εκατομμύρια διαδηλωτών. Σε διαδήλωση που οργάνωσαν οι επιτροπές γειτονιών, στις 17 Νοεμβρίου, ο στρατός σκοτώνει 15 διαδηλωτές. Υπό το βάρος των κοινωνικών και διεθνών πιέσεων, στις 21 Νοεμβρίου ο Burhan και ο Abdalla Hamdok υπογράφουν συμφωνία επαναφοράς του Hamdok ως πρωθυπουργού. Λόγω των συνεχιζόμενων διαδηλώσεων με αίτημα την απεμπλοκή του στρατού από τη διακυβέρνηση, ο Hamdok παραιτείται στις 2 Ιανουαρίου του 2022. Έκτοτε, ξεκινάει ένας ανταγωνισμός για την επιρροή στην πολιτική ζωή του Σουδάν μεταξύ των SAF και RSF, καθώς υποστήριζαν και υποστηρίζονταν από διαφορετικά κομμάτια της σουδανικής ελίτ. Η στρατολόγηση πολλών μελών από τον RSF το Φεβρουάριο του 2023, ενέτεινε την ένταση με τον SAF

.ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ- ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ/ΛΑΩΝ ΑΠΟ ΤΟ 2023 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ

Τον Απρίλιο του 2023 ξεκινάει εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των RSF και των SAF. Παρατηρούμε ότι οι δύο πλευρές που αυτή τη στιγμή αντιμάχονται για την εξουσία στο Σουδάν, αποτελούσαν άλλοτε συμμάχους. Συγκεκριμένα, η σφαγή της 5ης Ιουλίου του 2019 και άλλα περιστατικά, καταδεικνύουν ότι το κράτος, μέσω του στρατού, συνεργάστηκε και αξιοποίησε τις RSF, για να καταστείλει και να τρομοκρατήσει διαδηλωτές. Παρά τις επιμέρους διαφορές τους και την μεταξύ τους σύγκρουση για τον έλεγχο της εξουσίας, οι δύο πλευρές παραμένουν ενωμένες στο κοινό στόχο αντιμετώπισης των μαζικών κινημάτων. Αναγνωρίζουν ένα κοινό εχθρό μέσα σε οποιαδήποτε κίνηση που αμφισβητεί τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και τους κρατικούς/εξουσιαστικούς μηχανισμούς, αντιμετωπίζοντας, ακόμα και πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου, κάθε προσπάθεια οργάνωσης από τα κάτω είτε βίαια είτε επιχερώντας να την ενσωματώσουν μέσω της διαστρευλωμένης υιοθέτησης χαρακτηριστικών και συνθημάτων των επιτροπών γειτονιάς. Το ξέσπασμα του πολέμου το 2023, με όλες τις επιπτώσεις του να πλήττουν εκατομμύρια ανθρώπους στο Σουδάν, αποτελεί ένα βήμα προς μία κατεύθυνση θεμιτή και από τις δύο πλευρές – την μείωση της οργάνωσης και δράσης των σχηματισμών αντίστασης, καθώς και της επιρροής τους στην κοινωνία. Η συνεργασία των SAF και RSF επομένως, είναι άριστη όταν επρόκειτο για την αντιμετώπιση και καταστολή του εσωτερικού εχθρού, δηλαδή των κινημάτων, τα οποία αποτελούσαν τροχοπέδη για την ληστρική πολιτική του κράτους/κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνικής βάσης. Οι SAF έχουν πραγματοποιήσει πολλούς μαζικούς βομβαρδισμούς σε αγορές, τζαμιά, γειτονιές και χωριά, σκοτώνοντας εκατοντάδες -άμαχους- ανθρώπους, μεταξύ τους και παιδιά. Αντίστοιχους βομβαρδισμούς σε γειτονιές, αγορές και κλινικές έχει κάνει ο RSF με επίσης εκατοντάδες νεκρούς ενώ εκατοντάδες παράπλευρες απώλειες έχουν υπάρξει από μάχες μεταξύ των SAF και RSF. Και οι δύο πλευρές, μέσω της εξαναγκαστικής στρατολόγησης και παρουσιάζοντας ως την μόνη “ρεαλιστική” λύση για τον τερματισμό του πολέμου την ολοκληρωτική ισοπέδωση του αντίπαλου μετώπου, κατάφεραν σε έναν μεγάλο βαθμό να αφομοιώσουν τμήματα των κινημάτων, να στρατολογήσουν μεγάλο αριθμό νεαρών ανθρώπων ή να τους εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις ζωές τους στο Σουδάν και συνεπώς την δράση τους σε τοπικό επίπεδο. Από την έναρξη του εμφυλίου, έχουν σκοτωθεί 150.000, έχουν εκτοπιστεί 12.000.000 και 25.000.000 άνθρωποι βρίσκονται στα πρόθυρα ακραίου λιμού, μία καταστροφική συνθήκη για τις προϋποθέσεις επιβίωσης και διαβίωσης των λαών του Σουδάν. Στο παρασκήνιο του εμφυλίου διαπράττονται γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις και μαζικές σφαγές σε βάρος φυλετικών ομάδων/λαών. Ο λαός των Masalit στο Δυτικό Νταρφούρ υφίσταται συστηματική εθνοκάθαρση από τις RSF. Tοn Απρίλιο του 2023, λίγες μέρες μετά την έναρξη του εμφυλίου, οι RSF εξαπέλυσαν γενοκτονικές επιθέσεις σε βάρος του λαού των Masalit, πραγματοποιώντας έκτοτε σφαγές και εκτοπισμούς, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένους. Ως μέρος των ίδιων επιθέσεων, εθνοκαθαρτική/γενοκτονική σφαγή δέχτηκε και ο λαός Zaghawa στο Βόρειο Νταρφούρ στην περιοχή Ελ Φάσερ. Τον Οκτώβριο του 2025, οι RSF διεξήγαγαν γενοκτονικές επιθέσεις εναντίον των μη αραβικών κοινοτήτων Fur, Zaghawa και Berti στο Ελ Φάσερ. Στο πλαίσιο της πολιορκίας του Ελ Φάσερ, οι RSF βομβάρδισαν το 2024 προσφυγικούς καταυλισμούς Zamzam Camp και Abu Shouk στην περιοχή, σκοτώνοντας εκατοντάδες και καταστρέφοντας σημαντικές υποδομές. Τα κίνητρα αυτών των γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων είναι φυλετικά σε βάρος των μη αραβικών μαύρων φυλών, ωστόσο η πολιτική υποδαύλιση του εμφυλίου πολέμου στο Σουδάν έχει πολύπλευρες ρίζες και αιτίες.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΣΟΥΔΑΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ RSF/ ΠΡΩΗΝ JANJAWEED ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΑΥΡΩΝ ΚΑΙ ΑΡΑΒΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ

 Ο προκάτοχος των σημερινών RSF, ήταν οι Janjaweed, μία νομαδική, παραστρατιωτική κοινότητα αποτελούμενη από Σουδανούς άραβες. Όπως συνέβη και με τις RSF, το Σουδανικό κράτος εξόπλισε και αξιοποίησε τους Janjaweed ώστε να καταστείλει την κλιμακούμενη εξέγερση στο Δυτικό και Βόρειο Νταρφούρ από το 1999. Τα γεγονότα οδήγησαν στον Πόλεμο του Νταρφούρ το 2003 μεταξύ ανταρτών του “Κινήματος/στρατού για την Απελευθέρωση του Σουδάν”, του “Κινήματος Δικαιοσύνης και Ισότητας” και του σουδανικού στρατού, αστυνομίας και των Janjaweed. Η απάντηση του Σουδανικού στρατού, με την καθοριστική συνδρομή των Janjaweed, υπό τον Bashir, ήταν η εθνοκάθαρση των μη Αράβων στο Νταρφούρ και γενοκτονικά εγκλήματα εις βάρος τους. Τα αίτια της εξέγερσης ήταν ποικίλα, ωστόσο βασικός λόγος των κοινωνικών αντιστάσεων στάθηκε η άνιση μεταχείριση και ο θεσμικός ρατσισμός σε βάρος των μη αραβικών και μαύρων πληθυσμών του Σουδάν. Αυτός ο εθνικός διαχωρισμός είναι μία συνθήκη η οποία καλλιεργείται χρόνια στην περιοχή και εργαλειοποείται από τις εκάστοτε κυρίαρχες δυνάμεις. Για παράδειγμα, το καθεστώς al Bashir χρησιμοποίησε το αφήγημα της αραβικής υπεροχής για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να απανθρωποιήσει τα θύματα της καταστολής της εξέγερσης στο Νταρφούρ. Ωστόσο, η σουδανική αντίσταση αμφισβητεί διαχρονικά την προπαγάνδα της εθνικής ταυτότητας και μάλιστα όταν το ίδιο καθεστώς επιδίωξε να αξιοποιήσει εκ νέου το ρατσιστικό αφήγημα και να αποδώσει το ξέσπασμα του κινήματος του ’18-’19 σε “κύτταρα του Νταρφούρ”, οι διαδηλωτές απάντησαν με το σύνθημα “όλη η χώρα είναι Νταρφούρ”.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ

Ο πόλεμος στο Σουδάν δεν περιορίζεται σε μία εγχώρια σύγκρουση δύο στρατών για τον έλεγχο της περιοχής. Στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης με τις, όλο και πιο συνδεόμενες, πολεμικές συγκρούσεις να εξαπλώνονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη παρατηρούμε πλήθος κρατικών ή μη δρώντων να διεκδικούν μέρος της διαχείρισης των πόρων, της γεωστρατηγικής θέσης και της εξουσίας στο Σουδάν. Συγκεκριμένα ο RSF στηρίζεται και εξοπλίζεται (τώρα ή στο κοντινό παρελθόν) από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την ρώσικη ιδιώτικη στρατιωτική εταιρία Wagner Group και την Λιβύη. Ομοίως η Αίγυπτος, η Τουρκία, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία εμφανίζονται στο πλευρό του SAF με αντίστοιχες ενέργειες στήριξης μέσω οικονομικής παροχής και στρατιωτικών εξοπλισμών. Οι σχέσεις στήριξης δεν είναι μονόδρομες με τον SAF και τον RSF να συμμετέχουν στην εξασφάλιση των συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή όπως στον έλεγχο των συνόρων και τον πόλεμο στη Υεμένη εναντίον των Χούθι, με σουδανικές δυνάμεις που στρατολογήθηκαν τόσο από την μία όσο και από την άλλη πλευρά. Δεν θα μπορούσε να λείπει και το ελληνικό κράτος, επεκτείνοντας τις προσπάθειες του να αναβαθμίσει τον ρόλο του σε πλανητική κλίμακα, αυτή την φορά συμμετέχοντας στο πόλεμο στο πεδίο της πληροφορίας με την εξαγωγή αδειών του λογισμικού predator στο Σουδάν. Είναι σίγουρο πως το σύνολο των συμμετεχόντων στον πόλεμο δεν περιορίζεται στις παραπάνω αναφορές και πολλές φορές οι “συμμαχίες” ρευστοποιούνται με κράτη και στρατιωτικές εταιρίες να εξοπλίζουν στρατιωτικά και τις δύο πλευρές.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

  Από το ξέσπασμα του εμφυλίου, περίπου 13 εκατομμύρια σουδανοί και σουδανές έχουν εκτοπιστεί τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό του Σουδάν. Παρότι τα δυτικά κράτη παρουσιάζουν την κατάσταση στην περιοχή ως μια ατέρμονη “φυλετική” σύγκρουση, αναπαράγοντας το αποικιοκρατικό-ρατσιστικό αφηγήμα περί πρωτόγονων λάων, και υποστηρίζουν φαινομενικά την λήξη του πολέμου και της χρηματοδότησης και των δύο πλευρών, είχαν και έχουν καθοριστικό ρόλο στον μαινόμενο πόλεμο. Το 2014 και για τα επόμενα πέντε χρόνια, η ΕΕ χρηματοδοτούσε το Σουδάν στα πλαίσια των «Διαδικασιών του Χαρτούμ», μιας πρωτοβουλίας για την αντιμετώπιση της «παράνομης» μετανάστευσης. Ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων, παρότι το αρνείται, διοχετευόταν για την ενίσχυση των παραστρατιωτικών δυνάμεων (RSF) καθιστώντας τους ένα είδος συνοριοφυλακής για την παρεμπόδιση ατόμων από αφρικανικές χώρες να φτάσουν στην Ευρώπη. Όσοι από τους σουδανούς καταφέρνουν να γλιτώσουν τη ζωή τους είτε από τον σουδανικό στρατό είτε από τις παραστρατιωτικές δυνάμεις του RSF καταφεύγουν σε γειτονικές χώρες όπως η Αίγυπτος και η Λιβύη, όπου εκεί τους περιμένει ένας νέος κύκλος βίας που περιλαμβάνει ακραία εκμετάλλευση,παρανομοποίηση και καταναγκαστική εργασία. Η Αίγυπτος συγκεκριμένα, χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση της «παράτυπης» μετανάστευσης δεχόμενη τεράστια χρηματικά ποσά για την αναχαίτιση των μεταναστών. Την προηγούμενη εβδομάδα μόνο, 42 μετανάστες πνίγηκαν στην Μεσόγειο αφού απέπλευσαν από τις ακτές της Λιβύης. Οι 29 από αυτούς ήταν σουδανοί, οι οποίοι προσπάθησαν να διαφύγουν από τον πόλεμο. Το ελληνικό κράτος κατέχει κομβικό ρόλο στην εφαρμογή αυτής της δολοφονικής πολιτικής εναντίον των μεταναστριών στέλνοντας μάλιστα πολεμικά πλοία στα ανοιχτά της Λιβύης, σε συνεργασία με τις λιβυκές αρχές, για τον έλεγχο και την αναχαίτηση σκαφών με μετανάστες. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, 23 σουδανοί, ανάμεσά τους και ανήλικα παιδιά, αφού διέφυγαν από το Σουδάν και ύστερα από την Λιβύη και κατάφεραν να φτάσουν εδώ με κίνδυνο της ζωής τους, κατηγορήθηκαν ως διακινητές και καταδικάστηκαν όλοι -εκτός από τρεις- από φαστ-τρακ δίκες σε μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης. Αυτή είναι μία από τις συνήθεις τακτικές που ακολουθεί το ελληνικό κράτος για την δαιμονοποίηση και διατήρηση της υποτέλειας των μεταναστών, ενώ ταυτόχρονα, μαζί με όλο το δυτικό μπλοκ,συμμετέχει και χρηματοδοτεί πολεμικά μέτωπα στην Αφρική και την Μέση Ανατολή, συνεργάζεται με το παράνομο κεφάλαιο όπως με τους δουλεμπόρους της Λιβύης και δολοφονεί μετανάστριες στα σύνορα. Για όσους μετανάστες καταφέρουν να σωθούν και να φτάσουν στη χώρα, προβλέπει και επιβάλλει ένα καθεστώς αορατοποίησης και απανθρωποποίησης με φυλακίσεις, εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διαρκή φόβο απέλασης, (ημι)παράνομη εργασία και ρατσιστική βία από το σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Η διαχρονική αυτή πολεμική του ελληνικού κράτους ενάντια στους/ις μετανάστ(ρι)ες εντάθηκε ακόμα περισσότερο με την ψήφιση του νέου αντιμεταναστευτικού νομοσχεδίου με το οποίο καταργείται η επταετία, που μέχρι τώρα όριζε πως εάν κάποια μετανάστρια αποδείκνυε την επταετή παραμονή της ή τριετή παραμονή με αποδεδειγμένη νόμιμη εργασία στην Ελλάδα, αποκτούσε το δικαίωμα αίτησης άδειας παραμονής χωρίς προσφυγικό άσυλο, αυστηροποιούνται οι ποινές για παράνομη είσοδο των μεταναστριών και ελαστικοποιούνται τα κριτήρια για την απέλασή τους. Από τον Ιούλιο επίσης, ανακοινώθηκε από το κράτος ή άρση του δικαιώματος υποβολής αίτησης ασύλου για τρεις μήνες σε μετανάστες προερχόμενους από τη Βόρεια Αφρική, δηλαδή ακόμα και από εμπόλεμες ζώνες, όπως το Σουδάν.

ΟΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ

 Ωστόσο η σύνδεση της πολεμικής κατάστασης στο Σουδάν με την γενικευμένη συνθήκη παγκόσμιων συγκρούσεων, πολεμικής προετοιμασίας και καπιταλιστικής κρίσης δεν αφορά μόνο τις συμμαχίες και τους ανταγωνισμούς των εξουσιαστικών σχηματισμών. Επεκτείνεται στις δικές μας συνδέσεις, τις φωνές και την δράση των καταπιεσμένων, στην αναγνώριση κοινών αναγκών και σημείων αγώνα ενάντια σε ενα παγκόσμιο σύστημα καταπίεσης και αντί-εξέγερσης που οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους στην εξαθλίωση και τον θάνατο. Αυτές τις συνδέσεις οφείλουμε να δημιουργήσουμε και να ενδυναμώσουμε, όπως η προσφάτως δημιουργημένη συλλογικότητα Mataris με την συμμετοχή σουδανών μεταναστών, η οποία στοχεύει μεταξύ άλλων στην δημιουργία ενός διεθνιστικού δικτύου αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων λαών και των κινημάτων ενάντια στον καπιταλισμό και την νεοαποικιοκρατία αλλά και στην υλική στήριξη των σουδανών μεταναστών και των ERR (Emergency response rooms). Τα τελευταία αναδύθηκαν από τις επιτροπές γειτονιάς και εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικές δομές της σουδανικής αντίστασης στο σήμερα. Για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τον πόλεμο στην πιο ωμή και δολοφονική μορφή του, οφείλουμε πρώτα να αντισταθούμε στην “ειρηνική” μορφή του, αυτή της πολεμικής προτετοιμασίας. Προγράμματα στρατιωτικών δαπανών όπως το Rearm Europe, δηλώσεις σαν και αυτή του υπουργού εθνικής άμυνας Δένδια, στο Συνέδριο «Athens Security Forum 2025» πως <<Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία>> και η αυστηροποίηση της στρατιωτικής θητείας είναι κάποια από τα δείγματα αυτού που πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο σχετικά με την πολεμική προετοιμασία: περαιτέρω πειθάρχηση, υποτίμηση των ζωών μας και καταστολή των κινημάτων. Συγκεκριμένα για το ελληνικό κράτος, μέσα σε αυτό το “πολεμικό” πλαίσιο ερχομάστε αντιμέτωποι/ες με την κατάργηση του 8ώρου και την νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας, με το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 67, με τη φτώχεια, την ακρίβεια, τα κρατικά εγκλήματα (όπως στα Τέμπη και την Πύλο) και την πολεμική διαχείριση των μεταναστρ(ι)ών στα σύνορα και στα κέντρα κράτησης. Σε κάθε περίπτωση που τα κράτη ενεργούν πολεμικά ή προετοιμάζονται για αυτό, πρώτα απ’ολα πολεμούν εμάς, τον εσωτερικό εχθρό, που επιχειρεί να δημιουργήσει αντιστάσεις απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα και τους μηχανισμούς που το αναπαράγουν. Συνεπώς κάθε προσπάθεια μας για την οργάνωσή μας από τα κάτω, οι αγώνες για στέγαση και ενάντια στην ακρίβεια, την ταξική μας εκμετάλλευση και η αλληλεγγύη στους μετανάστες έχουν και αντιπολεμικό περιεχόμενο και ουσία.

Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ

Στις 5 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται τρία χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομα Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και τις επόμενες μέρες (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα. Για την δολοφονία του Κάλο,έπειτα και απο τις κινητοποιήσεις του κόσμου μαζί με την όποια κοινωνική κατακραυγή που ακολούθησε (καθώς δυστυχώς η κρατική δολοφονία ενός ρομά ανηλίκου δεν αποτελεί γεγονός μέγιστης σημασίας για την ελληνική κοινωνία)συνάμα και με την προηγηθείσα μόλις ενός χρόνου κρατικής δολοφονίας του ρομά Νίκου Σαμπάνη επίσης απο μπάτσο σε καταδίωξη, ασκήθηκε δίωξη στον μπάτσο δολοφόνο της ομάδας Δίας για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο, η δίκη του οποίου πραγματοποιήθηκε τον περασμένο Μάιο και φυσικά όπως είθισται για τους κρατικούς υπαλλήλλους της βίας έπεσε στα μαλακά. Τελικά καταδικάστηκε σε ανθρωποκτονία απο αμέλεια, τρώγοντας ποινή 3 χρόνια με αναστολή. Φυσικά απο την πλευρά μας δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη ούτε και απαίτηση απο την αστική δικαιοσύνη, πόσω δε μάλλον την απαίτηση της φυλάκισης ως μηχανισμό “σωφρονισμού”. Χρέος μας όμως είναι να καταδεικνύουμε τις συνεχείς αντιφάσεις του σάπιου αυτού συστήματος, της ταξικής δικαιοσύνης που φυλακίζει αγωνιστριες και κρατά αιχμαλώτους φτωχοδιαβόλους στα κελιά της δημοκρατίας ενώ φυσικά κάθε λογής μπάτσοι δολοφόνοι, βασανιστές και βιαστές, κυκλώματα τραφικινγκ και παιδοβιασμών, πολιτικοί μπλεγμένοι μέχρι το λαιμό σε οικονομικά σκάνδαλα αφαίμαξης της κοινωνίας, ή σε κρατικές καπιταλιστικές δολοφονίες όπως των Τεμπών και της Πύλου κυκλοφορούν ανενόχλητοι και ανέγγιχτοι γιατί αυτή είναι άλλωστε η πεμτπουσία της αστικής δημοκρατίας και της σωστής λειτουργίας μιας κρατικής οντότητας που επιβάλει ξεδιάντροπα την κυριαρχία της.

Σε τρεις συνεχόμενες χρονιές, μετρήσαμε τρεις -γνωστοποιημένες- ρατσιστικές κρατικές δολοφονίες Ρομά από καταδιώξεις μπάτσων (του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη στις 22 Οκτωβρίου του 2021, του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη στις 5 Δεκεμβρίου του 2022 και του 17χρονου Χρήστου Μιχαλόπουλου στις 11 Νοεμβρίου του 2023), ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις γυναικοκτονιών, δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό και εγκληματικό στοιχείο, που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Πριν ένα χρόνο περίπου, η αστυνομία έκανε δολοφονική επιδρομή στον καταυλισμό στη Νέα Ζωή, κατά τη διάρκεια γλεντιού, πυροβολώντας ανεξέλεγκτα κόσμο, ενώ ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδής δήλωσε ότι είναι σε πόλεμο με το «οργανωμένο έγκλημα» και ότι οι επιχειρήσεις σε καταυλισμούς Ρομά θα πραγματοποιούνται καθημερινά. Η δήλωση αυτή έγινε τελικά πραγματικότητα, καθώς στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς σε διάφορα μέρη της χώρας, με εφόδους σε σπίτια, με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”.Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια και τελικά η θέσπιση ειδικής αστυνομικής μονάδας “διαχείρισης” των ρομά να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους.

Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζονται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, αλλά κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους. Εδώ οφείλουμε να σημειώσουμε φυσικά ότι τεράστια ευθύνη για την συνεχή στοχοποίηση των ρομά από μπάτσους έχουν τα ΜΜΕ που διαδίδουν συνεχώς στοχευμένες, παραποιημένες πληροφορίες σχετικά με την εγκληματικότητα με στόχο να προσανατολίσουν την “κοινή γνώμη” εναντίον των ρομά και να ανοίξουν τον δρόμο για τις συνεχείς και βίαιες εφόδους της αστυνομίας σε σπίτια και οικισμόυς.

Στα πλαίσια που το ελληνικό κράτος αποτελεί ένα πλήρως επιτυχημένο δυτικό κράτος στην διαχείρηση πληθυσμών που θεωρούνται πλεονάζοντες για το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό σύστημα, πολύ σημαντική συμβολή για να επιτυγχάνει αυτό το σκοπό του αναίμακτα είναι η ζύμωση του κοινωνικού εκφασισμού, ο κανιβαλισμός μεταξύ των καταπιεσμένων ώστε να αποπροσανατολίζονται από τους ταξικούς τους εχθρούς και να δημιουργούν άλλους συνήθως με εθνικιστικά και ρατσιστικά κίνητρα. Έτσι λοιπόν μέρος του κοινωνικού ιστού μπορεί να νομίζει ότι οι μετανάστριες και οι ρομά αποτελούν το πρόβλημα στις ζωές τους, ενώ στην πραγματικότητα η φτώχια, η ακρίβεια και η εξαθλίωση του καπιταλιστικού συστήματος, ο κρατικός έλεγχος και η καταστολή σε κάθε κοινωνικό πεδίο είναι πραγματικά τα ζητήματα που οι άνθρωποι της κοινωνικής βάσης πρέπει να στρέψουν το ενδιαφέρον τους καθώς αυτά είναι που πλήττουν τις ζωές τους σε κάθε επίπεδο. Εξέχουσα βοήθεια πλάι στο κράτος και το κεφάλαιο προσφέρει φυσικά ο κάθε λογής φασιστικός οχετός ο οποίος ως γνήσιο τσιράκι των μπάτσων και των καπιταλιστών προσπαθεί να διασπάσει το προλεταριάτο και να υπερασπιστεί τα αστικά συμφέροντα μέσω εθνικιστικής και ρατσιστικής ιδεολογίας, πραγματοποιώντας πολλές φορές τη δουλειά του κράτους μέσω και της φυσικής(και όχι μόνο) βίας που ασκεί σε μετανάστες, εργαζόμενους που διεκδικούν από τα αφεντικά τους κοκ. Είναι οι ίδιοι μισάνθρωποι που εν μέσω γενοκτονίας σε λάιβ μετάδοση, βλέπουν την εξόντωση του παλαιστινιακού λαού ως τη θετική εξέλιξη για να αποφευχθεί η “μετακίνηση και αναπαραγωγή των αράβων και του ισλάμ στη δύση και στην ελλάδα” και εναρμονίζονται πλήρως με την πολιτική του ελληνικού κράτους ως αξιοσημείωτου συμμάχου του σιωνιστικού αποικιοκρατικού κράτους του ισραηλ.

Εμείς βρισκόμαστε στην εντελώς αντίπερα όχθη. Δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας δίπλα σε κάθε καταπιεσμένο αυτού του κόσμου, στον καθένα που πλήττεται απο τις κρατικές πολιτικές, τον ρατσισμό, την αποικιοκρατία, την πατριαρχία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Με κοινούς αγώνες ρομά, μπαλαμών, μεταναστριών,εργατών ο κόσμος της κοινωνικής βάσης να συσπειρωθούμε και να ανατρέψουμε το υπάρχον εξουσιαστικό σύμπλεγμα που διαμεσολαβεί, υποτιμά και καταστρέφει τις ζωές μας.

Τις μέρες που ακολούθησαν της δολοφονίας του Κώστα Φραγκούλη, Ρομά και μπαλαμοί ήμασταν καθημερινά μαζί στον δρόμο, βρίσκοντας έναν κοινό τόπο συνάντησης και διαρρηγνύοντας έστω για λίγο τα όρια που μας χωρίζουν καθημερινά. Όρια θεμελιωμένα στον ρατσισμό του ελληνικού κράτους και σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στο σήμερα, η 5η Δεκέμβρη δεν αποτελεί για εμάς μόνο μία μέρα μνήμης, αλλά μία μέρα στην οποία καλούμαστε να πιάσουμε ξανά το νήμα του αγώνα ενάντια στο κράτος και τον ρατσισμό δημιουργώντας κοινότητες αλληλεγγύης ρομά και μπαλαμών. Μέχρι να μας ενώνει η ζωή και όχι ο θάνατος.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΩΝ

Ως ομάδα σήμερα 30/11 πραγματοποιήσαμε αντιπολεμική παρέμβαση μπροστά στην πύλη τους Γ’ σώματος στρατού ενάντια στην πολεμικη προετοιμασία του ελληνικού κράτους με πανό, συνθήματα και μοίρασμα κειμένων.
Το κείμενο της παρέμβασης:

Να μη χύσουμε ατος ια τους πολέμους του κεφαλαίου Το ελληνικό κράτος δεν έπαψε ποτέ να πολεμά. Δεν έπαψε ποτέ να πολεμα τους μετανάστες στα σύνορα και μέσα στις πόλεις, τις εργάτριες και τις διεκδικήσεις τους, τα ριζοσπαστικά κινήματα. Δεν έχει πάψει να τροφοδοτεί και να συμμετέχει σε πολέμους και γενοκτονίες, όπως με τη στήριξη της Ουκρανίας στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο, με τη στήριξη του Ισραήλ στη γενοκτονία που διαπράττει σε βάρος των Παλαιστινίων, αλλά και σε παλιότερους πολέμους του ΝΑΤΟ, όπως στη Σερβία (πρώην Γιουγκοσλαβία) το 1999, στο Αφγανιστάν το 2001, στο Ιράκ το 2003, στη Συρία το 2017-2018 κ.ά. Η κοινωνική έκφραση του πολέμου με τα χαρακτηριστικά της ταξικής καταπίεσης στην καθημερινότητα, μέσω της ακρίβειας, της καταστολής, της πειθάρχισης, της πατριαρχίας, της γκετοποίησης και αορατοποίησης πλεοναζόντων πληθυσμών, είναι ουσιωδώς συνδεδεμένη και αλληλοτροφοδοτούμενη με την “συμβατική” έννοια του πολέμου. Η καταστολή στο εσωτερικό, άλλωστε, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την διεξαγωγή πολέμου στο εξωτερικό και αντίστροφα, ο πόλεμος στο εξωτερικό καλλιεργεί σιγή νεκροταφείου και πειθάρχιση στο εσωτερικό. Εν μέσω της παρατεταμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, οι αστικές τάξεις και τα κράτη αναζητούν διέξοδο μέσω του πολέμου, ο οποίος αποδεικνύεται διαχρονικά μια μπίζνα που έχει κερδισμένο το κεφάλαιο. Εδώ για παράδειγμα, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος στάθηκε ως αφορμή για τη μεγιστοποίηση των κερδών των εταιρειών ενέργειας, των super market, του εμπορίου καυσίμων, και για την μετακύλιση τεράστιου κόστους ζωής στην κοινωνική βάση. Παράλληλα, το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, κατέχοντας έναν εκ των μεγαλύτερων εμπορικών στόλων παγκοσμίως, έχει ως ένοπλο προστάτη των συμφερόντων του το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή και αλλού και παράλληλα μεταφέρει υγροποιημένο φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Από τη μία, επομένως, έχουμε το θησαύρισμα των εταιρειών ενέργειας, των εφοπλιστών, των κατασκευαστικών εταιρειών που ανοικοδομούν τις ισοπεδωμένες πόλεις, τη βιομηχανία όπλων γενικότερα τη δημιουργία κεφαλαίου μέσω του πολέμου. Και από την άλλη, βλέπουμε στη μέγγενη του πολέμου και των γενοκτονιών να συνθλίβονται όσοι πληθυσμοί περισσεύουν για το κεφάλαιο, όπως οι Παλαιστίνιοι, οι μετανάστριες, οι λαοί του Σουδάν. Σε μικρότερη κλίμακα βλέπουμε στη Δύση, να περιορίζονται οι ελευθερίες και να καταπατώνται κεκτημένα και διεκδικίσεις στο όνομα της ασφάλειας και της κύβδιλης “κοινωνικής ειρήνης”. Η συστράτευση των κρατών γύρω από την πολεμική προετοιμασία φάνηκε και με την έγκριση του προγράμματος Rearm Europe που προβλέπει δαπάνες ύψους 800 δις ευρώ για στρατιωτικές δαπάνες με σκοπό τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, αλλά και με τον στόχο του ΝΑΤΟ για υπερδιπλασιασμό των αμυντικών δαπανών των μελών του στο 5% επί του ΑΕΠ. Λίγες μέρες πριν ο υπουργός εθνικής άμυνας Δένδιας, στο Συνέδριο «Athens Security Forum 2025» δήλωσε πως <<Σήμερα η Ευρώπη δεν αντέχει να δει φέρετρα με σημαία πάνω, ούτε καν με την ευρωπαϊκή σημαία>>. Οι δηλώσεις του δεν αποτελούν τίποτα παραπάνω από ιαχή πολέμου των πολιτικών εκπροσώπων του κεφαλαίου, που ανέκαθεν και σε πλήρη σύμπνοια (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), καλούν πλέον πολύ έντονα, την κοινωνική βάση να πειθαρχίσει πίσω από τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Σε μία περίοδο που η κοινωνική βάση βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατάργηση του 8ώρου και την νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας, με το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση στα 67, με τη φτώχεια, την ακρίβειας, την καταστολή και τα κρατικά εγκλήματα (Τέμπη, Πύλος), το κράτος την καλεί να αγνοήσει τους πραγματικούς υπαιτίους αυτών και να αναζητήσει διέξοδο στους πολέμους του κεφαλαίου. Παράλληλα, το κράτος προετοιμάζει νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει την εθελοντική στράτευση γυναικών, την αύξηση του ποσού εξαγοράς της θητείας, την αύξηση του ηλικιακού ορίου εξαγοράς, την αυστηροποίηση της απαλλαγής. Ενώ ήδη η στράτευση από το 2021 αυξήθηκε στους 12 μήνες στις πόλεις. Η κρατική στρατηγική επιδιώκει με αυτούς τους τρόπους την στρατιωτικοποίηση και την τροφοδότηση του κοινωνικού εκφασισμού της κοινωνίας, με σκοπό να απσοπάσει τη συναίνεση και να επιβάλλει σιγή νεκροταφείου ως προς την βαρβαρότητα του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Να ενισχύσουμε τις ταξικές αντιστάσεις και τα κοινωνικά μέτωπα ενάντια στους γδάρτες των ζωών της κοινωνικής βάσης.

Να αντισταθούμε στην πολεμική προετοιμασία και στους πολέμους των αφεντικών.

Να αγωνιστούμε για να σταματήσει η γενοκτονία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ και για τη νίκη της Παλαιστινιακή Αντίστασης.

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση-πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό

Στις 15/9 ο στρατός του αποικιοκρατικού κράτους του Ισραήλ ξεκίνησε τη χερσαία επέμβαση στην πόλη της Γάζας, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του για πλήρη κατάληψη και συνεχίζοντας τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το αποικιοκρατικό και γενοκτονικό σχέδιο του κράτους του Ισραήλ συνεχίζει να κοστίζει τις ζωές Παλαιστινίων καθημερινά, βομβαρδίζοντας καταφύγια, τα εναπομείναντα κτήρια και ό,τι υποδομή έχει μείνει, αποκλείοντας την πρόσβαση σε τρόφιμα και προκαλώντας λιμό, εκτελώντας παλαιστίνιους/ρε σε “σημεία διανομής τροφίμων”. Από την άλλη η Παλαιστινιακή Αντίσταση συνεχίζει να στέκεται όρθια απέναντι στον ισραηλινό στρατό και ο Παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αντιστέκεται στα σχέδια εκτοπισμού του.

Τα κράτη της Δύσης, με πρωτοστάτη τις Η.Π.Α., το ελληνικό κράτος και πολλά ακόμα , συνεχίζουν απρόσκοπτα τη στήριξη της γενοκτονίας και του εκτοπισμού που διαπράττει το Ισραήλ. Τεράστια κέρδη από τη γενοκτονία και τη συνολική δράση του Ισραήλ αποκομίζουν και οι πολεμικές βιομηχανίες, είτε μιλάμε για τις εξαγωγές των ισραηλινών εταιρειών (βλέπε Elbit Systems) είτε για τις εισαγωγές όπλων , πολεμικών οχημάτων και αεροπλάνων που πραγματοποιεί το Ισραήλ.

Το ελληνικό κράτος αποτελεί έναν εκ των κυριότερων συμμάχων του, καθώς έχει στενή πολεμική συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ, στο πλαίσιο του πολεμικού άξονα Ελλάδας-Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου, αλλά και μέσω της ανταλλαγής πολεμικής τεχνογνωσίας, συστημάτων επιτήρησης και αμυντικών συστημάτων, δηλαδή τεχνολογιών οι οποίες εξασκούνται στα σώματα των Παλαιστινίων. Το ελληνικό κράτος, εξάλλου, όντας από την άλλη πλευρά της Μεσογείου, έχει το δικό του ενεργό ρόλο στην εκμετάλλευση των λαών , κυνηγώντας τους/τις μετανάστες/ριες που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή, είτε κάνοντας επαναπροωθήσεις στη θάλασσα είτε φυλακίζοντάς τους εντός της χώρας.

Οφείλουμε με κάθε τρόπο να συμβάλλουμε στο να σταματήσει η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και η συνεργασία του ελληνικού κράτους με το ισραηλινό κράτος.

Η εκεχειρία της 9ης Οκτωβρίου όχι απλά δεν αποτέλεσε παύση της

βαρβαρότητας, πόσο μάλλον της γεγοκτονίας, αλλά την επικύρωση της συνέχειας

της . Ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία δεν γνωρίζουν πραγματική ανάπαυλα. Η

βία τους δεν αναστέλλεται, απλώς μεταμορφώνεται. Ακόμη κι όταν οι

βομβαρδισμοί σταματούν, οι μηχανισμοί που καθιστούν έναν λαό εκτοπίσιμο,

πλεονάζοντα ή διαχειρίσιμο εξακολουθούν να λειτουργούν αδιάκοπα. Κάθε

εκεχειρία, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κινδυνεύει να γίνεται μια προσωρινή

αναπνοή για τα ίδια καθεστώτα που επιχειρούν να αποκαταστήσουν την εικόνα

τους, να αναδιατάξουν τις δυνάμεις τους και να προετοιμάσουν την επόμενη

δικαιολόγηση της συνέχειας του γενοκτονικού πολέμου. Δεν μπορεί να υπάρξει

τέλος στη γενοκτονική συνθήκη όσο οι δομές που τη καθιστούν δυνατή

παραμένουν άθικτες, έτσι, η εκεχειρία δεν σηματοδοτεί την παύση της

καταπίεσης, αλλά τη συνέχισή της, τη μετάβασή της, ενδεχομένως, σε άλλες

μορφές.

Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα ενώ η εκεχειρία παρουσιάστηκε ως παύση

της βίας, αυτή αποδείχτηκε προσωρινή και επιφανειακή. Λίγες μέρες μετά, οι

δυνάμεις του Israel Defense Forces εξαπέλυσαν νέα αεροπορικά πλήγματα σε

περιοχές όπως Khan Younis, Deir al-Balah και τον προσφυγικό καταυλισμό

Nuseirat, με τουλάχιστον δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.

Νοσοκομεία που επιβίωσαν από τις πρώτες επιθέσεις αντιμετώπιζαν σοβαρές

ελλείψεις φαρμάκων, καυσίμων και προσωπικού, καθιστώντας ακόμη και την

επιβίωση των τραυματιών αβέβαιη. Μετά την «εκεχειρία» καταγράφονται

συνολικά πάνω από 340 θύματα, ενώ οι καταστροφές κατοικιών και υποδομών

συνεχίζονται ανελέητα. Η «παύση» της 9ης Οκτωβρίου δεν θα μπορούσε να είναι

το τέλος της γενοκτονίας, ήταν η συνέχειά της, μεταμφιεσμένη, με άλλες αφορμές

αλλά συχνά με τα ίδια μέσα και τον ίδιο αμείλικτο στόχο: την απόλυτη κυριαρχία

και έλεγχο. Κάθε βόμβα, κάθε καταστροφή, κάθε θάνατος λειτουργεί ως

υπενθύμιση ότι ο καπιταλισμός και η αποικιοκρατία δεν κάνουν εκεχειρία,

συνεχίζουν να καταστρέφουν, να διαχειρίζονται πληθυσμούς και να εξουσιάζουν

εδάφη, ενώ οι θεσμοί και οι συμφωνίες που διατείνονται ότι εγγυώνται την

ειρήνη παραμένουν κενά γραμμάτων και πασιφανής απόδειξη της υποκρισίας

των δυτικών αστικών δημοκρατιών.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Kάλεσμα σε πορεία ενάντια στην έμφυλη βία με αφορμή την 25η Νοέμβρη

Καμάρα, Τρίτη 25/11, 18:00.

Η 25 Νοέμβρη θεσμοθετήθηκε απο τον ΟΗΕ το 1999 ως παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών σε ένα πλαίσιο που οι παγκόσμιοι θεσμοί και οργανισμοί, τα κράτη και κάθε μηχανισμός τους(ΜΜΕ,αστυνομία,δικαστική και κοινοβουλευτική εξουσία)προσπαθούν να ξεπλύνουν την ύπαρξη τους ως το σύστημα που (ανα)παράγει και συντηρεί την ίδια την έμφυλη βία και ταυτόχρονα να απονοηματοδοτήσουν τους αντιπατριαρχικούς αγώνες τοποθετώντας τους σε θεσμικά καλούπια. Αυτούς που βλέπουμε να συγκαλύπτουν βιαστές και παιδοβιαστές, δολοφόνους, να στοχοποιούν όσες μιλήσαν για τα βιώματα τους, να δολοφονούν και να βιάζουν στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα, τους βλέπουμε στα πάνελ των τηλεοπτικών ειδήσεων και εκπομπών να διατρανώνουν ότι ενδιαφέρονται για την ασφάλεια των γυναικών. Την ίδια στιγμή, κάθε λογής υποκριτές προωθούν ακραίο τρανσφοβικό λόγο απέναντι στα τρανς και κουίρ άτομα, σε οποιοδήποτε δεν ανταποκρίνεται στα όρια του διπόλου των φύλων που έχουν επιβάλει, σε κάθε ύπαρξη που εχθρεύεται τον εθνικό κορμό και απειλεί το τρίπτυχο “πατρίς θρησκεία οικογενεία”. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι οι θεσμοί επιδιώκουν να θέσουν ποιά είναι αυτά τα υποκείμενα που αξίζουν την προσοχή μας, τόσο όσο, ώστε να μην αποκλίνουν από την εθνοπατριαρχική πραγματικότητα αλλά και να συντάσσονται με τον σύγχρονο κοινωνικό εκφασισμό. Έναν εκφασισμό που ο πολιτικός του λόγος και η πολιτική του πρακτική στοχεύει άμεσα σε κουίρ και τρανς άτομα τα οποία δεν έχουν τις περισσότερες φορές καμία ορατότητα. Είναι κομβικής σημασίας λοιπόν όταν κάνουμε λόγο για έμφυλη βία να μην περιοριζόμαστε στα δίπολα που θέτουν οι από τα πάνω αλλά να τονίζουμε την συνολική διάσταση της πατριαρχίας στις ζωές μας και όλα τα υποκείμενα που πλήττονται άμεσα και έμμεσα από αυτήν. 

Η πατριαρχία είναι εξουσία και ως κάθε εξουσία αποτελεί μια κοινωνική συνθήκη,δημιουργεί κοινωνικές σχέσεις και δυναμικές. Από τους διαχωρισμένους ρόλους στο σπίτι και στην οικογένεια, στα σεξιστικά και ομοφοβικά σχολιάκια στο σχολείο, τις παρενοχλήσεις καθηγητών σε μαθητές και φοιτήτριες,την έμφυλη βία στην εργασία, στο δρόμο, στο λεωφορείο, τους βιασμούς στα αστυνομικά τμήματα, τις χυδαίες ερωτήσεις των δικαστικών προσώπων προς τις/α επιζώσες/ώντα μέχρι και πάλι πίσω στον κακοποιητή σύντροφο και γυναικοκτόνο σύζυγο. Θεσμοί,εξουσία,περαστικοί,γονείς και σύζυγοι νομίζουν ότι έχουν λόγο και θέση πάνω στα σώματα μας, πάνω στην αυτοδιάθεση μας. Θα μας βρουν απέναντι τους. 

Η πατριαρχία, αποτελεί σύστημα εξουσίας βαθιά ριζωμένο στην κοινωνία και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του κράτους και του καπιταλισμού.Μέσα από τη διαπλοκή των εξουσιών η μία καταπιέση τροφοδοτεί την άλλη με κοινή στόχευση.Το εξουσιαστικό σύμπλεγμα προσπαθεί να σπάσει τις συνδέσεις των καταπιεσμένων, να τους απομονώσει και να έχει τον απόλυτο έλεγχο με σκοπό την παρεμπόδιση οποιασδήποτε συλλογικοποίησης για κοινές αντιστάσεις.Έτσι για παράδειγμα η αορατοποίηση των μεταναστών μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έξω απο τον αστικό ιστό, η περιθωριοποίηση των ρομά, η δαιμονοποίηση των χρηστών, όλα στοχεύουν στον χωρικό και ιδεολογικό διαχωρισμό των καταπιεσμένων.

Σε όλα αυτά εμείς πρέπει να απαντάμε με τη σύνδεση των αγώνων. Είναι σημαντικό να κατανοούμε ότι οι βιασμοί και οι γυναικοκτονίες, οι ομοφοβικές και τρανσφοβικές επιθέσεις, οι επαναπροωθήσεις και δολοφονίες μεταναστών στις θάλασσες και στα σύνορα , η μισθωτή σκλαβιά, η ακρίβεια, η καταστολή σε κάθε κοινωνικό πεδίο αποτελούν καταπιέσεις του ίδιου εξουσιαστικού συμπλέγματος και πολυεπίπεδα και συλλογικά οφείλουμε να μαχόμαστε. 

Στην παρούσα πολιτική συγκυρία ο αντικρατικός αντικαπιταλιστικός αντιπατριαρχικός αγώνας φυσικά δεν νοείται να μην περιλαμβάνει την αλληλεγγύη προς τον παλαιστιναικό λαό που αγωνίζεται σθεναρά για δεκαετίες ενάντια στο αποικιοκρατικό σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ αριθμώντας τα τελευταία δύο χρόνια δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και έναν απο τους πιο βίαιους εκτοπισμούς στην ιστορία τους. Παλαιστινιακές φεμινιστικές οργανώσεις έχουν μιλήσει για την ακραία έμφυλη καταπίεση που δέχονται απο τον στρατό κατοχής του IDF μέσα απο βασανισμούς, βιασμούς και δολοφονίες. Καταδεικνύουν μέσα απο τις μαρτυρίες τους την υποκριτική στάση ενός ακόμη  ξεπλυματικού κράτους, το οποίο έχει ενσαρκώσει στο έπακρο αυτό που ονομάζουμε “pink washing” και αποτελεί φυσικά παράδειγμα – όπως σε πολλά άλλα ζητήματα- για διάφορα δυτικά κράτη. Οι διαφημίσεις στο Ισραήλ παίρνουν και δίνουν για τον “πιο διαθεματικό στρατό του κόσμου” ο οποίος μας πληροφορεί ότι όλοι οι καλοί χωράνε (γυναίκες, κουίρ άτομα, βίγκαν) με σκοπό την εξόντωση κάθε παλαιστινίου ατόμου με το χειρότερο τρόπο. Αυτή είναι η πιο διαστροφική πλευρά αφομοίωσης των καταπιεσμένων μέσα σε εθνοκρατικοκαπιταλιστικά πλαίσια, μια αφομοίωση που βλέπει ότι το σύγχρονο μοντέλο του έθνους – κράτους το συμφέρει να συμπεριλάβει κάθε είδους υποκείμενο και ταυτότητα ώστε να πετύχει την μέγιστη βαρβαρότητα. 

Το ελληνικό κράτος αντίστοιχα κινείται σε παρόμοιες κατευθύνσεις με την εξαγγελία της εθελοντικής στράτευσης γυναικών απο το 2026. Πλασάρει δηλαδή ως ισότητα την κατεύθυνση προς την πολεμική βιομηχανία και την ανάγκη για περισσότερα χέρια στον πόλεμο που έρχεται (ή είναι ήδη εδώ). Η συζήτηση αυτή πραγματοποιείται με διάφορους ύπουλους τρόπους. Από το “δημογραφικό πρόβλημα” μέχρι ανοίγματα του ζητήματος των εκτρώσεων σε Ευρωκοινοβούλια(όταν μάλιστα υπάρχουν χώρες στην “προοδευτική Δύση” όπου απαγορεύοντα οι εκτρώσεις), τα έθνη-κράτη έρχονται να εξουσιάσουν τα σώματα μας με στόχο την στρατιωτική τους προετοιμασία και την πληθυσμιακή αύξηση με όρους ποσοτικής ηγεμονίας.  

Από την πλευρά μας θέτουμε τους δικούς μας όρους.  Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους θεσμούς και τα ιερατεία που συντηρούν την έμφυλη καταπίεση και τη βία, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στην επίλυση των προβλημάτων μας. 

Στην προσπάθεια απορρόφησης κάθε μορφής αντίστασης και αποριζοπαστικοποίησης της οργής των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας διεκδικούμε μαχητικά την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης. Με κοινούς αγώνες και αλληλεγγύη να πορευτούμε αδιαμεσολάβητα και μαχητικά απέναντι στο ζόφο της πατριαρχίας,του κράτους και του καπιταλισμού, για όλους τους λόγους του κόσμου. Ας έχουμε το παράδειγμα των Παλαιστινίων να μας δείχνει το δρόμο της αντίστασης απέναντι στην αποικοκρατία και τον εποικισμό, το τσάκισμα της πατριαρχίας έξω από τις λογικές του λευκού δυτικού φεμινισμού.

*Συμμετέχουμε στο κοινό μπλοκ με την Μαρμάγκα,Αντιπατριαρχική Ομάδα, την Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola και συντρόφια. 

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ 

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ 

ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑΖΙ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ 

  Ανάρες, ομάδα δράσης και αλληλεγγύης.

Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνέπεσε με μία δυσμενή κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Σε μία περίοδο όπου επιχειρούνται κρατικά άλματα στην αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, εξαγγέλονται ευθαρσώς επικείμενες διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, σε πολλές σχολές οι εισακτέοι ελλατώνονται, λόγω μείωσης θέσεων ή και λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και ακόμη συγκροτούνται και λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια για την αναγωγή της πολιτικής δράσης εντός πανεπιστημίων σε ιδιώνυμο. Σε αυτό το πλαίσιο αγωνιστής φοιτητής τιμωρήθηκε με 14 μήνες φυλάκισης για σύνθημα υπέρ της Παλαιστίνης. Για τους λόγους αυτούς, αλλά και λόγω υποκειμενικών συνθηκών, βλέπε έλλειψη διαδικασιών βάσης, πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι οδηγήθηκαν σε απομαζικοποίηση, γεγονός που στέρεισαι και από τον πολιτικό διάλογο και από την κινητοποίηση περισσότερου κόσμου σε αγωνιστικές διαδικασίες. Η προσπάθεια του κράτους να ξεμπερδέψει με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στα πανεπιστήμια είναι μεγάλη και μεθοδική, όπως έχει φανεί με τις εκατοντάδες συλλήψεις των τελευταίων χρόνων σε φοιτητικές καταλήψεις, σε πολιτικές καταλήψεις εντός πανεπιστημίων, σε παρεμβάσεις και συγκεντρώσεις. Σε συμβολικό και πολιτικό επίπεδο επισφράγησης της προσπάθειας αυτής, τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ο κρατικός σχεδιασμός απαγορεύει μέσω της αστυνομίας και με την πλήρη δικαιολόγηση των ΜΜΕ, την επιστροφή της πορείας του Πολυτεχνείου στο χώρο του Ασύλου.

Παράλληλα, το κράτος επιχειρεί αναδιαρθρώσεις ευρύτερα στην εργασία, στη διαχείριση των μεταναστών, στην πειθάρχιση και την καταστολή της κοινωνικής βάσης και της πολιτικής/ριζοσπαστικής/αγωνιστικής δράσης. Η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας, η ποινικοποίηση των απεργιών, ο αντιμεταναστευτικός νόμος που σχεδόν μηδενίζει τις πιθανότητες νομιμοποίησης των μεταναστών στη χώρα, η αύξηση της αστυνομικής επιτήρησης των ρομά με φυλετικά κριτήρια, η πλήρης απαξίωση των ζωών των κρατουμένων, συνθέτουν την εικόνα της κοινωνίας και την σιγή που θέλει να επιβάλλει το κράτος για χάρη της εναρμόνησης της κοινωνικής ζωής με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Είτε στο πανεπιστήμιο είτε στους χώρους δουλειάς είτε στις γειτονιές είτε στα καμπς μεταναστών και στις φυλακές, το κράτος προσπαθεί να εξαλείψει τις προϋποθέσεις εκδήλωσης μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων.

Παρότι το παράδειγμα της αντίστασης με τη μεγαλύτερη επιρροή στα κινήματα και στους καταπιεσμένους παγκοσμίως, είναι αυτό της Παλαιστινιακής Αντίστασης, μπορούμε να δούμε και δίπλα μας την επιμονή των καταπιεσμένων και τη δίψα για ελευθερία και αξιοπρέπεια κόντρα στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Αναφερόμαστε στην εξέγερση μεταναστών σε δομή κράτησης στις Σέρρες στις 12 Νοεμβρίου, με αντίκτυπο τη σύλληψη και τη φυλάκιση 30 μεταναστών. Η προσπάθεια του κράτους να στερήσει τα ζωτικά πεδία της συλλογικοποίησης, του αγώνα και της ζύμωσης, επιχειρεί να ανακόψει την, άλλοτε οργανωμένα και άλλοτε αυθόρμητα εκδηλωμένη, αλλά πάντα ενεργή, ταξική πάλη. Πράγμα που είναι αδύνατο.

Ο δρόμος, αλλά και τα υπόλοιπα κοινωνικά πεδία, όπου αντιστέκονται οι καταπιεσμένοι ενάντια στα κράτος και το κεφάλαιο, είναι σημεία ανοιχτής αντιπαράθεσης όπου μπορούν να χτιστούν οι προϋποθέσεις για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου δέχτηκε μεγάλη πίεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι οποίες δημιούργησαν κλοιό γύρω από την Καμάρα, γεγονός που οδήγησε τα οργανωμένα μπλοκ και τον κόσμο που τα αποτελούσε να αποχωρήσει συντεταγμένα προς το Άγαλμα Βενιζέλου. Ως ομάδα συμμετείχαμε σε κοινό μπλοκ με τη Μαρμάγκα, Αντιπατριαρχική ομάδα, αλλά και με συντρόφια, με συνθηματολογία υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης, στη μνήμη του αναρχικού αγωνιστή και συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, αλληλεγγύης στις μετανάστριες και στους πολιτικούς κρατούμενους/ες.

Ανάρτηση πανό ενόψει του δικαστηρίου των 6 βασανιστών του Βασίλη Μάγγου, στις 20/11, στα δικαστήρια της Καρδίτσας.

Παρακάτω υπάρχει το κείμενο από το προηγούμενο κάλεσμα μας στα δικαστήρια για την υπόθεση:

Τα προηγούμενα χρόνια συντελέστηκε η κορύφωση ενός συνεχώς διευρυνόμενου και ριζοσπαστικού κινήματος κατά της ίδιας της ύπαρξης της ΑΓΕΤ στο Βόλο, εργοστάσιο στο οποίο πρωτολανσάρονταν μέχρι να γενικευτούν πανελλαδικά, “καταπράσινες” νεοφιλελεύθερες ιδέες όπως η μαζική καύση σκουπιδιών για χαμηλού κόστους παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τα αφεντικά. Ένα εργοστάσιο που βρίσκεται εντός αστικού ιστού και ευθύνεται για τους υψηλούς δείκτες καρκινοπάθειας και αναπνευστικών παθήσεων στην περιοχή. Ένα εργοστάσιο που μειώνει το προσδόκιμο ζωής μιας ολόκληρης πόλης και μια διοίκηση που την βγάζει καθαρή με καμιά δωρεά όταν φτάσει η κατάσταση στο σημείο να της ασκούν επικοινωνιακή πίεση ακόμα και τα φιλαράκια της. Το κίνημα αυτό λοιπόν που προαναφέρθηκε ήταν και είναι οργανικά συνδεδεμένο με τους αγώνες για το νερό στο Πήλιο και τον ευρύτερο αγώνα κατά της καπιταλιστικής λεηλασίας όλων των φυσικών πόρων.
Η πιο συγκρουσιακή πορεία που κατάφερε να επιδείξει αυτό το κίνημα (σπλάχνο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης και της περιοχής με τη έμπρακτη αλληλεγγύη ομάδων και συλλογικοτήτων από όλη τη χώρα) κατεστάλη πρωτοφανώς για τα δεδομένα του Βόλου. Όρθωσε στα ίσια ανάστημα απέναντι σε τοπική αυτοδιοίκηση, μπάτσους και κυνικές “από τα πάνω” επιλογές όπως η περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας του κράτους με την ΑΓΕΤ-Lafarge μέσω της επιπλεον νομοθετικής θωράκισης της καύσης σκουπιδιών. Κόντρα στον αγώνα αυτόν το κράτος απάντησε με μαζικούς ξυλοδαρμούς στην πορεία και στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην ΓΑΔΜ, με δικογραφία που περιέχει και κακουργηματικές διώξεις, με εντάλματα και αστυνομικές επιχειρήσεις σε σπίτια και συνδέσμους. Συνέχισε με τραμπούκες από ασφαλίτες σε συντρόφους, σε συγγενείς τους, ακόμα και στους χώρους εργασίας τους.
Αλλά εκεί που οι μπάτσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους είναι η περίπτωση του Βασίλη, τον οποίο αφού χτύπησαν και ακινητοποίησαν μπροστά στα δικαστήρια, έπειτα βασάνισαν και πέταξαν ημιθανή έξω από το Α.Τ. στην άλλη πλευρά της πόλης από το νοσοκομείο, αντιλαμβανόμενοι πολύ καλά τι μεγέθους σωματική ζημιά προκάλεσαν (που αποδεικνύει το ιατρικό πόρισμα κατά το εξιτήριό του). Με το ίδιο το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ να δηλώνει την επόμενη μέρα ότι δεν υπήρξε τραυματισμός στο Βόλο. Βασανισμοί αγωνιστών/ριών συμβαίνουν διαχρονικά από τα ένστολα σκουπίδια, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη ως προς αυτό. Ενίοτε πετυχαίνουν τον σκοπό τους, μέσω της κρατικής τρομοκρατίας, αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί οτι η μόνη ρεαλιστική απάντηση έρχεται μέσω δικαστικής εξιλέωσης και συστημικής συνδιαλλαγής με ενα αλληλοτροφοδοτούμενο κατασταλτικό σύμπλεγμα αστυνομίας, αστικοδικαστικού συστήματος και μιντιακού συνωνθυλεύματος. Ενα σύμπλεγμα απρόσωπο, που εν τη γενέσει του, αποκλειστικό σκοπό και στόχο έχει να υπερασπίζεται την εξουσία του κράτους και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ καταπιεστών-καταπιεσμένων ως έχουν.
Λύση αμέση εύκολη στο εδώ και στο τώρα δεν υπάρχει. Όσο δίκαια δομημένος είναι ο κόσμος της εξουσίας και της καταπίεσης, τόσο δίκαιη θα είναι και η “δικαιοσύνη” του. Είναι μάταιο, παραπλανητικό, να επιδιώκουμε ανθρώπινη μεταχείριση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Το “κοινωνικό” του πρόσωπο υπάρχει μόνο όταν η κοινωνική ειρήνη είναι διασφαλισμένη. Όταν αυτή διαρραγεί το κράτος είναι κράτος, εξουσία, απάνθρωπο.
Τα παραδείγματα πολλά και χωρίς λόγο περαιτέρω ανάλυσης.

Στην διάρκεια της δίκης για τα καθάρματα που δολοφόνησαν τον Βασίλη, παρακολουθήσαμε μια καλοστημένη προσπάθεια ξεπλύματος και αθώωσης των προαναφερθέντων. Ήδη από την δικογραφία που σχηματίστηκε ήταν εμφανής η πρόθεση αρχικά να μειωθούν οι κατηγορούμενοι και σε δεύτερο βαθμό να πέσουν στα μαλακά όσοι συμπεριλήφθηκαν τελικά σε αυτή. Επιπλέον η πολιτική αγωγή της ίδιας της οικογένειας του Βασίλη έχει αποβληθεί χωρίς μάλιστα να μπορεί να έχει πρόσβαση στην δικογραφία(αυτή η συνθήκη παραμένει έως και σήμερα και ισχύει και για την εκδίκαση της υπόθεσης στο κακουργιοδικείο). Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οδηγηθήκαμε στην καταδίκη 3 εκ των δολοφόνων με 2 χρόνια φυλάκιση, ποινή εφέσιμη και με ανασταλτικό χαρακτήρα. Την Πέμπτη, 5 Ιουνίου , ξεκινάει στο κακουργιοδικείο η δίκη με τις αναβαθμισμένες κατηγορίες των βασανιστήριων,της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, της έκθεσης και της παράνομης κατακράτησης κατά συναυτουργία.

Η ταξική μας μνήμη δεν μας αφήνει άλλη επιλογή πέρα από το να παρευρεθούμε εκεί δίπλα στην οικογένεια,στα στενά πρόσωπα και τα συντρόφια του Βασίλη που μαζί με αυτόν δημιούργησαν το κίνημα κατά της ΑΓΕΤ στον Βόλο ,στον αγώνα που κάνουν για την δικαίωση του Βασίλη.Προφανώς έχουμε δει ανά τα χρόνια τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης ακόμα και σε τέτοιες υποθέσεις. Οι ουκ ολίγες δολοφονίες που βαραίνουν την ελληνική αστυνομία έχουν μείνει ως επί το πλείστον ατιμώρητες και αυτό δεν μας ρίχνει από τα σύννεφα. Οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι εδώ για να εξυπηρετούν και να εφαρμόζουν έναν νόμο ο οποίος έχει δημιουργηθεί για να συντηρεί το υπάρχον σύστημα,τις κοινωνικές ανισότητες και την αδικία. Τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ έχουν ξεκάθαρο ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται και αυτός είναι φυσικά υπέρ της αστικής τάξης και του συμπλέγματος κράτος-κεφαλαίου. Μετανάστριες, Ρομά, καταπιεσμένοι, εργαζόμενοι απεργοί , αγωνίστριες είναι αυτοί και αυτές που υφίστανται όλες τις μορφές της επίθεσης από το υπάρχον σύστημα και που συχνά δέχονται την βία των πραιτοριανών του κράτους επειδή προφανώς λόγω της ταξικής τους θέσης αποτελούν το υπάρχον ή το εν δυνάμει αγωνιστικό υποκείμενο. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες αποτελούν διαχρονικά τον φόβο και τον τρόμο της αστικής τάξης ως ο μόνος δρόμος που μπορεί έμπρακτα να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την υπάρχουσα κυρίαρχια.
Λύση λοιπόν για εμάς είναι μόνο ο αδιάλλακτος εξεγερτικός και επαναστατικός αγώνας, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τις αξίες τους. Όσο για τα ένστολα ή μη σκουπίδια, μπροστάρηδες της κυριαρχίας, η πραγματική απάντηση που τους αρμόζει θα δοθεί στους δρόμους και στο κοινωνικό πεδίο εκεί όπου θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ρωγμές και να δίνουμε μάχες απέναντι σε μπάτσους,εξουσία και αφεντικά . Η τελική δικαίωση για όσους και όσες έπεσαν νεκροί από χέρια μπάτσων ή στον βωμό της ταξικής εκμετάλλευσης θα έρθει με την κοινωνική επανάσταση και την ταξική χειραφέτηση.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε τον βασανισμό και την δολοφονία του Βασίλη Μάγγου από την ΕΛΑΣ

Μόνη δικαιοσυνή, η προλεταριακή.

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης.

Κάλεσμα στην πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ

Αυτό δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα για την εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν είναι μια ακόμη ανάμνηση που διαπερνά της μέρες και τα χρόνια για να αντηχήσει από μακριά κάποια περασμένα δικαιώματα ή μάταιωμένες θυσίες. Δεν είναι μια ιστορία γραμμένη στον τοίχο που ξανάγραψε η αγορά και δεν είναι οι πρωταγωνιστές που κουράστηκαν ή τους ξέχασαν. Δεν είναι για μια πορεία και μία μέρα διαφορέτική από τις άλλες. Δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα. Είναι, όμως, ένα κάλεσμα. Αλλά δεν είναι για όλους.

Είναι γι’ αυτούς και γι’ αυτές που δεν αντέχουν να ανοίγουν την τηλεόραση στις ειδήσεις των 8. Είναι γι’ αυτές που διάβασαν για το 13ώρο που πέρασε με νόμο και θυμήθηκαν τις απλήρωτες υπερωρίες στην καλοκαιρινή σαιζόν, ή στην εστίαση ή όπου τους έβγαλε ο δρόμος της επιβίωσης. Είναι γι’ αυτούς που δεν αντέχουν να διαβάζουν άλλο για το μακελείο στη Γάζα και δεν θέλουν καθήσουν ήσυχα όσο δίπλα μας μια γενοκτονία τρέχει μ’ εκατό. Είναι γι’ αυτές που βγήκαν στους δρόμους κι άλλες μέρες, όχι μόνο στις επετείους, να φωνάξουν μαζί με εκατομύρια άλλους ενάντια στον θάνατο και στην εκμετάλλευση. Είναι γι’ αυτά που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει όταν η διπλανή πολυκατοικία αγοράστηκε από ισραηλινά fund, όταν διαβάζουν για ελληνοισραηλινή συμμαχία καταλαβαίνουν πάνω σε ποιων τα σπίτια θα χτιστεί και ποιοι κερδίζουν. Είναι γι’ αυτούς που το Αιγαίο δεν είναι μια θάλασσα αναψυχής, αλλά μια μαύρη θάλασσα που την περνούν με χίλιους φόβους. Είναι γι’ αυτές που συντρέχουν δίπλα τους, απέναντι κι ενάντια στις δολοφονίες του λιμενικού. Είναι γι’ αυτούς που η Πύλος δεν είναι πια το νησί του Νέστορα, μα κάτι πολύ χειρότερο κι ανεξήτιλο. Είναι για τα παιδιά που χτυπούν στο Ωραιόκαστρο, είναι για τα παιδιά που τριγυρνούν στους δρόμους, αυτά τα παιδιά που ετοιμάστηκε η ειδική αστυνομία για Ρομά, αυτά τα παιδιά που θάβουν κάθε χρόνο τους νεκρούς τους απο τις ένστολες σφαίρες. Είναι για τους αθώους που κρίνονται ένοχοι και γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν και χάθηκαν αλλά κρίθηκαν τρομοκράτες. Είναι γι’ αυτές που είναι ακόμη στα κελιά, είναι γι’ αυτούς που είναι έξω και βοηθούν. Είναι για τις εργάτριες του ατελείωτου 24ώρου, είναι για τους ανέργους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν χώρα, για τους πρόσφυγες που ήρθαν με κρατική διαμεσολάβηση στις Μανωλάδες. Είναι για μια τάξη ανθρώπων που πρέπει να γίνει κοινότητα, αγώνας, οδόφραγμα και μια γροθιά.

Στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, εδώ και δύο χρόνια, παίζεται το νέο σενάριο της ανθρωποσφαγής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, που συνολικά τα κράτη της καπιταλιστικής Δύσης έχουνε στήσει και εκτελέσει για σχεδόν 70 χρόνια. Πάνω από 67.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν, απ’ τους οποίους τουλάχιστον τα 20.000 είναι παιδιά, με τα επίσημα στοιχεία, δηλαδή, εξοντώθηκε το 10% του πληθυσμού της λωρίδας της Γάζας. Για δεκαετίες η Γάζα αναφερόταν ως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπων στον κόσμο. Οι παλαιστίνιοι στο κράτος του Ισραήλ έρχονται αντιμέτωποι, από τη γέννηση τους, με ένα σύστημα διακρίσεων και αποκλεισμού που δεν μπορεί παρα να χαρακτηριστεί ένα σύγχρονο απαρτχάιντ. Ακόμη και πριν τη νέα φάση της γενοκτονίας, οι παλαιστίνιοι είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας, το δικαίωμα τους στην εργασία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στη μετακίνηση και στην εκπαίδευση περνάει μέσα από τη μέγγενη του ισραηλινού στρατού, μέσα από διακοπές ρεύματος, την συστηματική καταστροφή των χωριών τους από εποίκους, τις διακρίσεις στους μισθούς, την περίθαλψη κι άλλα, τόσα πολλά που θα χρειαζόμασταν βιβλία ολόκληρα για να περιγράψουμε την φρικιαστική πραγματικότητα που έχουν φανταστεί και υλοποίησει οι Ισραηλινοί εξουσιαστές απέναντι στους “πλεονάζοντες” και περιττούς, για τα ιδεώδη τους, παλαιστινίους. Σήμερα, όμως, δύο χρόνια μετά την 7η Οκτώβρη και την προσπάθεια της παλαιστινιακής αντίστασης να ξαναβάλει στον παγκόσμιο χάρτη τον αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, γνωρίζουμε πως το κράτος του Ισραήλ δεν αρκείται “μόνο” στην διαρκή κατάσταση δουλείας κι εκμετάλλευσης που είχε επιβάλλει ως τώρα. Τα σχέδια των σιωνιστών δολοφόνων προβλέπουν την πλήρη εξόντωση των κατοίκων της Γάζας, τον ξεριζωμό τους και την στρατιωτική επέκταση του κράτους των γενοκτόνων. Κι όλα αυτά σε παγκόσμια θέαση. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένας και καμία που δικαιούται να πει, δεν γνώριζα. Κι αυτό είναι το ακόμη πιο ανησυχητικό. Πως τα ανθρωπόμορφα τέρατα που ηγούνται αυτής της καταστροφής, όχι μόνο δεν θεωρούν πως πλή

ττονται από τις αποκαλύψεις για την μετατροπή της Γάζας σε έναν μαζικό τάφο, αλλά θεωρούν ότι ενισχύουν την εικόνα τους ως ανένδοτοι εξουσιαστές. Σε αυτή την συνεχιζόμενη γενοκτονία, η πλειονότητα των δυτικών κρατών συναινεί και συμμετέχει ενεργά. Το ελληνικό κράτος μάλιστα αποτελεί βασικό πολεμικό σύμμαχο του Ισραήλ και συνεργάζεται με αυτό σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Απ’ τα ελληνικά πολεμικά πλοία που στάλθηκαν ενάντια στους αντάρτες της Υεμένης, μέχρι τη βάση της Σούδας, από τον κοινό σχεδιασμό και τις ασκήσεις στη Μεσόγειο μέχρι την κοινή κατασκευή της μεγαλύτερης εκπαιδευτικής μονάδας πιλότων στην Ευρώπη, λίγο έξω από την Καλαμάτα. Από το ερευνητικό κέντρο ισραηλινών funds σε συνεργασία με το ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την εξαγορά μεγάλου κομματιού της στεγαστικής αγοράς από ισραηλινές εταιρείες, το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά στη χώρα μας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Δουλειές και κέρδη ακόμη και με δολοφόνους.

Όμως το κράτος του Ισραήλ δεν είναι εξαίρεση.Το Ισραήλ είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας τόσο στρατιωτικοποιημένης και εξατομικευμένης που την ίδια στιγμή που δολοφονούνται παιδιά, κάποια άλλα παιδιά να κάνουν ειρωνικά σκετσάκια στα σχολεία τους. Είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας που τον έναν μήνα υπηρετούν δολοφονώντας ανθρώπους στα κατεχόμενα, άνδρες και γυναίκες, και τον άλλο μήνα απαιτούν να κάνουν ανέμελες διακοπές και κρουαζιέρες στη Μεσόγειο.  Είναι μια χώρα κι ένα κράτος-πρότυπο, τόσο για τα κράτη που συμμαχούν μαζί του, όπως είναι σύσσωμη η λεγόμενη “Δύση”, μαζί και η Ελλάδα, όσο και για κράτη που στα λόγια και στις διακηρύξεις κρατούν διαφορετική στάση από τα υπόλοιπα όσο αφορά την συνεχιζόμενη γενοκτονία. Το Ισραήλ αποτελεί το παράδειγμα για το πώς πρέπει τα καπιταλιστικά κράτη να “χειρίζονται” τους μη εθνοποιημένους και ομογενοποιημένους πληθυσμούς, όπως είναι οι μετανάστ(ρι)ες και οι διαφορετικές φυλετικές ομάδες εντός του κράτους τους. Τα δυτικά κράτη πρόκειται να εφαρμόσουν ή σε μεγάλο βαθμό εφαρμόζουν ήδη εθνοκαθαρτικές πρακτικές εις βάρος των μεταναστευτικών πληθυσμών για την διαχείριση και την εκμετάλλευσή τους, στα πρότυπα των πρακτικών που εφαρμόζει το σιωνιστικό κράτος εις βάρος των παλαιστινίων. Στα πλαίσια αυτά, επενδύουν τεράστια κεφάλαια για τον σχεδιασμό και την αγορά πολεμικού εξοπλισμού από το Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος, συγκεκριμένα, έχει αγοράσει μεταξύ άλλων πυραύλους, πυραυλικά συστήματα και drones. Τα τελευταία είναι τα ισραηλινά Heron UAVS, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κατ’ εξακολούθηση στις επιχειρήσεις στην Γάζα και χρησιμοποιούνται ήδη στην Ελλάδα για την παρακολούθηση και το κυνήγι των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα αλλά και για την επιτήρηση του ντόπιου πληθυσμού. 

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η φρίκη της γενοκτονίας που παρακολουθούμε σε λάιβ μετάδοση δεν είναι τόσο μακριά από εμάς. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος κλιμακώνει σημαντικά τον διαχρονικό πόλεμο που διεξάγει στις μετανάστριες με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση και εφαρμογή του νέου αντιμεταναστευτικού νομοσχεδίου που αορατοποιεί ακόμα περισσότερο τους μετανάστες και αυστηροποιεί τις ποινές για “παράνομη” είσοδο στη χώρα. Όσοι από αυτούς λοιπόν, καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα και να γλιτώσουν από τα push backs του ελληνικού λιμενικού και τον πιθανό θάνατο,εγκλωβίζονται σε μια επίγεια κόλαση με μια νομοθεσία η οποία προβλέπει φυλακή, μη δυνατότητα νομιμοποίησης, διαρκή φόβο απέλασης και κατ’ επέκταση (ημι)παράνομη εργασία και ρατσιστική βία. Αποκορύφωμα αυτής της εντεινόμενης πολεμικής ήταν η πρόσφατη μαζική δολοφονία 600+ ανθρώπων στα ανοιχτά της Πύλου από το ελληνικό λιμενικό, καθιστώντας το το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα των τελευταίων χρόνων. 

Αντίστοιχες πρακτικές “διαχείρισης” εφαρμόζει το ελληνικό κράτος και στις ντόπιες κοινότητες Ρομά.Συγκεκριμένα, οι Ρομά πληθυσμοί βρίσκονται διαχρονικά υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από το κράτος και μέσω του ιδεολογικού εργαλείου του αντιτσιγγανισμού από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό εξασφαλίζεται η υποτέλεια τους και κατ’επέκταση η νομιμοποίηση κάθε μορφής βίας εναντίον τους, από την εργασιακή τους εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά μέχρι την στυγνή δολοφονία τους από μπάτσους. Στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Ας σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία μόνο χρόνια συνέβησαν αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας,αστυνομικές επιδρομές στους οικισμούς (όπως οι πυροβολισμοί από μπάτσους σε γλέντι Ρόμα στην Νέα Ζωή) καθώς και τρεις καταγεγραμμένες δολοφονίες Ρομά ατόμων από μπάτσους. 

Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία κοινωνική συνθήκη πλήρους ταξικής εξαθλίωσης, με τα εργασιακά δικαιώματα να είναι ήδη τσακισμένα, σε επισφαλείς χώρους εργασίας με εντατικοποίηση, χαμηλούς μισθούς, μαύρη και συχνά απλήρωτη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία και εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες τον χρόνο. Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση προσπαθεί να διεκδικήσει τα αυτονόητα στους εργασιακούς χώρους και να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας ποινικοποιείται. 

Ως συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής του κράτους για τα συμφέροντά του, έρχεται το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο με τίτλο “Δίκαιη εργασία για όλους” που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως με το βάθεμα του καπιταλισμού, έρχεται η μεγαλύτερη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Το νομοσχέδιο αυτό ψηφίζεται σε μια περίοδο που μετά από τόσες καπιταλιστικές κρίσεις, το κόστος ζωής είναι ήδη δυσβάσταχτο και ενώ το προλεταριάτο πρέπει να διαχειριστεί τα τεράστια ενοίκια, τις εξώσεις, τους πλειστηριασμούς, τους λογαριασμούς, τις άπιαστες τιμές ακόμη και των βασικών αγαθών, τα αφεντικά πλουτίζουν και βρίσκουν νέα πεδία κερδοφορίας. 

Κάποιες από τις βασικές του τροποποιήσεις είναι η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασία, εξασφαλίζοντας νομικά την περαιτέρω εκμετάλλευσή μας, οι αλλαγές στον τρόπο χορήγησης αδειών με μείωσή του ελάχιστου χρόνου άδειας από 10 μέρες σε 5 και η διεύρυνση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας που επιτρέπει την πρόσληψη για ελάχιστες μέρες, ανάλογα με τις ανάγκες των αφεντικών, ενισχύοντας την επισφάλεια της εργασίας μας και κάνοντάς μας πιο αναλώσιμες από ποτέ. 

Επιπλέον, στον δημόσιο τομέα έχουμε την εισαγωγή αλλαγών στον πειθαρχικό τομέα , αφού η μη συμμετοχή στη διαδικασία αξιολόγησης θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα,με πρόσφατο παράδειγμα τις διώξεις και την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών που αντιστέκονται στις αξιολογήσεις. Οι αξιολογήσεις με κρατικά κριτήρια, στοχεύουν στην ταξική πειθάρχιση και τη συμμόρφωση των εκπαιδευτικών, παραβιάζοντας ακόμη και τις ελάχιστες ελευθερίες που είχαν στις τάξεις, ενώ η μαθηση τυποποιείται με κρατική διαμεσολάβηση και παρεμβαίνει ακόμη και στη σχέση εκπαιδευτικού- μαθητή. Στόχος είναι η αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, ενός ισχυρού κρατικού μηχανισμού που οξύνει τον ταξικό ανταγωνισμό και εξασφαλίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου, αφού αποτελεί πλέον ένα νέο πεδίο κερδοφορίας. 

Οι αξιολογήσεις δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο μέτρο, αλλά κομμάτι της  συνολικότερης αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος με ταξικό πρόσημο. 

Στο πλαίσιο της τελευταίας, έχουν ιδρυθεί και τα “Ωνάσεια” σχολεία αντικαθιστόντας μερικά μέχρι πρότινος δημόσια σχολεία. Τα “ωνάσεια” σχολεία αποτελούν μία κίνηση άμεσης συνεργασίας επιχειρηματικού ομίλου (με το μανδύα φιλανθρωπικού ιδρύματος) με το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Τα σχολεία αυτά λειτουργούν ως “πρότυπα” και χρηματοδοτούνται καλύτερα από τα υπόλοιπα δημόσια (λόγω και της εμπλοκής του ιδρύματος ωνάση). Παράλληλα, οι γνωστικές απαιτήσεις και προϋποθέσεις φοίτησης σε αυτά, αφήνουν αυτομάτως εκτός τους, παιδιά προλεταριακών οικογενειών, ντόπιων, ρομά και μεταναστών, οι οποίες δε μπορούν να στηρίξουν την παρακολούθηση φροντιστηρίου. Από την άλλη, ιδρύονται σε προλεταριακές γειτονιές ώστε να έχουν το άλλοθι της “ευκαιρίας για όλους”. Ωστόσο, οι ταξικοί φραγμοί είναι εγγενείς σε αυτά τα σχολεία, τα οποία επίσης οξύνουν τον ανταγωνισμό, την εντατικοποίηση και αυξάνουν τους αποκλεισμούς παιδιών που δεν πληρούν τα πρότυπα της αριστείας. Συμβάλλουν εν ολίγοις, στην ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης κατά τις επιταγές του κεφαλαίου.

Η εναρμόνιση της παιδείας με τις επιταγές και ανάγκες του κεφαλαίου αποτελεί στόχο της διαρκούς αναδιάρθρωσης και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι τέσσερις άξονες στους οποίους κινούνται όλοι οι τελευταίοι νόμοι για τα πανεπιστήμια είναι οι ταξικοί φραγμοί, η καταστολή, η πειθάρχηση και η παραγωγή κέρδους. 

Το κράτος έχοντας περάσει τις διαγραφές στα ν+ν/2 έτη (νόμος 4777/2021), σύντομα θα προσπαθήσει να τις εφαρμόσει. Θέτει έτσι ένα όριο φοίτησης στο οποίο δεκάδες χιλιάδες φοιτητές/ριες δεν μπορούν να ανταποκριθούν είτε επειδή παράλληλα με τις σπουδές τους πρέπει να δουλεύουν είτε για άλλους λόγους, εξαναγκάζοντας όσους θέλουν πτυχίο (με τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που συνεπάγονται πλέον) να πρέπει να εντατικοποιηθούν πλήρως. Παράλληλα οι εισακτέοι στις σχολές έχουν μειωθεί κατά δεκάδες χιλιάδες λόγω της Ειδικής Βάσης Εισαγωγής και της ελαχιστοποίσης των θέσεων, φροντίζοντας έτσι το κράτος να “ψαλιδίσει” τους έχοντες πτυχίο σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς. Την ίδια ώρα το πανεπιστήμιο ολοένα ανοίγει και πιο διάπλατα τις πόρτες της συνεργασίας και της εξυπηρέτησης εταιρειών. Δουλειές για το στρατό, την αστυνομία, εταιρείες ασφάλειας/επιτήρησης κ.ά. Για να συμβαίνουν όλα αυτά απρόσκοπτα και χωρίς αντιστάσεις, το κράτος διεξάγει εδώ και χρόνια μία κατασταλτική εκστρατεία στα πανεπιστήμια, καταργώντας το άσυλο, χτυπώντας με βία και συλλήψεις καταλήψεις φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά και γενικότερα κάθε μορφή ριζοσπαστικής πολιτιής δράσης. Κράτος και κεφάλαιο ευελπιστούν ότι χτυπώντας το σημείο εκδήλωσης πολλών αγώνων, μεταξύ αυτών η εξέγερση του πολυτεχνείου του ’73, θα επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου και θα εμπεδώσουν την κυρίαρχη αφήγηση εντός πανεπιστημίων και κατ’επέκταση ευρύτερα κοινωνικά.

Ωστόσο, η μήτρα της ταξικής πάλης, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεών της είναι η ανισότητα και η εκμετάλλευση, οι οποίες υπάρχουν διάχυτες παντού. Να σταθούμε δίπλα στους/ις καταπιεσμένους/ες που αρνούνται να ζήσουν κάτω από την αδικία και την εκμετάλλευση. Μετανάστες/ριες που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εγκλεισμό της αποικιοκρατικής δύσης, εργάτες που απεργούν ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, ρομά που αντιστέκονται στον ρατσισμό που δέχονται, κρατούμενες που αγωνίζονται στις φυλακές. 

ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Aνάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης.

Στις 14/11 αναρτήσαμε πανό έξω από τον οικισμό της Αγίας Σοφίας Διαβατών, ενάντια στην 24ώρη αστυνόμευση των οικισμών ρομά με καθαρά φυλετικά κριτήρια.

Δείχνουμε έτσι την στοιχειώδη αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διαμένουν εκεί και έχουν τον μπαμπούλα της αστυνομίας συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους, ενώ συνομιλήσαμε και με κάποιους από τους κατοίκους για τον λόγο ανάρτησης του πανό.

Σημειώνουμε πως τεράστια ευθύνη για την συνεχή στοχοποίηση των ρομά από μπάτσους έχουν τα ΜΜΕ που διαδίδουν συνεχώς στοχευμένες, παραποιημένες πληροφορίες σχετικά με την εγκληματικότητα με στόχο να προσανατολίσουν την “κοινή γνώμη” εναντίον των ρομά και να ανοίξουν τον δρόμο για τις συνεχείς και βίαιες εφόδους της αστυνομίας σε σπίτια και οικισμόυς.

Όπως έχει αποδείξει με πάμπολλους τρόπους τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κράτος χαρακτηρίζεται ως το πλέον επιτυχημένο, ανάμεσα στα υπόλοιπα δυτικά κράτη, στον τομέα διαχείρισης πληθυσμών, που θεωρούνται πλεονάζοντες για το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαχείριση των κοινοτήτων των Ρομά. Συγκεκριμένα, οι Ρομά πληθυσμοί βρίσκονται διαχρονικά υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από το κράτος και μέσω του ιδεολογικού εργαλείου του αντιτσιγγανισμού από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό εξασφαλίζεται η υποτέλεια τους και κατ’επέκταση η νομιμοποίηση κάθε μορφής βίας εναντίον τους, από την εργασιακή τους εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά μέχρι την στυγνή δολοφονία τους από μπάτσους. Στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Ας σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία μόνο χρόνια συνέβησαν αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας,αστυνομικές επιδρομές στους οικισμούς (όπως οι πυροβολισμοί από μπάτσους σε γλέντι Ρόμα στην Νέα Ζωή) καθώς και τρεις καταγεγραμμένες δολοφονίες Ρομά ατόμων από μπάτσους.

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης.