Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένων στο 16ο λύκειο Ξηροκρήνης

Ενάντια στα Ωνάσεια σχολεία –

Αλληλεγγύη στους/στις μαθητές/ριες που αντιστέκονται

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανακοινωθεί η ίδρυση “νέων” σχολείων με την στήριξη του ιδρύματος Ωνάση. Αυτά τα σχολεία όμως, είναι 22 υπάρχοντα γυμνάσια και λύκεια που με τη χρηματοδότηση εφοπλιστών για την υποτιθέμενη αναβαθμισή τους, έρχονται να περάσουν ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης που στηρίζεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, για τα συμφέροντά του. Παρόλο που ιδρύονται με πρόσχημα την δημιουργία σύγχρονων αναβαθμισμένων σχολείων που προωθούν την συμπερίληψη και την ισότητα, ξέρουμε πολύ καλά ότι το μόνο που θα πετύχουν είναι ο ανταγωνισμός, η εντατικοποίηση των ζωών των μαθητών/μαθητριών και ο αποκλεισμός πολλών από αυτούς/ες. Η είσοδός τους με εξετάσεις, οι παραπάνω ώρες διδασκαλίας και ο αποκλεισμός πολλών παιδιών που κατοικούν στις γειτονιές που ιδρύονται τα Ωνάσεια σχολεία, ένα πράγμα μας δείχνουν. Ότι με κριτήριο την αριστεία οι μαθήτριες θα χωρίζονται σε άξιες και ανάξιες, θα μεταφέρονται σε άλλες περιοχές, θα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση των ζωών τους από το γυμνάσιο.

Αυτή η “ισότητα” που προωθούν όμως σε ποιούς απευθύνεται?

Σίγουρα όχι στην πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης, τα ρομά και τους μετανάστες, οι οποίοι θα έρχονται αντιμέτωποι με την ανταγωνιστική πραγματικότητα των νέων αυτών σχολείων, όπου η λογική της αριστείας θα αποκλείει τη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, καθώς θα υπάρχει η δυνατότητα για όσα από αυτά ανταποκρίνονται στις υψηλές μορφωτικές απαιτήσεις να φοιτήσουν σε αυτά, θα προωθείται η “συμπερίληψη” και η ισότητα ως μέρος της ατζέντας τους. Έτσι, παρά τους εγγενείς ταξικούς φραγμούς που θα τα χαρακτηρίζουν, θα προβάλλονται ως σχολεία ανοιχτά σε όλους.

Είναι τυχαίες οι περιοχές στις οποίες ξεκίνησε αυτή η εκστρατεία?

Τα σχολεία αυτά παρουσιάζονται ως εργαλεία αναβάθμισης υποβαθμισμένων περιοχών, με στόχο –υποτίθεται– τη στήριξη των “ευάλωτων πληθυσμών” και την παροχή ίσων ευκαιριών στα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελούν άλλο ένα εργαλείο του κεφαλαίου για την αναδιαμόρφωση του αστικού χώρου προς όφελος των αφεντικών. Μέσω της διαδικασίας του “εξευγενισμού” (gentrification), οι γειτονιές της εργατικής τάξης μετατρέπονται σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και το real estate, με τις αυξήσεις των ενοικίων και του κόστους ζωής να επιβαρύνουν την εργατική τάξη. Παράλληλα, ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου και πειθάρχησης, εντείνουν τις ταξικές διακρίσεις και καλλιεργούν τον ανταγωνισμό για την “κοινωνική ανέλιξη”, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αναπαράγει και συντηρεί ανισότητες

Είναι όμως τα Ωνάσεια σχολεία το μοναδικό μέτρο που στοχεύει στην πειθάρχηση μας;

Το τελευταίο διάστημα, ο διάλογος γύρω από την παραβατικότητα ανηλίκων, είναι από τα πιο επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Η μιντιακή προπαγάνδα περί “έξαρσης της παραβατικότητας ανηλίκων”, οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανηλίκων, οι νέες νομικές διατάξεις που αφορούν σκληρά μέτρα πειθάρχισης των νέων, ο νέος νόμος που στοχεύει στην διάρθρωση των ΕΠΑΛ για την αύξηση της παραγωγικότητας των νέων και όλη η κοινωνική επιστράτευση για την αντιμετώπιση αυτού του “φαινομένου”, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκστρατεία πειθάρχησης των ανηλίκων. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε γωνιά της πόλης τριγυρνάνε οι μπάτσοι, ούτε οι αναίτιες προσαγωγές είναι εντελώς αναίτιες. Οι περιοχές του Ευόσμου και της Ξηροκρήνης, αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα δύο από τις κύριες περιοχές που “χαρτογραφήθηκαν” από τους μπάτσους με δεκάδες περιπολίες, προσαγωγές και συλλήψεις. Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, καταλαβαίνουμε πως ούτε τα μίντια, ούτε οι μπάτσοι, αλλά ούτε και τα Ωνάσεια σχολεία ήρθαν απρόβλεπτα, αλλά αποτελούν προσπάθειες συμμόρφωσής μας σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα.

Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν;

Αν δεν μας αρκούν απλά καλύτερος εξοπλισμός για ένα μικρό ποσοστό σχολικών εγκαταστάσεων, αν δεν τρώμε το τυράκι της κοινωνικής ανέλιξης για μια ισχνή μειοψηφία, αν δεν μας πείθουν τα υποκριτικά διαγγέλματα εφοπλιστών και κράτους, αν δεν δεχόμαστε να μας αξιολογούν με τις ανάγκες τους και τα μέτρα τους, αν δεν θέλουμε διακρίσεις, ρατσισμό και εκτοπισμό στη ζωή μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Οι μαθητές και μαθήτριες δείχνουν καθημερινά τις αντιστάσεις τους μέσω των καταλήψεων τους. Να σταθούμε στο πλάι τους, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να αποτελέσουμε απειλή για τις κρατικές βλέψεις.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ

 

…η ίδια πολιτική που προωθεί τα Ωνάσεια σχολεία, τον κατακερματισμό και την κατηγοριοποίηση των σχολείων, την πειθάρχηση και την υποταγή των μαθητ(ρι)ών, είναι αυτή που ευθύνεται και για το έγκλημα στα Τέμπη, που δολοφονεί είτε στα σύνορα είτε στις ράγες των τρένων τα όνειρα των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή. Επειδή ο αγώνας είναι και πρέπει να είναι κοινός:

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/2 11:00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

 

 

 

 

Παρέμβαση στο Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης Πέμπτη 20/2 με πανό, τρίκακια και συνθήματα για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. (Κάλεσμα στην πορεία της 28/2 )

Παρέμβαση στο Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης Πέμπτη 20/2 με πανό, τρίκακια και συνθήματα για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. (Κάλεσμα στην πορεία της 28/2 )

Στις 28/2 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλεισιτκός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

 

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία.

 

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδυκνείει με πικρό τρόπο…

 

Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

 

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Όλα αυτά δηλαδή που πριν από εμάς κέρδισαν, με μάχες, μία σειρά από παραχωρήσεις.

Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να μην παραγκονίσουμε ποτέ την διπλανή μας αλλά πρωτίστως πρέπει να αγνωρίσουμε ότι καθένας μας μέσα στις ιδαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει.

Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

 

28 Φλεβάρη απεργούμε, απεργούμε γιατί 57 (και ποιός ξέρει πόσοι ακόμα) άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε γιατί θέλουμε να προβάρουμε την οραγνωμένη συλλογική αντίστασή μας που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Απεργούμε γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλευση, καταπίεση, χούντες, πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

 

ΣΤΑ ΣΎΝΟΡΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ

 

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ

 

ΠΟΡΕΙΑ 28/2 11:00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΛΟΥ

 

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ενάντια στα Ωνάσεια σχολεία – Αλληλεγγύη στους/στις μαθητές/ριες που αντιστέκονται (13/2/25)

Σήμερα κάναμε μοίρασμα κειμένων στο 3ο ΓΕΛ Ευόσμου ενάντια στην επικείμενη μετατροπή του σε Ωνάσειο, όπου μέχρι πριν λίγες μέρες πραγματοποιούνταν κατάληψη για αυτό το λόγο. Να σταθούμε δίπλα στους μαθητές/ριες που αντιστέκονται. Το κείμενο που μοιράστηκε:

“Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανακοινωθεί η ίδρυση “νέων” σχολείων με την στήριξη του ιδρύματος Ωνάση. Αυτά τα σχολεία όμως, είναι 22 υπάρχοντα γυμνάσια και λύκεια που με τη χρηματοδότηση εφοπλιστών για την υποτιθέμενη αναβαθμισή τους, έρχονται να περάσουν ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης που στηρίζεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, για τα συμφέροντά του. Παρόλο που ιδρύονται με πρόσχημα την δημιουργία σύγχρονων αναβαθμισμένων σχολείων που προωθούν την συμπερίληψη και την ισότητα, ξέρουμε πολύ καλά ότι το μόνο που θα πετύχουν είναι ο ανταγωνισμός, η εντατικοποίηση των ζωών των μαθητών/μαθητριών και ο αποκλεισμός πολλών από αυτούς/ες. Η είσοδός τους με εξετάσεις, οι παραπάνω ώρες διδασκαλίας και ο αποκλεισμός πολλών παιδιών που κατοικούν στις γειτονιές που ιδρύονται τα Ωνάσεια σχολεία, ένα πράγμα μας δείχνουν. Ότι με κριτήριο την αριστεία οι μαθήτριες θα χωρίζονται σε άξιες και ανάξιες, θα μεταφέρονται σε άλλες περιοχές, θα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση των ζωών τους από το γυμνάσιο.

 

Αυτή η “ισότητα” που προωθούν όμως σε ποιούς απευθύνεται?

Σίγουρα όχι στην πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης, τα ρομά και τους μετανάστες, οι οποίοι θα έρχονται αντιμέτωποι με την ανταγωνιστική πραγματικότητα των νέων αυτών σχολείων, όπου η λογική της αριστείας θα αποκλείει τη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, καθώς θα υπάρχει η δυνατότητα για όσα από αυτά ανταποκρίνονται στις υψηλές μορφωτικές απαιτήσεις να φοιτήσουν σε αυτά, θα προωθείται η “συμπερίληψη” και η ισότητα ως μέρος της ατζέντας τους. Έτσι, παρά τους εγγενείς ταξικούς φραγμούς που θα τα χαρακτηρίζουν, θα προβάλλονται ως σχολεία ανοιχτά σε όλους.

 

Είναι τυχαίες οι περιοχές στις οποίες ξεκίνησε αυτή η εκστρατεία?

Τα σχολεία αυτά παρουσιάζονται ως εργαλεία αναβάθμισης υποβαθμισμένων περιοχών, με στόχο –υποτίθεται– τη στήριξη των “ευάλωτων πληθυσμών” και την παροχή ίσων ευκαιριών στα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελούν άλλο ένα εργαλείο του κεφαλαίου για την αναδιαμόρφωση του αστικού χώρου προς όφελος των αφεντικών. Μέσω της διαδικασίας του “εξευγενισμού” (gentrification), οι γειτονιές της εργατικής τάξης μετατρέπονται σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και το real estate, με τις αυξήσεις των ενοικίων και του κόστους ζωής να επιβαρύνουν την εργατική τάξη. Παράλληλα, ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου και πειθάρχησης, εντείνουν τις ταξικές διακρίσεις και καλλιεργούν τον ανταγωνισμό για την “κοινωνική ανέλιξη”, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αναπαράγει και συντηρεί ανισότητες

 

Είναι όμως τα Ωνάσεια σχολεία το μοναδικό μέτρο που στοχεύει στην πειθάρχισή μας?

Το τελευταίο διάστημα, ο διάλογος γύρω από την παραβατικότητα ανηλίκων, είναι από τα πιο επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Η μιντιακή προπαγάνδα περί “έξαρσης της παραβατικότητας ανηλίκων”, οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανηλίκων, οι νέες νομικές διατάξεις που αφορούν σκληρά μέτρα πειθάρχισης των νέων, ο νέος νόμος που στοχεύει στην διάρθρωση των ΕΠΑΛ για την αύξηση της παραγωγικότητας των νέων και όλη η κοινωνική επιστράτευση για την αντιμετώπιση αυτού του “φαινομένου”, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκστρατεία πειθάρχισης των ανηλίκων. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε γωνιά της πόλης τριγυρνάνε οι μπάτσοι, ούτε οι αναίτιες προσαγωγές είναι εντελώς αναίτιες. Οι περιοχές του Ευόσμου και της Ξηροκρήνης, αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα δύο από τις κύριες περιοχές που “χαρτογραφήθηκαν” από τους μπάτσους με δεκάδες περιπολίες, προσαγωγές και συλλήψεις. Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, καταλαβαίνουμε πως ούτε τα μίντια, ούτε οι μπάτσοι, αλλά ούτε και τα Ωνάσεια σχολεία ήρθαν απρόβλεπτα, αλλά αποτελούν προσπάθειες συμμόρφωσής μας σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα.

 

Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν?

Αν δεν μας αρκούν απλά καλύτερος εξοπλισμός για ένα μικρό ποσοστό σχολικών εγκαταστάσεων, αν δεν τρώμε το τυράκι της κοινωνικής ανέλιξης για μια ισχνή μειοψηφία, αν δεν μας πείθουν τα υποκριτικά διαγγέλματα εφοπλιστών και κράτους, αν δεν δεχόμαστε να μας αξιολογούν με τις ανάγκες τους και τα μέτρα τους, αν δεν θέλουμε διακρίσεις, ρατσισμό και εκτοπισμό στη ζωή μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Οι μαθητές και μαθήτριες δείχνουν καθημερινά τις αντιστάσεις τους μέσω των καταλήψεων τους. Να σταθούμε στο πλάι τους, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να αποτελέσουμε απειλή για τις κρατικές βλέψεις.

 

 

ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

 

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ”

 

Κάλεσμα στην πανελλαδική πορεία μνήμης και αγώνα, Σάββατο 8/2, 13:00, Προπύλαια

Αναγνωρίζουμε την πολυμορφία των αγώνων και την πολυπλοκότητα της έκφρασής του: από τις ένοπλες ενέργειες, τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων της teleperformance, της efood, της wolt και των εκπαιδευτικών,από τις μαζικές συγκρούσεις στο δρόμο ενάντια στα κρατικά εγκλήματα και την καταστολή, μέχρι και τις αντιστάσεις των μεταναστών σε καμπς και κέντρα κράτησης, τις ληστείες και τις απαλλοτριώσεις προϊόντων από μέρους των καταπιεσμένων. Οι οργανωμένοι πολιτικοί ριζοσπαστικοι αγώνες, αλλά και οι αυθόρμητες αρνήσεις ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, δεν περιμένουμε να κριθούν νόμιμοι ή παράνομοι στις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης, αλλά τους θεωρούμε αναγκαίους για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση.

Μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους και τον θάνατο του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, έχουν συλληφθεί οι συντρόφισσες/οι Μαριάννα, Δήμητρα και Δημήτρης και μετέπειτα οι σύντροφοι Ν.Ρωμανός και Α.Κ.

Από τη στιγμή που συνέβη το γεγονός στις 31/10, το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μία πρόκληση, καθώς το κράτος προσπαθεί να τιμωρήσει παραδειγματικά τους/τις συντρόφους/ισσές μας, εφαρμόζοντας τις ελαστικές διατάξεις του τρομονόμου 187Α, κρίνοντας εν δυνάμει οποιονδήποτε ένοχο μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όσο το καπιταλιστικό σύστημα στέκει άτρωτο και συνεχίζει να γεννά καταπιεστές και καταπιεσμένους/ες για την αναπαραγωγή και την συνέχιση της ομαλής λειτουργίας του θα έρχεται αντιμέτωπο με τις αντιστάσεις και τους αγώνες μας.

Όσο το κράτος προκρίνει τους αγώνες μας με βάση την από τα πάνω επίφαση της νομιμότητας, εμείς θα είμαστε πάντα παρόντες και παρούσες ώστε να ενισχύσουμε κάθε υπάρχουσα ρωγμή στο οικοδόμημα αλλά και να γεννήσουμε νέες, αμφισβητώντας με οριζόντιους και αδιαμεσολαβητους αγώνες την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου στις ζωές μας.

Για αυτό λοιπόν δεν περιμένουμε και δεν αποδεχόμαστε την ετυμηγορία κανενός δικαστηρίου για τα συντρόφια μας.Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας υφίστανται πολιτικές διώξεις επειδή έχουν ενεργή συμμετοχή στο κίνημα.Στεκόμαστε με αμέριστη αλληλεγγύη στο πλευρό τους , στον αδιάλειπτο αγώνα για την αλλαγή και την ταξική χειραφέτηση. Ενάντια στον κανιβαλισμό,την φτώχεια και την εξαθλίωση που αναβλύζουν οι κοινωνίες – δημιούργημα του σήμερα , προβάλλουμε την αντίσταση,την αλληλεγγύη και την προλεταριακή δικαιοσύνη. Οι αγώνες της κοινωνικής βάσης,από τις πορείες στον δρόμο ,τις απεργίες στους χώρους εργασίας , τις διεκδικήσεις μεταναστριων και κρατουμένων, είναι αγώνες δίκαιοι, αγώνες για ζωή.Ως κομμάτια των αγώνων για ένα κόσμο ελευθερίας, χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση, καλούμαστε να υπερασπιστούμε την πολιτική τους ύπαρξη και αξιοπρέπεια.

Αλληλεγγύη στα συντρόφια που έχουν προφυλακιστεί για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Κυριάκος Ξυμητήρης, πάντα παρών στους αγώνες μας

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Παρεμβάσεις ενάντια στην ακρίβεια σε σούπερ μάρκετ, Παρασκευή 31/1

Σήμερα το απόγευμα Παρασκευής 31/1, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με πανό και μοίρασμα κειμένων ενάντια στην ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ lidl της Ολυμπιάδος και μασούτη της Κασσάνδρου. Το κείμενο που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις:

 

“Για να μη ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

 

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ μας πλήττουν και “όλοι/όλες μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι/ες”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Έλα όμως που αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων των δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά εδώ. Όταν πληρώνουμε τα νοίκια που έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το ίδιο μας το σπίτι σε πλειστηριασμό. Όταν οι μισθοί μας που έχουν πιάσει πάτο δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Όταν έρχονται τα εκκαθαριστικά για ρεύμα, θέρμανση, νερό και μας μοιράζουν εγκεφαλικά. Όταν τα ψώνια στο supermarket εξαφανίζουν και τα τελευταία ψιλά από την τσέπη. Όταν οι επιλογές για μετακίνηση είναι είτε να στοιβάζεσαι σε ΜΜΜ, ελπίζοντας να χωρέσεις να σταθείς, είτε να σου βγει η βενζίνη ο κούκος αηδόνι. Όταν παρακαλάς να μην σου τύχει τίποτα και χρειαστείς γιατρούς, φάρμακα, νοσοκομεία. Όταν εν τέλει συνειδητοποιούμε ότι ζούμε για να δουλεύουμε.

Το να ζεις στο ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, ένα εκ των οποίων είναι το ρεύμα, εξαρτώνται από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Κάπως έτσι ,φτάνουμε στο σήμερα και κάνοντας απολογισμό βγάζουμε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα. Ότι και να κοιτάξεις γύρω σου κοστίζει.. Εδώ και τόσους μήνες , ο χειμώνας είναι μια δοκιμασία από μόνος του. Ο κόσμος την περνάει με κλειστές σόμπες θέρμανσης γιατί φοβάται πως δεν θα έχει τον επόμενο μήνα να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, ψωνίζει με ψίχουλα, φοβάται μη χάσει το σπίτι του.

Την στιγμή, λοιπόν, που πολλοί από εμάς σκέφτονται αν θα ανάψουν το φως, το φούρνο κλπ., τα αφεντικά συνεχίζουν να καταπατούν τα κεκτημένα των εργατικών αγώνων και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας με μοναδικό σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Απολύσεις ,ελαστική εργασία , περικοπές , ανασφάλεια , μεροκάματα τρόμου είναι μερικές λέξεις που περιγράφουν τα καθημερινά εργατικά κάτεργα, μικρά ή μεγάλα. Από την μία ο κόσμος του μόχθου και του αγώνα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τρεις κι εξήντα και από την άλλη τα ντόπια αφεντικά και το κεφάλαιο που συνεχίζουν την επέλαση τους χωρίς κανένα ίχνος ντροπής. Οι ελληνικές αλυσίδες σουπερμάρκετ μάλιστα χαίρουν από το ελληνικό κράτος ιδιαίτερης μεταχείρισης, αφού σε περιόδους όξυνσης των διακρατικών εμπορικών πολέμων φροντίζει να τα ενισχύει με πολλούς τρόπους, θεωρώντας τα εθνικά ωφέλιμες επιχειρήσεις και άρα ένα δυνητικό ατού στο να βγαίνει κερδισμένο αυτό και η οικονομία του, δηλαδή χαμένες εμείς και κερδισμένα τα κάθε λογής αφεντικά του. Έτσι, με μια εσσάνς «αντίστασης» στις «πολυεθνικές» και το «ξένο κεφάλαιο όσων ξεπουλάνε τη χώρα» βλέπουμε τους μισθούς μας να γίνονται επιδόματα και κουπόνια αποκλειστικής κατανάλωσης στα μεγάλα ελληνικά αφεντικά, μανατζαραίους και ακόμα και εργάτες να κολλάνε -κυριολεκτικά- στον τοίχο μέχρι να αναλάβουν οι μπάτσοι κόσμο κάθε ηλικίας που βουτάει από τα ράφια όσα χρειάζεται, απολύσεις καρκινοπαθών με μηδενικές αποζημιώσεις, εντατικοποιημένα ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία με φόντο αποψάρες όπως «τουλάχιστον ο τάδε μεγαλοϊδιοκτήτης δεν απέλυσε». Μας φτάσανε να θεωρούμε, πλέον, πολυτέλεια το νερό, το φως ,το φαγητό, την στέγαση. Αλήθεια αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε; Θα πρέπει να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθοριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας θα πρέπει αρχίσουν να οργανώνονται με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να χτίσουν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών , να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη, να καταφέρουν να δείξουν πως απέναντι στο τέρας υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανάγκη για πραγματική ζωή…

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

 

Ανάρες, Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης”

Επιχείρηση έξωσης σε μητέρα με δύο παιδιά στον Ευοσμο

Χθες το πρωί 27/1 έγινε κατάσχεση της πρώτης κατοικίας μιας εργαζόμενης με δύο ανήλικα παιδιά στον Εύοσμο. Η έξωση έγινε την ώρα που έλειπε η μητέρα με την παρουσία δικαστικής επιμελήτριας και αλλαγή της κλειδαριάς του σπιτιού. Το απόγευμα καλέστηκε συγκέντρωση από εργατικά σωματεία, ομάδες και αλληλέγγυο κόσμο, έγινε πορεία γειτονιάς μέχρι το ΑΤ Ευόσμου.

Να βρεθούμε απέναντι σε κάθε κρατική επίθεση που έχει στόχο την διασφάλιση και μεγιστοποίηση των κερδών των τραπεζών και του κεφαλαίου πάνω στις πλάτες μας. Με συλλογικούς αγώνες, στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε καταπιεσμένο, διεκδικώντας ότι προσπαθούν να μας στερήσουν.

ΕΞΩΣΕΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΊ

ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ ΠΛΟΥΤΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΣΤΟΙ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΓΗ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ

ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας & δίψας Κ. Τζανέτο, Παρασκευή 24/1, Ερμού με Αγίας Σοφίας 18:00

 

Αλληλεγγύη στον αγώνα του απεργού πείνας και δίψας Κωνσταντίνου Τζανέτου

Ο Κωνσταντίνος Τζανέτος, όντας κρατούμενος και φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, πριν λίγες ημέρες ζήτησε τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού ώστε να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του. Παρά το αίτημά του, τον μετήγαγαν στις φυλακές Πάτρας -από τις φυλακές Τρικάλων στις οποίες βρισκόταν- με αποτέλεσμα να συνεχίζει να στερείται της δυνατότητάς του να σπουδάζει και για αυτό το λόγο στις 16/1/2025 ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας με σκοπό την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού. Ο ίδιος έχει διεκδικήσει και στο παρελθόν την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού και τη συνέχιση των σπουδών του, έχοντας πραγματοποιήσει τέσσερις απεργίες πείνας.
Η μεταχείρηση κρατουμένων όπως αυτή του Κ. Τζανέτου, η στέρηση αξιοπρεπών συνθηκών διαβίωσης αποτελεί καθεστώς που τείνει να γίνει κανόνας εντός των φυλακών. Η ψήφιση και εφαρμογή του Σωφρονιστικού Κώδικα από το 2022 δυσχέραινε τα τελευταία χρόνια τις συνθήκες κράτησης, αφού επέκτεινε τον απαιτούμενο χρόνο που πρέπει να εκτίουν οι κρατούμενοι ώστε να λάβουν υφ’όρων απόλυση ή ώστε να αρχίσουν να λαμβάνουν άδειες. Επίσης, διευρύνθηκαν οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας και ουσιαστικά επαναφέρθηκαν οι φυλακές τύπου Γ με την ονομασία “Σωφρονιστικά καταστήματα αυξημένης ασφάλειας”. Παράλληλα, η οποιαδήποτε πειθαρχική ποινή μπορεί να οδηγήσει στην ανάκληση εκπαιδευτικής άδειας ή και στη μεταφορά σε φυλακή τύπου Γ.
Η αστική δημοκρατία αντιμετωπίζει τους κρατούμενους ως αναλώσιμους, θεσπίζει ολοένα εκδικητικότερα μέτρα σε βάρος τους, αδιαφορεί για την υγεία τους, γεμίζει τις φυλακές με φόντο το χτίσιμο καινούριων. Η απόλυτη υποτίμηση των ζωών των κρατουμένων αποτυπώθηκε με τον θάνατο 21χρονου κρατούμενου από το Πακιστάν στο Κατάστημα Κράτησης Νέων Βόλου στις 25/10/2024, το οποίο ίσως να είχε μείνει στην αφάνεια αν δεν εξεγείρονταν τις επόμενες μέρες οι υπόλοιποι κρατούμενοι της φυλακής. Την ίδια μέρα 25/10 βρέθηκε απαγχονισμένη στο κελί της στο νοσοκομείο κρστουμένων Κορυδαλλού Άγιος Παύλος η 22χρονη κρατούμενη Μαρία Θεοδωροπούλου με πλήρη ευθύνη όλου του σωφρονιστικού συστήματος για την ταλαιπωρία και την απομόνωση που της προκάλεσε η κράτησή της και η μη μεταγωγή της.
Στην κατεύθυνση της πειθάρχισης της κοινωνίας κινείται και ο Νέος Ποινικός Κώδικας (2023). Ο ΝΠΚ αποτελεί ένα καπιταλιστικό τερατούργημα το οποίο μεταξύ άλλων αυστηροποίησε την ποινική μεταχείριση σχεδόν όλων των αδικημάτων, διεύρυνοντας τις περιπτώσεις στις οποίες μέρος της ποινής θα είναι εκτίσιμη, κατέστησε αβέβαιη την υφ’όρων απόλυση και πολλά ακόμη. Συνολικά, μέσω του ΝΠΚ το κράτος καθιστά τη “δικαιοσύνη” ταξικότερη, ποινικοποιεί τους φτωχοδιάβολους και όσους αντιστέκονται στις κρατικές πολιτικές, ανοίγει την πόρτα της φυλακής για όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας και δυσχεραίνει την αποφυλάκιση. Είναι ήδη τεράστιος ο αριθμός ανθρώπων που βρίσκεται στα ελληνικά κολαστήρια απλώς επειδή είναι φτωχός, όπως π.χ. πάνω από 2.000 μετανάστες με την κατηγορία της “διακίνησης”.
Φυσικά οι αλλαγές που έχουν επέλθει στον σωφρονιστικό και στον ποινικό κώδικα έρχονται να προστεθούν στη συνολική υποβάθμιση των ζωών της κοινωνικής βάσης από το κράτος, στο πλαίσιο της οχύρωσης του κράτους απέναντι στον “εσωτερικό εχθρό”, δηλαδή σε οποιαδήποτε κοινωνική κίνηση μπορεί να απειλήσει την κυριαρχία του κεφαλαίου και του κράτους.
Τα κεκτημένα που έχουν οι κρατούμενοι, όπως το δικαίωμα να σπουδάζουν, δεν έχουν παραχωρηθεί απλόχερα από το κράτος, αλλά έχουν κερδηθεί και ξανακερδηθεί με αγώνες, στους οποίους οφείλουμε να στεκόμαστε με αλληλεγγύη μέχρι την νίκη τους. Να μην αφήσουμε μόνο του τον Κων/νο Τζανέτο και κανένα κρατούμενο άτομο που αγωνίζεται εντός των φυλακών.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας και δίψας Κων/νο Τζανέτο, Παρασκευή 24/1, Ερμού με Αγίας Σοφίας, 18:00

Κάλεσμα σε συντονισμό δράσεων αλληλεγγύης στον Κων/νο Τζανέτο, Παρασκευή 26/1, ΣΘΕ 19:30

Νίκη στην απεργία πείνας και δίψας Κωνσταντίνου Τζανέτου από 16/1/2025

Άμεση ικανοποίηση του αιτήματός του για επιστροφή στις φυλακές Κορυδαλλού

Κανένας μόνος στα χέρια του κράτους

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα 16 συλληφθέντα της 2ης εκκένωσης της Πρυτανείας

 

Η συγκυρία του covid19, η άνθιση του κινήματος ενάντια στην καταστολή και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση το 2021 και οι διώξεις των αγωνιζόμενων

Η περίοδος της εμφάνισης της πανδημίας του covid19 συνοδεύτηκε από μια σειρά ραγδαίων κρατικών σχεδιασμών στο πλαίσιο της συνολικής αναδιάρθρωσης του καπιταλισμού. Η αποτροπή της διάδωσης του covid19 αποτέλεσε το πρόσχημα για την αναντίρρητη προώθηση και ψήφιση αντιδραστικών, αντεπαναστικών και αντικοινωνικών νόμων και σχεδιασμών από πλευράς του κράτους, προς όφελος των ντόπιων και πολυεθνικών επιχειρήσεων. Σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής επιχειρήθηκε η εφαρμογή αλλαγών προς το συμφέρον των αφεντικών και προς την πειθάρχιση και περαιτέρω οικονομική αφαίμαξη της κοινωνικής βάσης, αλλά και της διάχυσης της κυρίαρχης ιδεολογίας του κράτους και του κεφαλαίου. Από την ακραία υποτίμηση της δημόσιας υγείας και την ψήφιση αντιαπεργιακών διατάξεων μέχρι την αστυνομική κατοχή του δημόσιου χώρου, τον νόμο ενάντια στις διαδηλώσεις και τον νόμο 4777 για τα πανεπιστήμια, το κράτος εξαπέλυσε ολομέτωπη επίθεση στις ελευθερίες, στις αγωνιστικές διεκδικήσεις, στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες, παίρνοντας πίσω τα τελευταία απομεινάρια του όποιου “κοινωνικού κράτους” και προχωρώντας την περάτωση του λεγόμενου “μεταπολιτευτικού παραδείγματος”. Το κράτος έκτοτε, σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, διατρανώνει ότι δεν έχει πλέον ανάγκη τις δημοκρατικές παροχές ώστε να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση, παρά μόνο την ολοκληρωτική επιβολή του μονοπωλίου της βίας και την επιβολή σιγής νεκροταφείου για την οχύρωση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης έναντι του πολυδιασπασμένου προλεταριάτου. Στην εξοικείωση της πλειοψηφίας της κοινωνίας με τον ρόλο του κράτους ως μοναδικό δρώντα της μαζικής βίας και ως εγγυητή της ασφάλειας είχε ήδη διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο η “κρίση του Έβρου”, όπου η μεταναστευτική κίνηση στα ελληνοτουρκικά σύνορα αντιμετωπίστηκε από στρατό, αστυνομία και φασίστες με τακτικές κανονικού πολέμου, δολοφονίες τουλάχιστον 2 μεταναστών, σφαίρες, επαναπροωθήσεις και βασανισμούς. Αιχμή του δόρατος των κρατικών σχεδιασμών αποτέλεσε η έντονη καταστολή, είτε αυτή εκφράστηκε με την επίθεση στο δημόσιο χώρο είτε με την απαγόρευση πορειών στις 17 Νοέμβρη και στις 6 Δεκέμβρη του 2020, αλλά και με την εφαρμογή του νόμου περιορισμού/απαγορευσης των πορειών κυρίως στην Αθήνα. Ωστόσο, ο ξυλοδαρμός αγωνιστή σε κοινή θέα στην πλατεία της Ν.Σμύρνης τον Μάρτιο του 2021, πυροδότησε την εξεγερτική πορεία της 9ης Μαρτίου στην ίδια περιοχή, η οποία οδήγησε σε αναδίπλωση το καθεστώς συνεχών ελέγχων και περιορισμού της κίνησης. Δύο ημέρες μετά, η δεύτερη εκκένωση της κατάληψης της πρυτανείας του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, απαντήθηκε με πορεία περίπου 10.000 ανθρώπων στο κέντρο της πόλης, κατά την οποία έγιναν μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία που έφραζε τη δίοδο προς το πανεπιστήμιο, κερδίζοντας έκτοτε και για μεγάλο διάστημα τον ανεμπόδιστο γυρισμό των φοιτητικών πορειών στο άσυλο.

Στην συγκυρία αυτή, ψηφίστηκε ο νόμος 4777 Κεραμεως-Χρυσοχοιδη,ένα βαθύ ταξικό και πειθαρχικό μέτρο, το οποίο ήρθε ως συνέχεια μιας συνολικής εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται διαχρονικά στη δημόσια εκπαίδευση. Ο νόμος, μεταξύ άλλων, θέσπισε την ελάχιστη βάση εισαγωγής, με την οποία αποκλείονται κάθε χρόνο χιλιάδες μαθήτριες, κατά βάση με ταξικά κριτήρια, από την τριτοβάθμια εκπαίδευση και τα πειθαρχικά συμβούλια και τις διαγραφές ν+ν/2 φοιτητών, με τα οποία εντατικοποιούνται περαιτέρω οι σπουδές και εντείνεται η κοινωνική πειθάρχιση, απειλώντας κυρίως τα άτομα της κοινωνικής βάσης που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους επιβαλλόμενους ρυθμούς φοίτησης αλλά και γενικότερα όσες αντιστέκονται σε αυτούς. Ακόμα, προέβλεπε την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας ως κατασταλτικό μέτρο, το οποίο δεν εφαρμόστηκε λόγω των αντιδράσεων του μαζικού φοιτητικού κινήματος. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μια διαρκής και συνεχιζόμενη διαδικασία, η οποία επιχειρεί την μετατροπή του πανεπιστημίου σε ένα κερδοφόρο πεδίο για το κράτος και τα αφεντικά. Άλλωστε, τον περσινό χρόνο, ψηφίστηκε ο νόμος Ελεύθερο Πανεπιστήμιο με μια σειρά διατάξεων, όπως η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων και οι τεράστιες χρηματοδοτήσεις ερευνητικών προγραμμάτων και start-ups εταιρειών, επιτρέποντας τη μεγαλύτερη εναρμόνηση της λειτουργίας του πανεπιστημίου με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Παράλληλα, το ελληνικό κράτος στα πλαίσια της συνεχούς πολεμικής του προετοιμασίας και της συμμετοχής του σε ενεργά πολεμικά μέτωπα και στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, επενδύει κρατικό χρήμα στα πανεπιστήμια σε ερευνητικά προγράμματα για τον καλύτερο εξοπλισμό του, όπως με την δημιουργία θερμικών καμερών και drones για το κυνήγι των μεταναστριών στα σύνορα. Για την καθιέρωση όλων αυτών, επιχειρείται η καταστολή οποιασδήποτε φωνής αντίστασης εντός των πανεπιστημίων με την αποστείρωση των χωρών μας, τις εκκενώσεις στεκιών και την παρέμβαση των μπάτσων σε οποιαδήποτε δράση ξεφεύγει από τα στενά ακαδημαϊκά όρια.

Ως απάντηση στον νόμο 4777 αλλά και στη γενικότερη συγκυρία, ξέσπασε ένα φοιτητικό κίνημα με κέντρο αγώνα την κατειλημμένη Πρυτανεία του ΑΠΘ. Ο αγώνας αυτός, υπήρξε πολύμορφος με μαζικές γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις διαρκείας και πορείες με χιλιάδες άτομα, αμφισβητώντας έτσι έμπρακτα τις απαγορεύσεις και την καταστολή της περιόδου. Το κίνημα κατάφερε να συνδεθεί με ευρύτερα κοινωνικά πεδία και αγώνες όπως η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα. Παράλληλα, λόγω του αδιαμεσολάβητου χαρακτήρα που καλλιεργήθηκε στις διαδικασίες των Συλλόγων με ανοιχτά πλαίσια, γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες φοιτητ(ρι)ών, αλλά και σε ανοιχτές συνελεύσεις αγώνα (Συνέλευση ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία(2020-21),Ανοιχτή συνέλευση κατηλλειμένης Πρυτανείας (2021)), αλλά και της ριζοσπαστικής τροχιάς των περιεχομένων και της δράσης, οι διαδικασίες συχνά λάμβαναν μαζικό χαρακτήρα.Η κατάληψη της πρυτανείας εκκενώθηκε δύο φορές. Η δεύτερη εκκένωση τα ξημερώματα της 11ης Μαρτίου, συνέβη μετά από 18 μέρες διάρκειας της κατάληψης, με την επέμβαση δεκάδων μπάτσων οι οποίοι συνέλαβαν 16 άτομα. Στη δίκη αυτή καλούμαστε να υπερασπιστούμε την πολιτική στάση εκείνου του κινήματος και να επιδείξουμε την αλληλεγγύη μας στα συλληφθέντα άτομα.

ΟΥΤΕ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΟΥΤΕ ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΕΞΩ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ 16 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΠΡΥΤΑΝΕΙΑΣ

Ανάρες, ομάδα δράσης και αλληλεγγύης

Παρέμβαση στο χριστουγεννιάτικο χωριό στο Αγ.Βενιζέλου 3/1

Στις 20/12, ανοιχτά της Ρόδου, το ελληνικό λιμενικό καταδίωξε και χτύπησε βάρκα όπου επέβαιναν μετανάστες, σκοτώνοντας 8 ανθρώπους. Όπως και στις 23/8 όταν το λιμενικό πυροβόλησε και σκότωσε μετανάστη που βρισκόταν επάνω σε βάρκα ανοιχτά της Σύμης, και σε άλλες αμέτρητες περιπτώσεις, το ελληνικό λιμενικό δε διστάζει να σκοτώσει ανθρώπους, με σκοπό να αποτρέψει τη μετανάστευση. Το αφήγημα που έχει κατασκευάσει το κράτος για να δικαιολογεί τη βία στα σύνορα, είναι αυτό των διακινητών. Στην πραγματικότητα, το κράτος κάνει ξεκάθαρο ότι οι μετανάστες για τον καπιταλισμό είναι από αναλώσιμοι μέχρι εντελώς αόρατοι. Οι συστηματικές δολοφονίες μεταναστών, η προετοιμασία για πόλεμο, η ενεργός συμμετοχή στη γενοκτονία των παλαιστινίων, η επέκταση των φυλακών, η φτωχοποίηση, η καταστολή, η διεύρυνση των ορίων της φυλακής είναι το παρόν και το μέλλον που υπόσχεται το κράτος και το κεφάλαιο στους καταπιεσμένους. Παράλληλα, όλα τα παραπάνω αποτελούν προϋποθέσεις για τη συνέχιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, βλέπουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τους μετανάστες και την αναγκαιότητα να παλέψουμε μαζί τους ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης που βρίσκονται.
Με σκοπό να αναδείξουμε και να εναντιωθούμε στο ελάχιστο τα παραπάνω εγκληματα του κράτους που συστηματικά μαθοδεύονται, κουκουλώνονται ή και άλλοτε διαφημίζονται από τους μηχανισμούς του, παρεμβήκαμε με τρικάκια στο χριστουγεννιάτικο χωριό στο Άγαλμα Βενιζέλου, εκεί που τα πράγματα δείχνουν φαντασμαγορικά.

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

https://athens.indymedia.org/post/1633532/