Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνέπεσε με μία δυσμενή κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Σε μία περίοδο όπου επιχειρούνται κρατικά άλματα στην αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, εξαγγέλονται ευθαρσώς επικείμενες διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, σε πολλές σχολές οι εισακτέοι ελλατώνονται, λόγω μείωσης θέσεων ή και λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και ακόμη συγκροτούνται και λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια για την αναγωγή της πολιτικής δράσης εντός πανεπιστημίων σε ιδιώνυμο. Σε αυτό το πλαίσιο αγωνιστής φοιτητής τιμωρήθηκε με 14 μήνες φυλάκισης για σύνθημα υπέρ της Παλαιστίνης. Για τους λόγους αυτούς, αλλά και λόγω υποκειμενικών συνθηκών, βλέπε έλλειψη διαδικασιών βάσης, πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι οδηγήθηκαν σε απομαζικοποίηση, γεγονός που στέρεισαι και από τον πολιτικό διάλογο και από την κινητοποίηση περισσότερου κόσμου σε αγωνιστικές διαδικασίες. Η προσπάθεια του κράτους να ξεμπερδέψει με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στα πανεπιστήμια είναι μεγάλη και μεθοδική, όπως έχει φανεί με τις εκατοντάδες συλλήψεις των τελευταίων χρόνων σε φοιτητικές καταλήψεις, σε πολιτικές καταλήψεις εντός πανεπιστημίων, σε παρεμβάσεις και συγκεντρώσεις. Σε συμβολικό και πολιτικό επίπεδο επισφράγησης της προσπάθειας αυτής, τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ο κρατικός σχεδιασμός απαγορεύει μέσω της αστυνομίας και με την πλήρη δικαιολόγηση των ΜΜΕ, την επιστροφή της πορείας του Πολυτεχνείου στο χώρο του Ασύλου.
Παράλληλα, το κράτος επιχειρεί αναδιαρθρώσεις ευρύτερα στην εργασία, στη διαχείριση των μεταναστών, στην πειθάρχιση και την καταστολή της κοινωνικής βάσης και της πολιτικής/ριζοσπαστικής/αγωνιστικής δράσης. Η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας, η ποινικοποίηση των απεργιών, ο αντιμεταναστευτικός νόμος που σχεδόν μηδενίζει τις πιθανότητες νομιμοποίησης των μεταναστών στη χώρα, η αύξηση της αστυνομικής επιτήρησης των ρομά με φυλετικά κριτήρια, η πλήρης απαξίωση των ζωών των κρατουμένων, συνθέτουν την εικόνα της κοινωνίας και την σιγή που θέλει να επιβάλλει το κράτος για χάρη της εναρμόνησης της κοινωνικής ζωής με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Είτε στο πανεπιστήμιο είτε στους χώρους δουλειάς είτε στις γειτονιές είτε στα καμπς μεταναστών και στις φυλακές, το κράτος προσπαθεί να εξαλείψει τις προϋποθέσεις εκδήλωσης μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων.
Παρότι το παράδειγμα της αντίστασης με τη μεγαλύτερη επιρροή στα κινήματα και στους καταπιεσμένους παγκοσμίως, είναι αυτό της Παλαιστινιακής Αντίστασης, μπορούμε να δούμε και δίπλα μας την επιμονή των καταπιεσμένων και τη δίψα για ελευθερία και αξιοπρέπεια κόντρα στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Αναφερόμαστε στην εξέγερση μεταναστών σε δομή κράτησης στις Σέρρες στις 12 Νοεμβρίου, με αντίκτυπο τη σύλληψη και τη φυλάκιση 30 μεταναστών. Η προσπάθεια του κράτους να στερήσει τα ζωτικά πεδία της συλλογικοποίησης, του αγώνα και της ζύμωσης, επιχειρεί να ανακόψει την, άλλοτε οργανωμένα και άλλοτε αυθόρμητα εκδηλωμένη, αλλά πάντα ενεργή, ταξική πάλη. Πράγμα που είναι αδύνατο.
Ο δρόμος, αλλά και τα υπόλοιπα κοινωνικά πεδία, όπου αντιστέκονται οι καταπιεσμένοι ενάντια στα κράτος και το κεφάλαιο, είναι σημεία ανοιχτής αντιπαράθεσης όπου μπορούν να χτιστούν οι προϋποθέσεις για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου δέχτηκε μεγάλη πίεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι οποίες δημιούργησαν κλοιό γύρω από την Καμάρα, γεγονός που οδήγησε τα οργανωμένα μπλοκ και τον κόσμο που τα αποτελούσε να αποχωρήσει συντεταγμένα προς το Άγαλμα Βενιζέλου. Ως ομάδα συμμετείχαμε σε κοινό μπλοκ με τη Μαρμάγκα, Αντιπατριαρχική ομάδα, αλλά και με συντρόφια, με συνθηματολογία υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης, στη μνήμη του αναρχικού αγωνιστή και συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, αλληλεγγύης στις μετανάστριες και στους πολιτικούς κρατούμενους/ες.
Ανάρτηση πανό ενόψει του δικαστηρίου των 6 βασανιστών του Βασίλη Μάγγου, στις 20/11, στα δικαστήρια της Καρδίτσας.
Παρακάτω υπάρχει το κείμενο από το προηγούμενο κάλεσμα μας στα δικαστήρια για την υπόθεση:
Τα προηγούμενα χρόνια συντελέστηκε η κορύφωση ενός συνεχώς διευρυνόμενου και ριζοσπαστικού κινήματος κατά της ίδιας της ύπαρξης της ΑΓΕΤ στο Βόλο, εργοστάσιο στο οποίο πρωτολανσάρονταν μέχρι να γενικευτούν πανελλαδικά, “καταπράσινες” νεοφιλελεύθερες ιδέες όπως η μαζική καύση σκουπιδιών για χαμηλού κόστους παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τα αφεντικά. Ένα εργοστάσιο που βρίσκεται εντός αστικού ιστού και ευθύνεται για τους υψηλούς δείκτες καρκινοπάθειας και αναπνευστικών παθήσεων στην περιοχή. Ένα εργοστάσιο που μειώνει το προσδόκιμο ζωής μιας ολόκληρης πόλης και μια διοίκηση που την βγάζει καθαρή με καμιά δωρεά όταν φτάσει η κατάσταση στο σημείο να της ασκούν επικοινωνιακή πίεση ακόμα και τα φιλαράκια της. Το κίνημα αυτό λοιπόν που προαναφέρθηκε ήταν και είναι οργανικά συνδεδεμένο με τους αγώνες για το νερό στο Πήλιο και τον ευρύτερο αγώνα κατά της καπιταλιστικής λεηλασίας όλων των φυσικών πόρων. Η πιο συγκρουσιακή πορεία που κατάφερε να επιδείξει αυτό το κίνημα (σπλάχνο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης και της περιοχής με τη έμπρακτη αλληλεγγύη ομάδων και συλλογικοτήτων από όλη τη χώρα) κατεστάλη πρωτοφανώς για τα δεδομένα του Βόλου. Όρθωσε στα ίσια ανάστημα απέναντι σε τοπική αυτοδιοίκηση, μπάτσους και κυνικές “από τα πάνω” επιλογές όπως η περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας του κράτους με την ΑΓΕΤ-Lafarge μέσω της επιπλεον νομοθετικής θωράκισης της καύσης σκουπιδιών. Κόντρα στον αγώνα αυτόν το κράτος απάντησε με μαζικούς ξυλοδαρμούς στην πορεία και στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην ΓΑΔΜ, με δικογραφία που περιέχει και κακουργηματικές διώξεις, με εντάλματα και αστυνομικές επιχειρήσεις σε σπίτια και συνδέσμους. Συνέχισε με τραμπούκες από ασφαλίτες σε συντρόφους, σε συγγενείς τους, ακόμα και στους χώρους εργασίας τους. Αλλά εκεί που οι μπάτσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους είναι η περίπτωση του Βασίλη, τον οποίο αφού χτύπησαν και ακινητοποίησαν μπροστά στα δικαστήρια, έπειτα βασάνισαν και πέταξαν ημιθανή έξω από το Α.Τ. στην άλλη πλευρά της πόλης από το νοσοκομείο, αντιλαμβανόμενοι πολύ καλά τι μεγέθους σωματική ζημιά προκάλεσαν (που αποδεικνύει το ιατρικό πόρισμα κατά το εξιτήριό του). Με το ίδιο το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ να δηλώνει την επόμενη μέρα ότι δεν υπήρξε τραυματισμός στο Βόλο. Βασανισμοί αγωνιστών/ριών συμβαίνουν διαχρονικά από τα ένστολα σκουπίδια, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη ως προς αυτό. Ενίοτε πετυχαίνουν τον σκοπό τους, μέσω της κρατικής τρομοκρατίας, αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί οτι η μόνη ρεαλιστική απάντηση έρχεται μέσω δικαστικής εξιλέωσης και συστημικής συνδιαλλαγής με ενα αλληλοτροφοδοτούμενο κατασταλτικό σύμπλεγμα αστυνομίας, αστικοδικαστικού συστήματος και μιντιακού συνωνθυλεύματος. Ενα σύμπλεγμα απρόσωπο, που εν τη γενέσει του, αποκλειστικό σκοπό και στόχο έχει να υπερασπίζεται την εξουσία του κράτους και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ καταπιεστών-καταπιεσμένων ως έχουν. Λύση αμέση εύκολη στο εδώ και στο τώρα δεν υπάρχει. Όσο δίκαια δομημένος είναι ο κόσμος της εξουσίας και της καταπίεσης, τόσο δίκαιη θα είναι και η “δικαιοσύνη” του. Είναι μάταιο, παραπλανητικό, να επιδιώκουμε ανθρώπινη μεταχείριση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Το “κοινωνικό” του πρόσωπο υπάρχει μόνο όταν η κοινωνική ειρήνη είναι διασφαλισμένη. Όταν αυτή διαρραγεί το κράτος είναι κράτος, εξουσία, απάνθρωπο. Τα παραδείγματα πολλά και χωρίς λόγο περαιτέρω ανάλυσης.
Στην διάρκεια της δίκης για τα καθάρματα που δολοφόνησαν τον Βασίλη, παρακολουθήσαμε μια καλοστημένη προσπάθεια ξεπλύματος και αθώωσης των προαναφερθέντων. Ήδη από την δικογραφία που σχηματίστηκε ήταν εμφανής η πρόθεση αρχικά να μειωθούν οι κατηγορούμενοι και σε δεύτερο βαθμό να πέσουν στα μαλακά όσοι συμπεριλήφθηκαν τελικά σε αυτή. Επιπλέον η πολιτική αγωγή της ίδιας της οικογένειας του Βασίλη έχει αποβληθεί χωρίς μάλιστα να μπορεί να έχει πρόσβαση στην δικογραφία(αυτή η συνθήκη παραμένει έως και σήμερα και ισχύει και για την εκδίκαση της υπόθεσης στο κακουργιοδικείο). Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οδηγηθήκαμε στην καταδίκη 3 εκ των δολοφόνων με 2 χρόνια φυλάκιση, ποινή εφέσιμη και με ανασταλτικό χαρακτήρα. Την Πέμπτη, 5 Ιουνίου , ξεκινάει στο κακουργιοδικείο η δίκη με τις αναβαθμισμένες κατηγορίες των βασανιστήριων,της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, της έκθεσης και της παράνομης κατακράτησης κατά συναυτουργία.
Η ταξική μας μνήμη δεν μας αφήνει άλλη επιλογή πέρα από το να παρευρεθούμε εκεί δίπλα στην οικογένεια,στα στενά πρόσωπα και τα συντρόφια του Βασίλη που μαζί με αυτόν δημιούργησαν το κίνημα κατά της ΑΓΕΤ στον Βόλο ,στον αγώνα που κάνουν για την δικαίωση του Βασίλη.Προφανώς έχουμε δει ανά τα χρόνια τον ρόλο της αστικής δικαιοσύνης ακόμα και σε τέτοιες υποθέσεις. Οι ουκ ολίγες δολοφονίες που βαραίνουν την ελληνική αστυνομία έχουν μείνει ως επί το πλείστον ατιμώρητες και αυτό δεν μας ρίχνει από τα σύννεφα. Οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι εδώ για να εξυπηρετούν και να εφαρμόζουν έναν νόμο ο οποίος έχει δημιουργηθεί για να συντηρεί το υπάρχον σύστημα,τις κοινωνικές ανισότητες και την αδικία. Τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ έχουν ξεκάθαρο ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται και αυτός είναι φυσικά υπέρ της αστικής τάξης και του συμπλέγματος κράτος-κεφαλαίου. Μετανάστριες, Ρομά, καταπιεσμένοι, εργαζόμενοι απεργοί , αγωνίστριες είναι αυτοί και αυτές που υφίστανται όλες τις μορφές της επίθεσης από το υπάρχον σύστημα και που συχνά δέχονται την βία των πραιτοριανών του κράτους επειδή προφανώς λόγω της ταξικής τους θέσης αποτελούν το υπάρχον ή το εν δυνάμει αγωνιστικό υποκείμενο. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες αποτελούν διαχρονικά τον φόβο και τον τρόμο της αστικής τάξης ως ο μόνος δρόμος που μπορεί έμπρακτα να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την υπάρχουσα κυρίαρχια. Λύση λοιπόν για εμάς είναι μόνο ο αδιάλλακτος εξεγερτικός και επαναστατικός αγώνας, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τις αξίες τους. Όσο για τα ένστολα ή μη σκουπίδια, μπροστάρηδες της κυριαρχίας, η πραγματική απάντηση που τους αρμόζει θα δοθεί στους δρόμους και στο κοινωνικό πεδίο εκεί όπου θα συνεχίσουμε να δημιουργούμε ρωγμές και να δίνουμε μάχες απέναντι σε μπάτσους,εξουσία και αφεντικά . Η τελική δικαίωση για όσους και όσες έπεσαν νεκροί από χέρια μπάτσων ή στον βωμό της ταξικής εκμετάλλευσης θα έρθει με την κοινωνική επανάσταση και την ταξική χειραφέτηση.
Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε τον βασανισμό και την δολοφονία του Βασίλη Μάγγου από την ΕΛΑΣ
Κάλεσμα στην πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ
Αυτό δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα για την εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν είναι μια ακόμη ανάμνηση που διαπερνά της μέρες και τα χρόνια για να αντηχήσει από μακριά κάποια περασμένα δικαιώματα ή μάταιωμένες θυσίες. Δεν είναι μια ιστορία γραμμένη στον τοίχο που ξανάγραψε η αγορά και δεν είναι οι πρωταγωνιστές που κουράστηκαν ή τους ξέχασαν. Δεν είναι για μια πορεία και μία μέρα διαφορέτική από τις άλλες. Δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα. Είναι, όμως, ένα κάλεσμα. Αλλά δεν είναι για όλους.
Είναι γι’ αυτούς και γι’ αυτές που δεν αντέχουν να ανοίγουν την τηλεόραση στις ειδήσεις των 8. Είναι γι’ αυτές που διάβασαν για το 13ώρο που πέρασε με νόμο και θυμήθηκαν τις απλήρωτες υπερωρίες στην καλοκαιρινή σαιζόν, ή στην εστίαση ή όπου τους έβγαλε ο δρόμος της επιβίωσης. Είναι γι’ αυτούς που δεν αντέχουν να διαβάζουν άλλο για το μακελείο στη Γάζα και δεν θέλουν καθήσουν ήσυχα όσο δίπλα μας μια γενοκτονία τρέχει μ’ εκατό. Είναι γι’ αυτές που βγήκαν στους δρόμους κι άλλες μέρες, όχι μόνο στις επετείους, να φωνάξουν μαζί με εκατομύρια άλλους ενάντια στον θάνατο και στην εκμετάλλευση. Είναι γι’ αυτά που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει όταν η διπλανή πολυκατοικία αγοράστηκε από ισραηλινά fund, όταν διαβάζουν για ελληνοισραηλινή συμμαχία καταλαβαίνουν πάνω σε ποιων τα σπίτια θα χτιστεί και ποιοι κερδίζουν. Είναι γι’ αυτούς που το Αιγαίο δεν είναι μια θάλασσα αναψυχής, αλλά μια μαύρη θάλασσα που την περνούν με χίλιους φόβους. Είναι γι’ αυτές που συντρέχουν δίπλα τους, απέναντι κι ενάντια στις δολοφονίες του λιμενικού. Είναι γι’ αυτούς που η Πύλος δεν είναι πια το νησί του Νέστορα, μα κάτι πολύ χειρότερο κι ανεξήτιλο. Είναι για τα παιδιά που χτυπούν στο Ωραιόκαστρο, είναι για τα παιδιά που τριγυρνούν στους δρόμους, αυτά τα παιδιά που ετοιμάστηκε η ειδική αστυνομία για Ρομά, αυτά τα παιδιά που θάβουν κάθε χρόνο τους νεκρούς τους απο τις ένστολες σφαίρες. Είναι για τους αθώους που κρίνονται ένοχοι και γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν και χάθηκαν αλλά κρίθηκαν τρομοκράτες. Είναι γι’ αυτές που είναι ακόμη στα κελιά, είναι γι’ αυτούς που είναι έξω και βοηθούν. Είναι για τις εργάτριες του ατελείωτου 24ώρου, είναι για τους ανέργους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν χώρα, για τους πρόσφυγες που ήρθαν με κρατική διαμεσολάβηση στις Μανωλάδες. Είναι για μια τάξη ανθρώπων που πρέπει να γίνει κοινότητα, αγώνας, οδόφραγμα και μια γροθιά.
Στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, εδώ και δύο χρόνια, παίζεται το νέο σενάριο της ανθρωποσφαγής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, που συνολικά τα κράτη της καπιταλιστικής Δύσης έχουνε στήσει και εκτελέσει για σχεδόν 70 χρόνια. Πάνω από 67.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν, απ’ τους οποίους τουλάχιστον τα 20.000 είναι παιδιά, με τα επίσημα στοιχεία, δηλαδή, εξοντώθηκε το 10% του πληθυσμού της λωρίδας της Γάζας. Για δεκαετίες η Γάζα αναφερόταν ως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπων στον κόσμο. Οι παλαιστίνιοι στο κράτος του Ισραήλ έρχονται αντιμέτωποι, από τη γέννηση τους, με ένα σύστημα διακρίσεων και αποκλεισμού που δεν μπορεί παρα να χαρακτηριστεί ένα σύγχρονο απαρτχάιντ. Ακόμη και πριν τη νέα φάση της γενοκτονίας, οι παλαιστίνιοι είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας, το δικαίωμα τους στην εργασία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στη μετακίνηση και στην εκπαίδευση περνάει μέσα από τη μέγγενη του ισραηλινού στρατού, μέσα από διακοπές ρεύματος, την συστηματική καταστροφή των χωριών τους από εποίκους, τις διακρίσεις στους μισθούς, την περίθαλψη κι άλλα, τόσα πολλά που θα χρειαζόμασταν βιβλία ολόκληρα για να περιγράψουμε την φρικιαστική πραγματικότητα που έχουν φανταστεί και υλοποίησει οι Ισραηλινοί εξουσιαστές απέναντι στους “πλεονάζοντες” και περιττούς, για τα ιδεώδη τους, παλαιστινίους. Σήμερα, όμως, δύο χρόνια μετά την 7η Οκτώβρη και την προσπάθεια της παλαιστινιακής αντίστασης να ξαναβάλει στον παγκόσμιο χάρτη τον αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, γνωρίζουμε πως το κράτος του Ισραήλ δεν αρκείται “μόνο” στην διαρκή κατάσταση δουλείας κι εκμετάλλευσης που είχε επιβάλλει ως τώρα. Τα σχέδια των σιωνιστών δολοφόνων προβλέπουν την πλήρη εξόντωση των κατοίκων της Γάζας, τον ξεριζωμό τους και την στρατιωτική επέκταση του κράτους των γενοκτόνων. Κι όλα αυτά σε παγκόσμια θέαση. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένας και καμία που δικαιούται να πει, δεν γνώριζα. Κι αυτό είναι το ακόμη πιο ανησυχητικό. Πως τα ανθρωπόμορφα τέρατα που ηγούνται αυτής της καταστροφής, όχι μόνο δεν θεωρούν πως πλή
ττονται από τις αποκαλύψεις για την μετατροπή της Γάζας σε έναν μαζικό τάφο, αλλά θεωρούν ότι ενισχύουν την εικόνα τους ως ανένδοτοι εξουσιαστές. Σε αυτή την συνεχιζόμενη γενοκτονία, η πλειονότητα των δυτικών κρατών συναινεί και συμμετέχει ενεργά. Το ελληνικό κράτος μάλιστα αποτελεί βασικό πολεμικό σύμμαχο του Ισραήλ και συνεργάζεται με αυτό σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Απ’ τα ελληνικά πολεμικά πλοία που στάλθηκαν ενάντια στους αντάρτες της Υεμένης, μέχρι τη βάση της Σούδας, από τον κοινό σχεδιασμό και τις ασκήσεις στη Μεσόγειο μέχρι την κοινή κατασκευή της μεγαλύτερης εκπαιδευτικής μονάδας πιλότων στην Ευρώπη, λίγο έξω από την Καλαμάτα. Από το ερευνητικό κέντρο ισραηλινών funds σε συνεργασία με το ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την εξαγορά μεγάλου κομματιού της στεγαστικής αγοράς από ισραηλινές εταιρείες, το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά στη χώρα μας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Δουλειές και κέρδη ακόμη και με δολοφόνους.
Όμως το κράτος του Ισραήλ δεν είναι εξαίρεση.Το Ισραήλ είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας τόσο στρατιωτικοποιημένης και εξατομικευμένης που την ίδια στιγμή που δολοφονούνται παιδιά, κάποια άλλα παιδιά να κάνουν ειρωνικά σκετσάκια στα σχολεία τους. Είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας που τον έναν μήνα υπηρετούν δολοφονώντας ανθρώπους στα κατεχόμενα, άνδρες και γυναίκες, και τον άλλο μήνα απαιτούν να κάνουν ανέμελες διακοπές και κρουαζιέρες στη Μεσόγειο. Είναι μια χώρα κι ένα κράτος-πρότυπο, τόσο για τα κράτη που συμμαχούν μαζί του, όπως είναι σύσσωμη η λεγόμενη “Δύση”, μαζί και η Ελλάδα, όσο και για κράτη που στα λόγια και στις διακηρύξεις κρατούν διαφορετική στάση από τα υπόλοιπα όσο αφορά την συνεχιζόμενη γενοκτονία. Το Ισραήλ αποτελεί το παράδειγμα για το πώς πρέπει τα καπιταλιστικά κράτη να “χειρίζονται” τους μη εθνοποιημένους και ομογενοποιημένους πληθυσμούς, όπως είναι οι μετανάστ(ρι)ες και οι διαφορετικές φυλετικές ομάδες εντός του κράτους τους. Τα δυτικά κράτη πρόκειται να εφαρμόσουν ή σε μεγάλο βαθμό εφαρμόζουν ήδη εθνοκαθαρτικές πρακτικές εις βάρος των μεταναστευτικών πληθυσμών για την διαχείριση και την εκμετάλλευσή τους, στα πρότυπα των πρακτικών που εφαρμόζει το σιωνιστικό κράτος εις βάρος των παλαιστινίων. Στα πλαίσια αυτά, επενδύουν τεράστια κεφάλαια για τον σχεδιασμό και την αγορά πολεμικού εξοπλισμού από το Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος, συγκεκριμένα, έχει αγοράσει μεταξύ άλλων πυραύλους, πυραυλικά συστήματα και drones. Τα τελευταία είναι τα ισραηλινά Heron UAVS, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κατ’ εξακολούθηση στις επιχειρήσεις στην Γάζα και χρησιμοποιούνται ήδη στην Ελλάδα για την παρακολούθηση και το κυνήγι των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα αλλά και για την επιτήρηση του ντόπιου πληθυσμού.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η φρίκη της γενοκτονίας που παρακολουθούμε σε λάιβ μετάδοση δεν είναι τόσο μακριά από εμάς. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος κλιμακώνει σημαντικά τον διαχρονικό πόλεμο που διεξάγει στις μετανάστριες με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση και εφαρμογή του νέου αντιμεταναστευτικού νομοσχεδίου που αορατοποιεί ακόμα περισσότερο τους μετανάστες και αυστηροποιεί τις ποινές για “παράνομη” είσοδο στη χώρα. Όσοι από αυτούς λοιπόν, καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα και να γλιτώσουν από τα push backs του ελληνικού λιμενικού και τον πιθανό θάνατο,εγκλωβίζονται σε μια επίγεια κόλαση με μια νομοθεσία η οποία προβλέπει φυλακή, μη δυνατότητα νομιμοποίησης, διαρκή φόβο απέλασης και κατ’ επέκταση (ημι)παράνομη εργασία και ρατσιστική βία. Αποκορύφωμα αυτής της εντεινόμενης πολεμικής ήταν η πρόσφατη μαζική δολοφονία 600+ ανθρώπων στα ανοιχτά της Πύλου από το ελληνικό λιμενικό, καθιστώντας το το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα των τελευταίων χρόνων.
Αντίστοιχες πρακτικές “διαχείρισης” εφαρμόζει το ελληνικό κράτος και στις ντόπιες κοινότητες Ρομά.Συγκεκριμένα, οι Ρομά πληθυσμοί βρίσκονται διαχρονικά υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από το κράτος και μέσω του ιδεολογικού εργαλείου του αντιτσιγγανισμού από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό εξασφαλίζεται η υποτέλεια τους και κατ’επέκταση η νομιμοποίηση κάθε μορφής βίας εναντίον τους, από την εργασιακή τους εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά μέχρι την στυγνή δολοφονία τους από μπάτσους. Στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Ας σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία μόνο χρόνια συνέβησαν αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας,αστυνομικές επιδρομές στους οικισμούς (όπως οι πυροβολισμοί από μπάτσους σε γλέντι Ρόμα στην Νέα Ζωή) καθώς και τρεις καταγεγραμμένες δολοφονίες Ρομά ατόμων από μπάτσους.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία κοινωνική συνθήκη πλήρους ταξικής εξαθλίωσης, με τα εργασιακά δικαιώματα να είναι ήδη τσακισμένα, σε επισφαλείς χώρους εργασίας με εντατικοποίηση, χαμηλούς μισθούς, μαύρη και συχνά απλήρωτη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία και εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες τον χρόνο. Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση προσπαθεί να διεκδικήσει τα αυτονόητα στους εργασιακούς χώρους και να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας ποινικοποιείται.
Ως συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής του κράτους για τα συμφέροντά του, έρχεται το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο με τίτλο “Δίκαιη εργασία για όλους” που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως με το βάθεμα του καπιταλισμού, έρχεται η μεγαλύτερη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Το νομοσχέδιο αυτό ψηφίζεται σε μια περίοδο που μετά από τόσες καπιταλιστικές κρίσεις, το κόστος ζωής είναι ήδη δυσβάσταχτο και ενώ το προλεταριάτο πρέπει να διαχειριστεί τα τεράστια ενοίκια, τις εξώσεις, τους πλειστηριασμούς, τους λογαριασμούς, τις άπιαστες τιμές ακόμη και των βασικών αγαθών, τα αφεντικά πλουτίζουν και βρίσκουν νέα πεδία κερδοφορίας.
Κάποιες από τις βασικές του τροποποιήσεις είναι η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασία, εξασφαλίζοντας νομικά την περαιτέρω εκμετάλλευσή μας, οι αλλαγές στον τρόπο χορήγησης αδειών με μείωσή του ελάχιστου χρόνου άδειας από 10 μέρες σε 5 και η διεύρυνση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας που επιτρέπει την πρόσληψη για ελάχιστες μέρες, ανάλογα με τις ανάγκες των αφεντικών, ενισχύοντας την επισφάλεια της εργασίας μας και κάνοντάς μας πιο αναλώσιμες από ποτέ.
Επιπλέον, στον δημόσιο τομέα έχουμε την εισαγωγή αλλαγών στον πειθαρχικό τομέα , αφού η μη συμμετοχή στη διαδικασία αξιολόγησης θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα,με πρόσφατο παράδειγμα τις διώξεις και την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών που αντιστέκονται στις αξιολογήσεις. Οι αξιολογήσεις με κρατικά κριτήρια, στοχεύουν στην ταξική πειθάρχιση και τη συμμόρφωση των εκπαιδευτικών, παραβιάζοντας ακόμη και τις ελάχιστες ελευθερίες που είχαν στις τάξεις, ενώ η μαθηση τυποποιείται με κρατική διαμεσολάβηση και παρεμβαίνει ακόμη και στη σχέση εκπαιδευτικού- μαθητή. Στόχος είναι η αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, ενός ισχυρού κρατικού μηχανισμού που οξύνει τον ταξικό ανταγωνισμό και εξασφαλίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου, αφού αποτελεί πλέον ένα νέο πεδίο κερδοφορίας.
Οι αξιολογήσεις δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο μέτρο, αλλά κομμάτι της συνολικότερης αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος με ταξικό πρόσημο.
Στο πλαίσιο της τελευταίας, έχουν ιδρυθεί και τα “Ωνάσεια” σχολεία αντικαθιστόντας μερικά μέχρι πρότινος δημόσια σχολεία. Τα “ωνάσεια” σχολεία αποτελούν μία κίνηση άμεσης συνεργασίας επιχειρηματικού ομίλου (με το μανδύα φιλανθρωπικού ιδρύματος) με το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Τα σχολεία αυτά λειτουργούν ως “πρότυπα” και χρηματοδοτούνται καλύτερα από τα υπόλοιπα δημόσια (λόγω και της εμπλοκής του ιδρύματος ωνάση). Παράλληλα, οι γνωστικές απαιτήσεις και προϋποθέσεις φοίτησης σε αυτά, αφήνουν αυτομάτως εκτός τους, παιδιά προλεταριακών οικογενειών, ντόπιων, ρομά και μεταναστών, οι οποίες δε μπορούν να στηρίξουν την παρακολούθηση φροντιστηρίου. Από την άλλη, ιδρύονται σε προλεταριακές γειτονιές ώστε να έχουν το άλλοθι της “ευκαιρίας για όλους”. Ωστόσο, οι ταξικοί φραγμοί είναι εγγενείς σε αυτά τα σχολεία, τα οποία επίσης οξύνουν τον ανταγωνισμό, την εντατικοποίηση και αυξάνουν τους αποκλεισμούς παιδιών που δεν πληρούν τα πρότυπα της αριστείας. Συμβάλλουν εν ολίγοις, στην ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης κατά τις επιταγές του κεφαλαίου.
Η εναρμόνιση της παιδείας με τις επιταγές και ανάγκες του κεφαλαίου αποτελεί στόχο της διαρκούς αναδιάρθρωσης και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι τέσσερις άξονες στους οποίους κινούνται όλοι οι τελευταίοι νόμοι για τα πανεπιστήμια είναι οι ταξικοί φραγμοί, η καταστολή, η πειθάρχηση και η παραγωγή κέρδους.
Το κράτος έχοντας περάσει τις διαγραφές στα ν+ν/2 έτη (νόμος 4777/2021), σύντομα θα προσπαθήσει να τις εφαρμόσει. Θέτει έτσι ένα όριο φοίτησης στο οποίο δεκάδες χιλιάδες φοιτητές/ριες δεν μπορούν να ανταποκριθούν είτε επειδή παράλληλα με τις σπουδές τους πρέπει να δουλεύουν είτε για άλλους λόγους, εξαναγκάζοντας όσους θέλουν πτυχίο (με τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που συνεπάγονται πλέον) να πρέπει να εντατικοποιηθούν πλήρως. Παράλληλα οι εισακτέοι στις σχολές έχουν μειωθεί κατά δεκάδες χιλιάδες λόγω της Ειδικής Βάσης Εισαγωγής και της ελαχιστοποίσης των θέσεων, φροντίζοντας έτσι το κράτος να “ψαλιδίσει” τους έχοντες πτυχίο σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς. Την ίδια ώρα το πανεπιστήμιο ολοένα ανοίγει και πιο διάπλατα τις πόρτες της συνεργασίας και της εξυπηρέτησης εταιρειών. Δουλειές για το στρατό, την αστυνομία, εταιρείες ασφάλειας/επιτήρησης κ.ά. Για να συμβαίνουν όλα αυτά απρόσκοπτα και χωρίς αντιστάσεις, το κράτος διεξάγει εδώ και χρόνια μία κατασταλτική εκστρατεία στα πανεπιστήμια, καταργώντας το άσυλο, χτυπώντας με βία και συλλήψεις καταλήψεις φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά και γενικότερα κάθε μορφή ριζοσπαστικής πολιτιής δράσης. Κράτος και κεφάλαιο ευελπιστούν ότι χτυπώντας το σημείο εκδήλωσης πολλών αγώνων, μεταξύ αυτών η εξέγερση του πολυτεχνείου του ’73, θα επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου και θα εμπεδώσουν την κυρίαρχη αφήγηση εντός πανεπιστημίων και κατ’επέκταση ευρύτερα κοινωνικά.
Ωστόσο, η μήτρα της ταξικής πάλης, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεών της είναι η ανισότητα και η εκμετάλλευση, οι οποίες υπάρχουν διάχυτες παντού. Να σταθούμε δίπλα στους/ις καταπιεσμένους/ες που αρνούνται να ζήσουν κάτω από την αδικία και την εκμετάλλευση. Μετανάστες/ριες που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εγκλεισμό της αποικιοκρατικής δύσης, εργάτες που απεργούν ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, ρομά που αντιστέκονται στον ρατσισμό που δέχονται, κρατούμενες που αγωνίζονται στις φυλακές.
ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
Στις 14/11 αναρτήσαμε πανό έξω από τον οικισμό της Αγίας Σοφίας Διαβατών, ενάντια στην 24ώρη αστυνόμευση των οικισμών ρομά με καθαρά φυλετικά κριτήρια.
Δείχνουμε έτσι την στοιχειώδη αλληλεγγύη στους ανθρώπους που διαμένουν εκεί και έχουν τον μπαμπούλα της αστυνομίας συνεχώς πάνω από το κεφάλι τους, ενώ συνομιλήσαμε και με κάποιους από τους κατοίκους για τον λόγο ανάρτησης του πανό.
Σημειώνουμε πως τεράστια ευθύνη για την συνεχή στοχοποίηση των ρομά από μπάτσους έχουν τα ΜΜΕ που διαδίδουν συνεχώς στοχευμένες, παραποιημένες πληροφορίες σχετικά με την εγκληματικότητα με στόχο να προσανατολίσουν την “κοινή γνώμη” εναντίον των ρομά και να ανοίξουν τον δρόμο για τις συνεχείς και βίαιες εφόδους της αστυνομίας σε σπίτια και οικισμόυς.
Όπως έχει αποδείξει με πάμπολλους τρόπους τα τελευταία χρόνια το ελληνικό κράτος χαρακτηρίζεται ως το πλέον επιτυχημένο, ανάμεσα στα υπόλοιπα δυτικά κράτη, στον τομέα διαχείρισης πληθυσμών, που θεωρούνται πλεονάζοντες για το κεφάλαιο και το καπιταλιστικό σύστημα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαχείριση των κοινοτήτων των Ρομά. Συγκεκριμένα, οι Ρομά πληθυσμοί βρίσκονται διαχρονικά υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από το κράτος και μέσω του ιδεολογικού εργαλείου του αντιτσιγγανισμού από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό εξασφαλίζεται η υποτέλεια τους και κατ’επέκταση η νομιμοποίηση κάθε μορφής βίας εναντίον τους, από την εργασιακή τους εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά μέχρι την στυγνή δολοφονία τους από μπάτσους. Στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Ας σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία μόνο χρόνια συνέβησαν αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας,αστυνομικές επιδρομές στους οικισμούς (όπως οι πυροβολισμοί από μπάτσους σε γλέντι Ρόμα στην Νέα Ζωή) καθώς και τρεις καταγεγραμμένες δολοφονίες Ρομά ατόμων από μπάτσους.
Στη χθεσινή έκτακτη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην Κατάληψη Ευαγγελισμού στην Καμάρα, συμμετείχαν δεκάδες άτομα, ενώ φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στις καταλήψεις και τιμής στον αναρχικό Κυριάκο Ξυμητήρη και μοιράστηκαν κείμενα.
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/στις συλληφθέντες/συλληφθείσες από την ανακατάληψη της Terra incognita , 30/10, 9:00 Δικαστήρια
Στις 19/12/22 ο αναρχικός Θάνος Χατζηαγγέλου απήχθη από το κελί του στη Δ΄ πτέρυγα του Κορυδαλλού και οδηγήθηκε στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών. Η εκδικητική μεταγωγή του ήρθε ως άμεση απάντηση στην ενεργή συμμετοχή του στους αγώνες που διεξήχθησαν εντός των φυλακών ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα -έκτρωμα- . Η τακτική αυτή αποτελεί αυταρχική διαχείριση για πολιτικούς κρατούμενους και όσους έγκλειστους αγωνίζονται ενάντια στην περαιτέρω υποβάθμιση των ζώων τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων εντός και εκτός των τοιχών. Αμέσως ξεκινάει απεργία πείνας και δίψας θέτοντας το σώμα του ως ανάχωμα στην οξυμένη επίθεση που δέχονται οι καταπιεσμένοι/ες , διεκδικόντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού.
Την 17η μέρα της απεργίας του πραγματοποιείται συμβολική ανακατάληψη της κατάληψης Terra Incognita ,της οποίας αποτελούσε μέλος, ως ένδειξη αλληλέγγυης στον αγώνα του. Μέσα σε λίγη ώρα, μετά το άνοιγμα της κατάληψης, πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης, η οποία δέχτηκε άμεση επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΟΠΚΕ ,ΔΙΑΣ ,ΕΚΑΜ με αποτέλεσμα να συλληφθούν 21 άτομα.
Απέναντι στην θανατοπολιτική του κράτους που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας,από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο,την Παλαιστίνη. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια καταστολής και τρομοκράτησης του κόσμου που αγωνίζεται για ισότητα, ελευθερία, ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση. Η αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση. Δεν αφήνουμε κανέναν/καμία μόνο/η στα χέρια του κράτους. Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας με πολύμορφους αγώνες.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Φωτογραφίες από το πανό, τα τρικάκια και το κείμενο που μοιράστηκε κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης στην μνήμη του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη και σε αλληλεγγύη με τα προφυλακισμένα συντρόφια για την υπόθεση των Αμπελοκήπων
ΚΥΡΙΑΚΟ ΖΕΙΣ, ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ, ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ ΚΑΙ Α.Κ.
Κάλεσμα σε μικροφωνική συγκέντρωση στην μνήμη του αναρχικού αγωνιστή και συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη και σε αλληλεγγύη με τα προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων, Πέμπτη 23/10, 19:30, Καμάρα.
Η μνήμη είναι η ρίζα της ζωής, η συντροφικότητα η μήτρα του αγώνα
Τιμή για πάντα στον ένοπλο αντάρτη Κυριάκο Ξυμητήρη.
Το χρονικό.
Πέμπτη 31 Οκτώβρη 2024, Οδός Αρκαδίας, Αθήνα. Ο χρόνος σταματά, οι καρδιές όσων πολεμούν την αδικία παγώνουν. Μία έκρηξη στο λάθος μέρος οδήγησε στην απώλεια του συντρόφου και αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη. Την ίδια στιγμή τραυματίζεται η συντρόφισσα Μαριάννα Μανούρα και αιχμαλωτίζεται από το κράτος. Το επόμενο διάστημα φυλακίζονται επίσης η συντρόφισσα Δήμητρα Ζαραφέτα, οι σύντροφοι Δημήτρης, Νίκος Ρωμανός και Α.Κ. Το κράτος, και αυτή τη φορά, δείχνει το μένος του απέναντι στον πολύμορφο ριζοσπαστικό αγώνα με συλλήψεις που κατά περιπτώσεις οι αιτιολογήσεις τους κυμαίνονται σε τραγελαφικά επίπεδα.Ερχόμαστε αντιμέτωποι για άλλη μια φορά, -όπως και σε πλήθος άλλων πολιτικών υποθέσεων που σχηματίζονται με το κατηγορητήριο του 187Α- με τον κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό απέναντι στους αγωνιστές.Τα μηδαμινά στοιχεία και οι fast-track δικονομικές διαδικασίες προφυλακιζουν διαχρονικά ενεργούς ανθρώπους του κινήματος, ποινικοποιούν συντροφικές και φιλικές σχέσεις, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο νόμου που από τη μία έχει φτιαχτεί τόσο ευρεία για να μπορεί να προσαρμόζεται ανα τη συνθήκη και από την άλλη για να φωτογραφίζει συγκεκριμένα αυτούς που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 187Α γνωστός ως “τρομονομος”, ως το πιο αναβαθμισμενο και συνάμα το πιο ιδεολογικά προσανατολισμένο κομμάτι του νομικού οπλοστασίου της αστικής δημοκρατίας και δικαιοσύνης, εξυπηρετεί την πολιτική της προληπτικής αντεπανάστασης, αποτελεί ένα ιδεολογικό και υλικό κρατικό κατασκεύασμα καταστολής και υλικής απομάκρυνσης από τον καθημερινό κόσμο του αγώνα μέσα από την απομόνωση και τη φυλάκιση. Ταυτόχρονα,επιδιώκει την καταστολή των συνειδήσεων, την δημιουργία φόβου σε όσα αντιστέκονται με έναν απώτερο στόχο την διάλυση των (ριζοσπαστικών) κινημάτων. Σε απόλυτη σύμπνοια κινήθηκε και ο μιντιακός μηχανισμός ο οποίος υπάρχει για την διάχυση και εξυπηρέτηση της κρατικής προπαγάνδας και των καπιταλιστικών συμφερόντων λοιδορώντας την μνήμη του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου και διαπομπεύοντας με κα
νιβαλιστικούς όρους τα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελόκηπων σε ένα “κυνήγι μαγισσών”.
O διαρκής ταξικός πόλεμος συνεχίζει να μαίνεται.
Αυτή η ημερομηνία θα χαραχτεί στο συλλογικό συνειδητό, ως ημέρα μιας τεράστιας αναντικατάστατης απώλειας, αλλά και ως μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας μέχρι την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, δεν σταματά, έχει στιγμές νικών, ηττών, χαράς ή θυσίας, άλλοτε είμαστε πολλοί/ες/α, άλλοτε είμαστε λίγες – ή αισθανόμαστε έτσι – αλλά ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Η προοπτική ενός ανεξούσιου κόσμού μακριά από την σαπίλα κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνεχίζει να εμπνέει, να οδηγεί ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν να οργανώνονται και να αντεπιτίθενται και πλάι τους να συντάσσονται και άνθρωποι οι οποίοι εγκαταλείπουν τα μικρά προνόμια τους σε αυτόν τον ταξικό κόσμο, και θέτουν εαυτόν μαχητικά στην τέρμα άκρη του ταξικού και κοινωνικού χαρακώματος, στον πόλεμο που συνεχίζει να μαίνεται, που συμβαίνει πίσω από τις σκιές της μιντιακής κάλυψης και θα συνεχίσει να μαίνεται μέχρις κατάργησης των τάξεων, τον ταξικό πόλεμο.
‘Eνας κόσμος δύο επιλογές.
Ο φετινός Οκτώβρης έχει καθοριστεί ως μήνας μνήμης του πεσόντα συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, μήνας αγώνα και μήνας υπεράσπισης των επιλογών του. Είναι ευκαιρία να καταδείξουμε ότι πίσω από τις λουσάτες καπιταλιστικές βιτρίνες, πίσω από τα ψευτοδιλήμματα της υπαναχώρησης και της ενσωμάτωσης, ο πραγματικός καπιταλιστικός κόσμος είναι ωμά και κυνικά όσο βιαιότερος μπορεί να γίνει, για την επέκταση των πεδίων κερδοφορίας του, για την δημιουργία στρατών αποκλεισμένων, για την πειθάρχηση εξεγερμένων πληθυσμών. Η γενοκτονία της Γάζας, το απέραντο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών που λέγεται Μεσόγειος Θάλασσα, ο παγκόσμιος μιλιταρισμός και οι εξοπλιστικές κούρσες, είναι το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος. Πάντα διαφαίνεται ολοκάθαρα ο δρόμος της ενσωμάτωσης και της υποταγής και ο δρόμος προς την αδιάκοπη και αδιάλλακτη αντίσταση, απλώς αναλόγως εποχών και περιοχών κάποτε πέφτουν όλες οι κουρτίνες. Επιλέγοντας να παραθέσουμε το ίδιο απόσπασμα με κείμενο της συντρόφισσας Δήμητρας, του Γασάν Καναφάνι, παλαιστινίου κομμουνιστή συγγραφέα, εκδοχή της ανεξάντλητης και αδιάκοπης παλαιστινιακής αντίστασης, μιας Παλαιστίνης που μάχεται με το όπλο στο χέρι την πιο οργανωμένη φονική γενοκτονική μηχανή
“Σε αυτούς που έφυγαν αλλά παραμένουν ακόμα σύντροφοι. Γνωρίζατε δυο δρόμους στη ζωή και η ζωή ήξερε από εσάς μόνο έναν. Γνωρίζατε το δρόμο της υποταγής και τον αρνηθήκατε. Γνωρίζατε τον δρόμο της αντίστασης και τον περπατήσατε .Αυτόν τον δρόμο διαλέξατε να πάρετε. Και οι σύντροφοί σας προχωρούν μαζί σας.”
H κρατική βία.
Φυσικά ο εχθρός δεν χτυπάει μόνον στα εξώφθαλμα παραδείγματα. Κρατική βία δεν είναι ούτε μόνον η σιωνιστική αποικιοκρατία και η γενοκτονία που διεξάγει, ούτε μόνον οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί, ούτε μόνον ο πόλεμος εναντίον των μεταναστών που διεξάγει το ελληνικό κράτος. Ακόμη και στο εσωτερικό τους τα κράτη ασκούν ωμή ταξική βία, παράγουν οξεία κοινωνική βαρβαρότητα. Μέσα στο κάδρο με τον πιο εμφατικό τρόπο είναι η οργανωμένη επίθεση στα πολιτικοποιημένα ριζοσπαστικά κομμάτια και στα οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης, το σχέδιο για την αποριζοσπαστικοποίηση και η καταστολή η οποία ανάγεται σε κεντρική κρατική πολιτική. Προσπερνώντας όμως όλα αυτά, ποια δεν έχει βιώσει την βία της μισθωτής σκλαβιάς, τον φόβο του αφεντικού και της επισφάλειας, την βία της ακρίβειας, την βία της πατριαρχίας, την αηδία για τα κυρίαρχα αφηγήματου του μισανθρωπισμού και του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού;
H προλεταριακή αυτοάμυνα.
Στην δημόσια σφαίρα οφείλουμε να απαντούμε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται, ο προλετάριοι δεν οφείλουν απλά για το δίκιο, αλλά έχουν και συμφέρον να οργανωθούν επαναστατικά ως τάξη. Τον αγώνα μας δεν τον οριοθετούν οι κρατικοί νόμοι, τα μέσα μας δεν περιορίζονται σε αυτά που “εγκρίνουν” οι κάθες λογής συνθηκολογημένες δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ, με δήθεν ταξικό λόγο, και ρόλο στην διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Η πένα, η πέτρα, η βόμβα, το τουφέκι ήταν είναι και θα είναι τα μέσα για την προλεταριακή αυτοάμυνα.
‘Oσο δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του πολέμου δεν ξεχνάμε τον ίδιο τον πόλεμο.
Στο εδώ και στο τώρα δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Δεν ξεχνάμε τους συντρόφους μας πολιτικούς κρατούμενους στα κελιάς της ελληνικής αστικής δημοκρατίας. Δεν ξεχνάμε τους ταξικούς κρατούμενους στα ίδια κελιά, αυτών που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να βρεθούνε έγκλειστοι, στεκόμαστε πλάι στους χιλιάδες μετανάστες που είναι φυλακισμένοι σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης άνευ δίκης και σε αυτούς που με δίκες παρωδίες φυλακίστηκαν ως <<διακινητές>>. Ο νούς μας δίπλα σε Ρώσους, Ουκρανούς και άλλους αντιμιλιταριστές που αιχμαλωτίστηκαν ή καταναγκάστηκαν στο μέτωπο μετά την άρνηση τους να ενταχθούν στους κρατικούς στρατούς και να ανυψώσουν αντιμιλιταριστικό παράστημα. Περιμένωντας και εμείς αγωνιώντας πλάι στους συντρόφους τους και τους αγαπημένους τους, την στιγμή στην οποία η αντίσταση απελευθερώνει έναν έναν τους χιλιάδες αιχμαλώτους από τους σιωνιστές.
Στον διαρκή ταξικό πόλεμο που μαίνεται, στεκόμαστε μαχητικά, αλληλέγγυα και διεθνιστικά με την επαναστατική μεριά της ιστορίας.
“Γιατί είχαμε διαλέξει την αντίσταση, το επαναστατικό όραμα, το μίσος για αυτόν τον κόσμο και την αγάπη για τη ζωή. Και η ανατρεπτική τους μνήμη δρα σαν καύσιμο στις φωτιές μας, σαν μελάνι στα κείμενά μας, σαν συνθήματα στις πορείες μας και σαν πέτρες στις τσέπες μας, δίνοντας νόημα στον θάνατό τους, καλώντας τους για μια ακόμα μάχη. Ξανά και ξανά…” – Μαριάνα, Δήμητρα.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ – ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΩΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΜΑΝΟΥΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΖΑΡΑΦΕΤΑ, ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ Α.Κ.
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Κάλεσμα σε Πανελλαδική Κινητοποίηση στη Βάση της Σούδας αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, Μουζουράς, Χανιά, Σάββατο 18/10,13:00
Η Παλαιστίνη δείχνει στον κόσμο πώς να καταρρίπτει τα σύνορα
Η εμπλοκή του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου στην γενοκτονία των Παλαιστινίων
Επιθυμώντας να ενισχύσουμε με το παρόν κείμενο την δική μας όχθη του ταξικού πολέμου αλλά και να ενσαρκώσουμε την αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό και την Αντίστασή του, επιλέγουμε να ξεκινήσουμε την τοποθέτησή μας στοχοποιώντας τον αμεσότερο και κοντινότερο σε εμάς σύμμαχο στην διαρκή γενοκτονία απέναντι στους Παλαιστινίους, το ελληνικό κράτος και την ελληνική αστική τάξη.
Το ελληνικό κράτος κατέχει ενεργό ρόλο στη γενοκτονία εις βάρος των Παλαιστινίων, μεταξύ άλλων επιδιώκοντας να διατηρήσει και να αναβαθμίσει το γεωπολιτικό του ρόλο και τις διακρατικές του συνεργασίες. Από τον Οκτώβριο του 2023, όταν η προσπάθεια του Ισραήλ να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους έφτασε σε μία από τις πιο βάρβαρες εκφάνσεις της, το ελληνικό κράτος δεν έπαψε να παρέχει στρατιωτική, διπλωματική και πολιτικοιδεολογική στήριξη στο ισραηλινό κράτος.
Βασικό ρόλο κατέχει στις επιχειρήσεις στην Ερυθρά Θάλασσα εναντίον των Χούθι, οι οποίοι επέβαλαν εμπάργκο στα ισραηλινά πλοία και σε όσα σχετίζονται με το Ισραήλ ως μέσο πίεσης προς το τελευταίο για να σταματήσει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Το ελληνικό κράτος ηγείται της επιχείρησης ASPIDES κατά των Χούθι στην περιοχή, και φυσικά σταθερά και κατ’επιλογήν στοχοποιώντας και την προλεταριακή βάση της περιοχής στην οποία τέτοιες επιχειρήσεις σκορπούν θάνατο και κρατική τρομοκρατία, συμμετέχοντας με ιδιαίτερο ζήλο, καθώς βλέπει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο να υφίσταται τεράστιες ζημιές από την αδυναμία διέλευσης των πλοίων του από την Ερυθρά Θάλασσα. Το κέντρο επιχειρήσεων της Λάρισας έχει οριστεί ως νατοϊκό στρατηγείο στη συγκεκριμένη επιχείρηση του πολέμου εναντίον της Υεμένης. Από την αρχή αυτής της επιχείρησης το Φεβρουάριο του 2024, το ελληνικό κράτος στέλνει εναλλάξ φρεγάτες του πολεμικού ναυτικού να περιπολούν στην Ερυθρά Θάλασσα και να έχουν εμπλοκή στον πόλεμο (φρεγάτες ΥΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΑΙ, ΨΑΡΑ κ.ά.), πριμοδοτώντας το ασφυκτικό πλαίσιο καταπίεσης που ασκεί το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. στους λαούς της Μέσης Ανατολής και ειδικά στον Παλαιστινιακό.
Παράλληλα, οι στρατιωτικές νατοϊκές βάσεις εντός ελληνικού κράτους χρησιμοποιούνται ως ορμητήριο – στάση ανεφοδιασμού για βομβαρδισμούς εναντίον λαών και εδαφών χωρών της Μέσης Ανατολής, όπως στον βομβαρδισμό του Ιράν από τις ΗΠΑ τον Ιούνιο του 2025, όπου προηγουμένως τα αμερικανικά αεροσκάφη ανεφοδιάστηκαν στη βάση της Σούδα.
Φυσικά, το ελληνικό κράτος δίνει μεγάλες πνοές και οικονομικά στο ισραηλινό κράτος και στη ροή κεφαλαίων εντός του, αποτελώντας σημαντικό αγοραστή των εξαγωγών της αμυντικής βιομηχανίας του Ισραήλ, όπως αντιαρματικών πυραύλων, εν μέσω γενοκτονίας. Επίσης, το Μάρτιο-Απριλιο του 2025 πραγματοποίησε μαζί με άλλες χώρες κοινή αεροπορική άσκηση με το Ισραήλ (“Ηνίοχος 2025”), του οποίου η αεροπορία σκορπάει το θάνατο στον Παλαιστινιακό λαό.
Εν ολίγοις,το ελληνικό κεφάλαιο και κράτος, όσο εξελίσσεται η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού και οι συχνές επιθέσεις στους λαούς της Υεμένης και του Λιβάνου, εμπλέκονται ενεργά με σκοπό τη διασφάλιση των δικών τους συμφερόντων στη Μέση Ανατολή και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο ,στην τελευταία σε συναρτηση και με τον ενδοαστικό και ενδονατοϊκό ανταγωνισμό του με το τουρκικό κράτος. Τα ουκ ολίγα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στην περιοχή θα μπορούσαν να συνοψιστούν παραλείποντας αρκετά, σε άμεσα οικονομικές ή/και πολιτκές-διπλωματικές συμφωνίες. Χαρακτηριστικά είναι οι εμπορικοοί δρόμοι της Ερυθράς Θάλασσας, όπου μέσω της Διώρυγας του Σουέζ διεξάγεται πάνω από το 12% του παγκόσμιου εμπορίου και δραστηριοποιείται σημαντικά το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο, και η επικύρωση των στρατηγικών συνεργασιών της Ελλάδας με τον άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου,με τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και φυσικά με ΝΑΤΟ, Ε.Ε.
Τη στήριξή του στο Ισραήλ, το ελ. κράτος τη δείχνει και με τα μεγάλα επενδυτικά πλάνα που καταρτίζει το ισραηλινό κεφάλαιο εντός της χώρας, όπως το τεχνολογικό κέντρο Thess INTEC που δημιουργείται στην Περαία Θεσσαλονίκης, με την τροφοδότηση με πολεμικό υλικό στον ισραηλινό στρατό, με τις πολυάριθμες αγορές real estate από ισραηλινά κεφάλαια. Και φυσικά με την φιλοξενεία που παρέχει εν είδη τουρισμού σε γενοκτόνους του IDF.
Η λειτουργία του ισραηλινού κράτους
Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να ειπωθεί ότι το κράτος του Ισραήλ αποτελεί κράτος – πρότυπο για πολλά από τα κράτη που εντάσσονται στο δυτικό μπλοκ. Από αυτή την κατηγορία κρατών δεν θα μπορούσε να λείπει το ελληνικό. Η παραπάνω άποψη μάλιστα, συχνά πυκνά εκφράζεται αυτολεξεί, κατά την διάρκεια της γενοκτονίας, με κυνισμό από στελέχη πυλώνες της ελληνικής κυβέρνησης, συνεχίζοντας την άψογη, σε όλα τα επίπεδα, σχέση και συνεργασία των δύο κρατών -μια συνεργασία στην οποία όλες ανεξαιρέτως οι ,ανά τα χρόνια, ελληνικές κυβερνήσεις έχουν βάλει το λιθαράκι τους-. Πιο συγκεκριμένα το Ισραήλ θεωρείται, και δικαίως, ένα στρατιωτικοποιημένο κράτος, στο οποίο η πολεμική βιομηχανία παίζει σημαίνοντα ρόλο στην βιωσιμότητα και την ανάπτυξή του. Με το φασιστικό σιωνιστικό αφήγημα στον πυρήνα του αφηγήματός του, και την υποχρεωτική στράτευση όλων των – μη αποκλεισμένων μέσω του απαρτχάϊντ που διεξαγει – πολιτών ( ανδρών – γυναικών ) στα 18, δημιουργεί έναν σχεδόν άρρηκτο δεσμό αυτών με τον IDF. Ένας δεσμός που παραμένει ζωντανός και μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής θητείας αφού ο IDF αποτελεί οργανισμό που συνεισφέρει στην εκπαίδευση, επαγγελματική κατάρτιση του πληθυσμού αξιοποιώντας το στρατεύσιμο προσωπικό σε διάφορα τμήματα. Είναι γεγονός λοιπόν, πως ανάμεσα στα διάφορα κράτη σε αυτό του Ισραήλ η μεγαλύτερη επιτυχία και η «ελίτ επιλογή καριέρας» θεωρείται αυτή στο στρατιωτικό σώμα του κράτους. Εκτός από το κρατικό, ο IDF συνεργάζεται ευθέως φυσικά και με το ιδιωτικό κεφάλαιο της χώρας, αφού πρωτοφανής αριθμός εταιρειών συνεισφέρει στην λειτουργία και την ανάπτυξη του, ή ακόμα ακόμα έχει δημιουργηθεί για αυτό τον λόγο.
Με καπιταλιστικούς όρους μιλώντας, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι όντως το ισραηλινό κράτος αποτελεί πρότυπο για τα δυτικά, και δη στο στρατιωτικό σκέλος. Βέβαια η επιλογή του Ισραήλ να επενδύσει τόσους πολλούς πόρους σε αυτόν τον τομέα μόνο τυχαία δεν ήταν. Οι ικανότητες των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων αποτελούσαν προτεραιότητα για το ισραηλινό κράτος και βασική του επιδίωξη από την γέννηση του λόγω της ύπαρξης των παλαιστινίων αλλά και του ρόλου του τοποτηρητή που όφειλε να διεξάγει για να προβάλει τα δυτικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Η λεγόμενη ‘εθνική ασφάλεια’ λοιπόν γίνεται αντιληπτή από το σύνολο σχεδόν των υποκόων ως το ύψιστης σημασίας κοινωνικό αγαθό της χώρας. Το γεγονός ότι η πολεμική και στρατιωτική βιομηχανία καταλαμβάνει μεγάλο μέρος του ετήσιου ΑΕΠ δημιουργεί μια ιδανική συνθήκη για ένα καπιταλιστικό κράτος , συνδυάζοντας την παραγωγική διαδικασία και την ροή του κεφαλαίου με τα γεωπολιτικά συμφέροντα του ίδιου του κράτους στην περιοχή.
Ταυτόχρονα ασκεί μία από τις πιο ωμές παγκοσμίως πολιτικές διακρίσεων επιβάλλοντας την ισχύ του στο κατεχόμενο εσωτερικό διακρίνοντας τρία επίπεδα κρατικής επιβολής και βίας. Αστική δημοκρατία, πάντα φονταμελιστική και εθνικιστική ως <<το κράτος των Εβραίων>>, για τους πολίτες, Απαρτχάϊντ για τους Παλαιστίνιους, Εθνοκάθαρση και Γενοκτόνια για τους υπόλοιπους Παλαιστίνιους.
Έτσι συνδυάζει την διαιώνιση του εθνικιστικού του αφηγήματος και του πολίτη-<<Σπαρτιάτη>>, πάντα με πλάτη την απεριόριστη νατοϊκή και αμερικανική συνδρομή, τα φτηνά υποτιμημένα εργατικά χέρια των μη πολιτών αποκλεισμένων, και το πεδίο άσκησης των πιο απαίσχυντων πρακτικών στον πλανήτη αυτή την στιγμή επίβλεψης, βίας, κρατικής τρομοκρατίας και δολοφονίας απέναντι στην μαχόμενη Παλαιστίνη, η οποία θρέφει το στρατιωτικό-βιομηχανικό του σύμπλεγμα και αποτελεί το πλανητικό εργαστήριο για όλα τα αιμοσταγή κράτη που προσβλέπουν σε “τομές” δια της προβολής ισχύος τους.
Η διαχείριση πλεοναζόντων πληθυσμών από το ελληνικό κράτος
Το ελληνικό κράτος, εκτός λοιπόν από συνεπή στρατιωτικό σύμμαχο του Ισραήλ, αποτελεί και ένα κράτος που όπως είπαμε εφαρμόζει κομμάτια της παραπάνω πολιτικής. Η εθνική ασφάλεια αποτελεί ένα μείζον θέμα στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, πάνω στον διάλογο του οποίου τον τόνο δίνει φυσικά η κρατική προπαγάνδα. Η τελευταία, ανάγει πάντοτε την μετανάστρια και τον μετανάστη ,ανά διαστήμα άλλα κράτη (άλλοτε η Τουρκία, η Βόρεια Μακεδονία, η Ρωσία και άλλα), ως νούμερο ένα απειλές για το κράτος και ως πηγή όλων των δεινών που αντιμετωπίζει η εργατική τάξη στην καθημερινότητα της. Με τον τρόπο αυτό αφενός καλλιεργείται το εθνικό αίσθημα ενότητας που είναι απαραίτητο για να σκεπάσει τις ταξικές διαφορές και ανισότητες εντός των κοινωνιών, αφετέρου κατευθύνει τις όποιες αντιδράσεις των καταπιεσμένων στα στοιχεία που το κράτος έχει κατονομάσει ως εχθρικά και αναφέρθηκαν παραπάνω.
Ο πόλεμος κατά των μεταναστριών είναι μια πάγια πολιτική του ελληνικού κράτους που κρατά χρόνια τώρα. Η δαιμονοποίηση και η παρουσίαση τους ως τον εισαγόμενο εχθρό για την ντόπια εργατική τάξη, έδωσε τελικά στο ελληνικό κράτος την απαραίτητη κοινωνική συναίνεση ώστε να εφαρμόσει τις πιο απάνθρωπες πολιτικές σε βάρος τους. Από το χτίσιμο του φράχτη στον Έβρο και την αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση των συνόρων, μέχρι τα καθημερινά pushbacks στις ελληνικές θάλασσες το ελληνικό κράτος προσπαθεί να αποτρέψει την μετανάστευση, ενίοτε δολοφονώντας ,αν χρειαστεί, κανονικά και με την βούλα όσους/ες/α προσπαθούν να εισέλθουν στην χώρα. Το ναυάγιο της Πύλου των περισσότερων από 600 νεκρών μεταναστ(ρι)ών αποτελεί το μαζικότερο έγκλημα σε βάρος πληθυσμών που έχει διαπράξει τις τελευταίες δεκαετίες το ελληνικό κράτος. Ωστόσο, ο αντιμεταναστευτικός πόλεμος εξαπολύεται πολύπλευρα και καθημερινά και σε περιπτώσεις, που δεν παίρνουν μεγάλη δημοσιότητα, όπου το ελληνικό λιμενικό έχει ανοίξει ψυχρά και κυνικά πυρ και έχει δολοφονήσει μετανάστες πάνω σε φουσκωτές βάρκες. Ακόμη, στα τέλη του Ιουνίου του 2025, τρία πολεμικά πλοία του Πολεμικού Ναυτικού στάλθηκαν στα νότια της Κρήτης, κοντά στα χωρικά ύδατα της Λιβύης με σκοπό την αποτροπή της μετανάστευσης, αντιμετωπίζοντας ξανά τους μετανάστες, που ψάχνουν μία καλύτερη ζωή, ως εισβολείς και με όρους στρατιωτικής απειλής. Εκτός της προσπάθειας αποτροπής της εισόδου στην χώρα, το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται όσους/ες μετανάστες/ριες καταφέρουν να εισέλθουν τελικά σε αυτό, δημιουργώντας για αυτούς μια κόλαση επί γης στα κέντρα κράτησης μεταναστών. Καθεστώς εγκλεισμού, άθλιες συνθήκες υγιεινής, ελλιπείς μερίδες φαγητού και ανύπαρκτη ιατρική περίθαλψη είναι η καθημερινότητα όσων ανθρώπων διαμένουν σε αυτά. Επιπλέον οι διαδικασίες για αίτηση ασύλου αποτελούν ένα ολόκληρο βουνό που πρέπει να ανέβουν όσοι το αιτούνται και μια πιθανή ευτυχής κατάληξη καθιστά όσους/ες μετανάστες/τριες το εξασφαλίσουν, ως το πλέον εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό στα χέρια
του ντόπιου κεφαλαίου.
Το τελευταίο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο αποτέλεσε την τελευταία πράξη στην πολεμική πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στους μεταναστευτικούς πληθυσμούς. H διαχρονική αντιμεταναστευτική πολιτική λοιπόν κορυφώθηκε στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο το οποίο καταργεί την επταετία, που μέχρι τώρα όριζε πως εάν κάποια μετανάστρια αποδείκνυε την επταετή παραμονή της ή τριετή παραμονή με αποδεδειγμένη νόμιμη εργασία στην Ελλάδα, αποκτούσε το δικαίωμα αίτησης άδειας παραμονής χωρίς προσφυγικό άσυλο, αυστηροποιεί τις ποινές για παράνομη είσοδο των μεταναστριών και ελαστικοποιεί τα κριτήρια για την απέλαση τους. Από τον Ιούλιο, επίσης, ανακοινώθηκε από το κράτος ή άρση του δικαιώματος υποβολής αίτησης ασύλου για τρεις μήνες σε μετανάστες προερχόμενους από τη Βόρεια Αφρική, δηλαδή ακόμα και από εμπόλεμες ζώνες όπως το Σουδάν κ.ά., συνεχίζοντας το αντιμεταναστευτικό κρεσέντο.
Έχοντας λοιπόν λάβει υπόψιν όλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι οι εθνοκαθαρτικές και γενοκτονικές πολιτικές σε βάρος των Παλαιστινίων από το Ισραήλ, «προσομοιώνονται» σε μεγάλο βαθμό από τα δυτικά κράτη εναντίον των μεταναστευτικών πληθυσμών για την διαχείριση και την εκμετάλλευση τους. Η Παλαιστίνη λειτουργεί για το παγκόσμιο κρατικό – καπιταλιστικό σύστημα ως ένα “εργαστήριο” διαχείρισης πλεοναζόντων πληθυσμών σε μεγάλη κλίμακα και στον ύψιστο βαθμό απανθρωποποίησης. Τα μοντέλα διαχείρισης που δοκιμάζονται στον Παλαιστινιακό λαό από το Ισραηλινό κράτος, υιοθετούνται από τα δυτικά -και όχι κόνο- κράτη και αξιοποιούνται στον πόλεμο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό που διεξάγει το καθένα. Το ελληνικό κράτος υπερασπίζεται τον πόλεμο κατά πληθυσμού-λαού που διεξάγει το Ισραήλ, ενώ παράλληλα διεξάγει τον δικό του πόλεμο κατά των μεταναστών/τριών, πολιτικές κατευθύνσεις όμορες και άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Για το σκοπό αυτό, το ελ. κράτος προμηθεύεται από το Ισραήλ μη επανδρωμένα αεροσκάφη επιτήρησης(UAV HERON και UCAV) των συνόρων , δηλαδή μεταξύ άλλων και κυνηγιού μεταναστών και ανταλλάσσει μαζί του τεχνογνωσία επιτήρησης και ασφάλειας. Ταυτόχρονα, η δικαιολόγηση του ισραηλινού κράτους, είναι απαραίτητη μεταξύ κρατών ώστε να νομιμοποιούν τις δικές τους εθνοκαθάρσεις, σφαγές, γενοκτονίες εις βάρος άλλων λαών.
Για τους λόγους αυτούς, μία ακόμη μορφή που οφείλει να λαμβάνει η αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, είναι και η αμφισβήτηση των “εσωτερικών συνόρων” -και εξωτερικών- του ελληνικου κράτους. Των συνόρων που καθιστούν πλεονάζοντες τις μετανάστριες, τους ρομά, τα κουίρ άτομα, τους εργάτες και γενικά όποιον αντιστέκεται στην καπιταλιστική κανονικότητα.
Συμπερασματικά, το ελληνικό κράτος, όπως άλλωστε ευαγγελίζεται, παραδειγματίζεται από το συμμαχικό, για αυτό, κράτος του Ισραήλ, αφού η ανάδειξη της πολεμικής βιομηχανίας και η εθνική ασφάλεια ως βασικοί πυλώνες της κοινωνικής και καπιταλιστικής συνοχής και η διαχείριση των πλεοναζόντων πληθυσμών με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όπως αυτός περιεγράφηκε παραπάνω, αποτελούν σημαντικά γρανάζια της λειτουργίας του.
Η αναγκαιότητα του πολέμου για την ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος και την έξοδο από τις αναπόφευκτες κρίσεις του
Στην Παλαιστίνη εξαντλείται η καπιταλιστική λογική της διάνοιξης πεδίων κερδοφορίας μέσω του πολέμου/γενοκτονίας κατά πληθυσμού και της απόλυτης ισοπέδωσης των υποδομών.
Η συνεχώς εξελισσόμενη πολεμική βιομηχανία, ως μια σύγχρονη πολεμική επένδυση, δημιουργεί πεδία κερδοφορίας. Η στρατιωτική βιομηχανία με παραγωγή πολεμικού υλικού, συστημάτων ασφαλείας και την εξαγωγή τους, αποτελεί πυλώνα των σύγχρονων καπιταλιστικών οικονομιών δημιουργώντας υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που δεν μπορεί να επενδυθεί. Αυτό το πλεονάζον κεφάλαιο, δημιουργεί “κρίσεις” υπερσυσσώρευσης, που απαιτούν την αξιοποίηση του, δηλαδή την καταστροφή πολεμικού υλικού σε πολέμους. Έτσι αυτές οι κρίσεις που δημιουργεί ο καπιταλισμός, ανακυκλώνουν τις διαδικασίες παραγωγής, δημιουργούν νέα ζήτηση και κρατάνε τον καπιταλισμό σε κίνηση, με τους πολέμους ως βασικό συστατικό του.
Άλλο σημαντικό πεδίο κερδοφορίας που διογκώνεται είναι το κατασκευαστικό, όπου οι εταιρίες πλουτίζουν στις πλάτες των πληθυσμών που σκοτώνει η πολεμική μηχανή, με βασικό παράδειγμα τους/ τις Παλαιστίνιους/ες. Αυτό γίνεται είτε με την κατασκευή στρατιωτικών εγκαταστάσεων, βάσεων, τειχών κλπ. για την εξασφάλιση του πολέμου, είτε με την ανοικοδόμηση βομβαρδισμένων και καταστρεμένων περιοχών όπως η λωρίδα της Γάζας, είτε ακόμα και με την κερδοφόρα αγορά του real estate που φροντίζει τα κατεστραμμένα και στρατιωτικοποιημένα εδάφη να αξιοποιηθούν κατάλληλα για την παραγωγή κέρδους (πωλήσεις, ενοικιάσεις, ιδιωτικοποιήσεις).
Η εμπλοκή των δυτικών κρατών στην εν εξελίξει γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού για τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, απαιτεί και την αύξηση των αμυντικών/ πολεμικών δαπανών τους, με βασικό παράδειγμα την έγκριση του προγράμματος Rearm Europe από την Ε.Ε. που προβλέπει τον επανεξοπλισμό των κρατών της με δαπάνες ύψους 800 δισ., κηρύσσωντας μια νέα πολεμική εποχή. Τέτοιου είδους εξοπλιστικά προγράμματα,υλοποιούνται στις πλάτες της εργατικής τάξης, εφόσον απαιτούν περικοπές στους μισθούς της, στις δαπάνες για δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια κλπ. Με άλλα λόγια η αύξηση των πολεμικών δαπανών είναι προσοδοφόρα οικονομικά για το κεφάλαιο, ανοίγοντας συνεχώς νέες οικονομικές ευκαιρίες, πατώντας στην εξαθλίωση ή και τον θάνατο των καταπιεσμένων.
Ο ρόλος τον βάσεων του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα
Σε αυτό το σημείο θέλουμε να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναφορά περί των βάσεων του ΝΑΤΟ στον ελλαδικό χώρο (και πιο συγκεκριμένα της Σούδας) και την εμπλοκή τους διαχρονικά σε πολέμους. Αρχικά , το ελληνικό κράτος τον Φεβρουάριο του 1952 μέσω νόμου αποφασίζει τη συμμετοχή του στην ευρωατλαντική συμμαχία, ενώ τον Οκτώβριο του 1953 υπογράφει την πρώτη συμφωνία για τις βάσεις η οποία συμπληρώνεται το 1956 με απόφαση την εγκατάσταση όσων στρατιωτικών βάσεων ήθελαν και όπου τις ήθελαν. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν το ελληνικό κράτος με τις εκάστοτε κυβερνήσεις του έμπαινε σε διαπραγματεύσεις αναπροσαρμογής της συμφωνίας του 1953, καταλήγοντας τον Ιούλιο του 1990 στη νέα μορφή συμφωνίας αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας(MDCA) η οποία παρέμεινε σε ισχύ μέχρι την επικαιροποίηση αυτής της συμφωνίας το 2020 όπου αποτυπώθηκε η μόνιμη παρουσία των αμερικανικών ένοπλων δυνάμεων (πέρα απο τη Σούδα) σε Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Βόλο.
Οι βάσεις του ΝΑΤΟ στον ελλαδικό χώρο διαθέτουν πλήρη έλεγχο και εξοπλισμό. Ναυτικές και αεροπορικές βάσεις, βάσεις τηλεπικοινωνιών, βάσεις πυρηνικών και πυρομαχικών έχουν περάσει ανά τα χρόνια σε διάφορες σημεία -προπύργια του νάτο στην Ελλάδα. Η βάση της Σούδας θεωρείται ότι αποτελεί την ύψιστης σημασίας βάση του ΝΑΤΟ στην ελληνική επικράτεια.Χρησιμοποιείται από το πολεμικό ναυτικό, την αεροπορία (μαχητικά και μεταγωγικά αεροσκάφη) και τις ειδικές δυνάμεις των ΗΠΑ, αποτελεί τη μόνη βάση στη Μεσόγειο που μπορεί να φιλοξενήσει πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο, ενώ είναι σημαντική για τον ανεφοδιασμού των αμερικανικών δυνάμεων για τις επιχειρήσεις τους σε Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.
Είναι ευρέως γνωστό ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί μια στρατιωτική συμμαχία η οποία έχει εμπλακεί και πυροδοτήσει, διάφορους πολέμους ή άμεσες επιθέσεις εναντίων ανταρτών και πληθυσμού που εκτυλίσσονται , λειτουργώτας ως αποσταθεροποιήτης μίας κατάστασης για να προωθήσουν τα δικά του πολεμικά και οικονομικά συμφέροντα, σπέρνοντας το θάνατο σε διάφορα μέρη του κόσμου μέσω εξοπλισμού και στρατευμάτων που στέλνει. Φυσικά δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε την άμεση εμπλοκή των νατοϊκών βάσεων της Ελλάδας στις νατοϊκές επεμβάσεις σε Αφρική, Γιουγκοσλαβία και Μέση Ανατολή όπου το ελληνικό κράτος είναι συνένοχο όχι μόνο ως μέλος του ΝΑΤΟ που ούτως η άλλως βαραίνει την εμπλοκή του σε όλες τις επιχειρήσεις, αλλά δίνοντας και το “φυσικό χώρο” για την πραγματοποίηση αυτών. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Κατα τη στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Γιουγκοσλαβία το 1999, στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια και αεροδρόμια εξυπηρετούσαν την μεταφορά της νατοϊκής δύναμης με χιλιάδες αεροσκάφη, πλοία , οχήματα και στρατιώτες να περνάνε απο την Θεσσαλονίκη. Η βάση της Σούδας λόγω της γεωγραφικής της θέσης (σε σχέση με τον έλεγχο που θέλει το ΝΑΤΟ να διατηρεί σε Μέση Ανατολή και Αφρική) έχει στρατηγική σημασία για τις επιχειρήσεις και την ετοιμότητα σε κάθε συνθήκη. Ανάλογο ρόλο ετοιμότητας και καθοριστικού σημείου έπαιξε και στη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών σε Σερβία και Μαυροβούνιο, κατά την επιδρομή των ΗΠΑ ενάντια στη Λιβύη το 1986, κατά την περίοδο της επίθεσης στον Περσικό Κόλπο το 1991, ενώ ανάλογη πολεμική ετοιμότητα επέδειξε η βάση της Σούδας και άλλες αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα την περίοδο του Πολέμου των 6 ημερών στη διώρυγα του Σουέζ το 1973 στην επιδρομή των Ισραηλινών στο Λίβανο, στην επέμβαση στο Αφγανιστάν το 2003, και σε χτυπήματα στη Συρία το 2017 και 2018. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άμεση εμπλοκή της βάσης της Σούδας στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Ιρακ το 2003, καθώς αεροσκάφη του ΝΑΤΟ απογειώνονταν ή προσγειώνονταν στην Σούδα, ανάμεσα τους κατασκοπευτικά ηλεκτρονικού πολέμουν, μαχητικά, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ.
Στην υπάρχουσα πολιτική συγκυρία, η Σούδα χρησιμοποιείται για ανεφοδιασμό και βοήθεια του ισραηλινού κράτους που συντελεί την γενοκτονία των Παλαιστινίων με τη βούλα του ελληνικού κράτους και του νατοϊκού σχεδιασμού.
Η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στο ΝΑΤΟ εξασφαλίζει, στον δεδομένο συσχετισμό δυνάμεων παγκοσμίως, την επίτευξη των βλέψεών του στην περιοχή. Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα αναδείχθηκε σε τοποτηρητή του εναέριου χώρου των Βαλκανίων. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί τη θέση της στο ΝΑΤΟ ώστε να λάβει προβάδισμα σε σχέση με την Τουρκία, με την οποία ο ανταγωνισμός, παρότι και οι δύο χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, πριμοδοτεί σταθερά το αφήγημα της ανάγκης εθνικής ενότητας και του εθνικισμού. Το ελληνικό κράτος επιλέγει να συντάσσεται με έναν ιμπεριαλιστικό πόλο που στην προκειμένη περίοδο εξυπηρετεί ορισμένα συμέφροντά του. Παραδείγματος χάριν, ο εμπορικός στόλος του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου (2ος μεγαλύτερος στον κόσμο) χρειάζεται μία ισχυρή στρατιωτική υποστήριξη για να εξασφαλίσει τη διέλευση από τους εμπορικούς δρόμους, την οποία και βρίσκει στο ΝΑΤΟ.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την κομβική σημασία που έχει η παρέμβαση και η στοχοποίηση των βάσεων του ΝΑΤΟ και δη της Σούδας σε μια τροχιά ενός αντιπολεμικού αντιεξουσιαστικού κινήματος, ενός κινήματος ενάντια στα κράτη και τους πολέμους που αυτά διεξάγουν, ενάντια στις πολεμικές και στρατιωτικές συμμαχίες των κρατών, όπου όσο και αυτές διανθίζουν και αναπτύσσονται, τόσο εντείνεται και η καταστολή στο εσωτερικό. Μα πρώτα και κύρια ενός κινήματος που αγωνίζεται ενάντια φυσικά στην γενοκτονία των Παλαιστινίων απο το κράτος απάρτχαϊντ του Ισραηλ, με την πλήρη συμβολή του ελληνικού κράτους, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, κόντρα στις αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των στρατιωτικών συμμαχιών ανάμεσα στα κράτη.
Η Παλαιστινιακή υπόθεση και η Αντίσταση
Ο εσωτερικός εχθρός του Ισραήλ, η “απειλή για την ασφάλειά του” είναι οι ίδιοι/ες οι Παλαιστίνιοι/ες. Για δεκαετίες η Γάζα είναι αποκλεισμένη από παντού και η υπόλοιπη Παλαιστίνη υφίστανται την κατοχή του Ισραήλ. Οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονταν ανέκαθεν ως απόλυτα εξανδραποδισμένο εργατικό δυναμικό που ως επί το πλείστον εργαζόταν για το ισραηλινό κεφάλαιο, των οποίων οποιαδήποτε μορφή αντίστασης, είτε ένοπλη είτε ειρηνική απαντιόταν πάντοτε με τη λογική της συλλογικής τιμωρίας από το ισραηλινό κράτος, εκατοντάδες νεκρούς, βομβαρδισμούς, μαζικές φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτοπισμούς και εποικισμούς. Οτιδήποτε συμβαίνει στην πολυβάσανη πλην αδούλωτη ιστορία των Παλαιστινίων, αποτελεί τις κινήσεις ενός αποικιοκρατούμενου λαού απέναντι στον αποικιοκράτη και το παγκόσμιο σύστημα που τον στηρίζει.
Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη στους στόχους της και φάρος για τα κινήματα ανά τον κόσμο. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη απέναντι στο πρόσωπο της αποικιοκρατίας που τόσες φορές έχει αιματοκυλύσει λαούς ανά τον πλανήτη και άλλες τόσες φορές έχει ηττηθεί από την αντίσταση των καταπιεσμένων. Η επιμονή και η σταθερότητα των Παλαιστινίων που έχουν βρεθεί αποδέκτες της μεγαλύτερης κτηνωδίας της παγκόσμιας καπιταλιστικής/πολεμικής μηχανής των τελευταίων δεκαετιών, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το οποίο έχει διανοίξει τον δρόμο της αντίστασης σε πολλές καπιταλιστικές μητροπόλεις στη Δύση. Είναι η Παλαιστινιακή Αντίσταση και ο Παλαιστινιακός λαός που συνένωσε ντόπιους και μετανάστριες σε κοινούς αγώνες στην Ολλανδία, στη Μεγάλη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και σε πολλές ακόμη χώρες, καταδεικνύοντας τα κοινά συμφέροντα μεταξύ των καταπιεσμένων, καταργώντας τα μεταξύ τους “σύνορα”, προωθώντας την διεθνιστική αλληλεγγύη και την αντιπαράθεση με την καπιταλιστική βαρβαρότητα στο εδώ και στο τώρα.
Μέσα σε ένα ιδιαίτερα έντονο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, πριν περίπου ένα μήνα, κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, το οποίο πλασαρίστηκε με τον τίτλο “Δίκαιη εργασία για όλους” σε μια έκδηλη προσπάθεια εμπαιγμού της κοινής γνώμης. Το νομοσχέδιο περιλαμβάνει σημαντικές τροποποιήσεις στους χώρους εργασίας όπως η νομιμοποίηση της 13ώρης εργασίας,οι αλλαγές στον τρόπο χορήγησης αδειών με τον ελάχιστο χρόνο άδειας να μειώνεται από 10 σε 5 μέρες και μετατροπές στις υπερωρίες της εκ περιτροπής εργασίας. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά τον δημόσιο τομέα έχουμε την εισαγωγή αλλαγών στον πειθαρχικό τομέα, αφού πλέον η μη συμμετοχή στην διαδικασία της αξιολόγησης θα θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα. Η υπουργός εργασίας, με απύθμενο θράσος, έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει περιοδεία στα τηλεοπτικά κανάλια σε μια πλήρως αποτυχήμενη προσπάθεια να πείσει την κοινή γνώμη ότι το νομοσχέδιο είναι προς όφελος όλων, τόσο εργαζόμενων όσο και αφεντικών.
Και την χαρακτηρίζουμε αποτυχημένη, γιατί ως κομμάτια της εργατικής τάξης, γνωρίζουμε καλά οτί (και) αυτό το νομοσχέδιο έχει έναν και μοναδικό τρόπο ανάγνωσης: τον ταξικό. Αν είσαι εργάτης/τρια γνωρίζεις καλά πως όλες οι τροποποιήσεις των τελευταίων χρόνων από το ελληνικό κράτος έχουν ένα και μοναδικό στόχο: να λύνουν τα χέρια των αφεντικών, ώστε αυτοί να μπορούν να αντλούν και να μεγαλώνουν τα κέρδη τους με όσο το δυνατόν πιο ευνοικούς (για αυτούς) όρους. Η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας και οι υπόλοιπες προαναφερθείσες τροποποιήσεις δεν έρχονται να ανακουφίσουν κανέναν/καμία εργαζόμενο/η αλλά να δώσουν το απαραίτητο νομικό πλαίσιο για την 13ώρη εργασία σε όσα αφεντικά δεν την εφαρμόζουν μέχρι σήμερα και να χτυπήσει στοργικά την πλάτη σε όσα από αυτά την εφαρμόζουν ήδη παράνομα τόσα χρόνια τώρα.
Όλα τα παραπάνω συντελούνται σε ένα πλαίσιο, ήδη δυσβάσταχτο για την εργατική τάξη. Από τις μεγάλες βιομηχανίες μέχρι τα πιο μικρά εργοστάσια και τους εργαζόμενους/ες στον τομέα του τουρισμού και του επισιτισμού, οι έννοιες της εκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης, της επισφάλειας είναι συνυφασμένες με την ζωή και την καθημερινότητα μας. Η μαύρη εργασία, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες είναι πράγματα που συμβαίνουν εδώ και χρόνια στους εργασιακούς χώρους. Ταυτόχρονα, οι απανωτές καπιταλιστικές κρίσεις των τελευταίων ετών, τις οποίες έχει κληθεί να επωμιστεί -όπως παντα άλλωστε- η κοινωνική βάση, έχουν δημιουργήσει ένα υπέρογκο κόστος ζωής. Με απλά λόγια, το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο κατατίθεται σε μια περίοδο που ήδη η εργατική τάξη δουλεύει όλη μέρα και όλη την εβδομάδα και παρόλα αυτά βλέπει τα έσοδα της να μην της φτάνουν πολλές φορές ούτε για την κάλυψη των βασικών αναγκών.
Ταυτόχρονα, όπως είπαμε και στην αρχή, το κράτος φέρνει αυτό το νομοσχέδιο μέσα σε ένα ιδιαίτερα φορτισμένο συνολικά πλαίσιο. Δεν πρέπει και δεν γίνεται προφανώς να ξεχνάμε την ενεργότατη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στην γενοκτονία των Παλαιστινίων. Η υλική και πολιτική στήριξη στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ είναι σίγουρα ο πιο βασικός άξονας της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού κράτους. Μάλιστα, γνωστά καθάρματα – πυλώνες της ελληνικής κυβέρνησης, με κυνισμό δεν χάνουν την ευκαιρία σε τηλεπαράθυρα να χαρακτηρίζουν το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ, εκτός από δυνατότερο στρατιωτικό σύμμαχο, ως κράτος – υπόδειγμα και παράδειγμα προς μίμηση για το ελληνικό. Οι βάσεις που βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος χρησιμοποιούνται -για ακόμη μια φορά- και στην γενοκτονία των Παλαιστινίων με το ελληνικό κράτος, ως ένα από τα βασικά γρανάζια της στρατιωτικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, να παίζει σημαίνοντα ρόλο στην γενοκτονία και να διεκδικεί και αυτό το κομμάτι της πίτας που του αναλογεί από τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή.
Οι πρακτικές που εφαρμόζει το σιωνιστικό καθεστώς στον παλαιστινιακό πληθυσμό δεν είναι κάτι πολύ μακριά από τις πρακτικές του ελληνικού κράτους εις βάρος των μεταναστ(ρι)ών. Αντιθέτως, οι εθνοκαθαρτικές και γενοκτονικές επιχειρήσεις επιστρατεύονται ήδη ή πρόκειται να επιστρατευτούν από τα δυτικά κράτη εναντίον των μεταναστευτικών πληθυσμών για την διαχείριση και την εκμετάλλευση τους, όντας το πλέον εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Άλλωστε λίγο πριν το αντεργατικό ψηφίστηκε το αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο. H διαχρονική αντιμεταναστευτική πολιτική κορυφώθηκε στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο το οποίο καταργεί την 7ετία, που μέχρι τώρα όριζε πως εάν κάποια μετανάστρια αποδείκνυε την 7ετή παραμονή της ή τριετή παραμονή με αποδεδειγμένη νόμιμη εργασία στην Ελλάδα, αποκτούσε το δικαίωμα αίτησης άδειας παραμονής χωρίς προσφυγικό άσυλο, αυστηροποιεί τις ποινές για παράνομη είσοδο των μεταναστριών και ελαστικοποιεί τα κριτήρια για την απέλαση τους. Ταυτόχρονα, οι συνθήκες ζωής στα καμπ μεταναστών γίνονται ακόμα πιο άθλιες με βασικά αγαθά να στερούνται από τους ανθρώπους που διαμένουν εκεί. Το τελευταίο μάλιστα αποτελεί βασική εξαγγελία του υπουργείου μετανάστευσης, που δημιουργώντας μια κόλαση επί γης στα καμπ στο εσωτερικό της χώρας, θέλει να εμποδίσει μελλοντικές μεταναστευτικές ροές προς τον ελλαδικό χώρο.
Η ακραία υποτίμηση και ασημαντότητα της ζωής μας, της ζωής των ανθρώπων της τάξης μας, από τον καπιταλισμό και το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου αποτυπώθηκε με τον πιο βίαιο τρόπο και με το έγκλημα στα Τέμπη, στο οποίο δολοφονήθηκαν 57 άτομα, με τέτοια γεγονότα να αποτελούν υπολογισμένα ατυχήματα με στόχο το μέγιστο κέρδος με το μικρότερο κόστος. Σχεδόν τρία χρόνια μετά, οι συγγενείς των θυμάτων εξακολουθούν να αγωνίζονται για τη δικαίωση των ανθρώπων τους με τη στήριξη του κόσμου, παρά τα εμπόδια που θέτει το κράτος και οι μηχανισμοί του.
Το έγκλημα στα Τέμπη, οι εργατικές δολοφονίες, η μαζική δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο δεν συνιστούν λάθη ενός κράτους που υπολειτουργεί, αλλά βασική πολιτική ενός κρατικού μηχανισμού που λειτουργεί στην εντέλεια. Ωστόσο, όπου υπάρχει εκμετάλλευση και καταπίεση, θα υπάρχει πάντα η αντίσταση των καταπιεσμένων. Από τον αγώνα για γη και ελευθερία των Παλαιστινίων μέχρι τους αγώνες του πολυεθνικού προλεταριάτου στα καμπς και στις δυτικές μητροπόλεις, να αγωνιστούμε ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ο ένας δίπλα στην άλλη.
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
