Πορεία για το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, Παρασκευή 14/3, 19:00, Άγαλμα Βενιζέλου

Στους δρόμους για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών
Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου συντελέστηκε, αδιαμφισβήτητα, ένα κοινωνικό γεγονός. Ένα κοινωνικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό επειδή ήταν και η πιο επιτυχημένη, σε συμμετοχή, απεργία που έχει γίνει ποτέ. Η ιστορικά ασύγκριτη συμμετοχή κόσμου στην απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις έφερε στο προσκήνιο, για μιά ακόμη φορά, τον υπαρκτό διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Διχασμός που είναι υπαρκτός σε όλες τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες και εκφράζεται, με ηχηρό πλέον τρόπο, και εδώ. Η προδιαγεγραμμένη κοινωνική σύγκρουση έχει μπει ήδη στις ράγες και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών έφερε μονάχα την αφορμή για να αρχίσει να εμφανίζεται με μαζικό τρόπο αυτό το χάσμα μεταξύ εξουσίας και υποτελών τάξεων. Δική μας υποχρέωση είναι να βαθύνουμε και να οξύνουμε αυτό το ρήγμα, μέχρι το σημείο της μη επιστροφής.
Στις 28/2 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.
Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσιμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.
Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.
Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, “εργάζεται” πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.
Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.
Σε αντίθεση με πολλές καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούμε πως η μη ύπαρξη “σοβαρής” εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη για το κοινωνικό κίνημα. Το σύστημα τους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί την συντριβή κάθε έννοιας κοινωνίας μέσα σ’ ένα πυρετό πολεμικής προετοιμασίας και φασιστικών πρακτικών, κι αυτά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά με κυβερνήσεις όλων των πιθανών χρωματισμών.
Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Μακριά και ενάντια σε μικραστικές λογικές προβοκατορολογίας στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 74 συλληφθέντα άτομα της 28ης Φλεβάρη. Άμεση απελευθέρωση τους τώρα! Η κρατική καταστολή και το δικαστικό τους σύστημα είναι μια καλοταϊσμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή εξόντωσης των πιο επικίνδυνων μορφών δράσης του κινήματος που λειτουργεί παραδειγματικά. Είναι λογικό δίπλα σε αυτήν να στέκονται και να βοηθούν οι φασίστες. Είναι αναμενόμενο για μας, αλλά και απαράδεκτο, να βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθεστωτική αριστερά να κρατάει παρόμοια στάση. ΚΑΤΩ τα ΧΕΡΙΑ απ’ τους αγωνιστές.
Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.
Παρασκευή 14 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου.
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΤΕΜΠΗ – ΠΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντροφια από την ανακατάληψη της Terra incognita , 13/3, 9:00 Δικαστήρια

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα συντροφια από την ανακατάληψη της Terra incognita , 13/3, 9:00 Δικαστήρια

Στις 19/12/22 ο αναρχικός Θάνος Χατζηαγγέλου απήχθη από το κελί του στη Δ΄ πτέρυγα του Κορυδαλλού και οδηγήθηκε στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών. Η εκδικητική μεταγωγή του ήρθε ως άμεση απάντηση στην ενεργή συμμετοχή του στους αγώνες που διεξήχθησαν εντός των φυλακών ενάντια στον νέο σωφρονιστικό κώδικα -έκτρωμα- . Η τακτική αυτή αποτελεί αυταρχική διαχείριση για πολιτικούς κρατούμενους και όσους έγκλειστους αγωνίζονται ενάντια στην περαιτέρω υποβάθμιση των ζώων τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων εντός και εκτός των τοιχών. Αμέσως ξεκινάει απεργία πείνας και δίψας θέτοντας το σώμα του ως ανάχωμα στην οξυμένη επίθεση που δέχονται οι καταπιεσμένοι/ες , διεκδικόντας την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Την 17η μέρα της απεργίας του πραγματοποιείται συμβολική ανακατάληψη της κατάληψης Terra Incognita ,της οποίας αποτελούσε μέλος, ως ένδειξη αλληλέγγυης στον αγώνα του. Μέσα σε λίγη ώρα, μετά το άνοιγμα της κατάληψης, πραγματοποιείται συγκέντρωση αλληλεγγύης, η οποία δέχτηκε άμεση επίθεση από τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΟΠΚΕ ,ΔΙΑΣ ,ΕΚΑΜ με αποτέλεσμα να συλληφθούν 21 άτομα.

Απέναντι στην θανατοπολιτική του κράτους που αντιμετωπίζει τις ανθρώπινες ζωές ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας,από τα Τέμπη μέχρι την Πύλο,την Παλαιστίνη. Απέναντι σε κάθε προσπάθεια καταστολής και τρομοκράτησης του κόσμου που αγωνίζεται για ισότητα, ελευθερία, ενάντια σε κάθε εκμετάλλευση. Η αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση. Δεν αφήνουμε κανέναν/καμία μόνο/η στα χέρια του κράτους.
Να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας με πολύμορφους αγώνες.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Πορεία για το κρατικό -καπιταλιστικο έγκλημα στα Τέμπη

Στους δρόμους ξανά!

Για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,

Τετάρτη 5 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου

Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου συντελέστηκε, αδιαμφισβήτητα, ένα κοινωνικό γεγονός. Ένα κοινωνικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό επειδή ήταν και η πιο επιτυχημένη, σε συμμετοχή, απεργία που έχει γίνει ποτέ. Η ιστορικά ασύγκριτη συμμετοχή κόσμου στην απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις έφερε στο προσκήνιο, για μιά ακόμη φορά, τον υπαρκτό διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Διχασμός που είναι υπαρκτός σε όλες τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες και εκφράζεται, με ηχηρό πλέον τρόπο, και εδώ. Η προδιαγεγραμμένη κοινωνική σύγκρουση έχει μπει ήδη στις ράγες και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών έφερε μονάχα την αφορμή για να αρχίσει να εμφανίζεται με μαζικό τρόπο αυτό το χάσμα μεταξύ εξουσίας και υποτελών τάξεων. Δική μας υποχρέωση είναι να βαθύνουμε και να οξύνουμε αυτό το ρήγμα, μέχρι το σημείο της μη επιστροφής.

Στις 28/2 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσιμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, “εργάζεται” πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

Σε αντίθεση με πολλές καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούμε πως η μη ύπαρξη “σοβαρής” εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη για το κοινωνικό κίνημα. Το σύστημα τους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί την συντριβή κάθε έννοιας κοινωνίας μέσα σ’ ένα πυρετό πολεμικής προετοιμασίας και φασιστικών πρακτικών, κι αυτά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά με κυβερνήσεις όλων των πιθανών χρωματισμών.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Μακριά και ενάντια σε μικραστικές λογικές προβοκατορολογίας στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 74 συλληφθέντα άτομα της 28ης Φλεβάρη. Άμεση απελευθέρωση τους τώρα! Η κρατική καταστολή και το δικαστικό τους σύστημα είναι μια καλοταϊσμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή εξόντωσης των πιο επικίνδυνων μορφών δράσης του κινήματος που λειτουργεί παραδειγματικά. Είναι λογικό δίπλα σε αυτήν να στέκονται και να βοηθούν οι φασίστες. Είναι αναμενόμενο για μας, αλλά και απαράδεκτο, να βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθεστωτική αριστερά να κρατάει παρόμοια στάση. ΚΑΤΩ τα ΧΕΡΙΑ απ’ τους αγωνιστές.

Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

Στους δρόμους ΞΑΝΑ!

Για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,

Τετάρτη 5 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΤΕΜΠΗ – ΠΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

 

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα άτομα της πορείας στις 23/10

Κάλεσμα αλληλεγγύης στα δικαστήρια, Παρασκευή 7/3, 9:00 .

Στις 22/10/2021 εξελίσσεται καταδίωξη από αστυνομικές δυνάμεις για ένα κλεμμένο όχημα, στο οποίο υπήρχαν 3 επιβάτες. Μετά την ακινητοποίηση του, οι μπάτσοι ρίχνουν 38 σφαίρες, με αποτέλεσμα ο Νίκος Σαμπάνης να δολοφονηθεί εν ψυχρώ.

Το Σάββατο 23/10 καλείται πορεία για την κρατική δολοφονία που συνέβη. Κατά την διάρκεια της, δημιουργούνται εντάσεις μεταξύ των μπάτσων (ΜΑΤ, Δέλτα, Δίας) και του σώματος της πορείας όπου και γίνονται 4 συλλήψεις στον σωρό.

Οι μνήμες είναι νωπές από τις δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη και του Κώστα Φραγκούλη, που τους δολοφόνησε η ΕΛ.ΑΣ.

Τα ξημερώματα της Κυριακής 12/11, μπάτσος σκότωσε 17χρονο ρομά στη Βοιωτία. Η αφορμή ήταν ότι δεν σταμάτησε σε έλεγχο. Όμως η πραγματικότητα δείχνει ότι το σύστημα σκοτώνει τους φτωχούς, τους ρομά, τις μετανάστριες, τους εργάτες, επειδή τους θεωρεί εχθρούς, αναλώσιμους, περισσευόμενους. Τον Χρήστο Μιχαλόπουλο τον δολοφόνησαν για τον ίδιο λόγο, επειδή ήταν ρομά.

Το κράτος αντιμετωπίζει τους ρομά σαν πλεονάζοντα πληθυσμό, στερώντας τους αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ενώ αν δεν σταματήσουν σε έναν έλεγχο στο δρόμο, τους πυροβολούν και τους σκοτώνουν. Τον θάνατο αυτή η κοινωνία τον έχει βιώσει και τείνει να τον συνηθίσει, σαν τιμωρία επειδή έτυχε να είσαι ρομά, επειδή έτυχε να είσαι μετανάστης, επειδή παράκουσες τις εντολές, επειδή δούλευες υπό εξοντωτικές και μη ασφαλείς συνθήκες, επειδή μία εταιρεία ήθελε να ελαχιστοποιήσει τα έξοδά της και τόσα ακόμα… Η όψη του αδύναμου που καταπιέζεται, καλλιεργεί από τη μία την αντίληψη ότι κάποιοι <<είναι ασφαλείς>> και από την άλλη την αντίληψη ότι πρέπει να αλλάξουμε αυτό που ζούμε. Για την ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας, οφείλουμε να ρίξουμε τα ρατσιστικά τείχη που χτίζει το κράτος, να συναντηθούμε μπαλαμοί, ρομά και μετανάστες και να αγωνιστούμε ενάντια στο δολοφονικό σύστημα κράτους-καπιταλισμού. Το σύστημα που καλλιεργεί δολοφόνους παιδιών, φτωχών και αδυνάμων, που εξασφαλίζει την κυριαρχία των λίγων επί των πολλών πρέπει να ξεριζωθεί.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ 23/10/21

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟ

ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΟΥΜΕ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Κάλεσμα στην απεργιακή πορεία για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, Παρασκευή 28/2, Άγαλμα Βενιζέλου 11:00

Στις 28/2 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους. 
Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.
Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς. 
Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, “εργάζεται” πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές  επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.
Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας  ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.
28 Φλεβάρη απεργούμε. Απεργούμε γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Απεργούμε γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.
Απεργιακή πορεία για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, Παρασκευή 28/2, Άγαλμα Βενιζέλου 11:00, με σημείο συνάντησης την στάση Αλκαζάρ (στο ρεύμα προς δυτικά) στις 10:30
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένων στο 16ο λύκειο Ξηροκρήνης

Ενάντια στα Ωνάσεια σχολεία –

Αλληλεγγύη στους/στις μαθητές/ριες που αντιστέκονται

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανακοινωθεί η ίδρυση “νέων” σχολείων με την στήριξη του ιδρύματος Ωνάση. Αυτά τα σχολεία όμως, είναι 22 υπάρχοντα γυμνάσια και λύκεια που με τη χρηματοδότηση εφοπλιστών για την υποτιθέμενη αναβαθμισή τους, έρχονται να περάσουν ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης που στηρίζεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, για τα συμφέροντά του. Παρόλο που ιδρύονται με πρόσχημα την δημιουργία σύγχρονων αναβαθμισμένων σχολείων που προωθούν την συμπερίληψη και την ισότητα, ξέρουμε πολύ καλά ότι το μόνο που θα πετύχουν είναι ο ανταγωνισμός, η εντατικοποίηση των ζωών των μαθητών/μαθητριών και ο αποκλεισμός πολλών από αυτούς/ες. Η είσοδός τους με εξετάσεις, οι παραπάνω ώρες διδασκαλίας και ο αποκλεισμός πολλών παιδιών που κατοικούν στις γειτονιές που ιδρύονται τα Ωνάσεια σχολεία, ένα πράγμα μας δείχνουν. Ότι με κριτήριο την αριστεία οι μαθήτριες θα χωρίζονται σε άξιες και ανάξιες, θα μεταφέρονται σε άλλες περιοχές, θα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση των ζωών τους από το γυμνάσιο.

Αυτή η “ισότητα” που προωθούν όμως σε ποιούς απευθύνεται?

Σίγουρα όχι στην πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης, τα ρομά και τους μετανάστες, οι οποίοι θα έρχονται αντιμέτωποι με την ανταγωνιστική πραγματικότητα των νέων αυτών σχολείων, όπου η λογική της αριστείας θα αποκλείει τη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, καθώς θα υπάρχει η δυνατότητα για όσα από αυτά ανταποκρίνονται στις υψηλές μορφωτικές απαιτήσεις να φοιτήσουν σε αυτά, θα προωθείται η “συμπερίληψη” και η ισότητα ως μέρος της ατζέντας τους. Έτσι, παρά τους εγγενείς ταξικούς φραγμούς που θα τα χαρακτηρίζουν, θα προβάλλονται ως σχολεία ανοιχτά σε όλους.

Είναι τυχαίες οι περιοχές στις οποίες ξεκίνησε αυτή η εκστρατεία?

Τα σχολεία αυτά παρουσιάζονται ως εργαλεία αναβάθμισης υποβαθμισμένων περιοχών, με στόχο –υποτίθεται– τη στήριξη των “ευάλωτων πληθυσμών” και την παροχή ίσων ευκαιριών στα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελούν άλλο ένα εργαλείο του κεφαλαίου για την αναδιαμόρφωση του αστικού χώρου προς όφελος των αφεντικών. Μέσω της διαδικασίας του “εξευγενισμού” (gentrification), οι γειτονιές της εργατικής τάξης μετατρέπονται σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και το real estate, με τις αυξήσεις των ενοικίων και του κόστους ζωής να επιβαρύνουν την εργατική τάξη. Παράλληλα, ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου και πειθάρχησης, εντείνουν τις ταξικές διακρίσεις και καλλιεργούν τον ανταγωνισμό για την “κοινωνική ανέλιξη”, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αναπαράγει και συντηρεί ανισότητες

Είναι όμως τα Ωνάσεια σχολεία το μοναδικό μέτρο που στοχεύει στην πειθάρχηση μας;

Το τελευταίο διάστημα, ο διάλογος γύρω από την παραβατικότητα ανηλίκων, είναι από τα πιο επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Η μιντιακή προπαγάνδα περί “έξαρσης της παραβατικότητας ανηλίκων”, οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανηλίκων, οι νέες νομικές διατάξεις που αφορούν σκληρά μέτρα πειθάρχισης των νέων, ο νέος νόμος που στοχεύει στην διάρθρωση των ΕΠΑΛ για την αύξηση της παραγωγικότητας των νέων και όλη η κοινωνική επιστράτευση για την αντιμετώπιση αυτού του “φαινομένου”, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκστρατεία πειθάρχησης των ανηλίκων. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε γωνιά της πόλης τριγυρνάνε οι μπάτσοι, ούτε οι αναίτιες προσαγωγές είναι εντελώς αναίτιες. Οι περιοχές του Ευόσμου και της Ξηροκρήνης, αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα δύο από τις κύριες περιοχές που “χαρτογραφήθηκαν” από τους μπάτσους με δεκάδες περιπολίες, προσαγωγές και συλλήψεις. Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, καταλαβαίνουμε πως ούτε τα μίντια, ούτε οι μπάτσοι, αλλά ούτε και τα Ωνάσεια σχολεία ήρθαν απρόβλεπτα, αλλά αποτελούν προσπάθειες συμμόρφωσής μας σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα.

Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν;

Αν δεν μας αρκούν απλά καλύτερος εξοπλισμός για ένα μικρό ποσοστό σχολικών εγκαταστάσεων, αν δεν τρώμε το τυράκι της κοινωνικής ανέλιξης για μια ισχνή μειοψηφία, αν δεν μας πείθουν τα υποκριτικά διαγγέλματα εφοπλιστών και κράτους, αν δεν δεχόμαστε να μας αξιολογούν με τις ανάγκες τους και τα μέτρα τους, αν δεν θέλουμε διακρίσεις, ρατσισμό και εκτοπισμό στη ζωή μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Οι μαθητές και μαθήτριες δείχνουν καθημερινά τις αντιστάσεις τους μέσω των καταλήψεων τους. Να σταθούμε στο πλάι τους, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να αποτελέσουμε απειλή για τις κρατικές βλέψεις.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ

 

…η ίδια πολιτική που προωθεί τα Ωνάσεια σχολεία, τον κατακερματισμό και την κατηγοριοποίηση των σχολείων, την πειθάρχηση και την υποταγή των μαθητ(ρι)ών, είναι αυτή που ευθύνεται και για το έγκλημα στα Τέμπη, που δολοφονεί είτε στα σύνορα είτε στις ράγες των τρένων τα όνειρα των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή. Επειδή ο αγώνας είναι και πρέπει να είναι κοινός:

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/2 11:00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

 

 

 

 

Παρέμβαση στο Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης Πέμπτη 20/2 με πανό, τρίκακια και συνθήματα για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. (Κάλεσμα στην πορεία της 28/2 )

Παρέμβαση στο Υπουργείο Μακεδονίας και Θράκης Πέμπτη 20/2 με πανό, τρίκακια και συνθήματα για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. (Κάλεσμα στην πορεία της 28/2 )

Στις 28/2 συμπληρώνονται δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλεισιτκός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.

 

Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία.

 

Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδυκνείει με πικρό τρόπο…

 

Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.

 

Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Όλα αυτά δηλαδή που πριν από εμάς κέρδισαν, με μάχες, μία σειρά από παραχωρήσεις.

Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να μην παραγκονίσουμε ποτέ την διπλανή μας αλλά πρωτίστως πρέπει να αγνωρίσουμε ότι καθένας μας μέσα στις ιδαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει.

Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.

 

28 Φλεβάρη απεργούμε, απεργούμε γιατί 57 (και ποιός ξέρει πόσοι ακόμα) άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε γιατί θέλουμε να προβάρουμε την οραγνωμένη συλλογική αντίστασή μας που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Απεργούμε γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλευση, καταπίεση, χούντες, πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.

 

ΣΤΑ ΣΎΝΟΡΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΊΑ

 

ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ

 

ΠΟΡΕΙΑ 28/2 11:00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΛΟΥ

 

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ενάντια στα Ωνάσεια σχολεία – Αλληλεγγύη στους/στις μαθητές/ριες που αντιστέκονται (13/2/25)

Σήμερα κάναμε μοίρασμα κειμένων στο 3ο ΓΕΛ Ευόσμου ενάντια στην επικείμενη μετατροπή του σε Ωνάσειο, όπου μέχρι πριν λίγες μέρες πραγματοποιούνταν κατάληψη για αυτό το λόγο. Να σταθούμε δίπλα στους μαθητές/ριες που αντιστέκονται. Το κείμενο που μοιράστηκε:

“Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ανακοινωθεί η ίδρυση “νέων” σχολείων με την στήριξη του ιδρύματος Ωνάση. Αυτά τα σχολεία όμως, είναι 22 υπάρχοντα γυμνάσια και λύκεια που με τη χρηματοδότηση εφοπλιστών για την υποτιθέμενη αναβαθμισή τους, έρχονται να περάσουν ένα νέο μοντέλο εκπαίδευσης που στηρίζεται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, για τα συμφέροντά του. Παρόλο που ιδρύονται με πρόσχημα την δημιουργία σύγχρονων αναβαθμισμένων σχολείων που προωθούν την συμπερίληψη και την ισότητα, ξέρουμε πολύ καλά ότι το μόνο που θα πετύχουν είναι ο ανταγωνισμός, η εντατικοποίηση των ζωών των μαθητών/μαθητριών και ο αποκλεισμός πολλών από αυτούς/ες. Η είσοδός τους με εξετάσεις, οι παραπάνω ώρες διδασκαλίας και ο αποκλεισμός πολλών παιδιών που κατοικούν στις γειτονιές που ιδρύονται τα Ωνάσεια σχολεία, ένα πράγμα μας δείχνουν. Ότι με κριτήριο την αριστεία οι μαθήτριες θα χωρίζονται σε άξιες και ανάξιες, θα μεταφέρονται σε άλλες περιοχές, θα έρχονται αντιμέτωπες με την εντατικοποίηση των ζωών τους από το γυμνάσιο.

 

Αυτή η “ισότητα” που προωθούν όμως σε ποιούς απευθύνεται?

Σίγουρα όχι στην πλειοψηφία των παιδιών της εργατικής τάξης, τα ρομά και τους μετανάστες, οι οποίοι θα έρχονται αντιμέτωποι με την ανταγωνιστική πραγματικότητα των νέων αυτών σχολείων, όπου η λογική της αριστείας θα αποκλείει τη μεγάλη πλειονότητά τους. Ωστόσο, καθώς θα υπάρχει η δυνατότητα για όσα από αυτά ανταποκρίνονται στις υψηλές μορφωτικές απαιτήσεις να φοιτήσουν σε αυτά, θα προωθείται η “συμπερίληψη” και η ισότητα ως μέρος της ατζέντας τους. Έτσι, παρά τους εγγενείς ταξικούς φραγμούς που θα τα χαρακτηρίζουν, θα προβάλλονται ως σχολεία ανοιχτά σε όλους.

 

Είναι τυχαίες οι περιοχές στις οποίες ξεκίνησε αυτή η εκστρατεία?

Τα σχολεία αυτά παρουσιάζονται ως εργαλεία αναβάθμισης υποβαθμισμένων περιοχών, με στόχο –υποτίθεται– τη στήριξη των “ευάλωτων πληθυσμών” και την παροχή ίσων ευκαιριών στα παιδιά. Στην πραγματικότητα, όμως, αποτελούν άλλο ένα εργαλείο του κεφαλαίου για την αναδιαμόρφωση του αστικού χώρου προς όφελος των αφεντικών. Μέσω της διαδικασίας του “εξευγενισμού” (gentrification), οι γειτονιές της εργατικής τάξης μετατρέπονται σε πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και το real estate, με τις αυξήσεις των ενοικίων και του κόστους ζωής να επιβαρύνουν την εργατική τάξη. Παράλληλα, ως μηχανισμός κοινωνικού ελέγχου και πειθάρχησης, εντείνουν τις ταξικές διακρίσεις και καλλιεργούν τον ανταγωνισμό για την “κοινωνική ανέλιξη”, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αναπαράγει και συντηρεί ανισότητες

 

Είναι όμως τα Ωνάσεια σχολεία το μοναδικό μέτρο που στοχεύει στην πειθάρχισή μας?

Το τελευταίο διάστημα, ο διάλογος γύρω από την παραβατικότητα ανηλίκων, είναι από τα πιο επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Η μιντιακή προπαγάνδα περί “έξαρσης της παραβατικότητας ανηλίκων”, οι εκατοντάδες προσαγωγές και συλλήψεις ανηλίκων, οι νέες νομικές διατάξεις που αφορούν σκληρά μέτρα πειθάρχισης των νέων, ο νέος νόμος που στοχεύει στην διάρθρωση των ΕΠΑΛ για την αύξηση της παραγωγικότητας των νέων και όλη η κοινωνική επιστράτευση για την αντιμετώπιση αυτού του “φαινομένου”, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εκστρατεία πειθάρχισης των ανηλίκων. Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε γωνιά της πόλης τριγυρνάνε οι μπάτσοι, ούτε οι αναίτιες προσαγωγές είναι εντελώς αναίτιες. Οι περιοχές του Ευόσμου και της Ξηροκρήνης, αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα δύο από τις κύριες περιοχές που “χαρτογραφήθηκαν” από τους μπάτσους με δεκάδες περιπολίες, προσαγωγές και συλλήψεις. Ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, καταλαβαίνουμε πως ούτε τα μίντια, ούτε οι μπάτσοι, αλλά ούτε και τα Ωνάσεια σχολεία ήρθαν απρόβλεπτα, αλλά αποτελούν προσπάθειες συμμόρφωσής μας σύμφωνα με τα καπιταλιστικά πρότυπα.

 

Ποιά είναι η απάντηση λοιπόν?

Αν δεν μας αρκούν απλά καλύτερος εξοπλισμός για ένα μικρό ποσοστό σχολικών εγκαταστάσεων, αν δεν τρώμε το τυράκι της κοινωνικής ανέλιξης για μια ισχνή μειοψηφία, αν δεν μας πείθουν τα υποκριτικά διαγγέλματα εφοπλιστών και κράτους, αν δεν δεχόμαστε να μας αξιολογούν με τις ανάγκες τους και τα μέτρα τους, αν δεν θέλουμε διακρίσεις, ρατσισμό και εκτοπισμό στη ζωή μας, τότε ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα. Οι μαθητές και μαθήτριες δείχνουν καθημερινά τις αντιστάσεις τους μέσω των καταλήψεων τους. Να σταθούμε στο πλάι τους, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας και να αποτελέσουμε απειλή για τις κρατικές βλέψεις.

 

 

ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΩΝΑΣΕΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ

 

ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΝΟΜΟΣ”

 

Κάλεσμα στην πανελλαδική πορεία μνήμης και αγώνα, Σάββατο 8/2, 13:00, Προπύλαια

Αναγνωρίζουμε την πολυμορφία των αγώνων και την πολυπλοκότητα της έκφρασής του: από τις ένοπλες ενέργειες, τους ταξικούς αγώνες των εργαζομένων της teleperformance, της efood, της wolt και των εκπαιδευτικών,από τις μαζικές συγκρούσεις στο δρόμο ενάντια στα κρατικά εγκλήματα και την καταστολή, μέχρι και τις αντιστάσεις των μεταναστών σε καμπς και κέντρα κράτησης, τις ληστείες και τις απαλλοτριώσεις προϊόντων από μέρους των καταπιεσμένων. Οι οργανωμένοι πολιτικοί ριζοσπαστικοι αγώνες, αλλά και οι αυθόρμητες αρνήσεις ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, δεν περιμένουμε να κριθούν νόμιμοι ή παράνομοι στις αίθουσες της αστικής δικαιοσύνης, αλλά τους θεωρούμε αναγκαίους για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση.

Μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους και τον θάνατο του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, έχουν συλληφθεί οι συντρόφισσες/οι Μαριάννα, Δήμητρα και Δημήτρης και μετέπειτα οι σύντροφοι Ν.Ρωμανός και Α.Κ.

Από τη στιγμή που συνέβη το γεγονός στις 31/10, το ανταγωνιστικό κίνημα βρίσκεται μπροστά σε μία πρόκληση, καθώς το κράτος προσπαθεί να τιμωρήσει παραδειγματικά τους/τις συντρόφους/ισσές μας, εφαρμόζοντας τις ελαστικές διατάξεις του τρομονόμου 187Α, κρίνοντας εν δυνάμει οποιονδήποτε ένοχο μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Όσο το καπιταλιστικό σύστημα στέκει άτρωτο και συνεχίζει να γεννά καταπιεστές και καταπιεσμένους/ες για την αναπαραγωγή και την συνέχιση της ομαλής λειτουργίας του θα έρχεται αντιμέτωπο με τις αντιστάσεις και τους αγώνες μας.

Όσο το κράτος προκρίνει τους αγώνες μας με βάση την από τα πάνω επίφαση της νομιμότητας, εμείς θα είμαστε πάντα παρόντες και παρούσες ώστε να ενισχύσουμε κάθε υπάρχουσα ρωγμή στο οικοδόμημα αλλά και να γεννήσουμε νέες, αμφισβητώντας με οριζόντιους και αδιαμεσολαβητους αγώνες την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου στις ζωές μας.

Για αυτό λοιπόν δεν περιμένουμε και δεν αποδεχόμαστε την ετυμηγορία κανενός δικαστηρίου για τα συντρόφια μας.Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας υφίστανται πολιτικές διώξεις επειδή έχουν ενεργή συμμετοχή στο κίνημα.Στεκόμαστε με αμέριστη αλληλεγγύη στο πλευρό τους , στον αδιάλειπτο αγώνα για την αλλαγή και την ταξική χειραφέτηση. Ενάντια στον κανιβαλισμό,την φτώχεια και την εξαθλίωση που αναβλύζουν οι κοινωνίες – δημιούργημα του σήμερα , προβάλλουμε την αντίσταση,την αλληλεγγύη και την προλεταριακή δικαιοσύνη. Οι αγώνες της κοινωνικής βάσης,από τις πορείες στον δρόμο ,τις απεργίες στους χώρους εργασίας , τις διεκδικήσεις μεταναστριων και κρατουμένων, είναι αγώνες δίκαιοι, αγώνες για ζωή.Ως κομμάτια των αγώνων για ένα κόσμο ελευθερίας, χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση, καλούμαστε να υπερασπιστούμε την πολιτική τους ύπαρξη και αξιοπρέπεια.

Αλληλεγγύη στα συντρόφια που έχουν προφυλακιστεί για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Κυριάκος Ξυμητήρης, πάντα παρών στους αγώνες μας

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Παρεμβάσεις ενάντια στην ακρίβεια σε σούπερ μάρκετ, Παρασκευή 31/1

Σήμερα το απόγευμα Παρασκευής 31/1, πραγματοποιήσαμε παρεμβάσεις με πανό και μοίρασμα κειμένων ενάντια στην ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ lidl της Ολυμπιάδος και μασούτη της Κασσάνδρου. Το κείμενο που μοιράστηκε στις παρεμβάσεις:

 

“Για να μη ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση…

 

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που ΟΛΟΥΣ/ΟΛΕΣ μας πλήττουν και “όλοι/όλες μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι/ες”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Έλα όμως που αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων των δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά εδώ. Όταν πληρώνουμε τα νοίκια που έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το ίδιο μας το σπίτι σε πλειστηριασμό. Όταν οι μισθοί μας που έχουν πιάσει πάτο δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Όταν έρχονται τα εκκαθαριστικά για ρεύμα, θέρμανση, νερό και μας μοιράζουν εγκεφαλικά. Όταν τα ψώνια στο supermarket εξαφανίζουν και τα τελευταία ψιλά από την τσέπη. Όταν οι επιλογές για μετακίνηση είναι είτε να στοιβάζεσαι σε ΜΜΜ, ελπίζοντας να χωρέσεις να σταθείς, είτε να σου βγει η βενζίνη ο κούκος αηδόνι. Όταν παρακαλάς να μην σου τύχει τίποτα και χρειαστείς γιατρούς, φάρμακα, νοσοκομεία. Όταν εν τέλει συνειδητοποιούμε ότι ζούμε για να δουλεύουμε.

Το να ζεις στο ελληνικό καπιταλιστικό κράτος σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, ένα εκ των οποίων είναι το ρεύμα, εξαρτώνται από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Κάπως έτσι ,φτάνουμε στο σήμερα και κάνοντας απολογισμό βγάζουμε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα. Ότι και να κοιτάξεις γύρω σου κοστίζει.. Εδώ και τόσους μήνες , ο χειμώνας είναι μια δοκιμασία από μόνος του. Ο κόσμος την περνάει με κλειστές σόμπες θέρμανσης γιατί φοβάται πως δεν θα έχει τον επόμενο μήνα να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ, ψωνίζει με ψίχουλα, φοβάται μη χάσει το σπίτι του.

Την στιγμή, λοιπόν, που πολλοί από εμάς σκέφτονται αν θα ανάψουν το φως, το φούρνο κλπ., τα αφεντικά συνεχίζουν να καταπατούν τα κεκτημένα των εργατικών αγώνων και τις ανάγκες του κόσμου της εργασίας με μοναδικό σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Απολύσεις ,ελαστική εργασία , περικοπές , ανασφάλεια , μεροκάματα τρόμου είναι μερικές λέξεις που περιγράφουν τα καθημερινά εργατικά κάτεργα, μικρά ή μεγάλα. Από την μία ο κόσμος του μόχθου και του αγώνα που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με τρεις κι εξήντα και από την άλλη τα ντόπια αφεντικά και το κεφάλαιο που συνεχίζουν την επέλαση τους χωρίς κανένα ίχνος ντροπής. Οι ελληνικές αλυσίδες σουπερμάρκετ μάλιστα χαίρουν από το ελληνικό κράτος ιδιαίτερης μεταχείρισης, αφού σε περιόδους όξυνσης των διακρατικών εμπορικών πολέμων φροντίζει να τα ενισχύει με πολλούς τρόπους, θεωρώντας τα εθνικά ωφέλιμες επιχειρήσεις και άρα ένα δυνητικό ατού στο να βγαίνει κερδισμένο αυτό και η οικονομία του, δηλαδή χαμένες εμείς και κερδισμένα τα κάθε λογής αφεντικά του. Έτσι, με μια εσσάνς «αντίστασης» στις «πολυεθνικές» και το «ξένο κεφάλαιο όσων ξεπουλάνε τη χώρα» βλέπουμε τους μισθούς μας να γίνονται επιδόματα και κουπόνια αποκλειστικής κατανάλωσης στα μεγάλα ελληνικά αφεντικά, μανατζαραίους και ακόμα και εργάτες να κολλάνε -κυριολεκτικά- στον τοίχο μέχρι να αναλάβουν οι μπάτσοι κόσμο κάθε ηλικίας που βουτάει από τα ράφια όσα χρειάζεται, απολύσεις καρκινοπαθών με μηδενικές αποζημιώσεις, εντατικοποιημένα ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία με φόντο αποψάρες όπως «τουλάχιστον ο τάδε μεγαλοϊδιοκτήτης δεν απέλυσε». Μας φτάσανε να θεωρούμε, πλέον, πολυτέλεια το νερό, το φως ,το φαγητό, την στέγαση. Αλήθεια αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε; Θα πρέπει να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις.

Η πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθοριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι και οι εκμεταλλευόμενες αντιλαμβάνονται την θέση τους. Τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας θα πρέπει αρχίσουν να οργανώνονται με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να χτίσουν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών , να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη, να καταφέρουν να δείξουν πως απέναντι στο τέρας υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανάγκη για πραγματική ζωή…

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

 

Ανάρες, Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης”