Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Στις 20/12, ανοιχτά της Ρόδου, το ελληνικό λιμενικό καταδίωξε και χτύπησε βάρκα όπου επέβαιναν μετανάστες, σκοτώνοντας 8 ανθρώπους. Όπως και στις 23/8 όταν το λιμενικό πυροβόλησε και σκότωσε μετανάστη που βρισκόταν επάνω σε βάρκα ανοιχτά της Σύμης, και σε άλλες αμέτρητες περιπτώσεις, το ελληνικό λιμενικό δε διστάζει να σκοτώσει ανθρώπους, με σκοπό να αποτρέψει τη μετανάστευση. Το αφήγημα που έχει κατασκευάσει το κράτος για να δικαιολογεί τη βία στα σύνορα, είναι αυτό των διακινητών. Στην πραγματικότητα, το κράτος κάνει ξεκάθαρο ότι οι μετανάστες για τον καπιταλισμό είναι από αναλώσιμοι μέχρι εντελώς αόρατοι. Οι συστηματικές δολοφονίες μεταναστών, η προετοιμασία για πόλεμο, η ενεργός συμμετοχή στη γενοκτονία των παλαιστινίων, η επέκταση των φυλακών, η φτωχοποίηση, η καταστολή, η διεύρυνση των ορίων της φυλακής είναι το παρόν και το μέλλον που υπόσχεται το κράτος και το κεφάλαιο στους καταπιεσμένους. Παράλληλα, όλα τα παραπάνω αποτελούν προϋποθέσεις για τη συνέχιση της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται, βλέπουμε τα κοινά μας συμφέροντα με τους μετανάστες και την αναγκαιότητα να παλέψουμε μαζί τους ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης που βρίσκονται.
Με σκοπό να αναδείξουμε και να εναντιωθούμε στο ελάχιστο τα παραπάνω εγκληματα του κράτους που συστηματικά μαθοδεύονται, κουκουλώνονται ή και άλλοτε διαφημίζονται από τους μηχανισμούς του, παρεμβήκαμε με τρικάκια στο χριστουγεννιάτικο χωριό στο Άγαλμα Βενιζέλου, εκεί που τα πράγματα δείχνουν φαντασμαγορικά.

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

https://athens.indymedia.org/post/1633532/

Στις 27/5 του 2020 η ΕΛ.ΑΣ. συλλαμβάνει τα ξημερώματα μετά από καταδίωξη τον σύντροφο Δ.Σ. στην περιοχή της Καλαμαριάς, τον οποίο ξυλοκοπούν και κρατούν για πολλές ώρες στην ΓΑΔΘ, χωρίς να του επιτρέπουν επαφή με δικηγόρο και ανακρίνοντάς τον για την προσωπική και την πολιτική του ζωή. Έπειτα από λίγες ώρες, συλλαμβάνεται κάτω από το σπίτι του ο σύντροφος Ρ.Ζ. και μεταφέρεται επίσης στην ΓΑΔΘ, ενώ έπειτα, παρουσία εισαγγελέα , ξαναμεταφέρεται στο σπίτι του όπου γίνονται κατασχέσεις ηλεκτρονικών συσκευών και άλλων προσωπικών αντικειμένων. Το ίδιο πρωί, με πρόφαση τις συλλήψεις, δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. εισβάλλουν στην κοινότητα καταλήψεων Καστρόπληκτων στην Άνω Πόλη, όπου γίνονται έλεγχοι και κατασχέσεις αντικειμένων και προσάγονται 10 σύντροφοι/ισσες. Καθ’ όλη τη διάρκεια της επιχείρησης, ο σύντροφος Δ. περιφέρεται, με κουκούλα στο κεφάλι, σαν τρόπαιο μπροστά στους συντρόφους και τις συντρόφισσες του, με σκοπό για άλλη μια φορά την τρομοκράτηση και τον διασυρμό των αγωνιστ(ρι)ών.

Στη συνέχεια η αστυνομία στήνει μία υπόθεση σύμφωνα με την οποία οι δυο σύντροφοι κατηγορούνται για απόπειρα έκρηξης στο σπίτι του πρώην υπουργού της Ν.Δ. και προέδρου του ταμείου παρακαταθηκών και δανείων, Δ. Σταμάτη, στο πλαίσιο δήθεν συμμορίας (με βάση το άρθρο 187 του Π.Κ.), για κατοχή εκρηκτικών υλών, απείθεια, βία κατά υπαλλήλων και οπλοκατοχή κατά περίπτωση. Αμέσως μετά, τα δελτία των ΜΜΕ τα οποία αναπαράγουν κατά γράμμα τις υπαγορεύσεις της ασφάλειας, δημιουργούν κλίμα τρομοϋστερίας και ενοχοποίησης των συντρόφων, αναπαράγοντας ψευδή στοιχεία για τις συλλήψεις τους. Λόγω αυτών των άτοπων και αβάσιμων ισχυρισμών της αστυνομίας, οι σύντροφοι αφήνονται ελεύθεροι, αλλά με σκληρούς περιοριστικούς όρους, οι οποίοι περιλαμβάνουν παρών τρεις φορές το μήνα, απαγόρευση εξόδου από τη χώρα και τεράστια εγγύηση συνολικά 20.000 ευρώ.Τα αντανακλαστικά μέσω των κινήσεων αλληλεγγύης από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στον ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό, ήταν άμεσα και κατάφεραν να μαζέψουν αυτό το ποσό μέσα σε δύο βδομάδες. Ταυτόχρονα, η στοχοποίηση τους από την κρατική ασφάλεια συνεχίζει, με δολιοφθορές των οχημάτων τους αλλά και κάμερα έξω από την πολυκατοικία του ενός.

Ζούμε σε μια συγκυρία όπου η καταστολή και η υποτίμηση των ζωών μας διαρκώς εντείνεται. Το κράτος έρχεται να επιτεθεί προληπτικά, στα πιο καταπιεσμένα, εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας και σε όσα αγωνίζονται ενάντια στις διαρκείς αναδιαρθρώσεις που επιβάλλει. Ποινικοποίηση του συνδικαλισμού και της απεργίας, νομιμοποίηση της απεργοσπασίας, ηλεκτρονικό φακέλωμα συνδικαλιστών, ΣΔΙΤ στα δημόσια νοσοκομεία, νοσοκομεία και κλινικές που κινδυνεύουν με κλείσιμο, εγκαθίδρυση ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα πανεπιστήμια, περαιτέρω ταξικοί φραγμοί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, απειλές για πειθαρχικά και διαγραφές, εκ των οποίων πολλά πέρασαν την περίοδο του covid,εγκαθίδρυση του νέου ποινικού κώδικα ο οποίος διευρύνει τα όρια της φυλακής. Πρόκειται για ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου, η οποία εκφράζεται στα επιμέρους κοινωνικά και παραγωγικά πεδία και στοχεύει στη μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών. Είναι αυτή που οδήγησε στο κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Είναι αυτή που οδηγεί σε εκατοντάδες θανάτους εργαζομένων σε χώρους εργασίας κάθε χρόνο( 179 το 2023, 31 το 2024). Είναι αυτή που οδήγησε στην αυτοχειρία καρκινοπαθή ο οποίος δεν είχε αρκετά χρήματα για την αγωγή του.

Το κράτος, προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντά του, οχυρώνεται κατασταλτικά απέναντι σε όσους θεωρεί απειλή για την κυριαρχία του. Καταστέλλει μαζικά κινήματα, όπως το φοιτητικό,εκκενώνει καταλήψεις, γεμίζει φυλακές τιμωρώντας παραδειγματικά όσους και όσες τολμούν να ξεφύγουν από τα πρότυπα της τάξης και της ασφάλειας, ενώ παράλληλα πνίγει κάθε φωνή που μέσα από τα κελιά διαμαρτύρεται για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης. Επιπλέον, επειδή προβλέπει και φοβάται τις αντιδράσεις οι οποίες επέρχονται σχεδόν πάντα σε περιόδους κρίσης και άκρατης καταστολής, οχυρώνει τους δρόμους με όλων των ειδών μπάτσους σε κάθε πορεία, εφευρίσκοντας νέους τρόπους “προφύλαξης” μιας κοινωνίας σε ύπνωση, μέχρι στιγμής, καταλαμβάνοντας μέρη ώστε να τελειώσουν την πορεία όπου θέλουν αυτοί, κυνηγώντας σημαίες και κράνη, παρακολουθώντας την κάθε κίνηση των διαδηλωτών μέσω ελικοπτέρων και ντρόουν. Διώκει αγωνιστές/ριες με αβάσιμα κατασκευασμένα στοιχεία και στοχεύει στην εξάντληση τους μέσα από προφυλακίσεις, περιοριστικούς όρους που λειτουργούν με καθεστώς άτυπης ομηρίας τους (υπόθεση για την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους,των τεσσάρων διωκόμενων “Σύντροφοι/Συντρόφισσες”, προφυλακίσεις Σταθόπουλου,Π.Γεωργιάδη).Υπερεκμεταλλεύεται μετανάστες/ριες, εξοντώνοντάς τους/τες όταν δεν είναι πια χρήσιμοι. Παράλληλα εντάσσει στο περιθώριο, αποκλείοντας κοινωνικά, φυλακίζοντας και δολοφονώντας εκείνους που “περισσεύουν”. Εν ψυχρώ δολοφονίες Ρομά (Φραγκούλης,Σαμπάνης,Μιχαλόπουλος), δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα καθημερινά, η δολοφονία εκατοντάδων στο ναυάγιο της Πύλου αποτελούν συνέχεια της κρατικής πολιτικής διαίρεσης σε αυτούς που “αξίζει” να ζουν και σε εκείνους που “δεν χωράνε”.

Ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται να ενισχύσει την οχύρωση αυτή του κράτους. Στο στόχαστρο μπαίνει η μικροπαραβατικότητα, ακόμα και των ανηλίκων, όπως για παράδειγμα η σύλληψη του 17χρονου συντρόφου από το Μεσολόγγι ο οποίος κατηγορείται, με ευτελή στοιχεία,για τοποθέτηση εμπρηστικού μηχανισμού σε ανακριτικό όχημα της αστυνομίας και με βάση τον νέο ποινικό κώδικα ο οποίος δίνει την δυνατότητα φυλάκισης ανηλίκων και σε κακουργήματα τα οποία δεν περιέχουν βία, προϋπόθεση η οποία ίσχυε στον προηγούμενο. Πρόκειται για διεύρυνση της επιβολής του δόγματος “νόμος και τάξη” σε ευρύτερα κομμάτια του προλεταριάτου, για “σπρώξιμο” ακόμη περισσότερων στο κοινωνικό περιθώριο με τον μη ανασταλτικό χαρακτήρα των ποινών για μικρά αδικήματα. Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται όλο και πιο εμφανείς, καθώς η αστική δικαιοσύνη, πιστή στο ρόλο της, ξεπλένει επιφανείς βιαστές, παιδοβιαστές, μπάτσους δολοφόνους, μαστροπούς και μαφιόζους, ενώ από την άλλη , με τον νέο ποινικό κώδικα, στοχεύει στην ποινικοποιήση της φτώχειας, της μετανάστευσης και της πολιτικής δράσης ενάντια στην κυριαρχία κράτους-κεφαλαίου , δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος. Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα καλούμαστε να συλλογικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να εξελίξουμε και να διανθίσουμε τις μορφές και τους τρόπους αγώνα μας. Να σπάσουμε τους τεχνητούς διαχωρισμούς που προάγει η εξουσία, αναζητώντας τα σημεία που μπορούν να μας συνδέσουν με τους ανθρώπους, που ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αμφισβητούν έμπρακτα την έννομη τάξη.

Η υπόθεση αυτή είναι βασισμένη στην προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου που αγωνίζεται για ισότητα ,ελευθερία και για την κατάργηση της εκμετάλλευσης του καπιταλιστικού συστήματος,έχοντας στην φαρέτρα του για πολλοστή φορά το όπλο της ποινικοποίησης των πολιτικών και συντροφικών σχέσεων. Στον καιρό που τα κράτη και τα αφεντικά θωρακίζουν τα συμφέροντα τους, η αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στην εξατομίκευση, την εξαθλίωση και την τρομοκράτηση που επιβάλλουν. Δεν αφήνουμε κανέναν/μία μόνο/η στα χέρια του κράτους.

-ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Δ.Σ. ΚΑΙ Ρ.Ζ., ΤΡΙΤΗ 7/1, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ 18:00

-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Δ.Σ. ΚΑΙ Ρ.Ζ., ΠΕΜΠΤΗ 9/1, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ 9:00

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Δ.Σ. ΚΑΙ Ρ.Ζ.

ΑΛΛΗΓΓΕΥΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΌΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.Κ ΠΟΥ ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΣΣΑΒΕΤΕΙΑ

ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΡΙΣΚΟ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΚΤΕΛΕΙ

Στις 5 Δεκέμβρη, συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και την επόμενη μέρα (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.
Τα τελευταία τρία χρόνια, μετράμε τρεις -γνωστοποιημένες- ρατσιστικές κρατικές δολοφονίες Ρομά από καταδιώξεις μπάτσων (Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μιχαλόπουλος), ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό και εγκληματικό στοιχείο, που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Πρόσφατα μόνο, η αστυνομία έκανε δολοφονική επιδρομή στον καταυλισμό στη Νέα Ζωή, κατά τη διάρκεια γλεντιού, πυροβολώντας ανεξέλεγκτα κόσμο, ενώ ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοϊδής δήλωσε ότι είναι σε πόλεμο με το «οργανωμένο έγκλημα» και ότι οι επιχειρήσεις σε καταυλισμούς Ρομά θα πραγματοποιούνται καθημερινά. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια, να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους. Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζονται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, αλλά κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους.
Τις μέρες που ακολούθησαν της δολοφονίας, Ρομά και μπαλαμοί ήμασταν καθημερινά μαζί στον δρόμο, βρίσκοντας έναν κοινό τόπο συνάντησης και διαρρηγνύοντας έστω για λίγο τα όρια που μας χωρίζουν καθημερινά. Όρια θεμελιωμένα στον ρατσισμό του ελληνικού κράτους και σε μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Στο σήμερα, η 5η Δεκέμβρη δεν αποτελεί για εμάς μόνο μία μέρα μνήμης, αλλά μία μέρα στην οποία καλούμαστε να πιάσουμε ξανά το νήμα του αγώνα ενάντια στο κράτος και τον ρατσισμό δημιουργώντας κοινότητες αλληλεγγύης ρομά και μπαλαμών. Μέχρι να μας ενώνει η ζωή και όχι ο θάνατος.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΛΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕ ΑΙΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΜΜΕΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΠΑΛΑΜΩΝ

Ανάρες, ομάδα δράσης και αλληλεγγύης

Στις 16/03/2024, σαν έτοιμη από καιρό, η αστυνομία εκκενώνει την κατάληψη του Συλλόγου Φοιτητ(ρι)ών Φυσικού, συλλαμβάνοντας 49 άτομα. Μία κατάληψη διάρκειας σχεδόν δύο μηνών, η οποία αποτέλεσε δυναμικό κομμάτι του κινήματος που ξέσπασε σχεδόν σε όλη τη χώρα, με αιχμή την εναντίωση στην ψήφιση του νόμου περί ίδρυσης μη κρατικών/ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τη σκυτάλη για τη συνέχιση της δίωξης αναλαμβάνουν όλα τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα του κράτους. Η κοσμητόρισσα εκτελεί χρέη καταδώτη, οι πένες των μπάτσων στα αιματοβαμμένα γραφεία τους πιάνουν φωτιά και συντάσσουν τη δικογραφία μέχρι και πριν τρεις βδομάδες, αγχωμένοι να προλάβουν τη μέρα της δίκης, για να διανθίσουν το κατηγορητήριο με “κατηγορίες” που θα ήλπιζαν ότι θα ακούγονταν σε ένα δικαστήριο ως πειστήρια της “παρανομίας’. Τα γεγονότα εκείνου του διαστήματος, το κίνημα που βρήκε παλμό, οι πράξεις αντίστασης και η αυτοπεποίθηση που έδωσαν στην κοινωνική βάση, έχουν καταγραφεί στη συλλογική μνήμη. Διαδέχθηκαν προηγούμενους κύκλους αγώνων και με τη σειρά τους θα παραχωρήσουν την παρακαταθήκη τους και τη θέση τους στα επόμενα κινήματα που αναπόφευκτα θα ξεσπούν όσο υπάρχει ταξική καταπίεση.

Εν ολίγοις, από τη μεριά του, το κράτος ευελπιστεί ότι η κυρίαρχη ιδεολογία και η ανεμπόδιστη αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων θα διασφαλιστεί με την ολοένα μεγαλύτερη εμπλοκή της αστυνομίας στη ρύθμιση κάθε πτυχής της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, με ποινικοποίηση των πολιτικών αγώνων και με δεκάδες συλλήψεις. Τα κινήματα, ωστοσο, διαχρονικά ανθίζουν σε πείσμα αυτών των συνθηκών. Το περσινό φοιτητικό κίνημα με την αλληλεγγύη μερίδας της κοινωνίας, κατάφερε να ορθώσει ανάστημα απέναντι στην επελαύνουσα εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Κόντρα στην αποστείρωση του πανεπιστημίου από πολιτικές δράσεις, κόντρα στην ιδιώτευση και την εξατομίκευση που γεννά η εντατικοποίηση των σπουδών σε συνδυασμό με το υπέρογκο κόστος ζωής, δημιουργήθηκαν εστίες αγώνα, που διεκδίκησαν το χώρο τους και προέταξαν την συλλογικοποίηση και την αντίσταση, όξυναν τις αντιθέσεις του πανεπιστημίου του κεφαλαίου και κατέδειξαν τον αντιδραστικό του ρόλο.

Παράλληλα, όπως και στην όξυνση κάθε κινήματος, αναδείχθηκε ένα αγωνιστικό υποκείμενο με τα εργαλεία των περασμένων κινημάτων, σφυρηλατημένο ταυτόχρονα στις σύγχρονες καταπιεστικές συνθήκες, οι οποίες είναι ομόρριζες με τις προϋπάρχουσες. Μέσα από τις γραμμές αυτού του κοινωνικού πεδίου, εκφράστηκαν, επηρεάστηκαν, συμμετείχαν και επηρέασαν άτομα που διέκριναν μια προοπτική αντίστασης απέναντι στην υποτίμηση της ίδιας τους της ζωής. Έτσι, ξεπεράστηκαν οι παραδοσιακές μορφές συνδικαλισμού, οι αυτοαναφορικές επιβεβαιώσεις και προέκυψε ένα κίνημα με κατεύθυνση ταξικής διεκδίκησης με όποια προβλήματα και εμπόδια συναντά ένα κίνημα.

Εντός πανεπιστημίου, διαχρονικά αναπτύσσονταν ανατρεπτικές, αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές ιδέες, εφορμούσαν κινήματα, εκκινούσαν συγκρούσεις, και ρίζωναν μέσα του σχέσεις ανταγωνιστικές του κράτους και του κεφαλαίου. Καταργώντας σταδιακά το παράδειγμα της μεταπολίτευσης, το κράτος επιχειρεί να εκριζώσει αυτό που θεωρεί ως πηγή των ριζοσπαστικών ιδεών, την ίδια την εδαφικοποίηση των πολιτικών αγώνων εντός του πανεπιστημίου, εκκενώνοντας καταλήψεις, ποινικοποιώντας του φοιτητικούς συλλόγους, καταργώντας το άσυλο και διαχέοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί επιχειρηματικότητας, κέρδους, νόμου και τάξης. Καθήκον του προλεταριάτου είναι η υπεράσπιση τόσο των πολιτικών αγώνων, όσο και των δομών οργάνωσης που έχουν κερδηθεί με αιματηρούς αγώνες (βλέπε άσυλο και φοιτητικοί σύλλογοι), τουλάχιστον όσον αφορά το πανεπιστήμιο. Φυσικά, η ίδια επίθεση με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά συντελείται χρόνια τώρα και στο υπόλοιπο κοινωνικό πεδίο, όπου χτυπιούνται καταλήψεις, πολιτικές δράσεις, πορείες και ποινικοποιείται ο εργατικός συνδικαλισμός, οι απεργίες και οι εργατικές κινητοποιήσεις.

Στην περίπτωση αυτής της μαζικής δίωξης μπορεί κανείς να εντοπίσει διάφορους συμβολισμούς, καθώς και την έκδηλη εκδικητικότητα του κράτους εναντίον των κινημάτων που θεωρεί επικίνδυνα και ριζοσπαστικά. Ωστόσο, πέρα από τις διαπιστώσεις, οφείλουμε να σταθούμε με αμέριστη αλληλεγγύη δίπλα στα συλληφθέντα άτομα και να παρέχουμε την πλήρη υποστήριξή μας, καθώς από εκεί θα εξαρτηθεί η διατήρηση της ίδιας της συλλογικής μνήμης και η πολιτική, ηθική και υλική υπεράσπιση των ίδιων των κινημάτων (παρελθοντικών και επερχόμενων).

Συγκέντρωση αλληλεγγύης, Τρίτη 26/11, Δικαστήρια Θεσσαλονίκης 9:00

ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΔΕ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ 49 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΣΘΕ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Σα να μην αρκούσαν οι άθλιες συνθήκες κράτησης στα Α.Τ. και τις φυλακές, το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν τα “τυχαία” περιστατικά θανάτων ανθρώπων που βρίσκονται στα χέρια του κράτους. Είτε πρόκειται για τον βασανισμό και την δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, είτε για περιστατικά όπως αυτό του 21χρονου που βρέθηκε νεκρός στο κέντρο κράτησης νέων Βόλου, αφού το αίτημά του για νοσηλεία αγνοήθηκε, είτε για την 22χρονη στις φυλακές Κορυδαλλού, είτε για δεκάδες άλλα ανώνυμα θύματα της κρατικής θανατοπολιτικής. Το πόρισμα είναι σαφές. Στα κελιά της δημοκρατίας κινδυνεύεις με θάνατο.

Είναι αναρρίθμητες περιπτώσεις που μας καθιστούν σαφές ότι η πορεία ενός έγκλειστου, σημαίνει βασανιστήρια, εκδικητικές μεταγωγές, στέρηση βασικών δικαιώματων, άθλιες συνθήκες κράτησης και το πηγάδι δεν έχει πάτο. Με άλλα λόγια, οι ζωές των κρατούμενων, είναι αναλώσιμες για τους καταπιεστές. Μέσα από μια σειρά τροποποιήσεων, τόσο στον σωφρονιστικό, όσο και στον ποινικό κωδικα, κράτος και κεφάλαιο δείχνουν να οχύρωνονται απέναντι σε κάθε είδους “παραβατικότητα”, αρχικά με την αυστηριοποίηση των νομικών πλαισίων κι έπειτα με την πλήρη υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, κατά τη διάρκεια έκτισης των διαφόρων ποινών.

Ωστόσο πέρα απο τις κινήσεις από την πλευρά της εξουσίας, υπάρχει και η κίνηση από την πλευρά των καταπιεσμένων και των αντιστεκόμενων. Παρά λοιπόν, το ότι η καπιταλιστική μηχανή θέλει να δείχνει άτρωτη, εμείς έχουμε τα παραδείγματα των αγώνων, μικρών και μεγάλων, να μας δείχνουν το αντίθετο, με τελευτίο παράδειγμα την εξέγερση των κρατουμένων του κέντρου κράτησης νέων Βόλου στις 26/10. Από τις απεργίες πείνας και τις εξεγέρσεις στα κεντρα κράτησης των μεταναστ(ρι)ών, μέχρι τις απεργίες πείνας και τις συλλογικές διεκδικήσεις κρατουμένων στις φυλακές, οι αγώνες των εγκλείστων πέρα απο το να μας συγκινούν, μας δείχνουν τον δρόμο. Οι αγώνες των, κάθε λογής, κρατουμένων για τα δικαιώματά τους είναι αγωνας για ζωή και αξιοπρέπεια, και εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυοι \ες σε αυτούς.

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Ο Ali Ercan Gökoğlu μαζί με άλλους 4 συντρόφους/ισσες του συνελήφθησαν στο παρελθόν ενώ πήγαιναν για καλοκαιρινή κατασκήνωση στη Χαλκίδα. Η ΕΛ.ΑΣ. τους επιτέθηκε και τους βασάνισε κατηγορώντας τους εν τέλει για 4 πλημμελήματα. Όταν ήρθε η ώρα της δίκης, οι ίδιοι και οι συνήγοροί τους δεν είχαν ενημερωθεί προηγουμένως, με αποτέλεσμα να δικαστούν ερημην και να καταδικαστούν σε 3 χρόνια και 9 μήνες. Οι αγωνιστές δεν είχαν ενημερωθεί για κανένα στάδιο της δίκης και επίσης η έφεσή τους απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη, ενώ δεν τους αναγνωρίστηκε επί της ουσίας καν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Η ενορχηστρωμένη από την αντιτρομοκρατική επιχείρηση αυτή που οδήγησε στη φυλάκιση τους 5 αγωνιστές, εν τέλει καταφέρθηκε να μετατραπεί σε εξαγοράσιμη ποινή. Ωστόσο, συνεχίστηκε η διοικητική κράτηση του Ali Ercan Gökoğlu καθώς σύμφωνα με το κράτος αποτελεί “απειλή για τη χώρα”. Το ελληνικό κράτος εξέδωσε απόφαση για την απέλασή του, την οποία ζητούσε και το τουρκικό κράτος από την πλευρά του. Με σκοπό να αντισταθεί στις εις βάρος του σκευωρίες και στη επαπειλούμενη απέλαση του, ο Ali Ercan Gökoğlu ξεκίνησε απεργία πείνας στις 5 Οκτωβρίου, ενώ αυτή τη στιγμή κρατείται στο κέντρο κράτησης της Πέτρου Ράλλη.
Οι αστικές τάξεις τουρκίας και ελλάδας συνεργάζονται εναντίον των αντιστάσεων που προκύπτουν στο εσωτερικό τους καθώς αναγνωρίζουν την κοινή απειλή που αυτές συνιστούν για τα καπιταλιστικά κράτη. Παράλληλα, στη δημόσια σφαίρα, η τουρκία αξιοποιείται ως ένα φόβητρο με σκοπό να λειτουργήσει πειθαρχικά, εκφοβιστικά και να ενισχύσει την εθνική ενότητα και στοίχιση πίσω από τα συμφέροντα των αφεντικών. Η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε είναι να σταθούμε με αλληλεγγύη στον αγώνα του επαναστάτη Ali Ercan Gökoğlu και να μην τον αφήσουμε βορά στις ορέξεις των αστικών τάξεων ελλάδας και τουρκίας.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ALI ERCAN GÖKOĞLU
ΚΑΜΙΑ ΑΠΕΛΑΣΗ ΑΓΩΝΙΣΤΗ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Ως ένδειξη αλληλεγγύης στην συντρόφισσα Μαριάννα και τιμής στον σύντροφό Κυριάκο κρεμάσαμε πανό για να υπενθυμίσουμε σε όλες κ ολους ότι στους δρόμους του κοινωνικού πολέμου ο αγώνας συνεχίζεται με όλα τα μέσα. Στεκόμαστε αδιαλλακτα δίπλα στην συντρόφισσα με πείσμα σε πείσμα κράτους και ΜΜΕ που πασχίζουν να διαποτισουν με φόβο τις επιλογές αγώνα που ο καθένας και η καθεμία έχει επιλέξει. Ο σύντροφός Κυριάκος θα ζει για πάντα στη μνήμη μας, μέσα από τους αγώνες μας.

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΡΌΦΙΣΣΑ ΜΑΡΙΆΝΝΑ Μ.

Ανάρες Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης