Πολιτικό Κείμενο – Κάλεσμα ενόψει της απεργίας στις 9/11

Ανάρες “Ομάδα Δράσης και αλληλεγγύης”

Μα καλά, στην εποχή μας ακόμα με απεργίες ασχολείστε;

Ζούμε στην εποχή των μεταβάσεων, μετάβαση στις παραγωγικές σχέσεις, μετάβαση στις κοινωνικές σχέσεις, μετάβαση στα πρότυπα, στο τί σημαίνει πολιτική, συνολικά η ζωή στον δυτικό καπιταλισμό αλλάζει. Αλλάζει όμως προς τα πού και γιατί;

Εν μέσω τεχνολογικής επανάστασης ο καπιταλισμός ξεπερνάει τεχνικά τον πρότερο εαυτό του αναδιαμορφώνοντας ηθελημένα ή άθελα την “σχέση εργασία” καθώς και την διαχείριση του καταπιεσμένου πληθυσμού. Αυτό σε συνδυασμό με την κοινωνική κίνηση έχει δημιουργήσει ένα νέο πεδίο κοινωνικής πραγματικότητας το οποίο είναι θολό, ανεξερεύνητο και σίγουρα όχι πλήρως ανελυμένο. Οι πολυπλοκότητα του τρόπου που δομείται η εργασία, η επισφάλεια, το πώς περιθωριοποιούνται ολόκληροι πληθυσμοί έχει παράξει αντίστοιχο χάος στον τρόπο που οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι αντιλαμβάνονται την θέση τους.

Εν μέσω ισχυρών ενδοκαπιταλιστικών και κρατικών ανταγωνισμών, με συσσώρευση πλούτου χωρίς περιθώριο αναδιανομής που μυρίζει πολεμική συνθήκη, τα σύγχρονα δυτικά κράτη δεν δύνανται να ταΐσουν στους υπηκόους τους κοινωνικό κράτος, δημοκρατική εμπλοκή στην πολιτική, συμμετοχικότητα και δικαιώματα. Βγαίνοντας από μία μακράς διάρκειας περίοδο δυτικού καταναλωτισμού, ποδοπατώντας τους πλανητικούς πόρους και το περιβάλλον, με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τον ρεφορμισμό να ποδοπατούν την επαναστατική παράδοση της ηπείρου ως άλλοι εταίροι του αστικού μπλοκ, έχει καταγραφεί στο συλλογικό συνειδητό ότι οι εποχές της πολιτικοποίησης και των επαναστατικών ιδεών έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Παρά το καλοχωνεμένο αφήγημα περί ατομικού δρόμου, αποπολιτικοποίησης και κοινωνικής απομόνωσης ο 21ος αιώνας έχει σημαδευτεί από ανεξέλεγκτες κοινωνικές εξεγέρσεις χωρίς αιτηματολογία. Ίσως όμως όχι σαν αυτές για τις οποίες τα κράτη είχαν μάθει και μελετήσει και είχαν στήσει τον αντιεξεγερτικό τους μηχανισμό. Δεν μπορούσε η καθεστωτική αριστερά να τους καπελώσει, δεν μπορούσαν να τους φρενάρουν τα εργοδοτικά καλοστημένα σωματεία. Γιατί το υποκείμενο δεν ήταν και δεν είναι ο βιομηχανικός εργάτης της γραμμής παραγωγής. Οι εξεγερμένοι είναι πολύγλωσσοι, άνεργοι, φυλακισμένες, αποκλεισμένοι, γυναίκες, queer, εργαζόμενοι, τοξικοεξαρτημένοι. Δεν διαπραγματεύονται τους όρους της υποδούλωσης της τάξης τους αλλά μάχονται χωρίς ορίζοντα, μέχρι εξαντλήσεως, ήττας, ξεφτίσματος, αλλά πάντα με μια υπόσχεση στο μέλλον μια συλλογική υποσυνείδητη ελπίδα, χοντρικά της λογικής “αφου τους κάψαμε τότε, θα τους ξανακάψουμε δυο φορές”.

Από τις εξεγέρσεις στα Παρισινά προάστια το 05 και 06 μέχρι την εξέγερση του Ιραν, από τον Δεκέμβρη του 08 μέχρι την μεγαλειώδη Χιλιανή εξέγερση μπορούμε να παρατηρήσουμε το παραπάνω μοτίβο. Πολιτικές ομάδες με λενινιστικές παραδοσιακές καταβολές τρομάζουν με την ασυμμετρία των σύγχρονων κοινωνικών εκρήξεων θεωρόντας τες εώς και μηδενιστικές γιατί το μοτίβο σωματείο – αιτήματα – αγώνας – απεργία δεν είναι διακριτό.

Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο οι εκμεταλλευόμενοι όταν αντιληφθούν τα συμφέροντα τους σηκώνουν ανάστημα απέναντι στην εκμετάλλευσή τους αλλά και την εξουσία εν γένει. Ένας κόσμος που αναδιαρθρώνεται βίαια από τα πάνω προς τα κάτω, δονείται εξίσου βίαια και τα θεμέλιά του δεν είναι δύσκολο να αρχίσουν να αμφισβητούνται.

Σε αυτήν την σύγχρονη συνθήκη βλέποντας τους τριγμούς να έρχονται και να ξανάρχονται δεν ξεχνάμε τα δοκιμασμένα επαναστατικά αλλά και συνδικαλιστικά εργαλεία. Αναγνωρίζουμε απέναντι στον ζόφο του ατομισμού την σημασία του να μπορεί να σταθεί η μία δίπλα στον άλλον, στο σωματείο απέναντι στο αφεντικό, στην συνέλευση της γειτονιές δείχνοντας αλληλεγγύη στον αδύναμο. Από την πιο απλή διεκδίκηση, από την δυνατότητα του να ακούσουμε τα προβλήματα του διπλανού μας μέχρι το όπλο της απεργίας για να πάρουμε πίσω από την εργοδοσία και το κράτος μέρος αυτών που μας ανήκουν, οι κοινωνικές αυτές δομές αποτελούν δείγμα του κόσμου που θέλουμε να χτίσουμε.

Αναγνωρίζουμε ότι στο σήμερα, το κράτος και το κεφάλαιο έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις συνδικαλιστικές δομές, και εκτός κάποιων μαχητικών σωματείων και σωματείων βάσης, να ελέγχουν και να έχουν εντάξει εντός αστικοδημοκρατικού πλαισίου την μεγάλη μάζα των οργανωμένων σωματείων μετά από χρόνια στρατηγική θεσμικοποίησης και από τα πάνω ελέγχου τους.

Δεν εγκαταλείπουμε όμως το ξεδοντιασμένο εργαλείο ακριβώς γιατί γνωρίζουμε την ιστορική αποτελεσματικότητά του και ότι δύναται να φέρει τα πάνω κάτω για την κυριαρχία. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι μοναδικός τρόπος να εκφραστούν μερικοί από τους πιο ανυποχώρητους αγώνες στο δύσκολο σήμερα είναι μέσω απεργιών και σωματείων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η απεργία της Μαλαματίνας όπου παρά την καταστολή, την απεργοσπασία και τις απολύσεις οι εργάτες απεργοί της αποδεικνύουν ότι το μικρόβιο της αντίστασης δεν σβήνει ποτέ και ότι θα ρθει η μέρα πού όλοι οι κλάδοι θα είναι Μαλαματίνες, και τότε ας έρθουν μπάτσοι και απεργοσπάστες να γυρίσουν πίσω στην γαλέρα, ας όψεται.

Ακόμα μια “συμβολική” απεργία μέσα στην κρίση και στην επίθεση που βιώνουμε…

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Θα μετακυλήσουν το κόστος στο σύγχρονο προλεταριάτο (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος.

Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες “μαξιλαράκια” να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Σε ένα σύγχρονο περιβάλλον, πολύ πιο ξεκάθαρο ταξικά λοιπόν, προνομιούχοι πολίτες σύγχρονου δυτικού κράτους δεν τα βγάζουν πέρα, σε συλλογικό και μαζικό επίπεδο. Ζούμε στην εποχή που τρέμουμε για το πόσο βαρύς θα είναι ο χειμώνας όχι για μόνο τους μετανάστες στα camps αλλά ακόμα και για την γιαγιά στον πρώτο.

Είναι σημαντικό εντός αυτής της βίαιης και ταξικής αναδιάρθρωσης να μην αφήσουμε να κυριαρχήσουν οι τάσεις των “κακών αμερικάνων-γερμανών” ή των “κακών νεοφιλελεύθερων”. Τα κράτη συνειδητοποίησαν ότι οι εποχές του διευρυμένου κοινωνικού συμβολαίου και της κοινωνικής ειρήνης παρήλθαν ανεπιστρεπτί και προετοιμάζεται πολεμικά προς τα μέσα και προς τα έξω. Τις κοινωνικές εξεγέρσεις τις αντιμετωπίζει με στρατιωτικούς όρους κάτω από την ομπρέλα της “ασσύμετρης απειλής”. Αυτού του δόγματος με οποίο χαρακτηριστικά το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους μετανάστες, τους ρομά, τους κρατουμένους. Αναγκαία είναι η στοιχειώδης επισήμανση ότι ό,τι συμβαίνει εκεί θα συμβεί σε ολόκληρο το κοινωνικό πεδίο.

Στα σύνορα φασιστικοποιημένο τμήμα του ντόπιου πληθυσμού μαζί με τις κρατικές και ευρωπαϊκές υπηρεσίες για άλλη μια φορά στην ιστορία ντροπιάζουν την ανθρώπινη υπόσταση ποδοπατώντας την ζωή και την αξιοπρέπεια όποιου ευάλωτου σταθεί στα πόδια τους. Οι φρικαλεότητες, τα pushbacks και οι εκτελέσεις στα σύνορα είναι καθημερινά φαινόμενα με συμμέτοχη την ελληνική κοινωνία, ως καλό χωνευτήρι εθνικισμού και φονταμελισμού, είτε μέσω της αδράνειας της από την ασφάλεια του καναπέ της, είτε στέλνοντας τα παιδιά της μια βόλτα ως φαντάρους θητείας από τα πόστα του Έβρου, να λάβουν μία άδεια τιμητική που πιάσαν έναν “εισβολέα”.

Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί – έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις (χαρακτηριστική η υπόθεση των 4 της τροχαίας Πειραιά). Αν είσαι από το δικό τους στρατόπεδο μπορεί να είσαι golden boy στην ΔΕΗ και να τρως με χρυσά κουτάλια και ληστρικούς μισθούς εκατομμυρίων στις πλάτες του κοσμάκη, μπορείς να αγοράζεις τα χρέη τους στο 1/10 της τιμής σαν κοινός τοκογλύφος (πχ Πάτσης), μπορείς να κάνεις ακόμα και τα ειδεχθέστερα των “εγκλημάτων” και το κράτος να σε συγκαλύψει (δολοφόνοι Ζακ, Σαμπάνη, Λιγνάδης, Γεωργιάδης, Μίχος και άλλοι παιδοβιαστές, μπάτσοι βιαστές κ.α.)

H στρατιωτικοποίηση που έχει περιέλθει οριζόντια και κάθετα στα σώματα ασφαλείας έχει μεταβάλει όποιον αμφισβητεί σε εσωτερικό εχθρό. Οι μπάτσοι σκοτώνουν, βιάζουν, προκαλούν βασανίζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας. Έχουν μετατρέψει τους δρόμους των πόλεων σε πίστες καταδιώξεων (νεκρός Νίκος Σαμπάνης από 36 σφαίρες μετά από καταδίωξη, νεκρός 16χρονος στην Θεσσαλονίκη από μπάτσο-σουμάχερ και άλλα περιστατικά), ΑΠΘ και Εξάρχεια έχουν γίνει στρατόπεδα των ένστολων δολοφόνων.

Άλλοι βλέπουν σκανδαλολογία και την “κακή δεξία”, βλέπουν όμως το δέντρο και όχι το δάσος, το ελληνικό κράτος είναι σε πολεμική προετοιμασία, είτε κατασταλτική είτε προς τα έξω.

Το κράτος έχει λάβει θέσεις μάχης. Ας λάβουμε και εμείς τις δικές μας.

Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε

Δεν έχουμε αυταπάτες για την πυροτεχνηματική φύση της συγκεκριμένης απεργίας, για το εθιμοτυπικό “ξέπλυμα” των εργατοπατέρων και των συμφερόντων που εξυπηρετούν. Είναι πλέον κοινοτοπία να πούμε πως το απεργιακό καλεντάρι των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ είναι εθιμοτυπικό και όταν το ξεσκονίζουν μπαίνει μόνο και μόνο για να δικαιολογεί τους μισθούς που παίρνουν όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες που παριστάνουν την “ηγεσία” του εργατικού κινήματος στη χώρα. Άλλωστε ακόμα και η ίδια η ανακοίνωση της ΓΣΕΕ για την απεργία στις 9/11 δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, καθώς δεν αναφέρει ούτε καν την κυβέρνηση, πόσο δε μάλλον τα πραγματικά αφεντικά αυτού του τόπου, το ελληνικό κεφάλαιο και τα αφεντικά. Δεν έχουμε καμία αμφιβολία πως οι ίδιοι μηχανισμοί που εδώ και δεκαετίες παρασιτούν σε αυτό το πτώμα που λέγεται ΓΣΕΕ δεν πρόκειται να πάρουν καμία πρωτοβουλία να πάρει αυτή η απεργία χαρακτηριστικά πέρα από της συμπόρευσης με τους εθνικούς αναπτυξιακούς στόχους, που πάντοτε, αυτοί οι μηχανισμοί υπηρετούν. Όμως το ψάρι δεν βρωμάει πάντα μόνο από το κεφάλι. Οι ηγεσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας συντηρούν και ηγούνται ενός πανελλαδικού δικτύου ταξικής συνεργασίας που έχει ντυθεί με το ένδυμα των σωματείων. Βρίθουν οι λίστες των κατα τόπους εργατικών κέντρων με σωματεία σφραγίδες, σωματεία φτιαγμένα εξ ολοκλήρου από τους εργοδότες, σωματεία που έχουν βασικό τους στόχο να αποκλείουν νέους εργαζόμενους, μετανάστες, ενοχλητικούς…

Από την άλλη το “αντίπαλο δέος του ΠΑΜΕ” ενώ συμμετέχουν σε αυτό μερικά πράγματι δυναμικά και μαχητικά σωματεία επιτελεί τον ρόλο του διασφαλιστή του “τόσο όσο”. Φροντίζει οι αγώνες να μένουν μονομερείς, να μην διαρηγνύουν τον ρόλο των σωματείων ως απλών αιτηματοφορέων βελτίωσης τους όρους της μισθωτής σκλαβιάς και να μην γίνουν ασύμμετροι και επικίνδυνοι για την κοινωνική ειρήνη.

Οι εργατικοί αγώνες οι οποίοι οργανώνονται μέσα από σωματεία, είναι ικανοί να αποτελέσουν ανάχωμα των εργαζομένων απέναντι στην εκμετάλλευσή τους. Από τη μία οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ με την νομοθεσία του 50% +1 και της ποινικοποίησης των απεργιών, αντίστοιχα, επιτέθηκαν στην ισχύ των σωματείων και από την άλλη το ΚΚΕ προσπαθεί να χαλιναγωγήσει πλήρως τους αγώνες των εργαζομένων που δημιουργούνται. Οι αντικειμενικές συνθήκες της όξυνσης της φτώχειας και της εργασιακής εκμετάλλευσης γεννούν τις διεκδικήσεις των υποκειμένων, των εργαζομένων, που παλεύουν για την ίδια τους τη ζωή. Δεδομένου αυτού, δεν είναι λίγες οι φορές όπου η αυταπάρνηση του αγωνιζόμενου υποκειμένου σε συνδυασμό με την ευρεία κοινωνική υποστήριξη που λαμβάνει, ωθούν στο αυθόρμητο και υγιές ξεπέρασμα των χαλιναριών των εργατοπατέρων από τον ίδιο τον αγώνα. Η επιλογή του μαχητικού ακηδεμόνευτου αγώνα, ο οποίος επιχειρεί να συνδεθεί με την υπόλοιπη κοινωνική βάση, καθιστά τον συνδικαλιστικό αγώνα ανυποχώρητο και εν δυνάμει επικίνδυνο για τα αφεντικά. Ακόμα και η ίδια γραφειοκρατική διοίκηση των σωματείων και άλλα ρεφορμιστικά ρεύματα εντός τους είτε ξεπερνιούνται από την ίδια την μαχητική κοινωνική κίνηση όταν αυτή υπάρξει, είτε αναγκόζονται απλώς να ακολουθούν τις εξελίξεις στο σωματείο το οποίο όταν ήταν νεκρό δεσπόζανε. (οπως εχει φανει σε ολους τους προσφατους αγωνες μαλαματινα, φοιτητικα θεσ/νικης, efood). Επομένως η επικυριαρχία των εχθρών του προλεταριάτου εντός των περισσοτέρων σωματείων δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση δικαιολογία επανάπαυσης, είναι εργαλείο χρήσιμο για την τάξη μας, εργαλείο που έχουν καταλάβει οι ψηφοθήρες γραφειοκράτες, ζωντανεύουμε τα σωματεία και τους το παίρνουμε πίσω.

Μη τρέφοντας αυταπάτες για την συγκεκριμένη απεργία αποτελεί ένα ραντεβού στο δρόμο. Ένα ραντεβού για τους ανθρώπους μας, για μια νέα επισφαλή γενιά εργαζομένων να εκπαιδευτεί ακόμα και στο να τολμήσει, έστω για μία συμβολική ημέρα να απεργήσει. Ένα ραντεβού για να δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, μαχητικός, αδιαμεσολάβητος, αδιάλλακτος. Με ριζοσπαστική από τα κάτω παρέμβαση γενικές συνελεύσεις και σωματεία βάσης.

Εξαιρώντας αγώνες βάσης και μεγάλης δυναμικής σε επιμέρους πεδία, η γενική κατάσταση είναι ζοφερή έχοντας οι καταπιεσμένες απομακρυνθεί όχι μόνο από την διάθεσή τους να “πάρουν ό,τι τους ανήκει” αλλά σε και σε ένα βαθμό ακόμα και από την συνειδητοποίηση της θέσης τους. Εχθρός λοιπόν δεν είναι ο “κακός αμερικάνος-γερμανός”, δεν είναι “ο Μητσοτάκης”. Εχθρός είναι ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, τα κράτη, τα μεγάλα και τα μικρά αφεντικά. Τον ταξικό του εχθρό ο αποκλεισμένος, ο εργαζόμενος, ο περιθωριοποιημένος τον έχει εκεί δίπλα καθημερινά, μπορεί να πολεμήσει αυτόν και τους φρουρούς του, με οργάνωση στην βάση, με μαχητικούς και αδιάλλακτους αγώνες μη διαμεσολαβημενος από την γραφειοκρατική ηγεσία.

Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πατάει σε μια παγιωμένη κατάσταση διαλυμένου εργατικού συνδικαλισμού. Σε αυτήν την συνδικαλιστική έρημο, από την άλλη, ανθίζουν μικρές οάσεις εργατικών αγώνων που συγκλονίζουν με τη μαχητικότητα τους, το περιεχόμενο και πολλές φορές ακόμη και με τη νέα δομή που φέρουν. Αυτούς τους αγώνες, αυτά τα σκιρτήματα θέλουμε και πρέπει να στηρίξουμε στην απεργία στις 9 Νοέμβρη.

Στις 9 Νοέμβρη απεργούμε γιατί:

• οι απεργοί της Μαλαματίνας θα θέλαμε να είμαστε εμείς, στους δικούς μας χώρους, δίπλα τους και νικηφόρα
• την ίδια ώρα που βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για τον χειρότερο χειμώνα της ζωής μας και οι ανατιμήσεις πέφτουν βροχή, οι έλληνες εφοπλιστές κάνουν χρυσές δουλειές και μεταφέροντας υγροποιημένο αέριο από τις ΗΠΑ στην ΕΕ, αλλά και φυσικό αέριο από τη Ρωσία που κατα τ’ άλλα πολεμούν.
• την ίδια ώρα που οι λογαριασμοί σε ηλεκτρικό και αέριο έρχονται στα σπίτια μας τριπλοί, το ελληνικό κράτος αγοράζει μετα μανίας πολεμικό εξοπλισμό δισεκατομμυρίων ευρώ και στέλνει οπλισμό από την Ουκρανία μέχρι και στη Σ. Αραβία.

• την ίδια ώρα που μας ταίζουν πολεμικά σενάρια με την Τουρκία, το ελληνικό και το τουρκικό κράτος συνεργάζονται άψογα στις αμέτρητες δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών. Δολοφονίες, βιασμοί, βασανισμοί, πνιγμοί είναι στο καθημερινό ρεπερτόριο των συνοριοφυλάκων και του λιμενικού σώματος με τις ευλογίες του συνόλου του “πολιτικού κόσμου” στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
• να απεργήσουμε ενάντια στα καλέσματα για την εθνική ενότητα και τη σιωπή νεκροταφείου που τα ΜΜΕ τους προσπαθούν να επιβάλλουν.
• την ίδια ώρα που οι μισθοί είναι καθηλωμένοι και το κόστος ζωής στα ύψη, το κράτος επενδύει εκατομμύρια στην θωράκιση του. Μπάτσοι παντού: στα πανεπιστήμια, στους δρόμους, σε κάθε γωνία. Μπάτσοι δολοφονούν, βιάζουν και βγαίνουν ατσαλάκωτοι και ατιμώρητοι. Είναι ο φόβος του καθεστώτος που δίνει στους πραιτωριανούς του ότι του ζητήσουν. Άλλωστε είναι αυτοί που θα καλεστούν να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά που πλησιάζει.

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις – σαμποτάζ ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός.

9 Νοέμβρη απεργούμε και ας είναι λίγο, 9 Νοέμβρη ας είμαστε στον δρόμο να οργανώσουμε πολλά..

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ

ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΊ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 9 Νοέμβρη 10.30 Καμάρα

ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ…

Εδώ και 15 χρόνια η κρίση αποτελεί κανονικότητα. Τι είναι όμως αυτή η κρίση; ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που ΟΛΟΥΣ μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Έλα όμως που αυτές οι κρίσεις όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού. Όταν το κεφάλαιο και τα αφεντικά, στην προσπάθειά τους να αυξήσουν το κέρδος τους και κατά συνέπεια την ισχύ και την κυριαρχία τους πέφτουν σε τέλμα (οι κρίσεις που λέγαμε νωρίτερα), έχουν δύο, κατά βάση, επιλογές. Είτε θα μετακυλήσουν τη “ζημιά” στις πλάτες μας (δηλαδή του σύγχρονου προλεταριάτου, των εργαζομένων, των ανέργων, των μεταναστριών, των προσφύγων και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων), είτε θα προβούν σε πόλεμο, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος. Το ελληνικό κράτος τα κάνει και τα δύο.

Την πρώτη περίπτωση τη βιώνουμε καθημερινά εδώ. Όταν πληρώνουμε τα νοίκια που έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Όταν κινδυνεύουμε να χάσουμε το ίδιο μας το σπίτι σε πλειστηριασμό. Όταν οι μισθοί μας που έχουν πιάσει πάτο δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά. Όταν έρχονται τα εκκαθαριστικά για ρεύμα, θέρμανση, νερό και μας μοιράζουν εγκεφαλικά. Όταν τα ψώνια στο supermarketεξαφανίζουν και τα τελευταία ψιλά από την τσέπη. Όταν οι επιλογές για μετακίνηση είναι είτε να στοιβάζεσαι σε ΜΜΜ, ελπίζοντας να χωρέσεις να σταθείς, είτε να σου βγει η βενζίνη ο κούκος αηδόνι. Όταν παρακαλάς να μην σου τύχει τίποτα και χρειαστείς γιατρούς, φάρμακα, νοσοκομεία. Όταν εν τέλει συνειδητοποιούμε ότι ζούμε για να δουλεύουμε.

«Το να ζεις στον καπιταλισμό σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι ακόμα και τα πιο βασικά αγαθά, ένα εκ των οποίων είναι το ρεύμα, εξαρτώνται από τους νόμους προσφοράς και ζήτησης. Κάπως έτσι ,φτάνουμε στο σήμερα και κάνοντας απολογισμό βγάζουμε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα. Ότι και να κοιτάξεις γύρω σου κοστίζει.. Έρχεται χειμώνας ,ψύχος και ο κόσμος σκέφτεται να την περάσει με κλειστές σόμπες θέρμανσης γιατί φοβάται πως δεν θα έχει τον επόμενο μήνα να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα το ελληνικό κράτος έχει φροντίσει να παίξει αρκετά με την νοημοσύνη μας αφού σαν απάντηση στους υπερβολικά διογκωμένους λογαριασμούς ,ήρθε να δώσει εξευτελιστικά ποσά επιδομάτων που δεν βοηθούν ούτε κατ’ ελάχιστο στην επίγεια κόλαση που βιώνουμε καθημερινά πολλοί από εμάς. Την στιγμή, λοιπόν, που πολλοί από εμάς σκέφτονται αν θα ανάψουν το φως, το φούρνο κτλ, η ΔΕΗ βουτηγμένη κυριολεκτικά στα σκατά δίνει τεράστια ποσά σε ανθρώπους τσιράκια έχοντας ως ξεκάθαρη αρμοδιότητα την διαφθορά και την απάτη. Γι’ αυτό κάθε φορά που ο κόσμος σε ένα σπίτι σκέφτεται να ανοίξει θερμοσίφωνα, κάθε φορά που κλείνει τη σόμπα και προτιμά ηλεκτρική κουβέρτα γιατί καίει λιγότερο, να σκέφτεται πως υπεύθυνος είναι το κεφάλαιο εγχώριο και μη ,το ελληνικό κράτος, η ΔΕΗ-ΔΕΔΔΗΕ, ο καπιταλισμός…

Μας φτάσανε να θεωρούμε, πλέον, πολυτέλεια το νερό, το φως ,το φαγητό, την στέγαση. Αλήθεια αυτός είναι ο κόσμος που ονειρευόμαστε; Θα πρέπει να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις. Τα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας θα πρέπει αρχίσουν να οργανώνονται με ουσιαστικούς όρους στους χώρους εργασίας κόντρα στον εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό ,να συμμετέχουν ενεργά στις φοιτητικές γενικές συνελεύσεις αδιαμεσολάβητα και από την βάση, να χτίσουν κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστριών , να στήσουν δίκτυα αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά βοηθώντας ο ένας την άλλη, να καταφέρουν να δείξουν πως απέναντι στο τέρας υπάρχει η αλληλεγγύη και η ανάγκη για πραγματική ζωή…

*Στους εκατοντάδες χιλιάδες που δε θα έχουν να πληρώσουν.

Το να το κόψουν είναι η λάθος απάντηση…

Μέχρι πότε θα περιμένουμε τον επόμενο λογαριασμό;

Για να μην ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση.

Δε θα πληρώσουμε άλλη μία κρίση του καπιταλισμού

Η Φτώχεια θέλει εξέγερση

Απεργιακή συγκέντρωση Τετάρτη 9/11 Καμάρα

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ στον ΒΟΛΟ

Έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι χρόνια από αυτές τις μέρες που αποτελεί υπόσχεσή μας το να μη τις ξεχάσουμε ποτέ. Να μη λησμονηθεί και να απαντηθεί πολιτικά όπως της αναλογεί η περίπτωση του ξυλοδαρμού και βασανισμού του Β. Μάγγου από τους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας.

Τα προηγούμενα χρόνια συντελέστηκε η κορύφωση ενός συνεχώς διευρυνόμενου και ριζοσπαστικού κινήματος κατά της ίδιας της ύπαρξης της ΑΓΕΤ στο Βόλο, εργοστάσιο στο οποίο πρωτολανσάρονταν μέχρι να γενικευτούν πανελλαδικά, “καταπράσινες” νεοφιλελεύθερες ιδέες όπως η μαζική καύση σκουπιδιών για χαμηλού κόστους παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τα αφεντικά. Ένα εργοστάσιο που βρίσκεται εντός αστικού ιστού και ευθύνεται για τους υψηλούς δείκτες καρκινοπάθειας και αναπνευστικών ζητημάτων στην περιοχή. Ένα εργοστάσιο που μειώνει το προσδόκιμο ζωής μιας ολόκληρης πόλης και μια διοίκηση που την βγάζει καθαρή με καμιά δωρεά όταν φτάσει η κατάσταση στο σημείο να της ασκούν επικοινωνιακή πίεση ακόμα τα φιλαράκια της. Το κίνημα αυτό λοιπόν που προαναφέρθηκε ήταν και είναι οργανικά συνδεδεμένο με τους αγώνες για το νερό στο Πήλιο και τον ευρύτερο αγώνα κατά της καπιταλιστικής λεηλασίας όλων των φυσικών πόρων.

Η πιο συγκρουσιακή πορεία που κατάφερε να επιδείξει αυτό το κίνημα (σπλάχνο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης και της περιοχής με τη έμπρακτη αλληλεγγύη ομάδων και συλλογικοτήτων από όλη τη χώρα) κατεστάλη πρωτοφανώς για τα δεδομένα του Βόλου. Όρθωσε στα ίσια ανάστημα απέναντι σε τοπική αυτοδιοίκηση, μπάτσους και κυνικές “από τα πάνω” επιλογές όπως η περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας του κράτους με την ΑΓΕΤ-Lafarge μέσω της επιπλεον νομοθετικής θωράκισης της καύσης σκουπιδιών. Κόντρα στον αγώνα αυτόν το κράτος απάντησε με μαζικούς ξυλοδαρμούς στην πορεία και στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην ΓΑΔΜ, με δικογραφία που περιέχει και κακουργηματικές διώξεις, με εντάλματα και αστυνομικές επιχειρήσεις σε σπίτια και συνδέσμους. Συνέχισε με τραμπουκες από ασφαλίτες σε συντρόφους, σε συγγενείς τους, ακόμα και στους χώρους εργασίας τους.

Αλλά εκεί που οι μπάτσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους είναι η περίπτωση του Μπίλυ, τον οποίο αφού χτύπησαν και ακινητοποίησαν μπροστά στα δικαστήρια, έπειτα βασάνισαν και πέταξαν ημιθανή έξω από το Α.Τ. στην άλλη πλευρά της πόλης από το νοσοκομείο, αντιλαμβανόμενοι πολύ καλά τι μεγέθους σωματική ζημιά προκάλεσαν (που αποδεικνύει το ιατρικό πόρισμα κατά το εξιτήριό του). Με το ίδιο το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ να δηλώνει την επόμενη μέρα ότι δεν υπήρξε τραυματισμός στο Βόλο. Βασανισμοί αγωνιστών/ριών συμβαίνουν διαχρονικά από τα ένστολα σκουπίδια, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη ως προς αυτό. Ενίοτε πετυχαίνουν τον σκοπό τους, μέσω της κρατικής τρομοκρατίας, αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί οτι η μόνη ρεαλιστική απάντηση έρχεται μέσω δικαστικής εξιλέωσης και συστημικής συνδιαλλαγής με ενα αλληλοτροφοδοτούμενο κατασταλτικό σύμπλεγμα αστυνομίας, αστικοδικαστικού συστήματος και μιντιακού συνωνθυλεύματος. Ενα σύμπλεγμα απρόσωπο, που εν τη γενέσει του, αποκλειστικό σκοπό και στόχο έχει να υπερασπίζεται την εξουσία του κράτους και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ καταπιεστών-καταπιεσμένων ως έχουν.

Λύση αμέση εύκολη στο εδώ και στο τώρα δεν υπάρχει. Όσο δίκαια δομημένος είναι ο κόσμος της εξουσίας και της καταπίεσης, τόσο δίκαιη θα είναι και η “δικαιοσύνη” του. Είναι μάταιο, παραπλανητικό, να επιδιώκουμε ανθρώπινη μεταχείριση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Το “κοινωνικό” του πρόσωπο υπάρχει μόνο όταν η κοινωνική ειρήνη είναι διασφαλισμένη. Όταν αυτή διαρραγεί το κράτος είναι κράτος, εξουσία, απάνθρωπο.
Τα παραδείγματα πολλά και χωρίς λόγο περαιτέρω ανάλυσης.

Λύση είναι μόνο ο αδιάλλακτος εξεγερτικός και επαναστατικός αγώνες, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τις αξίες τους. Όσο για τα ένστολα ή μη σκουπίδια, μπροστάρηδες της κυριαρχίας, η απάντηση που τους αρμόζει θα δοθεί στους δρόμους, στο κοινωνικό πεδίο, όχι στις δικαστικές αίθουσες.

ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΙ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ

Καλούμε ανοιχτή συνέλευση στη ΣΘΕ, τη Δευτέρα 10/10 στις 20.00 για τη συγκρότηση μπλοκ ενόψει της πανελλαδικής πορείας στις 15/10 στο Βόλο

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης “Ανάρες”

σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την κοινωνία…

Η εξέγερση στο Ιράν δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις που ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας πριν την πανδημία, δείχνουν πως επιστρέφουν ακόμη πιο δυνατές. Από τη Χιλή ως τα κίτρινα γιλέκα, μέχρι και το Ιράν όπου ήδη από το 2019 κλιμακώνεται ένα πολύπλευρο κύμα αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία που διακόπτεται μόνο όταν με αφορμή το ξέσπασμα της πανδημίας παίρνονται ραγδαία μέτρα αντιεξέγερσης, και αφού έχει ήδη κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες αντιφρονούντες αγωνιστές και αγωνίστριες.

Η εξέγερση είναι παντού. Δεν υπάρχει πόλη ή περιοχή στο Ιράν που να μην είναι στον δρόμο. Τα πανεπιστήμια απεργούν, τα σχολεία υπολειτουργούν, οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, η κανονικότητα της εξουσίας έχει κλονιστεί. Το μόνο που έχει απομείνει στους φρουρούς της είναι η ωμή βία. Οι κρατικές αρχές, επισήμως, έχουν ανακοινώσει 87 νεκρούς. Εκατοντάδες έχουν συλληφθεί και τραυματιστεί. Όμως η εξέγερση, ακόμη, καλά κρατεί.

Το υποκείμενο που εμφανίζεται στους δρόμους έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλες σύγχρονες εξεγέρσεις. Στους δρόμους λύνεται και ξεδιπλώνεται το έμφυλο με το εθνοτικό, το ταξικό με το πολιτικό ερώτημα της εποχής.Τα υποκείμενα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων κοινωνική αγώνων είναι γυναικεία, μιλάνε πολλές γλώσσες, είναι το γρανάζι στα κάτεργα της οικονομίας και απαιτούν ορατότητα και δικαίωμα στην ισότιμη συνύπαρξη. Κυριαρχεί το σύνθημα της Ροζάβα, στα κουρδικά Zhen-Zhian-Azadi, Γυναίκα-ζωή-ελευθερία, τραγουδούν το Bella Ciao στα φαρσί, επαναφέρουν συνθήματα της επανάστασης που έριξε τον Σάχη, καίνε τις μαντήλες, κόβουν τα μαλλιά τους σε ένδειξη πένθους και οργής, βγαίνουν στον δρόμο με ή χωρίς μαντήλες, κάτι νέο έχει ήδη γεννηθεί.

Σε κάποιους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάνε το δάχτυλο. Η σχετικά μεγάλη κάλυψη της εξέγερσης, στην αρχή, από τα Δυτικά media έκανε διάφορους να βρίσκουν “Δυτικό δάχτυλο” στις εξεγερμένες. Να ταυτίζονται με τον Χαμεινί που στο σημερινό του διάγγελμα είπε πως οι διαδηλώσεις διοργανώθηκαν από το Ισραήλ και τις Η.Π.Α. Πόσο αίμα γυναικών και νέων, πόσους θανάτους και εν ψυχρώ εκτελέσεις χρειάζονται για να ταχθούμε ολόψυχα με το δίκιο του αγώνα; Το Ιράν είναι η χρήσιμη αντιπολίτευση στον Δυτικό κόσμο. Μια αντιπολίτευση σε συνέργεια και αντίθεση με τον Δυτικό κόσμο ενώ είναι εντός ενος εξαιρετικά προωθημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με εμπορικές κι άλλες ενεργές σχέσεις με διάφορες δυτικές κρατικές δυνάμεις. Ακόμη το υβρίδιο θρησκευτικού φονταμενταλισμού+νεοφιλελευθερης διαχείρισης σ’ ένα σύγχρονο κράτος που συναντάμε στο Ιράν δεν είναι ούτε μοναδικό, ούτε συναντάται μόνο σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Αρκεί κανείς να δει την Ουγγαρία του Ορμπάν, την Σερβία μα… και την δική μας περίπτωση.

…οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία.

Στηρίζουμε τον αγώνα στο Ιράν, στηρίζοντας τις αγωνιζόμενες μετανάστριες εδώ. Συμμετέχουμε στην διαδήλωση που καλεί το Stop War on Migrants το Σάββατο 8/10 στις 12 το μεσημέρι.
Ο αγώνας των μεταναστ(ρι)ών για χαρτιά, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ελευθερία μετακίνησης είναι και δικός μας αγώνας. Δεν μπορεί να υπάρξει διεθνιστική αλληλεγγύη αν δεν υπάρξουν κοινοί αγώνες μεταξύ όλων των καταπιεζόμενων τάξεων ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.

“Ανάρες” Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

<<Ένα κράτος δεν μπορεί να έχει καμία ηθική, το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία>>, Αλμπέρ Καμύ ,
και πιο συγκεκριμένα μια ΄΄αντι΄΄τρομοκρατική.

Τον Οκτώβρη του 2019 πραγματοποιείται ληστεία σε πρακτορείο ΟΠΑΠ στην Αθήνα, όπου τραυματίζεται ο αναρχικός Δ. Χατζηβασιλειάδης, που έπειτα αποφεύγει την σύλληψη μέχρι τις 9 Αυγούστου του 2021. Αναλαμβάνει την ευθύνη της ληστείας, όπως και την κατοχή οπλισμού της οργάνωσης ΄΄Επαναστατικής Αυτοάμυνας΄΄(ανενεργής από το 2017) και καταδικάζεται σε 16 χρόνια κάθειρξης για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, ένοπλη ληστεία και διακεκριμένη οπλοκατοχή με τον τρομονόμο 187Α.

Το ίδιο ακριβώς κατηγορητήριο βαραίνει και τον αναρχικό Β. Σταθόπουλο που συλλαμβάνεται στο σπίτι του στις 8 Νοεμβρίου του 2021 μετά από έρευνες της ΄΄αντι΄΄τρομοκρατικής σε πλήθος σπιτιών. Καταδικάζεται σε 19 χρόνια κάθειρξης, σε μια δίκη-φαρσοκομωδία χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο. Το μόνο ΄΄έγκλημα΄΄ που έκανε ο ίδιος ήταν η αλληλεγγύη που έδειξε, καθώς πρόσφερε ιατρική βοήθεια στον τραυματισμένο σύντροφό του το βράδυ της ληστείας. Όπως αναφέρει και ο ίδος :
«Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση-έννοια η οποία εμπνέει το ευρύτερο κίνημα, είναι βασική συνιστώσα για να χτιστεί ένας κόσμος ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κοινή πρακτική των ανατρεπτικών κινημάτων παγκοσμίως. Η έμπρακτη αλληλεγγύη δεν είναι θέση, είναι στάση ζωής, είναι ζήτημα συνείδησης, γίνεται βίωμα στη ζωή μας.»
Αυτοί είναι και οι λόγοι που το κράτος προσπαθεί να την ποινικοποιήσει και να την καταστείλει, γνωρίζοντας πολύ καλά πως βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο από αυτή.

Η περίπτωση του Σταθόπουλου, αν και είναι μια τεράστια σκευωρία, δεν εξέπληξε κανέναν. Τουλάχιστον όχι αυτούς που τόσα χρόνια βλέπουν τον πιο σκοτεινό μηχανισμό της ελληνικής αστυνομίας να κατασκευάζει υποθέσεις τρομοκρατίας και ενόχους από το πουθενά, να ποινικοποιεί προσωπικές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, να φυλακίζει άδικα αγωνιστές. Όλα αυτά φυσικά εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κατασταλτικής πολιτικής, απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Είτε πρόκειται για απεργούς σε εργοστάσιο, είτε για αγωνιζόμενους φοιτητές, είτε για φεμινιστικές πορείες κατά των βιασμών, είτε για μετανάστες που διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, η αστυνομία επεμβαίνει για να διασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών. Στην αντιμετώπιση του ΄΄εσωτερικού εχθρού΄΄ έρχονται έπειτα να συμβάλουν η αστική δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, χτυπώντας ποινικά και επικοινωνιακά τους ανθρώπους που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή, για την καταστροφή αυτής της σαπίλας που ονομάζεται καπιταλισμός.

Ως κομμάτι των καταπιεσμένων, είναι καθήκον μας να μη λυγίσουμε απέναντι σε αυτό το κατασταλτικό μένος, να μην σταματήσουμε να εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, να μην αφήσουμε κανένα σύντροφο μόνο του απέναντι στη βαρβαρότητα.

Αλληλεγγύη στους αναρχικούς Σταθόπουλο και Χατζηβασιλειάδη
Άμεση απελευθέρωση του Σταθόπουλου , που είναι ήδη 3 χρόνια στην φυλακή χωρίς κανένα στοιχείο
Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής

https://www.kinimatorama.net/event/141895#p3

4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΑCKIE ΟΗ!

Έχουν περάσει 4 χρόνια από τη μέρα της δολοφονίας του Ζακ /της Zackie Oh! Στην Ομόνοια, από ένα όχι και τόσο σπάνιο κράμα κοινωνικών κανίβαλων. Δύο νοικοκυραίοι καταστηματάρχες λίντσαραν μέχρι θανάτου ένα άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, επειδή βεβήλωσε το “ιερό” της ατομικής ιδιοκτησίας του ενός και οι μπάτσοι το αποτελείωσαν γιατί αυτή είναι η δουλειά και η πρακτική τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, καθ’όλη τη διάρκεια του δολοφονικού ξυλοδαρμού και της βίαιης προσαγωγής ενώ ο Ζακ βρισκόταν ήδη σε ημιθανή κατάσταση, ένα πλήθος φιλήσυχων πολιτών στο κέντρο της Αθήνας παρατηρούσε αμίλητο, βάζοντας κι αυτό το λιθαράκι του στο ψηφιδωτό της σιωπής και της σήψης.

Στο βωμό της πολιτικής υπεράσπισης της κυριαρχίας, το μιντιακό κατεστημένο επιδίωξε λυσσαλέα και πολυεπίπεδα να ξεπλύνει τους καταστηματάρχες και την ΕΛ.ΑΣ, παρουσιάζοντας τις ταυτότητες του ληστή, του οροθετικού, του τοξικοεξαρτημένου, του άλλου, ως περιθωριακές και επικίνδυνες, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο, εκπομπή να διεξάγει γκάλοπ για το κατά πόσο η συμπεριφορά του καταστηματάρχη είναι δικαιολογημένη από τη στιγμή που “απειλήθηκε” η ιδιοκτησία του. Έχουμε δει αναρίθμητες φορές τον αστικό λόγο, αφού έχει αρχικά στοχοποιήσει περιθωριοποιημένες και κατατρεγμένες κοινωνικές ομάδες, στη συνέχεια να παράγει τα κατάλληλα αφηγήματα κινητοποιώντας και συντηρώντας τα ρατσιστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά, ξεπλένοντας βασικούς πυλώνες διαιώνισης της εξουσίας του και των διαφόρων πλεγμάτων της. Τέτοιο αποτελεί και η διασφάλιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της οποίας το κράτος μπαίνει ως εγγυητής ενώ οι μπάτσοι του λαμβάνουν αστείρευτη προστασία ηθικά-πολιτικά- νομικά, με κάθε τρόπο και μέσο. Είναι τόσο σημαντική για την κυριαρχία, που δε διστάζει να την υψώσει στο επίπεδο της ζωής για να δικαιολογήσει έτσι την απώλεια της δεύτερης, στο βωμό της πρώτης.

Οι αιτίες της δολοφονίας της Ζackie και του μετέπειτα ξεπλύματος της δεν περιορίζονται μόνο στην προστασία της ιδιοκτησίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η αστική αφήγηση επιχείρησε και σε ένα βαθμό πέτυχε να ενεργοποιήσει αυτοματισμούς μερίδας της κοινωνίας, “πατώντας” επάνω στις καταπιεσμένες κοινωνικές ταυτότητες του Ζακ. Σε πρώτο χρόνο, να πείσουν ότι κάποιος που ληστεύει αξίζει να σκοτωθεί στο ξύλο, ενώ όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχε προσπαθήσει να ληστέψει, προσπάθησαν να “σκοτώσουν” αυτη τη φορά τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ζακ. Τα ΜΜΕ έφεραν στη δημόσια σφαίρα πτυχές του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και των επιλογών του Ζακ ώστε να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα από την θηριωδία της δολοφονίας και να πυροδοτήσουν ξανά κοινωνικούς αυτοματισμούς και προκαταλήψεις ενάντια σε τοξικοεξαρτημένους, queer και γενικά σε όσων παρεκκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση. Η πατριαρχία, αποτέλεσμα της οποίας αποτελούν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω αυτοματισμοί, αποτελεί θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού, ενώ και ο ίδιος ο καπιταλισμός τροφοδοτεί την διαιώνιση της πατριαρχίας. Όσο κι αν δημιουργούμε τους μικρόκοσμους μας το αχόρταγο κρατικό στομάχι περιμένει στη γωνία να μας υπενθυμίζει ότι έχει όλα τα μέσα να μας καταστέλλει. Οι ρόλοι που αποδίδονται από την πατριαρχία εντός του προλεταριάτου, και κυρίως στις θηλυκότητες, πυροδοτούν την έμφυλη καταπίεση. Η ταξική, η έμφυλη και η φυλετική καταπίεση αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του εκμεταλλευτικού, εξουσιαστικού συστήματος και η στόχευση τους είναι κοινή. Αυτή συνίσταται στην πολυδιάσπαση του ίδιου του προλεταριάτου, καθώς είναι επιδίωξη της οικονομικής ελίτ ο κανιβαλισμός μεταξύ των καταπιεσμένων. Μέσα από την διαπλοκή των εξουσιών η μία καταπίεση τροφοδοτεί την άλλη. Ο αγώνας για την υπεράσπιση της μνήμης της Ζάκι, για την αποτίναξη της πατριαρχίας, είναι παράλληλα ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος και τον εθνικισμό. Ουκ ολίγες είναι οι φορές, όπου η αστική εξουσία και συγκεκριμένα η πολιτική ελίτ έχει “χτίσει” το πολιτικό αφήγημα της εθνικής ενότητας και της “τάξης και ασφάλειας” επάνω στα κορμιά καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ετών αποτελεί η διαπόμπευση των σεξεργατριών οι οποίες είχαν απαχθεί σε επιχείρηση του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Προ. Πο. από την Ομόνοια. Στη συνέχεια, η δημοσίευση φωτογραφιών των γυναικών, μεταναστριών και ντόπιων είχε χρησιμοποιηθεί ώστε να ανακηρυχθούν ως κίνδυνος της δημόσιας υγείας, δηλαδή να ενισχύσει η αστική τάξη το δόγμα “νόμος και τάξη”. Το κράτος χρησιμοποιώντας την τακτική της δημιουργίας του εσωτερικού εχθρού, ενισχύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά στοχεύει στην όξυνση του κοινωνικού πολέμου ενάντια στις/στους καταπιεσμένες/νους.

20/09/2022

Ανάρες

Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης