Κατηγορία: Κείμενα

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ Η ΟΡΓΗ

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή.Περίπου 200 χρόνια έχουν περάσει από τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργων στη Νέα Υόρκη,μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών και το σύστημα καταπίεσης συνεχίζει, καλά κρατεί και αναπτύσσεται. Μέσα στα χρόνια, έχει γίνει μια σταθερή απονοηματοδότηση στη σημασία της μέρας της 8ης Μάρτη, μετατρέποντας την από μια μέρα μνήμης της γυναικείας μαχητικής και ταξικής διεκδίκησης σε μια εμπορευματοποιημένη μέρα γιορτής.
Ρίζα της πατριαρχίας αποτελεί η ίδια η εξουσία και το σύστημα που τη συντηρεί. Η καταπίεση που βιώνουμε δεν είναι μόνο έμφυλη αλλά και ταξική. Στο πεδίο της εργασίας εξακολουθεί η έμφυλη καταπίεση να τρέφει τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υπάρχουν μέσα από μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, απολύσεις εγκύων, παρενοχλήσεις.Ακόμη μεγαλύτερη είναι καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστριες καθημερινά, καθώς μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Η θεσμική χρήση της έννοιας του φεμινισμού , και η νοηματοδότηση ως ένα αποκλειστικά «γυναικείο» ζήτημα , εντείνει τις διακρίσεις και καταπιέσεις των θηλυκοτήτων.Η διάκριση και καταπίεση των ανθρώπων με ικανότητα κυοφορίας σε μια διαρκής επιτιθέμενη και αμυνομένη θέση .Ένα πείραμα αντοχής όπου το κράτος & θρησκεία , ο εργοδότης σου , ο «σύντροφος» σου αποφασίζει για το σώμα σου. Καθόλου αυτονόητο να διεκδικείς την αυτοδιάθεση του εαυτού σου ,να αποφασίζεις για το σώμα σου , το δικαίωμα στη μητρότητα ή την επιλογή της μη κύησης . Ο τίτλος του προνομίου της γυναίκας ( ως τα βιολογικά θηλυκά άτομα) έρχεται να δημιουργήσει νέες διακρίσεις στο κοινωνικό σύνολο , καταργώντας το Φεβρουάριο του 2023 τη συνταγογράφηση και την ασφαλιστική κάλυψη των ενέσεων αντιανδρογόνων σε διεμφυλικά άτομα, γνωρίζοντας ότι ήδη υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός τρανς ατόμων από διάφορους εργασιακούς κλάδους
Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους οποίους η έμφυλη καταπίεση και η βία συντηρείται, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στη επίλυση των προβλημάτων μας.
Κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης ενάντια στην πατριαρχία και τις καταπιέσεις. Αποριζοσπαστικοποιώντας την οργή των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας και εν τέλει απορροφώντας οτιδήποτε δεν χωράει στο θεσμικό φεμινιστικό τόξο και το καταστέλλουν βίαια.
Ταυτόχρονα με την πολιτική αφομοίωσης στο σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα διαχείρισης από κράτος και εξουσιαστές.
Απελευθέρωση Φιλιππίδη & Λιγνάδη.
Συγκάλυψη της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τους επιφανείς επιχειρηματίες της 3Ε.
Συγκάλυψη του βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας.
Βιασμοί μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.
Λαϊκά δικαστήρια και μιντιακές διαπόμπευσεις σε βάρος κακοποιημένων θυληκοτήτων.
Εκφοβισμοί στο σπίτι, στη δουλειά με στόχο την σιωπή.

Όλα αυτά συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν το προσωπείο μηδενικής ανοχής του κράτους. Είναι προφανής η επίθεση στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και σε κάθε κίνημα που εναντιώνεται σε αυτό. Σαν ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Αυτή η επίθεση υπάρχει από την ακρίβεια της ζωής μέχρι τους πλειστηριασμούς , από τα pushback στα σύνορα μέχρι τις εξώσεις, από τη μισθωτή σκλαβιά μέχρι την ανεργία. H υποβάθμιση των ζωών μας αλλά και η μηδενική αξία της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του κέρδους αποτυπώθηκαν πλήρως στην κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη. Δεν τίθεται θέμα καλυτέρευσης του πλαισίου εντός του οποίου ζούμε, παρά μονάχα ανατροπής του. Θα μπορούσαν να γραφτούν απείρως περισσότερα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστοτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Δεν επαναπαυόμαστε στην αστική δικαιοσύνη, θέλουμε αυτός ο κόσμος να καεί και οι στάχτες του να γίνουν η ελευθερία μας. Η 8η Μάρτη, λοιπόν, δεν είναι γιορτή. Οι φεμινιστικοί αγώνες είναι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εξουσία διεκδικώντας μαχητικά με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ, Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΟΡΕΙΑ 8/3 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Τρίτη προς Τετάρτη 1ης Μαρτίου γίνεται το γνωστό γεγονός σύγκρουσης τρένων της εταιρίας Hellenic Train (πρώην τραινοσε) ιδιοκτησίας της εταιρίας Ferrovie Dello Stato Italiane και εμπορικής αμαξοστοιχίας του ΟΣΕ με δεκάδες επιβαίνοντες νεκρούς.

Οι λεπτομέρειες πολλές, συστήματα ασφαλείας που δεν υπήρχαν, μη συντηρημένο δίκτυο, ελλιπείς βάρδιες και άλλα πολλά. Η περαιτέρω αναφορά μας σε αυτά ενδεχομένως να μην έχει να δώσει και πολλή πληροφορία. Η ουσία είναι μία, στον καπιταλισμό οι ζωές των προλετάριων είναι αντικείμενο στατιστικών ερευνών και μέρος της ευρύτερης διαχείρισης αναλώσιμου υλικού, έμψυχου και μη. Είτε υπό κρατικό έλεγχο είτε στα χέρια ιδιωτών το καπιταλιστικά “βιώσιμο” επιτάσσει τη μεγιστοποίηση του κέρδους με κάθε “κόστος”. Έτσι οι ” υπήκοοι” του εκάστοτε έθνους-κράτους, τηρουμένων των αναλογιών του πού έτυχε να γεννηθούν, από ποιο σόι και με πόσο μεγάλη τσέπη γίνονται με τη σειρά τους άλλο ένα “ατύχημα”. Αν στο risk management η ασφάλεια και η ζωή του πελάτη κριθεί πιο ζημιογόνα από το ρίσκο της ακεραιότητάς του σε επίπεδο κέρδους, τόσο ωμά και σοκαριστικά έχουμε αυτά τα αποτελέσματα για τα οποία συζητάει πάσα ένας και μία πλέον εντός ελληνικής επικράτειας.

Φυσικά, το κράτος και τα φερέφωνά του μετακυλούν την ευθύνη για άλλη μία φορά σε κάποιον “κακό και ανεύθυνο” εργαζόμενο, στην κακιά στιγμή, στην γρουσουζιά ή σε ό,τι άλλο ανακαλύψουν για να σηκώσουν ένα σύννεφο σκόνης μπροστά από τα πραγματικό αίτιο, το ατέρμονο κυνήγι για το κέρδος. Την ιερή αγελάδα του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε, για την οποία κράτος και κεφάλαιο “θυσιάζουν” με ευκολία την ανθρώπινη ζωή.

ΠΩΣ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΝΕΚΡΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ;

Τα επίπεδα διαβάθμισης στο τί μπορεί να διαρρηγνύει κάθε φορά το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και υπηκόων είναι ρευστά και ιστορικά διαμορφούμενα. Για να φτάσουμε στην κρατική δολοφονία, όπως ευρέως (και σωστά) εκφράζεται κόσμος για το περιστατικό, η ελληνική κοινωνία πέρασε από μία απονεύρωση και κονιορτιοποίηση των ίδιων των αστικοδημοκρατικών λογικών στις οποίες ήταν γαλουχημένη. Από τους “τουρκοφάγους” στις τηλεοράσεις, την στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων, περάσαμε στον έμπρακτο πόλεμο εναντίων των μεταναστών, από “πολίτες”, μπάτσους, στρατό, μμε, κυβερνήσεις, ευρωπαϊκή ένωση, στον έβρο, στο αιγαίο, στην μεσόγειο, στην δημόσια σφαίρα, εντός των πόλεων. Οι νεκροί μετανάστες από το δόγμα της ευρωπαϊκής καθαρότητας του ελληνικού κράτους αμέτρητοι. Μετά την ήττα των μαζικών κινημάτων που επέφερε ο ερχομός του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι η κυβέρνηση που ιδιωτικοποίησε την trainose) η καταστολή εντάθηκε απέναντι στην αγωνιστικές μειοψηφίες που απέμειναν, παίρνοντας μιλιταριστικά πλέον χαρακτηριστικά. Έργο που ήρθε να ολοκληρώσει η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία αντιμετώπισε τα κινήματα με ειδικό μένος. Στην μακρά περίοδο της καραντίνας εν μέσω κοινωνικής αποξένωσης, τηλεεργασίας και τηλεεκπαίδευσης, απαγόρευσης κυκλοφορίας και κατάστασης έκτακτης ανάγκης, τα νούμερα των νεκρών γίνανε ένα ακόμα νούμερο, μία ακόμα θεαματική είδηση στα ΜΜΕ.

Κρατικός στόχος όλης αυτής της στρατηγικής είναι ο προλετάριος της Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδας, που άλλοτε είχε γαλουχηθεί στο δόγμα σκύψε το κεφάλι και μην μιλάς για να μην έχεις μπλεξίματα, να είναι έτοιμος να θάψει τα παιδιά του, για το καπρίτσιο του κάθε αστού, για το έθνος, για την ένδοξη ή την κακιά στιγμή.

Αυτό το “ατύχημα” λοιπόν μόνο τυχαίο δεν ήταν.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΟΡΓΗ

Πέρα από τα διλλήματα περί δημοσίου και ιδιωτικού τα στρατόπεδα είναι στην πραγματικότητα διαχωρισμένα και αναπόφευκτα θα συγκρουστούν. Είναι αυτοί που ζητάνε και ψάχνουν μία διαχείριση εντός του συστήματος, κυνηγάν εκλογικές αυταπάτες, στηρίζουν τις σοβαρές επενδύσεις, ή το σοβαρό κράτος.

Από την άλλη όσοι είναι συνειδητά ενάντια σε αυτόν τον κόσμο, στα κράτη του και τα σύνορά του, στην αστική τάξη και την ιδιοκτησία. Για το δημόσιο, το κοινωνικό, το ελεύθερο. Είτε αφορά την μετακίνηση είτε κάθε πτυχή της ζωής, για την αντίσταση, την εξέγερση, την επανάσταση.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3 ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ στις 11.00

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΜΠΛΟΚ

Ζώντας στην εποχή της μηδενικής ευθύνης των από τα πάνω, στην εποχή που τα προμελετημένα εγκλήματα παρουσιάζονται από την κρατική βιτρίνα και τον μιντιακό συρφετό σαν απομονωμένα ατυχήματα. Που κάθε τεχνικής φύσεως έγκλημα ή φυσική καταστροφή απαιτεί εθνική σύμπνοια, υπομονή και μεταφυσική πίστη στον κρατικό μηχανισμό. Χθες στα Τέμπη συνέβη το αδιανόητο, το οποίο ωστόσο αν αποσπαστεί από την επικαιρότητα και ειδωθεί σαν μια φυσιολογική/μακροπρόθεσμη εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και της άκρατης ιδιωτικοποίησης των πάντων, βγαίνουν ξεκάθαρα πολιτικά πορίσματα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ, δεν είναι η κρίση χρέους αυτή που έχει φέρει την ιδιωτικοποίηση όλων των κομβικών δημόσιων δομών, κατά κύριο λόγο έχει φέρει το ξεπούλημα αυτών. Είναι η φιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία της αστικής δημοκρατίας τους αυτή που εξισώνει τα κέρδη και τις ζημιές με τις ανθρώπινες ζωές. Η καπιταλιστική διαμεσολάβηση και οργάνωση των ζωών μας έχει εκπέσει στον απόλυτο πάτο, ποντάρει τα πάντα στο να πείσει ότι έχει μερική ηθική και όχι πολιτική ευθύνη για τα συνεχή εγκλήματα της.

Επί του συγκεκριμένου τώρα, για κάθε πανηγυρισμό των εκάστωτε κυβερνήσεων για την αποκρατικοποίηση των σιδηροδρομικών δομών είτε αυτός εμπεριείχε το γελοίο αφήγημα της εισροής 45 εκατομμυρίων στα κρατικά ταμεία (με τον ΟΣΕ να δηλώνει το 2016 τζίρο 120 εκατομμυρίων, ένα χρόνο πριν το ξεπούλημα), είτε αυτός εμπεριείχε το γελοίοτερο αφήγημα της μείωσης του χρόνου μεταφοράς στη γραμμή Θεσ/νικη- Αθήνα τώρα που ο ιδιώτης διαχειριστής παίζει μπάλα ανενόχλητος και εκσυγχρονίζει τις μεταφορές, οι όποιες καταγγελίες των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους δομών αποκρύπτονταν με σιγή ιχθύος. Το ότι δε λειτουργούν τα ηλεκρονικά συστήματα παρακολούθησης(τηλεκινηματική), το ότι δε γίνεται συντήρηση των γραμμών, το ότι είναι υποστελεχωμένα τα πάντα, το ότι μόνο το τελευταίο δίμηνο έχουν συμβεί πόσες δυσλειτουργίες, ατυχήματα, καθυστερήσεις. Εμάς δε μας ενδιαφέρει ο παράγοντας ανθρώπινου λάθους, όταν ένα ολόκληρο κράτος αφήνει τις ζωές μας έρμαιο της ξεφτίλας του. Θα μπορούσαν να γραφτούν άπειρα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστωτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: Η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, 01/03/23, 18.30

Ανάρες – Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

H ΒΙΟΜΕ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Το 2012, όταν το εργοστάσιο της βιομηχανικής μεταλλετευτικής κλείνει, με την εταιρεία να αφήνει έκθετους και ανέργους τους εργαζόμενους της, δεν τους βρίσκει με σταυρομένα χέρια. Οι

εργαζόμενοι αποφασίζουν να αγωνιστούν και καταλαμβάνουν το εργοστάσιο. Στις 12/2/2013 για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού εργατικού κινήματος ξεκινάει – και επίσημα

– το πείραμα της εργατικής αυτοδιαχείρησης.

Ασχέτως έκβασης του κάθε αγώνα, αυτή τη στιγμή στην Θεσσαλονίκη η Βιο.Με απετελεί έναν χώρο εργασίας από τα κάτω, χωρίς αφεντικά και εργαζόμενους, χωρίς εσωτερική

εκμετάλλευση ή ιεραρχία και παράλληλα ένα κατειλλημένο έδαφος αγώνα στο οποίο ζυμώνονται ανατρεπτικές θέσεις, στηρίζονται κινητοποιήσεις, εφορμούν αγώνες.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟ.ΜΕ

Μετά από ηλεκτρονικό πληστειριασμό (νόμος του ΣΥΡΙΖΑ) το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται η ΒΙΟΜΕ πωλήθηκε σε μεγαλοκαπιταλιστικό fund. Χρόνια αποτροπής των φυσικών

πληστειριασμών δείχνουν ότι το πείσμα και η επιμονή του εργαζόμενου κόσμου στην Βιο.Με και του αλληλέγγυου κόσμου είναι δεδομένο. Προς τα νέα κοράκια-αγοραστές του οικοπέδου, το

κράτος, τους διάφορους διαμεσολαβητές του, ούτε σκέψη να μην κάνετε για καταστολή τηςΒιο.Με.

Το μοναδικό κατειλλημένο εργοστάσιο στην Ελλάδα είναι για το ριζοσπαστικό κίνημα ένα πείραμα το οποίο θα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Απέναντι σε έναν κόσμο κράτους, κεφαλαίου και εκμετάλευσης είμαστε εδώ για να οξύνουμε τις αντιθέσεις, να χωρίσουμε τα στρατόπεδα να συγκροτηθούμε γύρω από ένα αδιάλλακτο

προλεταριάτο που θα δίνει την μία μάχη πίσω από την άλλη.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 10/2, 12.00 ΚΑΜΑΡΑ

κάλεσμα : Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Συγκεντρωση Αλλ/γυης στα 4 αναρχικα συντροφια της υποθεσης συντροφοι/σες

ΜΙΑ ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

Μετά από τρία χρόνια δικαστικής ομηρίας δικάζονται βάσει του νόμου 187Α (αντιτρομοκρατικός) 3 σύντροφοι και 1 συντρόφισσα αναρχικοί, με την αστυνομία να έχει ξεπεράσει και τον εαυτό της διωκτικά καθώς έχει εφεύρει ανύπαρκτη οργάνωση για να σχηματίσει δίωξη.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

Η αδιάλλακτη μη θεσμική και αντικρατική πολιτική δεν θα μπορούσε να περνάει απαρατήρητη από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας. Στην ελληνική πραγματικότητα χιλιάδες αγωνιστές έχουν διωχθεί ή διώκονται για την πολιτική τους πρακτική ή σκέψη. Από μικρά “πλημμεληματικά” αδικήματα μέχρι τους πολιτικούς κρατούμενος ή τους νεκρούς στον δρόμο του αγώνα, το νήμα είναι το ίδιο. Οι αγώνες διαφορετικοί αλλά συνάμα ενιαίοι και ο εχθρός ξεκάθαρος και κοινός.

Ιστορικά κάθε αγώνας με ανατρεπική προοπτική αντιμετωπίζει σωρεία από κρατικές επιθέσεις. Φυσικά ασπίδα για τους αγωνιστές είναι ο ίδιος τους ο αγώνας, καθώς μόνο στον δρόμο και στην κίνηση μπορούν να στηθούν αναχώματα ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα. Το άγρυπνο βλέμα των μηχανισμών του καραδοκεί για να απομονώσει και να χτυπήσει όσο γίνεται σφοδρότερα όσους και όσες τάσσονται εναντίον του και εναντίον του κεφαλαίου.

Στην υπόθεση σύντροφοι/ισσες διώκεται η πιο κοινή υπογραφή του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου που μπορεί να υπογράψει από μια συνωμοτική επίθεση εώς μια συγκέντρωση ή μια απλή διαμαρτυρία. Οπότε η ποινική δίωξη, σήμερα, δεν αφορά μια μικρή ομάδα/ρεύμα επαναστατ(ρι)ών αλλά κάθε τι ξεφεύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια μιας πολεμικής κρατικής προετοιμασίας, όπου τα όρια νόμιμο-παράνομο είναι πολύ πιο στενά. Αυτά τα ασφυκτικά όρια επιβεβαιωνουν οι διαρκείς παρακολουθήσεις, οι εκκενωσεις, οι εξόντωτικες ποινές, ακόμη και ο νέος σοφρωνιστικός. Μπορεί δηλαδή να ποινικοποιειται ένα ευρύ φάσμα κινήσεων γιατί απειλεί να τινάξει στον αέρα μια εκρηκτική κοινωνική πραγματικότητα, στην οποία οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι γίνονται όλο και πιο αόρατοι.

Στην μακρά περίοδο κινηματικής άμπωτης που βιώνουμε η καταστολή έχει βρει χρυσή ευκαιρία για να εξαχρειώσει περαιτέρω την πολεμική της. Από τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων, την ωμή καταστολή του ξύλου, τις σφαίρες στο ψαχνό, μέχρι την “αυστηροποίηση” του ποινικού κώδικα όσον αφορά συνήθεις πρακτικές των κινημάτων, τις συλλήψεις, τα περιοριστικά μέτρα και τις φυλακίσεις. Ποτέ καμία εξουσία δεν λογάριαζε ότι όσο και να χτυπάει με την υπέρμετρη ισχύ που έχει όσουν την αμφισβητούν δεν πρόκειται να καταπνίξει την αντίσταση. Δεν το καταννοεί γιατί οι εξουσιαστές μιλάνε την γλώσσα του συμφέροντος. Οι αγωνιζόμενοι μιλάνε την γλώσσα της αλληλεγγύης, όσο μας χτυπάνε τόσο πιο πολύ οφείλουμε να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΞΕΠΕΡΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ

Ουκ ολίγες φορές η αστυνομία επιλέγει στοχοποιήσει αγωνιστές και αγωνίστριες, δη αναρχικούς, μην έχοντας να αποδόσει στοιχειοθετημένα απολύτως καμία ενέργεια απο αυτές που έχουν φροντίσει να παρανομομιμοποιήσουν στο ίδιο τους το νομικό σύστημα. Με όχημα την κρατική ασφάλεια και την αντιτρομοκρατική, την κατατεξοχήν ειδική αντιαναρχική υπηρεσία, και με πρόθυμο όλο το δικαστικό κατεστημένο στήνουν προφανώς σαθρά κατηγορητία φυσικής και πολιτικής εξόντωσης αγωνιστών θεωρόντας ότι δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν πουθενά. Είναι χαρακτηριστική η αλαζονεία της συγκεκριμένης υπηρεσίας που βρίθουν τα παραδέιγματα εξευτελισμού της από το ίδιο το αστικό δικαστήριο, όπου οι κατηγορούμενοι/ες σύντροφοι/σσες αθωώνονται έχοντας εκτίσει ήδη μακρόχρονες ποινές – φυλακίσεις, περιοριστικά μέτρα κλπ-. Πιο πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η αθώωση και η αποφυλάκιση των συντρόφων αναρχικών Βαγγέλη Σταθόπουλου και Χάρη Ματζουρίδη.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ-ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

Χωρίς σε τίποτα να σημαίνει ότι υπάρχει μέτρο στην αλληλεγγύη μας και ότι δικαιολογούμε την δίωξη απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνιστή χρήζει ιδιαίτερης επισήμανσης η σαθρότητα του κατηγορητηρίου για τους συγκεκριμένους τέσσερις. Εμείς είμαστε ιστορικά με την επαναστατική προοπτική, με τα κινήματα που σπάνε τα όρια της νομιμότητας και επιτίθενται στο κράτος και στο κεφάλαιο. Υπάρχουμε για να ζήσουμε το ένοπλο προλεταριάτο να καταργεί την εξουσία. Η αστική νομιμότητα όχι μόνο δεν καθορίζει την σκέψη μας αλλά την αντιμαχόμαστε κιόλας. Τα παραπάνω τουναντίων ενισχύουν την ιδαιτερότητα του συγκεκριμένου ζητήματος. Το κράτος διεκδικεί στο κοινωνικό συμβόλαιο, έναν νέο ρόλο, αυτόν της ξεκάθαρης πολιτικής δίωξης χωρίς προσχήματα. Την υπογραφή-ομπρέλα που όλοι και όλες μας λίγο ως πολύ την χρησιμοποιούμε λόγω των συντροφικών σχέσεων που θέλουμε να αναδείξουμε, κυνικά την χρησιμοποιούν για να στήσουν κατηγορητήριο οργάνωσης. Έτσι λοιπόν προέκυψε η τρομοκρατική οργάνωση σύντροφοι-συντρόφισσες, κατηγορόντας τους 4 συντρόφους αρχικά για 57 ενέργειες (από τις εκατοντάδες ίσως) με αυτήν την υπογραφή και μειώνοντάς τις αργότερα σε 3 ενέργειες. Σε όλες εμάς στους συντρόφους και στις συντρόφισσες επαφίεται να ανατρέψουμε την δικαστική ομηρία, να εξευτελίσουμε το κράτος, να μην επιτρέψουμε άλλη τέτοια μεθόδευση. Στις 6/2 “δικάζονται” που στο εφετείο Αθηνών οι συντροφοί μας, ας δικάσουμε εμείς το κράτος και την καταστολή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ – ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 4 – ΝΑ “ΑΘΩΩΘΟΥΝ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΑ ΑΥΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΥΛΙΚΑ- ΗΘΙΚΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ. ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ: https://www.firefund.net/solidarity4comrades

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 23/1, στις 15.00, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Συμπληρώνονται 10 χρόνια από τη δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στις 17 Ιανουαρίου του 2013 από φασίστες της Χρυσής Αυγής. Οι παρακρατικές και κρατικές δολοφονίες μεταναστ(ρι)ών, η κοινωνική περιθωριοποίησή τους και η κλιμάκωση των αντιμεταναστευτικών πολιτικών συνεχίζονται πολύ πιο έντονα στο σήμερα. Στις 14/1, το ρατσιστικό σύστημα του ελληνικού κράτους δολοφόνησε τον κονγκολέζο Some Tsiona Nzita στο camp της Ριτσώνας, καθώς το ασθενοφόρο άργησε ώρες να φτάσει για την περίθαλψή του. Με παρόμοιο τρόπο δολοφονήθηκε στις 22 του περασμένου Αυγούστου ο πακιστανός εργάτης Wares Ali, κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων των μεταναστριών στο camp του Ελαιώνα, όπου και πάλι το ασθενοφόρο άργησε πολλές ώρες να φτάσει ώστε να τον βοηθήσει.

Το ελληνικό κράτος χρόνο με το χρόνο απομακρύνει τον όποιον ανθρωπιστικό του μανδύα και εμφανίζει την πραγματική του υπόσταση. Συγκροτεί, θεμελιωδώς, την εθνική του ενότητα μέσα από το γνωστό τρίπτυχο εθνικισμού, πατριαρχίας και θρησκείας, μέσω του οποίου γαλουχεί γενεές πολιτών, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, με τη δράση του σε αυτή την κατεύθυνση να είναι ολοένα και πιο κλιμακούμενη. Η ακραία έκφανση της πολεμικής του είναι ενάντια στους αποκλεισμένους και δη στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε μία περίοδο που δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη φθηνού εργατικού δυναμικού – σχεδόν δουλείας δηλαδή – οι μετανάστριες είναι στο στόχαστρο ενός μονεμερούς πολέμου. Απελάσεις, βασανιστήρια, κλοπές, δολοφονίες είναι μερικά από τα οποία συμβαίνουν στα σύνορα από μπάτσους, λιμενόμπατσους, καραβανάδες και διάφορους “νοικοκυραίους” φασίστες. Όσοι παρόλαυτα, λόγω πολιτικής πίεσης κάποια περίοδο ή λόγω καθαρής τύχης, διέσχισαν τα ελληνικά σύνορα και δεν απελάθηκαν παράνομα εκ των υστέρων, στοιβάζονται σε ΚΥΤ (κέντρα υποδοχής ταυτοποίησης) και κέντρα κράτησης. Μετανάστες και μετανάστριες αποτελούν το 59,9% των κρατούμενων στις ελληνικές φυλακές, συνιστώντας μια από τις αιχμές της αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Αυτοί δε, που υπάρχουν εντός των αστικών κέντρων πιέζονται με κάθε μέσο να τα εγκαταλείψουν και να αποκλειστούν ακόμη περισσότερο εκτός αστικού ιστού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την προηγούμενη περίοδο ήταν το camp του Ελαιώνα στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι μετανάστες και μετανάστριες αντιστάθηκαν σθεναρά στην προοπτική εκκένωσής του. Παράλληλα, το κράτος στις 31 Δεκεμβρίου διέκοψε το πρόγραμμα στέγασης μεταναστών αιτούντων/σών άσυλο ESTIA, πετώντας στο δρόμο ή σε camps χιλιάδες μεταναστ(ρι)ών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι μετανάστες, έρχεται να συμπληρώσει η αυστηροποίηση των κριτηρίων χορήγησης ασύλου για μετανάστες (αππόριψη ανθρωπιστικών κριτηρίων), άρα συνεπώς και ο αποκλεισμός των τελευταίων από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (ΑΜΚΑ κλπ.). Πέρα από την τυπική αυστηροποίηση των νόμων χορήγησης χαρτιών στους μετανάστες, το κράτος (στρατός, συνοριοφύλακες, λιμενικό) εντείνει τις αθέατες και “παράτυπες” (για τους αστικούς νόμους) επαναπροωθήσεις μεταναστών. Η θεσμική και κοινωνική περιθωριοποίηση των μεταναστ(ρι)ών έχει οδηγήσει σε σχεδόν ολοκληρωτική αορατοποίησή τους από το δημόσιο διάλογο.

Από τη μία, οι ντόπιοι ακροδεξιοί των κατώτερων τάξεων, πολύ συνειδητά εναντιώνονται στις μετανάστριες, καθώς ελπίζουν ότι κάνοντας τεμενάδες στο κράτος και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, θα γλιτώσουν από τη δική τους φτωχοποίηση. Το κράτος, από την άλλη, στο ρόλο του βασικού εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, διασφαλίζει την “κοινωνική ειρήνη”. Διαχειρίζεται το εγχώριο εργατικό δυναμικό καθώς και τους αποκλεισμένους πλυθησμούς, πειθαρχεί το προλεταριάτο, καταπιέζει εντός και πολεμάει εκτός. Πιο συγκεκριμένα, το έθνος-κράτος μοιάζει να αποτελεί την αποτελεσματικότερη μορφή για να πετυχαίνει όλα τα παραπάνω μιας και η εν λόγω “κοινωνική ειρήνη” δεν είναι τίποτα άλλο από την εθνική ενότητα. Μία ενότητα μεταξύ εργοδοτών/εργαζομένων και εν γένει καταπιεστών/καταπιεσμένων. Αυτό που όμως δεν έχει συνειδητοποιήσει είναι το γεγονός ότι όσο περισσότερο υποβαθμίζει το βιωτικό επίπεδο του ντόπιου προλεταριάτου, βλέποντάς το από την σκοπιά υλικών όρων, τόσο πιο κοντά το φέρνει στο να συνδεθεί με το μεταναστευτικό υποκείμενο, υπό το πρίσμα των κοινών ταξικών αναγκών και καταπιέσεων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να αποτελέσει εφιάλτη για το κεφάλαιο (εγχώριο και μη) αλλά και το ίδιο το κράτος.

Όσον αφορά τον οργανωμένο “δρομίσιο” φασισμό είναι ξεκάθαρο πώς το κράτος τον έχει ως όπλο στην φαρέτρα του. Άλλοτε, εαν θέλει να δημιουργήσει ασσύμετρες δυσκολίες στους αγωνιζόμενους, τον αμολάει, άλλοτε, όπου θεωρεί ότι ελέγχει καλύτερα τα πράγματα, τον εγκολπώνει πλήρως εντός πλαισίου της αστικής δημοκρατίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για μία ακόμα πιο βαθιά κρατική θανατοπολιτική. Ένα παράδειγμα τέτοιας περιόδου είναι αυτή που διανύουμε στο σήμερα. Ο κύριος εκφραστής του οργανωμένου φασιμού των προηγούμενων ετών, η “Χρυσή Αυγή”, ξεδοντιάστηκε από τον ίδιο τον χορηγό της, το κράτος, ενώ είχαν μεσολαβησει τόσο αγώνες προοδευτικών “δημοκρατικών” πολιτών, αλλά τόσο και αγώνες ριζοσπαστών αντιφασιστών που βάλαν δύσκολα στους φασίστες και τους κρατικούς προστάτες τους. Το κράτος την ίδια στιγμή ενίσχυσε σημαντικά την λεγόμενη “θεωρία των δύο άκρων”, αποτελόντας στην πραγματικότητα το ίδιο το ένα άκρο, προσπαθεί να εμφυσήσει ιδεολογικά το “δικαίωμα” στο μονοπώλειο της βίας, για να ποδοπατήσει οτιδήποτε αμφισβητεί την ηγεμονία του. Την ίδια στιγμή η κρατική πολιτική ενσωματώνει όλο και περισσότερο τις αντιλήψεις των φασιστών και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Αρχικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεπήδησαν σαν μανιτάρια και η μετανάστευση έγινε επισήμως ιδιωνυμικό αδίκημα. Στην συνέχεια αυτό επεκτάθηκε εντός του πλαισίου των “πολιτών”, των με χαρτιά υπηκόων αυτού του κράτους δηλαδή, αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συνεχίσαν το έργο της εποχής 2010-2014, σαρώνοντας ότι υπήρχε για να συγκρατεί το πρότερο “κοινωνικό κράτος” με σειρά απο αντεργατικά και αντιασφαλιστικά νομοσχέδια, και ενώ είχαν μετατοπίσει το κοινωνικό συμβόλαιο προς κατεύθυνση ολοκληρωτισμού, εφάρμοσαν ως ένα βαθμό δοκιμασμένη κατασταλτική πολιτική έναντι των αποκλεισμένων, σε ευρεία κοινωνική κλίμακα.

Διώξεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, βασανιστήρια, μπάτσοι στο πανεπιστημιακό άσυλο, υπερστρατιωτικοποίηση του κράτους, πλήρες μονοπώλειο στην ενημέρωση, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, διακρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμος αποτελούν πλέον όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά τις μετανάστριες, pushbacks, βασανιστήρια, ληστείες, εξώσεις από τα σπίτια τους,από τις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, και δολοφονίες είναι καθημερινά φαινόμενα. Οι φασίστες εξαπολύουν ρατσιστικά προγκρόμ, το κράτος τα τελειοποιεί. Οι φασίστες, σαν γνήσια τσιράκια των αφεντικών, βάζουν πλάτη στα απεργοσπαστικά εργοδοτικά σωματεία, το κράτος θεσμοθετεί την απεργοσπασία και παρανομοποιεί το δικαίωμα της απεργίας. Οι φασίστες συγκροτούνται γύρω από το μίσος για τους γείτονες λαούς, η αστική δημοκρατία, από το ΚΚΕ ως την ΝΔ, σφύζει από πατριωτισμό και “τουρκοφαγία”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φασιμός είναι κομμάτι αυτού του καπιταλιστικού συστήματος. Να απαντήσουμε στήνοντας γέφυρες μεταξύ των καταπισμένων και αναχώματα ενάντια στην αποξένωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Να δημιουργήσουμε κοινότητες ντόπιων – μεταναστών, να στηρίξουμε τους μεταναστευτικούς αγώνες. Ο φασισμός νικιέται σε όλα τα κοινωνικά πεδία και γι’αυτό το πολυεθνικό προλεταριάτο οφείλει να επαγρυπνεί ώστε να χτυπάει τον φασισμό στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους. Εμείς ακριβώς εκεί σκοπεύουμε, να διαρρήξουμε τους φραγμούς που τίθενται για να διαχωρίζουν το προλεταριάτο και να το καταστέλλουν, να χτυπήσουμε την κυρίαρχη αφήγηση, να απονομοιποιηθεί κοινωνικά, το κράτος, το έθνος, η πατρίδα, η πατριαρχία, η ηθική της εργασίας, ο ρατσισμός, η θρησκεία. Στο δυσμενές για την τάξη μας κλίμα της τελευταίας περιόδου, υπάρχουν εκφάνσεις ελπιδοφόρας αντίστασης. Στεκόμαστε δίπλα, συμμετέχουμε και πολλαπλασιάζουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις που προκύπτουν από τα ίδια τα υποκείμενα. Από την φοιτήρια που πετάει τούβλα στους μπάτσους, την επιζήσασα που καταγγέλει τον βιαστή, τον εργάτη στην απεργιακή περιφρούρηση, τον μετανάστη που αντιστέκεται σθεναρά στην έξωσή του. Εκεί χτυπάει η καρδιά του δικού μας κόσμου μέσα στην αμφισβήτηση του συστήματος μέσα στην αλληλεγγύημ μεταξύ των καταπιεσμένων.

κάλεσμα : Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Πορεία Αλληλεγγύης για τον αναρχικό απεργό πείνας Θ.Χατζηαγγέλου

Στις 19/12 ο αναρχικός Θάνος Χατζηαγγέλου απάγεται από το κελί του στη Δ΄ πτέρυγα του Κορυδαλλού και οδηγείται στις φυλακές της Νιγρίτας Σερρών. Η μεταγωγή του συντρόφου ήταν εξόχως εκδικητική και ήρθε ως άμεση απάντηση στην ενεργή συμμετοχή του στους αγώνες που διεξήχθησαν εντός των φυλακών ενάντια στον δρακόντειας έμπνευσης, νέο σωφρονιστικό κώδικα. Μεταγωγή συντρόφου για τον ίδιο ακριβώς λόγο είχαμε και στην περίπτωση του Κ.Δημαλέξη ο οποίος μετήχθη στα Τρίκαλα. Μία απόφαση συνεπής στα αυταρχικά πλαίσια διαχείρισης των πολιτικών κρατουμένων και γενικότερα των έγκλειστων (που είχε προαναγγείλει και εφαρμόζει ρητά η ΝΔ). Ο σύντροφος Θ.Χατζηαγγέλου ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας και δίψας σαν απάντηση στην τραμπούκικη και εκδικητική του μεταγωγή. Λίγες μέρες αργότερα μεταφέρεται υποχρεωτικά σε ένα δωμάτιο-κελί του νοσοκομείου Σερρών με την κατάσταση της υγείας του να γίνεται ολοένα και πιο κρίσιμη. Με τους μπάτσους εντός του δωματίου να διατηρούν σταθερά ψηλά τα επίπεδα ξεφτίλας, ειρωνίας αλλά και οργής. Έπειτα το κράτος συνεχίζοντας τον εμπαιγμό μέσω εισαγγελικής εντολής, αποπειράθηκε να προβεί σε αναγκαστική ενυδάτωση του Θάνου, με ορό. Στις όποιες απόπειρες, ο σύντροφος αντιστάθηκε, ξεκαθαρίζοντας ότι τέτοιου τύπου βασανιστήρια αποτελούν κλιμάκωση άνευ επιστροφής από την πλευρά της εξουσίας. Στις 01/01 καθώς λεωφορείο με αλληλέγγυους/ες κατευθυνόταν προς το Γ.Ν. Σερρών για να σταθεί δίπλα στο απεργό, ένα πολυπληθές κινηματογραφικό μπατσοτσούρμο στήθηκε, σταμάτησε, έψαξε και ακολούθησε το λεωφορείο ως το προαύλιο του νοσοκομείου, ειρωνευόμενο καθ΄όλη τη διάρκεια τον αγώνα αλλά και την κατάσταση υγείας του. Λίγες μέρες μετά στην συμβολική ανακατάληψη της Terra Incognita σε αλληλεγγύη στον αγώνα του συντρόφου, επιτέθηκαν στον αλληλέγγυο κόσμο και στους παρόντες δημοσιογράφους κάνοντας 21 συλλήψεις. Τη 17η μέρα της απεργίας δίψας και αφού η ζωή του συντρόφου κρεμόταν από μια κλωστή για μέρες, το κράτος αναδιπλώθηκε μερικώς μέσω της διοικητικού χαρακτήρα απόφασης του

γ.γ Αντεγκληματικής πολιτικής, δίνοντας εντολή για μεταφορά του Θ.Χ στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού.

Τι θέλει να πει λοιπόν ο ποιητής;

Από τη στιγμή που η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών δεν έχει συνεδριάσει, πόσω μάλλον αποφασίσει την μεταγωγή του Θ.Χατζηαγγέλου πίσω στον Κορυδαλλό που είναι και το κύριο αίτημα του, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ! Κανένα αίτημα δεν έχει ικανοποιηθεί,η απεργία πείνας συνεχίζεται, ο αγώνας συνεχίζεται. Απαιτείται εγρήγορση και αντακλαστικά. Το κράτος δημιουργώντας τα τελευταία χρόνια μια συνθήκη που οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν έχουν δικαίωμα όχι απλά να αντιδρούν, αλλά ούτε κάν να μαθαίνουν τους λόγους των μεταγωγών τους, επιχειρεί να κάμψει το κίνημα εντός και εκτός των τειχών, να εκδικηθεί ακόμα και δολοφονώντας τον εσωτερικό εχθρό. Θεωρούν πως θα κάμψουν την αδιαλλαξία, τον αγώνα για ζωή και ελευθερία, την επιθυμία των καταπιεσμένων να απαντάνε στη βία που υπόκεινται καθημερινά. Η υπόθεση του Θάνου μας αφορά όλους και όλες γιατί ο ίδιος τοποθετεί το σώμα του ως ανάχωμα στην οξυμένη επίθεση που δέχονται οι καταπιεσμένοι/ες. Μια πρακτική και ένας αγώνας ατελείωτος και ψυχοφθόρος που αποτελεί διαχρονικό εργαλείο των αγωνιζόμενων, χτίζει συνειδήσεις και πρέπει να περιφρουρηθεί πάση θυσία από όσους/ες είναι εκτός κελιών.

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 14/1 / 13:00 / ΚΑΜΑΡΑ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ Θ.ΧΑΤΖΗΑΓΓΕΛΟΥ – ΜΕΤΑΓΩΓΗ ΣΤΟΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΓΩΓΗΣ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ 20/10 ALFREDO COSPITO

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ 11 ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΕΓΡΑΨΑΝ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ 10 ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ/ΕΣ

ΘΑΝΟ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

κάλεσμα : Ανάρες – Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

6 Δεκέμβρη 2008, 14 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η 6 Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του νόμου και της τάξης. Ο Γρηγορόπουλος δεν είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο θύμα της κρατικής καταστολής, από το 1985 με τον 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά μέχρι το 2021 τον Νίκο Σαμπάνη και αναρίθμητες άλλες. Η δολοφονία του Αλέξη υπήρξε μια κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που έκτοτε εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.

Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Μέσα σε έναν χρόνο έχουν εκκενωθεί πέντε καταλήψεις, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.

Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου “σωφρονιστικού” κώδικα. Με την αλλαγή του, τα “σωφρονιστικά καταστήματα” επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των “ευυπόληπτων ” πολιτών. Απέναντι στη βία της δικαιοσύνης για τους λίγους, στέκονται φωτεινά τα παραδείγματα αγώνα των απεργών πείνας των Τούρκων πολιτικών κρατούμενων που ορθώνουν το δικό τους ανάστημα στην αδικία και την εξαθλίωση.

Ζούμε στην εποχή των τεράτων

H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που “περισσεύουν” της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που “επιτρέπεται” να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους “χρήσιμους” εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύετε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των “μη ορατών” προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντι μας.

Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ’ ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ’ όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.

Αν ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε κάτι πίσω του, αυτό δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια υπόσχεση:

Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 6/12/22 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

κάλεσμα : Ανάρες,Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης