Για ποιο λόγο κάλεσμα στην πορεία ενόψει ΔΕΘ;
Εκτιμούμε ότι οι πορείες είναι αυτές που αναδεικνύουν την ουσία και τα περιεχόμενα της επίμονης κινηματικής ζύμωσης των αδιαμεσολάβητων, από τα κάτω αγώνων. Η πορεία της ΔΕΘ αποτελεί διαχρονικά με ελάχιστες εξαιρέσεις μία θεαματική έκθεση ιδεών. Κάθε χρόνο ο κόσμος των κινημάτων καλεί στη συγκεκριμένη πορεία και -ανεξαρτήτως ειλικρινούς ή μη πολιτικής πρόθεσης- καταλήγει να κάνει μια περιφορά του επιταφείου των απολεσθέντων κοινωνικών κεκτημένων της χρονιάς, υπό την ασφυκτική επίβλεψη αμέτρητων μπάτσων. Από την πλευρά του κράτους στήνεται ενα show στα πρότυπα των μεγάλων expo του εξωτερικού, μια επίδειξη οικονομικής, πολιτικής και κατασταλτικής ισχύος. Θέλουμε πορείες οι οποίες να εμπλέκουν όλο και περισσότερους/ες/α που δεν έχουν ένα εναλλακτικό πλάνο διακυβέρνησης αλλά περιφρονούν το υπάρχον πολιτκό σκηνικό στην ουσία του και φαντάζονται πέρα από αυτό. Η ορατότητα προταγμάτων που διαρρηγνύουν την μιζέρια και την πολιτική της διαπραγμάτευση με το κράτος είναι αναγκαία και επιτακτική. Αποφεύγοντας την παγίδα του να απαντάμε σε ερωτήματα τα όποια θέτουν οι εξουσιαστές μας σαν να ήμασταν ισότιμοι συνομιλητές, θέλουμε να αναδείξουμε ότι διαπραγμάτευση μεταξύ κυρίαρχων και καταπιεσμένων δεν υφίσταται. Η άρνηση αυτής της σχέσης και των πυλώνων που την διαιωνίζουν είναι το επίδικο. Μόνο με τη σύνδεση των επιμέρους κοινωνικών αγώνων των κολασμένων προς μία εξεγερσιακή προοπτικη, θα κάνουμε το πέρασμα από την άμυνα στην επίθεση.
Οι 1000 + 1 κρίσεις που εν τέλει είναι 1!
Η τελευταία δεκαπενταετία όσον αφορά το ελληνικό κράτος αλλά και γενικότερα, είναι ένα ψηφιδωτό συνεχών κρίσεων που η επόμενη αναλαμβάνει τα ηνία πριν καν τελειώσει η προηγούμενη. Αυτό το τεχνητό συνεχές έχοντας πλέον εθίσει και τρομοκρατήσει τις μάζες με την επαναληψιμότητα και την προπαγανδιστική του βελτιστοποίηση, έχει καταστεί μόνιμο μοντέλο διακυβέρνησης και εχέγγυο κυβερνησιμότητας του πλήθους. Ναι, οι κρίσεις υπάρχουν και παράγουν ιδεολογικοπολιτικές ερμηνείες του κόσμου, ενώ το υλικό τους αντίκτυπο είναι πέρα για πέρα πραγματικό από τη στιγμή που η σχέση εργασία-κεφάλαιο δεν ξεπερνιέται επαναστατικά από τον κοινωνικό ανταγωνισμό, προς την κατάργηση και των δύο πόλων. Ωστόσο η ανελειπής εδώ και μια δεκαπενταετία επίκληση από το κράτος μιας βεντάλιας κρίσεων οι οποίες έχουν με μια σατανική μαθηματική ακρίβεια τον ίδιο πιστωτή και τον ίδιο δανειζόμενο, έχουν καταστρέψει τον κοινωνικό ιστό. Ας παραμερίσουμε για λίγο την μέγιστη σημασία της οικονομικης κρίσης του 2008-09 η οποία ήταν και είναι καθοριστικής φύσεως, του Δεκέμβρη του 08, την παρουσία στο δρόμο των ταγμάτων της Χ.Α, των απεργιακών συγκρούσεων του 2011-12 και την περίοδο του δημοψηφίσματος για χάρη μίας πιο πρόσφατης περιόδου. Χρονικά κοντά λοιπόν στη φάση που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε το “τέλος των μνημονίων” (προεκλογικές παπάτζες εφόσον η αυστηρή επιτήρηση όσον αφορά τα πρωτογενή πλεονάσματα και τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας θα συνεχίζει κανονικά για δεκαετίες ενώ τα εργατικά κεκτημένα της βάσης όπως η απεργία και οι συλλογικές διεκδικήσεις δεκαετιών συνέχισαν και συνεχίζουν να βάλονται από παντού), επήλθε η διετής υγειονομική κρίση. Ο όρος υγειονομική κρίση παραπέμπει σε παιδικό παραμύθι μπροστά στην πολιτική ουσία της διετίας αυτής, στην ελλάδα και παγκοσμίως. Πέρασμα μέρους της θανατοπολιτικής που εφαρμόζει το Ελληνικό κράτος για δεκαετίες στους μετανάστες στον εγχώριο πληθυσμό, ακραία καταστολή με πρόστιμα και lockdowns, κορύφωση της νεοφιλελευθερης αναδιάρθρωσης της υγείας και της παιδείας, πέρασμα από την ψευτοπολιτική του χθες στο εξ’ολοκλήρου επικοινωνιακό ξέπλυμα της ψευτοπολιτικής του αύριο, καθοριστικά νομοσχέδια περιστολής του δικαιώματος στη συνάθροιση και στην απεργία, καθεστωτική διακυβέρνηση μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και αδιάλειπτη εξατομίκευση μέχρι το συλλογικό σώμα να στήσει κάποια αναχώματα και να δώσει απαντήσεις στο δρόμο, στις γειτονιές και τα πανεπιστήμια. Καιφυσικά το “έπος” του Έβρου το 2020, μια χυδαία στημένη κρίση (με μαζικές δολοφονίες μεταναστών) μέσα στην κρίση για να διαφυλαχτεί η εθνική ενότητα ενώ η συρρίκνωση του υλικού και πολιτικού κεφαλαίου των από τα κάτω ήταν και παραμένει ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο. To ελληνικό κράτος επικαλέστηκε την έννοια της κανονικότητας κατ’επανάληψη την περίοδο της πανδήμίας COVID-19 για να δώσει μια αισιόδοξη νότα εν’όψει της συνέχειας που έπεται μόλις καταλαγιάσει κάπως το θανατικό και η ολοκληρωτική καταστολή. Με τον όρο κανονικότητα, το πολιτικό προσωπικό εννοούσε την επιστροφή της αχαλίνωτης επιχειρηματικής δραστηριότητας και την αναπτυξιακή φούσκα που ντετερμινιστικά θα λάμβανε χώρα μετά το μοίρασμα τρισεκατομμυρίων δολλαρίων από τις κεντρικές τράπεζες παγκοσμίως για την τόνωση της οικονομίας, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ως θετικό πρόσημο (πέρα από την πράσινη μετάβαση) υποσχέθηκε τον ψηφιακό μετασχηματισμό της ίδιας της ζωής, που φέρνει αναπόφευκτα η ραγδαία τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασίας, της οικονομίας, της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας. Τώρα πόσο συγκλονιστικά και συγκινητικά είναι τα πλήρως ελεγχόμενα -και πατενταρισμένα εν τη γενέσει τους- προιόντα δεκαετιών έρευνας από πανεπιστημιακά ιδρύματα, δημόσια ινστιτούτα και ιδιωτικά ολιγοπώλια (όταν δαπανούνται εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στους συγκεκριμένους τομείς), το αφήνουμε στη φαντασία του καθενός και της καθεμιάς. Αυτή η οικονομικίστικη δοξασία των νέων πεδίων συσσώρευσης τα οποία είναι το αλφάβητο του καπιταλιστικού τρόπου κοινωνικής αναπαραγωγής, έρχεται σε κάθε κρίση σαν υπόσχεση της εξουσίας για ένα λιγότερο χειρότερο αύριο. Με λίγα λόγια, καλείται ο καθένας και η καθεμιά ακόμα κι αν έχει τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση να αγχωθεί με το πόσες εκατοντάδες εκατομμύρια θέσεις εργασίας παγκοσμίως μπορούν να αντικαταστήσουν τα μοντέλα ΑΙ της επόμενης 5-10ετίας, να το βουλώσει και να εμπιστευτεί τυφλά τα κράτη, τις διεθνείς ρυθμιστικές αρχές, τις τερατώδεις πολυεθνικές και τον κοινωνικό ανταγωνισμό.Δυστυχώς για τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου (αορατοποιημένοι πληθυσμοί στο περιθώριο των εθνοκρατών βιώνουν την απόλυτη ανέχεια επί μονίμου βάσεως), κρίσεις μεγατόνων όπως αυτή της εφοδιαστικής αλυσίδας για παρατεταμένο χρονικό διάστημα, η προκαταβολική εκτόξευση του ενεργειακού κόστους στο διάστημα, o μόνιμος πληθωρισμός και ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις αμέτρητες απολήξεις του, προέκυψαν σαν “όχι από θαύμα”. Ως δυνητικά κοσμογονική αποκαλείται και η κλιματική κρίση, απ’το ίδιο πολιτικό προσωπικό που για αιώνες προμοτάρει την κεφαλαιοκρατική -βιομηχανικής κλίμακας- ανάπτυξη, λεηλατώντας τον φυσικό πλούτο παγκοσμίως και κάνοντας μιντιακά τα πάντα ώστε τα επιστημονικά πορίσματα των ερευνών περί κλιματικής αλλαγής τα τελευταία 40 χρόνια, να αφορούν ουσιαστικά μια χούφτα τεχνοκρατών decision-makers και think tanks κατά κύριο λόγο σε “Δυτικού” τύπου(καπιταλιστικά ανεπτυγμένα) κράτη. Από την κλιματική αλλαγή, στην κλιματική κρίση και από την κλιματική κρίση στην κλιματική καταστροφή, το αφήγημα αλλάζει ανάλογα με την επικοινωνιακή διαχείρηση ενός φυσικού τέλματος το οποίο η ίδια η ανθρωπογενής καπιταλιστική μηχανή έχει διογκώσει. Το ελληνικό κράτος άπαξ και μπορεί να μετακυλίσει το κόστος των αδιανόητων φωτιών σε μετανάστες “εμπρηστές” και να ταχθεί με τους φασίστες και τα μυθιστορήματα τους στα social media, θα το κάνει χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Είναι το ίδιο που συστηματικά καταλογίζει όλες τις ευθύνες στους περιθωριοποιημένους πληθυσμούς που συντηρεί εντός της παρασιτικής του εμβέλειας (μετανάστες, ρομά, άστεγοι, τρανς άτομα). Αν όμως μέσα σε διάρκεια ενός μήνα συντελεστούν δύο ανυπολόγιστες καταστροφές όπως συνέβη τώρα στη Θεσσαλία, θα επικαλεστεί την κλιματική τραγωδία, τους μετεωρολόγους και την θεομηνία, ζητώντας έμμεση συγχώρεση που τα έκανε όλα άρτια με γνώμονα την διάσωση της ανθρώπινης ζωής αλλά οι δυνάμεις του ήταν μηδαμινές μπροστά στην “οργή” της φυσης, ανακαλώντας ακόμα και την επίσκεψη του ανώτερου εκπροσωπού του στη ΔΕΘ γιατί έτσι αποφάνθηκε μια συμμορία επικοινωνιολόγων. Οι “κρίσεις” δεν έχουν τέλος και κανένα ανώτατο στέλεχος πλέον δεν τολμάει να μιλήσει με αυτοπεποίθεση για κανονικότητα (μετά την έναρξη τουπόλεμου στην Ουκρανία, την μετά-κόβιντ οικονομική κρίση και την μόνιμη πλέον, ακραία ένταση των καιρικών φαινομένων που σε χώρες του παγκοσμίου νότου οδηγεί εδώ και δεκάδες χρόνια σε μαζική μετανάστευση). Ο ΟΗΕ εκτιμάει ότι μέχρι το 2030 θα υπάρχουν 300 εκατομμύρια κλιματικοί πρόσφυγες. Η σήψη του έθνους/κράτους και της καπιταλιστικής μηχανοργάνωσης της ζωής είναι ξεκάθαρη και όσο πιο τρωτά θα παρουσιάζονται τα θεμέλια τους, αλλό τόσο θα οχυρώνονται και θα εξοπλίζονται για τη συνεχή κρίση που εν τέλει είναι μία, η ίδια η υπαρξή τους.
Η επιλεκτική ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού
Το κράτος προφανώς και παρουσιάζει ασυνέχειες, πλήττεται από τυχαιότητες και εξωγενείς παράγοντες και όταν αποκτούν μαζικότητα και συγκρουσιακότητα οι κοινωνικοί αγώνες, το ταρακουνούν συθέμελα (βλέπε Χιλή, Γαλλία, Ιράν). Ωστόσο είναι εξαιρετικά σταθερό ως προς το ρόλο του να ανοίγει συνεχώς δρόμους για να διοχετεύονται οι ροές του χρήματος και η αναπτυξιακή προοπτική που αυτές συνεπάγονται. Άλλωτε με εξαιρετικής ευφυίας σχεδιασμό και άλλωτε απλά με δοκιμασμένες πρακτικές μαφίας, διαχειρίζεται ζημιές, εξοπλίζεται, επικαλείται το πατριαρχικό του δόγμα, μοιράζει παυσίπονα δεξιά και αριστερά, ξεπλένει, φυτεύει παντού δικούς του ντόπιους παράγοντες, σκοτώνει, κάνει πλάτες σε κυκλώματα, επινοεί τάσεις, αποψιλώνει δάση, νομοθετεί, προκαλεί τεχνήτες κρίσεις, αποκλείει και αφομοιώνει κραδασμούς, παράγει θέαμα, εκκενώνει, φυλακίζει. Κάνει τα πάντα για να δημιουργεί καινούρια πεδία εκμετάλλευσης και να μετακυλίει τα χρέη του στη βάση.Κάνει τα πάντα ώστε όποτε το ίδιο χρειάζεται να επικαλύπτει τα πάντα και όποτε δε χρειάζεται να είναι μηδενικού μεγέθους. Το μέγεθος του κράτους και η ηθικολογία γύρω από το πολύ ή λίγο κράτος, μας αφήνει αδιάφορους. Η επίκληση στην ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού -όποια μορφή κι αν έχει αυτό- είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι γεννά νεκροταφεία. Η εξουσιαστική αλληλεπίδραση η ίδια, γεννά νεκροταφεία. Το έθνος/κράτος είναι πάντα έτοιμο να καταστείλει προληπτικά ή μετά Χριστών, να διασπάσει το πλήθος σα να ναι η μόνη του δουλειά και ταυτόχρονα πάντα έτοιμο να δημιουργήσει και να εκμεταλλευτεί το πλήθος που χρειάζεται, όταν το χρειάζεται. Πάντα με μοναδικό του γνώμονα την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης για την πολιτική του αναπαραγωγή. Για παράδειγμα την περίοδο της πανδημίας το ελληνικό κράτος αναλώθηκε στο να ελέγξει εξ΄ολοκλήρου την πληροφοριακή διαμεσολάβηση στο διαδίκτυο και τα μίντια. Παραδίπλα άνθρωποι πέθαιναν κατά χιλιάδες σε ράντζα. Eίναι αυτή μια μορφή ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού; Είναι.Όπως στον πόλεμο στην Ουκρανία, το ελληνικό κράτος πήρε ξεκάθαρη γεωπολιτική θέση, ενέτεινε σε πρωτοφανή βαθμό τη διαπλοκή του με το ΝΑΤΟ και φίμωσε στο 100% οποιαδήποτε φωνή δε συμφωνούσε με το κυρίαρχο αφήγημα. Την ίδια ώρα το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο κατέχει οριακά παγκόσμια πρωτοπορεία στην διακίνηση ρωσικού φυσικού αερίου. Είναι και αυτό μήπως μια μορφή ετοιμότητας του κρατικού μηχανισμού; Tα παραδείγματα είναι άπειρα και ενώ με θλίψη και οργή, βιώνουμε τις φωτιές και τις πλημμύρες το φετινό και κάθε καλοκαίρι, χωρίς έκπληξη θα διαπιστώσουμε ότι η ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού έγκειται γύρω από την πολιτική, εμπορική, τουριστική, επιχειρηματική και ενεργειακή εκμετάλευση της τάδε “θεομηνίας” και ακόμα κι αν ασχολούταν με την πρόληψη, θα το έκανε γιατί μέσω αυτής θα εκμεταλλευόταν πιο αναίμακτα. Το μοντέλο ανοικοδόμησης της Νέας Ορλεάνης δε πέθανε ποτέ, το βλέπουμε παντού μπροστά μας. Εκεί που κάτι πεθαίνει, κάτι άλλο χτίζεται και η ζωή συνεχίζεται. Μαζί της συνεχίζεται η πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου και η ιδεολογία του κρατισμού.
Όψεις του πολέμου κατά των μεταναστριών και η παντός καιρού κρατική χρησιμότητά του
Ομολογουμένως δεν υπάρχει ζήτημα τόσο κεντρικό στην αναπαραγωγή του ελληνικού κράτους (και εν γένει κάθε κράτους που σέβεται τον εαυτό του και έχει κάνει δυο-τρεις εθνοκαθάρσεις) που να έχει τόσο υψηλό δείκτη συναίνεσης κοινωνικά και πολιτικά όσο ορατσισμός του. Δεν εννοούμε σαφώς το ρατσισμό ως κάτι που γιατρεύεται με τα ταξίδια ή που λησμονάται όταν θυμηθούμε τους παππούδες μας που ήταν πρόσφυγες. Μιλάμε για τον ρατσισμό ως κρατικά οργανωμένο υλικό συμφέρον που ρυθμίζει ποια μερίδα του πολυεθνικού προλεταριάτου θα βρίσκεται στον ταξικό πάτο και ποια ντόπια αφεντικά πάσης φύσεως επιχειρήσεων(μικρής ή μεγάλης, νόμιμης ή «μαύρης»), μικροαστοί, ιδιοκτήτες, τσιφλικάδες και κάθε άλλη σιχαμένη εκμεταλλευτική φιγούρα θα κερδίζουν περισσότερα από αυτό ενώ η εθνική ενότητα καταπιεσμένων-καταπιεστών θα ανανεώνεται, και όχι μόνο. Το ελληνικό κράτος ανά τις δεκαετίες φρόντιζε με κάθε τρόπο να διαφυλάσσει αυτή τη θέση στα μαζικά κύματα μεταναστ(ρι)ών που κατέφταναν στην επικράτειά του, παράγοντας διαφορετικά ιδεολογικά αφηγήματα και τεχνικές διαχείρισής του που κάθε φορά γίνονταν παρακαταθήκη για το επόμενο κύμα. Κάπως έτσι θεσπίστηκε και το πρώτο greek dream της δεκαετίας του ’90-μέσων ’00. Πάνω στις πλάτες εκατοντάδων χιλιάδων αλβανών (αλλά και άλλων βαλκανικών και μη μετασοβιετικών κρατών) μεταναστ(ρι)ων η εθνική ανατίμηση των ντόπιων περνούσε μέσα από την παρανομοποίηση, το ρατσιστικό μίσος, τις φασιστικές επιθέσεις, τη σκληρή ταξική εκμετάλλευση με την αιγίδα της αριστεράς που αρνούνταν την ένταξή τους σε σωματεία, με αποκορύφωμα το αντιαλβανικό πογκρόμ της 4ης Σεπτεμβρίου 2004.Τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη δεκαετία του ’90 βρήκαν το πολυάσχολο ελληνικό κράτος να ακονίζει τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις στα βαλκάνια με την πτώση της Γιουγκοσλαβίας και την αποσταθεροποίηση της Τουρκίας, να αναβαθμίζει τον γεωπολιτικό του ρόλο και να εντάσσεται σε όσες διεθνέις ενώσεις έβλεπε να εξυπηρετούν την καπιταλιστική συσσώρευση του ντόπιου κεφαλαίου σε σχέση με το διεθνές, συμμετείχε με τα συμμαχικά του κράτη και συνασπισμούς σε επεμβάσεις γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης στη Μ. Ανατολή και Αφρική. Παράλληλα, έπρεπε να δημιουργήσει ένα τρόπο πειθάρχησης, υποτίμησης και εκμετάλλευσης για τα πλήθη των κατατρεγμένων που θα έφταναν στα σύνορά της, και καθόλου τυχαία αυτά τα σύνορα να ταυτίζονται με τα σύνορα της Ευρωπαικής Ένωσης. Έτσι σταδιακά συνεχίζει και την κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης που από την αρχή της δεκαετίας του ’10(οι κακές γλώσσες θα λέγαν οτι συμπέφτει με το Συριακό Εμφύλιο) πολλαπλασιάζονται με επιστέγασμα το camp στην Αμυγδαλέζα και την επιχείρηση-κρατικό πογκρόμ “Ξένιος Ζεύς”, δίπλα από το νέτο σκέτο πογκρόμ των φασιστικών “επιτροπών κατοίκων” στο κέντρο της Αθήνας. Φτάνοντας στην “πρώτη φορά αριστερά” των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συντελείται η λεγόμενη “προσφυγική κρίση” ή αλλιώς η τομή του συριζα στη μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Επιπροσθέτως με την επέκταση του φράχτη στον Έβρο,τα πρώτα φονικά καταγεγραμένα pushbacks, το διευρυμένο ρόλο της FRONTEX, το τεράστιο σύστημα ΜΚΟ-στρατωτικο- αστυνομικής διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών, την διαλογή τους σε “πρόσφυγες και μετανάστες” οι μεταναστευτικές ροές -με ψήφισμα το 2016-χαρακτηρίστηκαν ως “εθνική απειλή” και η διαχείριση τους πέρασε στα αρμόδια κατασταλτικά σώματα (προηγήθηκε η Λευκή Βίβλος των Ενόπλων Δυνάμεων το 2015 που συνδέει τη γεωπολιτική ακεραιότητα της ΕΕ με αυτή των ελληνικών συνόρων). Η διαχείριση των μεταναστ(ρι)ών είχε πλέον διαμορφωθεί με πολεμικούς όρους εναντίον τους με το ελληνικό κράτος να βγαίνει κερδισμένο σε διάφορα μέτωπα. Πρώτον ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, πριμοδοτώντας τα ελληνικά αφεντικά με ευρωπαικά κονδύλια που εισέρχονταν προς ενίσχυση της διαχείρισης των ροών καθώς και με την ενίσχυσή τους με πλήρως υποτιμημένο εργατικό δυναμικό, ενώ παράλληλα έδινε υλικά προνόμια και στον κόσμο της εργασίας για μια νέα εθνική συναίνεση γύρω από την εκμετάλλευσή των μεταναστών και τη δημιουργία μεσοστρωμάτων. Δεύτερον με την ενίσχυση του εθνικού καπιταλιστικού σχηματισμού έναντιστα διεθνή αφεντικά και τα κράτη τους και τη συνέχιση των εμπορικών πολέμων και ανταγωνισμών προς μια θέση ευνοικότερη για το ελληνικό κράτος. Τρίτον ως ένα δυνατό διαπραγματευτικό χαρτί για την άσκηση και χάραξη εξωτερικής πολιτικής τόσο προς την ΕΕ όσο και στα ελληνο-τουρκικά, καθώς με τη στρατιωτικοποίηση των χερσαίων συνόρων αλλάστρατηγικων νησιών του Αιγαίου το κράτος οξύνει την επιθετική παρουσία του. Το καθεστώς εργασιακής εκμετάλλευσης των μεταναστ(ρι)ών διαμορφώνει κολαστήρια όπως η Μανωλάδα, υποδαυλίζει το ρατσιστικό εσμό σαν απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής νομιμοποίησης των ενδοταξικών διαχωρισμών, ενδυναμώνει τα αφεντικά και εντείνει τη συνολικότερη ταξική μας υποτίμηση- ντόπιων και μεταναστριών. Με ευκολία φτάνουμε στην κύρηξη έκτακτης ανάγκης στον Έβρο και τα σύνορα το 2020 και το 2023, συνοδία των ασταμάτητων δολοφονικών pushback. Παρατηρούμε τα ίδια φαινόμενα “κυνηγών κεφαλών” να στέκονται ως παρακρατική εφεδρεία στις στρατιωτικές δυνάμεις δολοφονώντας,απαγάγοντας, βασανίζοντας τους κολασμένους που καταφτάνουν ή που είναι εγκλωβισμένοι. Στον φετινό πύρινο εφιάλτη είδαμε μάλιστα ο πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών να παράγει αφηγήματα περί μεταναστών “εμπρηστών” όπου διοχετεύτηκε το ρατσιστικό μίσος, όπως σε ανάλογες περιπτώσεις δεσπόζει το αφήγημα των ¨διακινητών¨για να γεμίσει φυλακές, ακόμα και στην μαζική κρατική δολοφονία στα ανοιχτά της Πύλου.
Ο κοινωνικός μετασχηματισμός πίσω από το Θέαμα ή πώς να μη σκεφτόμαστε το ελληνικό κράτος σαν Κούλη και Αλέξη
Για ακόμα μια φορά η δημόσια σφαίρα καταποντίζεται υπό το βάρος μιας ακατάπαυστης εκλογολογίας. Πλήθος δηλώσεων ειδικών αναλυτών, έγκριτων δημοσιογράφων, πανελιστών, βουλευτών, ντόπιων παραγόντων, φερέλπιδων αριστερών, επάρατων δεξιών αλλά και καθημερινών, εγγύτερων σε μας, προσώπων κατακλύζουν τον δια ζώσης και διαδικτυακό «διάλογο». Ως προς το τι είναι γενικά οι εκλογές δεν έχουμε να συμπληρώσουμε κάτι από όσα έχουν ήδη ειπωθεί πολλές φορές από το σύνολο του αντιεξουσιαστικού/αναρχικού κινήματος. Περισσότερο χρήσιμη για μας είναι η απομυστικοποίηση των φετινών εκλογών από τα διάφορα – προς κρατική χρήση και δική μας σύγχυση- αφηγήματα. Δεν είναι ζήτημα λοιπόν η επικέντρωση σε μια σημειακή χρονική στιγμή όπως οι εκλογές της 21/5 ή της 25/6. Αυτά τα όρια της υφισταμένης προσοχής τίθενται εξαρχής από όσους έχουν κάτι να κερδίσουν εκείνες τις μέρες, δηλαδή τον τρόπο που εμείς θα βγούμε ηττημένες ακόμα μία φορά. Μας αφορούν μονάχα στον βαθμό που βλέπουμε μία τυπική αποτύπωση των κοινωνικών κινήσεων που παρακολουθούμε, χωρίς να πέφτουμε στη δημοκρατική παγίδα του να δίνουμε σχέση αιτιατού στην κοινοβουλευτική οδό αλλά στους αγώνες και την πρωταρχικότητα τους, που σε δεύτερο βαθμό καταστέλονται, εθνοποιούνται, θεσμοθετούνται ή παράγουν διαχρονικές ρήξεις, ανάλογα με την πορεία και τη σύνθεσή τους. Ας ανοίξουμε τα αυτιά μας και σε αυτό που παραδέχονται ανερυθρίαστα τα κατά τα άλλα «αντιμαχόμενα» στρατόπεδα της Δημοκρατίας και τα πολιτικά αφεντικά που τα εκπροσωπούν: «το κράτος έχει συνέχεια». Η συντριπτική κατάπτωση του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ακόμα μια φορά πως η σοσιαλδημοκρατία αποτυπώνει την νεκροζώντανη κίνηση των κινημάτων που αφομοίωσε και κατέστειλε. Το παραμύθι εξάλλου είναι χιλιοειπωμένο και αποτελεί μάλιστα διεθνή τάση: βίαια εξεγερτικά κινήματα κλονίζουν την τρέχουσα κρατική διαχείριση, μια αριστερή σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση αναλαμβάνει το έργο της ειρηνοποίησης και της εν μέρει αφομοίωσης των αγώνων αυτών και όταν η απόσβεση αυτή συμβεί, η δεξιά επιστρέφει δριμύτερη από πριν. Δεν πρόκεται λοιπόν ούτε για «μαζοχιστές λαούς» όπως μας λένε διάφοροι φανατικοί αναγνώστες της ΕΦΣΥΝ, ούτε για την «επιστροφή στην κανονικότητα» όπως μας ενημερώνουν οι τηλεοπτικοί εκπομπάρχες της ΝΔ. Αυτό που δεν κατάφερε να παρακολουθήσει ο ιδεολογικά διαχωρισμένος χώρος είναι αυτό που τροφοδοτούσε πάντα τον ελληνικό καπιταλισμό και το κράτος του. Ο εθνοκορμός, τα υλικά (μικρο)συμφέροντά του, η ιδιαίτερη δόμηση της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας με τη διευρυμένη μικροιδιοκτήσια,τα πελατειακά πολιτικά δίκτυα, η επιδοματική πολιτική, τα υπέρογκα ποσά (μάλιστα το κράτος, κατάφερε να αποσπάσει για ακόμα μία φορά απ΄τα υψηλότερα στην Ευρώπη συγκριτικά με το μέγεθος και το ΑΕΠ του) του ταμείου ανάκαμψης του covid πουεπενδύθηκαν στα αφεντικά μας και τους ρουφιάνους τους, οι πολιτικές αορατοποίησης,καταστολής και βιοπολιτικού ελέγχου των πλεοναζόντων-για το Κεφάλαιο- πληθυσμών,την ηθική των δεκάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης. Όλα αυτά με την παράλληλη φρενήρη εμπορική κίνηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου που αναζωπυρώθηκε από τον ρωσο- ουκρανικό πόλεμο και την ανάγκη μεταφοράς φυσικού αερίου, τους ανοδικούς δείκτες κερδών για τα αφεντικά μας -ως τάξη όχι μεμονωμένα- ακόμα και από την προ-lockdown περίοδο του 2019, την συνεχώς αναβαθισμένη γεωπολιτική που ασκεί το ελληνικό κράτος, την πολεμική του προετοιμασία σε σχέση με διεθνής εμβέλειας μέτωπα, τις τεχνικές προληπτικής αντιεξέγερησης που ετοιμάζει για όσες από εμάς δε θα δεχτούμε τα παραπάνω. Η παγκόσμια τάση δείχνει επίσης τη διεθνή άνοδο της νέου τύπου σοσιαλδημοκρατίας (σε εμάς εκφράζεται ως Μερα25) σε ενδοαστικό ανταγωνισμό με διάφορες ακροδεξιές τάσεις και κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως από την κατάσταση στην Ελλάδα. Είναι εξαλλου λογικό τα κομμάτια των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων να τη δοκιμάσουν πριν κατέλθουν εκ νέου στο δρόμο. Ενάντια στην επιβολή ενός αέναου και αποσπασματικού παρόντος που μας επιβάλλει ο λόγος της κρατικής εξουσίας, ο οποίος μας καταστά συγχυσμένους και φοβισμένες, προβάλλουμε την ανάγκη για συστηματικότερη κατανόηση τόσο του περασμένου κύκλου αγώνων, όσο και την αναμονή του ξεσπάσματος των νέων. Ακόμα και σε περίπτωση επικράτησης δεξιάς με ακροδεξιάς αντιπολίτευσης βλέπουμε να ξεσπάνε εξεγερτικοί αγώνες πχ ΗΠΑ και προσφάτως στη Γαλλία.Το κράτος μας φαίνεται πως βρίσκεται σε αναζήτηση εφεδρειών τόσο αριστερότερων όσο και δεξιότερων για όσα πρόκειται να έρθουν. Μένει το ερώτημα: τι γίνεται όταν το κράτος ξεμείνει από τα αριστερά του αποκούμπια; Πως εκτονώνεται αυτή η αδιαμεσολαβητη πίεση που θα προκύψει; Δεν είναι λοιπόν ώρα να λειάνουμε τις αιχμές μας. Αν κάτι είδαμε την περασμένη τετραετία είναι η αντιστρόφως ανάλογη ανικανότητα άρθρωσης του δικού μας ανταγωνιστικού λόγου και του βαθέματος της κριτικής, με αυτήν της προσωποπαγούς εκπροσώπησης των καπιταλιστικών σχέσεων, τη θέαση του κράτους σαν «Κούλης», τη θεαματική σκανδαλολογία, τον πολιτικό αυριανισμό,τα εθνοαντιμπεριαλιστικά αφηγήματα εξαρτήσεων της ελλάδας και εν τέλει την τοποθέτηση των αγώνων μακριά και έξω από πεδίο της ζωής μας και την εκκένωσή τους από οποιπδήποτε θετικό περιεχόμενο.
“Άνοδος της ακροδεξιάς”; Γιατι η Δημοκρατία καλά δεν τα καταφέρνει;
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στους απανταχού έλληνες φασίστες. Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε πως φασισμός υπήρχε και θα υπάρχει πριν τη Χρυσή Αυγή και μετά την απόσυρσή της από το δημοκρατικό συνωνθύλευμα. Η πριμοδότησή της από το κράτος σαν συμπαγής οργάνωση την περίοδο μετά τις συγκρούσεις του 2006-07 και την εξέγερση του Δεκέμβρη του 08, έγινε για να ανακόψει και να πολώσει την επίθεση του μαχόμενου κομματιού του πολυεθνικού προλεταριάτου προς το κράτος και το κεφάλαιο. Εξάλλου για να καταφέρει το κράτος, τα κυρίαρχα κόμματα, η ΕΕ και οι δανειστές να φυτέψουν κεντρικό τραπεζίτη σε πρωθυπουργικό πόστο (όχι ότι έπαιζαν σε εκείνη τη συγκυρία πέρα του συμβολισμού κάποιο ιδιαίτερο ρόλο το πρόσωπα διότι τα οικονομικά μεγέθη που διακυβέβονταν ήταν στην στρατόσφαιρα), έπρεπε κάπως ο ακροδεξιός πόλος ακόμα και αν δεν υπήρχε με όρους δρομίσιους, να δημιουργηθεί εν’όψει της λιτότητας και της κοινωνικής καταστροφής που έπαιτε. Ήταν θα μπορούσε να πει κανείς μία λύση των αφεντικών για τις συνθήκες της εποχής, το είδος αντίβαρου που χρειάζονταν για τις εργασιακές/ταξικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Αποτελούνταν από τον σκληρό πυρήνα του κράτους (απόστρατους,καραβανάδες,αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες) σε σύνδεση και αλληλεπικάλυψη με τη μαφιόζικη πτέρυγα της οικονομίας, με άλλα λόγια συγκροτούσε τα προωθημένα κρατικά συμφέροντα. Με την επίσημη απόσυρση της οργάνωσης στα τέλη του 2020 η οποία ήταν το νομικό και επικοινωνιακό πατρονάρισμα ενός δεκαετούς πολύμορφου αντιφασιστικού αγώνα, οι απανταχού φύρερ μείναν πολιτικάάστεγοι και διασπάστηκαν σε μικρότερες ομάδες και πυρήνες. Η μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού προς τον ανοιχτό ρατσισμό, την απροκάλυπτη θανατοπολιτική και τον κοινωνικό κανιβαλισμό γινόταν από τη Δημοκρατία σε επίσημο θεσμικό επίπεδο χωρίς να έχει ανάγκη τη συνδρομή τους, θολώνοντας παράλληλα τα όρια του εθνοπατριωτισμού με τον πιο μισάνθρωπο φασισμό. Ένα άλλο απόστημα της ελληνοδημοκρατίας είναι η ιδεολογικο- συνειδησιακή ενίσχυση της έννοιας της ιδιοκτησίας μετά την οικονομική τρομολαγνεία του 15΄ και την φρίκη των μεσαίων στρωμάτων ότι θα πεθάνουν στην ψάθα χωρίς την στοργική αγκαλιά ενός δυτικόστροφου κράτους, ή ενός κράτους εν γένει. Η ευρεία συντηρητικοποίηση των μαζών και η συσπείρωση γύρω από τις πανανθρώπινες αξίες όπως το my house, my car, my property, my life, my επίδομα, μαζί με την από τα πάνω μετατόπιση των περισσοτέρων δεινών στη μεταναστευτική κρίση παγκοσμίως λες και αυτή προήλθε από παρθενογένεσση, έχουν φέρει στο προσκήνιο μία κάστα παράφρονων που δε τους λες και νεοναζί αλλά ο περίσσιος πατριωτισμός τους, τα social media μαζί με τα ευκολοχώνευτα alt-right αφηγήματα και η αίσθηση ατιμωρησίας (όχι από το κράτος αλλά απο την ίδια την κοινωνία, την γειτονιά και την πλατεία), τους έχουν οπλίσει το χέρι.Η συστηματική δολοφονική πολιτική του ελλ. κράτους απέναντι στους μετανάστες και τους ρομά είναι υπερπολαπλάσια από την δύναμη των ίδιων των φασιστών να καθορίσουν την μοίρα τους με όρους κινήματος. Χρειάζονται μια στο τόσο μία δολοφονία κάποιου 15χρονου ρομά από μπάτσο για να νιώσουν ότι προστατεύονται, χρείαζονται να δούνε έναν μετανάστη να βαπτίζεται ως διακίνητης σε ένα στρατοδικείο κάποιου νησιού και να τρώει 100 χρόνια κάθειρξη, χρειάζονται να δούνε την όλο και εντεινόμενη καταστολή του -στην ουσία του- ανταγωνιστικού χώρου, απο τους μπάτσους (βλέπε ζιζάνια, άνω κάτω πατησίων, στέκι πανεπιστημιούπολη, στέκι καλιαρντά στη νομική, εν εξελίξει συνθήκη εκβιασμού του ΕΚΧ Σχολείο κτλ). Έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι το λιμενικό μπορεί να βυθίσει αν όχι τούρκικες πολεμικές φρεγάτες, έστω μια τράτα με 700 μετανάστες. Ωστόσο οργανωμένοι φασίστες και εθνικοσοσιαλιστές υπάρχουν, ντουρώνονται και με ευρείες κοινωνικές συμμαχίες δείχνουν να επιζητούν εδαφικοποίηση. Όσο υπάρχουν ακροδεξιά μορφώματα στη βουλή και κοινοβουλευτικές επιχορηγήσεις εκατομμυρίων, θα χτίζεται κλίμα (για την ώρα όχι οργανωμένα τάγματα) και οι ίδιοι θα νιώθουν ότι έχουν καβάτζες για να ρισκάρουν την αναλώσιμη ούτως η άλλως υπαρξή τους. Το αν κάποια κομμάτια του mainstream σύγχρονου φασισμού ζητούν περαιτέρω εκπροσώπηση για να βάλουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό αιτήματα όπως “αποπαγκοσμιοποίηση” και επιστροφή στο έθνος κράτος που ονειρεύονται, απαγόρευση εκτρώσεων, προστασία της πυρηνικής οικογένειας,της θρησκείας και εν γένει της πατριαρχίας, περιστολή πολιτικών δικαιωμάτων κτλ, το παρατηρούμε με προσοχή και οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε καθημερινά με αφοσίωση, επιμονή και σοβαρή πολιτική δουλειά. Αυτό δε σημαίνει πως δε θα βρεθούν και για αυτούς ή κάποιους από αυτούς μακροπρόθεσμες, οργανωτικά αναβαθμισμένες δολοφονικές χρήσεις, όντας οι καλύτεροι φίλοι του κράτους τους. Εμάς πάντως θα μας βρίσκουν καθημερινά στη γνωστή μας θέση, ακριβώς απέναντι. Η κινηματική ιστορία είναι πλούσια, οι νίκες και οι ήττες αποτελούν σημεία αναφοράς και η συλλογική μνήμη αδιάτρητη. Έχουμε κοινωνικό, ταξικό, κινηματικό και γενεαλογικό χρέος, οι φασίστες να βρίσκονται πάντα στις τρύπες τους. Γίατι η ιστορία συνεχίζεται μόνο όταν οι αγώνες και οι συντροφικές μας σχέσεις συνεχίζονται, αλλιώς κυριαρχεί η λήθη και ο φόβος.
Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
8/9/2023
