ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ Κ. ΜΑΝΙΟΥΔΑΚΗ
ΣΑΒΒΑΤΟ 31/0 19:00 ΚΑΜΑΡΑ
Κατηγορία: Καλέσματα
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Γ. Καλαϊτζίδη, Δευτέρα 27/5, Τσιμισκή με Ναβαρίνου 19:00
Στις 18/5 με αφορμή δημοσίευση στα προσωπικά του social media, ο Γιώργος Καλαϊτζίδης, μέλος του Ρουβίκωνα συνελήφθη και διώκεται για τρομοκρακή πράξη με βάση τον 187Α. Το δικαστήριο πήρε αναβολή της δίκης για την Τρίτη 28 Μαΐου.
Ζούμε σε μια συγκυρία όπου η καταστολή και η υποτίμηση των ζωών μας διαρκώς εντείνεται. Το κράτος έρχεται να επιτεθεί προληπτικά, στα πιο καταπιεσμένα, εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας και σε όσα αγωνίζονται ενάντια στις διαρκείς αναδιαρθώσεις που επιβάλλει. Πρόκειται για ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου, η οποία εκφράζεται στα επιμέρους κοινωνικά και παραγωγικά πεδία και στοχεύει στη μεγιστοποίηση των κερδών των αφεντικών.
Το κράτος προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντά του, οχυρώνεται κατασταλτικά απέναντι σε όσους θεωρεί απειλή για την κυριαρχία του. Καταστέλλει μαζικά κινήματα, όπως το φοιτητικό, με συλλήψεις και εκκενώσεις καταλήψεων, όπως επίσης και κινητοποιήσεις μέσα σε φυλακές και κέντρα κράτησης. Διώκει αγωνιστές/ριες με αβάσιμα κατασκευασμένα στοιχεία και στοχεύει στην εξάντληση τους μέσα από προφυλακίσεις, περιοριστικούς όρους που λειτουργούν με καθεστώς άτυπης ομηρίας τους (υπόθεση των τεσσάρων διωκόμενων “Σύντροφοι/Συντρόφισσες”, προφυλακίσεις Σταθόπουλου,Π.Γεωργιάδη).Υπερεκμεταλλεύεται μετανάστες/ριες, εξοντώνοντάς τους/τες όταν δεν είναι πια χρήσιμοι. Παράλληλα εντάσσει στο περιθώριο, αποκλείοντας κοινωνικά, φυλακίζοντας και δολοφονώντας εκείνους που “περισσεύουν”. Εν ψυχρώ δολοφονίες Ρομά (Φραγκούλης,Σαμπάνης,Μιχαλόπουλος), δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα καθημερινά, η δολοφονία εκατοντάδων στο ναυάγιο της Πύλου αποτελούν συνέχεια της κρατικής πολιτικής διαίρεσης σε αυτούς που “αξίζει” να ζουν και σε εκείνους που “δεν χωράνε”.
Παράλληλα ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται να ενισχύσει την οχύρωση αυτή του κράτους. Πρόκειται για διεύρυνση της επιβολής του δόγματος “νόμος και τάξη” σε ευρύτερα κομμάτια του προλεταριάτου, για “σπρώξιμο” ακόμη περισσότερων στο κοινωνικό περιθώριο με τον μη ανασταλτικό χαρακτήρα των ποινών για μικρά αδικήματα. Οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος γίνονται όλο και πιο εμφανείς, καθώς η αστική δικαιοσύνη, πιστή στο ρόλο της, ξεπλένει επιφανείς βιαστές, παιδοβιαστές, μπάτσους δολοφόνους, μαστροπούς και μαφιόζους, ενώ από την άλλη , με τον νέο ποινικό κώδικα, στοχεύει στην ποινικοποιήση της φτώχειας, τη μετανάστευση και την πολιτική δράση ενάντια στην κυριαρχία κράτους-κεφαλαίου , δηλαδή ένα πολύ διευρυμένο κομμάτι του κοινωνικού σώματος.
Στεκόμαστε απέναντι σε κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου που αγωνίζεται. Στον καιρό που τα κράτη και τα αφεντικά θωρακίζουν τα συμφέροντα τους, η αλληλεγγύη μεταξύ καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στην εξατομίκευση, την εξαθλίωση και την τρομοκράτηση που επιβάλλουν.
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/ις παλαιστίνιους/ες, Πέμπτη 9/5, Καμάρα 19:00
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ
Οι επιχειρήσεις εκτοπισμού και γενοκτονίας που διαπράττει το ισραηλινό κράτος εδώ και 7 μήνες εναντίον των παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας, συνεχίζονται με την εισβολή στο νότιο τμήμα του συνόρου Αιγύπτου-Γάζας, στην περιοχή της Ράφα σήμερα 7/5/2024. Ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε το τμήμα του συνόρου από την πλευρά της Γάζας και ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτό, μη επιτρέποντας, όπως και από κάθε άλλη πιθανή δίοδο, ακόμη και αποστολές τροφίμων, φαρμάκων και αναλώσιμων. Οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας έχουν εκτοπίσει και περιορίσει 1,4-1,5 εκατομμύριο παλαιστίνιους/ες στο νοτιότερο σημείο της Γάζας, στην Ράφα, η οποία αποτελεί περιοχή έκτασης 64 τ. χιλιομέτρων. Οι εναπομείναντες παλαιστίνιοι/ες στη βόρεια Γάζα υφίστανται συνθήκες πείνας που προσεγγίζουν το επίπεδο λιμού, ενώ παραπλήσιες συνθηκες πείνας και εξαθλίωσης βιώνουν όσοι/ες έχουν εκτοπιστεί στη Ράφα. Από την εκκίνηση της εισβολής στη γάζα τον οκτώβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τουλάχιστον 33.000 παλαιστίνιους/ες, ενώ έχει θέσει ως στόχο την πλήρη στρατιωτική κατοχή της Γάζας και τον εκτοπισμό μεγάλης μερίδας των παλαιστινίων από τα εδάφη της Γάζας.
Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που έχει διαδραματίσει η μορφή έθνος-κράτος ως αδιανόητα βάρβαρο απέναντι στους πληθυσμούς των οποίων την εξόντωση ή τον εκτοπισμό θεωρεί επικερδείς. Η οργανωμένη μορφή έθνος-κράτος έχει προχωρήσει πολλές φορές στην ιστορία σε μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, σε εθνοκαθάρσεις και σε γενοκτονίες. Οι παλαιστίνιοι/ες από το 1948 υφίσταται μαζικές εκτοπίσεις, μαζικές δολοφονίες και φυλακίσεις, αποκλεισμούς από νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καύσιμα και τρόφιμα από το κράτος του ισραήλ, το οποίο ασκεί εποικιστικές πολιτικές και πολιτικές εθνοκάθαρσης και απαρτχάιντ εις βάρος αραβόφωνων παλαιστινίων. Η Γάζα βρίσκεται υπό καθεστώς αποκλεισμού από το 2006, αποτελώντας τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, ενώ η Δυτική Όχθη βρίσκεται υπό κατοχή. Οι λέξεις «κατοχή», «αποκλεισμός», «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «αποικιοκρατία», «επεκτατισμός», «εποικισμός», άλλωστε είναι σύμφητες με τους διάφορους τρόπους δημιουργίας των εθνών-κρατών και με την θεμελίωση των εθνικών αφηγημάτων.
Στην γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κράτος συναινεί και συμμετέχει και το ελληνικό κράτος μεταξύ άλλων. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και περνάει μέσα από την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της. Το ελληνικό κράτος από τη μία πολεμάει με σκοπό την υπεράσπιση του εγχώριου κεφαλαίου (εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενεργειακές συμφωνίες κλπ) και προς εξασφάλιση των διακρατικών του συμμαχιών – Ε.Ε., ΝΑΤΟ, διμερείς συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία κλπ. Ενώ από την άλλη μέσω της εξωτερικής πολιτικής του ( συνέδριο MED5) προτείνει και διαμορφώνει πολιτικές εναντίον των μεταναστ(ρι)ών στις υπόλοιπες χώρες τις ευρώπης, διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, επιδιώκοντας την τιθάσευση και ομοιογένεια (προς το συμφέρον του) στο εσωτερικό του.
Οι παλαιστίνιοι, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα υπό διωγμό με βάση ταξικά, φυλετικά ή έμφυλα κριτήρια, έχουν εκφράσει την αντίστασή τους εναντίον του καθεστώτος απάρτχαϊντ υπό διάφορες μορφές. Στα επαναλαμβανόμενα σφαγεία της Μέσης Ανατολής, οφείλουμε να βλέπουμε όχι απλώς “γεωπολιτικούς παίκτες”, αλλά τις ίδιες τις κινήσεις και τις ανάγκες των προλετάριων είτε στην παλαιστίνη είτε στη συρία είτε στην υεμένη. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των δυτικών δυνάμεων είτε του αυτοαποκαλούμενου “άξονα της αντίστασης” αντιβαίνει των συμφερόντων του οποιουδήποτε προλεταριάτου. Ως εκ τούτου τασσόμαστε με την διεθνιστική αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους, στους εκτοπισμένους και στους μετανάστες παλαιστίνιους/ες. Να φωτίσουμε οποιαδήποτε φωνή εντός του κράτους του ισραήλ αντιτίθεται στη γενοκτονία (άρνηση στράτευσης, αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους). Οφείλουμε παράλληλα να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή της ελλάδας και να αναδείξουμε τις δομικές αντιφάσεις του -όπως και όλων των κρατών-, το οποίο υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος του ντόπιου προλεταριάτου και των μεταναστριών και συμμετέχει σε συρράξεις, αποκλεισμούς και πολέμους, όπως στην ουκρανία και τη μέση ανατολή. Όπως οι διαδηλώσεις και οι καταλήψεις σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το τελευταίο διάστημα έχουν καταφέρει να φέρουν στο προσκήνιο την ευθύνη και των ΗΠΑ στη γενοκτονία των παλαιστινίων, έτσι οφείλουμε στο εδώ και τώρα να αναδείξουμε τις ευθύνες του ελληνικού κράτους και να οξύνουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στις μητροπόλεις.
Καλούμε σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στους/ις παλαιστίνιους/ες, Πέμπτη 9/5, Καμάρα 19:00
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ/ΕΣ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Κάλεσμα σε αντιφασιστική εργατική συγκέντρωση, Τρίτη 7/5 , Τσιμική με Γούναρη στις 11:00 πμ
Η επίθεση του κράτους στο προλεταριάτο, με την πλήρη υποτίμηση της ζωής και της εργασίας, με την ποινικοποίηση των ας εργασιακών και πολιτικών διεκδικήσεων, με τους αποκλεισμούς από την υγεία και τους ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στους φασίστες και στους εθνικιστές να αποπροσανατολίσουν τις ευθύνες και να αλλάξουν τους ρόλους θύτη-θύματος στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται. Έτσι, παρουσιάζουν ως θύμα όχι τον εργάτη, αλλά τα προνόμια που φέρει λόγω της εθνικότητάς του και λόγω του φύλου του. Οι έννοιες του έθνους και της Τάξης είναι μεταξύ τους αντιπαραθετικές, καθώς όσοι/ες προτάσσουν την φαντασιακή κοινότητα του έθνους ως “βαλλόμενη”, αντιλαμβάνονται κοινά συμφέροντα μεταξύ ελλήνων αφεντικών και ελλήνων εργαζομένων. Παράλληλα παρουσιάζουν ως “θύτες” το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, κλείνοντας το μάτι στην τεράστια εργασιακή εκμετάλλευση που δέχονται οι τελευταίοι από τα ντόπια αφεντικά, ενώ παράλληλα πολεμούν διαχρονικά με λύσσα τον εργατικό συνδικαλισμό, ως γνήσιοι υπέρμαχοι του κεφαλαίου. Οι ντόπιοι εκμεταλλευόμενοι οφείλουν να αντιληφθούν τα κοινά συμφέροντα που έχουν με τους προλετάριους μετανάστες/ριες και ότι αυτά έρχονται σε πλήρη αντιπαράθεση με εκείνα των αφεντικών. Άλλωστε τα παραδείγματα της δράσης των φασιστών σε χώρους εργασίας έχουν αποδείξει ιστορικά την απόλυτη ευθυγράμμισή τους με τους στόχους της αστικής τάξης. Στο πλαίσιο του ιστορικού τους ρόλου ως δεκανίκι της αστικής τάξης, οι φασίστες του ιερού λόχου, προσπαθούν να ξεπλύνουν της ευθύνες του έθνους-κράτους και να στρέψουν την προσοχή στην κατεύθυνση της εθνικής ενότητας, σε βάρος της ταξικής ενότητας. Για αυτό επιχειρούν να βγουν από τις τρύπες τους με την επωνυμία 4Ε, παραπέμποντας στους φασίστες της 3Ε, των οποίων η οργάνωση έκανε -μεταξυ άλλων- πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Κάμπελ τον Ιούνιο του 1931, πυροβολούσε διαδηλωτές στις μεγάλες απεργίες των καπνεργατών τον Μάιο του 1936 και αποτελούσε στρατιωτικό παρακρατικό βραχίονα στη θεσσαλονίκη. Τα οργανωμένα κινήματα και ο κόσμος που φέρει ταξική αντιφασιστική συνείδηση δεν θα αφήσει χώρο δράσης στα τσιράκια των αφεντικών.
Ενάμιση αιώνα μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2024 δεν είναι το ομογενοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι ΄΄προνομιούχοι΄΄ εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.
Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων εργατικών δολοφονιών.
Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.
Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες “μαξιλαράκια” να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Από τις φοιτήτριες που δεν τα βγάζουν πέρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, ενοίκια, και πανάκριβα είδη πρώτης ανάκης, τις εργατικές οικογένειες που οι μισθοί τελειώνουν στις 20 του μήνα, ως τους αποκλεισμένους που η ακρίβεια τους οδηγεί κυριολεκτικά στην εξόντωση, το κόστος ζωής και η αντιμετώπισή του έχουν μετατραπεί στο βασικότερο επίδικο της εποχής.
Το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους όσον αφορά την ακρίβεια είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακρυά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών. Πως μπορεί άραγε να πειστεί κανείς ότι η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα του Ρωσοουκρανικού όταν το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί και να κερδίσει και από αυτόν τον πόλεμο. Αφενός τροφοδοτώντας την Ουκρανία με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, προσχωρώντας διακηρυκτικά αλλά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-ΕΕ, αφετέρου κάνοντας μπίζνες με ρωσικά πετρέλαια, επαναβαφτίζοντας τα. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και με την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι συρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της.
Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με διάφορες μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Η απεργία πείνας δεκάδων στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο ήρθε να φωτίσει για άλλη μια φορά τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τους πλεονάζοντες πληθυσμούς. Από τη μία εφαρμόζωντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας στην ΕΕ την πολιτική των κλειστών συνόρων, με pushbacks και καθημερινές δολοφονίες στο Αιγαίο, από την άλλη στοιβάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε camps.
Ακόμη και όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από την πλήρη ποινικοποίησή τους , την φυλάκιση, τις ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συνοδεύουν κάθε αίτηση ασύλου(για να απορριφθούν τελικά), καταλήγουν να υπόκεινται σε άγρια εργασιακή εκμετάλλευση στην γαλέρα της ελληνικής οικονομίας , σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων, όπου τα αφεντικά τους απομυζούν εκμεταλλευόμενα το καθεστώς ημινομιμότητάς τους. Από τους μετανάστες που δουλεύουν νυχθημερόν σε άθλιες συνθήκες ως εργάτες γης σε χωράφια της Πελοποννήσου μέχρι αυτούς που μεταφέρονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δουλέψουν στα jumbo και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, η εξαθλίωση των μεταναστών μετατρέπεται σε δυσθεώρητο όφελος στις τσέπες των αφεντικών.
Η πολιτική αυτή, ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται το κράτος μετανάστριες και Ρομά, τις αποκλεισμένες και τους φυλακισμένους αποτελεί και παράδειγμα του που στοχεύει, εξαπλώνοντας πολλές φορές στρατηγικές πειθάρχησης, στον βωμό των κρίσεων που προαναφέρθηκαν. Δημιουργούνται επίσης εσωτερικές υλικές αντιθέσεις στους καταπιεσμένους, αλλά και ευκαιρίες αφαίμαξης των μεταναστριών, από μικρότερα και μεγαλύτερα αφεντικά. Καλλιεργείται και ενισχύεται επίσης η εθνική ενότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, άλλοτε υπό το πέπλο μιας ΄΄απειλής΄΄ από το τουρκικό κράτος(πλήρως συνεργαζόμενο στο μεταναστευτικό, αλλά και στρατιωτικά και οικονομικά) και άλλοτε της απειλής του μετανάστη. Έτσι εμποδίζονται από το να αναδειχθούν οι ταξικές αντιθέσεις, μέσω κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών, ταξικά καταπιεσμένων.
Η ταξική εκμετάλλευση των αποκλεισμένων, είναι αλληλοτροφοδοτούμενη με τα ρατσιστικά-φασιστικά αφηγήματα.Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ΄΄αντιθεσμικό΄΄ προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο ακροδεξιά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά ΄΄σωματεία΄΄ που δημιουργούν, το χαρακτηριστικό παράδειγμα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όπου πρόσφεραν προστασία υπέρ των εργολάβων και των αφεντικών (με αντισυνδικαλιστικές και αντιμεταναστευτικές επιθέσεις), τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσιμη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.
Το κράτος πειθαρχεί βέβαια και τους καταπιεσμένους μέσω της καταστολής. Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί – έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις. Κάθε πολιτικός-συνδικαλιστικός αγώνας,οι πορείες για τα Τέμπη, οι απεργοί της Μαλαματίνας, οι φοιτήτριες στο ΑΠΘ, οι εξεγέρσεις στα camps, έρχονται αντιμέτωποι με τους πραιτοριανούς της δημοκρατίας, που από κοινού με τη δικαστική εξουσία εκδικούνται όποιον τολμά να αντισταθεί.
Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Άλλα ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.
Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί, ώστε να μπουν τα πρώτα θεμέλια αμφισβήτησης της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης των αγώνων μας σε εργατοπατέρες, άλλοτε της εργοδοσίας(ΓΣΕΕ) και άλλοτε των ορίων που θέτουν οι κομματικές ηγεσίες. Κόντρα σε (ευρω)εκλογικές αυταπάτες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εναλλαγή των διαχειριστών του κράτους.
Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…
Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,
Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.
O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός
ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Απεργιακή πορεία 1ης Μαϊου, Καμάρα 10:30
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ – ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 1Η ΜΑΗ
Κάλεσμα αλληλεγγύης στον Homayoun Sabetara
Άμεση απελευθέρωση του Homayoun Sabetara!
Τα κράτη και οι στρατοί είναι οι “διακινητές”, οι βασανιστές και οι δολοφόνοι!
Η περίπτωση του Homayoun Sabetara δεν είναι πρωτότυπη για το ελληνικό κράτος και την ελληνική δικαιοσύνη. Ένας μετανάστης κυνηγημένος από το κράτος καταγωγής του, στην περίπτωση μας το Ιράν, που εξαναγκάστηκε να οδηγήσει όχημα από το σημείο αναχώρησης κοντά στα τουρκοελληνικά σύνορα, στο οποίο επέβαιναν επτά επιπλέον άτομα, καταδικάζεται σε μια δίκη παρωδία -χωρίς διερμηνεία, παράτυπα και παράνομα- με την εξαιρετικά βαριά κατηγορία του “διακινητή”. Ο Homayoun Sabetara καταδικάστηκε σε 18 χρόνια κάθειρξη και έχει ήδη εκτίσει, άδικα, τα 2,5.
Με την ίδια κατηγορία, και με τον ίδιο, συνοπτικό και βάναυσο, τρόπο απονομής “δικαιοσύνης” στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται χιλιάδες ακόμη μετανάστες. Την ίδια στιγμή που το ελληνικό λιμενικό συνεργάζεται ανοιχτά με τους δουλεμπόρους της Λιβύης, που πνίγει εν ψυχρώ χιλιάδες μετανάστ(ρι)ες σε όλο το μήκος των συνόρων, που δολοφονεί στον Έβρο, όσοι και όσες διαφύγουν της δολοφονικής του πολιτικής, αν τυχόν βρίσκονται στο τιμόνι οποιουδήποτε οχήματος κατηγορούνται για διακίνηση. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν εκατοντάδες κρατούμενοι μετανάστες που φυλακίστηκαν γιατί “διακινούσαν” την ίδια τους την οικογένεια. Ακόμα και στο ναυάγιο της Πύλου, τον Ιούνιο του 2023, 9 μετανάστες θεωρούνται υπεύθυνοι για το τραγικό ναυάγιο που κόστισε τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους, ενώ όλες και όλοι γνωρίζουμε πως δολοφονήθηκαν από το ελληνικό λιμενικό. Οι πολιτικές των επαναπροωθήσεων, των δολοφονιών στα σύνορα, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των φυλακών είναι κομμάτι του κοινωνικού πολέμου μεταξύ του δίπτυχου κράτος -κεφάλαιο και του σύγχρονου προλεταριάτου και για αυτές είναι συνένοχο όλο το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου (πασοκ συριζα νδ).
Η φυλάκιση του Homayoun Sabetara, όπως και των χιλιάδων παρόμοιων περιστατικών, πρέπει να σταματήσει τώρα
Ντόπιες και μετανάστριες να γκρεμίσουμε κέντρα κράτησης και φυλακές
Καλούμε συγκέντρωση αλληλεγγύης τη Δευτέρα 22/4, 9 πμ, στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης όπου ξεκινάει η δίκη.
Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Κάλεσμα στην συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες
KAMIA ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΜΕΝΗ
Το βράδυ της Δευτέρας 01/04, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων, δολοφονείται η Κυριακή από τον πρώην “σύντροφό” της. Βρέθηκε στο ΑΤ, ζητώντας βοήθεια, καθώς γνώριζε ότι η ζωή της απειλούνταν από αυτόν και πως την περίμενε έξω από το σπίτι της. Στο παρελθόν είχε καταγγείλει τον ξυλοδαρμό και βιασμό της από τον 39χρονο δολοφόνο. Οι μπάτσοι την διώχνουν αδιαφορώντας, και ενώ εκείνη ζητάει να την μεταφέρουν με περιπολικό στο σπίτι της,την ώρα που βρίσκεται έξω από το ΑΤ, ο πρώην σύντροφός της την μαχαιρώνει θανάσιμα. Για άλλη μια φορά το κράτος που υπόσχεται ασφάλεια, νόμους και προστασία πολιτών αδυνατεί να ανταπεξέλθει σε οποιονδήποτε ρόλο του. Στα ΑΤ κολαστήρια, που μπάτσοι βιάζουν, δολοφονούν, προφανώς και οποιοσδήποτε έχει χώρο να σκοτώνει τη σύντροφό του. Πριν από δύο μήνες άλλη μια γυναικοκτονία συνέβη και στην περιοχή της Χαριλάου.
Το χέρι του δολοφόνου κάθε φορά, το οπλίζει η πατριαρχία. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο άντρες νιώθουν άνετα να κακοποιούν ή και να σκοτώνουν θηλυκότητες καλλιεργείται καθημερινά, από την αδιαφορία των περαστικών για ένα παραβιαστικό περιστατικό σε μία γειτονιά, τις επιθέσεις σε άτομα που παρεκκλίνουν από την “κοινωνική νόρμα”,την ασφυκτική ετεροκανονική (ελληνική)οικογενειακή ανατροφή, τις κοινωνικές παρέες μάτσο αντρών, τη συνεχή πίεση για απόδειξη της κυριαρχικής αρρενωπότητας μέσω της βίας, τη συνεχή υποτίμηση του βιώματος των θηλυκοτήτων στην πατριαρχία,μέχρι όταν βγαίνουν στα κανάλια Μπαλασκες για να τους δώσουν το “know how”. Από τους βιασμούς μεταναστ(ρι)ών που συμβαίνουν στα σύνορα και τις παρενοχλήσεις στα κέντρα κράτησης μέχρι την ενοχοποίηση των θηλυκοτήτων λόγω του που κυκλοφορούν ή του τί φοράνε.
Η δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ καταπιεσμένων (θηλυκοτήτων και μη), η ενίσχυση και η δημιουργία νέων δομών αλληλοβοήθειας στις γειτονιές, είναι επιλογές τις οποίες οφείλουμε να ενισχύσουμε. Η συνειδητοποίηση ότι η καταπίεση που ασκεί η πατριαρχία και το κράτος προωθούν η μία την άλλη, δείχνει ότι η διαμεσολάβηση που κάνει το κράτος και οι θεσμοί του, οδηγούν απλώς στην διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης.Το σπάσιμο της κοινωνικής απομόνωσης,η ενδυνάμωση και η αλληλεγγύη προς αυτά τα κοινωνικά κομμάτια που δέχονται την πατριαρχική βία (με τις γυναικοντονίες, ως αποκορύφωμα της πατριαρχικής επιβολής) πρέπει να αντιστραφεί μέσα στις γειτονιές από εμάς τις ίδιες/τους ίδιους/τα ίδια.
Συγκέντρωση ενάντια στην έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες Πέμπτη 18/04 18:00 πλατεία Χαριλάου
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΙ ΠΥΡΗΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
ΗΤΑΝ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ, ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
Ανάρες-Ομαδα δράσης & αλληλεγγύης
8η Μάρτη : Hμέρα μνήμης & οργής
8η Μάρτη: Ημέρα μνήμης και οργής
Μία από τις πιο σημαντικές απεργίες για την παγκόσμια φεμινιστική, εργατική ιστορία είναι αυτή των κλωστοϋφαντουργών εργατριών στη Νέα Υόρκη, στις 8 Μαρτίου 1857. Μια μαζική-μαχητική διεκδίκηση που καθρέφτισε τη συσσωρευμένη οργή για την αέναη πατριαρχική καταπίεση, με πολιτικό επίδικο το πώς αυτή μετασχηματιζόταν στο πλαίσιο της εποχής. Ως πλαίσιο της εποχής μπορεί να θεωρηθεί η προσαρμογή και το πέρασμα της πατριαρχικής καταπίεσης στα καπιταλιστικά-κρατικά μοντέλα (ανά)παραγωγής, επομένως και η πρωτοεμφανιζόμενη ιστορικά συνθήκη: έμμισθη εργαζόμενη γυναίκα (16ωρα σε κάποιο βιομηχανικό κάτεργο). Πριν από αυτή την ιστορική σύγκρουση με το τότε υπάρχον, είχε προηγηθεί ένα συνεχές και αδιαμφισβήτητο πλέγμα πατριαρχικής επιβολής που ασχέτως πολιτικών-πολιτειακών συστημάτων (πόλη-κράτος, δουλοκτησία, μοναρχία, φεουδαρχία, καπιταλιστικό έθνος-κράτος) ήταν πάντα εκεί να θυμίζει ότι η πατριαρχία είναι δομικό στοιχείο της εκάστοτε εξουσίας και γεννάει ιεραρχία, γεννάει ιδιοκτησία. Έκτοτε, έχει χυθεί άπλετο αίμα στους αγώνες για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε σε κανένα κράτος να μετατρέψει μεθοδικά τις μέρες μνήμης & εξέγερσης, σε γιορτές και τους αντιπατριαρχικούς αγώνες σε εν δυνάμει αφομοιώσιμα και ακίνδυνα προτάγματα, εντός του δημοκρατικού, φεμινιστικού τόξου.
Στη βάση της λογικής ότι η έμφυλη βία ενυπάρχει και αλληλοσυμπληρώνεται από άλλες καταπιέσεις, δεν μπορούμε να αποποιούμαστε τις ευθύνες της καθημερινής και επίμονης εναντίωσης σε αυτήν. Όταν μια καταπίεση τέμνει κάθετα και οριζόντια τις κοινωνικές σχέσεις, είναι αναγκαία όλα εκείνα τα αναλυτικά εργαλεία και οι πρακτικές, που μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις όποιες χειραφετητικές προοπτικές εντός του συστήματος Κράτος-Κεφάλαιο-Πατριαρχία. Γιατί η συνεχής αναπαραγωγή μικροεξουσιών εντός του κοινωνικού σώματος ανακυρρήσει τον κυρίαρχο λόγο (κράτος) ως διαμεσολαβητή των πάντων, μας απομακρύνει από τη συνολική χειραφέτηση και διαρρηγνύει το συνεκτικό ιστό των από τα κάτω αγωνιζόμενων υποκειμένων. Το πολύμορφο του αγώνα ενάντια σε κράτη, θεούς και δαίμονες, καθίσταται εύθραυστο όταν η ενορχηστρωμένη κρατική μηχανή αναλαμβάνει ρόλο ρυθμιστή των ζωών και των σχέσεών μας, αφομοιώνοντας αντιστάσεις και λειαίνοντας τις αιχμές, καταλαγιάζοντας έτσι, την οργή μας. Ο νέος Ποινικός Κώδικας και οι υποτειθέμενες τροποποιήσεις του για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, αποτελούν χαρακτηριστικότατο παράδειγμα απόπειρας αφομοίωσης και αποπολιτικοποίησης του ζητήματος. Στο ίδιο πλαίσιο νόμου που προεξοφλούνται μαζικές ποινές, πρόστιμα και εγκλεισμοί μικρής η μεγάλης διάρκειας για διευρυμένα πλέον κομμάτια του πολιτικού αγώνα, της κοινωνικής βάσης και του περιθωρίου, ταυτόχρονα η έμφυλη βία με κάποιο μαγικό τρόπο “ελαττώνεται” με κρατική παρέμβαση μέσω της απειλής του σοφρωνισμού. Τα κελιά είναι αποθήκες ψυχών. Στόχος λοιπόν, είναι η καταστροφή τους, όχι η εξιδανίκευση τους στα μάτια των μικροαστών και των κανίβαλων, ως αναγκαία πειθάρχηση για την εύρυθμη λειτουργία της Δημοκρατίας. Εμείς, εστιάζουμε στις κραυγές (απ΄τα κελιά) μεταναστριών, αναρχικών συντροφισσών, τοξικοεξαρτημένων/κακοποιημένων θηλυκοτήτων. Το βίωμα αυτών των υποκειμένων φωτίζει το σκότος του κράτους και όχι μια ταξικά διαρθρωμένη νομική προσέγγιση περί προστασίας της πυρηνικής οικογένειας από τον ίδιο της τον εαυτό(που είναι το ίδιο το πατριαρχικό θεμέλιο). Μια άλλη πρόσφατη απόπειρα αφομοίωσης (από το κράτος) αντιπατριαρχικών αντιστάσεων και ταυτόχρονης αντεπίθεσης από τον διογκωμένο ακροδεξιό πόλο, ήταν η νομοθέτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Με λίγα λόγια, ένα οικοδόμημα που βασίζει την εθνική του συγκρότηση στην ετεροκανονική αναπαραγωγή και δημιουργεί συνεχώς ανδρικά πρότυπα ισχύος(ετοιμοπόλεμα) και ηρωίδες θηλυκότητες πολυεργαλεία(εργαζόμενη, μάνα, σύζυγος) παρουσιάζεται πάλι ως προστάτης, απλά και μόνο νομοθετώντας, έχοντας φροντίσει να ναρκοθετήσει τους δρόμους, τα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους και τις πλατείες με άκρατη ομοφοβία και ρατσισμό.
Panic buttons επιφυλάσουμε εμείς στο κράτος, όχι αυτό σε μας. Οι προαναφερθέντες απόπειρες του “κοσμικού” ελληνικού κράτους να διαμεσολαβήσει ανοιχτά πλέον τις έμφυλες διαστάσεις της βίας, πρέπει να αποδομηθούν καθολικά, με βάση την πραγματικότητα και με όπλο την πολιτικοποίηση -αδιαμεσολάβητα- των επιμέρους ζητημάτων, έχοντας καθημερινή παρουσία και παρέμβαση στους χώρους εργασίας μας, στο σπίτι μας, στους συντρόφους μας, εκεί που η έμφυλη βία ανθίζει, εκεί που η έμφυλη βία συγκαλύπτεται, αναπαράγεται, δολοφονεί. Όταν το κράτος αποπειράται να αντλήσει συναίνεση και εμπιστοσύνη από τις θηλυκότητες, με σκοπό να του επικοινωνήσουν το παραβιαστικό τους βίωμα, είναι σα να αποκόπτει τις αλλοτριωμένες κοινωνικές σχέσεις που λειτούργησαν ως αίτιο, από το αποτέλεσμα. Οι μπάτσοι που δέρνουν ό,τι κινείται, χτυπάνε πορείες, βιάζουν, εξαπολύουν σεξιστικό/τρανσοφοβικό οχετό, βασανίζουν συντρόφους και στήνουν κρατικά πογκρόμ κάθε βδομάδα σε φτωχούς, μετανάστριες και ρομά, είναι αναντίστοιχο να καθιστώνται αρμόδιοι εμπιστοσύνης περιστατικών έμφυλης βίας, ενώ είναι οι ίδιοι που την ασκούν. Από τα κυκλώματα trafficking με εμπλοκή μπάτσων, μαφιόζων μέχρι την δικαστική συγκάλυψη και την απόλυτη μιντιακή υποστήριξη σημαίνοντων βιαστών και παιδοβιαστών (Λιγνάδης, Φιλιππίδης, Γεωργιάδης, Λεβέντης, Μίχος), ο ρόλος του κράτους στην διατήρηση της πατριαρχικής πυραμίδας, είναι αδιάψευστος και καθημερινός. Ειδικά όσον αφορά τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες του περιθωρίου, το κράτος είναι παρόν μόνο και μόνο για να επιβάλλει τους όρους της ταξικής τους γκετοποίησης.
Όσον αφορά τις θηλυκότητες που βιώνουν πέρα από την πατριαρχική καταπίεση και την επιπλέον συνθήκη της ταξικής ή φυλετικής υποτίμησης/διάκρισης, εκεί το κράτος και το κεφάλαιο λεηλατούν κανονικά ζωές σε μαζική κλίμακα, εισάγοντας πολλαπλά καθεστώτα εξαίρεσης. Έχοντας κάθε κίνητρο να δημιουργούν συνεχώς νέα πεδία υπερεκμετάλλευσης και υποτίμησης ορισμένων ζωών(προς όφελος άλλων), το πολιτικό προσωπικό και τα αφεντικά δημιουργούν μεσοστρώματα πιέζοντας κι άλλο προς τον ταξικό πάτο τις μετανάστριες, τις ρομνί, τις άστεγες. Τα περιθωριοποιημένα αυτά κομμάτια του πληθυσμού κρίνονται ως μη άξια να υπάρξουν, να αναπτυχθούν, να αναπαραχθούν. Η πατριαρχία δε βιάζει και σκοτώνει μόνο, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πλαίσιο εντός του οποίου οργανώνονται και οι κεφαλαιοκρατικά οριζόμενες, παραγωγικές σχέσεις, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις καταπιέσεις και εκμηδενίζοντας τις πιθανότητες, η εξαθλιωμένη ατομικότητα να σηκώσει κεφάλι, να ενταχθεί σε μια κοινότητα, να συλλογικοποιήσει τις αντιστάσεις της. Είτε πρόκειται για την Αλβανία, την Ρουμανία και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ και της Γιουγκοσλαβίας, είτε πρόκειται για την Συρία, το Κονγκό και το Πακιστάν, το ελληνικό κράτος δημιουργεί πάντα νέα πεδία εκμετάλλευσης για τις φτωχοποιημένες θηλυκότητες που είχαν την ατυχία να περάσουν το κατώφλι του. Όσον αφορά τις έγκλειστες χρήστριες, τις τρανς οροθετικές, τις άστεγες και όσες προσπαθούν να επιβιώσουν ύπο καθεστώς συννοσηρότητας, όλες αυτές οι περιπτώσεις αποτελούν “θύματα” του κοινωνικού πολέμου, αορατοποιημένες υπάρξεις, δίχως επιλογές, μεσ΄ την ανέχεια και την εξαθλίωση.
Να γίνουμε κοινωνική απειλή, να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας απέναντι στο κράτος, στην πατριαρχία, στο παπαδαριό. Να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης όπου τα επιζώντα άτομα θα μπορούν να επικοινωνήσουν τα βιώματα τους, να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα. Να ανοίξουμε καταλήψεις, να δημιουργήσουμε δομές στήριξης στις γειτονιές. Να μην ξανά νιώσει καμία μόνη απέναντι στον (παρα)βιαστή της.Θα μας βρουν απέναντι σε κάθε προσπάθεια αφομοίωσης των από τα κάτω κινημάτων, ενάντια σε κάθε επιβολή, καταπίεση, εξουσία.
ΟΛΑ/ΕΣ/ΟΙ ΚΑΜΑΡΑ 18:00
*ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ*
ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΡΜΑΙΚΟ
ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΝ ΟΛΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΟΙ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΕΤΡΕΣ
Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Συγκέντρωση – Πορεία για τη γυναικοκτονία στην Καλαμαριά
Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2024 στις 19.00, ΔΗΜΑΡΧΕΙΟ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ
Κείμενο για τη γυναικοκτονία της 41χρονης Γ.
Από το βράδυ της πρωτοχρονιάς αγνοούνταν 41χρονη έγκυος, που διέμενε στην Καλαμαριά. Λίγες μέρες μετά βρίσκεται δολοφονημένη μέσα σε ένα μπαούλο, από τον γυναικοκτόνο σύντροφό της και τον συν-γυναικοκτόνο φίλο του, κάπου στη Χαλκιδική. Η 41χρονη Γ. ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού. Μετά την σύλληψη των δύο συνεργών, διέρευσε από δικαστικούς κύκλους η πληροφορία ότι το συγκεκριμένο σκουπίδι(σύζυγος της 41χρονης) έιχε εκκρεμή δικογραφία εις βάρος του για βιασμό συγγενικού του προσώπου. Ο γυναικοκτόνος(προς έκπληξη κανενός) αποτελούσε γνωστό ελληνορθόδοξο σκουπίδι της περιοχής, άλλον έναν πατριώτη, άλλον ένα ευσεβή πολίτη που και πολλά δικαιώματα να είχε δώσει, πληρόυσε όλα τα σάπια μικροαστικά κριτήρια της συγκάλυψης από τη γειτονιά. Και κατόπιν ψάξαμε να βρούμε ένα σύννεφο για να πέσουμε..
Σ’ αυτόν τον πατριαρχικό ζόφο, που ονομάζεται κοινωνία, καμιά μας δεν κοιμάται και με τα δυο της μάτια κλειστά. Για το κράτος το ζήτημα της μετρίασης της πατριαρχικής βίας, είναι ένα θέαμα, ένα καθησυχαστικό άρθρο στον νέο ποινικό κώδικα. Είναι ένα θεσμικό κίνημα #Metoo, ένα panic button, η “γιορτή” της γυναίκας, μια ωδή στην Ελληνίδα μάνα που αξίζει σεβασμό για το θεάρεστο έργο της στην αναπαραγωγή του έθνους. Εν κατακλείδι, αυτό που μένει επικοινωνιακά είναι διάφορες μορφές αποπροσανατολισμού από ένα καλά δομημένο σύστημα το οποίο σπέρνει φόβο, κακοποιήσεις, δολοφονίες και κατακρεουργημένα σώματα καταπιεσμένων.
Το πρώτο πεδίο διάδρασης και μίμησης κάθε ατόμου είναι η οικογένεια. Μία κοινωνική ομάδα, δομικά κατασκευασμένη να πειθαρχεί στους έμφυλους ρόλους τα μέλη της. Αναπαράγει το αφήγημα της γυναίκας-μάνας-ερωτική συντρόφου-εργαζόμενης, ένα μέλος χαμηλά στην ιεράρχηση της οικογένειας αφού είναι κοινωνικά επιβεβλημένο το να εκτελεί υποχρεώσεις προς όφελος των υπόλοιπων μελών. O πατέρας-αρχηγός, εξακολουθεί να είναι το ιερατείο, ο εντολέας,αυτός που -και χέρι να τολμήσει να σηκώσει- όλα του συγχωρούνται. Τα πρόσφατα παραδείγματα γυναικοκτονιών είναι αμέτρητα και τα media προσπαθούν εναγωνιωδώς να πείσουν τους πληβείους και τα βαλλόμενα από την έμφυλη βία υποκείμενα ότι το κάθε συμβάν είναι απομονωμένο και ανάξιο πολιτικής ανάλυσης/παρέμβασης. Μερικούς μήνες νωρίτερα, πάλι στην Καλαμαριά δολοφονείται 42χρονη από τον μπάτσο σύντροφο-γυναικοκτόνο της. Είναι σημαντικό να σημειωθεί η ιδιότητα του κάθε γυναικοκτόνου, αφού, η ίδια τους η θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι συμβάλλει στο να οπλίσουν το χέρι τους.
Πέρα από την εκάστοτε ταυτότητα που φέρει ο κάθε βιαστής, γυναικοκτόνος, αρκεί η ηγεμονικά αρσενική του ιδιότητα, η οποία είναι δομημένη να επιβάλλεται-να κυριαρχεί. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο ανέκαθεν θρέφει την ανισότητα των φύλων με αποτέλεσμα συνεχώς να ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικά -οποιασδήποτε μορφής- έμφυλης βίας.Έχουν κατακλυστεί τα media από δολοφονημένες από «εγκλήματα πάθους», από «άρρωστους ψυχικά» άντρες, αποπολιτικοποιώντας το βίωμα της καθημερινής καταπίεσης και στιγματίζοντας παράλληλα τα άτομα με ψυχική νόσο. Περιττό να αναφέρουμε πως το ίδιο αφήγημα ψυχοφοβίας που ξεπλένει την ηγεμονική αρρενωπότητα και τις κοινωνικές συνθήκες που την επιτρέπουν, χρησιμοποιείται παράλληλα για τις θηλυκότητες που αντιστέκονται στην πατριαρχία για να τις ονοματίσει “τρελές/υστερικά/υπερβολικές”. Ακόμα πιο περιττό να αναφέρουμε πως στο σημείο συνάντησης των καταπιεσεων τάξης-φύλου-φυλής τα άτομα που δέχονται τη σεξιστική βία και έχουν κάποια ψυχική νόσο(πχ όταν αντιμετωπίζουν συνθήκες ψυχιατρικού εγκλεισμού ή εκφράζουν συμπτώματα)περιθώριοποιούνται ακόμα περισσότερο στις διεκδικήσεις τους.
Μέσα στο πλαίσιο συντήρησης της πατριαρχικής εξουσίας, σημαντικότατο ρόλο εξακολουθεί να έχει η εκκλησία. Όντας βασικός πυλώνας του έθνους-κράτους, εξακολουθεί να επιβάλει συγκάλυψη μαζικής κλίμακας και να έχει τη δικιά της ατζέντα, επηρεάζοντας συνειδήσεις και ποτίζοντας την <<ευκολόπιστη>> κοινωνία με ματαιοδοξία, μισαλοδοξία και πολιτικές καμπάνιες συνεργαζόμενο με κόμματα και θεσμικούς φορείς. Εκπληρώνοντας τις περισσότερες φορές τις επιταγές του κράτους κι άλλωτε κάνοντας φασιστό-αντάρτικο(όταν θεωρεί ότι θίγεται ο πυρήνας των οικονομικών συμφερόντων-δογμάτων της) είναι όντως ένας σταθερός πόλος, με ιστορική συνέχεια χιλιάδων χρόνων και μεγάλη πολιτική ισχύ. Μια εκκλησία που καταργεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματος του εκάστοτε ατόμου που κυοφορεί, ιερείς που εμπλέκονται σε υποθέσεις trafficking και παιδοβιασμών/βιασμών. Μια εκκλησία που εξαπολύει ομοφοβικές, σεξιστικές,τρανσοφοβικες και ρατσιστικές ρητορικές στον δημόσιο λόγο, με ο,τι αυτά συνεπάγονται για την ελληνική πραγματικότητα, έχοντας ένα πολύ ισχυρό υποστηρικτικό δίκτυο. Κοινωνική χειραφέτηση λοιπόν χωρίς να εξαφανιστούν οι θρησκείες και οι εκκλησίες από τον γαλαξία, δεν υφίσταται. Είτε αυτές καταπιέζουν στη Δύση, είτε στην Ανατολή.
Η πατριαρχία αποτελεί δομικό συστατικό του κρατικού μηχανισμού και θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, δεν αναμένουμε κάποια αλλαγή η οποία θα προκύψει από το κράτος. Μέσα στον Δεκέμβρη, βγήκε στη δημοσιότητα ένα νομοσχέδιο έκτρωμα το οποίο αφορά τον ποινικό κώδικα. Εντός του, υπάρχουν αλλαγές που στοχεύουν στην καθησύχαση των πολιτών και στην υποτιθέμενη πάταξη της ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας με αυστηρότερες ποινές κατά των δραστών. Η ίδια η κυβέρνηση που 3 χρόνια πριν ενθάρρυνε συνδικαλιστές μπάτσους να εξαπολύουν στα κανάλια πρακτικές σε γυναικοκτόνους για ευμενέστερες ποινές. Η ίδια η κυβέρνηση/κοινωνία/κράτος που συγκαλύπτει Λιγνάδηδες, Φιλιππίδηδες, Μίχους. Η ίδια η αστική ελίτ με τσιράκια δικαστές, μπάτσους, μπράβους που συγκαλύπτει τους βιαστές της Γεωργίας, η ίδια που εμπλέκεται σε κυκλώματα trafficking. Το ίδιο κράτος που βιάζει στα σύνορα μετανάστριες. Και άλλα αμέτρητα παραδείγματα που μας αποδεικνύουν ότι με την αστική δικαιοσύνη και τον σοφρωνισμό είμαστε εκ διαμέτρου απέναντι. Δεν εφησυχαζόμαστε, είμαστε αυτές που μας ρωτάνε γιατί έμενες αφού ήξερες, γιατί δε μίλησες, γιατί δεν τον κατείγγειλες. Γιατί το δίκιο δε θα έρθει σε καμία αίθουσα δικαστηρίου, γιατί δε θα μας σώσει κανένας μπάτσος. Το δίκιο κρίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στο δρόμο τη νύχτα πηγαίνοντας προς το σπίτι.
Βιασμοί, παιδοβιασμοί, γυναικοκτονίες, trafficking, revenge porn, σωματεμπορεία, βιασμοί στα σύνορα, στα ΑΤ, στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στο σπίτι, από τον πατέρα, από τον σύντροφο, με κορύφωση πατριαρχικής επιβολής τη γυναικοκτονία και η λίστα δεν έχει τέλος. Όταν καθημερινά αντιμετωπίζουμε σεξιστική βία, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα, είναι αυτονόητο. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία πρέπει να μας βρίσκει συσπειρωμένες. Στεκόμαστε δίπλα η μία στο άλλο, αλληλέγγυα, αντιπατριαρχικά, μαχητικά, απέναντι σε κράτος, εκκλησία, καπιταλισμό.
Καμία άλλη δολοφονημένη
Μαχητικοί, αντιπατριαρχικοί πυρήνες σε κάθε γειτονιά
Ποτέ καμία μόνη,κανένα λιγότερο
Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ – Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ KΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ 5/12
Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ – Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ
Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης, έξω από το Ιπποκράτειο, στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και την επόμενη μέρα (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 12/11/2023, ο Χρήστος Μιχαλόπουλος, 17χρονος Ρομ, εκτελείται εν ψυχρώ από μπάτσο στη Βοιωτία, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, επειδή ήταν Ρομ. Οι δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ. είχαν εκτελέσει τον Οκτώβριο του 2021, άλλον ένα Ρομ, τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ
Οι ειδήσεις των δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, κάνει κάποιους να νιώθουν «ασφαλείς», άλλους να φοβούνται ή να εξοργίζονται. Αλλά είναι γνωστές σε όλους. Αποτελούν ένα «καμπανάκι κινδύνου» που μας υπενθυμίζει με τον τραγικότερο τρόπο, ότι αν δεν αγωνιστούμε και αν δεν σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη, το κράτος και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να πάψουν την άγρια εκμετάλλευση και την δολοφονική πολιτική τους απέναντι στους καταπιεσμένους.
Η ενίσχυση της εθνικής αφήγησης απέναντι στο «Άλλο» είναι βασική προτεραιότητα του έθνους-κράτους, αποσκοπώντας στην επίτευξη δύο σκοπών. Από τη μία, χτίζει κοινωνική συναίνεση γύρω από την βάρβαρη κρατική μεταχείριση όσων περισσεύουν (ρομά, μεταναστριών) και από την άλλη υπόσχεται ασφάλεια στους ντόπιους/μπαλαμούς που επιλέγουν τον ατομικό δρόμο. Τα ιδεολογικά εργαλεία κράτους-κεφαλαίου έχουν σαν υλικό στόχο την διαιώνιση των εκμεταλλευτικών σχέσεων και την επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδυνάμου.
Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του Χρήστου Μιχαλόπουλου, ομάδα φασιστών, σαν σωστά τσιράκια του κράτους, βανδαλίζουν σπίτι όπου διέμενε οικογένεια Ρομά (μητέρα έγκυος και 4χρονο παιδί ) στις Συκιές Θεσσαλονίκης, καθιστώντας το προς το παρόν μη κατοικήσιμο. Στην προσπάθεια της οικογένειας να ζήσει αξιοπρεπώς στο προηγουμένως εγκαταλελειμμένο σπίτι, βοήθησαν άτομα από τη γειτονιά.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ-ΜΠΑΛΑΜΩΝ
Η παρουσίαση των Ρομά ως φυλών που διέπονται από «πονηριά», «αναξιοπιστία» και «εγκληματικότητα» ή ακόμα και «ρομαντισμό», αποτελούν μερικά από τα μεθοδικά κατασκευασμένα ρατσιστικά στερεότυπα εις βάρος τους. Ο αντιτσιγγανισμός, σαν κομμάτι της ευρύτερης ρατσιστικής ρητορικής, υπάρχει για να δικαιολογεί την περιθωριοποίηση και την ποινικοποίηση των Ρομά. Πολλοί οικισμοί Ρομά βρίσκονται σε κακές συνθήκες με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο, με έλλειψη βασικών υποδομών, αποκλεισμούς (έμμεσους ή άμεσους) από την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι σθεναρές αντιδράσεις όσων Ρομά αντιστέκονται στη ρατσιστική-κρατική βία, δέχονται ισχυρότατη καταστολή από την αστυνομία. Ακόμα και η μικροπαραβατικότητα επισύρει μαζικές φυλακίσεις, αλλά ακόμα και εν ψυχρώ εκτελέσεις.
Το αντιτσιγγάνικο αίσθημα που υπάρχει σε μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μαζί με τα ρατσιστικά τείχη που το κράτος ορθώνει απέναντι σε ρομά και μετανάστριες, είναι εφικτό να γκρεμιστούν μόνο με κοινούς αγώνες και τόπους συνάντησης ρομά-μπαλαμών-μεταναστριών, μακριά από τη διαμεσολάβηση των κρατικών θεσμών.
Ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη στους μετανάστες, οι κοινοί αγώνες των καταπιεσμένων, έχουν υπαρκτές εκφάνσεις. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αγώνα, βλέπουμε την ανατίμηση των δικών μας ζωών και την προοπτική για τη συγκρότηση ενός μαχόμενου πολυεθνικού προλεταριάτου.
Η κατάληψη του σχολείου που πήγαινε ο Χρήστος από συμμαθητές/ριές του, η αλληλεγγύη ατόμων της γειτονιάς στην οικογένεια στις Συκιές, οι κοινοί αγώνες του κινήματος της Αθήνας με την οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη, οι συγκεντρώσεις και συναντήσεις ρομά-μπαλαμών πέρσι στη Θεσσαλονίκη, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα αντίστασης ενάντια στους ρατσιστικούς διαχωρισμούς.
Πορεία για τον ένα χρόνο από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο, 5/12 Καμάρα, 18:00
* Στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για τη δολοφονία του 17χρονου Ρομ, Χρήστου Μιχαλόπουλου *
ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΗ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ
ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ
Ανάρες, ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης