Συντάκτης: anares

Καλεσμα σε συνελευση για πορεια για Β.Μαγγο στο Βολο

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ για ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ στον ΒΟΛΟ

Έχουν περάσει σχεδόν δυόμισι χρόνια από αυτές τις μέρες που αποτελεί υπόσχεσή μας το να μη τις ξεχάσουμε ποτέ. Να μη λησμονηθεί και να απαντηθεί πολιτικά όπως της αναλογεί η περίπτωση του ξυλοδαρμού και βασανισμού του Β. Μάγγου από τους ένστολους δολοφόνους της δημοκρατίας.

Τα προηγούμενα χρόνια συντελέστηκε η κορύφωση ενός συνεχώς διευρυνόμενου και ριζοσπαστικού κινήματος κατά της ίδιας της ύπαρξης της ΑΓΕΤ στο Βόλο, εργοστάσιο στο οποίο πρωτολανσάρονταν μέχρι να γενικευτούν πανελλαδικά, “καταπράσινες” νεοφιλελεύθερες ιδέες όπως η μαζική καύση σκουπιδιών για χαμηλού κόστους παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας για τα αφεντικά. Ένα εργοστάσιο που βρίσκεται εντός αστικού ιστού και ευθύνεται για τους υψηλούς δείκτες καρκινοπάθειας και αναπνευστικών ζητημάτων στην περιοχή. Ένα εργοστάσιο που μειώνει το προσδόκιμο ζωής μιας ολόκληρης πόλης και μια διοίκηση που την βγάζει καθαρή με καμιά δωρεά όταν φτάσει η κατάσταση στο σημείο να της ασκούν επικοινωνιακή πίεση ακόμα τα φιλαράκια της. Το κίνημα αυτό λοιπόν που προαναφέρθηκε ήταν και είναι οργανικά συνδεδεμένο με τους αγώνες για το νερό στο Πήλιο και τον ευρύτερο αγώνα κατά της καπιταλιστικής λεηλασίας όλων των φυσικών πόρων.

Η πιο συγκρουσιακή πορεία που κατάφερε να επιδείξει αυτό το κίνημα (σπλάχνο του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης και της περιοχής με τη έμπρακτη αλληλεγγύη ομάδων και συλλογικοτήτων από όλη τη χώρα) κατεστάλη πρωτοφανώς για τα δεδομένα του Βόλου. Όρθωσε στα ίσια ανάστημα απέναντι σε τοπική αυτοδιοίκηση, μπάτσους και κυνικές “από τα πάνω” επιλογές όπως η περαιτέρω ενίσχυση της συνεργασίας του κράτους με την ΑΓΕΤ-Lafarge μέσω της επιπλεον νομοθετικής θωράκισης της καύσης σκουπιδιών. Κόντρα στον αγώνα αυτόν το κράτος απάντησε με μαζικούς ξυλοδαρμούς στην πορεία και στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στην ΓΑΔΜ, με δικογραφία που περιέχει και κακουργηματικές διώξεις, με εντάλματα και αστυνομικές επιχειρήσεις σε σπίτια και συνδέσμους. Συνέχισε με τραμπουκες από ασφαλίτες σε συντρόφους, σε συγγενείς τους, ακόμα και στους χώρους εργασίας τους.

Αλλά εκεί που οι μπάτσοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους είναι η περίπτωση του Μπίλυ, τον οποίο αφού χτύπησαν και ακινητοποίησαν μπροστά στα δικαστήρια, έπειτα βασάνισαν και πέταξαν ημιθανή έξω από το Α.Τ. στην άλλη πλευρά της πόλης από το νοσοκομείο, αντιλαμβανόμενοι πολύ καλά τι μεγέθους σωματική ζημιά προκάλεσαν (που αποδεικνύει το ιατρικό πόρισμα κατά το εξιτήριό του). Με το ίδιο το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ να δηλώνει την επόμενη μέρα ότι δεν υπήρξε τραυματισμός στο Βόλο. Βασανισμοί αγωνιστών/ριών συμβαίνουν διαχρονικά από τα ένστολα σκουπίδια, δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη ως προς αυτό. Ενίοτε πετυχαίνουν τον σκοπό τους, μέσω της κρατικής τρομοκρατίας, αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί οτι η μόνη ρεαλιστική απάντηση έρχεται μέσω δικαστικής εξιλέωσης και συστημικής συνδιαλλαγής με ενα αλληλοτροφοδοτούμενο κατασταλτικό σύμπλεγμα αστυνομίας, αστικοδικαστικού συστήματος και μιντιακού συνωνθυλεύματος. Ενα σύμπλεγμα απρόσωπο, που εν τη γενέσει του, αποκλειστικό σκοπό και στόχο έχει να υπερασπίζεται την εξουσία του κράτους και τους συσχετισμούς δυνάμεων μεταξύ καταπιεστών-καταπιεσμένων ως έχουν.

Λύση αμέση εύκολη στο εδώ και στο τώρα δεν υπάρχει. Όσο δίκαια δομημένος είναι ο κόσμος της εξουσίας και της καταπίεσης, τόσο δίκαιη θα είναι και η “δικαιοσύνη” του. Είναι μάταιο, παραπλανητικό, να επιδιώκουμε ανθρώπινη μεταχείριση από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους. Το “κοινωνικό” του πρόσωπο υπάρχει μόνο όταν η κοινωνική ειρήνη είναι διασφαλισμένη. Όταν αυτή διαρραγεί το κράτος είναι κράτος, εξουσία, απάνθρωπο.
Τα παραδείγματα πολλά και χωρίς λόγο περαιτέρω ανάλυσης.

Λύση είναι μόνο ο αδιάλλακτος εξεγερτικός και επαναστατικός αγώνες, ενάντια στο κράτος, τον καπιταλισμό και τις αξίες τους. Όσο για τα ένστολα ή μη σκουπίδια, μπροστάρηδες της κυριαρχίας, η απάντηση που τους αρμόζει θα δοθεί στους δρόμους, στο κοινωνικό πεδίο, όχι στις δικαστικές αίθουσες.

ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΔΕ ΘΑ ΞΕΧΑΣΤΕΙ ΤΙ ΚΑΝΑΝ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ

Καλούμε ανοιχτή συνέλευση στη ΣΘΕ, τη Δευτέρα 10/10 στις 20.00 για τη συγκρότηση μπλοκ ενόψει της πανελλαδικής πορείας στις 15/10 στο Βόλο

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης “Ανάρες”

 

Σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την κοινωνία…

σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την κοινωνία…

Η εξέγερση στο Ιράν δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Οι παγκόσμιες εξεγέρσεις που ήταν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας πριν την πανδημία, δείχνουν πως επιστρέφουν ακόμη πιο δυνατές. Από τη Χιλή ως τα κίτρινα γιλέκα, μέχρι και το Ιράν όπου ήδη από το 2019 κλιμακώνεται ένα πολύπλευρο κύμα αγώνων και διεκδικήσεων ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία που διακόπτεται μόνο όταν με αφορμή το ξέσπασμα της πανδημίας παίρνονται ραγδαία μέτρα αντιεξέγερσης, και αφού έχει ήδη κοστίσει τη ζωή σε εκατοντάδες αντιφρονούντες αγωνιστές και αγωνίστριες.

Η εξέγερση είναι παντού. Δεν υπάρχει πόλη ή περιοχή στο Ιράν που να μην είναι στον δρόμο. Τα πανεπιστήμια απεργούν, τα σχολεία υπολειτουργούν, οι γυναίκες βγαίνουν στους δρόμους, η κανονικότητα της εξουσίας έχει κλονιστεί. Το μόνο που έχει απομείνει στους φρουρούς της είναι η ωμή βία. Οι κρατικές αρχές, επισήμως, έχουν ανακοινώσει 87 νεκρούς. Εκατοντάδες έχουν συλληφθεί και τραυματιστεί. Όμως η εξέγερση, ακόμη, καλά κρατεί.

Το υποκείμενο που εμφανίζεται στους δρόμους έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλες σύγχρονες εξεγέρσεις. Στους δρόμους λύνεται και ξεδιπλώνεται το έμφυλο με το εθνοτικό, το ταξικό με το πολιτικό ερώτημα της εποχής.Τα υποκείμενα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των σύγχρονων κοινωνική αγώνων είναι γυναικεία, μιλάνε πολλές γλώσσες, είναι το γρανάζι στα κάτεργα της οικονομίας και απαιτούν ορατότητα και δικαίωμα στην ισότιμη συνύπαρξη. Κυριαρχεί το σύνθημα της Ροζάβα, στα κουρδικά Zhen-Zhian-Azadi, Γυναίκα-ζωή-ελευθερία, τραγουδούν το Bella Ciao στα φαρσί, επαναφέρουν συνθήματα της επανάστασης που έριξε τον Σάχη, καίνε τις μαντήλες, κόβουν τα μαλλιά τους σε ένδειξη πένθους και οργής, βγαίνουν στον δρόμο με ή χωρίς μαντήλες, κάτι νέο έχει ήδη γεννηθεί.

Σε κάποιους δείχνεις το φεγγάρι και κοιτάνε το δάχτυλο. Η σχετικά μεγάλη κάλυψη της εξέγερσης, στην αρχή, από τα Δυτικά media έκανε διάφορους να βρίσκουν “Δυτικό δάχτυλο” στις εξεγερμένες. Να ταυτίζονται με τον Χαμεινί που στο σημερινό του διάγγελμα είπε πως οι διαδηλώσεις διοργανώθηκαν από το Ισραήλ και τις Η.Π.Α. Πόσο αίμα γυναικών και νέων, πόσους θανάτους και εν ψυχρώ εκτελέσεις χρειάζονται για να ταχθούμε ολόψυχα με το δίκιο του αγώνα; Το Ιράν είναι η χρήσιμη αντιπολίτευση στον Δυτικό κόσμο. Μια αντιπολίτευση σε συνέργεια και αντίθεση με τον Δυτικό κόσμο ενώ είναι εντός ενος εξαιρετικά προωθημένου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, με εμπορικές κι άλλες ενεργές σχέσεις με διάφορες δυτικές κρατικές δυνάμεις. Ακόμη το υβρίδιο θρησκευτικού φονταμενταλισμού+νεοφιλελευθερης διαχείρισης σ’ ένα σύγχρονο κράτος που συναντάμε στο Ιράν δεν είναι ούτε μοναδικό, ούτε συναντάται μόνο σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Αρκεί κανείς να δει την Ουγγαρία του Ορμπάν, την Σερβία μα… και την δική μας περίπτωση.

…οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία.

Στηρίζουμε τον αγώνα στο Ιράν, στηρίζοντας τις αγωνιζόμενες μετανάστριες εδώ. Συμμετέχουμε στην διαδήλωση που καλεί το Stop War on Migrants το Σάββατο 8/10 στις 12 το μεσημέρι.
Ο αγώνας των μεταναστ(ρι)ών για χαρτιά, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ελευθερία μετακίνησης είναι και δικός μας αγώνας. Δεν μπορεί να υπάρξει διεθνιστική αλληλεγγύη αν δεν υπάρξουν κοινοί αγώνες μεταξύ όλων των καταπιεζόμενων τάξεων ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.

“Ανάρες” Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους Β. Σταθόπουλο και Δ. Χατζηβασιλειάδη 26/9/2022

<<Ένα κράτος δεν μπορεί να έχει καμία ηθική, το περισσότερο που μπορεί να έχει ένα κράτος είναι μια αστυνομία>>, Αλμπέρ Καμύ ,
και πιο συγκεκριμένα μια ΄΄αντι΄΄τρομοκρατική.

Τον Οκτώβρη του 2019 πραγματοποιείται ληστεία σε πρακτορείο ΟΠΑΠ στην Αθήνα, όπου τραυματίζεται ο αναρχικός Δ. Χατζηβασιλειάδης, που έπειτα αποφεύγει την σύλληψη μέχρι τις 9 Αυγούστου του 2021. Αναλαμβάνει την ευθύνη της ληστείας, όπως και την κατοχή οπλισμού της οργάνωσης ΄΄Επαναστατικής Αυτοάμυνας΄΄(ανενεργής από το 2017) και καταδικάζεται σε 16 χρόνια κάθειρξης για συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, ένοπλη ληστεία και διακεκριμένη οπλοκατοχή με τον τρομονόμο 187Α.

Το ίδιο ακριβώς κατηγορητήριο βαραίνει και τον αναρχικό Β. Σταθόπουλο που συλλαμβάνεται στο σπίτι του στις 8 Νοεμβρίου του 2021 μετά από έρευνες της ΄΄αντι΄΄τρομοκρατικής σε πλήθος σπιτιών. Καταδικάζεται σε 19 χρόνια κάθειρξης, σε μια δίκη-φαρσοκομωδία χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο. Το μόνο ΄΄έγκλημα΄΄ που έκανε ο ίδιος ήταν η αλληλεγγύη που έδειξε, καθώς πρόσφερε ιατρική βοήθεια στον τραυματισμένο σύντροφό του το βράδυ της ληστείας. Όπως αναφέρει και ο ίδος :
«Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση-έννοια η οποία εμπνέει το ευρύτερο κίνημα, είναι βασική συνιστώσα για να χτιστεί ένας κόσμος ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κοινή πρακτική των ανατρεπτικών κινημάτων παγκοσμίως. Η έμπρακτη αλληλεγγύη δεν είναι θέση, είναι στάση ζωής, είναι ζήτημα συνείδησης, γίνεται βίωμα στη ζωή μας.»
Αυτοί είναι και οι λόγοι που το κράτος προσπαθεί να την ποινικοποιήσει και να την καταστείλει, γνωρίζοντας πολύ καλά πως βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο από αυτή.

Η περίπτωση του Σταθόπουλου, αν και είναι μια τεράστια σκευωρία, δεν εξέπληξε κανέναν. Τουλάχιστον όχι αυτούς που τόσα χρόνια βλέπουν τον πιο σκοτεινό μηχανισμό της ελληνικής αστυνομίας να κατασκευάζει υποθέσεις τρομοκρατίας και ενόχους από το πουθενά, να ποινικοποιεί προσωπικές, φιλικές, συντροφικές σχέσεις, να φυλακίζει άδικα αγωνιστές. Όλα αυτά φυσικά εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κατασταλτικής πολιτικής, απέναντι σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Είτε πρόκειται για απεργούς σε εργοστάσιο, είτε για αγωνιζόμενους φοιτητές, είτε για φεμινιστικές πορείες κατά των βιασμών, είτε για μετανάστες που διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, η αστυνομία επεμβαίνει για να διασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών. Στην αντιμετώπιση του ΄΄εσωτερικού εχθρού΄΄ έρχονται έπειτα να συμβάλουν η αστική δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ, χτυπώντας ποινικά και επικοινωνιακά τους ανθρώπους που παλεύουν για μια καλύτερη ζωή, για την καταστροφή αυτής της σαπίλας που ονομάζεται καπιταλισμός.

Ως κομμάτι των καταπιεσμένων, είναι καθήκον μας να μη λυγίσουμε απέναντι σε αυτό το κατασταλτικό μένος, να μην σταματήσουμε να εκφράζουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας, να μην αφήσουμε κανένα σύντροφο μόνο του απέναντι στη βαρβαρότητα.

Αλληλεγγύη στους αναρχικούς Σταθόπουλο και Χατζηβασιλειάδη
Άμεση απελευθέρωση του Σταθόπουλου , που είναι ήδη 3 χρόνια στην φυλακή χωρίς κανένα στοιχείο
Μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής

https://www.kinimatorama.net/event/141895#p3

Πορεία για τα 4 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ / της Zackie Oh.

Πορεία για τα 4 χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ / της Zackie Oh.
Στην Ομόνοια κι αν έγινε ληστεία, μπάτσοι και αφεντικά κάναν δολοφονία!
Αλληλεγγύη στις εξεγερμένες στο Ιράν!

 

4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΑCKIE ΟΗ!

4 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΑCKIE ΟΗ!

Έχουν περάσει 4 χρόνια από τη μέρα της δολοφονίας του Ζακ /της Zackie Oh! Στην Ομόνοια, από ένα όχι και τόσο σπάνιο κράμα κοινωνικών κανίβαλων. Δύο νοικοκυραίοι καταστηματάρχες λίντσαραν μέχρι θανάτου ένα άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, επειδή βεβήλωσε το “ιερό” της ατομικής ιδιοκτησίας του ενός και οι μπάτσοι το αποτελείωσαν γιατί αυτή είναι η δουλειά και η πρακτική τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, καθ’όλη τη διάρκεια του δολοφονικού ξυλοδαρμού και της βίαιης προσαγωγής ενώ ο Ζακ βρισκόταν ήδη σε ημιθανή κατάσταση, ένα πλήθος φιλήσυχων πολιτών στο κέντρο της Αθήνας παρατηρούσε αμίλητο, βάζοντας κι αυτό το λιθαράκι του στο ψηφιδωτό της σιωπής και της σήψης.

Στο βωμό της πολιτικής υπεράσπισης της κυριαρχίας, το μιντιακό κατεστημένο επιδίωξε λυσσαλέα και πολυεπίπεδα να ξεπλύνει τους καταστηματάρχες και την ΕΛ.ΑΣ, παρουσιάζοντας τις ταυτότητες του ληστή, του οροθετικού, του τοξικοεξαρτημένου, του άλλου, ως περιθωριακές και επικίνδυνες, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο, εκπομπή να διεξάγει γκάλοπ για το κατά πόσο η συμπεριφορά του καταστηματάρχη είναι δικαιολογημένη από τη στιγμή που “απειλήθηκε” η ιδιοκτησία του. Έχουμε δει αναρίθμητες φορές τον αστικό λόγο, αφού έχει αρχικά στοχοποιήσει περιθωριοποιημένες και κατατρεγμένες κοινωνικές ομάδες, στη συνέχεια να παράγει τα κατάλληλα αφηγήματα κινητοποιώντας και συντηρώντας τα ρατσιστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά, ξεπλένοντας βασικούς πυλώνες διαιώνισης της εξουσίας του και των διαφόρων πλεγμάτων της. Τέτοιο αποτελεί και η διασφάλιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της οποίας το κράτος μπαίνει ως εγγυητής ενώ οι μπάτσοι του λαμβάνουν αστείρευτη προστασία ηθικά-πολιτικά- νομικά, με κάθε τρόπο και μέσο. Είναι τόσο σημαντική για την κυριαρχία, που δε διστάζει να την υψώσει στο επίπεδο της ζωής για να δικαιολογήσει έτσι την απώλεια της δεύτερης, στο βωμό της πρώτης.

Οι αιτίες της δολοφονίας της Ζackie και του μετέπειτα ξεπλύματος της δεν περιορίζονται μόνο στην προστασία της ιδιοκτησίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η αστική αφήγηση επιχείρησε και σε ένα βαθμό πέτυχε να ενεργοποιήσει αυτοματισμούς μερίδας της κοινωνίας, “πατώντας” επάνω στις καταπιεσμένες κοινωνικές ταυτότητες του Ζακ. Σε πρώτο χρόνο, να πείσουν ότι κάποιος που ληστεύει αξίζει να σκοτωθεί στο ξύλο, ενώ όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχε προσπαθήσει να ληστέψει, προσπάθησαν να “σκοτώσουν” αυτη τη φορά τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ζακ. Τα ΜΜΕ έφεραν στη δημόσια σφαίρα πτυχές του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και των επιλογών του Ζακ ώστε να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα από την θηριωδία της δολοφονίας και να πυροδοτήσουν ξανά κοινωνικούς αυτοματισμούς και προκαταλήψεις ενάντια σε τοξικοεξαρτημένους, queer και γενικά σε όσων παρεκκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση. Η πατριαρχία, αποτέλεσμα της οποίας αποτελούν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω αυτοματισμοί, αποτελεί θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού, ενώ και ο ίδιος ο καπιταλισμός τροφοδοτεί την διαιώνιση της πατριαρχίας. Όσο κι αν δημιουργούμε τους μικρόκοσμους μας το αχόρταγο κρατικό στομάχι περιμένει στη γωνία να μας υπενθυμίζει ότι έχει όλα τα μέσα να μας καταστέλλει. Οι ρόλοι που αποδίδονται από την πατριαρχία εντός του προλεταριάτου, και κυρίως στις θηλυκότητες, πυροδοτούν την έμφυλη καταπίεση. Η ταξική, η έμφυλη και η φυλετική καταπίεση αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του εκμεταλλευτικού, εξουσιαστικού συστήματος και η στόχευση τους είναι κοινή. Αυτή συνίσταται στην πολυδιάσπαση του ίδιου του προλεταριάτου, καθώς είναι επιδίωξη της οικονομικής ελίτ ο κανιβαλισμός μεταξύ των καταπιεσμένων. Μέσα από την διαπλοκή των εξουσιών η μία καταπίεση τροφοδοτεί την άλλη. Ο αγώνας για την υπεράσπιση της μνήμης της Ζάκι, για την αποτίναξη της πατριαρχίας, είναι παράλληλα ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος και τον εθνικισμό. Ουκ ολίγες είναι οι φορές, όπου η αστική εξουσία και συγκεκριμένα η πολιτική ελίτ έχει “χτίσει” το πολιτικό αφήγημα της εθνικής ενότητας και της “τάξης και ασφάλειας” επάνω στα κορμιά καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ετών αποτελεί η διαπόμπευση των σεξεργατριών οι οποίες είχαν απαχθεί σε επιχείρηση του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Προ. Πο. από την Ομόνοια. Στη συνέχεια, η δημοσίευση φωτογραφιών των γυναικών, μεταναστριών και ντόπιων είχε χρησιμοποιηθεί ώστε να ανακηρυχθούν ως κίνδυνος της δημόσιας υγείας, δηλαδή να ενισχύσει η αστική τάξη το δόγμα “νόμος και τάξη”. Το κράτος χρησιμοποιώντας την τακτική της δημιουργίας του εσωτερικού εχθρού, ενισχύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά στοχεύει στην όξυνση του κοινωνικού πολέμου ενάντια στις/στους καταπιεσμένες/νους.

20/09/2022

Ανάρες

Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Αντιφασιστική-Αντικρατική-Αντικατασταλτική Διαδήλωση 18/9/2022

Ο Παύλος ζει…

Εννέα χρόνια έκλεισαν από την μέρα της δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα από την φασιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Η 18η Σεπτέμβρη είναι η μέρα όπου τα ριζοσπαστικά κομμάτια των αγωνιζόμενων επιλέγουν να βγαίνουν στον δρόμο όχι μόνο ενάντια στην χρυσή αυγή, όχι μόνο ενάντια στους οργανωμένους φασίστες, αλλά ενάντια στον κοινωνικό εκφασιμό, στους αποκλεισμούς, στο κράτος, στο σύστημα που γεννά τον φασισμό, που δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον καπιταλίσμό. Στην αρχή του ίδιου έτους, στις 17 Ιανουαρίου του 2013, φασίστες της χρυσής αυγής δολοφόνησαν τον 27χρονο Πακιστανό εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν. Έχουν περάσει 9 χρόνια από το περιστατικό της δολοφονίας αντιφασίστα και από τη δολοφονία Πακιστανού εργάτη, στα οποία αναδύθηκαν και οξύνθηκαν θεμελιώδεις αντιθέσεις αυτής της κοινωνίας. Το ελληνικό κράτος χρόνο με το χρόνο απομακρύνει τον όποιον ανθρωπιστικό του μανδύα και εμφανίζει την πραγματική του υπόσταση. Συγκροτεί, θεμελιωδώς, την εθνική του ενότητα μέσα από το γνωστό τρίπτυχο εθνικισμού, πατριαρχίας και θρησκείας, μέσω του οποίου γαλουχεί γενεές πολιτών, ανεξαρτήτου κυβέρνησης, με τη δράση του σε αυτή την κατεύθυνση να είναι ολοένα και πιο κλιμακούμενη. Η ακραία έκφανση της πολεμικής του είναι ενάντια στους αποκλεισμένους και δη στους μετανάστες και τις μετανάστριες. Σε μία περίοδο που δεν υπάρχει μεγάλη ανάγκη φθηνού εργατικού δυναμικού – σχεδόν δουλείας δηλαδή – οι μετανάστριες είναι στο στόχαστρο ενός μονεμερούς πολέμου. Απελάσεις, βασανιστήρια, κλοπές, δολοφονίες είναι μερικά από τα οποία συμβαίνουν στα σύνορα από μπάτσους, λιμενόμπατσους, καραβανάδες και διάφορους “νοικοκυραίους” φασίστες. Όσοι παρόλαυτα, λόγω πολιτικής πίεσης κάποια περίοδο ή λόγω καθαρής τύχης, διέσχισαν τα ελληνικά σύνορα και δεν απελάθηκαν παράνομα εκ των υστέρων, στοιβάζονται σε ΚΥΤ (κέντρα υποδοχής ταυτοποίησης) και κέντρα κράτησης. Αυτοί δε, που υπάρχουν εντός των αστικών κέντρων πιέζονται με κάθε μέσο να τα εγκαταλείψουν και να αποκλειστούν ακόμη περισσότερο εκτός αστικού ιστού. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτή την περίοδο είναι το camp του Ελαιώνα όπου οι κάτοικοι μετανάστες και μετανάστριες αντιστέκονται σθεναρά στην προοπτική εκκένωσής του.

Από τη μία, οι ντόπιοι ακροδεξιοί των κατώτερων τάξεων, πολύ συνειδητά εναντιώνονται στις μετανάστριες, καθώς ελπίζουν ότι κάνοντας τεμενάδες στο κράτος και την αντιμεταναστευτική του πολιτική, θα γλιτώσουν από τη δική τους φτωχοποίηση. Το κράτος, από την άλλη, στο ρόλο του βασικού εκφραστή των συμφερόντων του κεφαλαίου, διασφαλίζει την “κοινωνική ειρήνη”. Διαχειρίζεται το εγχώριο εργατικό δυναμικό καθώς και τους αποκλεισμένους πλυθησμούς, πειθαρχεί το προλεταριάτο, καταπιέζει εντός και πολεμάει εκτός. Πιο συγκεκριμένα, το έθνος-κράτος μοιάζει να αποτελεί την αποτελεσματικότερη μορφή για να πετυχαίνει όλα τα παραπάνω μιας και η εν λόγω “κοινωνική ειρήνη” δεν είναι τίποτα άλλο από την εθνική ενότητα. Μία ενότητα μεταξύ εργοδοτών/εργαζομένων και εν γένει καταπιεστών/καταπιεσμένων. Αυτό που όμως δεν έχει συνειδητοποιήσει είναι το γεγονός ότι όσο περισσότερο υποβαθμίζει το βιωτικό επίπεδο του ντόπιου προλεταριάτου, βλέποντάς το από την σκοπιά υλικών όρων, τόσο πιο κοντά το φέρνει στο να συνδεθεί με το μεταναστευτικό υποκείμενο, υπό το πρίσμα των κοινών ταξικών αναγκών και καταπιέσεων. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά και να αποτελέσει εφιάλτη για το κεφάλαιο (εγχώριο και μη) αλλά και το ίδιο το κράτος.

Όσον αφορά τον οργανωμένο “δρομίσιο” φασισμό είναι ξεκάθαρο πώς το κράτος τον έχει ως όπλο στην φαρέτρα του. Άλλοτε, εαν θέλει να δημιουργήσει ασσύμετρες δυσκολίες στους αγωνιζόμενους, τον αμολάει, άλλοτε, όπου θεωρεί ότι ελέγχει καλύτερα τα πράγματα, τον εγκολπώνει πλήρως εντός πλαισίου της αστικής δημοκρατίας, προετοιμάζοντας το έδαφος για μία ακόμα πιο βαθιά κρατική θανατοπολιτική. Ένα παράδειγμα τέτοιας περιόδου είναι αυτή που διανύουμε στο σήμερα. Ο κύριος εκφραστής του οργανωμένου φασιμού των προηγούμενων ετών, η “Χρυσή Αυγή”, ξεδοντιάστηκε από τον ίδιο τον χορηγό της, το κράτος, ενώ είχαν μεσολαβησει τόσο αγώνες προοδευτικών “δημοκρατικών” πολιτών, αλλά τόσο και αγώνες ριζοσπαστών αντιφασιστών που βάλαν δύσκολα στους φασίστες και τους κρατικούς προστάτες τους. Το κράτος την ίδια στιγμή ενίσχυσε σημαντικά την λεγόμενη “θεωρία των δύο άκρων”, αποτελόντας στην πραγματικότητα το ίδιο το ένα άκρο, προσπαθεί να εμφυσήσει ιδεολογικά το “δικαίωμα” στο μονοπώλειο της βίας, για να ποδοπατήσει οτιδήποτε αμφισβητεί την ηγεμονία του.Την ίδια στιγμή η κρατική πολιτική ενσωματώνει όλο και περισσότερο τις αντιλήψεις των φασιστών και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Αρχικά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ξεπήδησαν σαν μανιτάρια και η μετανάστευση έγινε επισήμως ιδιωνυμικό αδίκημα. Στην συνέχεια αυτό επεκτάθηκε εντός του πλαισίου των “πολιτών”, των με χαρτιά υπηκόων αυτού του κράτους δηλαδή, αφού ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συνεχίσαν το έργο της εποχής 2010-2014, σαρώνοντας ότι υπήρχε για να συγκρατεί το πρότερο “κοινωνικό κράτος” με σειρά απο αντεργατικά και αντιασφαλιστικά νομοσχέδια, και ενώ είχαν μετατοπίσει το κοινωνικό συμβόλαιο προς κατεύθυνση ολοκληρωτισμού, εφάρμοσαν ως ένα βαθμό δοκιμασμένη κατασταλτική πολιτική έναντι των αποκλεισμένων, σε ευρεία κοινωνική κλίμακα.

Διώξεις, απαγόρευση κυκλοφορίας, βασανιστήρια, μπάτσοι στο πανεπιστημιακό άσυλο, υπερστρατιωτικοποίηση του κράτους, πλήρες μονοπώλειο στην ενημέρωση, ακρίβεια, ενεργειακή κρίση, διακρατικοί ανταγωνισμοί και πόλεμος αποτελούν πλέον όλο το φάσμα της καθημερινότητας μας. Όσον αφορά τις μετανάστριες, pushbacks, βασανιστήρια, ληστείες, εξώσεις από τα σπίτια τους,από τις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ, και δολοφονίες είναι καθημερινά φαινόμενα. Οι φασίστες εξαπολύουν ρατσιστικά προγκρόμ, το κράτος τα τελειοποιεί. Οι φασίστες, σαν γνήσια τσιράκια των αφεντικών, βάζουν πλάτη στα απεργοσπαστικά εργοδοτικά σωματεία, το κράτος θεσμοθετεί την απεργοσπασία και παρανομοποιεί το δικαίωμα της απεργίας. Οι φασίστες συγκροτούνται γύρω από το μίσος για τους γείτονες λαούς, η αστική δημοκρατία, από το ΚΚΕ ως την ΝΔ, σφύζει από πατριωτισμό και “τουρκοφαγία”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φασιμός είναι κομμάτι αυτού του καπιταλιστικού συστήματος. Να απαντήσουμε στήνοντας γέφυρες μεταξύ των καταπισμένων και αναχώματα ενάντια στην αποξένωση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Να δημιουργήσουμε κοινότητες ντόπιων – μεταναστών, να στηρίξουμε τους μεταναστευτικούς αγώνες. Ο φασισμός νικιέται σε όλα τα κοινωνικά πεδία και γι’αυτό το πολυεθνικό προλεταριάτο οφείλει να επαγρυπνεί ώστε να χτυπάει τον φασισμό στο σχολείο, στη σχολή, στη γειτονιά, στους χώρους εργασίας και στους δρόμους. Εμείς ακριβώς εκεί σκοπεύουμε, να διαρρήξουμε τους φραγμούς που τίθενται για να διαχωρίζουν το προλεταριάτο και να το καταστέλλουν, να χτυπήσουμε την κυρίαρχη αφήγηση, να απονομοιποιηθεί κοινωνικά, το κράτος, το έθνος, η πατρίδα, η πατριαρχία, η ηθική της εργασίας, ο ρατσισμός, η θρησκεία. Στο δυσμενές για την τάξη μας κλίμα της τελευταίας περιόδου, υπάρχουν εκφάνσεις ελπιδοφόρας αντίστασης. Στεκόμαστε δίπλα, συμμετέχουμε και πολλαπλασιάζουμε τους αγώνες και τις αντιστάσεις που προκύπτουν από τα ίδια τα υποκείμενα. Από την φοιτήρια που πετάει τούβλα στους μπάτσους, την επιζήσασα που καταγγέλει τον βιαστή, τον εργάτη στην απεργιακή περιφρούρηση, τον μετανάστη που αντιστέκεται σθεναρά στο camp του Ελαιώνα. Εκεί χτυπάει η καρδιά του δικού μας κόσμου μέσα στην αμφισβήτηση του συστήματος μέσα στην αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.

Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων.

κάλεσμα : Ανάρες*

Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

*Η ομάδα “Ανάρες” συγκροτήθηκε στην ανάγκη μιας συλλογικής πολιτικής και κινηματικής απάντησης, έξω και μακριά από λογικές κλειστών περιχαρακωσεων, με τη στόχευση να έχουν πάντοτε το “πάνω χέρι” στους αγώνες οι διαδικασίες βάσης και το ανυποχωρητο περιεχόμενο. Μια ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης που δρα για να στηρίξει και να διευρύνει κάθε ρήγμα ενάντια στην καπιταλιστικη βαρβαρότητα. Σε μια εποχή όπου η κατάσταση των καταπιεζόμενων γίνεται όλο και πιο ζοφερή, θέλουμε να είμαστε εδώ στα ωραία και στα δύσκολα, μέσα στην ένταση των στιγμών, να βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας στο να γίνει η σπίθα φλόγα, να κάνουμε την επιβίωση ζωή.

https://www.kinimatorama.net/event/141527#p7