ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΑ PUSHBACKS, ΤΙΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ
ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΚΗΡΎΞΕΙ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
“Μόλις κατάφερα να ξεφύγω από τον θάνατο στη θάλασσα,
παγιδεύτηκα στον θάνατο της φυλακής”
Αχμεντ, επιζών ναυαγίου 47 ν.μ. νοτιδυτικά της Πύλου
Δύο χρόνια πριν , στις 14 Ιουνίου του 2023 , στα ανοιχτά της Πύλου πραγματοποιήθηκε η μαζικότερη (καταγεγραμμένη) δολοφονία μεταναστών στη σύγχρονη Ευρώπη από το ελληνικό κράτος και πιο συγκεκριμένα από την υπηρεσία του λιμενικου. Σε ένα τόσο μεγάλο συμβάν, η επικοινωνιακή πολιτική δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια. Αφού παρουσίασαν τα ψέματα περί προσπάθειας του λιμενικού για διάσωση , τα οποία αποδομηθηκαν από τα πραγματικά βιντεοληπτικα ντοκουμέντα, η ωμή αλήθεια εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Το λιμενικό γνώριζε την ανάγκη βοήθειας του σκάφους και επέλεξε να το ρυμουλκήσει με αποτέλεσμα το αναποδογυρισμα της βάρκας και το θάνατο των 600+ μεταναστών.
Τα κρατικά αφηγήματα προσπαθούν από τη μία να κατευνάσουν τη σημασία αυτών που συμβαίνουν χρησιμοποιώντας προσεκτικές λέξεις που αποδίδουν διαφορετικό νόημα και συναίσθημα και ταυτόχρονα έχουν χτιστει διαχρονικά ώστε να μην υπάρχουν οι προσδοκώμενες απαντήσεις και αντιστάσεις σε τόσο εξοφθαλμες δολοφονικές πρακτικές. Η αναφορά σε “ναυάγια”, σε “τραγωδίες” η συζήτηση για εθνικο πένθος (αναφερομενοι στην κρατική καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη) έρχονται να απονοηματοδοτησουν και να αποπολιτικοποιήσουν τα ζητήματα. Έρχονται να ξεπλύνουν την θάνατοπολιτική που επιβαλλουν τα κράτη και ο καπιταλισμός. Η ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους, η οχύρωση της εθνικής συνείδησης και ομοιογένειας τόσο σε ιδεολογικό όσο και πρακτικό επίπεδο είναι το έδαφος το οποίο χτίζεται ώστε να περνάνε απαρατήρητες και χωρίς αντιδράσεις, οι δολοφονίες, τα pushbacks, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η υπερεκμετάλλευση των μεταναστών ως το φτηνό εργατικό δυναμικό.
Διανύουμε μια πολιτική συγκυρία όπου στον παγκόσμιο χάρτη τα κράτη εξοπλίζονται στρατιωτικά και βρίσκονται σε (προ)πολεμική συνθήκη. Είναι λοιπόν άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό και η παγκόσμια ανοδος της ακροδεξιάς όταν η αντιμεταναστευτικη ατζέντα και ο ρατσιστικός λόγος έχει γίνει κοινός τόπος για το σύνολο του καθεστωτικού πολιτικού συστήματος από την σοσιαλδημοκρατία μέχρι την κεντροδεξιά και την ακροδεξιά. Αυτές τις μέρες βλέπουμε να πραγματοποιούνται μαζικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις στις ΗΠΑ με ξεκίνημα στο LA, με αφορμή τον προσπάθεια απέλασης μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενιάς από τη χώρα.
Τα έθνη- κράτη ζουν υπο τον διαρκή φόβο της ένωσης του πολυεθνικού προλεταριάτου που θα δράσει εναντίον τους. Αντιλαμβάνονται ότι η εχθρική πολιτική που ακολουθούν προς τους ντόπιους και τους μεταναστευτικους πληθυσμούς θα γυρίσει μπούμερανγκ και προσπαθούν να διακόψουν οποιοδήποτε δεσμό. Για αυτο απομονώνουν τους μεταναστες, τους φυλακίζουν, γκετοποιούν πληθυσμούς (πχ Ρομά) και συνεργάζονται με τους φασίστες για τη διάσωση του εθνικού κορμου προς την αναχαίτιση των συνδέσεων.
Μα πριν απ’ όλα στη Γάζα και στην Παλαιστίνη δοκιμάζονται τα όρια της θανατοπολιτικής των κρατών και του καπιταλισμού, δοκιμάζεται και σφυριλατήται η ανθρώπινη αντίσταση. Το ελληνικό κράτος με τη συμμετοχή και την υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, παίρνει “μαθήματα” όξυνσης του πολέμου εναντίον των πλεονάζοντων πληθυσμών. Το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ λειτουργεί σαν λαγός και παράδειγμα για τις χώρες της Δύσης. Ειδικά για την Ε.Ε. που επανεξοπλίζεται σαν αστακός με αγορές όπλων κοντά 1 τρις ευρώ. Οπλικά συστήματα, μιντιακή κάλυψη, πολίτική υπεράσπιση, ανίχνευση, fake news και προπαγάνδα δοκιμάζονται σήμερα στα σώματα των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα της Ε.Ε.
Είμαστε όλες Παλαιστίνιες, είμαστε όλοι μετανάστες.
Καθ’ όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, η μετανάστευση αποτελεί μια φυσική και επακόλουθη εξέλιξη και αναγκαιότητα των ανθρώπων προς την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Στη σύγχρονη κοινωνία αυτό το “φαινόμενο” αποτυπώνεται σε μεγάλη κλίμακα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Ο καπιταλισμός και ο πόλεμος είναι οι συνθήκες οι οποίες οδηγούν ή κυρίως εξαναγκάζουν κατά κόρον ανθρώπους να φύγουν από ένα τόπο και να αναζητήσουν μια πιο ασφαλή συνθήκη. Ο σύγχρονος καπιταλισμός και η παγκοσμιοποίηση της ακραίας εκμετάλλευσης, τα εγκλήματα του κεφαλαίου που οδηγούν στην κλιματική αλλαγή και φυσικά η συνέχιση των αποικιοκρατικών σχέσεων και πολεμικών συγκρούσεων που επιδιώκουν οι σύγχρονες καπιταλιστικές υπερδυνάμεις εξαναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να προσπαθούν να διαφύγουν για ένα καλύτερο μέλλον κάπου αλλού. Και εδώ έχουμε το πραγματικό επίδικο και την ίδια την αντίφαση της πολιτικής που ακολουθείται. Η αλήθεια είναι ότι μέσω της παγκοσμιοποίησης και της διασύνδεσης των κρατών μέσω συμφωνιών(π.χ. ΕΕ) η μετακίνηση για τους ανθρώπους της Δύσης, θεωρείται κάτι το φυσιολογικό και πολλές φορές το θεμιτό στο πλαίσιο της συνεργασίας των κρατών. Όταν όμως πρόκειται για την μετανάστευση από τον *Παγκόσμιο Νότο*,την Αφρική, τις αραβικές χώρες, και ιδιαίτερα έπειτα από πολεμικές συρράξεις που οδηγούν σε μαζική μετανάστευση πληθυσμούς εκεί αντικατοπτρίζεται η πολιτική πρακτική των “ανεπτυγμένων” κρατών. Η πολιτική κατά την οποία η Δύση συμμετέχει , εντείνει και εξοπλίζει τους πολέμους που εκτυλίσσονται σε τρίτες χώρες , έχει υπάρξει το εφαλτήριο της αποσταθεροποίησης των συνθηκών σε χώρες (ξεκινώντας ήδη από την αποικιοκρατια του 15ου αιώνα μέχρι και σήμερα) και φυσικα στη συνέχεια προσπαθεί να ανακόψει και καταστείλει τη μετανάστευση, στην οποία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο. Το ελληνικό κράτος δεν είναι αμέτοχο σε όλο αυτό το παιχνίδι. Ως κράτος μέλος της ΕΕ, μέλος του ΝΑΤΟ αλλά και ως κράτος που υιοθετεί την δική του ατζέντα και στρατηγική για το μεταναστευτικό, έχει πάρει τον ενεργό
ρόλο τόσο του φύλακα όσο και του δολοφόνου των μεταναστ(ρι)ών. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στην Ελλάδα καταφθάνουν μέσα στα χρόνια δεκάδες χιλιάδες μετανάστες, είτε από τον Έβρο είτε από το Αιγαίο και Λιβυκό Πέλαγος. Σε αυτή τη συνθήκη το ελληνικό κράτος και μεσω συναποφασεων στα πλαίσια της ΕΕ, έχει αναλάβει την δολοφονική του διαχείριση, ιδιαίτερα σε περιόδους που ονοματίζει το μεταναστευτικό ως μια μεγάλη κρίση ή ακόμη και ως απειλή για την εθνική ενότητα και την δημόσια τάξη. Η δημιουργία και το ύψωμα του φράκτη στον Έβρο με τις καταγεγραμμένες δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από το στρατό, τα καθημερινά pushbacks, που πραγματοποιεί το λιμενικό στις θάλασσες είναι η αποτύπωση στην πράξη αυτής της προαναφερόμενης πολιτικής διαχείρισης η οποία έχει καταφέρει να εντυπωθει ως μια κανονικότητα χωρίς να χρειάζεται πλέον τα περαιτέρω αφηγήματα.
Όμως ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες έχει συνέχεια, βάθος και διαρκώς αναπτύσσεται. Πρόσφατα το ελληνικό κράτος παρουσίασε το νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο που προβλέπει αδιανόητα, ακόμα και με αστικοδημοκρατικά πλαίσια, μέτρα.
1. Καταρχήν καταργείται η επταετία. Μέχρι σήμερα αν κάποια/ος μετανάστρια/ης βρισκόταν, χωρίς νομιμοποίηση, στην χώρα τότε αν μπορούσε να αποδείξει ότι είναι επτά (7) χρόνια στην Ελλάδα, τότε είχε το δικαίωμα να αιτηθεί άδεια παραμονής χωρίς να έχει προσφυγικό άσυλο. Με πιο πρόσφατες ρυθμίσεις είχε μπει επιπλέον η τριετής εργασία στο ίδιο πλαίσιο. Και τα δύο αυτά μέτρα καταργούνται. Δεν υπάρχει κανένας τρόπος να βρεθεί ένας άνθρωπος χωρίς χαρτιά στη θέση να υποβάλει οποιαδήποτε αίτηση για νομιμοποίηση, έστω, της παρουσίας του, ακόμα και αν έχει περάσει δεκαετίες εδώ.
2. Οι ποινές για την παράνομη είσοδο στην χώρα εκτοξεύονται από τους τρεις μήνες στα τουλάχιστον δύο χρόνια, καθώς προβλέπονται ακόμη και τα τρία χρόνια σε περιπτώσεις που κρίνει η αστυνομία και το δικαστήριο ότι είναι επιπλέον επιβαρυντικές. Όπως αναφέρει το νομοσχέδιο, ποινικοποιείται και η παράνομη παραμονή στη χώρα μετά την ολοκλήρωση της διοικητικής διαδικασίας και προβλέπεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών, χρηματική ποινή 10.000 ευρώ, μη δυνατότητα μετατροπής ή αναστολής έκτισης ποινής, καθώς και δυνατότητα αναστολής εκτέλεσης ποινής υπό τον όρο δήλωσης του καταδικασμένου πολίτη τρίτης χώρας σε εκούσια αναχώρηση από την Ελλάδα. Η αναστολή εκκινεί με την αναχώρηση από τη χώρα. Δεν τους φτάνει, δηλαδή, που έχουν γεμίσει τα ελληνικά κάτεργα με μετανάστες που καταδικάζονται σε ποινές δεκάδων ετών γιατί κατηγορούνται ως υποτιθέμενοι διακινητές, πλέον ακόμη και να προσπαθήσεις να παραμείνεις στη χώρα και μετά την αρνητική έκβαση της αίτησης ασύλου, ακόμη κι αν δεν έχεις παρανομήσει σε οτιδήποτε άλλο, να κινδυνεύεις όχι μόνο με απέλαση, αλλά με με χρόνια ολόκληρα στη φυλακή…
3. Όμως ακόμη και στις μετανάστριες και στους μετανάστες που έχουν πάρει προσωρινή άδεια παραμονής ο έλεγχος της ζωής τους γίνεται ακόμη πιο ασφυκτικός. Συγκεκριμένα προστίθενται ως αντικειμενικά κριτήρια που αποτελούν κίνδυνο διαφυγής α) η μη ύπαρξη κατοικίας ή γνωστής διαμονής, β) η άνευ προηγούμενης ενημέρωσης των αρμόδιων αρχών εγκατάλειψη ή μεταβολή τόπου κατοικίας ή γνωστής διαμονής και γ) η άρνηση υποβολής σε ταυτοποίηση με βιομετρικά ή άλλα μέσα. Αν κάτι απ’ όλα τα παραπάνω δεν συνάδει με τη νέα νομοθεσία η “διοικητική κράτηση” ή ακόμα και η φυλάκιση θα είναι η ποινή.
Μαζί με το νέο αντιμεταναστευτικό νομοσχέδιο έρχεται και το νέο Σύμφωνο της ΕΕ για τη μετανάστευση και το άσυλο στο οποίο, μεταξύ άλλων, γενικεύεται η ταχύρρυθμη διαδικασία συνόρων, κατά την οποία οι αιτούντες/αιτούσες άσυλο θα κρατούνται για 12 εβδομάδες στα σύνορα το δίχως άλλο, εισάγεται και διευρύνεται το πλάσμα δικαίου της «μη συντελεσμένης εισόδου», ώστε να νομιμοποιείται η κράτηση αιτούντων/αιτουσών άσυλο χωρίς πρόσθετες προϋποθέσεις, και επιπλέον, μεθοδεύεται η άμεση επιστροφή όσων αξιολογούνται ως “μη δικαιούχοι διεθνούς προστασίας” ή φτάνουν από τις “ασφαλείς τρίτες χώρες”. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Θεσμοθετείται με τον πλέον “επίσημο” τρόπο η μη τήρηση της αρχής της μη επαναπροώθησης από τα κράτη, ή, ακόμα πιο απλά, τα “pushbacks” γίνονται νόμιμα με σφραγίδα της ΕΕ. Η μη συντελεσμένη είσοδο σημαίνει πως για ένα χρονικό ορίζοντα κάποιων ημερών (συζητάνε για 7 μέρες) ένας άνθρωπος που περνάει τα σύνορα, είναι σα να μην τα έχει περάσει, σα να μην έχει κανένα δικαίωμα να υποβάλει κανένα αίτημα προς εξέταση, στην πραγματικότητα δεν έχει -και πλέον νόμιμα- κανένα ανθρώπινο δικαίωμα. Τα pushbacks, δηλαδή οι δολοφονίες εν ψυχρώ στο Αιγαίο και στα χερσαία σύνορα, δεν θα χρειάζεται πια να γίνονται με κουκούλες και καλυμμένα διακριτικά από τα σκουπίδια του λιμενικού και των συνοριοφυλάκων. Θα γίνονται απολύτως νόμιμα. Η δολοφονία στην Πύλο δεν ήταν εξαίρεση ούτε πριν γίνει, αύριο θα είναι, όμως, και απολύτως σύννομη με το ελληνικό κράτος και την Ε.Ε.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΣΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΤΗΣ ΠΥΛΟΥ
ΠΟΡΕΙΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 14/6 12.00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.
Ανάρες, Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
Αναγκαίο υστερόγραφο:
Ο πόλεμος εναντίων των μεταναστ(ρι)ών στην χώρα αυτή έχει μεγάλη ιστορία και συνέχεια. Κομμάτι του δεν είναι μόνο η ρατσιστική ΝΔ και η ακροδεξιά ουρά της. Είναι όλες οι κυβερνήσεις από το ΠΑΣΟΚ του αντιαλβανικού πυρετού, ο ΣΥΡΙΖΑ της εξάπλωσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της νομιμοποίησης των pushbacks μέχρι την υπερψήφιση του μπόνους των 600 ευρώ στους πραιτωριανούς του κράτους, μόλις μια μέρα μετά την Πύλο, απ΄όλο το πολιτικό φάσμα της Βουλής. Οπότε οι προσπάθειες κάποιων πρώην και επίδοξων κυβερνητικών κομματιών και κομμάτων να πάρουν χώρο στο δρόμο θα πρέπει να μας βρει όλους και όλες απέναντι.
