Στους δρόμους ξανά!
Για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,
Τετάρτη 5 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου
Στην απεργία στις 28 Φεβρουαρίου συντελέστηκε, αδιαμφισβήτητα, ένα κοινωνικό γεγονός. Ένα κοινωνικό γεγονός που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό επειδή ήταν και η πιο επιτυχημένη, σε συμμετοχή, απεργία που έχει γίνει ποτέ. Η ιστορικά ασύγκριτη συμμετοχή κόσμου στην απεργία και στις διαδηλώσεις σε όλες τις πόλεις έφερε στο προσκήνιο, για μιά ακόμη φορά, τον υπαρκτό διχασμό που υπάρχει στην κοινωνία. Διχασμός που είναι υπαρκτός σε όλες τις δυτικές καπιταλιστικές χώρες και εκφράζεται, με ηχηρό πλέον τρόπο, και εδώ. Η προδιαγεγραμμένη κοινωνική σύγκρουση έχει μπει ήδη στις ράγες και το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών έφερε μονάχα την αφορμή για να αρχίσει να εμφανίζεται με μαζικό τρόπο αυτό το χάσμα μεταξύ εξουσίας και υποτελών τάξεων. Δική μας υποχρέωση είναι να βαθύνουμε και να οξύνουμε αυτό το ρήγμα, μέχρι το σημείο της μη επιστροφής.
Στις 28/2 συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι. Από την πρώτη στιγμή μετά το συμβάν, ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποίησε όλες τις δυνατές μεθόδους για να προστατεύσει από τα κοινωνικά πυρά τον εαυτό του. Η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο ένα “υπολογισμένο ρίσκο” στο κυνήγι της μεγιστοποίησης των κερδών, γεγονός που καθιστά τα Τέμπη ένα προμελετημένο έγκλημα. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που σκότωσε -λίγους μήνες μετά τα Τέμπη- 600 μετανάστ(ρι)ες στην Πύλο, στο όνομα της ασφάλειας. Η πραγματικότητα, ο τόπος και ο ιστορικός χρόνος εντός των οποίων συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν τέτοιας δολοφονικής, αντιπρολεταριακής φύσης, εγκλήματα, αγνού ταξικού μίσους των ισχυρών έναντι των αδυνάμων,είναι αυτή του καπιταλιστικού συστήματος του οποίου αποκλειστικός γνώμονας είναι η βέλτιστη λύση κόστους οφέλους.
Η κοινωνική οργή γύρω από το κρατικό έγκλημα, μαζί με νέα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, ξεσηκώνουν μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, η οποία κατέκλυσε τους δρόμους πολλών πόλεων στις 26/1. Παράλληλα, το συνεχές των κρατικών καπιταλιστικών δολοφονιών νέων, εργατών, ρομά, μεταναστ(ρι)ών αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία. Η ταξική εκμετάλλευση, οι διακρατικοί ανταγωνισμοί, οι σφαγές αμάχων και οι γενοκτονίες, η εσωτερική καταστολή, η επίθεση εντός στους αποκλεισμένους αποτελούν αδιαίρετο σώμα για ένα σύστημα στο οποίο η επέκταση των πεδίων κερδοφορίας αποτελεί ανάγκη ζωτικής σημασίας για την βιωσιμότητά του. Οφείλουμε, επομένως, να αναγνωρίσουμε ότι το έγκλημα αυτό είναι αποτέλεσμα της ταξικής εκμετάλλευσης και να επικεντρώσουμε την οργή μας εναντίον της κρατικής- καπιταλιστικής κυριαρχίας, μακριά από ένα εθνικό πένθος που βλέπει καταπιεστές και καταπιεσμένους στην ίδια πλευρά.
Το έγκλημα στα Τέμπη και η συγκάλυψη των πραγματικών ενόχων δεν είναι εξαίρεση για το σύστημα. Όπως και οι δολοφονίες μεταναστριών στα σύνορα αναφέρονται ως “εθνική άμυνα”, τα εργατικά “ατυχήματα” ως ατομική ευθύνη των εργαζομένων, η σύμπραξη στη γενοκτονία της Παλαιστίνης ως “σοφή εξωτερική πολιτική”, το σύστημα έχει στο DNA του τη διγλωσσία και την μετάθεση ευθυνών από το θύτη στο θύμα. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος είναι ένα κράτος που συγκροτείται γύρω από την εξαίρεση, την εγκληματική αμέλεια και τελικά τις δολοφονίες ανθρώπων που δεν χωρούν στην βιτρίνα των άριστων και υπάκουων εργαζομένων που επιδιώκουν. Από την δολοφονία 600+ μεταναστ(ρι)ών στην Πϋλο ως τα πογκρόμ εναντίον Ρομά, η απόσταση για την απόλυτη αδιαφορία και τη μέγιστη κερδοφορία από τις μετακινήσεις μέχρι τα νοσοκομεία, όσο αφορά τους φτωχούς, δεν είναι και τόσο μεγάλη όσο μπορεί να φαίνεται. Το έγκλημα στα Τέμπη το αποδεικνύει με πικρό τρόπο. Οι ζωές των ανθρώπων έχουν αξία για το κράτος μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, την αλληλεγγύη στους μετανάστες και την αντίσταση στις αποικιοκρατικές πολιτικές ως ενιαίους σκοπούς.
Η αναγωγή του προβλήματος αποκλειστικά στην ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρόμου και η ανάδειξη ενός διπόλου κρατικού και ιδιωτικού συσκοτίζει την πραγματική αιτία της κρατικής δολοφονίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μέρος του προβλήματος αποτελώντας όμως ένα σύμπτωμά και όχι την αιτία του. Το κράτος υπάρχει για να εξυπηρετεί συμφέροντα πάντα αντιθετικά με τα δικά μας και καμία κρατική διαχείριση δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αφού εγγενές στοιχείο του είναι η συνεχής υποτίμηση των ζωών μας για την αναπαραγωγή του με κάθε δυνατό κόστος. Το κράτος, ως διαχρονικός προστάτης των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης, πότε με τον μανδύα του κοινωνικού κράτους πότε με την πιο αυταρχική μορφή του, “εργάζεται” πάντα προς αυτή την κατεύθυνση. Στην προσπάθεια του αυτή να αυξάνει συνεχώς τα κέρδη της αστικής τάξης επάνω στις δικές μας πλάτες,επιλέγει να επενδύει σε πιο κερδοφόρες για το κεφάλαιο αγορές, υποχρηματοδοτώντας κοινωνικές παροχές, όπως οι μετακινήσεις, αφήνοντας έτσι χώρο σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να καλύψουν το κενό. Στην προκειμένη περίπτωση, το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ημιδιωτικοποιημένο και άρα ένα μεγάλο μέρος του βρίσκεται υπό κρατική διαχείριση. Η σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα, δεν έχει καμία σχέση με τις κοινωνικές, δημόσιες, αξιοπρεπείς και δωρεάν μετακινήσεις που έχουμε ανάγκη.
Μόνη επιλογή λοιπόν είναι ο δρόμος. Όπου δρόμος η διαδήλωση, η σύγκρουση, η απεργία, το σαμποτάζ, η απαλλοτρίωση. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση. Σήμερα όσο ποτέ ο προπαγανδιστικός μηχανισμός λανσάρει πρότυπα ατομικής επιτυχίας. Οφείλουμε να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη αναγνωρίζοντας ότι ο καθένας μας μέσα στις ιδιαιτερότητες του, δεν έχει καμία ουσιαστική ιδιαιτερότητα που να τον διαφοροποιεί από το κοινωνικό-ταξικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Η συλλογική λύση επομένως από την ταξική σκοπιά, πέραν του ότι προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του ατομισμού και προβάλει άλλες ποιότητες, είναι και η μόνη λογική επιλογή συμφέροντος για την τάξη των εργαζομένων.
Σε αντίθεση με πολλές καθεστωτικές δυνάμεις θεωρούμε πως η μη ύπαρξη “σοβαρής” εναλλακτικής κυβερνητικής εξουσίας δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη για το κοινωνικό κίνημα. Το σύστημα τους δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτεί την συντριβή κάθε έννοιας κοινωνίας μέσα σ’ ένα πυρετό πολεμικής προετοιμασίας και φασιστικών πρακτικών, κι αυτά συμβαίνουν πανευρωπαϊκά με κυβερνήσεις όλων των πιθανών χρωματισμών.
Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Μακριά και ενάντια σε μικραστικές λογικές προβοκατορολογίας στεκόμαστε αλληλέγγυα στα 74 συλληφθέντα άτομα της 28ης Φλεβάρη. Άμεση απελευθέρωση τους τώρα! Η κρατική καταστολή και το δικαστικό τους σύστημα είναι μια καλοταϊσμένη και καλοκουρδισμένη μηχανή εξόντωσης των πιο επικίνδυνων μορφών δράσης του κινήματος που λειτουργεί παραδειγματικά. Είναι λογικό δίπλα σε αυτήν να στέκονται και να βοηθούν οι φασίστες. Είναι αναμενόμενο για μας, αλλά και απαράδεκτο, να βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθεστωτική αριστερά να κρατάει παρόμοια στάση. ΚΑΤΩ τα ΧΕΡΙΑ απ’ τους αγωνιστές.
Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί 57 άνθρωποι της δικής μας τάξης δολοφονήθηκαν για το κέρδος. Απεργούμε επειδή εκτός από το “κράτος και τον καπιταλισμό”, δικός μας καθημερινός εχθρός είναι το αφεντικό μας και η μισθωτή σκλαβιά στην οποία μας υποβάλλει. Απεργούμε για να προτάξουμε την οργανωμένη συλλογική μας αντίστασή που θα τα πάρει όλα πίσω και ακόμα παραπάνω. Είμαστε ξανά στον δρόμο γιατί έχουμε σιχαθεί το σύστημα αυτό το οποίο γεννά μόνο εκμετάλλευση, καταπίεση,πολέμους και ατυχήματα, με χρωματιστά περιτυλίγματα προόδου και δημοκρατίας.
Στους δρόμους ΞΑΝΑ!
Για το κρατικό – καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών,
Τετάρτη 5 Μαρτίου, 19.00 Άγαλμα Βενιζέλου.
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΤΕΜΠΗ – ΠΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης