Ενάντια στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών
Πορεία Κυριακή 17/11, Πολυτεχνείο 17:00
Κανένα κράτος ποτέ δεν είχε στάλα ηθικής, το μόνο που είχε ήταν κρίσεις, πολέμους, ταξικές συγκρούσεις και αντιστάσεις των καταπιεσμένων που το ανάγκασαν να αναδιπλωθεί και να σταματήσει -μέχρι να ξαναξεκινήσει, αφότου καταφέρει να αφομοιώσει τους κραδασμούς- την θανατηφόρα επέκταση της κυριαρχίας του. Και μπορεί να συμπληρώνονται 51 χρόνια από την εξέγερση του πολυτεχνείου και την ανατροπή της χούντας των συνταγματαρχών, η δημοκρατία τους όμως μοιάζει πιο επικίνδυνη από ποτέ. Ζούμε στη χρονική περίοδο που η κρατική θανατοπολιτική του σύγχρονου δυτικού κόσμου συμπυκνώνεται στη γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ απέναντι στους παλαιστίνιους. Το ελληνικό κράτος, συμμετέχοντας στην γενοκτονία, εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες -που στην πραγματικότητα δεν σταμάτησαν ποτέ- στοχεύοντας και τον εσωτερικό εχθρό. Η καταστολή αναβαθμίζεται, το νέο δόγμα θέλει οποιαδήποτε αντίσταση να καταστέλλεται προτού καν υπάρξει, από τους ξυλοδαρμούς στα πάρκα και τις πλατείες μας μέχρι τη λασπολογία και τις προφυλακίσεις συντροφιών που επιστρέφουν ένα κομμάτι της βίας που δεχόμαστε καθημερινά.
Στο πρόσωπο της Γάζας, τα κράτη βλέπουν και εμπνέονται από τις τακτικές διαχείρισης, καταστολής και εξολόθρευσης ενός ολόκληρου πληθυσμού. Το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε παγκόσμια θέα της γενοκτονία των παλαιστινίων. Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι – και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Η διεθνιστική αλληλεγγύη προς του/τις παλαιστίνιους/ες περνάει μέσα από την απονομιμοποίηση και το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής της ελλάδας από τη συμμετοχή στη γενοκτονία στη Γάζα και φυσικά μέσα από την αλληλεγγύη προς τους εδώ παλαιστίνιους -και μη – μετανάστες, που είτε βρίσκουν κλειστά σύνορα είτε εγκλωβίζονται σε κέντρα κράτησης ή καμπς. Το ελληνικό κράτος συναινώντας και συμμετέχοντας στην γενοκτονία επιβεβαιώνει τον δολοφονικό του χαρακτήρα που ούτως η άλλος είναι πρόδηλος σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας των καταπιεσμένων. Το δόγμα της πειθάρχησης της κοινωνίας με εγγυητή το κράτος και την αστυνομία αγκαλιάζει όλο και περισσότερο πληθυσμό.
Διαμαρτυρόμενοι σε πλατείες, “παραβατικοί ανήλικοι” στις γειτονιές τους, ρομά και μετανάστριες που δεν χωράν στο προφίλ της επιβαλλόμενης κανονικότητας δέχονται την καταστολή τηρουμένης της αναλογίας του πόσο απέχουν από αυτήν. Η διαχείριση των μεταναστών από το κράτος περνάει μέσα από τον στρατό και την αστυνομία, όπου είτε στις πόλεις είτε στα σύνορα τους αντιμετωπίζουν σαν απειλή για την κοινωνία. Πάρα πολλές φορές βλέπουμε ελέγχους και προσαγωγές σε άτομα λόγω της φυλετικής τους καταγωγής, τα οποία περιστατικά πλέον δεν λαμβάνουν καν αντίστοιχη δημοσιοποιηση, καθώς λόγω της έντονης καταστολής του κράτους έχουν κανονικοποιηθεί. Οι ζωές των μεταναστών έχουν σχεδόν γίνει αόρατες, με δεκάδες πνιγμούς μόνο τους τελευταίους 3 μήνες και με δύο δολοφονίες μεταναστών στα Α.Τ. Αγίου Παντελεήμονα (Μοχάμεντ Καμράν) και Α.Τ. Ομόνοιας (Μια Χαριζούλ). Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος διαχειρίζεται με εκδικητικότητα και διαρκείς τραμπουκισμούς και το σύνολο των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές και στα κέντρα κράτησης. Το βράδυ της Παρασκευής 25/10, 22χρονη κρατούμενη βρίσκεται απαγχονισμένη σε χώρο προσωρινής κράτησης των φυλακών Κορυδαλλού, με την είδηση να γνωστοποιείται από συστημικά μέσα μετά από 4 ημέρες, το πρωί της 29ης. Πιο συγκεκριμένα, στις 24/10 μεταφέρεται στο ειδικό κέντρο υγείας του Κορυδαλλού και στη συνέχεια σε ψυχιατρικό νοσοκομείο, μιας και οι σωφρονιστικοί έκριναν την συμπεριφορά της ως “παραβατική”. Στη συνέχεια, επιστρέφει στο κελί της όπου και το επόμενο πρωί βρίσκεται απαγχονισμένη. Ενώ λίγες βδομάδες πριν, το βράδυ της 24ης Σεπτεμβρίου μπάτσοι της ΕΚΑΜ εισέβαλλαν σε κελιά κρατουμένων στην Α’ πτέρυγα των φυλακών του Κορυδαλλού όπου τους ξυλοκόπησαν παρατεταμένα και τους απείλησαν για τη ζωή τους. Η τρομολαγνία των ΜΜΕ μαζί με τα κατασταλτικά σχέδια του κράτους, επιπλέον το τελευταίο διάστημα, στοχοποιούν διαρκώς καταυλισμούς Ρομά, με επιχειρήσεις στο Δεντροπόταμο, την Αγία Σοφία, τον Ασπρόπυργο και το Μενίδι, όπου η αστυνομία πραγματοποιεί κανονικές εισβολές απλώς για να χτυπήσει με βία και να καταστείλει τους Ρομά.
Οποιοσδήποτε τολμά να σηκώσει κεφάλι, αντιδρώντας στα προηγούμενα, ή απλώς στην αφαίμαξη της ζωής του από τα αφεντικά πρέπει να κατασταλλεί και να περιθωριοποιηθεί. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο.
Την ασυδοσία του κρατικού μηχανισμού απέναντι στους αγωνιστές ήρθε να συμπληρώσει το «αντιτρομοκρατικό» παραλήρημα με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων. Στις 31/10, μετά από εκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους σκοτώνεται ο σύντροφός μας Κυριάκος Ξυμητήρης και τραυματίζεται σοβαρά η συντρόφισσα Μαριάννα Μ., η οποία μεταφέρεται και παραμένει φρουρούμενη στον Ευαγγελισμό και τελικά προφυλακίζεται, μαζί με άλλα δύο συντρόφια, κατηγορούμενοι όλοι τους για τρομοκρατία. Αμέσως, όλοι οι βρώμικοι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί τρέχουν να καταστείλλουν, να συλλάβουν, να λασπολογήσουν αυτό που δεν μπορούν με τίποτα να αντιληφθούν. Ότι δηλαδή όσο η καταπίεση οξύνεται, τόσο θα βρίσκονται άνθρωποι οπλισμένοι με πείσμα και αποφασιστικότητα, έτοιμοι να απαντήσουν στην «νόμιμη» κρατική βία με όλους τους τρόπους. Τόσο πολύ φοβούνται τον νεκρό μας σύντροφο που από την πρώτη μέρα αμόλυσαν τους ρουφιάνους των ΜΜΕ, σε μια αποτυχημένη επιχείρηση σπίλωσης της μνήμης του. Αυτοί που πραγματικά μιλάνε μέσα από τα δελτία ειδήσεων των μεγαλοεκδοτών, των εφοπλιστών, των μεγάλων αφεντικών, είναι οι «διαρροές» της υπηρεσίας βασανισμών και κατασκευής στημένων δικογραφιών, δηλαδή υης αντιτρομοκρατικής. Πλάι πλάι με τα ένστολα καθάρματα και τα τσιράκια των τηλεοράσεων και των εφημερίδων και η αστική δικαιοσύνη, πάντα προετοιμασμένη να ξεπλύνει την αστική τάξη και να τα βάλει με το αντίπαλο δέος της. Τους καταπιεσμένους, και δη αυτούς που αγωνίζονται. Το ποιος ήταν ο Κυριάκος, το γνωρίζουν οι κοντινοί του σύντροφοι, που κάνουν λόγο για έναν από εμάς. Ένας αναρχικός αγωνιστής παρών σε κάθε πτυχή του αγώνα, στις συνελεύσεις, τις πορείες, τις καταλήψεις, τα Εξάρχεια, έτοιμος να δείξει την αλληλεγγύη του σε άλλους αγωνιστές. Και αυτό είναι που τρέμουν. Γιατί όταν μιλάνε για «δεξαμενές τρομοκρατίας», στην ουσία μιλάνε για κάθε καταπιεσμένο, εν δυνάμει εξεγερμένο απέναντι στο κράτος και το κεφάλαιο. Γιατί στο πρόσωπο του Κυριάκου και της Μαριάννας, και οποιουδήποτε τολμήσει να αμφισβητήσει το μονοπώλιο της κρατικής βίας βλέπουν τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, των περιθωριοποιημένων, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης. Κυριάκος, Λάμπρος, Χρήστος, Αλέξης, Παύλος…θα είναι για πάντα εδώ να μας χαμογελούν σε κάθε οργισμένο μας βήμα στο δρόμο, να μας εμπνέουν σε κάθε πολιτική μας απόφαση, να είναι σύμμαχοί μας σε κάθε δράση μας. Είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας για την ελευθερία είναι γεμάτος δυσκολίες, πόνο, απώλειες, μικρότερες και μεγαλύτερες ήττες που όμως συνθέτουν το ψηφιδωτό των αγώνων που δεν θα πάψουν να φοβίζουν τους κανίβαλους αυτού του κόσμου.
Κυριάκος Ξυμητήρης παρών
Αλληλεγγύη στα διωκόμενα και προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελοκήπων
Νίκη στην παλαιστινιακή αντίσταση
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης