ΤΟΥ ΖΑΚ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΛΟΙ
ΜΠΑΤΣΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ
Έχουν περάσει 6 χρόνια από τη μέρα της δολοφονίας του Ζακ /της Zackie Oh! Στην Ομόνοια, από ένα όχι και τόσο σπάνιο κράμα κοινωνικών κανίβαλων. Δύο νοικοκυραίοι καταστηματάρχες λίντσαραν μέχρι θανάτου ένα άτομο που βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, επειδή βεβήλωσε το “ιερό” της ατομικής ιδιοκτησίας του ενός και οι μπάτσοι το αποτελείωσαν γιατί, αυτή είναι η δουλειά και η πρακτική τους. Σαν να μην έφταναν αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια του δολοφονικού ξυλοδαρμού και της βίαιης προσαγωγής ενώ ο Ζακ βρισκόταν ήδη σε ημιθανή κατάσταση, ένα πλήθος φιλήσυχων πολιτών στο κέντρο της Αθήνας παρατηρούσε αμίλητο, βάζοντας κι αυτό το λιθαράκι του στο ψηφιδωτό της σιωπής και της σήψης.
Στο βωμό της πολιτικής υπεράσπισης της κυριαρχίας, το μιντιακό κατεστημένο επιδίωξε λυσσαλέα και πολυεπίπεδα να ξεπλύνει τους καταστηματάρχες και την ΕΛ.ΑΣ, παρουσιάζοντας τις ταυτότητες του ληστή, του οροθετικού, του τοξικοεξαρτημένου, του άλλου, ως περιθωριακές και επικίνδυνες, φτάνοντας ακόμα και στο σημείο, εκπομπή να διεξάγει γκάλοπ για το κατά πόσο η συμπεριφορά του καταστηματάρχη είναι δικαιολογημένη από τη στιγμή που “απειλήθηκε” η ιδιοκτησία του. Έχουμε δει αναρίθμητες φορές τον αστικό λόγο, αφού έχει αρχικά στοχοποιήσει περιθωριοποιημένες και κατατρεγμένες κοινωνικές ομάδες, στη συνέχεια να παράγει τα κατάλληλα αφηγήματα κινητοποιώντας και συντηρώντας τα ρατσιστικά και συντηρητικά αντανακλαστικά, ξεπλένοντας βασικούς πυλώνες διαιώνισης της εξουσίας του και των διαφόρων πλεγμάτων της.
Τέτοιο αποτελεί και η διασφάλιση της ατομικής ιδιοκτησίας, της οποίας το κράτος μπαίνει ως εγγυητής ενώ οι μπάτσοι του λαμβάνουν αστείρευτη προστασία ηθικά-πολιτικά- νομικά, με κάθε τρόπο και μέσο. Είναι τόσο σημαντική για την κυριαρχία, που δε διστάζει να την υψώσει στο επίπεδο της ζωής για να δικαιολογήσει έτσι την απώλεια της δεύτερης, στο βωμό της πρώτης.Οι αιτίες της δολοφονίας της Ζackie και του μετέπειτα ξεπλύματος της δεν περιορίζονται μόνο στην προστασία της ιδιοκτησίας και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Η αστική αφήγηση επιχείρησε και σε ένα βαθμό πέτυχε να ενεργοποιήσει αυτοματισμούς μερίδας της κοινωνίας, “πατώντας” επάνω στις καταπιεσμένες κοινωνικές ταυτότητες του Ζακ. Σε πρώτο χρόνο, να πείσουν ότι κάποιος που ληστεύει αξίζει να σκοτωθεί στο ξύλο, ενώ όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είχε προσπαθήσει να ληστέψει, προσπάθησαν να “σκοτώσουν” αυτη τη φορά τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του Ζακ. Τα ΜΜΕ έφεραν στη δημόσια σφαίρα πτυχές του χαρακτήρα, της προσωπικότητας και των επιλογών του Ζακ ώστε να αποπροσανατολίσουν την κουβέντα από την θηριωδία της δολοφονίας και να πυροδοτήσουν ξανά κοινωνικούς αυτοματισμούς και προκαταλήψεις ενάντια σε τοξικοεξαρτημένους, queer και γενικά σε όσων παρεκκλίνουν από την κυρίαρχη αφήγηση.
Η πατριαρχία, αποτέλεσμα της οποίας αποτελούν σε μεγάλο βαθμό οι παραπάνω αυτοματισμοί, αποτελεί θεμέλιο λίθο του εκμεταλλευτικού συστήματος του καπιταλισμού, ενώ και ο ίδιος ο καπιταλισμός τροφοδοτεί την διαιώνιση της πατριαρχίας. Όσο κι αν δημιουργούμε τους μικρόκοσμους μας το αχόρταγο κρατικό στομάχι περιμένει στη γωνία να μας υπενθυμίζει ότι έχει όλα τα μέσα για να μας καταστέλλει. Οι ρόλοι που αποδίδονται από την πατριαρχία εντός του προλεταριάτου, και κυρίως στις θηλυκότητες, πυροδοτούν την έμφυλη καταπίεση. Η ταξική, η έμφυλη και η φυλετική καταπίεση αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία του εκμεταλλευτικού, εξουσιαστικού συστήματος και η στόχευση τους είναι κοινή. Αυτή συνίσταται στην πολυδιάσπαση του ίδιου του προλεταριάτου, καθώς είναι επιδίωξη της οικονομικής ελίτ ο κανιβαλισμός μεταξύ των καταπιεσμένων. Μέσα από την διαπλοκή των εξουσιών η μία καταπίεση τροφοδοτεί την άλλη. Ο αγώνας για την υπεράσπιση της μνήμης της Ζάκι, για την αποτίναξη της πατριαρχίας, είναι παράλληλα ένας αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό, το κράτος και τον εθνικισμό. Ουκ ολίγες είναι οι φορές, όπου η αστική εξουσία και συγκεκριμένα η πολιτική ελίτ έχει “χτίσει” το πολιτικό αφήγημα της εθνικής ενότητας και της “τάξης και ασφάλειας” επάνω στα κορμιά καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των τελευταίων ετών αποτελεί η διαπόμπευση των σεξεργατριών οι οποίες είχαν απαχθεί σε επιχείρηση του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Προ. Πο. από την Ομόνοια. Στη συνέχεια, η δημοσίευση φωτογραφιών των γυναικών, μεταναστριών και ντόπιων είχε χρησιμοποιηθεί ώστε να ανακηρυχθούν ως κίνδυνος της δημόσιας υγείας, δηλαδή να ενισχύσει η αστική τάξη το δόγμα “νόμος και τάξη”. Η δολοφονία της τρανς γυναίκας Άννας μέσα στο σπίτι της, ο βιασμός στο Α.Τ Ομόνοιας, οι αμέτρητες γυναικοκτονίες, τα αμέτρητα περιστατικά τα οποία βιώνουμε καθημερινά, ο φόβος να γυρίσουμε σπίτια μας, ο φόβος να εμπιστευόμαστε, ο φόβος του να μας σκοτώσυν επειδή είμαστε γυναίκες, λεσβίες, gay, τρανς, queer άτομα μέσα στον ασφυκτικό πατριαρχικό κλοιό της ελλαδικής πραγματικότητας, που όλο και στενεύει.
Η δολοφονια του Ζακ είχε κριτήρια ταξικα και ρατσιστικά. Έγινε με τόση ευκολία όχι μόνο για την προστασία της ιδιοκτησίας, αλλά για την καταστροφή μιας παρεκλίνουσας εικόνας. Ο Ζακ εκείνη τη στιγμή για τους μπάτσους και το αφεντικό δεν ήταν απλά ένας ληστής, ήταν ένας “θηλυπρεπής”, ένα πρεζάκι, ένα άτομο που ανήκει στα πιο ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια και η ζωή του δεν έχει μεγάλη αξία. Η πραγματικότητα για ενα κομμάτι του προλεταριάτου διαφοροποιείται στη γραμμή ζωής και θανάτου. Η επιβίωση μιας τρανς και μιας μετανάστριας εργάτριας δεν είναι δεδομένη, ειδικά σε περιοχές όπως αυτή. Η Ομόνοια είναι γνωστό πως είναι μια σημαντική περιοχή για την ροή του παράνομου κεφαλαίου, με τη σύμπραξη μπάτσων και αφεντικών ώστε να διατηρούν τα κυκλώματα παράνομης εργασίας όπου αξιοποιείται το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Έτσι, σαν πιατσα μαύρης εργασίας και μαφιόζων διατηρεί μια δυναμική που για τις μετανάστριες, τους τοξικοεξαρτημένους, τα τρανς, αποτελεί μονόδρομο ενώ ταυτόχρονα σημαίνει θάνατο, ξυλοδαρμό, φυλάκιση, απέλαση.
Σε μία ελλαδική πραγματικότητα όπου οι δολοφονίες από μπάτσους, οι βιασμοί, η κρατική και κοινωνική εξόντωση των μεταναστ(ρι)ών καταπίνεται αμάσητη από ένα κοινωνικό πατριαρχικό σύνολο. Το κράτος χρησιμοποιώντας την τακτική της δημιουργίας του εσωτερικού εχθρού, ενισχύοντας τα εθνικιστικά αντανακλαστικά στοχεύει στην όξυνση του κοινωνικού πολέμου ενάντια στις/στους καταπιεσμένες/νους.
Για να περιγράψουμε ενδελεχώς τις φασιστικές τάσεις εντός της κοινωνίας, τον εθνικισμό ως αμφίδρομη σχέση μεταξύ πολίτη και κράτους και εν τέλει αυτό που ευρύτερα αποκαλούμε εκφασισμό της κοινωνίας θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη σφαίρα του θεάματος και να αφουγκραστούμε το τι γίνεται στα σχολεία, στα γήπεδα, τις πλατείες των φτωχογειτονιών των μεγαλουπόλεων, τα χωριά της επαρχίας. Να αναστοχαστούμε ως προς το τι οδήγησε στην πλήρη κανονικοποίηση (μαζικών και μη) κρατικών δολοφονιών καθώς και τι κοινό έχουν με το λιντσάρισμα κουίρ ατόμων στην Αριστοτέλους, την εβδομαδιαία είδηση μίας ακόμα γυναικοκτονίας και το ρεύμα εναντίωσης στη woke κουλτούρα από alt right περσόνες με έρεισμα κατά κύριο λόγω σε έφηβα αγόρια.
Δεν έχουμε άλλη λύση πέρα από το να μαχόμαστε καθημερινά απέναντι στο πατριαρχικό κράτος, να οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας μέσα από κοινότητες αγώνα και να στεκομαστε η μία δίπλα στο άλλο.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ, ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ
Ανάρες-Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης