Ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία 600 μεταναστών/τριών στην Πύλο
Υπάρχει μια επίσημη ιστορία του Κράτους στην οποία αυτό εμφανίζεται ως ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής, στην οποία η πρόοδος του κρατικού μονοπωλίου του πολιτικού είναι ένα πλήθος από κερδισμένες μάχες εναντίον ενός εχθρού αόρατου, φανταστικού -για την ακρίβεια, χωρίς ιστορία. Ύστερα δε, υπάρχει μια αντιϊστορία, που έχει γραφτεί από τη σκοπιά του εμφυλίου πολέμου, στην οποία διακρίνεται το διακύβευμα αυτής της «προόδου», η δυναμική του νεωτερικού Κράτους. Η αντιϊστορία αυτή αποκαλύπτει ένα μονοπώλιο του πολιτικού που απειλείται διαρκώς από την ανασύσταση αυτόνομων κόσμων, μη κρατικών συλλογικοτήτων.
Tiqqun-Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο
Έχουν περάσει χρόνια και αμέτρητα συμβάντα ώστε να πιστεύει κανείς ακόμα πως ο καπιταλιστικός πόλεμος είναι μια βίαιη διατάραξη της κυριαρχικής ειρήνης. Η ειρήνη για τη σύγχρονη κρατική εξουσία και τα στρατιωτικά εγχειρίδιά της αποτελεί μοναχά “τον βαθμό μηδέν του πολέμου”. Το εμπόλεμο καθεστώς του Κεφαλαίου εκτείνεται από τους διακρατικούς πολέμους έως την καταπολέμηση όσων καταδεικνύει ως ασύμμετρες απειλές στα σύνορα των Κρατών και την αντιεξέγερση ενάντια στους αντιστεκόμενους πληθυσμούς. Ο υψηλής τεχνολογίας πόλεμος του ελληνικού κράτους εναντίον των μεταναστριών που αποποιούνται να περάσουν τα σύνορά του αποδεικνύεται ολοένα και φονικότερος. Το μέχρι πρότινος επιστέγασμά του τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών σε μόλις λίγες στιγμές ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 αποτέλεσε σημείο τομής στα όλο και πιο ξεκάθαρα διαμορφωμένα κοινωνικά στρατόπεδα. Η πορεία προς αυτό το εξολοθρευτικό συμβάν, βέβαια, χρειάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια εμπειρίας διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών.
Το συνταρακτικό γεγονός που αφορά στη μεγαλύτερη κρατική δολοφονία στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους με απολογισμό 600 και πλέον νεκρούς μετανάστες, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα τραγικό “στιγμιότυπο” ενός κηρυγμένου πολέμου του ελληνικού κράτους, αλλά και του συνόλου των εθνών-κρατών τις ΕΕ, απέναντι τους πλεονάζοντες αυτού του κόσμου. Όσο και αν το πλήθος των νεκρών σοκάρει στο άκουσμα του, στη πραγματικότητα πρόκειται για την ωμή αποτύπωση αυτού που λέμε θανατοπολιτική. Για την απόλυτη ένδειξη, αν δεν έφταναν τα Τέμπη, ο Έβρος, και τόσες άλλες κρατικές δολοφονίες και καπιταλιστικά εγκλήματα στο βωμό του κέρδους, ότι υπάρχουν κάποιες ζωές που αξίζουν λιγότερο. Αν όχι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι που περισσεύουν. Των οποίων ο θάνατος καθίσταται, αν όχι αναγκαίος και κερδοφόρος, τουλάχιστον “βολικός”. Βολικός στα πλαίσια του risk management που επιτρέπει στο κράτος και την άρχουσα τάξη να βρίσκουν μια “ισορροπία” στο ισοζύγιο μεταξύ εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επί του εσωτερικού του εχθρού.
Διασώσεις, ζεστή φιλοξενία… και άλλα κρατικά παραμύθια
Από το 2012, όταν ακόμα η Ελλάδα της “φιλοξενείας” ερχόταν αντιμέτωπη με την νομοτελειακή “επιστροφή” των ροών των ανθρώπων που βάλλονταν από τους διακρατικούς πολέμους σε Ανατολή και Αφρική πίσω στη “μητρόπολη” (μητέρα Δύση), η οποία ήταν αυτή που κερδοφορούσε και συχνά προξενούσε αυτούς τους πολέμους, το εθνικό/κρατικό αφήγημα πρόδιδε την πολεμική διάσταση της διαχείρισης άλλης μίας κρίσης. Το υποκριτικό, και δωσμένο σε αμιγώς αστικοδικαιικά πλαίσια, debate, μεταξύ κρατών της Δύσης περί του ποιός θα πρέπει να “σώσει” (aka “φορτωθεί”) τους εν λόγω μεταναστευτικούς πληθυσμούς έμοιαζε να δίνει στο ελληνικό έθνος-κράτος το ρόλο της βαλβίδας και του ευρωπαϊκού συνόρου. Ρόλο τον οποίο όχι μόνο αποδέχθηκε, αλλά επιτελεί υποδειγματικά την τελευταία 15ετία. Οι “διασώσεις” όμως, που από τότε μέχρι και σήμερα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, κρύβουν, ως ο κατεξοχήν χρησιμοποιούμενος όρος, εκείνο το μεγάλο ποσοστό εξ αυτών που καταλήγουν σε πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων ανά τα χρόνια στα ανοιχτά του Αιγαίου και της Μεσογείου ευρύτερα. Πνιγμών που δεν έφερε η κακιά η μοίρα αλλά η κρατική και καπιταλιστική διαχείριση της μετανάστευσης, η οποία, αν μη τι άλλο, υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει ως η εμπρόθετη κίνηση των ανθρώπων ανά την ιστορία. Σε έναν κόσμο λοιπόν που κρατικές δολοφονίες όπως αυτή της Πύλου ονομάζονται απόπειρες διάσωσης, είναι λογικό και επόμενο οι επιζώντες να βαφτίζονται “διακινητές”, για την εξυπηρέτηση του πρότερου αφηγήματος, και να αντιμετωπίζουν φυλακίσεις και βασανιστήρια. Πρόκειται για τον ίδιο κόσμο, στον οποίο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ονομάζονται κέντρα φιλοξενίας και οι απαγωγές μεταναστών είναι μέρος νομοθετημένης επαναπροώθησής τους.
Άλλη μία κρίση, άλλη μία εθνική απειλή
Πριν 15 χρόνια η αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, μετά τον εμφύλιο στη Συρία, παρουσιαζόταν ως άλλη μία κρίση. Άλλη μία έκτακτη συνθήκη, που φυσικά με τη σειρά της έχριζε άμεσων μέτρων. Με άλλα λόγια, αποτελούσε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί ορίστηκαν ως μία από τις “ασσύμετρες απειλές” που καλείται να αντιμετωπίσει το ελληνικό έθνος-κράτος (Δόγμα Ελληνικού Στρατού Ξηράς 2014) και με τροπολογία στην ελληνική βουλή το 2016 ως «κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» θεσμοθετώντας έτσι την πολεμική διαχείριση που χρίζουν. Η ρητορική αυτή δεν ήταν απλώς μια νέα ταμπέλα που μπήκε στους μετανάστες, αλλά στην ουσία η πλήρης και χωρίς περιστολές αναγωγή των μεταναστών σε «απειλή κατά του έθνους». Τα γεγονότα του Φεβρουαρίου-Μαρτίου του 2020 στον Έβρο βρήκαν όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα να συμφωνεί με την αδιαπερατότητα των ελληνικών συνόρων και στην ουσία να δίνει τα διαπιστευτήρια και τη συγκατάθεσή του στο κράτος για την στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστριών στα σύνορα. Τουλάχιστον τρεις εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών/ριών καταγράφηκαν εκείνες τις μέρες. Στελέχη του στρατού, αστυνομία, πολίτες και φασίστες με όπλα, επιχειρούσαν ενάντια σε άοπλο πληθυσμό, ο οποίος προσπαθούσε να φύγει από την τουρκία και να φτάσει στην ελλάδα και στην ευρώπη. Οι φωνές οι οποίες επαναλάμβαναν ότι ο μεταναστευτικός πληθυσμός εργαλοιοποιήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, αγνοούν την παράμετρο της αναπόφευκτης κίνησης των μεταναστών, οι οποίοι/ες ούτως ή άλλως αναζητούν καλύτερη ζωή στην ευρώπη. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος βρήκε μία ευκαιρία για να διεξάγει μία πολεμική επιχείρηση ενάντια στους μετανάστες, ώστε να «συσπειρωθεί εσωτερικά», δίνοντας νέες διαστάσεις στην απανθρωποποίηση των μεταναστών και σπέρνοντας άπλετο ρατσιστικό δηλητήριο και σπόρους κοινωνικού εκφασισμού.
Pushbacks, στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Ελλάδα ως σύνορο/βαλβίδα της ΕΕ
Μέσα σε αυτά τα χρόνια η Ελλάδα αναλαμβάνει ρόλο συνόρου της ΕΕ και με την Τουρκία να λογίζεται ασφαλής τρίτη χώρα (συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας 2016) το “εργαλείο” των pushbacks έρχεται να συνδράμει στην προαναφερθείσα πολεμική διαχείριση. Είτε στην άμεσή του μορφή, κατά τη διάρκεια της “διάσωσης” από το ελληνικό λιμενικό, είτε έπειτα από κάποια απαγωγή από ΚΥΤ, είτε το κέντρο κάποιας μητρόπολης. 15 χρόνια αργότερα η κρίση είναι φανερό πως αποτελεί πλέον καθεστώς διακυβέρνησης και διέπει όλες τις πτυχές της ζωής. Τα pushbacks αποτελούν πάγια τακτική του ελληνικού στρατού και της αστυνομίας, οι θάνατοι στο Αιγαίο έχουν γίνει κομμάτι της κανονικότητας και το καθεστώς των στρατοπέδων συγκέντρωσης αποτελεί πλέον μόνιμη λύση φυλάκισης και αορατοποίησης, και δημιουργεί επί της ουσίας ζώνες γυμνής ζωής αυτών που κατά τα καπιταλιστικά πρότυπα περισσεύουν.
Όσον αφορά στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ακόμη και αν στα μάτια μερίδας του κόσμου αποτελούσε άλλο ένα από τα “έκτακτα”, και φυσικά αναγκαία, μέτρα υπό το κρισιακό καθεστώς που περιγράφηκε παραπάνω, πλέον είναι πασιφανές ότι πρόκειται για πάγια μορφή διαχείρισης στο εσωτερικό του ελληνικού έθνους-κράτους των πλεοναζόντων πληθυσμών. Όπως άλλωστε έχει αποτελέσει ιστορικά και συνεχίζει να αποτελεί “λύση” σε πολλά μέρη του πλανήτη. Είναι μέρος της στρατηγικής της αορατοποίησής τους και της πλήρους αποσύνδεσής τους από τον ντόπιο πληθυσμό. Αποτελεί ένα μαζικό σύστημα πειθάρχησης και υποταγής ολόκληρων πληθυσμών προς το συμφέρον του καπιταλισμού και του υλικού και ιδεολογικού τρόπου αναπαραγωγής του. Η θέαση ως μερικότητα της συνθήκης στην οποία υπόκεινται οι μετανάστες στην ελλάδα, αποτελεί μερικοποίηση του γενικευμένου καθεστώτος εξαίρεσης στο οποίο βρίσκεται το σύνολο των καταπιεσμένων στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, η συνθήκη που διαμορφώνει το κράτος ώστε να συνεχίσει τα εγκλήματά του δεν είναι τόσο η παντοδυναμία της βίας του ή η παραπληροφόρηση, όσο η εσωτερίκευση του διαχωρισμού που συνεπάγεται αδυναμία πλήρους κατανόησης της βαρβαρότητας του.
Αποκλεισμός και ένταξη …στην παραγωγή
Οι μετανάστριες που καταφέρνουν να επιβιώσουν από τις παραπάνω πρακτικές του ελληνικού Κράτους έρχονται αντιμέτωπες με την ρατσιστική-καπιταλιστική εκμετάλλευσή τους. Η βιομηχανία των συνόρων εκτείνεται από τα γεωγραφικά όρια της περιοχής άμυνας/ασφάλειας που ελέγχεται από το ελληνικό κράτος ως τα εσωτερικά κοινωνικά σύνορα στις μητροπόλεις και την επαρχία. Το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης συμπληρωματικά με τη φονική βία των pushbacks κατασκευάζει τη διατίμηση των μεταναστών σε διαφορετικές μορφές υπερεκμετάλλευσης. Αυτή η λειτουργία “στρόφιγκας” ανάλογα με τις ανάγκες των ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών ρυθμίζει τις ανάγκες τους για φτηνό εργατικό δυναμικό το οποίο ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, αποστερημένο των βασικότερων κοινωνικών αγαθών και διεκδικήσεων- πχ τα συμβόλαια που συνάπτουν να είναι διατυπωμένα σε γλώσσα άλλη της ελληνικής. Αυτή η κρατική διαχείριση δημιουργεί μια διάχυτη συνθήκη εκμετάλλευσης στην οποία μπορούν να μετέχουν όλο και περισσότερο τα στρώματα του εθνοκορμού. Για παράδειγμα η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο. Αυτή η παρουσιαζόμενη υπόσχεση και “ευκαιρία” για ανέλιξη μέσω της υπερεκμετάλλευσης της μεταναστευτικής εργασίας σε κάθε λογής αφεντικό ή εν δυνάμει αφεντικό, παράγει νέες ιδεολογικές και υλικές συναινέσεις με το Δημοκρατικό Κράτος. Η ταξική πάλη αμβλύνεται μέσα στον εθνικό-ρατσιστικό διαλύτη που στην καλύτερη παράγει απάθεια, ενώ στη χειρότερη δηλώνει ρητά πως για να συνεχιστεί η -ελληνική- καπιταλιστική ομαλότητα πρέπει η ντόπια εργατική τάξη να ανατιμηθεί μέσα από τη συνέχιση της εξολόθρευσης και αορατοποίησης του υπόλοιπου πολυεθνικού προλεταριάτου εντός των συνόρων. Το έργο αυτό φυσικά το έχουν αναλάβει οι φασίστες ως αιχμή του δόρατος των μεσοστρωμάτων που βλέπουν σαν αντιστάθμισμα στην (υποτιθέμενη ή υπαρκτή) υποτίμησή τους το να ζητάνε περισσότερο και πιο απροκάλυπτα πατριαρχικό-ρατσιστικό Κράτος. Πρόσφατο παράδειγμα, η επανενεργοποίηση του εθνικιστικού-εργοδοτικού-ρατσιστικού σωματείου 4Ε καθώς και οι εξορμήσεις λοιπών φασιστών ανά την ελλάδα όπου προσπαθούν να εθνικοποιήσουν διάφορα κοινωνικά/ταξικά ζητήματα πάντα εις βάρος του πολυεθνικού προλεταριάτου.
Όταν το πολυεθνικό προλεταριάτο αντεπιτίθεται
Παρά τις συνθήκες που διαμορφώνει η Δημοκρατία και οι διάφοροι φασίστες, η μετανάστευση στο ελληνικό έδαφος έχει τους αγώνες τις. Κόντρα στα απανθρωποποιητικά αφηγήματα -δεξιάς ή αριστερής προέλευσης- που βλέπει τις μετανάστριες ως “εισβολείς που μολύνουν” την εθνοκρατική ενότητα ή τη θέαση τους ως “γεωπολιτικά πιόνια” άλλων δυνάμεων, ακόμα και ως “αβοήθητα θύματα που πρέπει να σώσουμε” οφείλουμε να προτάξουμε την αλληλεγγύη και τη συγκρότησή μας σε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα. Αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδίκησαν επιτυχώς την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt. Οι δεκάδες απεργοί πείνας σε Κόρινθο και Αμυγδαλέζα ενάντια στην οποιαδήποτε προοπτική χειραφαίτησης από την κυριαρχία δεν νοείται δίχως την συνειδητοποίησή και τη συγκρότησή μας σε νέες μορφές αγώνων και ζωής που θα υπερβαίνει τους διαχωρισμούς ντόπιων και μεταναστριών.
Από τις εξεγέρσεις των ρομά κοινοτήτων στις αντιτσιγγανικές δολοφονίες, την αντίσταση ρομά και μεταναστριών στην αστυνομική βία στην Ξηροκρήνη, τους πολυεθνικούς αγώνες βάσης να προτάξουμε τη συνάντηση και τη συγκρότηση νέων υποκειμενικοτήτων ικανών να ανταπεξέλθουν στο εμπόλεμο περιβάλλον μας. Γιατί οι κινήσεις από πλευράς μας στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο οφείλουν να είναι έμφυλες, διεθνιστικές και ταξικές, ενάντια στις κυρίαρχες μεσολαβήσεις των υπάρχοντων μορφών οργάνωσης που αυτοεπιβεβαιώνουν τον κόσμο της κρατικής-καπιταλιστικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και εξουσίας.
Πορεία αλληλεγγύης στις μετανάστριες, Παρασκευή 14/6, Άγαλμα Βενιζέλου 18:30
*Στηρίζουμε το μπλοκ της συνέλευσης Stop war on migrants*
ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ – ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ – ΕΘΝΙΚΟ
ΝΑ ΔΙΑΡΡΉΞΟΥΜΕ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ανάρες ομάδα δράσης και αλληλεγγύης
