ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ – ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ 1Η ΜΑΗ
138 Χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης.
Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που επιφέρει επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών.
Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2024 δεν είναι το ομογενοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι ΄΄προνομιούχοι΄΄ εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.
Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις τελευταίες μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων εργατικών δολοφονιών.
Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.
Πάσα μία έχει καταλάβει πλέον ότι το κύμα ακρίβειας δεν είναι μια πρόσκαιρη κατάσταση ακρίβειας. Στην πραγματικότητα είναι μία οργανωμένη κάθετη ανατίμηση η οποία για ακόμη μια φορά και ειδικά στα ελληνικά δεδομένα ξεχωρίζει διακριτά τις τάξεις μειώνοντας στο ελάχιστο κοινωνικές ομάδες “μαξιλαράκια” να βρίσκονται στην θέση του καταπιεσμένου με ιδεολογία καταπιεστή. Να είναι σκλάβοι της ιδιοκτησίας τους και της καταναλωτικής τους μανίας. Από τις φοιτήτριες που δεν τα βγάζουν πέρα έχοντας να αντιμετωπίσουν τεράστιους λογαριασμούς, ενοίκια, και πανάκριβα είδη πρώτης ανάκης, τις εργατικές οικογένειες που οι μισθοί τελειώνουν στις 20 του μήνα, ως τους αποκλεισμένους που η ακρίβεια τους οδηγεί κυριολεκτικά στην εξόντωση, το κόστος ζωής και η αντιμετώπισή του έχουν μετατραπεί στο βασικότερο επίδικο της εποχής.
Το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους όσον αφορά την ακρίβεια είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακρυά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών. Πως μπορεί άραγε να πειστεί κανείς ότι η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα του Ρωσοουκρανικού όταν το σύμπλεγμα κράτους-κεφαλαίου προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμπλακεί και να κερδίσει και από αυτόν τον πόλεμο. Αφενός τροφοδοτώντας την Ουκρανία με οπλικά συστήματα δισεκατομμυρίων, προσχωρώντας διακηρυκτικά αλλά και ουσιαστικά στον σχεδιασμό ΝΑΤΟ-ΕΕ, αφετέρου κάνοντας μπίζνες με ρωσικά πετρέλαια, επαναβαφτίζοντας τα. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και με την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας ( με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι συρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγεται και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ.Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της.
Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του, δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά. Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με διάφορες μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Η απεργία πείνας δεκάδων στο κέντρο κράτησης στην Κόρινθο ήρθε να φωτίσει για άλλη μια φορά τον τρόπο που το ελληνικό κράτος διαχειρίζεται τους πλεονάζοντες πληθυσμούς. Από τη μία εφαρμόζωντας και ουσιαστικά επιβάλλοντας στην ΕΕ την πολιτική των κλειστών συνόρων, με pushbacks και καθημερινές δολοφονίες στο Αιγαίο, από την άλλη στοιβάζοντας χιλιάδες ανθρώπους σε camps.
Ακόμη και όσοι μετανάστες ξεφεύγουν από την πλήρη ποινικοποίησή τους , την φυλάκιση, τις ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες που συνοδεύουν κάθε αίτηση ασύλου(για να απορριφθούν τελικά), καταλήγουν να υπόκεινται σε άγρια εργασιακή εκμετάλλευση στην γαλέρα της ελληνικής οικονομίας , σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων, όπου τα αφεντικά τους απομυζούν εκμεταλλευόμενα το καθεστώς ημινομιμότητάς τους. Από τους μετανάστες που δουλεύουν νυχθημερόν σε άθλιες συνθήκες ως εργάτες γης σε χωράφια της Πελοποννήσου μέχρι αυτούς που μεταφέρονται από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για να δουλέψουν στα jumbo και σε άλλα εργασιακά κάτεργα, η εξαθλίωση των μεταναστών μετατρέπεται σε δυσθεώρητο όφελος στις τσέπες των αφεντικών.
Η πολιτική αυτή, ο τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζεται το κράτος μετανάστριες και Ρομά, τις αποκλεισμένες και τους φυλακισμένους αποτελεί και παράδειγμα του που στοχεύει, εξαπλώνοντας πολλές φορές στρατηγικές πειθάρχησης, στον βωμό των κρίσεων που προαναφέρθηκαν. Δημιουργούνται επίσης εσωτερικές υλικές αντιθέσεις στους καταπιεσμένους, αλλά και ευκαιρίες αφαίμαξης των μεταναστριών, από μικρότερα και μεγαλύτερα αφεντικά. Καλλιεργείται και ενισχύεται επίσης η εθνική ενότητα μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, άλλοτε υπό το πέπλο μιας ΄΄απειλής΄΄ από το τουρκικό κράτος(πλήρως συνεργαζόμενο στο μεταναστευτικό, αλλά και στρατιωτικά και οικονομικά) και άλλοτε της απειλής του μετανάστη. Έτσι εμποδίζονται από το να αναδειχθούν οι ταξικές αντιθέσεις, μέσω κοινών αγώνων ντόπιων και μεταναστριών, ταξικά καταπιεσμένων.
Η ταξική εκμετάλλευση των αποκλεισμένων, είναι αλληλοτροφοδοτούμενη με τα ρατσιστικά-φασιστικά αφηγήματα.Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ΄΄αντιθεσμικό΄΄ προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο ακροδεξιά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά ΄΄σωματεία΄΄ που δημιουργούν, το χαρακτηριστικό παράδειγμα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όπου πρόσφεραν προστασία υπέρ των εργολάβων και των αφεντικών (με αντισυνδικαλιστικές και αντιμεταναστευτικές επιθέσεις), τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσιμη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας.
Το κράτος πειθαρχεί βέβαια και τους καταπιεσμένους μέσω της καταστολής. Οι αλλαγές σε ποινικό και σωφρονιστικό κώδικα απολύουν από το κρατικό αφήγημα κάθε έννοια περί δικαιοσύνης και σοφρωνισμού. Ότι αντιμάχεται το κράτος, ότι αμφισβητεί τις ιερές αρχές του, την ιδιοκτησία, τις δομές του, την εκκλησία, δεν δίνεται να σωφρονιστεί – έστω με αυτούς τους σάπιους δικούς τους όρους-. Είναι εχθρός και θα παταχθεί. Το μοτίβο πλέον είναι σαφές και διακριτό από τον καθένα και την καθεμία. Αν ληστέψεις, αν παρεκκλίνεις πόσο μάλλον αν αντισταθείς, θα παταχθείς εσύ, οι σύντροφοί σου, οι φιλικές σου σχέσεις. Κάθε πολιτικός-συνδικαλιστικός αγώνας,οι πορείες για τα Τέμπη, οι απεργοί της Μαλαματίνας, οι φοιτήτριες στο ΑΠΘ, οι εξεγέρσεις στα camps, έρχονται αντιμέτωποι με τους πραιτοριανούς της δημοκρατίας, που από κοινού με τη δικαστική εξουσία εκδικούνται όποιον τολμά να αντισταθεί.
Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Άλλα ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.
Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί, ώστε να μπουν τα πρώτα θεμέλια αμφισβήτησης της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου. Κόντρα σε λογικές ανάθεσης των αγώνων μας σε εργατοπατέρες, άλλοτε της εργοδοσίας(ΓΣΕΕ) και άλλοτε των ορίων που θέτουν οι κομματικές ηγεσίες. Κόντρα σε (ευρω)εκλογικές αυταπάτες, που το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η εναλλαγή των διαχειριστών του κράτους.
Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη δικιάς μας επικίνδυνη γενική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια…
Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις,
Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε,στα καμπς, στις φυλακές.
O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός
Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαϊου, Καμάρα 10:30
ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης
