Ένας χρόνος έχει περάσει από το μαζικό κρατικό/καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη που στοίχισε τουλάχιστον 57 ζωές και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ή Μάλλον τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει, βαίνοντας προς το χειρότερο, με τη μαζικότερη κρατική δολοφονία στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους να συμβαίνει λίγες εβδομάδες αργότερα στα ανοιχτά της Πύλου. Η ανάγνωση της συγκυρίας δε γίνεται παρά να περνάει μέσα από την καθημερινή υποτίμηση των ζωών ντόπιων και μεταναστριών, με κλιμάκωση τον έμμεσο και άμεσο φόνο τους σε αυτά τα συμβάντα. Είναι ξεκάθαρο πως τα κράτη συνολικά οχυρώνονται για έναν ακόμα πόλεμο. Το ελληνικό κράτος προφανώς δεν παραμένει αμέτοχο στις παγκόσμιες εξελίξεις προετοιμάζοντας το έδαφος με γεωπολιτικές επιλογές άμεσης εμπλοκής στα διάφορα πολεμικά πεδία(Ουκρανία, Παλαιστίνη, Υεμένη). Μέσα στον παγκόσμιο καταμερισμό του Κεφαλαίου, έχει διαλέξει τρόπο διατήρησης και αναπαραγωγής του βάσει της ιστορικής του συνέχειας: την οικοδόμηση ενός σύγχρονου φιλοπολεμικού κράτους άμυνας/ασφάλειας που εξαθλιώνει το ντόπιο προλεταριάτο ενώ εξολοθρεύει και υπερεκμεταλλεύεται μαζικά τους πληθυσμούς που διατηρεί ως πλεονάζοντες στα σύνορα και στα στρατόπεδα συγκέντρωσής του, προσπαθώντας παράλληλα να πείσει τους πρώτους ότι η ανατίμησή τους έρχεται μόνο με τη συνέχιση της κατάστασης των δεύτερων.
Το πολιτικό προσωπικό του Κεφαλαίου, είτε δεξιό είτε αριστερό προτάσσει τη δική του εκδοχή για τη σταθεροποίηση της καπιταλιστικής συσσώρευσης και ανάπτυξης εντός του κρατικού πλαισίου και την απομάκρυνση των επιθέσεων προς την ουσία του. Εθνικό πένθος, τυχάρπαστοι σταθμάρχες, ανθρώπινα λάθη, πελατειακό κράτος, ευκαιρίες για ανάπτυξη, κακοί ξένοι καπιταλιστές, σκοτεινά κέντρα εξουσίας που επιβουλεύονται το καημένο εξαρτημένο ελληνικό κράτος, άπληστοι ρομά αρπαγείς σιδηρογραμμών. Όλα τα αφηγήματα των ήδη υπαρχόντων και επίδοξων διαχειριστών του κρατικού-καπιταλιστικού μηχανισμού και των εκμεταλλευτικών μερίδων που εκπροσωπούν, διαγκωνίζονταν στο δημόσιο λόγο και πρακτική για μια θέση πρόσβασης στο ελληνικό Κράτος και τις διεθνείς συμμαχίες του, ενώ συνδυαστικά παραλύουν τον κοινωνικό ανταγωνισμό οδηγώντας τον στην αφομοίωση, την αδράνεια και εν τέλει στην εθνικοποίηση του ταξικού μίσους.
Ιδιαίτερα συσκοτιστικό αποτελεί το δίπολο δημόσιο/ιδιωτικό που τίθεται κυρίως από την αριστερά του κεφαλαίου(ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ,ΜΕΡΑ25) και τις ουρές της ως το απόλυτο εργαλείο κατανόησης της συγκυρίας, με την ταύτιση του δημόσιου-κρατικού κεφαλαίου ως το βέλτιστο αν όχι το απόλυτο αίτημα(δηλαδή το αίτημα μιας αιώνιας συνδιαχειριστικής σοσιαλδημοκρατίας) και το ιδιωτικό-καπιταλιστικό κεφάλαιο σαν κάτι που βρίσκεται εντελώς ασύνδετο στην αντίπερα όχθη του πρώτου, αντανακλώντας την αντίληψη διαχωρισμού του συμπλέγματος κράτους/κεφαλαίου. Η πραγματικότητα δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο. Το δημόσιο και το ιδιωτικό είναι και οι δύο μορφές κεφαλαίου-το ένα έμμεσα παραγωγικό και το άλλο άμεσα. Πέρα από τις προφανείς λαθροχειρίες, όπως ότι υπάρχουν κανονικότατες κερδοσκοπικές δημόσιες εταιρίες που επιτίθενται στην κοινωνική βάση και επιτείνουν έτσι κι αλλιώς τους αποκλεισμούς στην πρόσβαση βασικών μέσων επιβίωσης στους περισσευόμενους πληθυσμούς αλλά και στους φτωχοποιημένους ντόπιους(πχ ρεύμα και νερό) ,που κατατάσσουν, καταγράφουν και υποτιμούν στρατιές ανέργων(ΔΥΠΑ/ΟΑΕΔ), που δολοφονούν(σώματα στρατού και αστυνομίας),που οχυρώνουν πολεμικά (ψηφιακή διακυβέρνηση, φυλακές). Οι συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού τομέα και οι ιδιωτικοποιήσεις, είναι για δεκαετίες, κεντρική κρατική πολιτική του ελληνικού κράτους που αποσκοπεί στην διόγκωση των κερδών και την επιχειρηματικοποίηση της ζωής. Ο σιδηρόδρομος ως δομικό στοιχείο στη μεταφορά εμπορευμάτων από τον Πειραιά καθώς και η άμεση σύνδεσή του με τον προωθημένο γεωπολιτικό ρόλο που επιδιώκει το κράτος στις διεθνείς αλυσίδες τροφοδοσίας δε θα μπορούσε να είναι εξαίρεση. Διαδοχικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) στράφηκαν προς τη διάσπαση και επιχειρηματικοποίησή του. Ωστόσο βλέπουμε δυτικά καπιταλιστικά κράτη όπως η Γερμανία και η Γαλλία να επανακρατικοποιούν τις πρώην δημόσιες και μετέπειτα ιδιωτικές εταιρίες ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου τους, λόγω της πολεμικής οικονομίας που τους επιτάσσει η σφαγή στην Ουκρανία. Βλέπουμε δηλαδή ότι τα κράτη προσαρμόζονται στις αιματοβαμμένες εξελίξεις καθώς είναι τα ίδια -σε συντριπτικό βαθμό- που τις προκαλούν. Η κρατική οργάνωση είναι η μήτρα της τεράστιας ανθεκτικότητας που παρουσιάζουν οι διάφορες πτυχές καπιταλιστικής διαχείρισης(νεοφιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική, πράσινη, κόκκινη/ροζ κτλ)
Αυτό που σε κάθε περίπτωση συγκαλύπτεται είναι η ουσία, ότι δηλαδή η ταυτόχρονη συνάρθρωση σε διαφορετικούς βαθμούς όλων αυτών των επιλογών(κρατικοποιήσεις, ιδιωτικοποιήσεις, επιχειρηματικοποίηση, επιδοματική πολιτική, κρατικός προστατευτισμός) αποτελούν τη στρατηγική του ελληνικού κράτους για να κυριαρχεί στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο μέσα σε ένα όλο και περισσότερο ρευστό εξωτερικό και εσωτερικό περιβάλλον όπου προσπαθεί να βγαίνει συνεχώς κερδισμένο σε σχέση με τους ανταγωνιστές/συμμάχους του. Από την οπτική της όξυνσης του εμφυλίου πολέμου δεν μπορούμε να διαλέγουμε πλευρά σε αυτά του τα διλήμματα, με την τάδε ή την δείνα καπιταλιστική διαχείριση των κρίσεων προς όφελος του κράτους, που ξεσπούν ξανά και ξανά, από την πολεμική διαχείριση των μεταναστριών και τις πυρκαγίες του Έβρου ως τις πλημμύρες του Θεσσαλικού κάμπου, με αιτήματα για ενίσχυση, θωράκιση και ασφάλεια. Αντ΄αυτού βασική μέριμνα του (αντιεξουσιαστικού/αντικρατικού) πολυεθνικού προλεταριακού πόλου είναι να συνδράμει με τα πιο εκμεταλλευόμενα και καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, να ορίσει ποιοι μερικοί αγώνες ,βάσει των αναγκών για πρόσβαση/ποιότητα/άρση αποκλεισμών στις δημόσιες δομές, θα οδηγήσουν στη γενίκευση νέων αδιαμεσολάβητων μορφών και κοινοτήτων αγώνα και ζωής που θα κοιτάνε στο ξεπέρασμα του ψευδοδιπόλου δημοσίου/ιδιωτικού, που θα έχουν εν τέλει το βλέμμα στραμμένο στο πέρασμα στην επίθεση και στη συντριβή της κρατικής-καπιταλιστικής διαμεσολάβησης σε όλα τα πεδία της ζωής μας. Εργασιακοί αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδικούν την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης(!) αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt.
Η απεργία της 28ης αποτελεί για εμάς ένα ακόμα πεδίο συνάντησης στο δρόμο. Χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη για το λόγο και τη χρησιμότητα στην οικοδόμηση ενός προφίλ αγωνιστικότητας εν όψει ευρωεκλογών για το σοσιαλσωβινιστικό ΚΚΕ/ΠΑΜΕ, όπως και για την αντιεξεγερτική στάση που κράτησε στο δρόμο στις περσινές συγκρούσεις και στο ενδεχόμενο εξάπλωσής τους, με την προβοκατορολογία να οργιάζει. Παρόλα αυτά, μέσα στην απεργία τους υπάρχει και η δική μας απεργία, υπάρχει και η απεργία αυτών που δεν έχουν φωνή. Μια απεργία που δεν ψάχνει να διαμεσολαβήσει κάποια μερικά αιτήματα των ντόπιων υποτελών κάτω από την ταυτότητα του έθνους/λαού και του έλληνα ψηφοφόρου, ταυτόχρονα με τα αφεντικά τους. Μια απεργία που παίρνει θέση στον κοινωνικό πόλεμο μαζί με τους αόρατους και τις περιθωριοποιημένες, που δεν κοιτάει να διευρύνει λίγο ακόμα την αγκαλιά του έθνους και να στείλει άλλες στον ταξικό πάτο, αλλά στρέφεται στη συλλογική μας ανατίμηση. Μια απεργία που δεν θέτει σαν προϋπόθεση της ζωής μας την κρατική ασφάλεια αλλά δηλώνει πως η εμπιστοσύνη στο κράτος και στους θεσμούς του, μαζί σε όσους μας καλούν να ανανεώσουμε την πίστη μας σε αυτούς, απλά θέλουν να γίνουν οι καταπιεστές μας και είναι συνένοχοι στο επόμενο μαζικό έγκλημα. Να φέρουμε στους δρόμους την αντίληψη ενός αγώνα από τη διεθνιστική σκοπιά του εσωτερικού εχθρού,να οργανώσουμε σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης, πολυεθνικές κοινότητες αγώνα, ενάντια στην θανατοπολιτική κράτους-κεφαλαίου-πατριαρχίας-ρατσισμού.
ΟΛΟΙ/ΟΛΕΣ/ΟΛΑ ΣΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΚΑΜΑΡΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 28/2, 10:30
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ/ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ Α/Α ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ, ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΖΩΕΣ
ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΜΕΣΑ Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΙΝΑ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΑ ΣΤΟ ΠΟΥΝ ΣΤΟ ΣΚΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤ1
ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΦΕΡΝΟΥΝΕ ΝΕΚΡΟΥΣ, ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΜΥΘΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΕΝΘΟΣ ΕΘΝΙΚΟ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ
Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΩΝ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ