Συχνά περιστατικά και απόπειρες των φασιστών να αποκτήσουν τρόπους εμφάνισης στα κοινωνικά πεδία είναι εδώ για να μας θυμίζουν ότι ο αγώνας εναντίον τους
παραμένει επίκαιρος. 11 χρόνια μετά την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, του πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν και τις υπόλοιπες επιθέσεις οι απόπειρες αυτές είναι δεδομένο ότι πρέπει να μας βρουν σε εγρήγορση ώστε να μην δώσουμε σπιθαμή γης στο τέρας
του φασισμού.
Ωστόσο η προσπάθεια των φασιστών να εμφανιστούν και πάλι στην δημόσια σφαίρα δεν είναι κάτι τυχαίο ή ουρανοκατέβατο. Σε μια παγκόσμια συγκυρία που ζέχνει πόλεμο και αίμα, οι φασίστες στην προσπάθεια τους αυτή έχουν, ως συνήθως, την ευλογία του ελληνικού κράτους.
Η , καθόλου ασήμαντη , συμμετοχή του τελευταίου στα παγκόσμια τεκταινόμενα, ο συνεχής πόλεμος κατά των μεταναστ(ρι)ών που διεξάγει και ο διάχυτος ρατσιστικός λόγος που τον συνοδεύει είναι μόνο λίγα από τα στοιχεία που μας κάνουν σαφές το ευνοϊκό πλαίσιο που δημιουργείται από την πλευρά του κράτους για την αναβίωση και την συντήρηση του φασιστικού τέρατος. Το ελληνικό κράτος, όπως και κάθε άλλο, πάντα θα χρειάζεται τους φασίστες ως τους καλύτερους φίλους του είτε για να τους στρέψει προς τον εσωτερικό εχθρό και το απείθαρχο πολυεθνικό προλεταριάτο (δολοφονίες Λουκμάν, Φύσσα) , είτε στους πολέμους στο εξωτερικό του. Η απόπειρα ανύψωσης του εθνικού φρονήματος και η εθνική
συσπείρωση είναι μια πάγια επιδίωξη του ελληνικού κράτους στην προσπάθεια του να αποπροσανατολίσει και να πάρει τα βλέμματα της κοινωνικής βάσης από το πραγματικό διακύβευμα που δεν είναι άλλο από τον ταξικό πόλεμο που διεξάγει: η ένταση της εκμετάλλευσης που ασκούν καθημερινά τα αφεντικά, η άνοδος των τιμών, των ενοικίων και γενικότερα του κόστους ζωής, η επίθεση σε κινηματικά κεκτημένα χρόνων, το καθεστώς εντατικοποίησης και εξατομίκευσης που δημιουργεί οκαπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας.
Η κοινωνική βάση καλείται βήμα βήμα να χτίσει τις δομές, τα εργαλεία και τις σχέσεις που θα της επιτρέψουν να αντεπιτεθεί στον εχθρό της ανθρωπότητας που λέγεται φασισμός και αποτελεί μια ακόμη, και την αγριότερη, μορφή καπιταλισμού. Κράτος και κεφάλαιο είναι δεδομένο ότι θα πηγαίνουν χέρι-χέρι με τον φασισμότις στιγμές που κρίνουν ότι αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους και η εναντίωση μας σε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι διαρκής και ολομέτωπη. Η αλληλεγγύη στις μετανάστριες, τους Ρομά , τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα και τις
υπόλοιπες καταπιεσμένες και περιθωριοποιημένες ομάδες ανθρώπων και οι κοινοί αγώνες μαζί τους θα πρέπει να είναι δομικά στοιχεία του αντιφασιστικού αγώνα. Να δώσουμε τις απαντήσεις που αρμόζουν στο φασισμό τσακίζοντας τον σε κάθε πεδίο και σε κάθε γειτονιά , μακριά από τις θεσμικές απαντήσεις σε δικαστηριακά έδρανα , αδιαμεσολάβητα,
αυτοοργανωμένα, μαχητικά.