Ημέρα: 4 Δεκεμβρίου 2023

Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ ΟΠΛΙΖΕΙ – Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΕΚΤΕΛΕΙ

Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης, έξω από το Ιπποκράτειο, στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και την επόμενη μέρα (5-6-9/12) στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.

Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 12/11/2023, ο Χρήστος Μιχαλόπουλος, 17χρονος Ρομ, εκτελείται εν ψυχρώ από μπάτσο στη Βοιωτία, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, επειδή ήταν Ρομ. Οι δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ. είχαν εκτελέσει τον Οκτώβριο του 2021, άλλον ένα Ρομ, τον 18χρονο Νίκο Σαμπάνη.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ Η ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΗ ΖΩΗ

Οι ειδήσεις των δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, κάνει κάποιους να νιώθουν «ασφαλείς», άλλους να φοβούνται ή να εξοργίζονται. Αλλά είναι γνωστές σε όλους. Αποτελούν ένα «καμπανάκι κινδύνου» που μας υπενθυμίζει με τον τραγικότερο τρόπο, ότι αν δεν αγωνιστούμε και αν δεν σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη, το κράτος και το κεφάλαιο δεν πρόκειται να πάψουν την άγρια εκμετάλλευση και την δολοφονική πολιτική τους απέναντι στους καταπιεσμένους.

Η ενίσχυση της εθνικής αφήγησης απέναντι στο «Άλλο» είναι βασική προτεραιότητα του έθνους-κράτους, αποσκοπώντας στην επίτευξη δύο σκοπών. Από τη μία, χτίζει κοινωνική συναίνεση γύρω από την βάρβαρη κρατική μεταχείριση όσων περισσεύουν (ρομά, μεταναστριών) και από την άλλη υπόσχεται ασφάλεια στους ντόπιους/μπαλαμούς που επιλέγουν τον ατομικό δρόμο. Τα ιδεολογικά εργαλεία κράτους-κεφαλαίου έχουν σαν υλικό στόχο την διαιώνιση των εκμεταλλευτικών σχέσεων και την επικράτηση του ισχυρού έναντι του αδυνάμου.

Λίγες μέρες μετά την εκτέλεση του Χρήστου Μιχαλόπουλου, ομάδα φασιστών, σαν σωστά τσιράκια του κράτους, βανδαλίζουν σπίτι όπου διέμενε οικογένεια Ρομά (μητέρα έγκυος και 4χρονο παιδί ) στις Συκιές Θεσσαλονίκης, καθιστώντας το προς το παρόν μη κατοικήσιμο. Στην προσπάθεια της οικογένειας να ζήσει αξιοπρεπώς στο προηγουμένως εγκαταλελειμμένο σπίτι, βοήθησαν άτομα από τη γειτονιά.

ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΡΟΜΑ-ΜΠΑΛΑΜΩΝ

Η παρουσίαση των Ρομά ως φυλών που διέπονται από «πονηριά», «αναξιοπιστία» και «εγκληματικότητα» ή ακόμα και «ρομαντισμό», αποτελούν μερικά από τα μεθοδικά κατασκευασμένα ρατσιστικά στερεότυπα εις βάρος τους. Ο αντιτσιγγανισμός, σαν κομμάτι της ευρύτερης ρατσιστικής ρητορικής, υπάρχει για να δικαιολογεί την περιθωριοποίηση και την ποινικοποίηση των Ρομά. Πολλοί οικισμοί Ρομά βρίσκονται σε κακές συνθήκες με πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο, με έλλειψη βασικών υποδομών, αποκλεισμούς (έμμεσους ή άμεσους) από την εκπαίδευση. Παράλληλα, οι σθεναρές αντιδράσεις όσων Ρομά αντιστέκονται στη ρατσιστική-κρατική βία, δέχονται ισχυρότατη καταστολή από την αστυνομία. Ακόμα και η μικροπαραβατικότητα επισύρει μαζικές φυλακίσεις, αλλά ακόμα και εν ψυχρώ εκτελέσεις.

Το αντιτσιγγάνικο αίσθημα που υπάρχει σε μερίδα της ελληνικής κοινωνίας μαζί με τα ρατσιστικά τείχη που το κράτος ορθώνει απέναντι σε ρομά και μετανάστριες, είναι εφικτό να γκρεμιστούν μόνο με κοινούς αγώνες και τόπους συνάντησης ρομά-μπαλαμών-μεταναστριών, μακριά από τη διαμεσολάβηση των κρατικών θεσμών.

Ο αντιρατσισμός, η αλληλεγγύη στους μετανάστες, οι κοινοί αγώνες των καταπιεσμένων, έχουν υπαρκτές εκφάνσεις. Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αγώνα, βλέπουμε την ανατίμηση των δικών μας ζωών και την προοπτική για τη συγκρότηση ενός μαχόμενου πολυεθνικού προλεταριάτου.

Η κατάληψη του σχολείου που πήγαινε ο Χρήστος από συμμαθητές/ριές του, η αλληλεγγύη ατόμων της γειτονιάς στην οικογένεια στις Συκιές, οι κοινοί αγώνες του κινήματος της Αθήνας με την οικογένεια του Νίκου Σαμπάνη, οι συγκεντρώσεις και συναντήσεις ρομά-μπαλαμών πέρσι στη Θεσσαλονίκη, αποτελούν φωτεινά παραδείγματα αντίστασης ενάντια στους ρατσιστικούς διαχωρισμούς.

Πορεία για τον ένα χρόνο από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη από μπάτσο, 5/12 Καμάρα, 18:00

* Στηρίζουμε το μπλοκ της Ανοιχτής Συνέλευσης για τη δολοφονία του 17χρονου Ρομ, Χρήστου Μιχαλόπουλου *

ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ ΚΑΙ ΣΑΜΠΑΝΗ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝΕ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΤΣΙΓΓΑΝΟΙ

ΡΟΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ, ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

Ανάρες, ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

6 Δεκέμβρη 2008, 15 χρόνια πριν δολοφονείται ο 16χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος από τους μπάτσους Επαμεινώνδα Κορκονέα και Βασίλη Σαραλιώτη. Η εξέγερση που ακολουθεί με αφορμή την δολοφονία είναι πρωτοφανής, είναι η απάντηση κάθε καταπιεσμένου και περιθωριοποιημένου από το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα, είναι η βίαιη αμφισβήτηση κράτους και κεφαλαίου, η υπενθύμιση προς όλους ότι όσο η καταπίεση αυξάνεται και η καταστολή οξύνεται, τόσο η φωνή των καταπιεσμένων θα δυναμώνει.
Η 6η Δεκέμβρη είναι μέρα οργής, ημέρα εξέγερσης, ημέρα μνήμης πως το κράτος δεν διστάζει να σκοτώσει οποιονδήποτε δεν χωρά στην κανονικότητα της υποταγής του και της τάξης. Άλλωστε, αν και αποτέλεσε σταθμό λόγω της πρωτοφανούς εξέγερσης, η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία δολοφονία της ελληνικής αστυνομίας. Ήρθε απλώς για να προστεθεί σε αυτές των Καλτεζά, Κουμή, Κανελλοπούλου και τόσων άλλων. Η εκ νέου κορύφωση της κρατικής καταστολής το τελευταίο διάστημα μάλιστα έχει οδηγήσει σε απανωτές δολοφονίες παιδιών. Το 2021 εκτελείται ο Νίκος Σαμπάνης, το 2022 ο Κώστας Φραγκούλης και το 2023 ο Χρήστος Μιχαλόπουλος. Κοινή και καθόλου τυχαία συνισταμένη των τελευταίων δολοφονιών; Ήτανε Ρομά. Η δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη που έγινε στην Θεσσαλονίκη στις 5/12 αποτέλεσε και την αφορμή για πολύμορφους αγώνες και δράσεις, με εκτεταμένες συγκρούσεις στο κέντρο της πόλης αλλά και την πρωτοφανή συνύπαρξη αγωνιζόμενων ρομά και μπαλαμών. Τον Σεπτέμβριο μετά από την καταγγελία της οικογένειάς του, μάθαμε και για την δολοφονία του Κωστή Μανιουδάκη από τα ένστολα καθάρματα του ΤΑΕ Σούδας, που τον ξυλοκόπησαν αναίτια μέχρι να πεθάνει από ανακοπή. Χαρακτηριστικά είναι και τα παραδείγματα της απόπειρας δολοφονίας της αντιφασίστριας Β. Στο Νέο Ηράκλειο, οι περιπτώσεις που οι μπάτσοι έβγαλαν όπλα απέναντι σε συγκεντρωμένο πλήθος στην Πάτρα και έξω από την ΑΣΟΕΕ.
Εννοείται πως τα περιστατικά αυτά αποτελούν απλά την κορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας που εκφράζεται με την αναβάθμιση του ρόλου των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους που δεν παύουν να βασανίζουν, να βιάζουν, να δολοφονούν τους εξεγερμένους του κόσμου. Αυτή η συνθήκη είναι που προετοιμάζει το έδαφος για την ένταση της καταστολής, επιχειρώντας να αποσπάσει συναίνεση, και οπλίζει τα χέρια των ένστολων φονιάδων. Είτε αυτό είναι βιασμοί και ξυλοδαρμοί μέσα σε ΑΤ, είτε συστηματικές δολοφονίες, είτε βασανισμοί μεταναστ(ρι)ών και κρατουμένων.
Τα τελευταία χρόνια, και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, το κράτος εμφανίζεται να έχει πάντα μια απάντηση απέναντι σε κάθε του πρόβλημα. Αυτή η απάντηση είναι η καταστολή. Καθημερινός έλεγχος , τρομοκρατία, εγκλεισμός, νόμιμες παρακολουθήσεις, το κράτος καταστέλλει και αυξάνει τους μηχανισμούς εσωτερικής άμυνας. Εκκενώνει καταλήψεις, συνεχώς αφαιρεί τα κέντρα αγώνα των ανυπότακτων, προσπαθεί να μας αποδεκατίσει. Έχουν εκκενωθεί δεκάδες καταλήψεις τα τελευταία χρόνια, οι μπάτσοι έχουν εδραιωθεί μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και στα Εξάρχεια, οι ζωές μας ασφυκτιούν από ένστολα κρατικά σκουπίδια. Με τον νόμο περί διαδηλώσεων, ο οποίος εφαρμόζεται τακτικά στην Αθήνα, οι συλλήψεις και οι ξυλοδαρμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κόσμος σπάει το φόβο, αγωνίζεται και διεκδικεί. Δε θα αφήσουμε το κράτος να καταπατά τις ζωές μας. Η οργή μας θα τους πνίξει, δε μας τρομοκρατούν, μας εξαγριώνουν, και οι απαντήσεις μας θα δοθούν στους δρόμους.
Αυτή ακριβώς την ανυπότακτη στάση φοβούνται οι κρατούντες και προχωρούν σε χειροτέρευση του λεγόμενου “σωφρονιστικού” αλλά και του ποινικού κώδικα. Με την αλλαγή του, τα “σωφρονιστικά καταστήματα” επιδέχονται να σωφρονίσουν τους κρατούμενους περιορίζοντας κάθε στοιχείο της προσωπικότητας τους, εγκλωβίζοντας τους μέσα στην πραγματικότητα της φυλακής και αποκόπτοντας τους από το σύνολο της λοιπής κοινωνίας. Εντείνεται ο διαχωρισμός μεταξύ των κρατουμένων μεταξύ των αδικημάτων που έχουν κατηγορηθεί, επανέρχονται οι φυλακές τύπου Γ ,περιορίζονται οι άδειες των κρατουμένων και οι συνθήκες απόλυσης τους από τα σωφρονιστικά καταστήματα. Όλα αυτά σύμφωνα με τις ευλογίες της ΕΕ για το σχηματισμό και τη δημιουργία των “ευυπόληπτων ” πολιτών. Απέναντι σ΄ όλα αυτά οι κρατούμενοι το τελευταίο διάστημα εντείνουν τον αγώνα τους σε μια προσπάθεια να διεκδικήσουν, με τα περιορισμένα μέσα που διαθέτουν, στοιχειώδη βελτίωση της καθημερινότητάς τους. Ταυτόχρονα, ο νέος ποινικός κώδικας έρχεται ως επιστέγασμα της έντασης της καταστολής. Με αυστηροποίηση των ποινών, εμπόδια στις αναβολές των δικών και τις αναστολές των ποινών, αλλά και τεράστια αύξηση των παραβόλων και των προστίμων επιχειρείται η επιπλέον πειθάρχηση των καταπιεσμένων και η αστική δικαιοσύνη γίνεται ακόμα ταξικότερη, ένα ακόμα πιο σύγχρονο όπλο καταπίεσης στα χέρια κράτους και κεφαλαίου.

Ζούμε στην εποχή των τεράτων
H εντεινόμενη κρατική καταστολή όμως έχει έναν διπλό στόχο. Από τη μία πλευρά κανονικοποιεί την απόλυτη περιθωριοποίηση και τις δολοφονίες απέναντι σε πληθυσμούς που “περισσεύουν” της κεφαλαιοκρατικής κερδοσκοπικής μηχανής. Δολοφονεί καθημερινά στα σύνορα, είτε στον Έβρο, είτε στο Αιγαίο, με τη συναίνεση όλου του πολιτικού συστήματος. Διαμορφώνει και εντείνει συνθήκες φυλάκισης, εξοστρακισμού και περιθωρίου για ολόκληρες κοινωνικές ομάδες από τους πρόσφυγες στα καμπς, ως τους Ρομά και τα Πομακοχώρια στον Έβρο. Διαιρεί, δηλαδή, το προλεταριακό σώμα σε ανθρώπους που διάγουν ζωή που “επιτρέπεται” να βιωθεί και σε άλλους που στερούνται ύπαρξης, ορατότητας, κάθε είδους νομιμότητας, τυπικής ή κοινωνικής. Από την άλλη για τους “χρήσιμους” εργαζόμενους πληθυσμούς είναι ένα καλό μάθημα: Όσο κι αν προχωράει η φτωχοποίηση μας, όσο κι αν κόβουν από τους μισθούς μας, από την κοινωνική ασφάλιση, την περίθαλψη, όσο κι αν δουλεύουμε περισσότερο ως την εξόντωση, η απόλυτη εξαθλίωση των “μη ορατών” προλεταριακών σωμάτων, η απόλυτη και δολοφονική κρατική μανία θα παίζει τον ρόλο του φόβητρου απέναντί μας.
Όμως ο πραγματικός φόβος τους είναι ακριβώς αυτές οι δύο πλευρές των καταπιεσμένων να βρουν τους δρόμους να συναντηθούν. Όπως ήδη συμβαίνει στην εποχή μας, απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλο τον πλανήτη. Όσο εξοπλίζονται και θωρακίζονται οι αστυνομίες σ’ ανατολή και δύση, όσο το πρόσωπο του Κορκονέα επανεμφανίζεται σε εκατοντάδες δολοφονίες παιδιών, αγωνιστών, καταπιεσμένων σ’ όλη τη γη, τόσο εμφανίζονται, όλο και περισσότερο, εξεγέρσεις και αγώνες, εμφύλιοι και επαναστάσεις που ακόμη και η πιο ακραία καταστολή δεν μπορεί να τιθασεύσει. Δεν είναι εθνικό ή τοπικό φαινόμενο, είτε μιλάμε για Ιράν, είτε για Γαλλία, είτε στη Χιλή ,απ’ άκρη σ’ άκρη του πλανήτη οι εξεγερμένες, παρότι βιώνουν την πιο βίαιη καταστολή, δίνουν το στίγμα της εποχής που έρχεται. Της εποχής των εξεγέρσεων.
Αυτός είναι και ο ρόλος μας άλλωστε. Κοιτάμε πίσω αλλά προχωράμε μπροστά, εμπνεόμαστε από τις εξεγέρσεις του χθες κρατώντας την φλόγα τους αναμμένη, τιμούμε τους νεκρούς της τάξης μας δρώντας απέναντι σε κάθε καταπίεση. Ο Δεκέμβρης του 2008 άφησε πίσω του -μεταξύ άλλων- μια υπόσχεση:
Στην μνήμη του Νίκου, του Αλέξανδρου, του Παύλου, του Βασίλη, του Λάμπρου, του Χρήστου, του Ζακ/Zackie Oh, της Σταματίνας, του Μιχάλη,του Κώστα, του Νίκου, του Χρήστου, των χιλιάδων ανώνυμων θυμάτων της κρατικής βίας, στα αστυνομικά τμήματα, στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα των κρατών, στα κάτεργα της ταξικής εκμετάλλευσης,
Να τελειώσουμε αυτό που αρχίσαμε. Τον δρόμο θα τον βρούμε περπατώντας.

ΠΟΡΕΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 6/12/23 ΚΑΜΑΡΑ 18.00

https://www.kinimatorama.net/event/158849

Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης