Xθες 18/9 σύντροφοι/ισσες που αποτελούσαν την περιφρούρηση της ανοιχτής συνέλευσης για τη συγκρότηση μπλοκ για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Π.Φύσσα κατευθύνοταν από τη ρωμαική αγορά προς το κάλεσμα στην Καμάρα. Επί της Φιλίππου, λίγο πριν την Ιασωνίδου, δέχτηκαν οργανωμένη – πλήρως στοχευμένη-συμμορίτικη ενέδρα από ΜΑΤ, δέλτα, ομάδα σύλληψης και καμιά 30αριά ασφαλίτες οι οποίοι περικύκλωσαν τον κόσμο μέσα σε 10 δευτερόλεπτα από όλες τις κατευθύνσεις. Κάποια συντροφιά ξέφυγαν από τον κλοιό, τα περισσότερα έμειναν συσπειρωμένα, αμύνθηκαν και βρήκαν καταφύγιο σε μια πολυκατοικία. Η αστυνομία προσήγαγε 7 άτομα. Τα αντανακλαστικά της γειτονιάς ήταν γρήγορα, πολύ ενθαρρυντικά και βοήθησαν αρκετά βρίζοντας τα καθάρματα της ΕΛΑΣ και δίνοντας πληροφορίες για τις θέσεις τους στον εγκλωβισμένο κόσμο. Αλληλέγγυος κόσμος μαζεύτηκε πολύ γρήγορα και οι μπάτσοι αποχώρησαν. Μετά τη συγκέντρωση αλληλέγγυου κόσμου, οι σύντροφοι/ισσες κατέβηκαν από την πολυκατοικία και συντεταγμένα περίπου 150 άτομα κατευθύνθηκαν προς την Καμάρα φωνάζοντας συνθήματα και συγκροτώντας εν τέλει το μπλοκ, σπάζοντας την ουσία αυτού που πήγε να επιβάλει η ΕΛΑΣ, δηλαδή το να μη κατέβει η περιφρούρηση και το ίδιο το μπλοκ στο δρόμο για τον Π.Φύσσα, το αντιφασιστικό επίδικο της εποχής και τον αντικρατικό αγώνα. Η στάση των μπάτσων κατά την διάρκεια της πορείας ήταν προκλητική ωστοσο ο κόσμος ήταν συγκεντρωμένος στο σκοπό και ένθερμος. Μετά την πορεία μάθαμε ότι η συντρόφισσα που δεν είχε αφεθεί ως το βράδυ, έχει την γελοία κατηγορία της εξύβρισης και θα της έρθει χαρτί στο σπίτι οπότε και αφέθηκε ελεύθερη. Οι πρακτικές της αστυνομίας ακολουθούν μια συνεχή κατασταλτική αναβάθμιση η οποία μεν γίνεται αισθητή, από την άλλη όμως δε τρομοκρατεί όσους/ες δίνουν τους αγώνες ούτως ή άλλως. Το κράτος γνωρίζει πολύ καλά ότι οι κοινωνικές συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι καταπιεσμένοι σήμερα, είναι αβάσταχτες και το αγωνιστικό πνεύμα αποτελεί μονόδρομο. Η δολοφονική κρατική διαχείριση των πλημμυρών στη Θεσσαλία και των φωτιών πανελλαδικά (με τους μαζικούς θανάτους ντόπιων & μεταναστριων), οι μαζικές κρατικές δολοφονίες στα Τέμπη και στην Πύλο, η δολοφονία από μπάτσους του Κώστα Μανιουδάκη στη Κρήτη και του 15χρονου Κάλο Φραγκούλη πέρσυ στα Διαβατά είναι ενδεικτικά της σήψης του κράτους και του θανάτου που σε συνδυασμό με την φτώχεια και τα τύμπανα πολέμου έχουν κατακλείσει τα πάντα, προκαλώντας γενικευμένη οργή και ανασφάλεια. Και αυτό το κράτος το γνωριζει καλά για αυτό και επιτίθεται προληπτικά στους/ις αγωνιστές/στριες και αναβαθμίζει την κατασταλτική και επιχειρησιακή του ισχύ. Ο κόσμος του αγώνα δε συνθηκολογεί με το τέρας ούτε διαπραγματεύεται την εδαφικοποιηση του με όρους ηττοπάθειας. Δε πτοείται απλά συνεχίζει δυνατότερα.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ ΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ