Συγκέντρωση αλληλεγγύης για την απεργία πείνας του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΜΟΝΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Η απεργία πείνας του Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη
20 Ιουνίου στο κολαστήριο των φυλακών Δομοκού ο αναρχικός αγωνιστής Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης δέχεται επίθεση εντός του κελιού του από φασίστα τραμπούκο. Η διοίκηση της φυλακής, ως το μακρύ χέρι του κράτους, εντός των φυλακών συνεχίζει να εκδικείται τον Δ.Χ. επιχειρώντας να του αλλάξει κελί. Ο Δ.Χ. συνεχίζοντας την αδιάλλακτη στάση του δε δέχτηκε να υποκύψει στους κρατικούς και παρακρατικούς τραμπουκισμούς και επέλεξε την επομένη κιόλας μέρα να προχωρήσει σε απεργία πείνας, ώστε να παραμείνει στο κελί του και να παύσει η υπηρεσία να αφήνει τραμπούκους προβοκάτορες γύρω του.
“Αυτός ο αγώνας, με τον μικρό στόχο του, είναι μία μάχη υπεράσπισης των πολιτικών κρατούμενων απέναντι στα επίσημα και στα υπόγεια τρομοκρατικά μέτρα του κράτους. Αντίσταση στην αγριότητα της φυλακής, που πηγάζει από την αιχμαλωσία και ολοκληρώνεται στην επίτασή της. Ως προς τη δική μου πορεία μέσα σε ετούτο το πεδίο αγώνα, είναι μία κρίσιμη στιγμή για την κατοχύρωση μίας διαβίωσης εντός φυλακής, στοιχειωδώς προφυλαγμένης από τη συγκαλυμμένη τρομοκρατία, από τις προβοκάτσιες κι από ορισμένα από τα μικρά καθημερινά βασανιστήρια.” 
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης, 21 Ιουνίου 2024, Φυλακή Δομοκού
Από την εκκίνηση της απεργίας πείνας ο Δ.Χ. βρίσκεται στην άθλια πτέρυγα “καραντίνας” των φυλακών Δομοκού, στην οποία η έλλειψη νερού, μια ήδη υφιστάμενη συνθήκη στην φυλακή,τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί βασανιστήριο.
Παρασκευή 28 Ιουνίου διεξήχθη πειθαρχικό συμβούλιο εναντίον του, που του επέβαλλε ποινή, αποποιούμενο της ευθύνης διευθέτησης του ζητήματος που άπτεται η απεργία πείνας.  
Η πολιτική συγκυρία
Διόλου τυχαίο δεν είναι που η στοχοποίηση του αναρχικού αγωνιστή πολιτικού κρατούμενου Δ.Χ. έρχεται σε μία ζοφερή περίοδο βίαιης ολοκληρωτικής αναδιάρθωσης του συμπλέγματος έλεγχος – καταστολή – εγκλεισμός. 
Η περίοδος που διανύουμε, ακολουθεί μία μακρά περίοδο μιντιακής και πολιτικής ολικής άλεσης των αξιακών κριτηρίων περί “νόμου”, όπου κάθε ποινικό αδίκημα έχει γίνει χυλός στη mainstream πολιτική ζωή. Την ίδια στιγμή που το κράτος ιδιωνυμικά αντιμετωπίζει κάθε πολιτική αμφισβήτηση του μονοπώλιού του στην βία (βλ. τρομονόμοι), σπέρνει νοικοκυραίϊκα και οργανωμένα μία ωχαδερφιστική κοσμοαντίληψη που δεν διαχωρίζει σε τίποτα κρατούμενους πολιτικούς, φτωχοδιαβόλους ή καπιταλιστές(πχ. μαφία). Φοβάται δηλαδή το κρατικό πολιτικό κατεστημένο να κοιτάξει κατάματα τους αντιστεκόμενους και να πει: “είστε εχθροί μας, και η αστική δικαιοσύνη μας θα σας πατάξει“. Προσπαθεί να διατηρεί πάντα ένα νέφος αμφιβολίας, επιχειρώντας να χτίσει μία κοινή γνώμη υπάκουη στις επιταγές του.
Έρχεται λοιπόν το τελευταίο έτος, έτος στο οποίο επισήμως υπουργοί “προστασίας του πολίτη” κυρρήτουν πόλεμο στην νεολαία (νεανική παραβατικότητα) και το ελληνικό κράτος, το οποίο πολεμάει σε εσωτερικό και εξωτερικό, στηρίζει την σφαγή των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ ή πνίγει το ίδιο μετανάστες στην Μεσόγειο, επισφραγίζει το δόγμα νόμος και τάξη, στην πιο ακραία του μορφή μεταπολιτευτικά, και τον νέο ποινικό κώδικα. Παράλληλα, τα συνεχόμενα χτυπήματα στις πορείες αλληλεγγύης στους παλαιστίνιους κυρίως στην Αθήνα και οι δεκάδες συλλήψεις (βλ. κατάληψη Νομικής), δείχνουν πόσο φοβάται το ελληνικό κράτος την όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού και την μεταφορά της έντασης εντός των συνόρων του.
Επιχειρείται να εδραιωθεί ολοένα και περισσότερο σύγχρονο ολοκληρωτικό κράτος καταστολής, “μηδενικής” ανοχής, σπαρμένου χωραφιού για την απρόσκοπτη καπιταλιστική εκμετάλλευση ή αλλιώς “ανάπτυξη” όπως θριαμβευτικά αναφέρεται από τους εξουσιαστές.
Η κατάσταση σε φυλακές και κέντρα κράτησης
Ο εγκλεισμός της φυλακής είναι η πιο οξυμένη έκφραση της κρατικής καταπίεσης πάνω στα σώματα και στις ψυχές των υπηκόων του. Εκεί, φωτίζεται το ρατσιστικό-κρατικο–καπιταλιστικό σύμπλεγμα εξουσίας, οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις, εμφανίζεται καθαρότερα ο μηχανισμός του κοινωνικού κανιβαλισμού. Μια αντανάκλαση της κοινωνίας, ωμότερη και πιο οξυμένη. Δεν πρόκειται εμείς να χρυσώσουμε το χάπι και να σχετικοποιήσουμε την φυλακή σε “καλή” και “κακή”,σε στρατόπεδα συγκέντρωσης “ανοιχτά” ή “κλειστά”,είναι σχηματισμοί , τους οποίους επιδιώκουμε την καταστροφή. Θα τονίσουμε όμως εδώ, ότι πριν αναδιαρθρωθεί η καταπίεση προς το χειρότερο στους από τα κάτω, δοκιμάζεται στους πλέον αναλώσιμους, κρατούμενοι , μετανάστ(ρι)ες χωρίς χαρτιά, γκετοποιημένοι πληθυσμοί.
Πριν έρθει ο νέος ποινικός κώδικας, ήρθε ο σωφρονιστικός και οι συνολικές συνθήκες βαίνουν αθλιότερες και αυταρχικότερες. Τελευταία, η κατάσταση που αφορά τις συνθήκες κράτησης έχει αναδειχθεί τόσο από το κείμενο διαμαρτυρίας των κρατουμένων στη φυλακή Κορυδαλλού, όσο και από τις μαζικές απεργίες πείνας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας και Κορίνθου.
—————————————————————————————
Είμαστε εδώ για να ορθώσουμε τείχος αλληλεγγύης, στους/στις κρατούμενες που βρίσκουν κουράγιο να αντισταθούν. Σε μία φυλακή όλο και μεγαλύτερων περιστολών, φτώχειας, εξαθλιώσης, ταξικών διαχωρισμών και όλο και πιο μαζική.
Αλληλεγγύη σε όλα τα αιτήματα των αγωνιστών κρατουμένων
Φωτιά σε φυλακές και κέντρα κράτησης
Λευτεριά στον αναρχικό Αντρέα Φ.
Λευτεριά στον αναρχικό Νίκο Μαζιώτη μέλος του Επαναστατικού Αγώνα
Αλίμονο σε αυτούς που θα αποδεχτούν σαν όρο ζωής τη φυλακή και από το πιο λαμπερό του ήλιου φως, την πιο μικρή ακτίνα
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
Απεργός Πείνας από 21/6
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 1/7 19:00

Αλληλεγγύη στον 15χρονο Χ.Κ. – Κάτω τα χέρια απ’τα Προσφυγικά

Το τελευταίο διάστημα φαίνεται να κλιμακώνεται η ένταση με την οποία το κράτος χτυπά οποιαδήποτε δομή, κοινότητα, περιοχή που μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο κοινωνικών αγώνων. Βλέπουμε στέκια και καταλήψεις να εκκενώνονται, εισβολές των μπάτσων σε πανεπιστήμια και πλατείες προσπαθώντας να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου, όσο οι όροι διαβίωσής μας δυσχεραίνουν.
Σε αυτό το πλαίσιο, φαίνεται πώς η κατειλημμένη γειτονιά των προσφυγικών, ένα υπόδειγμα αυτοοργάνωσης και κοινότητας ντόπιων – μεταναστριών χτυπιέται με όλο και μεγαλύτερο μένος. Αποτελεί άλλωστε, αγκάθι για ένα υπό διαρκή ανάπλαση αστικό κέντρο μια γειτονιά πολυεθνική, όπου ανθίζει η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα. Την τελευταία εβδομάδα ειδικότερα, πραγματοποιούνται διαρκώς αστυνομικές επιχειρήσεις-επιθέσεις απέναντι στον κόσμο της γειτονιάς, αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις σε μια επιχείρηση τρομοκράτησης και επιβολής.
Αποκορύφωμα αποτέλεσε το βράδυ της 20/6, όταν μετά από την αντίδραση της γειτονιάς, η αστυνομία επιτέθηκε σε οικογένειες με δακρυγόνα και κρότου λάμψης, επιχειρώντας να κάμψει την αλληλεγγύη που εκφράστηκε προς τους προσαχθέντες.
Την επόμενη μέρα και έπειτα από το βαρύτατο κατηγορητήριο που στήθηκε και τους περιοριστικούς όρους που εκδιώχνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους , η αστυνομία προσήγαγε βίαια και ΒΑΣΑΝΙΣΕ τον 15χρονο Χ.Κ., μαθητή γυμνασίου, προσπαθώντας να του αποσπάσει ομολογία για συμμετοχή σε επίθεση κατά αστυνομικών το βράδυ της 20/6, απειλώντας τον με βιασμό και με απέλαση της οικογένειάς του (μετανάστες από τη Βενεζουέλα) , η οποία είχε ήδη στοχοποιηθεί στην προηγούμενη αστυνομική επιχείρηση στις 22/11/22.
Περιστατικά σαν αυτά, όσο κι αν αποτελούν το πραγματικό πρόσωπο του κράτους μας εξοργίζουν. Έρχονται για άλλη μια φορά να υπενθυμίσουν τη βαρβαρότητα απέναντι σε πληθυσμούς που περισσεύουν, αλλά και όσους αντιστέκονται.
Τα προσφυγικά δεν παραδίνονται και πρέπει να έχουν στο πλευρό τους κάθε καταπιεσμένο.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ΄ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

(πανό αλληλεγγύης που τοποθετήθηκαν στο Εργατικό Κέντρο, την Καμάρα και σε πάρκο στην Βούλγαρη)

Αλληλεγγύη στους μετανάστες απεργούς πείνας στα κέντρα κράτησης Κορίνθου και Αμυγδαλέζας

Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στους μετανάστες απεργούς πείνας στο κέντρο κράτησης Κορίνθου που διεκδικούν την απελευθέρωσή τους. Από την χθεσινή(18/6) συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Επίσης, ακόμη 8 μετανάστες έχουν ξανα-ξεκινήσει απεργία πείνας στο κέντρο κράτησης Αμυγδαλέζας με αίτημα την απελευθέρωσή τους.

Νίκη στην απεργία πείνας των κρατούμενων μεταναστών στα Προ.Κε.Κ.Α. Κορίνθου και Αμυγδαλέζας
Χαρτιά και ελευθερία μετακίνησης στις μετανάστριες

Ανάρες ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση-Πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, 18/06, 19:30, Άγ. Βενιζέλου

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ

Με τη λήξη της Βρετανικής Εντολής και το σχηματισμό του κράτους του Ισραήλ το 1948, συντελείται η πρώτη μαζική εθνοκαθαρτική επιχείρηση προς τους άραβες παλαιστίνιους. Η επονομαζόμενη Νάκμπα (καταστροφή), αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη τους Κράτους του Ισραήλ, κατά την οποία σε πρώτο στάδιο εποικιστικές/αποικιακές παρακρατικές ομάδες και ύστερα ο στρατός εκτόπισαν με δολοφονική βία και μαζικές σφαγές από ολόκληρες παλαιστινιακές πόλεις και χωριά πάνω από 700.000 παλαιστίνιους/ες, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Η Νάκμπα δεν ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν στον εποικισμό της Παλαιστίνης. Η “συνεχιζόμενη Νάκμπα” συντελείται στο τώρα, με τις επιχειρήσεις εκτοπισμού και γενοκτονίας που διαπράττει το ισραηλινό κράτος εδώ και 8 μήνες εναντίον των παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας, να συνεχίζονται με την εισβολή στο νότιο τμήμα του συνόρου Αιγύπτου-Γάζας, στην περιοχή της Ράφα στις 7/5/2024. Ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε το τμήμα του συνόρου από την πλευρά της Γάζας και ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτό, μην επιτρέποντας, όπως και από κάθε άλλη πιθανή δίοδο, ακόμη και αποστολές τροφίμων, φαρμάκων και αναλώσιμων. Οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας έχουν εκτοπίσει και περιορίσει 1,4-1,5 εκατομμύριο παλαιστίνιους/ες στο νοτιότερο σημείο της Γάζας, στην Ράφα, η οποία αποτελεί περιοχή έκτασης 64 τ. χιλιομέτρων. Οι εναπομείναντες παλαιστίνιοι/ες στη βόρεια Γάζα υφίστανται συνθήκες πείνας που προσεγγίζουν το επίπεδο λιμού, ενώ παραπλήσιες συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης βιώνουν όσοι/ες έχουν εκτοπιστεί στη Ράφα. Από την εκκίνηση της εισβολής στη γάζα τον Οκτώβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τουλάχιστον 33.000 παλαιστίνιους/ες, ενώ έχει θέσει ως στόχο την πλήρη στρατιωτική κατοχή της Γάζας και τον εκτοπισμό μεγάλης μερίδας των παλαιστινίων από τα εδάφη της Γάζας.

Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που έχει διαδραματίσει η μορφή έθνος-κράτος ως αδιανόητα βάρβαρο απέναντι στους πληθυσμούς των οποίων την εξόντωση ή τον εκτοπισμό θεωρεί επικερδείς. Η οργανωμένη μορφή έθνος-κράτος έχει προχωρήσει πολλές φορές στην ιστορία σε μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, σε εθνοκαθάρσεις και σε γενοκτονίες. Οι παλαιστίνιοι/ες από το 1948 υφίσταται μαζικές εκτοπίσεις, μαζικές δολοφονίες και φυλακίσεις, αποκλεισμούς από νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καύσιμα και τρόφιμα από το κράτος του Ισραήλ, το οποίο ασκεί εποικιστικές πολιτικές και πολιτικές εθνοκάθαρσης και απαρτχάιντ εις βάρος αραβόφωνων παλαιστινίων. Η Γάζα βρίσκεται υπό καθεστώς αποκλεισμού από το 2006, αποτελώντας τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, ενώ η Δυτική Όχθη βρίσκεται υπό κατοχή. Οι λέξεις «κατοχή», «αποκλεισμός», «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «αποικιοκρατία», «επεκτατισμός», «εποικισμός», άλλωστε είναι σύμφυτες με τους διάφορους τρόπους δημιουργίας των εθνών-κρατών και με την θεμελίωση των εθνικών αφηγημάτων.

Στην γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κράτος συναινεί και συμμετέχει και το ελληνικό κράτος μεταξύ άλλων. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και περνάει μέσα από την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει/αποτελεί στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Στις 27/5, πραγματοποιήθηκε κοινή άσκηση ελληνικών και ισραηλινών αεροπορικών δυνάμεων, νότια της Κρήτης, εν μέσω του γενοκτονικού πολέμου. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας (με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγουν και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ. Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της. Το ελληνικό κράτος από τη μία πολεμάει με σκοπό την υπεράσπιση του εγχώριου κεφαλαίου (εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενεργειακές συμφωνίες κλπ) και προς εξασφάλιση των διακρατικών του συμμαχιών – Ε.Ε.,ΝΑΤΟ, διμερείς συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία κλπ. Ενώ από την άλλη μέσω της εξωτερικής πολιτικής του (συνέδριο MED5) προτείνει και διαμορφώνει πολιτικές εναντίον των μεταναστ(ρι)ών στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης, διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, επιδιώκοντας την τιθάσευση και ομοιογένεια (προς το συμφέρον του) στο εσωτερικό του.

Εδώ πνιγμένοι, εκεί βομβαρδισμένοι, το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι..

Φαίνεται ότι τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη έχουν την ανάγκη να δημιουργούν πλεονάζοντες πληθυσμούς, τους οποίους να μπορούν να εκμεταλλεύονται άνευ όρων ή και να τους εξολοθρεύουν χωρίς κάποιο πολιτικό κόστος. Πέρα από την υποτιμημένη ντόπια εργατική τάξη, έχουν ανάγκη ένα πλήρως αορατοποιημένο κομμάτι του πληθυσμού, ένα κομμάτι σε καθεστώς ανυπαρξίας. Εδώ και δεκαετίες, το ελληνικό κράτος εφαρμόζει αυτή την πολιτική διαχείρισης απέναντι στις μετανάστριες. Από το 2017 τα pushbacks έχουν αυξηθεί, ενώ όσοι/ες μετανάστ(ρι)ες φτάνουν στη χώρα, είτε κρατούνται για χίλιους δυο λόγους (κατηγορία “διακίνησης”, έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων, παράνομη προσέλευση στη χώρα), είτε οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μακριά από τον κοινωνικό ιστό και το βλέμμα της κοινωνίας. Η τελευταία κατηγορία μεταναστών, φοβούμενη την “σκληρή” όψη της πολιτικής αυτής, αναγκάζεται να δουλεύει σε συνθήκες πλήρους υπακοής και παράνομης ή (ημι)παράνομης εργασίας, σε χωράφια, αποθήκες και εργοστάσια. Δουλειές στις οποίες βασίζεται σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και στις οποίες οδηγούνται οι μετανάστριες λόγω αυτού του καθεστώτος (ημι)παρανομίας τους. Η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο.

Μία από τις πιο αιματηρές εκφάνσεις αυτής της πολιτικής, υπήρξε η δολοφονία πάνω από 600 μεταναστ(ρι)ών ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 από το ελληνικό λιμενικό, το οποίο βύθισε το σκάφος στο οποίο επέβαιναν περίπου 700 άνθρωποι. Η εξολόθρευση 600 ανθρώπων από το ελληνικό κράτος, μέσα σε λίγες ώρες, έκανε σε όλους γνωστό ότι τα pushbacks δολοφονούν και ότι αυτό που -μέχρι στιγμής- έκανε το κράτος ημι-φανερά, πλέον μπορεί να το κάνει φανερά. Η υποτίμηση των μεταναστριών σημαίνει την περαιτέρω υποτίμηση και του υπόλοιπου προλεταριάτου. Το εθνικό αφήγημα συσκοτίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την αλληλεξάρτηση των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων, ως ταξικά καταπιεσμένα υποκείμενα. Σε όλη αυτή την επιβαλλόμενη συνθήκη, οι μετανάστ(ρι)ες αντιστέκονται, με τις απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης Κορίνθου, Αμυγδαλέζας αλλά και με τους εργασιακούς αγώνες σε Wolt, e-food, Teleperformance, IG Express.

Οι παλαιστίνιοι, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα υπό διωγμό με βάση ταξικά, φυλετικά ή έμφυλα κριτήρια, έχουν εκφράσει την αντίστασή τους εναντίον του καθεστώτος απάρτχαϊντ υπό διάφορες μορφές. Στα επαναλαμβανόμενα σφαγεία της Μέσης Ανατολής, οφείλουμε να βλέπουμε όχι απλώς “γεωπολιτικούς παίκτες”, αλλά τις ίδιες τις κινήσεις και τις ανάγκες των προλετάριων είτε στην Παλαιστίνη είτε στη Συρία είτε στην Υεμένη. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των δυτικών δυνάμεων είτε του αυτοαποκαλούμενου “άξονα της αντίστασης” αντιβαίνει των συμφερόντων του οποιουδήποτε προλεταριάτου. Ως εκ τούτου τασσόμαστε με την διεθνιστική αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους, στους εκτοπισμένους και στους μετανάστες παλαιστίνιους/ες. Να φωτίσουμε οποιαδήποτε φωνή εντός του κράτους του Ισραήλ αντιτίθεται στη γενοκτονία (άρνηση στράτευσης, αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους). Οφείλουμε παράλληλα να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή της Ελλάδας και να αναδείξουμε τις δομικές αντιφάσεις του -όπως και όλων των κρατών-, το οποίο υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος του ντόπιου προλεταριάτου και των μεταναστριών και συμμετέχει σε συρράξεις, αποκλεισμούς και πολέμους, όπως στην Ουκρανία και τη μέση ανατολή. Στο εδώ και τώρα υπάρχουν αντιστάσεις, αφού στις 24/5 η μετανάστρια κρατούμενη Lea Courtois Dakpa κατήλθε σε απεργία πείνας και στις (της οποία η απεργία πείνας κέρδισε την αναστολή της απόφασης απέλασής της στις 7 Ιουνίου), την 1η Ιουνίου οι “Mothers against genocide” ξεκίνησαν εκ περιτροπής απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό, στο Σύνταγμα. Οφείλουμε στο εδώ και τώρα να αναδείξουμε τις ευθύνες του ελληνικού κράτους στη σφαγή των Παλαιστινίων, όπως επίσης και τα δικά του εγκλήματα, όπως η μαζική δολοφονία ανοιχτά της Πύλου και να οξύνουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στις μητροπόλεις.

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ/ΕΣ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Παρέμβαστη στο camp στα Λαγκαδίκια

Παρέμβαση με πανό και μοίρασμα πολύγλωσσου κειμένου στο camp στα Λαγκαδίκια εν όψει της πορείας αλληεγγύης στους/ις μετανάστ(ρι)ες για τον 1 χρόνο από την κρατική δολοφονία στην Πύλο, Παρασκευή 14/06 18:30, άγαλμα Βενιζέλου.
Το κείμενο που μοιράστηκε:
On 14 June 2023, the Greek coastguard killed over 600 people off the coast of Pylos while trying to pushback a boat carrying over 700 people. This is one of the most serious crimes committed by the Greek state, but it was neither the first nor the last time it has murdered migrants trying to enter the country. State policy treats migrants as bodies to be intercepted and, at best, as cheap labour. Part of the local society also blames migrants for the suffering they experience, because they are easy targets and do not even think of standing up to their real oppressors. We, on the other hand, stand against this logic and stand with the migrants; indifference to state exploitation only brings more oppression and a worse life for the locals as well. We can expect a better future when we abolish concentration camps, borders and exploitation and when locals and migrants live together. As a self-organised political group and not as an NGO, we invite you to join us in a demonstration of solidarity with the migrants on the occasion of the one year anniversary of the state murder of more than 600 people by the Greek state off the coast of Pylos.
یونانی کوسٹ گارڈ نے 14/6/2023 کو پائلوس کے نزدیک 700 سے زیادہ افراد
والی کشتی کو واپس بھیجنے کی کوشش میں 600 سے زیادہ افراد کو قتل کیا ۔ یہ یونانی ریاست کے سب سے سنگین جرائم میں سے ایک ہے، لیکن یہ نہ تو پہلی اور نہ ہی آخری بار تھا جب اس نے تارکین وطن کو ملک میں داخل ہونے کی کوشش میں قتل کیا تھا ۔ ریاستی پالیسیاں ،تارکین وطن کوایسے جسم سمجھتی ہیں جن کو روکا جانا چائیے اور بہترین صورت میں غریب مزدوروں کی حیثیت سے دیکھا جاتا ہے۔اس کے علاوہ مقامی معاشرے کا ایک حصہ، تارکین وطن کو ،ملک میں موجودہ درپیش مسائل کا ذمہ دار ٹھہراتا ہے، کیونکہ وہ آسان ہدف ہیں اور اپنے سر کو اپنے حقیقی ظالموں کے سامنے اٹھانے کے بارے میں نہیں سوچتے ہیں ۔ دوسری طرف، ہم اس منطق کے خلاف کھڑے ہیں اور تارکین وطن کے ساتھ کھڑے ہیں ۔ ریاستی استحصال سے لاتعلقی ،مقامی لوگوں کیلئے بھی زیادہ ظلم اور بدتر زندگی لاتی ہے ۔ جب ہم حراستی کیمپوں، سرحدوں اور استحصال کو ختم کریں گے اور مقامی اور تارکین وطن ایک ساتھ رہیں گے تو تب ہی ہم ایک بہتر مستقبل کی توقع کر سکیں گے۔ایک خود منظم سیاسی گروپ کی حیثیت سے (نہ کہ کسی این جی او کی حیثیت سے ) ہم آپ کو تارکین وطن کے ساتھ یکجہتی اور یونانی ریاست کے ہاتھوں پائلوس میں 600 سے زائد افراد کے ریاستی قتل کے ایک سال ہونے پر مظاہرے میں ہمارے ساتھ شامل ہونے کیلئے مدعو کرتے ہیں ۔
Le 14 juin 2023, les garde-côtes grecs ont assassiné plus de 600 personnes alors qu’ils tentaient de repousser un bateau avec plus de 700 personnes à bord au large de Pylos. Il s’agit de l’un des crimes les plus graves commis par l’État grec, mais ce n’est ni la première ni la dernière fois qu’il assassine des migrants qui tentent d’entrer dans le pays. Les politiques de l’État traitent les migrants comme des corps à intercepter et, au mieux, comme de maigres travailleurs. Une partie de la société grecque rejette également la responsabilité des souffrances qu’elle endure sur les migrants, car ils sont une cible facile et ne songent même pas à s’opposer à leurs véritables oppresseurs. L’indifférence face à l’exploitation de l’État ne fait qu’aggraver l’oppression et les conditions de la vie pour tous les habitants au territoire grec. Nous pouvons espérer un avenir meilleur lorsque nous abolirons les camps de concentration, les frontières et l’exploitation et lorsque les locales et les migrants vivront ensemble. En tant que groupe politique auto-organisé et non en tant qu’ONG, nous vous invitons également à nous rejoindre dans une manifestation de solidarité avec les migrants, à l’occasion de la première commémoration de l’assassinat de plus de 600 personnes par l’État grec au large de Pylos.
قام خفر السواحل اليوناني في 14/6/2023 في محاولة لإعادة قارب على متنه أكثر من 700 شخص قبالة شاطى بيلوس، مما أدى الى غرق أكثر من 600 شخص. هذه واحدة من أخطر الجرائم التي ترتكبها الدولة اليونانية، لكنها لم تكن المرة الأولى ولا الأخيرة التي تقتل فيها مهاجرين يحاولون العبور إلى البلاد. تتعامل سياسات الدولة اليونانية مع المهاجرين كجثث يجب اعتراضها، وفي أحسن الأحوال كعمال هزيلين. كما أن قطاعاً من المجتمع المحلي يلقي باللوم في المعاناة التي يعيشونها على المهاجرين باعتبارهم الهدف السهل ولن يفكروا حتى في الوقوف في وجه مضطهديهم الحقيقيين وهي الدولة نفسها. أما نحن، من ناحية أخرى، فإننا نقف ضد هذا المنطق ونقف مع المهاجرين؛ فاللامبالاة في مواجهة استغلال الدولة لا تجلب سوى المزيد من القهر وحياة أسوأ للسكان المحليين أيضًا. يمكننا أن نتوقع مستقبلًا أفضل عندما نلغي معسكرات الاعتقال والحدود والاستغلال وعندما يعيش السكان الأصليون والمهاجرون معًا. نحن كمجموعة سياسية منظمة ذاتية التنظيم وليس كمنظمة غير حكومية، ندعوكم على حد سواء للانضمام إلينا في مظاهرة تضامن مع المهاجرين، بمناسبة مرور عام على مقتل أكثر من 600 شخص على يد الدولة اليونانية قبالة سواحل بيلوس.
Το ελληνικό λιμενικό στις 14/6/2023 στην προσπάθειά του να επαναπροωθήσει σκάφος όπου επέβαιναν πάνω από 700 άνθρωποι έξω από την Πύλο, δολοφόνησε πάνω από 600 ανθρώπους. Πρόκειται για ένα από τα σοβαρότερα εγκλήματα του ελληνικού κράτους, όμως δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που δολοφονεί μετανάστες, στην προσπάθειά τους να περάσουν στη χώρα. Οι κρατικές πολιτικές αντιμετωπίζουν τους μετανάστες σαν ανεπιθύμητους και στην καλύτερη περίπτωση σαν πάμφθηνα εργατικά χέρια. Επίσης ένα μέρος της ντόπιας κοινωνίας, κατηγορεί για τις δυσκολίες που βιώνει τους μετανάστες, καθώς αποτελούν τον εύκολο στόχο και ούτε σκέφτεται να σηκώσει κεφάλι στους αληθινούς καταπιεστές της. Εμείς από την άλλη στεκόμαστε ενάντια σε αυτή τη λογική και τασσόμαστε με τις/τους μετανάστες/ριες.Η αδιαφορία μπροστά στην κρατική εκμετάλλευση, φέρνει απλώς περισσότερη καταπίεση και χειρότερη ζωή και στους ντόπιους. Θα μπορούμε να περιμένουμε ένα καλύτερο μέλλον, όταν θα καταργήσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα σύνορα και την εκμετάλλευση και όταν θα ζούμε ντόπιοι και μετανάστες μαζί. Ως αυτοοργανωμένη πολιτική ομάδα και όχι ως κάποια ΜΚΟ σας καλούμε ισότιμα πλάι μας σε διαδήλωση αλληλεγγύης στους μετανάστες, με αφορμή τον ένα χρόνο από την κρατική δολοφονία 600+ ανθρώπων από το ελληνικό κράτος, ανοιχτά της Πύλου.
DEMOSTRATION FRIDAY 14/6 18:30 VENIZELOS STATUE, ARISTOTELOUS SQUARE

 

Κάλεσμα στην πορεία αλληλεγγύης στους/ις μετανάστ(ρι)ες για τον 1 χρόνο από την κρατική δολοφονία στην Πύλο ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/6 18:30 ΑΓ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ένας χρόνος από την κρατική δολοφονία 600 μεταναστών/τριών στην Πύλο

 

Υπάρχει μια επίσημη ιστορία του Κράτους στην οποία αυτό εμφανίζεται ως ο ένας και μοναδικός πρωταγωνιστής, στην οποία η πρόοδος του κρατικού μονοπωλίου του πολιτικού είναι ένα πλήθος από κερδισμένες μάχες εναντίον ενός εχθρού αόρατου, φανταστικού -για την ακρίβεια, χωρίς ιστορία. Ύστερα δε, υπάρχει μια αντιϊστορία, που έχει γραφτεί από τη σκοπιά του εμφυλίου πολέμου, στην οποία διακρίνεται το διακύβευμα αυτής της «προόδου», η δυναμική του νεωτερικού Κράτους. Η αντιϊστορία αυτή αποκαλύπτει ένα μονοπώλιο του πολιτικού που απειλείται διαρκώς από την ανασύσταση αυτόνομων κόσμων, μη κρατικών συλλογικοτήτων.

Tiqqun-Εισαγωγή στον Εμφύλιο Πόλεμο

 

Έχουν περάσει χρόνια και αμέτρητα συμβάντα ώστε να πιστεύει κανείς ακόμα πως ο καπιταλιστικός πόλεμος είναι μια βίαιη διατάραξη της κυριαρχικής ειρήνης. Η ειρήνη για τη σύγχρονη κρατική εξουσία και τα στρατιωτικά εγχειρίδιά της αποτελεί μοναχά “τον βαθμό μηδέν του πολέμου”. Το εμπόλεμο καθεστώς του Κεφαλαίου εκτείνεται από τους διακρατικούς πολέμους έως την καταπολέμηση όσων καταδεικνύει ως ασύμμετρες απειλές στα σύνορα των Κρατών και την αντιεξέγερση ενάντια στους αντιστεκόμενους πληθυσμούς. Ο υψηλής τεχνολογίας πόλεμος του ελληνικού κράτους εναντίον των μεταναστριών που αποποιούνται να περάσουν τα σύνορά του αποδεικνύεται ολοένα και φονικότερος. Το μέχρι πρότινος επιστέγασμά του τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών σε μόλις λίγες στιγμές ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 αποτέλεσε σημείο τομής στα όλο και πιο ξεκάθαρα διαμορφωμένα κοινωνικά στρατόπεδα. Η πορεία προς αυτό το εξολοθρευτικό συμβάν, βέβαια, χρειάστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια εμπειρίας διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών.

Το συνταρακτικό γεγονός που αφορά στη μεγαλύτερη κρατική δολοφονία στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους με απολογισμό 600 και πλέον νεκρούς μετανάστες, δεν αποτελεί παρά μόνο ένα τραγικό “στιγμιότυπο” ενός κηρυγμένου πολέμου του ελληνικού κράτους, αλλά και του συνόλου των εθνών-κρατών τις ΕΕ, απέναντι τους πλεονάζοντες αυτού του κόσμου. Όσο και αν το πλήθος των νεκρών σοκάρει στο άκουσμα του, στη πραγματικότητα πρόκειται για την ωμή αποτύπωση αυτού που λέμε θανατοπολιτική. Για την απόλυτη ένδειξη, αν δεν έφταναν τα Τέμπη, ο Έβρος, και τόσες άλλες κρατικές δολοφονίες και καπιταλιστικά εγκλήματα στο βωμό του κέρδους, ότι υπάρχουν κάποιες ζωές που αξίζουν λιγότερο. Αν όχι καθόλου. Κάποιοι άνθρωποι που περισσεύουν. Των οποίων ο θάνατος καθίσταται, αν όχι αναγκαίος και κερδοφόρος, τουλάχιστον “βολικός”. Βολικός στα πλαίσια του risk management που επιτρέπει στο κράτος και την άρχουσα τάξη να βρίσκουν μια “ισορροπία” στο ισοζύγιο μεταξύ εκμετάλλευσης και κυριαρχίας επί του εσωτερικού του εχθρού. 

Διασώσεις, ζεστή φιλοξενία… και άλλα κρατικά παραμύθια

Από το 2012, όταν ακόμα η Ελλάδα της “φιλοξενείας” ερχόταν αντιμέτωπη με την νομοτελειακή “επιστροφή” των ροών των ανθρώπων που βάλλονταν από τους διακρατικούς πολέμους σε Ανατολή και Αφρική πίσω στη “μητρόπολη” (μητέρα Δύση), η οποία ήταν αυτή που κερδοφορούσε και συχνά προξενούσε αυτούς τους πολέμους, το εθνικό/κρατικό αφήγημα πρόδιδε την πολεμική διάσταση της διαχείρισης άλλης μίας κρίσης. Το υποκριτικό, και δωσμένο σε αμιγώς αστικοδικαιικά πλαίσια, debate, μεταξύ κρατών της Δύσης περί του ποιός θα πρέπει να “σώσει” (aka “φορτωθεί”) τους εν λόγω μεταναστευτικούς πληθυσμούς έμοιαζε να δίνει στο ελληνικό έθνος-κράτος το ρόλο της βαλβίδας και του ευρωπαϊκού συνόρου. Ρόλο τον οποίο όχι μόνο αποδέχθηκε, αλλά επιτελεί υποδειγματικά την τελευταία 15ετία. Οι “διασώσεις” όμως, που από τότε μέχρι και σήμερα αποτελούν καθημερινό φαινόμενο, κρύβουν, ως ο κατεξοχήν χρησιμοποιούμενος όρος, εκείνο το μεγάλο ποσοστό εξ αυτών που καταλήγουν σε πνιγμό χιλιάδων ανθρώπων ανά τα χρόνια στα ανοιχτά του Αιγαίου και της Μεσογείου ευρύτερα. Πνιγμών που δεν έφερε η κακιά η μοίρα αλλά η κρατική και καπιταλιστική διαχείριση της μετανάστευσης, η οποία, αν μη τι άλλο, υπήρχε και θα συνεχίσει να υπάρχει ως η εμπρόθετη κίνηση των ανθρώπων ανά την ιστορία. Σε έναν κόσμο λοιπόν που κρατικές δολοφονίες όπως αυτή της Πύλου ονομάζονται απόπειρες διάσωσης, είναι λογικό και επόμενο οι επιζώντες να βαφτίζονται “διακινητές”, για την εξυπηρέτηση του πρότερου αφηγήματος, και να αντιμετωπίζουν φυλακίσεις και βασανιστήρια. Πρόκειται για τον ίδιο κόσμο, στον οποίο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ονομάζονται κέντρα φιλοξενίας και οι απαγωγές μεταναστών είναι μέρος νομοθετημένης επαναπροώθησής τους.

Άλλη μία κρίση, άλλη μία εθνική απειλή

Πριν 15 χρόνια η αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών, μετά τον εμφύλιο στη Συρία, παρουσιαζόταν ως άλλη μία κρίση. Άλλη μία έκτακτη συνθήκη, που φυσικά με τη σειρά της έχριζε άμεσων μέτρων. Με άλλα λόγια, αποτελούσε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Οι μεταναστευτικοί πληθυσμοί ορίστηκαν ως μία από τις “ασσύμετρες απειλές” που καλείται να αντιμετωπίσει το ελληνικό έθνος-κράτος (Δόγμα Ελληνικού Στρατού Ξηράς 2014) και με τροπολογία στην ελληνική βουλή το 2016 ως  «κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη» θεσμοθετώντας έτσι την πολεμική διαχείριση που χρίζουν. Η ρητορική αυτή δεν ήταν απλώς μια νέα ταμπέλα που μπήκε στους μετανάστες, αλλά στην ουσία η πλήρης και χωρίς περιστολές αναγωγή των μεταναστών σε «απειλή κατά του έθνους». Τα γεγονότα του Φεβρουαρίου-Μαρτίου του 2020 στον Έβρο βρήκαν όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα να συμφωνεί με την αδιαπερατότητα των ελληνικών συνόρων και στην ουσία να δίνει τα διαπιστευτήρια και τη συγκατάθεσή του στο κράτος για την στρατιωτική αντιμετώπιση των μεταναστριών στα σύνορα. Τουλάχιστον τρεις εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών/ριών καταγράφηκαν εκείνες τις μέρες. Στελέχη του στρατού, αστυνομία, πολίτες και φασίστες με όπλα, επιχειρούσαν ενάντια σε άοπλο πληθυσμό, ο οποίος προσπαθούσε να φύγει από την τουρκία και να φτάσει στην ελλάδα και στην ευρώπη. Οι φωνές οι οποίες επαναλάμβαναν ότι ο μεταναστευτικός πληθυσμός εργαλοιοποιήθηκε από το καθεστώς Ερντογάν, αγνοούν την παράμετρο της αναπόφευκτης κίνησης των μεταναστών, οι οποίοι/ες ούτως ή άλλως αναζητούν καλύτερη ζωή στην ευρώπη. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος βρήκε μία ευκαιρία για να διεξάγει μία πολεμική επιχείρηση ενάντια στους μετανάστες, ώστε να «συσπειρωθεί εσωτερικά», δίνοντας νέες διαστάσεις στην απανθρωποποίηση των μεταναστών και σπέρνοντας άπλετο ρατσιστικό δηλητήριο και σπόρους κοινωνικού εκφασισμού.

Pushbacks, στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Ελλάδα ως σύνορο/βαλβίδα της ΕΕ

Μέσα σε αυτά τα χρόνια η Ελλάδα αναλαμβάνει ρόλο συνόρου της ΕΕ και με την Τουρκία να λογίζεται ασφαλής τρίτη χώρα (συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας 2016) το “εργαλείο” των pushbacks έρχεται να συνδράμει στην προαναφερθείσα πολεμική διαχείριση. Είτε στην άμεσή του μορφή, κατά τη διάρκεια της “διάσωσης” από το ελληνικό λιμενικό, είτε έπειτα από κάποια απαγωγή από ΚΥΤ, είτε το κέντρο κάποιας μητρόπολης. 15 χρόνια αργότερα η κρίση είναι φανερό πως αποτελεί πλέον καθεστώς διακυβέρνησης και διέπει όλες τις πτυχές της ζωής. Τα pushbacks αποτελούν πάγια τακτική του ελληνικού στρατού και της αστυνομίας, οι θάνατοι στο Αιγαίο έχουν γίνει κομμάτι της κανονικότητας και το καθεστώς των στρατοπέδων συγκέντρωσης αποτελεί πλέον μόνιμη λύση φυλάκισης και αορατοποίησης, και δημιουργεί επί της ουσίας ζώνες γυμνής ζωής αυτών που κατά τα καπιταλιστικά πρότυπα περισσεύουν.

Όσον αφορά στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ακόμη και αν στα μάτια μερίδας του κόσμου αποτελούσε άλλο ένα από τα “έκτακτα”, και φυσικά αναγκαία, μέτρα υπό το κρισιακό καθεστώς που περιγράφηκε παραπάνω, πλέον είναι πασιφανές ότι πρόκειται για πάγια μορφή διαχείρισης στο εσωτερικό του ελληνικού έθνους-κράτους των πλεοναζόντων πληθυσμών. Όπως άλλωστε έχει αποτελέσει ιστορικά και συνεχίζει να αποτελεί “λύση” σε πολλά μέρη του πλανήτη. Είναι μέρος της στρατηγικής της αορατοποίησής τους και της πλήρους αποσύνδεσής τους από τον ντόπιο πληθυσμό. Αποτελεί ένα μαζικό σύστημα πειθάρχησης και υποταγής ολόκληρων πληθυσμών προς το συμφέρον του καπιταλισμού και του υλικού και ιδεολογικού τρόπου αναπαραγωγής του. Η θέαση ως μερικότητα της συνθήκης στην οποία υπόκεινται οι μετανάστες στην ελλάδα, αποτελεί μερικοποίηση του γενικευμένου καθεστώτος εξαίρεσης στο οποίο βρίσκεται το σύνολο των καταπιεσμένων στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, η συνθήκη που διαμορφώνει το κράτος ώστε να συνεχίσει τα εγκλήματά του δεν είναι τόσο η παντοδυναμία της βίας του ή η παραπληροφόρηση, όσο η εσωτερίκευση του διαχωρισμού που συνεπάγεται αδυναμία πλήρους κατανόησης της βαρβαρότητας του.

Αποκλεισμός και ένταξη …στην παραγωγή

Οι μετανάστριες που καταφέρνουν να επιβιώσουν από τις παραπάνω πρακτικές του ελληνικού Κράτους έρχονται αντιμέτωπες με την ρατσιστική-καπιταλιστική εκμετάλλευσή τους. Η βιομηχανία των συνόρων εκτείνεται από τα γεωγραφικά όρια της περιοχής άμυνας/ασφάλειας που ελέγχεται από το ελληνικό κράτος ως τα εσωτερικά κοινωνικά σύνορα στις μητροπόλεις και την επαρχία. Το σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης συμπληρωματικά με τη φονική βία των pushbacks κατασκευάζει τη διατίμηση των μεταναστών σε διαφορετικές μορφές υπερεκμετάλλευσης. Αυτή η λειτουργία “στρόφιγκας” ανάλογα  με τις ανάγκες των ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών ρυθμίζει τις ανάγκες τους για φτηνό εργατικό δυναμικό το οποίο ζει σε καθεστώς ημιπαρανομίας, αποστερημένο των βασικότερων κοινωνικών αγαθών και διεκδικήσεων- πχ τα συμβόλαια που συνάπτουν να είναι διατυπωμένα σε γλώσσα άλλη της ελληνικής. Αυτή η κρατική διαχείριση δημιουργεί μια διάχυτη συνθήκη εκμετάλλευσης στην οποία μπορούν να μετέχουν όλο και περισσότερο τα στρώματα του εθνοκορμού. Για παράδειγμα η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της  νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο. Αυτή η παρουσιαζόμενη υπόσχεση και “ευκαιρία” για ανέλιξη μέσω της υπερεκμετάλλευσης της μεταναστευτικής εργασίας σε κάθε λογής αφεντικό ή εν δυνάμει αφεντικό, παράγει νέες ιδεολογικές και υλικές συναινέσεις με το Δημοκρατικό Κράτος. Η ταξική πάλη αμβλύνεται μέσα στον εθνικό-ρατσιστικό διαλύτη που στην καλύτερη παράγει απάθεια, ενώ στη χειρότερη δηλώνει ρητά πως για να συνεχιστεί η -ελληνική- καπιταλιστική ομαλότητα πρέπει η ντόπια εργατική τάξη να ανατιμηθεί μέσα από τη συνέχιση της εξολόθρευσης και αορατοποίησης  του υπόλοιπου πολυεθνικού προλεταριάτου εντός των συνόρων. Το έργο αυτό φυσικά το έχουν αναλάβει οι φασίστες ως αιχμή του δόρατος των μεσοστρωμάτων που βλέπουν σαν αντιστάθμισμα στην (υποτιθέμενη ή υπαρκτή) υποτίμησή τους το να ζητάνε περισσότερο και πιο απροκάλυπτα πατριαρχικό-ρατσιστικό Κράτος. Πρόσφατο παράδειγμα, η επανενεργοποίηση του εθνικιστικού-εργοδοτικού-ρατσιστικού σωματείου 4Ε καθώς  και οι εξορμήσεις λοιπών φασιστών ανά την ελλάδα όπου προσπαθούν να εθνικοποιήσουν διάφορα κοινωνικά/ταξικά ζητήματα πάντα εις βάρος του πολυεθνικού προλεταριάτου.

Όταν το πολυεθνικό προλεταριάτο αντεπιτίθεται

Παρά τις συνθήκες που διαμορφώνει η Δημοκρατία και οι διάφοροι φασίστες, η μετανάστευση στο ελληνικό έδαφος έχει τους αγώνες τις. Κόντρα στα απανθρωποποιητικά αφηγήματα -δεξιάς ή αριστερής προέλευσης- που βλέπει τις μετανάστριες ως “εισβολείς που μολύνουν” την εθνοκρατική ενότητα ή τη θέαση τους ως “γεωπολιτικά πιόνια” άλλων δυνάμεων, ακόμα και ως “αβοήθητα θύματα που πρέπει να σώσουμε” οφείλουμε να προτάξουμε την αλληλεγγύη και τη συγκρότησή μας σε πολυεθνικές κοινότητες αγώνα.  Αγώνες όπως αυτός στον κλάδο των τηλεφωνικών υπηρεσιών, με απεργίες στις 8 και 19 Φλεβάρη, με την ίδρυση επιχειρησιακού σωματείου στην Teleperformance, με την συμμετοχή σε αυτό πολλών μεταναστών εργαζομένων που διεκδίκησαν επιτυχώς την έκδοση εργασιακής βίζας και την απαλλαγή από το καθεστώς απειλής απόλυσης και πιθανής απέλασης αποτελούν ελπιδοφόρα παραδείγματα διεθνιστικών προλεταριακών αγώνων. Μικρότερης κλίμακας, αλλά εξίσου μεγάλης σημασίας, στάθηκε και ο απεργιακός αγώνας 40-50 μεταναστ(ρι)ών εργατών/ριών που διαμένουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ριτσώνας. Εργαζόμενοι/ες στην βιομηχανική ζώνη Ασπροπύργου-Μαγούλας, οι οποίοι απήργησαν και μπλόκαραν το λεωφορείο που τους μεταφέρει από το στρατόπεδο στο χώρο εργασίας τους, διεκδικώντας και κερδίζοντας μέρος των χρωστούμενων δεδουλευμένων τους. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και τα παραδείγματα εργασιακών αγώνων του πρόσφατου παρελθόντος τα οποία έχουν συνενώσει τον μαχητικό συνδικαλισμό βάσης με το πρόταγμα των πολυεθνικών κοινοτήτων αγώνα, όπως οι απεργίες στην e-food και την wolt. Οι δεκάδες απεργοί πείνας σε Κόρινθο και Αμυγδαλέζα ενάντια στην οποιαδήποτε προοπτική χειραφαίτησης από την κυριαρχία δεν νοείται δίχως την συνειδητοποίησή και τη συγκρότησή μας σε νέες μορφές αγώνων και ζωής που θα υπερβαίνει τους διαχωρισμούς ντόπιων και μεταναστριών.

Από τις εξεγέρσεις των ρομά κοινοτήτων στις αντιτσιγγανικές δολοφονίες, την αντίσταση ρομά και μεταναστριών στην αστυνομική βία στην Ξηροκρήνη, τους πολυεθνικούς αγώνες βάσης να προτάξουμε τη συνάντηση και τη συγκρότηση νέων υποκειμενικοτήτων ικανών να ανταπεξέλθουν στο εμπόλεμο περιβάλλον μας. Γιατί οι κινήσεις από πλευράς μας στον μαινόμενο κοινωνικό πόλεμο οφείλουν να είναι έμφυλες, διεθνιστικές και ταξικές, ενάντια στις κυρίαρχες μεσολαβήσεις των υπάρχοντων μορφών οργάνωσης που αυτοεπιβεβαιώνουν τον κόσμο της κρατικής-καπιταλιστικής καταπίεσης, εκμετάλλευσης και εξουσίας.     

Πορεία αλληλεγγύης στις μετανάστριες, Παρασκευή 14/6, Άγαλμα Βενιζέλου 18:30

*Στηρίζουμε το μπλοκ της συνέλευσης Stop war on migrants*

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ – ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ – ΕΘΝΙΚΟ

ΝΑ ΔΙΑΡΡΉΞΟΥΜΕ ΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ανάρες ομάδα δράσης και αλληλεγγύης

Συγκέντρωση/πορεία αλληλεγγύης στους/ις παλαιστίνιους/ες, Δευτέρα 10/6, Καμάρα 19:30

 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟ ΚΡΑΤΟΣ

Με τη λήξη της Βρετανικής Εντολής και το σχηματισμό του κράτους του Ισραήλ το 1948, συντελείται η πρώτη μαζική εθνοκαθαρτική επιχείρηση προς τους άραβες παλαιστίνιους. Η επονομαζόμενη Νάκμπα (καταστροφή), αποτέλεσε την ιδρυτική πράξη τους Κράτους του Ισραήλ, κατά την οποία σε πρώτο στάδιο εποικιστικές/αποικιακές παρακρατικές ομάδες και ύστερα ο στρατός εκτόπισαν με δολοφονική βία και μαζικές σφαγές από ολόκληρες παλαιστινιακές πόλεις και χωριά πάνω από 700.000 παλαιστίνιους/ες, αφήνοντας πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Η Νάκμπα δεν ήταν ένα μεμονωμένο συμβάν στον εποικισμό της Παλαιστίνης. Η “συνεχιζόμενη Νάκμπα” συντελείται στο τώρα, με τις επιχειρήσεις εκτοπισμού και γενοκτονίας που διαπράττει το ισραηλινό κράτος εδώ και 8 μήνες εναντίον των παλαιστινίων στη λωρίδα της Γάζας, να συνεχίζονται με την εισβολή στο νότιο τμήμα του συνόρου Αιγύπτου-Γάζας, στην περιοχή της Ράφα στις 7/5/2024. Ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε το τμήμα του συνόρου από την πλευρά της Γάζας και ασκεί πλήρη έλεγχο σε αυτό, μην επιτρέποντας, όπως και από κάθε άλλη πιθανή δίοδο, ακόμη και αποστολές τροφίμων, φαρμάκων και αναλώσιμων. Οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας έχουν εκτοπίσει και περιορίσει 1,4-1,5 εκατομμύριο παλαιστίνιους/ες στο νοτιότερο σημείο της Γάζας, στην Ράφα, η οποία αποτελεί περιοχή έκτασης 64 τ. χιλιομέτρων. Οι εναπομείναντες παλαιστίνιοι/ες στη βόρεια Γάζα υφίστανται συνθήκες πείνας που προσεγγίζουν το επίπεδο λιμού, ενώ παραπλήσιες συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης βιώνουν όσοι/ες έχουν εκτοπιστεί στη Ράφα. Από την εκκίνηση της εισβολής στη γάζα τον Οκτώβριο του 2023, ο ισραηλινός στρατός έχει σκοτώσει τουλάχιστον 33.000 παλαιστίνιους/ες, ενώ έχει θέσει ως στόχο την πλήρη στρατιωτική κατοχή της Γάζας και τον εκτοπισμό μεγάλης μερίδας των παλαιστινίων από τα εδάφη της Γάζας.

 

Αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο που έχει διαδραματίσει η μορφή έθνος-κράτος ως αδιανόητα βάρβαρο απέναντι στους πληθυσμούς των οποίων την εξόντωση ή τον εκτοπισμό θεωρεί επικερδείς. Η οργανωμένη μορφή έθνος-κράτος έχει προχωρήσει πολλές φορές στην ιστορία σε μαζικές εκτελέσεις πληθυσμών, σε εθνοκαθάρσεις και σε γενοκτονίες. Οι παλαιστίνιοι/ες από το 1948 υφίσταται μαζικές εκτοπίσεις, μαζικές δολοφονίες και φυλακίσεις, αποκλεισμούς από νερό, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, καύσιμα και τρόφιμα από το κράτος του Ισραήλ, το οποίο ασκεί εποικιστικές πολιτικές και πολιτικές εθνοκάθαρσης και απαρτχάιντ εις βάρος αραβόφωνων παλαιστινίων. Η Γάζα βρίσκεται υπό καθεστώς αποκλεισμού από το 2006, αποτελώντας τη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, ενώ η Δυτική Όχθη βρίσκεται υπό κατοχή. Οι λέξεις «κατοχή», «αποκλεισμός», «εθνοκάθαρση», «γενοκτονία», «αποικιοκρατία», «επεκτατισμός», «εποικισμός», άλλωστε είναι σύμφυτες με τους διάφορους τρόπους δημιουργίας των εθνών-κρατών και με την θεμελίωση των εθνικών αφηγημάτων.

Στην γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κράτος συναινεί και συμμετέχει και το ελληνικό κράτος μεταξύ άλλων. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και περνάει μέσα από την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα θα αποτελέσει/αποτελεί στρατηγείο κατά των Χούθι ενώ η φρεγάτα Ύδρα ήδη πολεμά στη μέση Ανατολή. Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Στις 27/5, πραγματοποιήθηκε κοινή άσκηση ελληνικών και ισραηλινών αεροπορικών δυνάμεων, νότια της Κρήτης, εν μέσω του γενοκτονικού πολέμου. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας (με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγουν και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ. Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της. Το ελληνικό κράτος από τη μία πολεμάει με σκοπό την υπεράσπιση του εγχώριου κεφαλαίου (εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενεργειακές συμφωνίες κλπ) και προς εξασφάλιση των διακρατικών του συμμαχιών – Ε.Ε.,ΝΑΤΟ, διμερείς συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία κλπ. Ενώ από την άλλη μέσω της εξωτερικής πολιτικής του (συνέδριο MED5) προτείνει και διαμορφώνει πολιτικές εναντίον των μεταναστ(ρι)ών στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης, διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών, επιδιώκοντας την τιθάσευση και ομοιογένεια (προς το συμφέρον του) στο εσωτερικό του.

Εδώ πνιγμένοι, εκεί βομβαρδισμένοι, το δίκαιο το έχουν οι εξεγερμένοι..

Φαίνεται ότι τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη έχουν την ανάγκη να δημιουργούν πλεονάζοντες πληθυσμούς, τους οποίους να μπορούν να εκμεταλλεύονται άνευ όρων ή και να τους εξολοθρεύουν χωρίς κάποιο πολιτικό κόστος. Πέρα από την υποτιμημένη ντόπια εργατική τάξη, έχουν ανάγκη ένα πλήρως αορατοποιημένο κομμάτι του πληθυσμού, ένα κομμάτι σε καθεστώς ανυπαρξίας. Εδώ και δεκαετίες, το ελληνικό κράτος εφαρμόζει αυτή την πολιτική διαχείρισης απέναντι στις μετανάστριες. Από το 2017 τα pushbacks έχουν αυξηθεί, ενώ όσοι/ες μετανάστ(ρι)ες φτάνουν στη χώρα, είτε κρατούνται για χίλιους δυο λόγους (κατηγορία “διακίνησης”, έλλειψη νομιμοποιητικών εγγράφων, παράνομη προσέλευση στη χώρα), είτε οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μακριά από τον κοινωνικό ιστό και το βλέμμα της κοινωνίας. Η τελευταία κατηγορία μεταναστών, φοβούμενη την “σκληρή” όψη της πολιτικής αυτής, αναγκάζεται να δουλεύει σε συνθήκες πλήρους υπακοής και παράνομης ή (ημι)παράνομης εργασίας, σε χωράφια, αποθήκες και εργοστάσια. Δουλειές στις οποίες βασίζεται σημαντικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας και στις οποίες οδηγούνται οι μετανάστριες λόγω αυτού του καθεστώτος (ημι)παρανομίας τους. Η νέα τροπολογία του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου, προβλέπει τη νομιμοποίηση περίπου 30.000 μεταναστριών και θέτει σε άμεση εξάρτηση το δικαίωμα της  νόμιμης διαμονής με την νόμιμη εργασία. Έτσι, η πολιτική της “ένταξης” έρχεται να συμπληρώσει την αποτρεπτική πολιτική των συνόρων-φυλακών-pushbacks, η οποία παραμένει ως φόβητρο που εξασφαλίζει την άνευ όρων εργασιακή εκμετάλλευση (όσων μεταναστών “ενταχθούν” στην παραγωγή) από το ντόπιο κεφάλαιο.

Μία από τις πιο αιματηρές εκφάνσεις αυτής της πολιτικής, υπήρξε η δολοφονία πάνω από 600 μεταναστ(ρι)ών ανοιχτά της Πύλου στις 14/6/2023 από το ελληνικό λιμενικό, το οποίο βύθισε το σκάφος στο οποίο επέβαιναν περίπου 700 άνθρωποι. Η εξολόθρευση 600 ανθρώπων από το ελληνικό κράτος, μέσα σε λίγες ώρες, έκανε σε όλους γνωστό ότι τα pushbacks δολοφονούν και ότι αυτό που -μέχρι στιγμής- έκανε το κράτος ημι-φανερά, πλέον μπορεί να το κάνει φανερά. Η υποτίμηση των μεταναστριών σημαίνει την περαιτέρω υποτίμηση και του υπόλοιπου προλεταριάτου. Το εθνικό αφήγημα συσκοτίζει την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την αλληλεξάρτηση των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων, ως ταξικά καταπιεσμένα υποκείμενα. Σε όλη αυτή την επιβαλλόμενη συνθήκη, οι μετανάστ(ρι)ες αντιστέκονται, με τις απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης Κορίνθου, Αμυγδαλέζας αλλά και με τους εργασιακούς αγώνες σε Wolt, e-food, Teleperformance, IG Express.

Οι παλαιστίνιοι, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα υπό διωγμό με βάση ταξικά, φυλετικά ή έμφυλα κριτήρια, έχουν εκφράσει την αντίστασή τους εναντίον του καθεστώτος απάρτχαϊντ υπό διάφορες μορφές. Στα επαναλαμβανόμενα σφαγεία της Μέσης Ανατολής, οφείλουμε να βλέπουμε όχι απλώς “γεωπολιτικούς παίκτες”, αλλά τις ίδιες τις κινήσεις και τις ανάγκες των προλετάριων είτε στην Παλαιστίνη είτε στη Συρία είτε στην Υεμένη. Η εξυπηρέτηση των συμφερόντων είτε των δυτικών δυνάμεων είτε του αυτοαποκαλούμενου “άξονα της αντίστασης” αντιβαίνει των συμφερόντων του οποιουδήποτε προλεταριάτου. Ως εκ τούτου τασσόμαστε με την διεθνιστική αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους, στους εκτοπισμένους και στους μετανάστες παλαιστίνιους/ες. Να φωτίσουμε οποιαδήποτε φωνή εντός του κράτους του Ισραήλ αντιτίθεται στη γενοκτονία (άρνηση στράτευσης, αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους). Οφείλουμε παράλληλα να μπλοκάρουμε την πολεμική μηχανή της Ελλάδας και να αναδείξουμε τις δομικές αντιφάσεις του -όπως και όλων των κρατών-, το οποίο υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου σε βάρος του ντόπιου προλεταριάτου και των μεταναστριών και συμμετέχει σε συρράξεις, αποκλεισμούς και πολέμους, όπως στην Ουκρανία και τη μέση ανατολή. Στο εδώ και τώρα υπάρχουν αντιστάσεις, αφού στις 24/5 η μετανάστρια κρατούμενη Lea Courtois Dakpa κατήλθε σε απεργία πείνας και στις (της οποία η απεργία πείνας κέρδισε την αναστολή της απόφασης απέλασής της στις 7 Ιουνίου), την 1η Ιουνίου οι “Mothers against genocide” ξεκίνησαν εκ περιτροπής απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό, στο Σύνταγμα. Οφείλουμε στο εδώ και τώρα να αναδείξουμε τις ευθύνες του ελληνικού κράτους στη σφαγή των Παλαιστινίων, όπως επίσης και τα δικά του εγκλήματα, όπως η μαζική δολοφονία ανοιχτά της Πύλου και να οξύνουμε τον κοινωνικό ανταγωνισμό μέσα στις μητροπόλεις.

Συγκέντρωση/πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, Δευτέρα 10/6, Καμάρα 19:30

 

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ/ΕΣ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

 

Ανάρες

Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

 

 

Παρέμβαση στην ΕΛΒΟ για τη συμμετοχή της στο γενοκτονικό πόλεμο εναντίον των παλαιστινίων (7/6)

Το πρωί 7/6 προχρήσαμε σε παρέμβαση στο βιομηχανικό σύμπλεγμα της ΕΛΒΟ στη Σίνδο. Η ΕΛΒΟ είναι μια εταιρεία-κολοσσός όσον αφορά την κατασκευή θωρακισμένων οχημάτων και στρατιωτικού RnD. Συνεργάζεται και αποστέλει στρατιωτικό υλικό (και) στο Ισραηλινό κράτος μέσω της Ισραηλινής εταιρείας κατασκευής θωρακισμένων αρμάτων Plasan.
Να πώς περιγράφει η ΕΛΒΟ τη δραστηριότητά της:
“Στη συμπλήρωση των πρώτων 50 χρόνων λειτουργίας της, η ΕΛΒΟ ενισχύει τις δυνατότητες της, ανανεωμένη υπό νέα ιδιοκτησία, διευρυμένες δυνατότητες και διεθνή νοοτροπία. Το νέο λογότυπο υποδηλώνει αυτή τη μετάβαση προς τα εμπρός. Διατηρώντας την αρχική του μορφή, περιέχει το εθνικό στοιχείο στον πυρήνα του, χρησιμοποιώντας τον μπλε χρωματισμό που χαρακτηρίζει τόσο την Ελλάδα όσο και το Ισραήλ, σε σχήμα που επικοινωνεί το γεγονός ότι η μελλοντική πρόοδος είναι αποτέλεσμα συνεργασίας και τεχνολογίας.”
Πηγές:
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ
ΟΛΕΣ/ΟΛΑ/ΟΛΟΙ στη συγκέντρωση/πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, ΔΕΥΤΕΡΑ 10/06, ΚΑΜΑΡΑ 19:30
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Συγκέντρωση αλληλεγγύης στα συλληφθέντα της πανελλαδικής πορείας 15/01/2022

Το Σάββατο 15/01/2022 πραγματοποιείται πανελλαδική πορεία υπεράσπισης της κατάληψης “Στέκι στο Βιολογικό”, μετά την εκκένωσή του στις 31/12/2021. Μετά το τέλος της πορείας ακολουθούν συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής που έστησαν κλίμα τρομοκρατίας ήδη από τις προηγούμενες μέρες. Ακολούθησε κυνηγητό και 23 συλλήψεις στο σωρό, με τις κατηγορίες της διάταξης κοινής ειρήνης, της απείθειας, αλλά και για πρώτη φορά εφαρμογή του νόμου για την απαγόρευση των διαδηλώσεων!
Η εκκένωση του βιολογικού αποτέλεσε άλλο ένα κομμάτι της επίθεσης στις καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα , αλλά και στο άσυλο του ΑΠΘ. Η ένταση της καταστολής, οι στημένες δικογραφίες, η απαγόρευση των διαδηλώσεων , οι νέοι ποινικοί κώδικες, δεν μπορεί παρά να αντιμετωπιστούν ως επίθεση στους καταπιεσμένους, με αποφασιστικότητα, αδιαλλαξία και αλληλεγγύη.
Οι ιδέες μας δεν εκκενώνονται
Κάτω τα χέρια από τα συλληφθέντα συντρόφια της 15/01/2022

Ανάρες Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης