Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

Κάλεσμα στη συγκέντρωση αλληλεγγύης, Τσιμισκή με Γούναρη, 15/5, 18:00

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΝΤΡΕΑ ΦΛΩΡΟ

Στις 21/2/2024 ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής και σύντροφος Αντρέας Φλώρος, συλλαμβάνεται για απαλλοτρίωση προϊόντων ευτελούς αξίας από το κατάστημα LIDL στην Πάτρα. Όση ώρα κρατείται ο σύντροφος στην Α.Δ. Αχαΐας, σκαρώνεται από τις μεθοδεύσεις της κρατικής ασφάλειας η ανήκουστη αναβάθμιση της κατηγορίας που τον βαραίνει, από πλημμελειματική κλοπή προϊόντων ευτελούς στο κακούργημα της ληστρικής κλοπής. Το επόμενο πρωί διατάσσεται έρευνα στο σπίτι του, όπου ένα χαφιεδότσουρμο της ασφάλειας κατάσχει το laptop και το κινητό του. Στη συνέχεια αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους παρουσίας δύο φορές το μήνα στο τμήμα και απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Ωστόσο, καθώς η βαρύτητα της υπόθεσης δεν επαρκούσε νομικά ώστε να σταλούν τα αντικείμενά του στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Αθήνας, ανακαλύπτεται ένα <<ανώνυμο τηλεφώνημα>> στην Κρατική Ασφάλεια Πάτρας, το οποίο υποδεικνύει τον σύντροφο ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης που <<συγκεντρώνει εκρηκτικά και ετοιμάζει μεγάλο χτύπημα στην πόλη της Πάτρας>>. Η <<Αντιτρομοκρατική>> χρησιμοποιώντας τις απεριόριστες ελευθερίες που της παρέχει ο τρομονόμος 187Α , όπως η μη υποχρέωση αποσαφήνισης της προέλευσης του τηλεφωνήματος ή της καταγραφής του, βασίζεται σε φωτογραφίες που βρίσκει στο κινητό του Α.Φ. από κείμενα της <<Σύμπραξης Εκδίκησης>>, ώστε να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης σε βάρος του. Ο σύντροφος συλλαμβάνεται έξω από την κατοικία του και μεταφέρεται στην αντιτρομοκρατική στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα “στοιχεία” που ανακάλυψε η αντιτρομοκρατική ήταν μηνύματα που αντάλλασε ο σύντροφος με πολιτικούς κρατούμενους πλήρως άσχετους με την υπόθεση που του καταλογίζουν, ποινικοποιώντας τις συντροφικές και αλληλέγγυες σχέσεις. Έκτοτε ο Α.Φ. μεταφέρεται και κρατείται στις φυλακές Άμφισσας.
Ερχόμαστε αντιμέτωποι για άλλη μια φορά όπως και σε πλήθος άλλων πολιτικών υποθέσεων που σχηματίζονται με το κατηγορητήριο του 187Α, με τον κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό απέναντι στους αγωνιστές. Τα γνωστά – ή μάλλον άγνωστα- ανώνυμα τηλεφωνήματα, τα μηδαμινά στοιχεία και οι fast track δικονομικές διαδικασίες προφυλακιζουν διαχρονικά ενεργούς ανθρώπους του κινήματος, ποινικοποιούν συντροφικές και φιλικές σχέσεις, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο νόμου που από τη μία έχει φτιαχτεί τόσο ευρεία για να μπορεί να προσαρμόζεται ανα τη συνθήκη και από την άλλη για να φωτογραφίζει συγκεκριμένα αυτούς που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 187Α γνωστός ως “τρομονομος” εξυπηρετεί την πολιτική της προληπτικής αντιεξεγερσης, αποτελεί ένα ιδεολογικό και υλικό κρατικό κατασκεύασμα για να καταστελει αναρχικούς, αντιεξουσιαστριες, κομμουνιστές, επαναστατριες, να τους απομακρύνει από τον καθημερινό κόσμο του αγώνα και να τους απομονώνει φυλακίζοντας τους. Ταυτόχρονα,επιδιώκει την καταστολή των συνειδήσεων, την δημιουργία φόβου σε όσα αντιστέκονται με έναν απώτερο στόχο την διάλυση των (ριζοσπαστικών) κινημάτων.
Η διαδικασία ομηρίας, στοχοποίησης και φυλάκισης που υφίσταται ο σύντροφος Αντρέας είναι τερατώδης από πολλές απόψεις και συνοψίζει πολλές από τις καταπιέσεις που ασκεί το κράτος στην κοινωνική βάση. Η ακρίβεια και το υπέρογκο κόστος επιβίωσης οφείλεται στην ελεύθερη καπιταλιστική αγορά και στους νόμους της συσσώρευσης που την διέπουν. Δεν είναι ένα αόριστο φαινόμενο, αλλά η μεθοδευμένη μεγιστοποίηση των κερδών της αστικής τάξης. Ιδιοκτήτες super market, επιχειρηματίες βασικών αγαθών όπως γάλακτος, λαδιού, σιτιρών , εφοπλιστές, ξενοδοχιάρχες, καναλάρχες, καρτέλ ενέργειας είναι μόνο μία μερίδα της αστικής τάξης η οποία λεηλατεί τα εισοδήματα, την εργασία, τον κοινωνικό πλούτο, ενισχύοντας τη φτώχεια, την εξαθλίωση και ανάγοντας τη ζωή σε ένα κυνήγι επιβίωσης (των ικανών). Οι συνθήκες αυτές οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην απαλλοτροίωση βασικών αγαθών και προϊόντων για να τα βγάλουν πέρα, πράγμα το οποίο αποτελεί μία ελάχιστη εναντίωση και προσπάθεια εξισορρόπησης της καθημερινής αδικίας και ταξικής εκμετάλλευσης που υφίσταται η κοινωνική βάση. Η αστική δικαιοσύνη, αρμόδια για την προστασία της βασικής αξίας της καπιταλιστικής κοινωνίας-οικονομίας που είναι η ιδιοκτησία, τιμωρεί βαριά αυτό που η ίδια ονομάζει <<κλοπή>>. Όπως συνέβη και στην πρώτη φάση της δίωξης του Α.Φ.
Η εσωτερική “τάξη” και “ασφάλεια” του κράτους πρϋποθέτει την ποινικοποίηση των κατώτερων τάξεων, της ίδιας της φτώχειας, της μετανάστευσης και όποιας πολιτικής δράσης αντιπαρατίθεται με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Όσα κομμάτια του πληθυσμού θεωρούνται εν δυνάμει απειλητικά για τον καπιταλισμό και την ομαλή λειτουργία του, βρίσκονται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο σύντροφος Αντρέας Φλώρος, με συνεπή παρουσία στους κοινωνικούς,ταξικούς,εργατικούς, αντιπατριαρχικούς, αντιφασιστικούς αγώνες και αλληλεγγύης στους μετανάστες, κρίθηκε φρονηματικά ένοχος, με την αστυνομία και την αστική δικαιοσύνη να προσπαθούν να τον απενεργοποιήσουν πολιτικά και κοινωνικά. Πολλές δράσεις αλληλεγγύης για την απελευθέρωσή του έχουν συντελεστεί έπειτα από τη φυλάκισή του σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ιδίως στην Πάτρα, όπου και αποτελεί μέλος της κατάληψης Παραρτήματος.
Το κράτος συνεχώς θωρακίζεται και διαφυλάσσει την εύρυθμη αναπαραγωγή του Κεφαλαίου με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορα, την στήριξη του Ισραήλ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, την παράδοση πρώτων κατοικιών σε funds και τράπεζες, την διόγκωση του κόστους ζωής, την διεύρυνση των ορίων της φυλακής μέσω του Νέου Ποινικού Κώδικα, την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της εργασίας με την απελευθέρωση των απολύσεων και την ποινικοποίηση των απεργιών, με την ενίσχυση των δολοφόνων των σωμάτων ασφαλείας κ.ά. Άλλωστε κύριο μέλημα του κράτους είναι αφενός να φυλακίζει ή να αορατοποιεί όσες/ους “περισσεύουν” στην καπιταλιστική κανονικότητα και αφετέρου να βαφτίζει εν δυνάμει “τρομοκράτες” όσα αντιστέκονται σε αυτήν.
Σε αυτό το πλαίσιο, ρόλος μας ως κομμάτια της κοινωνικής βάσης που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας είναι να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, η οποία συνεπάγεται μεταξύ πολλών ακόμα κινήσεων, τον αγώνα για την απελευθέρωση του αναρχικού συντρόφου Αντρέα Φλώρου.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΝΤΡΕΑ ΦΛΩΡΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ 187Α
ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανάρες, ομάδας δράσης & αλληλεγγύης

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ ΛΑΟ, ΠΕΜΟΤΗ 15/05, 19:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΈΛΟΥ

Μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και σε live μετάδοση: Είναι, ίσως, η πρώτη φορά, μετά τους δύο παγκοσμίους πολέμους, που μια γενοκτονία γίνεται όχι μόνο μπροστά στις κάμερες αλλά σε live μετάδοση απ’ όλα τα διεθνή ΜΜΕ και Social Media. Ζούμε σε μια εποχή που ένα μαζικό έγκλημα του διεθνούς Κεφαλαίου, όχι μόνο δεν αποκρύβεται, αλλά διαφημίζεται προς γνώση και συμμόρφωση όλων των ανθρώπων που ασφυκτιούν κάτω από την κεφαλαιοκρατική κατοχή της ίδιας της ζωής σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Λίγες μέρες πριν, από τα πιο επίσημα χείλη, της κυβέρνησης των δολοφόνων του ισραήλ, ανακοινώθηκε πως ο στόχος του ισραηλινού στρατού δεν είναι, πλέον και υποτίθεται, η σύλληψη και η εκτέλεση αυτών που το κράτος τους ορίζει ως “τρομοκράτες”, αλλά η κατοχή της Λωρίδας της Γάζας και ο μαζικός εκτοπισμός 2 εκατομμυρίων ανθρώπων σε ένα ελάχιστο κομμάτι γης στα νότια, με απώτερο σκοπό τον εξοβελισμό του σε διπλανές χώρες. Αυτό λέγεται και επίσημα κατοχή και εθνοκάθαρση στη Λωρίδα της Γάζας. Την ίδια στιγμή, υπενθυμίζουμε, πως ο ισραηλινός στρατός έχει επεκταθεί στον Λίβανο και στη Συρία, ενώ βομβαρδίζει μαζί με τις ΗΠΑ κι άλλες σύμμαχες χώρες και την Υεμένη.
Η κατάσταση στην Λωρίδα της Γάζας είναι πέρα για πέρα απελπιστική. Εκτός από τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, τον τεράστιο αριθμό νεκρών παιδιών, τους εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίες ακολουθεί ο λιμός και η πείνα. Αυτό είναι το σχέδιο των γενοκτόνων φασιστών του ισραηλινού κράτους για να καμφθεί η αντίσταση των Παλαιστινίων. Το ισραήλ εμποδίζει ακόμη και την ανθρωπιστική βοήθεια να φτάσει στην Λωρίδα, με αποκορύφωμα τον βομβαρδισμό με drone του στολίσκου της Ελευθερίας 200 km μακριά.
Η πρόσκαιρη απόσυρση του ισραηλινού στρατού από τη Γάζα κατά την διάρκεια της σύντομης εκεχειρία, σηματοδότησε την αποτυχία του ισραηλινού κράτους και των συμμάχων του να εκτοπίσει τους παλαιστίνιους και να κάμψει την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Ενώ η αντίσταση υψώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ, το τελευταίο διεξάγει πόλεμο εναντίον πληθυσμού. Το δόγμα αυτό το επιτάσσει η εδραίωση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην περιοχή και η επικράτηση της σχέσης έθνους κράτους. Η πρόθεση για εξαφάνιση των παλαιστινίων είτε μέσω εκτοπισμού είτε μέσω γενοκτονίας και κάθε μορφής διεκδίκησης της γης τους θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της περιοχής από το κράτος του Ισραήλ και κυρίως από τους Δυτικούς του συμμάχους, τις χώρες της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. Σε αυτό το πλαίσιο οι παλαιστίνιοι αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση ως πλεονάζοντες, ως φθηνά εργατικά χέρια, ως μη-πολίτες, ως τρομοκράτες και πλέον ως πληθυσμός προς γενοκτονία.
Η συνεχιζόμενη γενοκτονία των παλαιστινίων αποτελεί πόνημα που φέρει τη βούλα όλων των δυτικών κρατών, τα οποία προσφέρουν την υλικοτεχνική και πολιτική υποστήριξη του κράτους του Ισραήλ και τα οποία βλέπουν ένα διπλό όφελος στη συμμετοχή τους σε αυτή: από τη μία την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της περιοχής από την Δύση και από την άλλη την υπεράσπιση της ίδιας τους της ύπαρξης μέσα από την εξολόθρευση ενός πληθυσμού ο οποίος αντιστέκεται στον εκτοπισμό και την εξολόθρευσή του με πληθώρα μέσων. Επεξηγηματικά, τα δυτικά κράτη υποστηρίζουν τη γενοκτονία και τον πόλεμο σε πληθυσμό, καθώς αποτελούν στρατηγικές τις οποίες και τα ίδια έχουν επιστρατεύσει και θα επιστρατεύσουν σε κάθε περίπτωση στην οποία επιδιώκουν να εκπληρώσουν τα οικονομικά και γεωπολιτικά τους συμφέροντα, πάντα προς όφελος της αδιάκοπης ροής του κεφαλαίου και της διάνοιξης νέων πεδίων παραγωγής κέρδους.
Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και η πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε. να “επανεξοπλιστεί”. Το πρόγραμμα-μαμούθ των 800 δις ευρώ εξοπλισμών με την κωδική ονομασία “Rearm Europe”, δεν είναι τίποτε άλλο από την επίσημη κήρυξη των ευρωπαϊκών κρατών της νέας, ακόμη πιο πολεμικής και δολοφονικής εποχής. Τα τεράστια εξοπλιστικά προγράμματα από τη μια απαιτούν “θυσίες” από το ευρωπαϊκό προλεταριάτο, περικοπές στα όποια ψήγματα δημοσίων δαπανών, μισθών, υγείας, πρόνοιας κτλ. Από την άλλη προετοιμάζουν τα ευρωπαικά κράτη να μπουν, ακόμη πιο δυναμικά σε πολεμικές επιχειρήσεις μεγάλης έκτασης. Η θανατηφόρα “προβα τζενεράλε” με τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας και την γενοκτονία των παλαιστινίων, ανοίγει την όρεξη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και προωθεί μεγαλύτερο φασισμό στις κοινωνίες για την μεγαλύτερη δυνατή εθνική συσπείρωση, ωστέ να είναι έτοιμοι να μας στείλουν να σκοτώσουμε και να πεθάνουμε στο επόμενο σφαγείο που θα έχουν σχεδιάσει.
Στην ιστορική αυτή συγκυρία, το ελληνικό κράτος στέκεται συνένοχο και συμμετέχον στη γενοκτονία: στέλνοντας πολεμικές φρεγάτες στην Ερυθρά Θάλασσα για την όξυνση της πολεμικής έντασης κατά του λαού της Υεμένης και της Παλαιστίνης, κάνοντας κοινές αεροπορικές ασκήσεις με το ισραηλινό κράτος, προσφέροντας πολεμικό υλικό και εξοπλισμό στο Ισραήλ μέσω των νατοϊκών βάσεων της Σούδας και ηγούμενο της επίχειρησης ASPIDES στην ερυθρά θάλασσα κατά των Χούθι με στρατηγείο-βάση το στρατόπεδο της Λάρισας. Με αυτό τον τρόπο το ελληνικό κράτος υπερασπίζεται τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τις τεράστιες ζημιές που υφίσταται από τις επιχερήσεις των Χούθι στη ερυθρά θάλασσα, οι οποίες συχνά αναγκάζουν τα ελληνόκτητα πλοία να επιλέγουν τον πολύ πιο κοστοβόρο κύκλο της Αφρικής, για να αποφύγουν τη διέλευση από τη Διώρυγα του Σουέζ.
Ταυτόχρονα,σε περιόδους κρίσεων και πολέμων τα κράτη οργανώνονται πολεμικά και στο εσωτερικό τους, διεξάγοντας πόλεμο εναντίον των εσωτερικών εχθρών τους. Έτσι, το ελληνικό κράτος διαπράττει πόλεμο εναντίον των μεταναστών, σε μία προσπάθειά του να φέρει στα μέτρα του τα αποτελέσματα της εξάπλωσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Η ακραία υποτίμηση των μεταναστών είναι προϋπόθεση τόσο για την μέγιστη εργασιακή εκμετάλλευσή τους για την τόνωση των εθνικών οικονομιών, όταν αυτές τους έχουν ανάγκη, όσο και για το χτίσιμο της απαραίτητης κοινωνικής συναίνεσης για την εξολόθρευσή τους όταν κρίνονται ως πλεονάζοντες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η μαζική κρατική δολοφονία τουλάχιστον 600 μεταναστών ανοιχτά της Πύλου, όπως και οι συνεχείς πνιγμοί στο Αιγαίο υπό την αιγίδα του λιμενικού. Παράλληλα ο φασισμός, είτε οργανωμένος είτε διάχυτος στις μικροαστικές συνειδήσεις, αποτελεί ένα βασικό μηχανισμό του ελληνικού κράτους για την εξυπηρέτηση των κεφάλαιοκρατικών συμφερόντων. Το διάχυτο αυτό μίσος που θέτει τις μεταναστριες στο στόχαστρο για κάθε κρίση που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα, οργανώνει την αγρια εκμετάλλευση τους στα σύνορα, τα κέντρα κράτησης, τα χωράφια και όλους τους υπόλοιπους χώρους εργασίας. Οι δηλώσεις των φασιστών που κατηγορούν τους μετανάστες για τα χαμηλά μεροκάματα, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τη γενικότερη εκμετάλλευση τους από τα αφεντικά είναι ενδεικτικές των σκοπών του εθνικισμού/φασισμού, ο οποίος ανάγει την εργασία σε προνόμιο και την εργατική δύναμη σε κάτι ανεξάρτητο από τα αφεντικά. Με αυτό τον τρόπο, οι φασίστες αποκρύπτουν ότι η εργασία είναι η παραγωγική σχέση του κεφαλαίου με την εργατική τάξη με σκοπό την επικυριαρχία του πρώτου επί του τελευταίου, όπως επίσης αποκρύπτουν την ταξική κοινότητα των συμφερόντων μεταναστών και ντόπιων εργατών, κεντροβαρίζοντας στην εθνική ενότητα μεταξύ εργατών και αφεντικών.
Για τους λόγους αυτούς, ο αγώνας ενάντια στη γενοκτονία των παλαιστινίων, ενάντια στους πολέμους του κεφαλαίου, η αλληλεγγύη στους/στις μετανάστ(ρι)ες και ο αντιφασιστικός αγώνας είναι κοινοί και μόνο μέσα από το συνδυαστικό πρίσμα τους μπορούμε να ανατιμήσουμε τις ζωές μας και να χτίσουμε ένα κόσμο αλληλεγγύης και ελευθερίας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΤΕΜΠΗ,ΠΥΛΟΣ, ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ, ΔΕΝΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

77 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΑΓΚΜΠΑ (ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ)ΠΟΡΕΙΑ 15/5 19.00 ΑΓ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Αναρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟ 9/04 ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ MESUT AYDI ΔΕΥΤΕΡΑ 12/5 ΣΤΙΣ 19:00, ΚΑΜΑΡΑ

Στις 9 Απρίλη ο μετανάστης Mesut Aydi, ο οποίος βρίσκεται στο καμπ μεταναστών στην Φιλιππιάδα της Άρτας, ξεκινάει απεργία πείνας γρήγορου θανάτου με αίτημα την χορήγηση ασύλου και την ελευθερία μετακίνησης του ώστε να επανασυνδεθεί με φιλικά και οικογενειακά του πρόσωπα στην Βόρεια Ευρώπη. Καθώς η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ επιβαρυμένη, πριν λίγες μέρες ομαδα αλληλέγγυων απαίτησε την μεταφορά του Mesut σε δημόσιο νοσοκομείο ώστε να εξεταστεί από δημόσιους γιατρούς ενδελεχέστερα. Ωστόσο το καμπ αρνήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο με τις γνωστές γραφειοκρατικές δικαιολογίες ότι πρέπει να λάβει οδηγίες από το Υπουργείο Μετανάστευσης.
Η απεργία πείνας αποτελεί ιστορικό μέσο αγώνα στα χέρια των καταπιεσμένων και αγωνιστών οι οποίοι βάζοντας ανάχωμα το σώμα τους διεκδικούν τα αυτονόητα που μπορεί να ξεκινάνε από μια αξιοπρεπή διαβίωση στις φυλακές ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να φτάνουν μέχρι τις “νόμιμες” αποφυλακίσεις ή τις χορηγήσεις ασύλου όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. O Mesut είναι ένα άνθρωπος ερχόμενος από την Τουρκία που έχει υποστεί βασανιστήρια, ζητάει άσυλο και καταλήγει μαζί με χιλιάδες άλλους, να βρίσκεται εγκλωβισμένος στα ελληνικά καμπ μεταναστών όπου η γραφειοκρατικη πολιτική σε συνδυασμό με την κρατική αδιαφορία και εκδικητικότητα τον αφήνουν παγιδευμένο για 22 μήνες χωρίς να εγκρίνεται η έκδοση του ασύλου του.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Mesut επιβεβαιώνει την πάγια τακτική του ελληνικού κράτους όσον αφορά την εξόντωση του μεταναστευτικού πληθυσμού και το καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο τους τοποθετηθεί συνεχώς. Αυτή η πρακτική βλέπουμε καθημερινά να παίρνει πολλές μορφές. Η διαμονή – φυλακή εκατοντάδων ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους σε αποκεντρωμένες περιοχές για απροσδιόριστα χρονικα διαστήματα σε απαξιωτικές συνθήκες διαβίωσης συνιστά ένα σημαντικό κομμάτι της κρατικής πολιτικής διαχείρισης απέναντι σε αυτούς που λογίζονται ως πλεονάζοντες πληθυσμοί. Φυσικά αυτό συμβαίνει για όσους έχουν γλιτώσει από τις δολοφονίες του ελληνικού κράτους είτε στα χερσαία σύνορα , είτε στα θαλάσσια με την μορφή των επαναπροώθησεων – pushbacks όπου κάθε εβδομάδα είμαστε θεατές απροκάλυπτων δολοφονιών που συντελούνται και έρχονται να παρουσιαστούν με τη μορφή του “ναυαγίου”.
Αντιλαμβανόμαστε την στρατηγικη του ελληνικού κράτους απέναντι στους μετανάστες ως ένα μέρος του συνολικού σχεδιασμού του τόσο σε εσωτερικά όσο και εξωτερικά ζητήματα πολεμικής ατζέντας. Στο εσωτερικό, το ελληνικό κράτος προβάλλει τους μεταναστευτικους πληθυσμους ως εχθρούς που “πλήττουν την εθνική ενότητα” ενώ παράλληλα τους υπερκμεταλλεύεται, οξύνοντας τα ρατσιστικά και εθνικιστικά αντανακλαστικά με σκοπό την διάσπαση και την αποτροπή συγκρότησης του πολυεθνικού προλεταριάτου. Στο εξωτερικό συμμετέχει φυσικά ενεργά σε πολέμους που διεξάγονται ως μέλος του ΝΑΤΟ,υπερεξοπλίζεται στρατιωτικά και φυσικά το πιο σημαντικό είναι ότι το ελληνικό κράτος στηρίζει -και- υλικά την εδώ και ενάμιση χρόνο εν εξελίξει γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος-απάρτχαϊντ του Ισραήλ.

Αποτελεί χρέος μας να σταθούμε δίπλα στον Mesut και στον δύσκολο αγώνα που δίνει παλεύοντας για τα αυτονοητα. Όπως ο ίδιος αναφέρει ( καθώς είναι υψίστης σημασίας να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια και τα αιτήματα του απεργού πείνας) ” Η αίτησή μου για άσυλο εκκρεμεί εδώ και 22 μήνες χωρίς λύση και δεν έχει δοθεί χρονοδιάγραμμα ή αιτιολόγηση.
Ως εκ τούτου, ζητώ με σεβασμό τα εξής:
Α. Μια σαφή και διαφανή εξήγηση, σε γλώσσα που μπορώ να καταλάβω, σχετικά με τους λόγους για τον παρατεταμένο και άνισο χειρισμό της διαδικασίας ασύλου μου.
Β. Να εξεταστεί η αίτησή μου για άσυλο από αμερόληπτη επιτροπή, υπό την επίβλεψη της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR).
Γ. Να μου χορηγηθεί άδεια ταξιδιού που μου επιτρέπει να μεταφερθώ σε χώρα της Βόρειας Ευρώπης όπου έχω δημιουργήσει οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις…”

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ MESUT AYADI , ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 09/04
ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Σήμερα 10/5 επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης εκδήλωση την οποία διοργάνωνε η Πρεσβεία του Ισραήλ, λογοτεχνικού ενδιαφέροντος αλλά με σαφείς προεκτάσεις στο ξέπλυμα του κράτους του Ισραήλ για την γενοκτονία των Παλαιστινίων υπό το μανδύα του “πολιτισμού”. Έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από την εξαγγελία του υπουργού οικονομικών του Ισραήλ, Μπεζαλέλ Σμότριχ που μιλάει ξεκάθαρα για εθνοκάθαρση, ενώ μία μέρα πριν υπήρξε έγκριση του συμβουλίου ασφαλείας του Ισραήλ για περαιτέρω βομβαρδισμούς και σφαγές στη Γάζα με σκοπό την κατοχή της.
Έπειτα από την ρητή δημόσια τοποθέτηση φορέων και εργαζομένων στον κλάδο του βιβλίου ενάντια στη διοργάνωση της εκδήλωσης, μαζί με αυτούς σήμερα κινητοποιήθηκαν δυνάμεις, μαζί με δεκάδες αγωνιστές/ριες συντρόφους/ισσες, εντός της αίθουσας με αποτέλεσμα να ακυρωθεί εν τέλει η συγκεκριμένη εκδήλωση. Παράλληλα πραγματοποιούσαμε και παρέμβαση εκτός του εκθεσιακού χώρου, επίσης με πανό και κείμενα. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης φωνάζονταν συνθήματα υπέρ των Παλαιστινίων και της Αντίστασής τους. Επίσης φωνάχτηκαν συνθήματα αλληλεγγύης στους μετανάστες και ενάντια στα εγκλήματα του ελληνικού κράτους όπως στην Πύλο, ενάντια στη συμμετοχή του στη γενοκτονία των παλαιστινίων και για το κρατικό καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη. Οι αγώνες αυτοί, άλλωστε για εμάς αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και κανείς τους δεν είναι ολόκληρος χωρίς τον άλλο.

ΤΕΜΠΗ – ΠΥΛΟΣ – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΕΔΩ ΠΝΙΓΜΕΝΟΙ ΕΚΕΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟΙ, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ

Όλοι/ες/α στην πορεία αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, Πέμπτη 15/5, Άγαλμα Βενιζέλου 19:00

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΝΤΡΕΑ ΦΛΩΡΟ

Στις 21/2/2024 ο αναρχικός κοινωνικός αγωνιστής και σύντροφος Αντρέας Φλώρος, συλλαμβάνεται για απαλλοτρίωση προϊόντων ευτελούς αξίας από το κατάστημα LIDL στην Πάτρα. Όση ώρα κρατείται ο σύντροφος στην Α.Δ. Αχαΐας, σκαρώνεται από τις μεθοδεύσεις της κρατικής ασφάλειας η ανήκουστη αναβάθμιση της κατηγορίας που τον βαραίνει, από πλημμελειματική κλοπή προϊόντων ευτελούς στο κακούργημα της ληστρικής κλοπής. Το επόμενο πρωί διατάσσεται έρευνα στο σπίτι του, όπου ένα χαφιεδότσουρμο της ασφάλειας κατάσχει το laptop και το κινητό του. Στη συνέχεια αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους παρουσίας δύο φορές το μήνα στο τμήμα και απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα. Ωστόσο, καθώς η βαρύτητα της υπόθεσης δεν επαρκούσε νομικά ώστε να σταλούν τα αντικείμενά του στα εγκληματολογικά εργαστήρια της Αθήνας, ανακαλύπτεται ένα <<ανώνυμο τηλεφώνημα>> στην Κρατική Ασφάλεια Πάτρας, το οποίο υποδεικνύει τον σύντροφο ως αρχηγό εγκληματικής οργάνωσης που <<συγκεντρώνει εκρηκτικά και ετοιμάζει μεγάλο χτύπημα στην πόλη της Πάτρας>>. Η <<Αντιτρομοκρατική>> χρησιμοποιώντας τις απεριόριστες ελευθερίες που της παρέχει ο τρομονόμος 187Α , όπως η μη υποχρέωση αποσαφήνισης της προέλευσης του τηλεφωνήματος ή της καταγραφής του, βασίζεται σε φωτογραφίες που βρίσκει στο κινητό του Α.Φ. από κείμενα της <<Σύμπραξης Εκδίκησης>>, ώστε να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης σε βάρος του. Ο σύντροφος συλλαμβάνεται έξω από την κατοικία του και μεταφέρεται στην αντιτρομοκρατική στην Αθήνα. Τα υπόλοιπα “στοιχεία” που ανακάλυψε η αντιτρομοκρατική ήταν μηνύματα που αντάλλασε ο σύντροφος με πολιτικούς κρατούμενους πλήρως άσχετους με την υπόθεση που του καταλογίζουν, ποινικοποιώντας τις συντροφικές και αλληλέγγυες σχέσεις. Έκτοτε ο Α.Φ. μεταφέρεται και κρατείται στις φυλακές Άμφισσας.Ερχόμαστε αντιμέτωποι για άλλη μια φορά όπως και σε πλήθος άλλων πολιτικών υποθέσεων που σχηματίζονται με το κατηγορητήριο του 187Α, με τον κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό απέναντι στους αγωνιστές. Τα γνωστά – ή μάλλον άγνωστα- ανώνυμα τηλεφωνήματα, τα μηδαμινά στοιχεία και οι fast track δικονομικές διαδικασίες προφυλακιζουν διαχρονικά ενεργούς ανθρώπους του κινήματος, ποινικοποιούν συντροφικές και φιλικές σχέσεις, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο νόμου που από τη μία έχει φτιαχτεί τόσο ευρεία για να μπορεί να προσαρμόζεται ανα τη συνθήκη και από την άλλη για να φωτογραφίζει συγκεκριμένα αυτούς που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 187Α γνωστός ως “τρομονομος” εξυπηρετεί την πολιτική της προληπτικής αντιεξεγερσης, αποτελεί ένα ιδεολογικό και υλικό κρατικό κατασκεύασμα για να καταστελει αναρχικούς, αντιεξουσιαστριες, κομμουνιστές, επαναστατριες, να τους απομακρύνει από τον καθημερινό κόσμο του αγώνα και να τους απομονώνει φυλακίζοντας τους. Ταυτόχρονα,επιδιώκει την καταστολή των συνειδήσεων, την δημιουργία φόβου σε όσα αντιστέκονται με έναν απώτερο στόχο την διάλυση των (ριζοσπαστικών) κινημάτων.Η διαδικασία ομηρίας, στοχοποίησης και φυλάκισης που υφίσταται ο σύντροφος Αντρέας είναι τερατώδης από πολλές απόψεις και συνοψίζει πολλές από τις καταπιέσεις που ασκεί το κράτος στην κοινωνική βάση. Η ακρίβεια και το υπέρογκο κόστος επιβίωσης οφείλεται στην ελεύθερη καπιταλιστική αγορά και στους νόμους της συσσώρευσης που την διέπουν. Δεν είναι ένα αόριστο φαινόμενο, αλλά η μεθοδευμένη μεγιστοποίηση των κερδών της αστικής τάξης. Ιδιοκτήτες super market, επιχειρηματίες βασικών αγαθών όπως γάλακτος, λαδιού, σιτιρών , εφοπλιστές, ξενοδοχιάρχες, καναλάρχες, καρτέλ ενέργειας είναι μόνο μία μερίδα της αστικής τάξης η οποία λεηλατεί τα εισοδήματα, την εργασία, τον κοινωνικό πλούτο, ενισχύοντας τη φτώχεια, την εξαθλίωση και ανάγοντας τη ζωή σε ένα κυνήγι επιβίωσης (των ικανών). Οι συνθήκες αυτές οδηγούν πολλούς ανθρώπους στην απαλλοτροίωση βασικών αγαθών και προϊόντων για να τα βγάλουν πέρα, πράγμα το οποίο αποτελεί μία ελάχιστη εναντίωση και προσπάθεια εξισορρόπησης της καθημερινής αδικίας και ταξικής εκμετάλλευσης που υφίσταται η κοινωνική βάση. Η αστική δικαιοσύνη, αρμόδια για την προστασία της βασικής αξίας της καπιταλιστικής κοινωνίας-οικονομίας που είναι η ιδιοκτησία, τιμωρεί βαριά αυτό που η ίδια ονομάζει <<κλοπή>>. Όπως συνέβη και στην πρώτη φάση της δίωξης του Α.Φ.Η εσωτερική “τάξη” και “ασφάλεια” του κράτους πρϋποθέτει την ποινικοποίηση των κατώτερων τάξεων, της ίδιας της φτώχειας, της μετανάστευσης και όποιας πολιτικής δράσης αντιπαρατίθεται με το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Όσα κομμάτια του πληθυσμού θεωρούνται εν δυνάμει απειλητικά για τον καπιταλισμό και την ομαλή λειτουργία του, βρίσκονται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών. Σε αυτό το πλαίσιο, ο σύντροφος Αντρέας Φλώρος, με συνεπή παρουσία στους κοινωνικούς,ταξικούς,εργατικούς, αντιπατριαρχικούς, αντιφασιστικούς αγώνες και αλληλεγγύης στους μετανάστες, κρίθηκε φρονηματικά ένοχος, με την αστυνομία και την αστική δικαιοσύνη να προσπαθούν να τον απενεργοποιήσουν πολιτικά και κοινωνικά. Πολλές δράσεις αλληλεγγύης για την απελευθέρωσή του έχουν συντελεστεί έπειτα από τη φυλάκισή του σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και ιδίως στην Πάτρα, όπου και αποτελεί μέλος της κατάληψης Παραρτήματος.Το κράτος συνεχώς θωρακίζεται και διαφυλάσσει την εύρυθμη αναπαραγωγή του Κεφαλαίου με τις επαναπροωθήσεις μεταναστών στα σύνορα, την στήριξη του Ισραήλ στη γενοκτονία των Παλαιστινίων, την παράδοση πρώτων κατοικιών σε funds και τράπεζες, την διόγκωση του κόστους ζωής, την διεύρυνση των ορίων της φυλακής μέσω του Νέου Ποινικού Κώδικα, την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της εργασίας με την απελευθέρωση των απολύσεων και την ποινικοποίηση των απεργιών, με την ενίσχυση των δολοφόνων των σωμάτων ασφαλείας κ.ά. Άλλωστε κύριο μέλημα του κράτους είναι αφενός να φυλακίζει ή να αορατοποιεί όσες/ους “περισσεύουν” στην καπιταλιστική κανονικότητα και αφετέρου να βαφτίζει εν δυνάμει “τρομοκράτες” όσα αντιστέκονται σε αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο, ρόλος μας ως κομμάτια της κοινωνικής βάσης που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας είναι να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, η οποία συνεπάγεται μεταξύ πολλών ακόμα κινήσεων, τον αγώνα για την απελευθέρωση του αναρχικού συντρόφου Αντρέα Φλώρου.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΑΝΤΡΕΑ ΦΛΩΡΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ 187Α

ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Ανάρες, ομάδας δράσης & αλληλεγγύης

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟ 9/04 ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ MESUT AYDI ΔΕΥΤΕΡΑ 5/5 ΣΤΙΣ 19:00 ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΓΟΥΝΑΡΗ (ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ)

Στις 9 Απρίλη ο μετανάστης Mesut Aydi, ο οποίος βρίσκεται στο καμπ μεταναστών στην Φιλιππιάδα της Άρτας, ξεκινάει απεργία πείνας γρήγορου θανάτου με αίτημα την χορήγηση ασύλου και την ελευθερία μετακίνησης του ώστε να επανασυνδεθεί με φιλικά και οικογενειακά του πρόσωπα στην Βόρεια Ευρώπη. Καθώς η κατάσταση της υγείας του είναι πολύ επιβαρυμένη, πριν λίγες μέρες ομαδα αλληλέγγυων απαίτησε την μεταφορά του Mesut σε δημόσιο νοσοκομείο ώστε να εξεταστεί από δημόσιους γιατρούς ενδελεχέστερα. Ωστόσο το καμπ αρνήθηκε να καλέσει ασθενοφόρο με τις γνωστές γραφειοκρατικές δικαιολογίες ότι πρέπει να λάβει οδηγίες από το Υπουργείο Μετανάστευσης.

Η απεργία πείνας αποτελεί ιστορικό μέσο αγώνα στα χέρια των καταπιεσμένων και αγωνιστών οι οποίοι βάζοντας ανάχωμα το σώμα τους διεκδικούν τα αυτονόητα που μπορεί να ξεκινάνε από μια αξιοπρεπή διαβίωση στις φυλακές ή τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να φτάνουν μέχρι τις “νόμιμες” αποφυλακίσεις ή τις χορηγήσεις ασύλου όπως βλέπουμε να συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση. O Mesut είναι ένα άνθρωπος ερχόμενος από την Τουρκία που έχει υποστεί βασανιστήρια, ζητάει άσυλο και καταλήγει μαζί με χιλιάδες άλλους, να βρίσκεται εγκλωβισμένος στα ελληνικά καμπ μεταναστών όπου η γραφειοκρατικη πολιτική σε συνδυασμό με την κρατική αδιαφορία και εκδικητικότητα τον αφήνουν παγιδευμένο για 22 μήνες χωρίς να εγκρίνεται η έκδοση του ασύλου του.

Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Mesut επιβεβαιώνει την πάγια τακτική του ελληνικού κράτους όσον αφορά την εξόντωση του μεταναστευτικού πληθυσμού και το καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο τους τοποθετηθεί συνεχώς. Αυτή η πρακτική βλέπουμε καθημερινά να παίρνει πολλές μορφές. Η διαμονή – φυλακή εκατοντάδων ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ελληνικού κράτους σε αποκεντρωμένες περιοχές για απροσδιόριστα χρονικα διαστήματα σε απαξιωτικές συνθήκες διαβίωσης συνιστά ένα σημαντικό κομμάτι της κρατικής πολιτικής διαχείρισης απέναντι σε αυτούς που λογίζονται ως πλεονάζοντες πληθυσμοί. Φυσικά αυτό συμβαίνει για όσους έχουν γλιτώσει από τις δολοφονίες του ελληνικού κράτους είτε στα χερσαία σύνορα , είτε στα θαλάσσια με την μορφή των επαναπροώθησεων – pushbacks όπου κάθε εβδομάδα είμαστε θεατές απροκάλυπτων δολοφονιών που συντελούνται και έρχονται να παρουσιαστούν με τη μορφή του “ναυαγίου”.

Αντιλαμβανόμαστε την στρατηγικη του ελληνικού κράτους απέναντι στους μετανάστες ως ένα μέρος του συνολικού σχεδιασμού του τόσο σε εσωτερικά όσο και εξωτερικά ζητήματα πολεμικής ατζέντας. Στο εσωτερικό, το ελληνικό κράτος προβάλλει τους μεταναστευτικους πληθυσμους ως εχθρούς που “πλήττουν την εθνική ενότητα” ενώ παράλληλα τους υπερκμεταλλεύεται, οξύνοντας τα ρατσιστικά και εθνικιστικά αντανακλαστικά με σκοπό την διάσπαση και την αποτροπή συγκρότησης του πολυεθνικού προλεταριάτου. Στο εξωτερικό συμμετέχει φυσικά ενεργά σε πολέμους που διεξάγονται ως μέλος του ΝΑΤΟ,υπερεξοπλίζεται στρατιωτικά και φυσικά το πιο σημαντικό είναι ότι το ελληνικό κράτος στηρίζει -και- υλικά την εδώ και ενάμιση χρόνο εν εξελίξει γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη από το κράτος-απάρτχαϊντ του Ισραήλ.

Αποτελεί χρέος μας να σταθούμε δίπλα στον Mesut και στον δύσκολο αγώνα που δίνει παλεύοντας για τα αυτονοητα. Όπως ο ίδιος αναφέρει ( καθώς είναι υψίστης σημασίας να μεταφέρουμε αυτούσια τα λόγια και τα αιτήματα του απεργού πείνας) ” Η αίτησή μου για άσυλο εκκρεμεί εδώ και 22 μήνες χωρίς λύση και δεν έχει δοθεί χρονοδιάγραμμα ή αιτιολόγηση.

Ως εκ τούτου, ζητώ με σεβασμό τα εξής:

Α. Μια σαφή και διαφανή εξήγηση, σε γλώσσα που μπορώ να καταλάβω, σχετικά με τους λόγους για τον παρατεταμένο και άνισο χειρισμό της διαδικασίας ασύλου μου.

Β. Να εξεταστεί η αίτησή μου για άσυλο από αμερόληπτη επιτροπή, υπό την επίβλεψη της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR).

Γ. Να μου χορηγηθεί άδεια ταξιδιού που μου επιτρέπει να μεταφερθώ σε χώρα της Βόρειας Ευρώπης όπου έχω δημιουργήσει οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις…”

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ MESUT AYADI , ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 09/04

ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

Στην πορεία της εργατικής πρωτομαγιάς συγκροτήσαμε δυναμικό μπλοκ σε συντονισμό με τη Μαρμάγκα – Αντιπατριαρχική Ομάδα, το Συμβούλιο Αναρχικών και με συντρόφια στηρίζοντας το ανεξάρτητο ταξικό κάλεσμα της Καμάρας, το οποίο συσπείρωσε περίπου 1.000 άτομα. Τις προηγούμενες μέρες πραγματοποιήσαμε από κοινού παρέμβαση στα jumbo για να αναδείξουμε το ρόλο της στην εκμετάλλευη της εθνοκάθαρσης των παλαιστινίων για αποκόμιση κερδών και στην υπερεκμετάλλευση ντόπιων και μεταναστριών εργαζομένων, ενώ κολλήθηκαν και προπαγανδιστικές αφίσες για την πορεία στην πόλη. Το μπλοκ πορεύτηκε δυναμικά με συνθήματα για τις ταξικές διεκδικήσεις του πολυεθνικού προλεταριάτου, για την Παλαιστινιακή Αντίσταση απέναντι στο γενοκτονικό πόλεμο του Ισραήλ και της Δύσης στην Παλαιστίνη, συνθήματα αλληλεγγύης στις μαχόμενες καταλήψεις, αλληλεγγύης στους μετανάστες και στους πολιτικούς κρατούμενους – συντρόφους/συντρόφισσες για την υπόθεση των Αμπελοκήπων και για τον αναρχικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη που έπεσε μαχόμενος για την κοινωνική απελευθέρωση. Την ίδια ώρα που σωματεία, συλλογικότητες και οργανώσεις οι οποίες διεκδικούν σταθερά το δρόμο κόντρα στις απαγορεύσεις και παλεύουν για τα κοινωνικά κεκτημένα και την ανασυγκρότηση του πολυεθνικού προλεταριάτου κόντρα σε Κράτος και Κεφάλαιο, μία γκρούπα φασιστών περίπου 30 ατόμων έκανε συγκέντρωση στην πλατεία Ηλιούπολης για τα “δικαιώματα του Έλληνα εργάτη”. Είναι τετριμμένο, αλλά υπενθυμίζουμε ότι ο ναζισμός – φασισμός είχε ιστορικά το ρόλο της κατάργησης-απαγόρευσης των συνδικάτων, των σωματείων και συνολικά των συλλογικών φορέων της εργατικής τάξης και είχε ανέκαθεν την έγκριση της ανέλιξης στην εξουσία από τεράστιες μερίδες του Κεφαλαίου (όπως μεγαλοβιομήχανοι στη Γερμανία και στην Ιταλία, εφοπλιστές υπέρ της Χούντας και πολλά ακόμα παραδείγματα). Και σήμερα έχουν τον ίδιο ρόλο αποπροσανατολισμού και ρατσιστικής διάσπασης του προλεταριάτου, όπως φανερώνει και η δράση τους την αρχή της προηγούμενης δεκαετίας με δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες και συνδικαλιστές για χάρη των εφοπλιστών και λοιπών αφεντικών. Να μην τους αφήσουμε να διασπείρουν το δηλητήριο και τον κανιβαλισμό εντός της πολυεθνικής εργατικής τάξης, που μόνο σκοπό έχει το ξελάσπωμα του Κεφαλαίου για την φτώχεια και την εξαθλίωση και την μετακύλιση των ευθυνών για τις συνθήκες που ζούμε στους μετανάστες. Μόνος υπεύθυνος της φτώχειας, της απαξίωσης της ζωής και της ταξικής καταπίεσης είναι το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα.

Σήμερα πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με πανό,κείμενα και τρικακια στο κατάστημα JUMBO, στην οδό 26ης Οκτωβρίου 43. Παρακάτω είναι το υλικό της παρέμβασης και το κείμενο που μοιράστηκε:

Η JUMBO ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΕΡΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Άλλη μια εργατική πρωτομαγιά, που παρά την ιστορική της σημασία ως μέρα ορόσημο των ταξικών αγώνων, βρίσκει τα μαγαζιά ανοιχτά με τα αφεντικά να πλουτίζουν και τις εργαζόμενες να δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα. Ένα από αυτά, η Jumbo, μία από τις μεγαλύτερες και πιο γνωστές ελληνικές επιχειρήσεις, μετράει εδώ και χρόνια δεκάδες καταγγελίες από τους εργαζομένους της. Πετσοκομμένοι μισθοί, ελαστικά ωράρια και αναγκαστικές μεταθέσεις σε καταστήματα άλλων πόλεων χωρίς προειδοποίηση είναι μερικά μόνο απ’ όσα έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενές της, ενώ ο μεγαλομέτοχος της εταιρείας Βακάκης έχει δηλώσει την επιθυμία του να επιβάλλει την 7ημερη εργασία, καταργώντας την κυριακάτικη αργία. Παράλληλα με την μισθωτή σκλαβιά που προβλέπει για τις εργαζόμενες, η εταιρεία αυξάνει διαρκώς τα κέρδη της τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδος. Συγκεκριμένα, μέχρι σήμερα υπάρχουν 40 καταστήματα που φέρουν το σήμα JUMBO σε 7 χώρες (Αλβανία, Κόσοβο, Σερβία, Μακεδονία, Βοσνία, Μαυροβούνιο και –το επονομαζόμενο- Ισραήλ).

Ωστόσο, το καθεστώς εκμετάλλευσης που επιβάλλει η Jumbo δεν σταματάει στους εργαζομένους της που απασχολούνται στα καταστήματα. Συγκεκριμένα, συνεργαζόμενη με την, επίσης ελληνική εταιρεία, συσκευασίας και φορτοεκφόρτωσης GIExpress, σχετίζεται και με την εργασιακή εκμετάλλευση εκατοντάδων άλλων εργαζομένων και κυρίως μεταναστ(ρι)ών, που ζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης γύρω από την Αθήνα. Οι μετανάστριες που καταφέρνουν να φτάσουν στην Ελλάδα -σε αντίθεση με εκείνες που δολοφονούνται στα σύνορα και στο Αιγαίο- εγκλωβίζονται σε μια επίγεια κόλαση. Το κράτος και τα ντόπια αφεντικά συμβάλλοντας καθοριστικά στην υποτίμηση τους, τις καθηλώνουν στον πάτο της εργατικής τάξης προκειμένου να έχουν φτηνά και εύκολα εκμεταλλεύσιμα εργατικά χέρια, πολλές φορές ακόμα και σε σημείο εξόντωσης. Έτσι και στην GIExpress, η εργασιακή πραγματικότητα των εργαζόμενων μεταναστών βασίζεται στην μαύρη εργασία, τα εξαντλητικά ωράρια, τις διπλοβάρδιες και τον διαρκή φόβο της απόλυσης, ενώ σε περίπτωση ασθένειας ή ατυχήματος δεν καλύπτονται από την εργοδοσία αλλά έχουν να τα αντιμετωπίσουν ως δική τους ατομική ευθύνη. Πέρυσι, οι εργαζόμενες μετανάστριες της συγκεκριμένης εταιρείας, λόγω της μη πληρωμής τους, προχώρησαν σε απεργία, αρνούμενες να μπουν στα πούλμαν και να εργαστούν, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να πάρουν τα δεδουλευμένα τους. Ωστόσο, ακολούθησαν αρκετές εκδικητικές απολύσεις από τη μεριά της εταιρείας, αλλά και παραιτήσεις λόγω των παραπάνω συνθηκών εργασίας.

Η JUMBO ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΚΑΙ ΚΕΡΔΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Η Jumbo, μέσω συμφωνίας franchise με τον όμιλο λιανικής πώλησης FOXGROUP, έκανε την εμφάνισή της στο Ισραήλ με ένα πρώτο κατάστημα στην πόλη Εϊλάτ και έπειτα με ένα δεύτερο στην πόλη Χάιφα. Πρόσφατα, εγκαινίασε και το τρίτο της κατάστημα ενώ, σύμφωνα με τον Βακάκη, προβλέπεται να ανοίξουν ακόμα δέκα μέχρι το 2025 στη χώρα. Η Jumbo, έχει χτίσει ήδη τρία υπερκαταστήματα-κάστρα σε πόλεις της ιστορικής Παλαιστίνης, από τις οποίες στο παρελθόν, με την επονομαζόμενη Νάκμπα το 1948, οι αυτόχθονες παλαιστίνιοι/ες προλετάριοι/ες και εργάτ(ρι)ες γης εκδιώχθηκαν με επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης από τον σιωνιστικό εποικιστικό στρατό. Η Νάκμπα όμως δεν τελείωσε τότε, αλλά συνεχίζεται εδώ και δεκαετίες με αποκορύφωμα την σύγχρονη γενοκτονία που συντελεί το Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους. Η Jumbo λοιπόν επιλέγει να ανοίξει εταιρείες franchise εν μέσω του γενοκτονικού πολέμου, αποδεικνύοντας ότι η εταιρεία νομιμοποιεί και συναινεί στις (νέο)αποικιοκρατικές-ρατσιστικές και γενοκτονικές πολιτικές του σιωνιστικού κράτους, κάνοντας μπίζνες και παράγοντας κέρδος από αυτές.

ΜΠΟΙΚΟΤΑΖ ΣTHN JUMBO ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΝΤΟΠΙΟΥΣ/ΕΣ/Α ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΣΤΡΙΕΣ/Α ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ/Α ΤΟΥ JUMBO – ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΤΟΠΙΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΩΝ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ – ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

ΤΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΚΡΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΟΛΕΣ/ΟΙ/Α ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ, ΚΑΜΑΡΑ, 10:30

Από το Σικάγο στο σήμερα…και πάλι πίσω 

139 χρόνια μετά την εξέγερση και την μεγάλη απεργία των εργατών στο Σικάγο, η ταξική εκμετάλλευση μπορεί να αλλάζει διαρκώς προσωπεία, μορφές και τρόπους καθιέρωσης, παραμένει όμως το βασικό συστατικό της κοινωνικής συγκρότησης. 

Τον Μάη του 1886 δεκάδες χιλιάδες απεργοί στις ΗΠΑ εξεγείρονται διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, με αιχμή την καθιέρωση του 8ώρου. Οι δολοφονικές κατασταλτικές ενέργειες που ακολουθούν, με πυροβολισμούς στο ψαχνό στο συγκεντρωμένο πλήθος, αλλά και η καταδίκη σε θάνατο 8 αναρχοσυνδικαλιστών ακολουθούνται από συνέχιση και εξάπλωση του εργατικού κινήματος που οδηγεί σε επί μέρους νίκες και προσωρινά καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τις επόμενες δεκαετίες η πρωτομαγιά καθιερώθηκε ως μέρα εργατικών αγώνων, η επανανοηματοδότησή της  πολλές φορές οδήγησε σε εξεγερτικές συνθήκες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την μεγαλειώδη πορεία των καπνεργατών που συνοδεύτηκε από σκληρή καταστολή και τελικά 12 δολοφονίες απεργών. 

Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά, η  κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου μοιάζει αδιαμφισβήτητη. H ίδια η έννοια της εργατικής τάξης, και άρα του εν δυνάμει επαναστατικού υποκειμένου, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μεταβάλλεται στο πέρασμα των δεκαετιών. Το προλεταριάτο του 2025 δεν είναι το ομογεννοποιημένο σύνολο του προηγούμενου αιώνα, με πολύ παρόμοιες συνθήκες εργασίας μεταξύ των εργαζομένων. Το επισφαλές εργασιακό περιβάλλον, τα ευέλικτα ωράρια, η εργασία ως freelancer σε διάφορες πολυεθνικές, οι «προνομιούχοι» εργάτες σε αντιδιαστολή με τους εργάτες στον πρωτογενή τομέα, που είναι κατά πλειοψηφία μετανάστες χωρίς εργασιακά δικαιώματα, συνθέτουν μία κατάσταση που διασπά το προλεταριάτο και καθιστά την οργάνωση και την αντεπίθεσή του δυσμενέστερη. Στη διελκυστίνδα μεταξύ αφεντικών και εργαζομένων άλλωστε το μόνο που μπορεί να ανατρέψει τους εις βάρος μας συσχετισμούς είναι οι αδιάλλακτοι μαχητικοί αγώνες. Ελλείψει αυτών, πλην εξαιρέσεων, βρισκόμαστε σε μια περίοδο συνεχιζόμενης απώλειας εργασιακών δικαιωμάτων, με σκληρή καταστολή οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί.  

Τα μνημόνια ως δήθεν έξωθεν επιβαλλόμενη πολιτική (άρα απαλλαγή από την ευθύνη του κράτους, των διαχειριστών του και της εγχώριας αστικής τάξης) καθιέρωσαν εργασιακό μεσαίωνα, υπό το πρίσμα του εξορθολογισμού της ελληνικής οικονομίας. Η νομιμοποίηση τερατουργημάτων όπως ο υποκατώτατος μισθός, πάντα συνοδευόταν από παρανομοποίηση των κινητοποιήσεων και της συνδικαλιστικής δράσης. Η επόμενη μέρα φυσικά δεν βρήκε σε καλύτερη θέση τους καταπιεσμένους αφού, με διαχειριστή αυτή τη φορά την ΝΔ, οι χρόνιες επιδιώξεις της αστικής τάξης για περισσότερη ελαστικοποίηση, φαίνεται να έχουν βρει πρόσφορο έδαφος. Απελευθέρωση των απολύσεων, τέλος του πενθήμερου 8ώρου συνοδευόμενο από αστεία επιχειρήματα περί συναίνεσης των εργαζομένων, ειδικό καθεστώς εργασίας για μετανάστες εργάτες γης υπό την απειλή απέλασης, απαγόρευση των απεργιών και ψηφιακή κάρτα εργασίας είναι μόνο μερικές από τις μεταρρυθμίσεις του τελευταίου διαστήματος που έρχονται να προστεθούν σε μια μακρά λίστα καταγεγραμμένων (και μη) εργατικών δολοφονιών.  

Μια ματιά στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, όπου κάθε μέρα γνωστοποιείται και νέο «εργατικό ατύχημα», αρκεί για να διαπιστώσουν κι οι πιο αισιόδοξοι ότι από τύχη ζούμε. Εργασιακά κάτεργα, που στο βωμό του μέγιστου κέρδους, δεν πληρούν ούτε κατ΄ελάχιστον τις προδιαγραφές ασφαλείας των εργαζομένων, αποτελούν καθημερινότητα για χιλιάδες από μας. Οι αριθμοί των εν λόγω δολοφονιών αδιανόητοι, χωρίς σε αυτούς να συμπεριλαμβάνονται θάνατοι/ τραυματισμοί / βασανισμοί μεταναστών και Ρομά εργατ(ρι)ών (χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη δημοσιοποίηση συνθηκών σύγχρονης σκλαβιάς στη Μανωλάδα) αλλά και θάνατοι εν ώρα εργασίας που προσδίδονται σε παθολογικά αίτια ενώ συχνά πρόκειται για ασθένειες που οφείλονται σε δυσμενείς και ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας.   

…τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ 

Και όλα αυτά, αφενός στο βωμό της ανάπτυξης, δηλαδή της ανάγκης για περισσότερα κέρδη, αφετέρου των κρίσεων που δημιουργεί το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, και μετά έρχεται να αντιμετωπίσει με την συμπίεση του σύγχρονου προλεταριάτου (τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τις μετανάστριες και κάθε λογής αποκλεισμένων, καταπιεσμένων) όλο και χαμηλότερα. ΜΜΕ, κυβερνήσεις, κράτη και αφεντικά παρουσιάζουν τις εν λόγω κρίσεις σαν κάποιου είδους φυσικές καταστροφές που όλους μας πλήττουν και “όλοι μαζί” θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε “ενωμένοι”. Είτε μιλάμε για την οικονομική κρίση του ’08, είτε για την υγειονομική του covid-19, είτε για τις ενεργειακές, γεωπολιτικές κρίσεις που βιώνουμε στο σήμερα. Οι κρίσεις αυτές όχι μόνο δεν είναι τυχαίες κακοτοπιές αλλά αποτελούν απόρροια των ίδιων δομικών αντιφάσεων του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού.  

Όσον αφορά την ακρίβεια, το κυριότερο αφήγημα από την πλευρά του κράτους είναι ότι είναι εισαγόμενη, αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων και κυρίως πολεμικών συγκρούσεων μακριά και χωρίς καμία συμμετοχή του ελληνικού κράτους και της εγχώριας αστικής τάξης. Ο πόλεμος και η διαρκής απειλή κάποιας σύρραξης ή επιστράτευσης αποτελούσε ανέκαθεν άλλωστε, εκτός από επικερδέστατη συνθήκη, στην προσπάθεια δημιουργίας νέων πεδίων κερδοφορίας και ανακατανομής της ισχύος, αιτία κατευνασμού του εσωτερικού των κρατών.   

Το ελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του δεν σταμάτησε ποτέ να πολεμά.Εδώ αναφερόμαστε τόσο στον εσωτερικό ταξικό πόλεμο που θα αναπτυχθεί παρακάτω όσο και στις ενεργές συμμετοχές σε διάφορες σφαγές ανα τον πλανήτη. Ειδικά συμμετέχει ενεργά με πολεμικό υλικό, εκπαίδευση, συνοδευτικά πλοία και εφοδιασμό στον γενοκτονικό πόλεμο ενάντια στους Παλαιστίνιους όπως αυτός εντάθηκε μετά τον Οκτώβρη του 2023. Η ελληνοισραηλινή συμμαχία που εκτείνεται από την ιδεολογική υπεράσπιση της Ισραηλινής γενοκτονικής επιχείρησης στη Γάζα μέχρι την συμμετοχή ελληνικών πολεμικών πλοίων στον πόλεμο ενάντια της Υεμένης, είναι στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου, και δείχνει τις προθέσεις τους και για το μέλλον.  Από τις εθνοκαθάρσεις πληθυσμών, ως τον διαχρονικό και με πολλές μορφές πόλεμο κατά των μεταναστριών. Οι μετανάστριες, ως το πιο εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, έχουν μια θέση δομικά καθορισμένη, από τη συνάρθρωση ταξικής εκμετάλλευσης, ρατσιστικής υποτίμησης και πατριαρχικής καταπίεσης, που τους καθιστά το πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο εργατικό δυναμικό. Όσοι μετανάστες καταφέρνουν να ξεφύγουν από τη δολοφονική πολιτική των κλειστών συνόρων του ελληνικού κράτους που τους σκοτώνει εν ψυχρώ στα σύνορα, τους πνίγει στο Αιγαίο, τους στοιβάζει στα κέντρα κράτησης- φυλακές, έρχονται αντιμέτωποι με την στυγνή εργασιακή εκμετάλλευσή τους σε αποθήκες, χωράφια, βιομηχανίες τροφίμων και άλλα εργασιακά κάτεργα. Οι χώροι εργασίας, ως πεδία ελέγχου, καταστολής, τρομοκρατίας και πειθάρχησης τους, τους αναγκάζουν να δουλεύουν αμέτρητες ώρες με ελάχιστα χρήματα, σε καθεστώς παράνομης ή ημι-παράνομης εργασίας, με βασανισμούς, έως και εργατικές δολοφονίες που δεν μαθαίνονται ποτέ, αλλά αποκρύπτονται ως μια απλή απώλεια δυναμικού που έρχεται να αναπληρώσει η επόμενη μετανάστρια εργάτρια μέχρι την ψυχική και σωματική εξόντωσή της. 

Είναι δεδομένο πως η ελληνική οικονομία βασίζεται στην αορατοποίησή τους, με τον ρατσισμό, συστημικό και πολεμικού χαρακτήρα, να λειτουργεί ως βασικό εργαλείο διαχείρισης και πειθάρχησης. Έτσι δημιουργούνται πλεονάζοντες πληθυσμοί, που υπάρχουν μόνο για να καλύπτουν τις καπιταλιστικές ανάγκες, με το καθεστώς φόβου που αναπαράγεται (ο φόβος απέλασης, η απόλυτη επισφάλεια, οι φασιστικές επιθέσεις), να εργαλειοποιείται στα χέρια των αφεντικών για την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της πολυεθνικής εργατικής τάξης. 

Αυτό που δεν μπορεί όμως να εμποδίσει η εξουσία είναι οι ταξικοί αγώνες που εκ των πραγμάτων θα ανακύψουν όσο υπάρχει ταξική εκμετάλλευση. Από τις απεργίες μεταναστών στην GIexpress και τις εξεγέρσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι τις καθημερινές πράξεις αντίστασης στους χώρους εργασίας, η οργάνωση και η αντεπίθεση του πολυεθνικού προλεταριάτου είναι η απάντηση στην ταξική υποτίμηση των ζωών μας. Οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστριών είναι η μόνη λύση απέναντι στον ασύμμετρο ταξικό πόλεμο που διεξάγεται στα σύνορα και τους χώρους εργασίας, στην υποτιθέμενη εθνική ενότητα που αποκρύπτει τον ταξικό ανταγωνισμό και κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς. Απέναντι στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η ταξική αλληλεγγύη είναι αυτή που αποτελεί την πραγματική απειλή απέναντι στους καταπιεστές μας. 

Ούτε δούλα ούτε κυρά 

Όταν μιλάμε για καπιταλισμό και εργασία, δεν μπορούμε να παραλείπουμε την αόρατη οικιακή εργασία. Καθημερινή, μη αμειβόμενη, έμφυλα προσδιορισμένη εργασία που διαδραματίζεται στα νοικοκυριά και αφορά την φροντίδα, την συντήρηση και την αναπαραγωγή. Η οικιακή εργασία, θεμελιώδης για την λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έχει καταστεί αόρατη και αυτονόητη, τόσο για την συντήρηση της πυρηνικής οικογένειας, όσο και την εξασφάλιση της ύπαρξης εργατικού δυναμικού για τις καπιταλιστικές ανάγκες. Το πατριαρχικό αφήγημα της αναπαραγωγικής εργασίας ως καθήκον και χρέος των θηλυκοτήτων, έχει φυσικοποιήσει την απλήρωτη εργασία των γυναικών, με σκοπό την αναπαραγωγή της εργατικής τάξης, χωρίς όμως να αναγνωρίζεται ως εργασία από το κεφάλαιο. Ο ιδεολογικά και ιστορικά κατασκευασμένος εμφυλος ρόλος αυτός, υποβάλει τις γυναίκες στην διπλή καταπίεση του πατριαρχικού τους ρόλου και της απλήρωτης και καταναγκαστικής εργασίας που ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται. Με άλλα λόγια, είμαστε αναγκασμένες να εργαζόμαστε αμισθί στα σπίτια μας, 24ωρα συνεχούς παροχής φροντίδας, λόγω του διπλού μας ρόλου γυναίκας- εργάτριας.  

Οι φεμινιστικοί αγώνες των τελευταίων δεκαετιών που αμφισβητούσαν την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου στις ζωές και στα σώματα των θηλυκοτήτων, αποτέλεσαν ένα πεδίο που αφομοιώθηκε και εκμεταλλεύτηκε ο καπιταλισμός. Η λογική του κέρδους, με εργαλείο την παραγωγική αξιοποίηση του φύλου, εισήγαγε τις γυναίκες στους χώρους της μισθωτής εργασίας ως νέο, φθηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, ως συνέχεια της εκμετάλλευσης της εργασίας τους. Οι τρανσφεμινιστικοί- ταξικοί αγώνες θα είναι η απάντηση στην εκμετάλλευση των σωμάτων, των ζωών μας και της εργασίας μας από το κράτος και τον καπιταλισμό, μέχρι την χειραφέτηση μας. 

Φασίστες και αφεντικά στου πηγαδιού τον πάτο 

Όσον αφορά τα θρασύδειλα, και σε γελοίο βαθμό, ανιστόρητα καλέσματα μιας γκρούπας φασιστοειδών για μια «ελληνική εργατική πρωτομαγιά» πρόκειται για άλλη μία απόδειξη της αλληλοτροφοδότησης μεταξύ της ταξικής εκμετάλλευσης των αποκλεισμένων και των ρατσιστικών-φασιστικών αφηγημάτων. Ο ρόλος των φασιστών είναι πασιφανής διαχρονικά, πάντα στο πλευρό της αστικής τάξης, πάντα εναντίον του προλεταριάτου, όσο κι αν προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα «αντιθεσμικό» προφίλ. Πλάι πλάι με την πολεμική προετοιμασία άλλωστε το τελευταίο διάστημα, όσο η ταξική εκμετάλλευση εντείνεται, τόσο νεοφασιστικά μορφώματα αναδύονται λειτουργώντας ως εφεδρεία του καπιταλισμού. Τα εργοδοτικά «σωματεία» που δημιουργούν, τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που πλέον έχουν γίνει επίσημη κρατική πολιτική, το μίσος που σκορπίζουν σε κάθε διαφορετικό άτομο, αποτελούν όλα όπλα στα χέρια της εξουσίας. 

Για να μη ζούμε μια ζωή με σκοπό την επιβίωση… 

Για να φτάσουμε να οργανώσουμε κάποτε μια άλλη, δικιά μας, επικίνδυνη, κοινωνική απεργία (Σωματεία βάσης- συνελεύσεις γειτονιάς – μαχητικές πορείες – καταλήψεις ). Να εκτρέψουμε την σχέση του συνδικαλισμού με τον δημοκρατικό διάλογο, να συνδεθούμε με τους ανθρώπους της δικιάς μας τάξης, το σύγχρονο προλεταριάτο, και να επιτεθούμε σε κράτος, αφεντικά και κεφάλαιο, όχι απλά για έναν καλύτερο μισθό, για την ζωή μας την ίδια… 

Επειδή δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε, επειδή η αναγκαστική εργασία που έχει άμεση συνέπεια στον βιοπορισμό σου είναι σκλαβιά, επειδή ο πολιτισμός του χρήματος φέρνει αλλοτρίωση στις ανθρώπινες σχέσεις, 

Το μέλλον μας δεν είναι σε μια γραμμή παραγωγής, στα 8ωρα μπροστά στις οθόνες στα γραφεία, στην πώληση προϊόντων που δεν μπορούμε οι ίδιες να αγοράσουμε, στα καμπς, στις φυλακές. 

O αγώνας ξεκινά από την διεκδίκηση του πιο μικρού, του πιο καθημερινού, καταλήγει όμως στην καταστροφή αυτής της κοινωνικής δόμησης, σε έναν νέο κόσμο, ο οποίος υπάρχει ίσως μόνο στον συλλογισμό μας, όσο όμως τον φέρνουμε μέσα στους αγώνες μας είναι πραγματικός. 

Όλοι/ες/α στην απεργιακή πορεία 1η Μαΐου, Καμάρα 10:30 

ΤΟ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΘΕΙ, ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ 

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ/ΙΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ 

Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης