Ανάρες – Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ Η ΟΡΓΗ

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή.Περίπου 200 χρόνια έχουν περάσει από τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργων στη Νέα Υόρκη,μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών και το σύστημα καταπίεσης συνεχίζει, καλά κρατεί και αναπτύσσεται. Μέσα στα χρόνια, έχει γίνει μια σταθερή απονοηματοδότηση στη σημασία της μέρας της 8ης Μάρτη, μετατρέποντας την από μια μέρα μνήμης της γυναικείας μαχητικής και ταξικής διεκδίκησης σε μια εμπορευματοποιημένη μέρα γιορτής.
Ρίζα της πατριαρχίας αποτελεί η ίδια η εξουσία και το σύστημα που τη συντηρεί. Η καταπίεση που βιώνουμε δεν είναι μόνο έμφυλη αλλά και ταξική. Στο πεδίο της εργασίας εξακολουθεί η έμφυλη καταπίεση να τρέφει τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υπάρχουν μέσα από μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, απολύσεις εγκύων, παρενοχλήσεις.Ακόμη μεγαλύτερη είναι καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστριες καθημερινά, καθώς μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Η θεσμική χρήση της έννοιας του φεμινισμού , και η νοηματοδότηση ως ένα αποκλειστικά «γυναικείο» ζήτημα , εντείνει τις διακρίσεις και καταπιέσεις των θηλυκοτήτων.Η διάκριση και καταπίεση των ανθρώπων με ικανότητα κυοφορίας σε μια διαρκής επιτιθέμενη και αμυνομένη θέση .Ένα πείραμα αντοχής όπου το κράτος & θρησκεία , ο εργοδότης σου , ο «σύντροφος» σου αποφασίζει για το σώμα σου. Καθόλου αυτονόητο να διεκδικείς την αυτοδιάθεση του εαυτού σου ,να αποφασίζεις για το σώμα σου , το δικαίωμα στη μητρότητα ή την επιλογή της μη κύησης . Ο τίτλος του προνομίου της γυναίκας ( ως τα βιολογικά θηλυκά άτομα) έρχεται να δημιουργήσει νέες διακρίσεις στο κοινωνικό σύνολο , καταργώντας το Φεβρουάριο του 2023 τη συνταγογράφηση και την ασφαλιστική κάλυψη των ενέσεων αντιανδρογόνων σε διεμφυλικά άτομα, γνωρίζοντας ότι ήδη υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός τρανς ατόμων από διάφορους εργασιακούς κλάδους
Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους οποίους η έμφυλη καταπίεση και η βία συντηρείται, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στη επίλυση των προβλημάτων μας.
Κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης ενάντια στην πατριαρχία και τις καταπιέσεις. Αποριζοσπαστικοποιώντας την οργή των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας και εν τέλει απορροφώντας οτιδήποτε δεν χωράει στο θεσμικό φεμινιστικό τόξο και το καταστέλλουν βίαια.
Ταυτόχρονα με την πολιτική αφομοίωσης στο σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα διαχείρισης από κράτος και εξουσιαστές.
Απελευθέρωση Φιλιππίδη & Λιγνάδη.
Συγκάλυψη της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τους επιφανείς επιχειρηματίες της 3Ε.
Συγκάλυψη του βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας.
Βιασμοί μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.
Λαϊκά δικαστήρια και μιντιακές διαπόμπευσεις σε βάρος κακοποιημένων θυληκοτήτων.
Εκφοβισμοί στο σπίτι, στη δουλειά με στόχο την σιωπή.

Όλα αυτά συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν το προσωπείο μηδενικής ανοχής του κράτους. Είναι προφανής η επίθεση στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και σε κάθε κίνημα που εναντιώνεται σε αυτό. Σαν ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Αυτή η επίθεση υπάρχει από την ακρίβεια της ζωής μέχρι τους πλειστηριασμούς , από τα pushback στα σύνορα μέχρι τις εξώσεις, από τη μισθωτή σκλαβιά μέχρι την ανεργία. H υποβάθμιση των ζωών μας αλλά και η μηδενική αξία της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του κέρδους αποτυπώθηκαν πλήρως στην κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη. Δεν τίθεται θέμα καλυτέρευσης του πλαισίου εντός του οποίου ζούμε, παρά μονάχα ανατροπής του. Θα μπορούσαν να γραφτούν απείρως περισσότερα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστοτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

Δεν επαναπαυόμαστε στην αστική δικαιοσύνη, θέλουμε αυτός ο κόσμος να καεί και οι στάχτες του να γίνουν η ελευθερία μας. Η 8η Μάρτη, λοιπόν, δεν είναι γιορτή. Οι φεμινιστικοί αγώνες είναι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εξουσία διεκδικώντας μαχητικά με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ, Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ

ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

ΠΟΡΕΙΑ 8/3 18:00 ΚΑΜΑΡΑ

Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ

Τρίτη προς Τετάρτη 1ης Μαρτίου γίνεται το γνωστό γεγονός σύγκρουσης τρένων της εταιρίας Hellenic Train (πρώην τραινοσε) ιδιοκτησίας της εταιρίας Ferrovie Dello Stato Italiane και εμπορικής αμαξοστοιχίας του ΟΣΕ με δεκάδες επιβαίνοντες νεκρούς.

Οι λεπτομέρειες πολλές, συστήματα ασφαλείας που δεν υπήρχαν, μη συντηρημένο δίκτυο, ελλιπείς βάρδιες και άλλα πολλά. Η περαιτέρω αναφορά μας σε αυτά ενδεχομένως να μην έχει να δώσει και πολλή πληροφορία. Η ουσία είναι μία, στον καπιταλισμό οι ζωές των προλετάριων είναι αντικείμενο στατιστικών ερευνών και μέρος της ευρύτερης διαχείρισης αναλώσιμου υλικού, έμψυχου και μη. Είτε υπό κρατικό έλεγχο είτε στα χέρια ιδιωτών το καπιταλιστικά “βιώσιμο” επιτάσσει τη μεγιστοποίηση του κέρδους με κάθε “κόστος”. Έτσι οι ” υπήκοοι” του εκάστοτε έθνους-κράτους, τηρουμένων των αναλογιών του πού έτυχε να γεννηθούν, από ποιο σόι και με πόσο μεγάλη τσέπη γίνονται με τη σειρά τους άλλο ένα “ατύχημα”. Αν στο risk management η ασφάλεια και η ζωή του πελάτη κριθεί πιο ζημιογόνα από το ρίσκο της ακεραιότητάς του σε επίπεδο κέρδους, τόσο ωμά και σοκαριστικά έχουμε αυτά τα αποτελέσματα για τα οποία συζητάει πάσα ένας και μία πλέον εντός ελληνικής επικράτειας.

Φυσικά, το κράτος και τα φερέφωνά του μετακυλούν την ευθύνη για άλλη μία φορά σε κάποιον “κακό και ανεύθυνο” εργαζόμενο, στην κακιά στιγμή, στην γρουσουζιά ή σε ό,τι άλλο ανακαλύψουν για να σηκώσουν ένα σύννεφο σκόνης μπροστά από τα πραγματικό αίτιο, το ατέρμονο κυνήγι για το κέρδος. Την ιερή αγελάδα του καπιταλιστικού συστήματος στο οποίο ζούμε, για την οποία κράτος και κεφάλαιο “θυσιάζουν” με ευκολία την ανθρώπινη ζωή.

ΠΩΣ ΦΤΑΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΠΟΛΥΝΕΚΡΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΣΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ;

Τα επίπεδα διαβάθμισης στο τί μπορεί να διαρρηγνύει κάθε φορά το κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ κράτους και υπηκόων είναι ρευστά και ιστορικά διαμορφούμενα. Για να φτάσουμε στην κρατική δολοφονία, όπως ευρέως (και σωστά) εκφράζεται κόσμος για το περιστατικό, η ελληνική κοινωνία πέρασε από μία απονεύρωση και κονιορτιοποίηση των ίδιων των αστικοδημοκρατικών λογικών στις οποίες ήταν γαλουχημένη. Από τους “τουρκοφάγους” στις τηλεοράσεις, την στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων, περάσαμε στον έμπρακτο πόλεμο εναντίων των μεταναστών, από “πολίτες”, μπάτσους, στρατό, μμε, κυβερνήσεις, ευρωπαϊκή ένωση, στον έβρο, στο αιγαίο, στην μεσόγειο, στην δημόσια σφαίρα, εντός των πόλεων. Οι νεκροί μετανάστες από το δόγμα της ευρωπαϊκής καθαρότητας του ελληνικού κράτους αμέτρητοι. Μετά την ήττα των μαζικών κινημάτων που επέφερε ο ερχομός του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι η κυβέρνηση που ιδιωτικοποίησε την trainose) η καταστολή εντάθηκε απέναντι στην αγωνιστικές μειοψηφίες που απέμειναν, παίρνοντας μιλιταριστικά πλέον χαρακτηριστικά. Έργο που ήρθε να ολοκληρώσει η ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία αντιμετώπισε τα κινήματα με ειδικό μένος. Στην μακρά περίοδο της καραντίνας εν μέσω κοινωνικής αποξένωσης, τηλεεργασίας και τηλεεκπαίδευσης, απαγόρευσης κυκλοφορίας και κατάστασης έκτακτης ανάγκης, τα νούμερα των νεκρών γίνανε ένα ακόμα νούμερο, μία ακόμα θεαματική είδηση στα ΜΜΕ.

Κρατικός στόχος όλης αυτής της στρατηγικής είναι ο προλετάριος της Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδας, που άλλοτε είχε γαλουχηθεί στο δόγμα σκύψε το κεφάλι και μην μιλάς για να μην έχεις μπλεξίματα, να είναι έτοιμος να θάψει τα παιδιά του, για το καπρίτσιο του κάθε αστού, για το έθνος, για την ένδοξη ή την κακιά στιγμή.

Αυτό το “ατύχημα” λοιπόν μόνο τυχαίο δεν ήταν.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΩΡΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΟΡΓΗ

Πέρα από τα διλλήματα περί δημοσίου και ιδιωτικού τα στρατόπεδα είναι στην πραγματικότητα διαχωρισμένα και αναπόφευκτα θα συγκρουστούν. Είναι αυτοί που ζητάνε και ψάχνουν μία διαχείριση εντός του συστήματος, κυνηγάν εκλογικές αυταπάτες, στηρίζουν τις σοβαρές επενδύσεις, ή το σοβαρό κράτος.

Από την άλλη όσοι είναι συνειδητά ενάντια σε αυτόν τον κόσμο, στα κράτη του και τα σύνορά του, στην αστική τάξη και την ιδιοκτησία. Για το δημόσιο, το κοινωνικό, το ελεύθερο. Είτε αφορά την μετακίνηση είτε κάθε πτυχή της ζωής, για την αντίσταση, την εξέγερση, την επανάσταση.

ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 8/3 ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ στις 11.00

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΜΠΛΟΚ

Ζώντας στην εποχή της μηδενικής ευθύνης των από τα πάνω, στην εποχή που τα προμελετημένα εγκλήματα παρουσιάζονται από την κρατική βιτρίνα και τον μιντιακό συρφετό σαν απομονωμένα ατυχήματα. Που κάθε τεχνικής φύσεως έγκλημα ή φυσική καταστροφή απαιτεί εθνική σύμπνοια, υπομονή και μεταφυσική πίστη στον κρατικό μηχανισμό. Χθες στα Τέμπη συνέβη το αδιανόητο, το οποίο ωστόσο αν αποσπαστεί από την επικαιρότητα και ειδωθεί σαν μια φυσιολογική/μακροπρόθεσμη εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και της άκρατης ιδιωτικοποίησης των πάντων, βγαίνουν ξεκάθαρα πολιτικά πορίσματα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ, δεν είναι η κρίση χρέους αυτή που έχει φέρει την ιδιωτικοποίηση όλων των κομβικών δημόσιων δομών, κατά κύριο λόγο έχει φέρει το ξεπούλημα αυτών. Είναι η φιλελεύθερη ιδεολογική ηγεμονία της αστικής δημοκρατίας τους αυτή που εξισώνει τα κέρδη και τις ζημιές με τις ανθρώπινες ζωές. Η καπιταλιστική διαμεσολάβηση και οργάνωση των ζωών μας έχει εκπέσει στον απόλυτο πάτο, ποντάρει τα πάντα στο να πείσει ότι έχει μερική ηθική και όχι πολιτική ευθύνη για τα συνεχή εγκλήματα της.

Επί του συγκεκριμένου τώρα, για κάθε πανηγυρισμό των εκάστωτε κυβερνήσεων για την αποκρατικοποίηση των σιδηροδρομικών δομών είτε αυτός εμπεριείχε το γελοίο αφήγημα της εισροής 45 εκατομμυρίων στα κρατικά ταμεία (με τον ΟΣΕ να δηλώνει το 2016 τζίρο 120 εκατομμυρίων, ένα χρόνο πριν το ξεπούλημα), είτε αυτός εμπεριείχε το γελοίοτερο αφήγημα της μείωσης του χρόνου μεταφοράς στη γραμμή Θεσ/νικη- Αθήνα τώρα που ο ιδιώτης διαχειριστής παίζει μπάλα ανενόχλητος και εκσυγχρονίζει τις μεταφορές, οι όποιες καταγγελίες των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους δομών αποκρύπτονταν με σιγή ιχθύος. Το ότι δε λειτουργούν τα ηλεκρονικά συστήματα παρακολούθησης(τηλεκινηματική), το ότι δε γίνεται συντήρηση των γραμμών, το ότι είναι υποστελεχωμένα τα πάντα, το ότι μόνο το τελευταίο δίμηνο έχουν συμβεί πόσες δυσλειτουργίες, ατυχήματα, καθυστερήσεις. Εμάς δε μας ενδιαφέρει ο παράγοντας ανθρώπινου λάθους, όταν ένα ολόκληρο κράτος αφήνει τις ζωές μας έρμαιο της ξεφτίλας του. Θα μπορούσαν να γραφτούν άπειρα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστωτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: Η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.

ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΖΗΜΙΕΣ, ΕΜΕΙΣ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, 01/03/23, 18.30

Ανάρες – Ομάδα δράσης & αλληλεγγύης

H ΒΙΟΜΕ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Το 2012, όταν το εργοστάσιο της βιομηχανικής μεταλλετευτικής κλείνει, με την εταιρεία να αφήνει έκθετους και ανέργους τους εργαζόμενους της, δεν τους βρίσκει με σταυρομένα χέρια. Οι

εργαζόμενοι αποφασίζουν να αγωνιστούν και καταλαμβάνουν το εργοστάσιο. Στις 12/2/2013 για πρώτη φορά στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού εργατικού κινήματος ξεκινάει – και επίσημα

– το πείραμα της εργατικής αυτοδιαχείρησης.

Ασχέτως έκβασης του κάθε αγώνα, αυτή τη στιγμή στην Θεσσαλονίκη η Βιο.Με απετελεί έναν χώρο εργασίας από τα κάτω, χωρίς αφεντικά και εργαζόμενους, χωρίς εσωτερική

εκμετάλλευση ή ιεραρχία και παράλληλα ένα κατειλλημένο έδαφος αγώνα στο οποίο ζυμώνονται ανατρεπτικές θέσεις, στηρίζονται κινητοποιήσεις, εφορμούν αγώνες.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΟ.ΜΕ

Μετά από ηλεκτρονικό πληστειριασμό (νόμος του ΣΥΡΙΖΑ) το οικόπεδο στο οποίο βρίσκεται η ΒΙΟΜΕ πωλήθηκε σε μεγαλοκαπιταλιστικό fund. Χρόνια αποτροπής των φυσικών

πληστειριασμών δείχνουν ότι το πείσμα και η επιμονή του εργαζόμενου κόσμου στην Βιο.Με και του αλληλέγγυου κόσμου είναι δεδομένο. Προς τα νέα κοράκια-αγοραστές του οικοπέδου, το

κράτος, τους διάφορους διαμεσολαβητές του, ούτε σκέψη να μην κάνετε για καταστολή τηςΒιο.Με.

Το μοναδικό κατειλλημένο εργοστάσιο στην Ελλάδα είναι για το ριζοσπαστικό κίνημα ένα πείραμα το οποίο θα διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού.

Απέναντι σε έναν κόσμο κράτους, κεφαλαίου και εκμετάλευσης είμαστε εδώ για να οξύνουμε τις αντιθέσεις, να χωρίσουμε τα στρατόπεδα να συγκροτηθούμε γύρω από ένα αδιάλλακτο

προλεταριάτο που θα δίνει την μία μάχη πίσω από την άλλη.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΒΙΟ.ΜΕ ΣΑΒΒΑΤΟ 10/2, 12.00 ΚΑΜΑΡΑ

κάλεσμα : Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης

Συγκεντρωση Αλλ/γυης στα 4 αναρχικα συντροφια της υποθεσης συντροφοι/σες

ΜΙΑ ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

Μετά από τρία χρόνια δικαστικής ομηρίας δικάζονται βάσει του νόμου 187Α (αντιτρομοκρατικός) 3 σύντροφοι και 1 συντρόφισσα αναρχικοί, με την αστυνομία να έχει ξεπεράσει και τον εαυτό της διωκτικά καθώς έχει εφεύρει ανύπαρκτη οργάνωση για να σχηματίσει δίωξη.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ

Η αδιάλλακτη μη θεσμική και αντικρατική πολιτική δεν θα μπορούσε να περνάει απαρατήρητη από τους μηχανισμούς της κυριαρχίας. Στην ελληνική πραγματικότητα χιλιάδες αγωνιστές έχουν διωχθεί ή διώκονται για την πολιτική τους πρακτική ή σκέψη. Από μικρά “πλημμεληματικά” αδικήματα μέχρι τους πολιτικούς κρατούμενος ή τους νεκρούς στον δρόμο του αγώνα, το νήμα είναι το ίδιο. Οι αγώνες διαφορετικοί αλλά συνάμα ενιαίοι και ο εχθρός ξεκάθαρος και κοινός.

Ιστορικά κάθε αγώνας με ανατρεπική προοπτική αντιμετωπίζει σωρεία από κρατικές επιθέσεις. Φυσικά ασπίδα για τους αγωνιστές είναι ο ίδιος τους ο αγώνας, καθώς μόνο στον δρόμο και στην κίνηση μπορούν να στηθούν αναχώματα ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα. Το άγρυπνο βλέμα των μηχανισμών του καραδοκεί για να απομονώσει και να χτυπήσει όσο γίνεται σφοδρότερα όσους και όσες τάσσονται εναντίον του και εναντίον του κεφαλαίου.

Στην υπόθεση σύντροφοι/ισσες διώκεται η πιο κοινή υπογραφή του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου που μπορεί να υπογράψει από μια συνωμοτική επίθεση εώς μια συγκέντρωση ή μια απλή διαμαρτυρία. Οπότε η ποινική δίωξη, σήμερα, δεν αφορά μια μικρή ομάδα/ρεύμα επαναστατ(ρι)ών αλλά κάθε τι ξεφεύγει από τα ασφυκτικά πλαίσια μιας πολεμικής κρατικής προετοιμασίας, όπου τα όρια νόμιμο-παράνομο είναι πολύ πιο στενά. Αυτά τα ασφυκτικά όρια επιβεβαιωνουν οι διαρκείς παρακολουθήσεις, οι εκκενωσεις, οι εξόντωτικες ποινές, ακόμη και ο νέος σοφρωνιστικός. Μπορεί δηλαδή να ποινικοποιειται ένα ευρύ φάσμα κινήσεων γιατί απειλεί να τινάξει στον αέρα μια εκρηκτική κοινωνική πραγματικότητα, στην οποία οι φτωχοί και οι αποκλεισμένοι γίνονται όλο και πιο αόρατοι.

Στην μακρά περίοδο κινηματικής άμπωτης που βιώνουμε η καταστολή έχει βρει χρυσή ευκαιρία για να εξαχρειώσει περαιτέρω την πολεμική της. Από τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων, την ωμή καταστολή του ξύλου, τις σφαίρες στο ψαχνό, μέχρι την “αυστηροποίηση” του ποινικού κώδικα όσον αφορά συνήθεις πρακτικές των κινημάτων, τις συλλήψεις, τα περιοριστικά μέτρα και τις φυλακίσεις. Ποτέ καμία εξουσία δεν λογάριαζε ότι όσο και να χτυπάει με την υπέρμετρη ισχύ που έχει όσουν την αμφισβητούν δεν πρόκειται να καταπνίξει την αντίσταση. Δεν το καταννοεί γιατί οι εξουσιαστές μιλάνε την γλώσσα του συμφέροντος. Οι αγωνιζόμενοι μιλάνε την γλώσσα της αλληλεγγύης, όσο μας χτυπάνε τόσο πιο πολύ οφείλουμε να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στην άλλη.

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΞΕΠΕΡΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ

Ουκ ολίγες φορές η αστυνομία επιλέγει στοχοποιήσει αγωνιστές και αγωνίστριες, δη αναρχικούς, μην έχοντας να αποδόσει στοιχειοθετημένα απολύτως καμία ενέργεια απο αυτές που έχουν φροντίσει να παρανομομιμοποιήσουν στο ίδιο τους το νομικό σύστημα. Με όχημα την κρατική ασφάλεια και την αντιτρομοκρατική, την κατατεξοχήν ειδική αντιαναρχική υπηρεσία, και με πρόθυμο όλο το δικαστικό κατεστημένο στήνουν προφανώς σαθρά κατηγορητία φυσικής και πολιτικής εξόντωσης αγωνιστών θεωρόντας ότι δεν θα χρειαστεί να λογοδοτήσουν πουθενά. Είναι χαρακτηριστική η αλαζονεία της συγκεκριμένης υπηρεσίας που βρίθουν τα παραδέιγματα εξευτελισμού της από το ίδιο το αστικό δικαστήριο, όπου οι κατηγορούμενοι/ες σύντροφοι/σσες αθωώνονται έχοντας εκτίσει ήδη μακρόχρονες ποινές – φυλακίσεις, περιοριστικά μέτρα κλπ-. Πιο πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η αθώωση και η αποφυλάκιση των συντρόφων αναρχικών Βαγγέλη Σταθόπουλου και Χάρη Ματζουρίδη.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ-ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

Χωρίς σε τίποτα να σημαίνει ότι υπάρχει μέτρο στην αλληλεγγύη μας και ότι δικαιολογούμε την δίωξη απέναντι σε οποιονδήποτε αγωνιστή χρήζει ιδιαίτερης επισήμανσης η σαθρότητα του κατηγορητηρίου για τους συγκεκριμένους τέσσερις. Εμείς είμαστε ιστορικά με την επαναστατική προοπτική, με τα κινήματα που σπάνε τα όρια της νομιμότητας και επιτίθενται στο κράτος και στο κεφάλαιο. Υπάρχουμε για να ζήσουμε το ένοπλο προλεταριάτο να καταργεί την εξουσία. Η αστική νομιμότητα όχι μόνο δεν καθορίζει την σκέψη μας αλλά την αντιμαχόμαστε κιόλας. Τα παραπάνω τουναντίων ενισχύουν την ιδαιτερότητα του συγκεκριμένου ζητήματος. Το κράτος διεκδικεί στο κοινωνικό συμβόλαιο, έναν νέο ρόλο, αυτόν της ξεκάθαρης πολιτικής δίωξης χωρίς προσχήματα. Την υπογραφή-ομπρέλα που όλοι και όλες μας λίγο ως πολύ την χρησιμοποιούμε λόγω των συντροφικών σχέσεων που θέλουμε να αναδείξουμε, κυνικά την χρησιμοποιούν για να στήσουν κατηγορητήριο οργάνωσης. Έτσι λοιπόν προέκυψε η τρομοκρατική οργάνωση σύντροφοι-συντρόφισσες, κατηγορόντας τους 4 συντρόφους αρχικά για 57 ενέργειες (από τις εκατοντάδες ίσως) με αυτήν την υπογραφή και μειώνοντάς τις αργότερα σε 3 ενέργειες. Σε όλες εμάς στους συντρόφους και στις συντρόφισσες επαφίεται να ανατρέψουμε την δικαστική ομηρία, να εξευτελίσουμε το κράτος, να μην επιτρέψουμε άλλη τέτοια μεθόδευση. Στις 6/2 “δικάζονται” που στο εφετείο Αθηνών οι συντροφοί μας, ας δικάσουμε εμείς το κράτος και την καταστολή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ – ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 4 – ΝΑ “ΑΘΩΩΘΟΥΝ” ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΛΟΙΑ ΑΥΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

ΕΝΙΣΧΥΟΥΜΕ ΥΛΙΚΑ- ΗΘΙΚΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ. ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ: https://www.firefund.net/solidarity4comrades

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 23/1, στις 15.00, ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΜΕ ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης