Αντιφασιστική/αντικρατική πορεία Τετάρτη 18/9, Καμάρα 18:00 – 11 χρόνια από τη φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα

Συμπληρώνονται 11 χρόνια από τη μέρα που ο Ρουπακιάς μαζί με φασιστικό τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής δολοφονεί τον αντιφασίστα Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Στην αρχή του ίδιου χρόνου, 17 Ιανουαρίου του 2013, φασίστες της χ.α. δολοφόνησαν και τον Πακιστανό Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα. Το αντιφασιστικό κίνημα τότε, έδωσε πολλές και πολυμέτωπες μάχες με τους φασίστες, με την αστυνομία που τους προστάτευε και με τα σχέδια του Κεφαλαίου που τους είχαν αναθρέψει και μεγαλώσει.

Το οργανωμένο κομμάτι των φασιστών κατέχει διαχρονικά τον ρόλο της εφεδρείας του κράτους και του καπιταλισμού όταν δεν μπορούν στο πλαίσιο της “αστικής νομιμότητας” να διατηρήσουν την ταξική επικυριαρχία τους επί του προλεταριάτου. Ο ρόλος τους εξηγείται ιστορικά από τις πράξεις τους. Τον Σεπτέμβρη του ’13, φασίστες της χρυσής αυγής επιτέθηκαν δολοφονικά σε συνδικαλιστές στο Πέραμα, ενώ έκαναν συνεχώς εξαγγελίες ότι θα αποτελέσουν τους μπράβους των αφεντικών που θα «ξεμπερδέψουν» με τον συνδικαλισμό και τις απεργίες στο λιμάνι του Πειραιά. Τον Ιούνιο του 2012 πάλι τάγμα εφόδου της χρυσής αυγής επιτέθηκε σε Αιγύπτιους αλλιεργάτες στο Πέραμα. Επίθεση που συμπυκνώνει τον ρόλο των φασιστών ως γδάρτες των πιο υποτιμημένων κομματιών της εργατικής τάξης (δηλαδή των μεταναστών) και εχθρών της χειραφέτησής της. Έχουν κάνει επίσης πολλές προσπάθειες να φτιάξουν επίσημα εργοδοτικά σωματεία όπως το 2015 πάλι στην ναυπιγοεπισκευαστική ζώνη του Πειραιά. Ταυτόχρονα, όλο αυτό το διάστημα, η χρυσή αυγή διαφημιζόταν στα ΜΜΕ των εφοπλιστών-ιδιοκτητών ΠΑΕ τα οποία πριμοδοτούσαν τη δράση τους. Τα χαρτζιλίκια που συνεχίζουν να παίρνουν οι φασίστες από τα αφεντικά τους -καναλάρχες, εφοπλιστές, μεγαλοβιομήχανους- και από τους βουλευτικούς μισθούς την εκάστοτε περίοδο, διατηρούν τους φασίστες σε ρόλο ενεργών υπαλλήλων εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης. Σε αναρίθμητες περιπτώσεις, φασίστες τις τελευταίες δεκαετίες έχουν επιτεθεί σε απεργίες, καταλήψεις σχολείων, σε μετανάστες εργάτες και μη, σε κουίρ άτομα και έχουν επιχειρήσει να κάμψουν -πάντοτε πλάι στην καταστολή- τις αγωνιστικές και ταξικές διεκδικήσεις των αντιεξουσιαστών, των αναρχικών, των κομμουνιστών και λοιπών αγωνιζόμενων κοινοτήτων και υποκειμένων.

Με το κλασικό επιχείρημα “έρχονται οι ξένοι και μας παίρνουν τις δουλειές και ρίχνουν τα μεροκάματα” έχουν προσπαθήσει πετυχημένα και μη να διαποτίσουν την κοινωνία με ρατσιστικό δηλητήριο. Στην πραγματικότητα, από την εργασία πάντοτε επωφελούνται τα αφεντικά τα οποία κλέβουν τη συντριπτική πλειοψηφία της αξίας των αγαθών, των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγονται από τους εργαζόμενους και είναι οι μόνοι υπαίτιοι της υποτίμησης της ζωής, των ντόπιων και των μεταναστριών, καθώς και της εξαθλίωσης. Πλήρως εναρμονισμένοι με το καπιταλιστικό αφήγημα, οι φασίστες διαχρονικά προσπαθούν να στρέψουν την κοινωνική δυσαρέσκεια προς έναν εμφύλιο μεταξύ εργατών, μεταξύ φτωχών, μεταξύ ντόπιων και μεταναστών, προς μια δηλαδή κοινωνική σύγκρουση ενδοταξικής και ρατσιστικής βίας η οποία θα βγάλει ισχυρότερα τα αφεντικά και αποδυναμωμένες τις διεκδικήσεις του πολυεθνικού προλεταριάτου.

Άπειρα τα παραδείγματα όπου η ΕΛ.ΑΣ έχει συνεργαστεί και έχει βοηθήσει το έργο των φασιστών στο δρόμο. Φυσικά, πλέον δεν χρειάζεται καν πολλές φορές η δράση των φασιστών, καθώς και μόνη της πλέον η ΕΛ.ΑΣ. πραγματοποιεί πογκρόμ σε μετανάστ(ρι)ες, το λιμενικό πυροβολεί και πραγματοποιεί pushbacks και πνίγει μετανάστες κ.ά. Ωστόσο, αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχει οργανική σύνδεση και άμεσος δίαυλος κοινής δράσης και συνεννόησης των μπάτσων με τους φασίστες. Κάποια από τα σημαντικότερα παραδείγματα είναι η κοινή σύγκρουση που έκαναν μπάτσοι των ΜΑΤ και φασίστες εναντίον αναρχικών και άλλων αγωνιστών έξω από την Πρυτανεία του πανεπιστημίου Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 2008 με αποτέλεσμα το μαχαίρωμα δύο αγωνιστών. Αλλά και η επίθεση των μπάτσων της ομάδας δέλτα σε μαζική αντιφασιστική μοτοπορεία ενάντια στη χρυσή αυγή και τις επιθέσεις εναντίον μεταναστών του προηγούμενου διαστήματος, σε γειτονιές της Αθήνας στις 30/9/2012, όπου οι μπάτσοι συνέλαβαν και βασάνισαν στη ΓΑΔΑ 15 αντιφασίστες και αντιφασίστριες. Και φυσικά αναρρίθμητες ακόμα περιπτώσεις όπου έχει υπάρξει αγαστή συνεργασία των δύο εργαλείων του κεφαλαίου(αστυνομίας-φασιστών).

Ο κοινωνικός κανιβαλισμός αλληλοτροφοδοτείται με την απήχηση και τη δράση των φασιστών

Την περίοδο των τελευταίων ετών έχει οξυνθεί κατακόρυφα ο πόλεμος κατά των μεταναστών, που ξετυλίγεται με τις αναρρίθμητες φυλακίσεις σε κέντρα κράτησης-φυλακές, την άθλια επιβίωση χιλιάδων μεταναστριών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με χειρότερο το παράδειγμα τη Μόριας που κάηκε το 2020 και μέχρι τότε ήταν το μεγαλύτερο κολαστήριο της Ευρώπης, με την δολοφονική βία που αντιμετώπισε τους μετανάστες που προσπάθησαν τον Φεβρουάριο -Μάρτιο του 2020 να περάσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα και βαφτίστηκαν “εισβολείς” και “ασσύμετρη απειλή” μέχρι το μεγαλύτερο έγκλημα των τελευταίων ετών στις 14 Ιουνίου του 2023, όπου το ελληνικό λιμενικό βύθισε σκάφος όπου επέβαιναν πάνω από 700 μετανάστες με αποτέλεσμα τον θάνατο 650 ανθρώπων ανοιχτά της Πύλου. Η κρατική ρητορική έχει αναγάγει τους μετανάστες-ριες-ά ως την νούμερο 2 εθνική απειλή μετά τον ανταγωνισμό με την τουρκία. Την ίδια ώρα που το κόστος ζωής είναι υπέρογκο, τα εργασιακά κεκτημένα αφαιρούνται από τα κοράκια του κεφαλαίου, υγεία, παιδεία και στέγαση με αξιοπρεπείς όρους θεωρούνται πολυτέλεια, οι φασίστες προσπαθούν να πατήσουν επάνω στην αντιμεταναστευτική ρητορική αυτή, αλλά και στα ρατσιστικά αντανακλαστικά μερίδας της κοινωνίας, για να ξαναβγούν στο προσκήνιο. Παράλληλα, οι φασίστες, σαν θιασώτες της πατριαρχικής καταπίεσης, στοχοποιούν τρανς και κουίρ άτομα, ομοφυλόφιλους και φεμινίστριες, καθώς -με σύμμαχο συχνά και την εκκλησία- προσπαθούν να γαντζωθούν και να διατηρήσουν τα πατριαρχικά προνόμια, ουσιαστικά επιχειρώντας να αποτρέψουν την όποια πιθανή αντιπατριαρχική εξέγερση ενάντια στο δολοφονικό σύστημα κράτους-πατριαρχίας-κεφαλαίου.

Το ελληνικό έθνος κράτος, σαν σύγχρονο καπιταλιστικό κράτος, έχει ανάγκη από μια εθνική αφήγηση που να επιτρέπει ο μόνος πόλεμος που φαντάζονται οι «υπήκοοι» του να είναι οι διακρατικοί ανταγωνισμοί με την Τουρκία, ο βολικά «κερδισμένος» πόλεμος κατά των μεταναστριών και ποτέ μα ποτέ ο εμφύλιος, ταξικός πόλεμος που βιώνουμε καθημερινά. Η αφήγηση αυτή με τον έναν ή τον άλλο τρόπο γίνεται αποδεκτή και καλλιεργείται απ’ όλο το φάσμα των κοινοβουλευτικών κομμάτων και από ευρύ κομμάτι της ίδιας της κοινωνίας, χτίζοντας μια πολυπόθητη, για το κράτος και την αστική τάξη, εθνική ενότητα. Σε αυτό το πλαίσιο η πολεμική προετοιμασία, το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους μετανάστες, οι ΝΑΤΟικες βάσεις και οι ελληνικές φρεγάτες που συμμετέχουν στον πόλεμο κατά των αντιστεκόμενων παλαιστινίων, θεωρούνται βασικά σημεία συμφωνίας μεταξύ των εκάστοτε (επίδοξων) διαχειριστών της εξουσίας παρά τις όποιες διαφωνίες διαφαίνεται να έχουν σε επιμέρους ζητήματα. Ακριβώς γι αυτόν το λόγο η φασιστική απειλή εν έτει 2024 δε μπορεί απλά να περιγραφεί ως ένα τάγμα εφόδου μισαλλόδοξων κοντοκουρεμένων ανθρωποειδών της χρυσής αυγής και πόσο μάλλον των κακέκτυπων «σοβαρών» απομιμήσεών της που μπήκαν στη βουλή. Από τη στιγμή μάλιστα που τη ¨δουλειά¨ τους την έχει αναλάβει σε μεγάλο βαθμό η ελληνική αστυνομία κι ο ελληνικός στρατός καθ’ όλα νόμιμα, στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας κι όχι κάποιου φασιστικού καθεστώτος. Αντ’ αυτού για να περιγράψουμε ενδελεχώς τις φασιστικές τάσεις εντός της κοινωνίας, τον εθνικισμό ως αμφίδρομη σχέση μεταξύ πολίτη και κράτους και εν τέλει αυτό που ευρύτερα αποκαλούμε εκφασισμό της κοινωνίας θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη σφαίρα του θεάματος και να αφουγκραστούμε το τι γίνεται στα σχολεία, στα γήπεδα, τις πλατείες των φτωχογειτονιών των μεγαλουπόλεων, τα χωριά της επαρχίας. Να αναστοχαστούμε ως προς το τι οδήγησε στην πλήρη κανονικοποίηση (μαζικών και μη) κρατικών δολοφονιών όπως αυτή της Πύλου ή των Φραγκούλη, Μιχαλόπουλου, Σαμπάνη. Στην εδραίωση των pushbacks και των απαγωγών μεταναστών από την ΕΛΑΣ, αλλά και τα εθνικιστικά πογκρόμ στον Έβρο το 2020. Καθώς επίσης θα πρέπει να αναλογιστούμε τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω με το λιντσάρισμα κουίρ ατόμων στην Αριστοτέλους, την εβδομαδιαία είδηση μίας ακόμα γυναικοκτονίας και το ρεύμα εναντίωσης στη woke κουλτούρα από alt right περσόνες με έρεισμα κατά κύριο λόγω σε έφηβα αγόρια. Για να διακρίνουμε τη ρίζα του προβλήματος και να απαντήσουμε κατάλληλα με ένα μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα στο δρόμο, ενάντια σε κράτος, πατριαρχεία, καπιταλισμό.

Για έναν αντιφασισμό… αντικρατικό, αντικαπιταλιστικό, αντιπατριαρχικό… στο δρόμο

Η συμπλήρωση 11 χρόνων από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα μας βρίσκει σε μια κοινωνική συγκυρία στην οποία το αντιφασιστικό κίνημα καλείται να δώσει και πάλι καθημερινές μάχες σε διάφορα μέτωπα . Μπορεί η Χρυσή Αυγή , το ναζιστικό μόρφωμα – κύριος εκφραστής της ακροδεξιάς στα προηγούμενα χρόνια- να έχει υποχωρήσει όμως τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ και τα pushbacks , η διάχυτη κοινωνική βία σε βάρος τρανς, κουιρ ατόμων από φασιστικές γκρούπες και το γενικότερο ρατσιστικό πλαίσιο που αποτελεί δομικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος είναι ακόμα εδώ. Τις “δουλειές” που άλλοτε το κράτος ανέθετε στα τάγματα εφόδου της χρυσής αυγής πλέον είναι σε θέση να τις φέρει μόνος του εις πέρας, ντύνοντας τες με μια τρόπον τινά κοινωνική νομιμοποίηση για την διατήρηση της κανονικότητας στην λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής. Η ρατσιστική κρατική προπαγάνδα είναι αυτή που στρώνει το έδαφος ώστε Ρομά, μετανάστριες και λοιπές ομάδες που δεν ταιριάζουν στο εθνικό αφήγημα της χώρας να δέχονται καθημερινό πόλεμο σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Δεν είναι πλέον οι δολοφόνοι της χρυσής αυγής που σκοτώνουν εν ψυχρώ τον Πακιστανό εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν αλλά τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ που εκτελούν τους ανήλικους Ρομά Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλο και τον Σύριο μετανάστη Καλαφ Ασαντ. Δεν είναι κάποια ναζιστικά σκουπίδια της χρυσής αυγής που σπάνε πάγκους Ρομά και Αφρικανών μικροπωλητών στην λαϊκή της Ξηροκρήνης αλλά αυτό αποτελεί πλέον εξαγγελία και αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης της πόλης.

Στην πορεία της 18ης Σεπτεμβρίου, λοιπόν ο αντιφασίστας Παύλος Φύσσας και η επέτειος της δολοφονίας του είναι για εμάς απλά η αφορμή για να βρεθούμε στον δρόμο. Γιατί τα πραγματικά αίτια είναι εδώ , ολοζώντανα και πιο καθαρά από ποτέ. Το αντιφασιστικό κίνημα οφείλει, ως κομμάτι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, να μπολιαστεί με αμιγώς ταξικά χαρακτηριστικά και να δώσει τις απαντήσεις που αρμόζουν τόσο στις φασιστικές τάσεις του σήμερα αλλά και γενικότερα στο σύστημα που τις θρέφει και τις κανονικοποιεί. Οφείλουμε να είμαστε εκεί για να πιάσουμε το νήμα των αδιαμεσολάβητων αντιφασιστικών αγώνων του χθες και να τους φέρουμε στο σήμερα. Να συνδεθούμε με τις καταπιεσμένες ομάδες και να κάνουμε πράξη τις μαχητικές κοινότητες αγώνα ενάντια στον φασισμό. Να διαρρήξουμε το αφήγημα της εθνικής ενότητας που επιδιώκουν κράτος και φασίστες σε όλα τα κοινωνικά πεδία , από τα σχολεία μέχρι τους χώρους εργασίας, και να φωτίσουμε τα σημεία καταπίεσης με κατεύθυνση την ταξική συνείδηση που οφείλει να έχει ένα, από τα κάτω , αντιφασιστικό κίνημα. Να αγωνιστούμε από κοινού με τον μετανάστη συνάδελφο μας ενάντια στην καθημερινή μας εκμετάλλευση από τα αφεντικά. Να σπάσουμε την μονοτονία των επετειακών πορειών και να κάνουμε τους αγώνες μας επικίνδυνους στο σήμερα.

*Στηρίζουμε και συμμετέχουμε στο μπλοκ της Ανοιχτής αντιφασιστικής συνέλευσης για τα 11 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα*

Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης