Η παγκόσμια εικόνα του καπιταλιστικού συστήματος δεν χωράει πλέον πολλές ερμηνείες. Από την πλευρά της κυριαρχίας εμφανίζονται δύο ανταγωνιζόμενοι αλλά και εν μέρει αλληλοσυμπληρώμενοι ιμπεριαλιστικοί πόλοι. Από τη μία η επονομαζόμενη συλλογική Δύση με όλες τις εσωτερικές της αντιφάσεις(ΝΑΤΟ,ΕΕ) προσπαθεί να διατηρήσει την παγκόσμια ηγεμονία της και από την άλλη οι ανερχόμενοι ιμπεριαλιστικοί πόλοι-με μπροστάρη την Κίνα και τις διάφορες διεθνείς καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και συμμαχίες της(κράτη των BRICS, κυρίως Ρωσία και Ιράν) διαγκωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία εντος της αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου.Ενώ αυτή η γεωπολιτική ματιά μπορεί να φανεί εν μέρει χρήσιμη, δεν είναι σε καμία περίπτωση επαρκής,καθώς εγκαθιδρύει μια κρατικοκεντρική θέαση του κόσμου όπου κάθε κίνηση των κρατών υπερκαθορίζει τις κινήσεις του παγκόσμιου προλεταριάτου. Αφήνει απ’έξω ή προσπαθεί να αφομοιώσει αυτό που προσπαθούν να εξορκίσουν μετά μανίας τα παγκόσμια και εθνικά αφεντικά:τις αντιστάσεις και εξεγέρσεις που τάραξαν για άλλη μια φορά την κανονικότητα. Οι εξεγερμένες στο Μπαγκλαντές-το κράτος-παραγωγός της παγκόσμιας υφασματοποιίας- που κατάφεραν να συντρίψουν το παλιό καθεστώς, οι αντιαποικιακές ταραχές στη Νέα Καληδονία -μία απ’ τις παγκοσμίως πλουσιότερς περιοχές σε ορυκτό νικέλιο- ενάντια στο γαλλικό κράτος και τους τοποτηρητές του από τους πολυφυλετικούς λαούς Κανάκ όσο τα ευρωπαικά βλέμματα ήταν στραμμένα στα κοινοβουλευτικά ψευδοδιλήμματα, η νικηφόρα εξέγερση ενάντια στην φιλοιμπεριαλιστική κυβέρνηση της Κένυας αποτελούν παραδείγματα που οφείλουμε να αντλήσουμε έμπνευση και συμπεράσματα. Σε αντίδραση στην απώλεια ελέγχου και στην εντεινόμενη πολεμική προετοιμασία σε Αμερική και Ευρώπη βλέπουμε ολοένα και περισσότερα βοναπαρτιστικά καθεστώτα να κυβερνούν, χωρίς βέβαια να είναι σε θέση -ακόμα- να ελέγξουν πλήρως τον κρατικό μηχανισμό και την αστική τάξη όπως ένα πλήρως φασιστικό κίνημα,μιας και η Δημοκρατία έχει αναλάβει ήδη μεγάλο μέρος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης.Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είδαμε και την μαχητική αυτοάμυνα των μεταναστευτικών κοινοτήτων στο Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το αντιρατσιστικό/αντικαπιταλιστικό κίνημα στάθηκε αλληλέγγυα μαζί τους απέναντι στο αντιμουσουλμανικό πογκρόμ που υποκίνησε η ακροδεξιά. Κοινός τόπος στους απανταχού αγώνες οι παλαιστινιακές σημαίες-αξίζει να σημειωθεί πως στο ΗΒ οι φασίστες και ρατσιστές προέλαυναν με ισραηλινές σημαίες-, με την Παλαιστινιακή Αντίσταση να συνεχίζει να αναχετίζει τη γενοκτονική επίθεση του ισραηλινού απαρτχάηντ.Οι ιμπεριαλιστικοί πόλοι αντιδρούν διαφορετικά σε αυτά τα γεγονότα, με τον πρώτο να προσπαθεί να σιγοντάρει και να θωρακίσει τα καθεστώτα που συνεργάζεται, ενώ ο δεύτερος να διεισδύσει σαν μια βιώσιμη εναλλακτική στις αντιστεκόμενες και εξεγερμένες μάζες και να τις ευθυγραμμίσει με τις κρατικές του βλέψεις.Και οι δύο παρακινούνται από εξίσου νεοαποικιοκρατικά/ιμπεριαλιστικά κίνητρα και πρέπει να καταγγέλονται ανάλογα με την εμπλοκή τους.
Το ελληνικό κράτος φυσικά δε μένει αμέτοχο στην παγκόσμια συγκύρια. Βάσει της ιστορικής του συγκρότησης αποζητά να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό του ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στις ιμπεριαλιστικές του προβολές προς τη Μέση Ανατολή και ακόμα παραπέρα, σε ανταγωνισμό με το τουρκικό κράτος. Η κυρίαρχη στρατηγική του είναι το βάθεμα της εμπλοκής του στο Δυτικό στρατόπεδο(ιδεολογικά,πολιτικά,υλικά),με δευτερογενή τακτική την αξιοποίηση των συμμαχικών τριβών και των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών(για παράδειγμα τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου παρά το εμπάργκο). Στην γενοκτονία που διαπράττει το ισραηλινό κράτος, συναινεί και συμμετέχει αποφασιστικά μεταξύ άλλων. Η εδραίωση και η εξάπλωση της κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στην ευρύτερη νοτιοανατολική Μεσόγειο αποτυπώνεται και περνάει μέσα από την άμεση εμπλοκή του στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, αλλά και τις ευρύτερες συγκρούσεις στη μέση Ανατολή- λόγου χάρη με τον γεωστρατηγικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ. Οι στρατιωτικές βάσεις χρησιμοποιούνται σαν ορμητήρια βομβαρδισμών αμάχων, η Λάρισα αποτελεί στρατηγείο κατά των Χούθι και υπέρ του διεθνούς και εθνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου, ενώ οι φρεγάτες Ύδρα και Ψαρά ήδη πολεμάν στη Μέση Ανατολή(επιχείρηση EUNAVFOR-ASPIDES στην Ερυθρά Θάλασσα, υπό ελληνική αρχηγεία). Η σύνδεση εξ άλλου με το κράτος του Ισραήλ γίνεται οικονομικά, ερευνητικά και στρατιωτικά, και επιβεβαιώνεται μεταξύ άλλων από τις διμερείς συμφωνίες. Στις 27/5, πραγματοποιήθηκε κοινή άσκηση ελληνικών και ισραηλινών αεροπορικών δυνάμεων, νότια της Κρήτης,προετοιμάζοντας την επερχόμενη αεροπορική επιδρομή του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, εν μέσω του γενοκτονικού πολέμου. Η ύπαρξη, επίσης, ελληνικής πυροβολαρχίας (με πυραύλους patriot) στην Σαουδική Αραβία, οι στρατιωτικές και ενεργειακές συμφωνίες με αυτήν, συνεπάγουν και ενεργό συμμετοχή και συναίνεση στο χρόνιο εμπάργκο της Σ. Αραβίας εναντίον της Υεμένης και της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης/λιμού που έχει προκληθεί στους κατοίκους της. Το ελληνικό κράτος από τη μία πολεμάει με σκοπό την υπεράσπιση του εγχώριου κεφαλαίου (εφοπλιστικό κεφάλαιο,κατασκευαστικό, ενεργειακές συμφωνίες κλπ) και προς εξασφάλιση των διακρατικών του συμμαχιών – Ε.Ε.,ΝΑΤΟ, διμερείς συμφωνίες με Ισραήλ, Σ. Αραβία κλπ. Ενώ από την άλλη μέσω της εξωτερικής πολιτικής του (συνέδριο MED5) προτείνει και διαμορφώνει πολιτικές εναντίον των μεταναστ(ρι)ών στις υπόλοιπες χώρες τις Ευρώπης, διεξάγει πόλεμο κατά των μεταναστ(ρι)ών(πιο πρόσφατα με την ένταξη των μεταναστευτικών ροών ως στρατιωτικό στόχο στη μεγαλύτερη άσκηση του στρατού, ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ 23), επιδιώκοντας την τιθάσευση και ομοιογένεια (προς το συμφέρον του) στο εσωτερικό του.
Το ελληνικό κράτος, ως σύγχρονο δυτικό καπιταλιστικό κράτος έχει ανάγκη τη δημιουργία πλεοναζόντων πληθυσμών για τις ανάγκες του (δι)εθνικού κεφαλαίου. Έτσι,η διαχείριση των μεταναστών και μεταναστριών καθορίζεται από τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και των διαχρονικά ρατσιστικών πολιτικών επιλογών της. Το καθεστώς εξαίρεσης και αορατότητας που τους επιβάλλεται, δημιουργεί μια κοινωνική ηθική γύρω από την οποία η εξόντωση τους ή η υπερεκμετάλλευση της εργασίας τους αποτελούν καθημερινότητα. Και ανάμεσα στα αμέτρητα pushbacks στο Αιγαίο, τις δολοφονίες τους στα ελληνοτουρκικά σύνορα και τις φυλακίσεις τους, αυτοί που καταφέρνουν να μείνουν τελικά στη χώρα είναι επειδή τους επιτρέπεται, σε μια διαδικασία βίαιης προλεταριοποίησης τους από το κράτος, ώστε να γίνουν το πιο επισφαλές κομμάτι της εργατικής τάξης. Εργαζόμενοι σε συνθήκες παράνομης ή ημι- παράνομης εργασίας αποτελούν το πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμο κομμάτι της και το μεγαλύτερο ποσοστό της στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, βιώνοντας ταυτόχρονα τον κοινωνικό αποκλεισμό και την τρομοκρατία από τα πολλαπλά πρόσωπα του ρατσισμού. Από τη συμμαχία των ντόπιων αφεντικών με τις τοπικές αστυνομικές αρχές για τα υλικά και ιδεολογικά συμφέροντά τους, μέχρι τις επιθέσεις από φασιστικά μορφώματα στο όνομα του αφηγήματος της εθνικής ενότητας, η ζωή των μεταναστριών βρίσκεται πάντα υπό έλεγχο και απειλή.Έτσι, η βιοπολιτική διαχείριση των μεταναστευτικών πληθυσμών, σε κάθε περίπτωση αποτελεί προσπάθεια ρύθμισης και κρατικής παρέμβασης στις ζωές τους. Είτε με pushbacks, είτε με κρατικό έλεγχο και τρομοκρατία, βρίσκονται πάντα σε αυτό το ασταμάτητο ταξιδι από την “νομιμότητα” στην παρανομία, από την επιβίωση στον θάνατο.Συμπληρωματικά με τα πραπάνω, επιλογές των πολιτικών εκφραστών του Κεφαλαίου προσπαθούν να εντείνουν τον διαχωρισμό μεταξύ της ντόπιας εργατικής τάξης και της πολυεθνικής εργασίας. Η δημιουργία προνομιακών μεσοστρωμάτων εργατικής αριστοκρατίας και μιας αστικοποιημένης μερίδας της εργατικής τάξης αποτελούμενη από τα ηγεμονικότερα κομμάτια εντός της με πρόσβαση στον κρατικό-καπιταλιστικό μηχανισμό είναι άμεσα συνυφασμένη με τις επιδιώξεις του ελληνικού κράτους στις πολεμικές του περιπέτειες.Αποτελεί το πεδίο που μπορούν εύκολα να κινηθούν οι φασίστες, ως εκφραστές μιας όλο και σκληρότερης ρατσιστικής-πατριαρχικής-ταξικής καταπίεσης όσο βαθαίνει η κρίση, των όλο και πιο αποκλεισμένων από την παραγωγή υποτελών τάξεων, των όλο και πιο διευρυμένων πλεοναζόντων πληθυσμών(λούμπεν υποπρολεταριάτο, σεξεργατά,κουηρ υποκείμενα,τοξικοεξαρτημένες, ψυχικά νοσούντα, παρανομοποιημένες μετανάστριες εργάτριες, φτωχό ντόπιο προλεταριάτο, έγκλειστοι σε κάθε είδους κελιά, ρομά κοινότητες).
Σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας, ο σχεδιασμός του κεφαλαίου “βλέπει” υποψήφιο δυναμικό για την περαιτέρω συσσώρευσή του. Έτσι, για το κράτος υπάρχουν παραγωγικοί και πλεονάζοντες πληθυσμοί. Οι μεν ,όσο υπάγονται στη σχέση εργασία και θεωρούνται χρήσιμοι, λογίζονται ως “πολίτες με δικαιώματα”, από τους οποίους αφαιρείται καθημερινά το συντριπτικό ποσοστό της αξίας της εργασίας τους. Οι δε, εφόσον δεν χρειάζονται στο κεφάλαιο και εφόσον κρίνεται ότι οι ζωές τους είναι ζημιογόνες για τις ανάγκες του, “πλεονάζουν” και επομένως είτε αορατοποιούνται είτε εξολοθρεύονται κυριολεκτικά. Έτσι, λοιπόν, στον κρατικό σχεδιασμό χωράν μόνο όσοι μετανάστες χρειάζονται ως πειθήνια φθηνά εργατικά χέρια, ενώ οι υπόλοιποι εξοντώνονται, μαζικά και μη. Αντίστοιχα, ρομά και μετανάστριες μικροπωλητές οι οποίοι/ες/α βιοπορίζονται εκτός της κλασικής εργασιακής σχέσης εργοδότη-εργαζομένου, είναι σύνηθες να κυνηγιούνται, γιατί το κράτος επιθυμεί τον πλήρη έλεγχο της εργασίας και της κοινωνικής αναπαραγωγής, όπως υποδηλώνουν και τα πρόσφατα παραδείγματα αστυνομικών πογκρόμ στις αυτοσχέδιες λαϊκές της Ξηροκρήνης και της Μαρτίου. Παράλληλα, οι έγκλειστοι στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης συνεχώς πολλαπλασιάζονται, είτε μέσω του Νέου Ποινικού Κώδικα, που προορίζεται να τιμωρεί παραδειγματικά την μικροπαραβατικότητα, είτε μέσω της περαιτέρω ποινικοποίησης της μετανάστευσης. Εντός του συστήματος των ελληνικών φυλακών και κέντρων κράτησης, οι ζωές των κρατουμένων οι οποίες είναι υπό τον πλήρη έλεγχο και ευθύνη του κράτους κρίνονται ως αναλώσιμες. Αφήνονται να πεθάνουν χωρίς έγκαιρη ιατρική φροντίδα,στερούνται βασικών “δικαιωμάτων”, όπως στην περίπτωση του απεργού πείνας Θανάση Πικάση από τις 8/7(ο οποίος μετήχθη επειδή δεν συνεργάστηκε με τη διοίκηση της φυλακής), ενώ πολλοί παραμένουν φυλακισμένοι χωρίς κανένα στοιχείο, όπως στις περιπτώσεις που οδηγεί κάποιος μετανάστης μια βάρκα ή ένα όχημα και επαρκεί αυτό ώστε να τον φυλακίσουν ως διακινητή.
Σε ό,τι αφορά το προλεταριάτο, οι συνθήκες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας εντείνουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό και το διαποτίζουν με την κυρίαρχη ιδεολογία, καλλιεργώντας την ιδιώτευση, τον ατομικισμό, και σε πολλές περιπτώσεις φασιστικά-ρατσιστικά αντανακλαστικά και αυτοματισμούς. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της πολυδιάσπασης του πολυεθνικού προλεταριάτου, μπορεί να ανατραπεί μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πόσο επηρεάζεται συνολικά η ζωή μας όταν τα πιο ακραία υποτιμημένα κομμάτια της “κοινωνίας” βιώνουν την καταπίεση. Από τα γεγονότα που το κράτος παρουσιάζει ως ψιλά γράμματα μέχρι τα μεγαλύτερα του εγκλήματα, οφείλουμε να επιδεικνύουμε αλληλεγγύη στους καταπιεσμένους/ες/α και να μην επιτρέψουμε άλλο την κανονικοποίηση του θανάτου και της εκμετάλλευσης του πολυεθνικού προλεταριάτου. Οι σφαίρες του κεφαλαίου (που αυτή τη φορά πυροδοτήθηκαν από τα χέρια των λιμενικών) δολοφόνησαν στις 8/8 έναν μετανάστη κοντά στη Σύμη, συνεχίζοντας τον κυρηγμένο πόλεμο του ελληνικού κράτους και των υπόλοιπων κρατών εναντίον των μεταναστ(ρι)ών.
Για να ανατραπεί η κρατική βαρβαρότητα, πρέπει πρώτα να σπάσουμε με αποφασιστικότητα και αγώνες τα δικά μας όρια και ηττοπάθεια, που μας καθιστούν συχνά ουδέτερους παρατηρητές της δικής μας -εν τέλει- εξαθλίωσης. Οι ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ των καταπιεσμένων χτίζονται στην πραγματικη ζωή, εκεί όπου είναι στο χέρι μας να αντιπαρατάξουμε παραδείγματα κοινωνικής αυτενέργειας , ταξικής αλληλεγγύης. Να κάνουμε πράξη την ενότητα των καταπιεσμένων, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς με σταθερά βήματα ή άλματα, δεν πρόκειται να συμβεί.
ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΣΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ
ΝΑΤΟ FRONTEX ΜΠΑΤΣΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΑΣ ΤΗ ΧΩΡΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
ΕΙΤΕ ΜΕ PUSHBACK ΕΙΤΕ ΜΕ ΦΡΕΓΑΤΕΣ
ΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΙ ΠΛΑΤΕΣ
ΦΡΕΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΡΑΦΑΛ ΣΤΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ