ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΓΙΑΖΕΙ Η ΟΡΓΗ
Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή.Περίπου 200 χρόνια έχουν περάσει από τους αγώνες των κλωστοϋφαντουργων στη Νέα Υόρκη,μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες απεργίες γυναικών και το σύστημα καταπίεσης συνεχίζει, καλά κρατεί και αναπτύσσεται. Μέσα στα χρόνια, έχει γίνει μια σταθερή απονοηματοδότηση στη σημασία της μέρας της 8ης Μάρτη, μετατρέποντας την από μια μέρα μνήμης της γυναικείας μαχητικής και ταξικής διεκδίκησης σε μια εμπορευματοποιημένη μέρα γιορτής.
Ρίζα της πατριαρχίας αποτελεί η ίδια η εξουσία και το σύστημα που τη συντηρεί. Η καταπίεση που βιώνουμε δεν είναι μόνο έμφυλη αλλά και ταξική. Στο πεδίο της εργασίας εξακολουθεί η έμφυλη καταπίεση να τρέφει τις σχέσεις εκμετάλλευσης που υπάρχουν μέσα από μειώσεις μισθών, μαύρη εργασία, απολύσεις εγκύων, παρενοχλήσεις.Ακόμη μεγαλύτερη είναι καταπίεση που βιώνουν οι μετανάστριες καθημερινά, καθώς μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Η θεσμική χρήση της έννοιας του φεμινισμού , και η νοηματοδότηση ως ένα αποκλειστικά «γυναικείο» ζήτημα , εντείνει τις διακρίσεις και καταπιέσεις των θηλυκοτήτων.Η διάκριση και καταπίεση των ανθρώπων με ικανότητα κυοφορίας σε μια διαρκής επιτιθέμενη και αμυνομένη θέση .Ένα πείραμα αντοχής όπου το κράτος & θρησκεία , ο εργοδότης σου , ο «σύντροφος» σου αποφασίζει για το σώμα σου. Καθόλου αυτονόητο να διεκδικείς την αυτοδιάθεση του εαυτού σου ,να αποφασίζεις για το σώμα σου , το δικαίωμα στη μητρότητα ή την επιλογή της μη κύησης . Ο τίτλος του προνομίου της γυναίκας ( ως τα βιολογικά θηλυκά άτομα) έρχεται να δημιουργήσει νέες διακρίσεις στο κοινωνικό σύνολο , καταργώντας το Φεβρουάριο του 2023 τη συνταγογράφηση και την ασφαλιστική κάλυψη των ενέσεων αντιανδρογόνων σε διεμφυλικά άτομα, γνωρίζοντας ότι ήδη υπάρχει κοινωνικός αποκλεισμός τρανς ατόμων από διάφορους εργασιακούς κλάδους
Δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης και διεκδίκησης « καλύτερων όρων» με τους οποίους η έμφυλη καταπίεση και η βία συντηρείται, αφήνοντας συνεχώς άλλους να αποφασίζουν για εμάς. Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε τη θεσμοποίηση του φεμινισμού από ένα κράτος το οποίο λειτουργεί ως κύριος διαμεσολαβητής στη επίλυση των προβλημάτων μας.
Κράτος και καπιταλισμός προσπαθούν να αφομοιώσουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης ενάντια στην πατριαρχία και τις καταπιέσεις. Αποριζοσπαστικοποιώντας την οργή των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας και εν τέλει απορροφώντας οτιδήποτε δεν χωράει στο θεσμικό φεμινιστικό τόξο και το καταστέλλουν βίαια.
Ταυτόχρονα με την πολιτική αφομοίωσης στο σήμερα έχουμε πολλά παραδείγματα διαχείρισης από κράτος και εξουσιαστές.
Απελευθέρωση Φιλιππίδη & Λιγνάδη.
Συγκάλυψη της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τους επιφανείς επιχειρηματίες της 3Ε.
Συγκάλυψη του βιασμού στο ΑΤ Ομόνοιας.
Βιασμοί μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα.
Λαϊκά δικαστήρια και μιντιακές διαπόμπευσεις σε βάρος κακοποιημένων θυληκοτήτων.
Εκφοβισμοί στο σπίτι, στη δουλειά με στόχο την σιωπή.
Όλα αυτά συμβαίνουν συντεταγμένα και φανερώνουν το προσωπείο μηδενικής ανοχής του κράτους. Είναι προφανής η επίθεση στο φεμινιστικό κίνημα αλλά και σε κάθε κίνημα που εναντιώνεται σε αυτό. Σαν ένα κομμάτι του παζλ της συνολικής επίθεσης των από τα πάνω. Αυτή η επίθεση υπάρχει από την ακρίβεια της ζωής μέχρι τους πλειστηριασμούς , από τα pushback στα σύνορα μέχρι τις εξώσεις, από τη μισθωτή σκλαβιά μέχρι την ανεργία. H υποβάθμιση των ζωών μας αλλά και η μηδενική αξία της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του κέρδους αποτυπώθηκαν πλήρως στην κρατική δολοφονία που συνέβη στα Τέμπη. Δεν τίθεται θέμα καλυτέρευσης του πλαισίου εντός του οποίου ζούμε, παρά μονάχα ανατροπής του. Θα μπορούσαν να γραφτούν απείρως περισσότερα σχετικά με τις επιμέρους ευθύνες στα εκάστοτε κρατικά εγκλήματα, όμως η κοινή συνισταμένη είναι μία: η αξία της ζωής μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, αποτιμάται στο απόλυτο μηδέν από το αστικό κράτος και σημασία δεν έχει μόνο να το αναδείξουμε αυτό, αλλά να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
Δεν επαναπαυόμαστε στην αστική δικαιοσύνη, θέλουμε αυτός ο κόσμος να καεί και οι στάχτες του να γίνουν η ελευθερία μας. Η 8η Μάρτη, λοιπόν, δεν είναι γιορτή. Οι φεμινιστικοί αγώνες είναι αγώνες ενάντια στην πατριαρχία και σε κάθε εξουσία διεκδικώντας μαχητικά με στόχο την ανατροπή των κοινωνικών σχέσεων καταπίεσης.
ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΑΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ, Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΣΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΕΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ
ΠΟΡΕΙΑ 8/3 18:00 ΚΑΜΑΡΑ
Ανάρες
Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης