Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνέπεσε με μία δυσμενή κοινωνική και πολιτική συγκυρία. Σε μία περίοδο όπου επιχειρούνται κρατικά άλματα στην αναδιάρθρωση των πανεπιστημίων, εξαγγέλονται ευθαρσώς επικείμενες διαγραφές φοιτητ(ρι)ών, σε πολλές σχολές οι εισακτέοι ελλατώνονται, λόγω μείωσης θέσεων ή και λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και ακόμη συγκροτούνται και λειτουργούν πειθαρχικά συμβούλια για την αναγωγή της πολιτικής δράσης εντός πανεπιστημίων σε ιδιώνυμο. Σε αυτό το πλαίσιο αγωνιστής φοιτητής τιμωρήθηκε με 14 μήνες φυλάκισης για σύνθημα υπέρ της Παλαιστίνης. Για τους λόγους αυτούς, αλλά και λόγω υποκειμενικών συνθηκών, βλέπε έλλειψη διαδικασιών βάσης, πολλοί φοιτητικοί σύλλογοι οδηγήθηκαν σε απομαζικοποίηση, γεγονός που στέρεισαι και από τον πολιτικό διάλογο και από την κινητοποίηση περισσότερου κόσμου σε αγωνιστικές διαδικασίες. Η προσπάθεια του κράτους να ξεμπερδέψει με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες στα πανεπιστήμια είναι μεγάλη και μεθοδική, όπως έχει φανεί με τις εκατοντάδες συλλήψεις των τελευταίων χρόνων σε φοιτητικές καταλήψεις, σε πολιτικές καταλήψεις εντός πανεπιστημίων, σε παρεμβάσεις και συγκεντρώσεις. Σε συμβολικό και πολιτικό επίπεδο επισφράγησης της προσπάθειας αυτής, τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ο κρατικός σχεδιασμός απαγορεύει μέσω της αστυνομίας και με την πλήρη δικαιολόγηση των ΜΜΕ, την επιστροφή της πορείας του Πολυτεχνείου στο χώρο του Ασύλου.
Παράλληλα, το κράτος επιχειρεί αναδιαρθρώσεις ευρύτερα στην εργασία, στη διαχείριση των μεταναστών, στην πειθάρχιση και την καταστολή της κοινωνικής βάσης και της πολιτικής/ριζοσπαστικής/αγωνιστικής δράσης. Η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασίας, η ποινικοποίηση των απεργιών, ο αντιμεταναστευτικός νόμος που σχεδόν μηδενίζει τις πιθανότητες νομιμοποίησης των μεταναστών στη χώρα, η αύξηση της αστυνομικής επιτήρησης των ρομά με φυλετικά κριτήρια, η πλήρης απαξίωση των ζωών των κρατουμένων, συνθέτουν την εικόνα της κοινωνίας και την σιγή που θέλει να επιβάλλει το κράτος για χάρη της εναρμόνησης της κοινωνικής ζωής με τις ανάγκες του κεφαλαίου. Είτε στο πανεπιστήμιο είτε στους χώρους δουλειάς είτε στις γειτονιές είτε στα καμπς μεταναστών και στις φυλακές, το κράτος προσπαθεί να εξαλείψει τις προϋποθέσεις εκδήλωσης μαζικών κοινωνικών αντιστάσεων.
Παρότι το παράδειγμα της αντίστασης με τη μεγαλύτερη επιρροή στα κινήματα και στους καταπιεσμένους παγκοσμίως, είναι αυτό της Παλαιστινιακής Αντίστασης, μπορούμε να δούμε και δίπλα μας την επιμονή των καταπιεσμένων και τη δίψα για ελευθερία και αξιοπρέπεια κόντρα στις πιο δυσμενείς συνθήκες. Αναφερόμαστε στην εξέγερση μεταναστών σε δομή κράτησης στις Σέρρες στις 12 Νοεμβρίου, με αντίκτυπο τη σύλληψη και τη φυλάκιση 30 μεταναστών. Η προσπάθεια του κράτους να στερήσει τα ζωτικά πεδία της συλλογικοποίησης, του αγώνα και της ζύμωσης, επιχειρεί να ανακόψει την, άλλοτε οργανωμένα και άλλοτε αυθόρμητα εκδηλωμένη, αλλά πάντα ενεργή, ταξική πάλη. Πράγμα που είναι αδύνατο.
Ο δρόμος, αλλά και τα υπόλοιπα κοινωνικά πεδία, όπου αντιστέκονται οι καταπιεσμένοι ενάντια στα κράτος και το κεφάλαιο, είναι σημεία ανοιχτής αντιπαράθεσης όπου μπορούν να χτιστούν οι προϋποθέσεις για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση. Η πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου δέχτηκε μεγάλη πίεση από τις κατασταλτικές δυνάμεις, οι οποίες δημιούργησαν κλοιό γύρω από την Καμάρα, γεγονός που οδήγησε τα οργανωμένα μπλοκ και τον κόσμο που τα αποτελούσε να αποχωρήσει συντεταγμένα προς το Άγαλμα Βενιζέλου. Ως ομάδα συμμετείχαμε σε κοινό μπλοκ με τη Μαρμάγκα, Αντιπατριαρχική ομάδα, αλλά και με συντρόφια, με συνθηματολογία υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης, στη μνήμη του αναρχικού αγωνιστή και συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, αλληλεγγύης στις μετανάστριες και στους πολιτικούς κρατούμενους/ες.
