Κάλεσμα στην πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, 17:00, Πολυτεχνείο ΑΠΘ
Αυτό δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα για την εξέγερση του Νοέμβρη. Δεν είναι μια ακόμη ανάμνηση που διαπερνά της μέρες και τα χρόνια για να αντηχήσει από μακριά κάποια περασμένα δικαιώματα ή μάταιωμένες θυσίες. Δεν είναι μια ιστορία γραμμένη στον τοίχο που ξανάγραψε η αγορά και δεν είναι οι πρωταγωνιστές που κουράστηκαν ή τους ξέχασαν. Δεν είναι για μια πορεία και μία μέρα διαφορέτική από τις άλλες. Δεν είναι ένα εθιμοτυπικό κάλεσμα. Είναι, όμως, ένα κάλεσμα. Αλλά δεν είναι για όλους.
Είναι γι’ αυτούς και γι’ αυτές που δεν αντέχουν να ανοίγουν την τηλεόραση στις ειδήσεις των 8. Είναι γι’ αυτές που διάβασαν για το 13ώρο που πέρασε με νόμο και θυμήθηκαν τις απλήρωτες υπερωρίες στην καλοκαιρινή σαιζόν, ή στην εστίαση ή όπου τους έβγαλε ο δρόμος της επιβίωσης. Είναι γι’ αυτούς που δεν αντέχουν να διαβάζουν άλλο για το μακελείο στη Γάζα και δεν θέλουν καθήσουν ήσυχα όσο δίπλα μας μια γενοκτονία τρέχει μ’ εκατό. Είναι γι’ αυτές που βγήκαν στους δρόμους κι άλλες μέρες, όχι μόνο στις επετείους, να φωνάξουν μαζί με εκατομύρια άλλους ενάντια στον θάνατο και στην εκμετάλλευση. Είναι γι’ αυτά που αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει όταν η διπλανή πολυκατοικία αγοράστηκε από ισραηλινά fund, όταν διαβάζουν για ελληνοισραηλινή συμμαχία καταλαβαίνουν πάνω σε ποιων τα σπίτια θα χτιστεί και ποιοι κερδίζουν. Είναι γι’ αυτούς που το Αιγαίο δεν είναι μια θάλασσα αναψυχής, αλλά μια μαύρη θάλασσα που την περνούν με χίλιους φόβους. Είναι γι’ αυτές που συντρέχουν δίπλα τους, απέναντι κι ενάντια στις δολοφονίες του λιμενικού. Είναι γι’ αυτούς που η Πύλος δεν είναι πια το νησί του Νέστορα, μα κάτι πολύ χειρότερο κι ανεξήτιλο. Είναι για τα παιδιά που χτυπούν στο Ωραιόκαστρο, είναι για τα παιδιά που τριγυρνούν στους δρόμους, αυτά τα παιδιά που ετοιμάστηκε η ειδική αστυνομία για Ρομά, αυτά τα παιδιά που θάβουν κάθε χρόνο τους νεκρούς τους απο τις ένστολες σφαίρες. Είναι για τους αθώους που κρίνονται ένοχοι και γι’ αυτούς που αγωνίστηκαν και χάθηκαν αλλά κρίθηκαν τρομοκράτες. Είναι γι’ αυτές που είναι ακόμη στα κελιά, είναι γι’ αυτούς που είναι έξω και βοηθούν. Είναι για τις εργάτριες του ατελείωτου 24ώρου, είναι για τους ανέργους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν χώρα, για τους πρόσφυγες που ήρθαν με κρατική διαμεσολάβηση στις Μανωλάδες. Είναι για μια τάξη ανθρώπων που πρέπει να γίνει κοινότητα, αγώνας, οδόφραγμα και μια γροθιά.
Στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, εδώ και δύο χρόνια, παίζεται το νέο σενάριο της ανθρωποσφαγής, της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας, που συνολικά τα κράτη της καπιταλιστικής Δύσης έχουνε στήσει και εκτελέσει για σχεδόν 70 χρόνια. Πάνω από 67.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν, απ’ τους οποίους τουλάχιστον τα 20.000 είναι παιδιά, με τα επίσημα στοιχεία, δηλαδή, εξοντώθηκε το 10% του πληθυσμού της λωρίδας της Γάζας. Για δεκαετίες η Γάζα αναφερόταν ως το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης ανθρώπων στον κόσμο. Οι παλαιστίνιοι στο κράτος του Ισραήλ έρχονται αντιμέτωποι, από τη γέννηση τους, με ένα σύστημα διακρίσεων και αποκλεισμού που δεν μπορεί παρα να χαρακτηριστεί ένα σύγχρονο απαρτχάιντ. Ακόμη και πριν τη νέα φάση της γενοκτονίας, οι παλαιστίνιοι είναι πολίτες τρίτης κατηγορίας, το δικαίωμα τους στην εργασία, στην αξιοπρεπή διαβίωση, στη μετακίνηση και στην εκπαίδευση περνάει μέσα από τη μέγγενη του ισραηλινού στρατού, μέσα από διακοπές ρεύματος, την συστηματική καταστροφή των χωριών τους από εποίκους, τις διακρίσεις στους μισθούς, την περίθαλψη κι άλλα, τόσα πολλά που θα χρειαζόμασταν βιβλία ολόκληρα για να περιγράψουμε την φρικιαστική πραγματικότητα που έχουν φανταστεί και υλοποίησει οι Ισραηλινοί εξουσιαστές απέναντι στους “πλεονάζοντες” και περιττούς, για τα ιδεώδη τους, παλαιστινίους. Σήμερα, όμως, δύο χρόνια μετά την 7η Οκτώβρη και την προσπάθεια της παλαιστινιακής αντίστασης να ξαναβάλει στον παγκόσμιο χάρτη τον αγώνα για μια ελεύθερη Παλαιστίνη, γνωρίζουμε πως το κράτος του Ισραήλ δεν αρκείται “μόνο” στην διαρκή κατάσταση δουλείας κι εκμετάλλευσης που είχε επιβάλλει ως τώρα. Τα σχέδια των σιωνιστών δολοφόνων προβλέπουν την πλήρη εξόντωση των κατοίκων της Γάζας, τον ξεριζωμό τους και την στρατιωτική επέκταση του κράτους των γενοκτόνων. Κι όλα αυτά σε παγκόσμια θέαση. Σήμερα, δεν υπάρχει κανένας και καμία που δικαιούται να πει, δεν γνώριζα. Κι αυτό είναι το ακόμη πιο ανησυχητικό. Πως τα ανθρωπόμορφα τέρατα που ηγούνται αυτής της καταστροφής, όχι μόνο δεν θεωρούν πως πλή
ττονται από τις αποκαλύψεις για την μετατροπή της Γάζας σε έναν μαζικό τάφο, αλλά θεωρούν ότι ενισχύουν την εικόνα τους ως ανένδοτοι εξουσιαστές. Σε αυτή την συνεχιζόμενη γενοκτονία, η πλειονότητα των δυτικών κρατών συναινεί και συμμετέχει ενεργά. Το ελληνικό κράτος μάλιστα αποτελεί βασικό πολεμικό σύμμαχο του Ισραήλ και συνεργάζεται με αυτό σε πολλά και διαφορετικά πεδία. Απ’ τα ελληνικά πολεμικά πλοία που στάλθηκαν ενάντια στους αντάρτες της Υεμένης, μέχρι τη βάση της Σούδας, από τον κοινό σχεδιασμό και τις ασκήσεις στη Μεσόγειο μέχρι την κοινή κατασκευή της μεγαλύτερης εκπαιδευτικής μονάδας πιλότων στην Ευρώπη, λίγο έξω από την Καλαμάτα. Από το ερευνητικό κέντρο ισραηλινών funds σε συνεργασία με το ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, μέχρι την εξαγορά μεγάλου κομματιού της στεγαστικής αγοράς από ισραηλινές εταιρείες, το ελληνικό κράτος και τα αφεντικά στη χώρα μας κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Δουλειές και κέρδη ακόμη και με δολοφόνους.
Όμως το κράτος του Ισραήλ δεν είναι εξαίρεση.Το Ισραήλ είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας τόσο στρατιωτικοποιημένης και εξατομικευμένης που την ίδια στιγμή που δολοφονούνται παιδιά, κάποια άλλα παιδιά να κάνουν ειρωνικά σκετσάκια στα σχολεία τους. Είναι το παράδειγμα μιας κοινωνίας που τον έναν μήνα υπηρετούν δολοφονώντας ανθρώπους στα κατεχόμενα, άνδρες και γυναίκες, και τον άλλο μήνα απαιτούν να κάνουν ανέμελες διακοπές και κρουαζιέρες στη Μεσόγειο. Είναι μια χώρα κι ένα κράτος-πρότυπο, τόσο για τα κράτη που συμμαχούν μαζί του, όπως είναι σύσσωμη η λεγόμενη “Δύση”, μαζί και η Ελλάδα, όσο και για κράτη που στα λόγια και στις διακηρύξεις κρατούν διαφορετική στάση από τα υπόλοιπα όσο αφορά την συνεχιζόμενη γενοκτονία. Το Ισραήλ αποτελεί το παράδειγμα για το πώς πρέπει τα καπιταλιστικά κράτη να “χειρίζονται” τους μη εθνοποιημένους και ομογενοποιημένους πληθυσμούς, όπως είναι οι μετανάστ(ρι)ες και οι διαφορετικές φυλετικές ομάδες εντός του κράτους τους. Τα δυτικά κράτη πρόκειται να εφαρμόσουν ή σε μεγάλο βαθμό εφαρμόζουν ήδη εθνοκαθαρτικές πρακτικές εις βάρος των μεταναστευτικών πληθυσμών για την διαχείριση και την εκμετάλλευσή τους, στα πρότυπα των πρακτικών που εφαρμόζει το σιωνιστικό κράτος εις βάρος των παλαιστινίων. Στα πλαίσια αυτά, επενδύουν τεράστια κεφάλαια για τον σχεδιασμό και την αγορά πολεμικού εξοπλισμού από το Ισραήλ. Το ελληνικό κράτος, συγκεκριμένα, έχει αγοράσει μεταξύ άλλων πυραύλους, πυραυλικά συστήματα και drones. Τα τελευταία είναι τα ισραηλινά Heron UAVS, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί κατ’ εξακολούθηση στις επιχειρήσεις στην Γάζα και χρησιμοποιούνται ήδη στην Ελλάδα για την παρακολούθηση και το κυνήγι των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα αλλά και για την επιτήρηση του ντόπιου πληθυσμού.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η φρίκη της γενοκτονίας που παρακολουθούμε σε λάιβ μετάδοση δεν είναι τόσο μακριά από εμάς. Αντιθέτως, το ελληνικό κράτος κλιμακώνει σημαντικά τον διαχρονικό πόλεμο που διεξάγει στις μετανάστριες με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση και εφαρμογή του νέου αντιμεταναστευτικού νομοσχεδίου που αορατοποιεί ακόμα περισσότερο τους μετανάστες και αυστηροποιεί τις ποινές για “παράνομη” είσοδο στη χώρα. Όσοι από αυτούς λοιπόν, καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα και να γλιτώσουν από τα push backs του ελληνικού λιμενικού και τον πιθανό θάνατο,εγκλωβίζονται σε μια επίγεια κόλαση με μια νομοθεσία η οποία προβλέπει φυλακή, μη δυνατότητα νομιμοποίησης, διαρκή φόβο απέλασης και κατ’ επέκταση (ημι)παράνομη εργασία και ρατσιστική βία. Αποκορύφωμα αυτής της εντεινόμενης πολεμικής ήταν η πρόσφατη μαζική δολοφονία 600+ ανθρώπων στα ανοιχτά της Πύλου από το ελληνικό λιμενικό, καθιστώντας το το μεγαλύτερο κρατικό έγκλημα των τελευταίων χρόνων.
Αντίστοιχες πρακτικές “διαχείρισης” εφαρμόζει το ελληνικό κράτος και στις ντόπιες κοινότητες Ρομά.Συγκεκριμένα, οι Ρομά πληθυσμοί βρίσκονται διαχρονικά υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση από το κράτος και μέσω του ιδεολογικού εργαλείου του αντιτσιγγανισμού από ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό εξασφαλίζεται η υποτέλεια τους και κατ’επέκταση η νομιμοποίηση κάθε μορφής βίας εναντίον τους, από την εργασιακή τους εκμετάλλευση από τα ντόπια αφεντικά μέχρι την στυγνή δολοφονία τους από μπάτσους. Στα πλαίσια κλιμάκωσης της πολιτικής ελέγχου των Ρομά από το ελληνικό κράτος,θεσπίστηκε πρόσφατα η 24ωρη παρουσία αστυνομικού σώματος στους οικισμούς με στόχο την “πάταξη της παραβατικότητας”. Ο ρόλος της αστυνομίας είναι ούτως ή άλλως η διασφάλιση της ταξικής επικυριαρχίας της αστικής τάξης σε βάρος των προλετάριων. Όμως η αστυνόμευση των οικισμών ρομά ως “εστίες εγκληματικότητας” αποτελεί πέρα από ταξική και φυλετική αστυνόμευση. Το κράτος συνεχίζοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί της σύνδεσης εγκληματικότητας και φυλής/χρώματος, γκετοποιεί και περιθωριοποιεί περαιτέρω τους ρομά, θέτοντάς τους εκτός του “κοινωνικά αποδεκτού”. Ας σημειώσουμε εδώ ότι τα τελευταία μόνο χρόνια συνέβησαν αμέτρητα περιστατικά ρατσιστικής βίας,αστυνομικές επιδρομές στους οικισμούς (όπως οι πυροβολισμοί από μπάτσους σε γλέντι Ρόμα στην Νέα Ζωή) καθώς και τρεις καταγεγραμμένες δολοφονίες Ρομά ατόμων από μπάτσους.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία κοινωνική συνθήκη πλήρους ταξικής εξαθλίωσης, με τα εργασιακά δικαιώματα να είναι ήδη τσακισμένα, σε επισφαλείς χώρους εργασίας με εντατικοποίηση, χαμηλούς μισθούς, μαύρη και συχνά απλήρωτη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία και εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες τον χρόνο. Την ίδια στιγμή, οποιαδήποτε συνδικαλιστική δράση προσπαθεί να διεκδικήσει τα αυτονόητα στους εργασιακούς χώρους και να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου στις ζωές μας ποινικοποιείται.
Ως συνέχεια της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής του κράτους για τα συμφέροντά του, έρχεται το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο με τίτλο “Δίκαιη εργασία για όλους” που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως με το βάθεμα του καπιταλισμού, έρχεται η μεγαλύτερη εξαθλίωση της εργατικής τάξης. Το νομοσχέδιο αυτό ψηφίζεται σε μια περίοδο που μετά από τόσες καπιταλιστικές κρίσεις, το κόστος ζωής είναι ήδη δυσβάσταχτο και ενώ το προλεταριάτο πρέπει να διαχειριστεί τα τεράστια ενοίκια, τις εξώσεις, τους πλειστηριασμούς, τους λογαριασμούς, τις άπιαστες τιμές ακόμη και των βασικών αγαθών, τα αφεντικά πλουτίζουν και βρίσκουν νέα πεδία κερδοφορίας.
Κάποιες από τις βασικές του τροποποιήσεις είναι η νομιμοποίηση της 13ωρης εργασία, εξασφαλίζοντας νομικά την περαιτέρω εκμετάλλευσή μας, οι αλλαγές στον τρόπο χορήγησης αδειών με μείωσή του ελάχιστου χρόνου άδειας από 10 μέρες σε 5 και η διεύρυνση της διευθέτησης του χρόνου εργασίας που επιτρέπει την πρόσληψη για ελάχιστες μέρες, ανάλογα με τις ανάγκες των αφεντικών, ενισχύοντας την επισφάλεια της εργασίας μας και κάνοντάς μας πιο αναλώσιμες από ποτέ.
Επιπλέον, στον δημόσιο τομέα έχουμε την εισαγωγή αλλαγών στον πειθαρχικό τομέα , αφού η μη συμμετοχή στη διαδικασία αξιολόγησης θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα,με πρόσφατο παράδειγμα τις διώξεις και την τρομοκράτηση των εκπαιδευτικών που αντιστέκονται στις αξιολογήσεις. Οι αξιολογήσεις με κρατικά κριτήρια, στοχεύουν στην ταξική πειθάρχιση και τη συμμόρφωση των εκπαιδευτικών, παραβιάζοντας ακόμη και τις ελάχιστες ελευθερίες που είχαν στις τάξεις, ενώ η μαθηση τυποποιείται με κρατική διαμεσολάβηση και παρεμβαίνει ακόμη και στη σχέση εκπαιδευτικού- μαθητή. Στόχος είναι η αναπαραγωγή του κυρίαρχου λόγου μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, ενός ισχυρού κρατικού μηχανισμού που οξύνει τον ταξικό ανταγωνισμό και εξασφαλίζει την κυριαρχία του κεφαλαίου, αφού αποτελεί πλέον ένα νέο πεδίο κερδοφορίας.
Οι αξιολογήσεις δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο μέτρο, αλλά κομμάτι της συνολικότερης αναδιάρθρωσης του εκπαιδευτικού συστήματος με ταξικό πρόσημο.
Στο πλαίσιο της τελευταίας, έχουν ιδρυθεί και τα “Ωνάσεια” σχολεία αντικαθιστόντας μερικά μέχρι πρότινος δημόσια σχολεία. Τα “ωνάσεια” σχολεία αποτελούν μία κίνηση άμεσης συνεργασίας επιχειρηματικού ομίλου (με το μανδύα φιλανθρωπικού ιδρύματος) με το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης. Τα σχολεία αυτά λειτουργούν ως “πρότυπα” και χρηματοδοτούνται καλύτερα από τα υπόλοιπα δημόσια (λόγω και της εμπλοκής του ιδρύματος ωνάση). Παράλληλα, οι γνωστικές απαιτήσεις και προϋποθέσεις φοίτησης σε αυτά, αφήνουν αυτομάτως εκτός τους, παιδιά προλεταριακών οικογενειών, ντόπιων, ρομά και μεταναστών, οι οποίες δε μπορούν να στηρίξουν την παρακολούθηση φροντιστηρίου. Από την άλλη, ιδρύονται σε προλεταριακές γειτονιές ώστε να έχουν το άλλοθι της “ευκαιρίας για όλους”. Ωστόσο, οι ταξικοί φραγμοί είναι εγγενείς σε αυτά τα σχολεία, τα οποία επίσης οξύνουν τον ανταγωνισμό, την εντατικοποίηση και αυξάνουν τους αποκλεισμούς παιδιών που δεν πληρούν τα πρότυπα της αριστείας. Συμβάλλουν εν ολίγοις, στην ενίσχυση του ταξικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης κατά τις επιταγές του κεφαλαίου.
Η εναρμόνιση της παιδείας με τις επιταγές και ανάγκες του κεφαλαίου αποτελεί στόχο της διαρκούς αναδιάρθρωσης και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι τέσσερις άξονες στους οποίους κινούνται όλοι οι τελευταίοι νόμοι για τα πανεπιστήμια είναι οι ταξικοί φραγμοί, η καταστολή, η πειθάρχηση και η παραγωγή κέρδους.
Το κράτος έχοντας περάσει τις διαγραφές στα ν+ν/2 έτη (νόμος 4777/2021), σύντομα θα προσπαθήσει να τις εφαρμόσει. Θέτει έτσι ένα όριο φοίτησης στο οποίο δεκάδες χιλιάδες φοιτητές/ριες δεν μπορούν να ανταποκριθούν είτε επειδή παράλληλα με τις σπουδές τους πρέπει να δουλεύουν είτε για άλλους λόγους, εξαναγκάζοντας όσους θέλουν πτυχίο (με τα ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα που συνεπάγονται πλέον) να πρέπει να εντατικοποιηθούν πλήρως. Παράλληλα οι εισακτέοι στις σχολές έχουν μειωθεί κατά δεκάδες χιλιάδες λόγω της Ειδικής Βάσης Εισαγωγής και της ελαχιστοποίσης των θέσεων, φροντίζοντας έτσι το κράτος να “ψαλιδίσει” τους έχοντες πτυχίο σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς. Την ίδια ώρα το πανεπιστήμιο ολοένα ανοίγει και πιο διάπλατα τις πόρτες της συνεργασίας και της εξυπηρέτησης εταιρειών. Δουλειές για το στρατό, την αστυνομία, εταιρείες ασφάλειας/επιτήρησης κ.ά. Για να συμβαίνουν όλα αυτά απρόσκοπτα και χωρίς αντιστάσεις, το κράτος διεξάγει εδώ και χρόνια μία κατασταλτική εκστρατεία στα πανεπιστήμια, καταργώντας το άσυλο, χτυπώντας με βία και συλλήψεις καταλήψεις φοιτητικών συλλόγων και πολιτικών συλλογικοτήτων, αλλά και γενικότερα κάθε μορφή ριζοσπαστικής πολιτιής δράσης. Κράτος και κεφάλαιο ευελπιστούν ότι χτυπώντας το σημείο εκδήλωσης πολλών αγώνων, μεταξύ αυτών η εξέγερση του πολυτεχνείου του ’73, θα επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου και θα εμπεδώσουν την κυρίαρχη αφήγηση εντός πανεπιστημίων και κατ’επέκταση ευρύτερα κοινωνικά.
Ωστόσο, η μήτρα της ταξικής πάλης, των εξεγέρσεων και των επαναστάσεών της είναι η ανισότητα και η εκμετάλλευση, οι οποίες υπάρχουν διάχυτες παντού. Να σταθούμε δίπλα στους/ις καταπιεσμένους/ες που αρνούνται να ζήσουν κάτω από την αδικία και την εκμετάλλευση. Μετανάστες/ριες που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον εγκλεισμό της αποικιοκρατικής δύσης, εργάτες που απεργούν ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, ρομά που αντιστέκονται στον ρατσισμό που δέχονται, κρατούμενες που αγωνίζονται στις φυλακές.
ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ, ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ
Aνάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης.
