Κάλεσμα σε μικροφωνική συγκέντρωση στην μνήμη του αναρχικού αγωνιστή και συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη και σε αλληλεγγύη με τα προφυλακισμένα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων, Πέμπτη 23/10, 19:30, Καμάρα.
Η μνήμη είναι η ρίζα της ζωής, η συντροφικότητα η μήτρα του αγώνα
Τιμή για πάντα στον ένοπλο αντάρτη Κυριάκο Ξυμητήρη.
Το χρονικό.
Πέμπτη 31 Οκτώβρη 2024, Οδός Αρκαδίας, Αθήνα. Ο χρόνος σταματά, οι καρδιές όσων πολεμούν την αδικία παγώνουν. Μία έκρηξη στο λάθος μέρος οδήγησε στην απώλεια του συντρόφου και αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη. Την ίδια στιγμή τραυματίζεται η συντρόφισσα Μαριάννα Μανούρα και αιχμαλωτίζεται από το κράτος. Το επόμενο διάστημα φυλακίζονται επίσης η συντρόφισσα Δήμητρα Ζαραφέτα, οι σύντροφοι Δημήτρης, Νίκος Ρωμανός και Α.Κ. Το κράτος, και αυτή τη φορά, δείχνει το μένος του απέναντι στον πολύμορφο ριζοσπαστικό αγώνα με συλλήψεις που κατά περιπτώσεις οι αιτιολογήσεις τους κυμαίνονται σε τραγελαφικά επίπεδα.Ερχόμαστε αντιμέτωποι για άλλη μια φορά, -όπως και σε πλήθος άλλων πολιτικών υποθέσεων που σχηματίζονται με το κατηγορητήριο του 187Α- με τον κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό απέναντι στους αγωνιστές.Τα μηδαμινά στοιχεία και οι fast-track δικονομικές διαδικασίες προφυλακιζουν διαχρονικά ενεργούς ανθρώπους του κινήματος, ποινικοποιούν συντροφικές και φιλικές σχέσεις, όλα μέσα σε ένα πλαίσιο νόμου που από τη μία έχει φτιαχτεί τόσο ευρεία για να μπορεί να προσαρμόζεται ανα τη συνθήκη και από την άλλη για να φωτογραφίζει συγκεκριμένα αυτούς που αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο 187Α γνωστός ως “τρομονομος”, ως το πιο αναβαθμισμενο και συνάμα το πιο ιδεολογικά προσανατολισμένο κομμάτι του νομικού οπλοστασίου της αστικής δημοκρατίας και δικαιοσύνης, εξυπηρετεί την πολιτική της προληπτικής αντεπανάστασης, αποτελεί ένα ιδεολογικό και υλικό κρατικό κατασκεύασμα καταστολής και υλικής απομάκρυνσης από τον καθημερινό κόσμο του αγώνα μέσα από την απομόνωση και τη φυλάκιση. Ταυτόχρονα,επιδιώκει την καταστολή των συνειδήσεων, την δημιουργία φόβου σε όσα αντιστέκονται με έναν απώτερο στόχο την διάλυση των (ριζοσπαστικών) κινημάτων. Σε απόλυτη σύμπνοια κινήθηκε και ο μιντιακός μηχανισμός ο οποίος υπάρχει για την διάχυση και εξυπηρέτηση της κρατικής προπαγάνδας και των καπιταλιστικών συμφερόντων λοιδορώντας την μνήμη του αναρχικού συντρόφου Κυριάκου και διαπομπεύοντας με κα
νιβαλιστικούς όρους τα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης Αμπελόκηπων σε ένα “κυνήγι μαγισσών”.
O διαρκής ταξικός πόλεμος συνεχίζει να μαίνεται.
Αυτή η ημερομηνία θα χαραχτεί στο συλλογικό συνειδητό, ως ημέρα μιας τεράστιας αναντικατάστατης απώλειας, αλλά και ως μια υπενθύμιση ότι ο αγώνας μέχρι την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, δεν σταματά, έχει στιγμές νικών, ηττών, χαράς ή θυσίας, άλλοτε είμαστε πολλοί/ες/α, άλλοτε είμαστε λίγες – ή αισθανόμαστε έτσι – αλλά ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Η προοπτική ενός ανεξούσιου κόσμού μακριά από την σαπίλα κρατικής και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης συνεχίζει να εμπνέει, να οδηγεί ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα να χάσουν να οργανώνονται και να αντεπιτίθενται και πλάι τους να συντάσσονται και άνθρωποι οι οποίοι εγκαταλείπουν τα μικρά προνόμια τους σε αυτόν τον ταξικό κόσμο, και θέτουν εαυτόν μαχητικά στην τέρμα άκρη του ταξικού και κοινωνικού χαρακώματος, στον πόλεμο που συνεχίζει να μαίνεται, που συμβαίνει πίσω από τις σκιές της μιντιακής κάλυψης και θα συνεχίσει να μαίνεται μέχρις κατάργησης των τάξεων, τον ταξικό πόλεμο.
‘Eνας κόσμος δύο επιλογές.
Ο φετινός Οκτώβρης έχει καθοριστεί ως μήνας μνήμης του πεσόντα συντρόφου Κυριάκου Ξυμητήρη, μήνας αγώνα και μήνας υπεράσπισης των επιλογών του. Είναι ευκαιρία να καταδείξουμε ότι πίσω από τις λουσάτες καπιταλιστικές βιτρίνες, πίσω από τα ψευτοδιλήμματα της υπαναχώρησης και της ενσωμάτωσης, ο πραγματικός καπιταλιστικός κόσμος είναι ωμά και κυνικά όσο βιαιότερος μπορεί να γίνει, για την επέκταση των πεδίων κερδοφορίας του, για την δημιουργία στρατών αποκλεισμένων, για την πειθάρχηση εξεγερμένων πληθυσμών. Η γενοκτονία της Γάζας, το απέραντο νεκροταφείο μεταναστ(ρι)ών που λέγεται Μεσόγειος Θάλασσα, ο παγκόσμιος μιλιταρισμός και οι εξοπλιστικές κούρσες, είναι το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος. Πάντα διαφαίνεται ολοκάθαρα ο δρόμος της ενσωμάτωσης και της υποταγής και ο δρόμος προς την αδιάκοπη και αδιάλλακτη αντίσταση, απλώς αναλόγως εποχών και περιοχών κάποτε πέφτουν όλες οι κουρτίνες. Επιλέγοντας να παραθέσουμε το ίδιο απόσπασμα με κείμενο της συντρόφισσας Δήμητρας, του Γασάν Καναφάνι, παλαιστινίου κομμουνιστή συγγραφέα, εκδοχή της ανεξάντλητης και αδιάκοπης παλαιστινιακής αντίστασης, μιας Παλαιστίνης που μάχεται με το όπλο στο χέρι την πιο οργανωμένη φονική γενοκτονική μηχανή
“Σε αυτούς που έφυγαν αλλά παραμένουν ακόμα σύντροφοι. Γνωρίζατε δυο δρόμους στη ζωή και η ζωή ήξερε από εσάς μόνο έναν. Γνωρίζατε το δρόμο της υποταγής και τον αρνηθήκατε. Γνωρίζατε τον δρόμο της αντίστασης και τον περπατήσατε .Αυτόν τον δρόμο διαλέξατε να πάρετε. Και οι σύντροφοί σας προχωρούν μαζί σας.”
H κρατική βία.
Φυσικά ο εχθρός δεν χτυπάει μόνον στα εξώφθαλμα παραδείγματα. Κρατική βία δεν είναι ούτε μόνον η σιωνιστική αποικιοκρατία και η γενοκτονία που διεξάγει, ούτε μόνον οι ΝΑΤΟϊκοί βομβαρδισμοί, ούτε μόνον ο πόλεμος εναντίον των μεταναστών που διεξάγει το ελληνικό κράτος. Ακόμη και στο εσωτερικό τους τα κράτη ασκούν ωμή ταξική βία, παράγουν οξεία κοινωνική βαρβαρότητα. Μέσα στο κάδρο με τον πιο εμφατικό τρόπο είναι η οργανωμένη επίθεση στα πολιτικοποιημένα ριζοσπαστικά κομμάτια και στα οργανωμένα κομμάτια της εργατικής τάξης, το σχέδιο για την αποριζοσπαστικοποίηση και η καταστολή η οποία ανάγεται σε κεντρική κρατική πολιτική. Προσπερνώντας όμως όλα αυτά, ποια δεν έχει βιώσει την βία της μισθωτής σκλαβιάς, τον φόβο του αφεντικού και της επισφάλειας, την βία της ακρίβειας, την βία της πατριαρχίας, την αηδία για τα κυρίαρχα αφηγήματου του μισανθρωπισμού και του διάχυτου κοινωνικού ρατσισμού;
H προλεταριακή αυτοάμυνα.
Στην δημόσια σφαίρα οφείλουμε να απαντούμε με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Ο ταξικός πόλεμος μαίνεται, ο προλετάριοι δεν οφείλουν απλά για το δίκιο, αλλά έχουν και συμφέρον να οργανωθούν επαναστατικά ως τάξη. Τον αγώνα μας δεν τον οριοθετούν οι κρατικοί νόμοι, τα μέσα μας δεν περιορίζονται σε αυτά που “εγκρίνουν” οι κάθες λογής συνθηκολογημένες δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ, με δήθεν ταξικό λόγο, και ρόλο στην διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Η πένα, η πέτρα, η βόμβα, το τουφέκι ήταν είναι και θα είναι τα μέσα για την προλεταριακή αυτοάμυνα.
‘Oσο δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του πολέμου δεν ξεχνάμε τον ίδιο τον πόλεμο.
Στο εδώ και στο τώρα δεν ξεχνάμε τους αιχμαλώτους του κοινωνικού πολέμου. Δεν ξεχνάμε τους συντρόφους μας πολιτικούς κρατούμενους στα κελιάς της ελληνικής αστικής δημοκρατίας. Δεν ξεχνάμε τους ταξικούς κρατούμενους στα ίδια κελιά, αυτών που δεν είχαν άλλη επιλογή από το να βρεθούνε έγκλειστοι, στεκόμαστε πλάι στους χιλιάδες μετανάστες που είναι φυλακισμένοι σε άθλιες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης άνευ δίκης και σε αυτούς που με δίκες παρωδίες φυλακίστηκαν ως <<διακινητές>>. Ο νούς μας δίπλα σε Ρώσους, Ουκρανούς και άλλους αντιμιλιταριστές που αιχμαλωτίστηκαν ή καταναγκάστηκαν στο μέτωπο μετά την άρνηση τους να ενταχθούν στους κρατικούς στρατούς και να ανυψώσουν αντιμιλιταριστικό παράστημα. Περιμένωντας και εμείς αγωνιώντας πλάι στους συντρόφους τους και τους αγαπημένους τους, την στιγμή στην οποία η αντίσταση απελευθερώνει έναν έναν τους χιλιάδες αιχμαλώτους από τους σιωνιστές.
Στον διαρκή ταξικό πόλεμο που μαίνεται, στεκόμαστε μαχητικά, αλληλέγγυα και διεθνιστικά με την επαναστατική μεριά της ιστορίας.
“Γιατί είχαμε διαλέξει την αντίσταση, το επαναστατικό όραμα, το μίσος για αυτόν τον κόσμο και την αγάπη για τη ζωή. Και η ανατρεπτική τους μνήμη δρα σαν καύσιμο στις φωτιές μας, σαν μελάνι στα κείμενά μας, σαν συνθήματα στις πορείες μας και σαν πέτρες στις τσέπες μας, δίνοντας νόημα στον θάνατό τους, καλώντας τους για μια ακόμα μάχη. Ξανά και ξανά…” – Μαριάνα, Δήμητρα.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ – ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΩΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΜΑΝΟΥΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ ΖΑΡΑΦΕΤΑ, ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ Α.Κ.
ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟΣ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
Ανάρες – Ομάδα Δράσης και Αλληλεγγύης
