Λάρισα, Σάββατο 27/9, 12:00 μμ (Κεντρική πλατεία, Δικαστικό)
Στις 28/2 του 2023, διαπράχθηκε το κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, με τη σύγκρουση επιβατικού τρένου και τρένου της Hellenic Train. Τη δολοφονία τους ακολούθησε η άμεση προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος με κάθε μέσο από το ελληνικό κράτος με σκοπό να προστατευτεί από την κοινωνική οργή που ξέσπασε εκείνο το διάστημα και την απόκρυψη της χρόνιας υποβάθμισης των σιδηρορδρομικών υποδομών παρά τις προειδοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων του σιδηροδρόμου. Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν αποτελεί ατύχημα, αλλά ένα “υπολογισμένο ρίσκο” ακολουθώντας τη λογική του κέρδους, καθιστώντας το έγκλημα στα Τέμπη προμελετημένο. Δεν διαφέρει από τα χιλιάδες άλλα εγκλήματα αντιπρολεταριακής φύσης που διαπράττονται, ανάμεσα στα οποία είναι οι εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες κάθε χρόνο, ο πόλεμος εναντίον των μεταναστών και η γενικότερη εξαθλίωση της πολυεθνικής εργατικής τάξης, που βάλλεται από το καπιταλιστικό σύστημα για την αναπαραγωγή του. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που λίγους μήνες μετά τα Τέμπη, δολοφόνησε 600 μετανάστ(ρι)ες στα ανοιχτά της Πύλου στο όνομα της ασφάλειας.
1 χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, τα νέα στοιχεία που ήρθαν στη επιφάνεια αναζωπύρωσαν την κοινωνική οργή, κινητοποιώντας εκατομμύρια κόσμου που κατέκλυσαν τους δρόμους κάθε πόλης, αμφισβητώντας έτσι το κρατικό αφήγημα του εθνικού πένθους και της ενότητας καταπιεστών και καταπιεσμένων. Η κατανόηση πως η κρατική βία, η ταξική εκμετάλλευση, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, οι ρατσιστικές πολιτικές διαχείρισης πληθυσμών,η λεηλεσία της φύσης, αποτελούν αδιαίρετες εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος που για να επιβιώσει χρειάζεται να πειθαρχεί, να τρομοκρατεί, να επεκτείνεται και να περιφρουρεί κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής, αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία.
Τα παραδείγματα βαρβαρότητας είναι αμέτρητα για να θεωρήσουμε πως η συγκάλυψη του εγκληματος των Τεμπων, τα “σκάνδαλα” που κάθε λίγο αποκαλύπτονται, η εμπλοκή σε πολεμικά μέτωπα με την ενεργή στήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και οι χιλιάδες δολοφονίες μεταναστριών στα κάτεργα, στα σύνορα και στο Αιγαίο είναι εξαιρέσεις. Το ελληνικό κράτος συγκροτείται γύρω από την εκμετάλλευση και την εξόντωση ανθρώπων της τάξης μας, αποδεικνύοντας πως οι ζωές μας έχουν αξία μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Ωστόσο,ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων τα τελευταία δύο χρόνια είναι αδιάληπτος παρά την προσπάθεια φίμωσης τους και ατίμωσης των νεκρών τους. Από τις 14 Σεπτέμβρη ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του θύματος των Τεμπών Ντένις, κάνει απεργία πείνας μετά την άρνηση εκταφής και εξέτασης της σωρού του γιου του, με αίτημα την έρευνα των πραγματικών αιτιών θανάτου του.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, της αλληλεγγύης στους/στις συγγενείς των θυμώτων,τον μαχόμενο παλαιστινιακό λαό και τους/τις μετανάστ(ρι)ες ως ενιαίο σκοπό, ως κομμάτια της ταξικής πάλης. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση ενάντια στον κρατικό-καπιταλιστικό μηχανισμό που σπέρνει θάνατο. Να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη, να οργανωθούμε, να αντισταθούμε.
